2013-01-26 11:34:56
Του Στέφανου Κασιμάτη
Οι λόγοι οι οποίοι συντρέχουν ώστε οι Γάλλοι να έχουν επέμβει στο Μάλι ποικίλλουν. Ξεκινώντας από τα ανάλαφρα (είναι η φύση μου, βλέπετε...), ίσως θα έπρεπε να αναρωτηθούμε αν παίζει κάποιον μικρό ρόλο η προσπάθεια ανοικοδόμησης του ηγετικού προφίλ του Φρανσουά Ολάντ, το οποίο θυμίζω ότι, μέσα σε έναν μήνα από την εκλογή του στην προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας, η επίσημη φιλενάδα του, Βαλερί Τριρβελέρ, είχε καταφέρει να το κάνει σμπαράλια.
Προχωρώντας στα περισσότερο σοβαρά όμως, θα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν το αποικιοκρατικό παρελθόν της Γαλλίας και, συνεπώς, τον μακρινό απόηχο «του άχθους του λευκού ανθρώπου» (the white man’s burden, στη γλώσσα του Κίπλινγκ)· και, οπωσδήποτε, δεν επιτρέπεται να παραβλέψουμε το γεγονός ότι στις επιχειρήσεις στο Μάλι οι ένοπλες δυνάμεις της Γαλλίας επιδεικνύουν τα πλεονεκτήματα των μαχητικών Ραφάλ. (Σημειωτέον ότι ο Ολάντ επισκέπτεται προσεχώς την Ινδία, η οποία έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον για την αγορά 189 αεροσκαφών του συγκεκριμένου τύπου...)
Εντούτοις, παρά την προσπάθεια που καταβάλλεται στο επίπεδο των διπλωματικών προσχημάτων ώστε οι Ευρωπαίοι να παρουσιάζουν προς τα έξω την εικόνα της ενότητας, πίσω από τις κλειστές πόρτες των ευρωπαϊκών διαβουλίων, οι διαφωνίες επί του θέματος είναι μεγάλες. Κυρίως, επειδή η απόφαση της Γαλλίας να προχωρήσει στη στρατιωτική επέμβαση αμφισβητεί τις ευρωπαϊκές φιλοδοξίες προς μία κοινή αμυντική πολιτική. Προσφάτως, το ζήτημα συζητήθηκε σε συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών της Ε.Ε. και, όπως πληροφορούμαι από γαλλικές πηγές, η ανταλλαγή απόψεων ήταν πολύ ζωντανή: «σπαρταρούσε», όπως θα έλεγε ένας ιχθυοπώλης.
Καθ’ όλη τη διάρκειά της, όμως, ένας υπουργός έμενε σιωπηλός. Παρακολουθούσε σύννους και σοβαρός τα λεγόμενα, κρατώντας το κεφάλι ψηλά, τους ώμους ίσιους και το στέρνο τεταμένο ― δηλαδή, στη συνήθη στάση που βλέπουμε στους ανδριάντες των μεγάλων δημοσίων ανδρών του παρελθόντος. Οταν έφθασε η σειρά του να μιλήσει, με βλέμμα παγερό, που πρόδιδε αποφασιστικότητα και πλήρη συναίσθηση της ιστορικότητος των στιγμών, εξέφερε μόνον τέσσερις λέξεις, με τις οποίες κατέπληξε (με τη θετική έννοια του όρου πάντα) τους ομολόγους του: «Nous sommes tous Francais!». Ολοι μας καταλαβαίνουμε, νομίζω· και, φυσικά, όλοι μας νιώθουμε Γάλλοι Ο ακατονόμαστος φιλόσοφος
Ο φίλος της στήλης Αρχιμήδης Τσαλακώτος, διαπρεπής οικονομολόγος, μας γράφει: «Αγαπητέ Φαληρεύ, σε χθεσινή ημερίδα, την οποία είχαν οργανώσει από κοινού το Ιδρυμα Κόνραντ Αντενάουερ και το ΙΟΒΕ, ο πρώτος ομιλητής αναφέρθηκε επανειλημμένως σε κάποιον “Σκωτσέζο φιλόσοφο” και στο έργο του, αποφεύγοντας ωστόσο να τον κατονομάσει. Φυσικά, οι περισσότεροι εξ ημών στο κοινό καταλάβαμε πολύ καλά ποιον εννοούσε. Ωσπου στο τέλος τόλμησε και ο ίδιος να προφέρει το όνομά του: ήταν -ποιος άλλος;- ο Ανταμ Σμιθ.
Μου φαίνεται, λοιπόν, ότι, όπως στον θεατρικό κόσμο της Βρετανίας δεισιδαίμων παράδοσις ορίζει να μην αναφέρει κανείς ποτέ τη σαιξπηρική τραγωδία «Macbeth» διά του τίτλου της, παρά μόνο περιφραστικώς με τη διατύπωση «the Scottish play», έτσι και στην τελούσα υπό την πνευματική κυριαρχία της Αριστεράς Ελλάδα η πολιτική ορθότης ορίζει να μην εκφέρει κανείς δημοσίως το όνομα του Ανταμ Σμιθ, αλλά να αναφέρεται στο πρόσωπό του με τη φράση «ο Σκωτσέζος φιλόσοφος». Εν πάση περιπτώσει, εκτός από ενδιαφέρουσα ειρωνεία, ίσως είναι και ένα βήμα -μικρό έστω- προς την ελευθερία το γεγονός ότι, σε εκδήλωση υπό την αιγίδα ιδρύματος φέροντος το όνομα του μεγάλου Γερμανού πολιτικού, ο οποίος απαγόρευσε τη λειτουργία του κομμουνιστικού κόμματος στην Ομοσπονδιακή Γερμανία, αναφέρεται το όνομα του απαγορευμένου φιλοσόφου στην Ελλάδα του σοσιαλκρατισμού...
Ο γάιδαρος και τα δόντια του
Μαθαίνω ότι οι Αμερικανοί επανήλθαν με νέα πρόταση για τη δωρεάν προσφορά στρατιωτικού εξοπλισμού στην Ελλάδα. Ισως θυμάστε ότι στο πρόσφατο παρελθόν μάς είχαν προσφέρει έναν αριθμό αρμάτων M-1 Abrams, τα οποία όμως εμείς είχαμε αρνηθεί, για τον λόγο ότι η προσφορά δεν περιελάμβανε και τα μεταφορικά. (Εξάλλου, από άρματα πήξαμε! Αγοράσαμε 180 γερμανικά Leopard και τα είχαμε σχεδόν δέκα χρόνια χωρίς πυρομαχικά...) Τώρα, μας προσφέρουν 40 μαχητικά F-15 των τύπων B και C. Να σημειώσω ότι το συγκεκριμένο μαχητικό που παράγεται από το 1976 θεωρείται εξαιρετικά επιτυχημένο και, ώς τώρα, έχει διατεθεί μόνον στο Ισραήλ, τη Σαουδική Αραβία και την Ιαπωνία. Ωστόσο, η ελληνική πλευρά ακόμη δεν έχει απαντήσει στην αμερικανική. Θέλω να πιστεύω ότι η καθυστέρηση οφείλεται στην τεχνοκρατική εξέταση του ζητήματος και όχι στις ελπίδες που ενδεχομένως τρέφουν ορισμένοι ότι η Ελλάδα, στη σημερινή κατάστασή της, μπορεί να προμηθευτεί καινούργια αεροσκάφη...
Το νόημα του σοσιαλισμού
Από τον φίλο Ν. Κ. έλαβα το ακόλουθο: «Ο Σαμαράς ταξιδεύει τουριστική για να κάνει μπίζνες, ο Τσίπρας ταξιδεύει μπίζνες για να κάνει τουρισμό». Τι πιο φυσικό για έναν αριστερό ηγέτη παρά να ακολουθεί το παράδειγμα του Λένιν; Υπενθυμίζω ότι ο προαναφερθείς ταξίδευε με το τρένο πάντα στην πρώτη θέση, επειδή αγωνιζόταν ώστε κάποτε να ταξιδεύουν όλοι στην πρώτη θέση. Αυτό, όσο ζούσε εξόριστος στην Ευρώπη· ώσπου επέβαλε τη μαρξιστική δικτατορία στη Ρωσία και μπορούσε πια να ταξιδεύει με το προσωπικό του τρένο. (Αγωνιζόμενος, άραγε, ώστε κάποτε να διαθέτουν όλοι το προσωπικό τους τρένο;) Επισημαίνω, επίσης, για όσους δεν το έχουν πληροφορηθεί, ότι ο Τσάβες, λ.χ., νοσηλεύεται στο «προσωπικό νοσοκομείο» του Φιντέλ Κάστρο. Η μετάβαση από το προσωπικό τρένο στο προσωπικό νοσοκομείο οπωσδήποτε πρέπει να θεωρείται πρόοδος του σοσιαλισμού...
Καθημερινή
InfoGnomon
Οι λόγοι οι οποίοι συντρέχουν ώστε οι Γάλλοι να έχουν επέμβει στο Μάλι ποικίλλουν. Ξεκινώντας από τα ανάλαφρα (είναι η φύση μου, βλέπετε...), ίσως θα έπρεπε να αναρωτηθούμε αν παίζει κάποιον μικρό ρόλο η προσπάθεια ανοικοδόμησης του ηγετικού προφίλ του Φρανσουά Ολάντ, το οποίο θυμίζω ότι, μέσα σε έναν μήνα από την εκλογή του στην προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας, η επίσημη φιλενάδα του, Βαλερί Τριρβελέρ, είχε καταφέρει να το κάνει σμπαράλια.
Προχωρώντας στα περισσότερο σοβαρά όμως, θα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν το αποικιοκρατικό παρελθόν της Γαλλίας και, συνεπώς, τον μακρινό απόηχο «του άχθους του λευκού ανθρώπου» (the white man’s burden, στη γλώσσα του Κίπλινγκ)· και, οπωσδήποτε, δεν επιτρέπεται να παραβλέψουμε το γεγονός ότι στις επιχειρήσεις στο Μάλι οι ένοπλες δυνάμεις της Γαλλίας επιδεικνύουν τα πλεονεκτήματα των μαχητικών Ραφάλ. (Σημειωτέον ότι ο Ολάντ επισκέπτεται προσεχώς την Ινδία, η οποία έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον για την αγορά 189 αεροσκαφών του συγκεκριμένου τύπου...)
Εντούτοις, παρά την προσπάθεια που καταβάλλεται στο επίπεδο των διπλωματικών προσχημάτων ώστε οι Ευρωπαίοι να παρουσιάζουν προς τα έξω την εικόνα της ενότητας, πίσω από τις κλειστές πόρτες των ευρωπαϊκών διαβουλίων, οι διαφωνίες επί του θέματος είναι μεγάλες. Κυρίως, επειδή η απόφαση της Γαλλίας να προχωρήσει στη στρατιωτική επέμβαση αμφισβητεί τις ευρωπαϊκές φιλοδοξίες προς μία κοινή αμυντική πολιτική. Προσφάτως, το ζήτημα συζητήθηκε σε συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών της Ε.Ε. και, όπως πληροφορούμαι από γαλλικές πηγές, η ανταλλαγή απόψεων ήταν πολύ ζωντανή: «σπαρταρούσε», όπως θα έλεγε ένας ιχθυοπώλης.
Καθ’ όλη τη διάρκειά της, όμως, ένας υπουργός έμενε σιωπηλός. Παρακολουθούσε σύννους και σοβαρός τα λεγόμενα, κρατώντας το κεφάλι ψηλά, τους ώμους ίσιους και το στέρνο τεταμένο ― δηλαδή, στη συνήθη στάση που βλέπουμε στους ανδριάντες των μεγάλων δημοσίων ανδρών του παρελθόντος. Οταν έφθασε η σειρά του να μιλήσει, με βλέμμα παγερό, που πρόδιδε αποφασιστικότητα και πλήρη συναίσθηση της ιστορικότητος των στιγμών, εξέφερε μόνον τέσσερις λέξεις, με τις οποίες κατέπληξε (με τη θετική έννοια του όρου πάντα) τους ομολόγους του: «Nous sommes tous Francais!». Ολοι μας καταλαβαίνουμε, νομίζω· και, φυσικά, όλοι μας νιώθουμε Γάλλοι Ο ακατονόμαστος φιλόσοφος
Ο φίλος της στήλης Αρχιμήδης Τσαλακώτος, διαπρεπής οικονομολόγος, μας γράφει: «Αγαπητέ Φαληρεύ, σε χθεσινή ημερίδα, την οποία είχαν οργανώσει από κοινού το Ιδρυμα Κόνραντ Αντενάουερ και το ΙΟΒΕ, ο πρώτος ομιλητής αναφέρθηκε επανειλημμένως σε κάποιον “Σκωτσέζο φιλόσοφο” και στο έργο του, αποφεύγοντας ωστόσο να τον κατονομάσει. Φυσικά, οι περισσότεροι εξ ημών στο κοινό καταλάβαμε πολύ καλά ποιον εννοούσε. Ωσπου στο τέλος τόλμησε και ο ίδιος να προφέρει το όνομά του: ήταν -ποιος άλλος;- ο Ανταμ Σμιθ.
Μου φαίνεται, λοιπόν, ότι, όπως στον θεατρικό κόσμο της Βρετανίας δεισιδαίμων παράδοσις ορίζει να μην αναφέρει κανείς ποτέ τη σαιξπηρική τραγωδία «Macbeth» διά του τίτλου της, παρά μόνο περιφραστικώς με τη διατύπωση «the Scottish play», έτσι και στην τελούσα υπό την πνευματική κυριαρχία της Αριστεράς Ελλάδα η πολιτική ορθότης ορίζει να μην εκφέρει κανείς δημοσίως το όνομα του Ανταμ Σμιθ, αλλά να αναφέρεται στο πρόσωπό του με τη φράση «ο Σκωτσέζος φιλόσοφος». Εν πάση περιπτώσει, εκτός από ενδιαφέρουσα ειρωνεία, ίσως είναι και ένα βήμα -μικρό έστω- προς την ελευθερία το γεγονός ότι, σε εκδήλωση υπό την αιγίδα ιδρύματος φέροντος το όνομα του μεγάλου Γερμανού πολιτικού, ο οποίος απαγόρευσε τη λειτουργία του κομμουνιστικού κόμματος στην Ομοσπονδιακή Γερμανία, αναφέρεται το όνομα του απαγορευμένου φιλοσόφου στην Ελλάδα του σοσιαλκρατισμού...
Ο γάιδαρος και τα δόντια του
Μαθαίνω ότι οι Αμερικανοί επανήλθαν με νέα πρόταση για τη δωρεάν προσφορά στρατιωτικού εξοπλισμού στην Ελλάδα. Ισως θυμάστε ότι στο πρόσφατο παρελθόν μάς είχαν προσφέρει έναν αριθμό αρμάτων M-1 Abrams, τα οποία όμως εμείς είχαμε αρνηθεί, για τον λόγο ότι η προσφορά δεν περιελάμβανε και τα μεταφορικά. (Εξάλλου, από άρματα πήξαμε! Αγοράσαμε 180 γερμανικά Leopard και τα είχαμε σχεδόν δέκα χρόνια χωρίς πυρομαχικά...) Τώρα, μας προσφέρουν 40 μαχητικά F-15 των τύπων B και C. Να σημειώσω ότι το συγκεκριμένο μαχητικό που παράγεται από το 1976 θεωρείται εξαιρετικά επιτυχημένο και, ώς τώρα, έχει διατεθεί μόνον στο Ισραήλ, τη Σαουδική Αραβία και την Ιαπωνία. Ωστόσο, η ελληνική πλευρά ακόμη δεν έχει απαντήσει στην αμερικανική. Θέλω να πιστεύω ότι η καθυστέρηση οφείλεται στην τεχνοκρατική εξέταση του ζητήματος και όχι στις ελπίδες που ενδεχομένως τρέφουν ορισμένοι ότι η Ελλάδα, στη σημερινή κατάστασή της, μπορεί να προμηθευτεί καινούργια αεροσκάφη...
Το νόημα του σοσιαλισμού
Από τον φίλο Ν. Κ. έλαβα το ακόλουθο: «Ο Σαμαράς ταξιδεύει τουριστική για να κάνει μπίζνες, ο Τσίπρας ταξιδεύει μπίζνες για να κάνει τουρισμό». Τι πιο φυσικό για έναν αριστερό ηγέτη παρά να ακολουθεί το παράδειγμα του Λένιν; Υπενθυμίζω ότι ο προαναφερθείς ταξίδευε με το τρένο πάντα στην πρώτη θέση, επειδή αγωνιζόταν ώστε κάποτε να ταξιδεύουν όλοι στην πρώτη θέση. Αυτό, όσο ζούσε εξόριστος στην Ευρώπη· ώσπου επέβαλε τη μαρξιστική δικτατορία στη Ρωσία και μπορούσε πια να ταξιδεύει με το προσωπικό του τρένο. (Αγωνιζόμενος, άραγε, ώστε κάποτε να διαθέτουν όλοι το προσωπικό τους τρένο;) Επισημαίνω, επίσης, για όσους δεν το έχουν πληροφορηθεί, ότι ο Τσάβες, λ.χ., νοσηλεύεται στο «προσωπικό νοσοκομείο» του Φιντέλ Κάστρο. Η μετάβαση από το προσωπικό τρένο στο προσωπικό νοσοκομείο οπωσδήποτε πρέπει να θεωρείται πρόοδος του σοσιαλισμού...
Καθημερινή
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο νταμπλούχος προπονητής!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Από το Χάρβαρντ στο... Κολούμπια!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
