2013-01-29 09:09:03
του Μάνδαλου Παναγιώτη
Ακούμε συνέχεια για συγχωνεύσεις, δημιουργία υπερομίλων που θα μπορούν να επιβάλουν τους όρους τους στην αγορά, διεθνείς όμιλοι που γίνονται ακόμα ποιο μεγάλοι από την απορρόφηση μικρότερων και άλλα πολλά.
Τι σημαίνει όμως αυτό; Είναι καλό για μια μικροαστική καπιταλιστική κοινωνία; Η απάντηση και πάντα κατά την γνώμη μας όχι.
Και ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, βλέποντας την κατάσταση και την εξέλιξη της ιστορίας στην χώρα μας.
Από την αρχή της γεννήσεως του το Ελληνικό κράτος εμπιστεύθηκε μεγάλα κεφάλαια και μεγάλους αδερφούς για την επανίδρυση του. Αποτέλεσμα δύο χρεοκοπίες και φυσικά η καταρράκωση και φτωχοποίηση του Ελληνικού λαού. Επί βυζαντίου οι δυσβάστακτοι φόροι και η καλοπέραση του κλήρου αλλά και των αρχόντων είχαν φέρει πολλές φορές την απόλυτη δυσφορία του λαού. Η κολιγοποίηση της κοινωνίας επί τουρκοκρατίας και μετά έφερε πάλι πολλές επαναστάσεις από τον πεινασμένο κόσμο με κορυφαία αυτήν του Κιλελέρ και φυσικά την ανακατανομή της γης
. Η επώδυνη και εθελούσια πτώχευση του νεοελληνικού κράτους το 29, από τους λήσταρχους που επωφελήθηκαν της επανάστασης και πήραν δάνεια που καρπώθηκαν οι ίδιοι, έκλεισαν όλους τους πραγματικούς επαναστάτες στην φυλακή ή άλλοι πέθαναν στην ψάθα όπως λέμε έφερε τους .. συμμάχους μας, που αφού πήραν όλον τον γνωστό ορυκτό πλούτο και πληρώνοντας μεροκάματα πείνας πήραν όπως λέμε τον πλούτο και άφησαν πίσω τους την φτώχια και την μιζέρια.
Η πραγματική βέβαια ανάκαμψη της Ελλάδος ήρθε στην μεταπολεμική περίοδο και μάλιστα μετά το 59-60, βέβαια και με την βοήθεια πολλών ατόμων που ξενιτεύτηκαν και δούλεψαν στο εξωτερικό. O κόπος τους και η διαφορά συναλλάγματος μεταξύ δραχμής και των άλλων νομισμάτων έφεραν καρπούς με την μορφή αποταμιεύσεων που ο καθένας μετά μετέτρεψε σε κατοικίες ή έφτιαξε την δικιά του μικροεπιχείρηση και άρχισε να βγάζει το δικό του μεροκάματο, ιδιοκτήτης στην επιχείρησης του.
Το βιοτικό και πολιτισμικό επίπεδο ανεβαίνει κατακόρυφα και φυσικά ο αναλφαβητισμός εξαλείφεται ή πηγαίνει σε πολύ μικρά νούμερα.
Όλα αυτά τα κεκτημένα βέβαια υπονομεύονται. Αρχίσανε με την απαξίωση των πάντων Ελληνικής προέλευσης, αρχίσαμε να πίνουμε ουίσκι αντί κρασί, τσίπουρο, ούζο και Μεταξά και να το παίζουμε ξένοι στην ίδια μας την χώρα. Προωθήθηκαν σε όλες τις θέσεις ακατάλληλα άτομα που το μόνο που τους ένοιαζε ήταν το προσωπικό τους συμφέρον χωρίς να υπολογίζουν τίποτα. Άλλοι ενώ πουλούσαν πάγο για να ζήσουν στην Γερμανία ξαφνικά αγόραζαν κρόσσια των 50.000 μέσα σε μια δεκαετία αφού έγιναν υπουργοί. Βέβαια κανείς δεν είδε ότι είχαν καταχραστεί πάνω από ένα δις ευρώ. Στο τέλος το συνταγματικό δικαίωμα της εργασίας έγινε ρουσφέτι και έπρεπε να πας ή ίσως στον τάδε ή δίνα βουλευτή για να σε τακτοποιήσει. Είναι του κόμματος και πρέπει να μπει, λες και ήταν το αμπέλι του καθενός. Και κανένας δεν έλεγε ότι αυτό που ζητούσε δεν ήταν χάρη αλλά το συνταγματικό του δικαίωμα και η μόνη χάρη ήταν αυτή που είχε κάνει ο ίδιος στον βουλευτή δηλαδή ότι τον ψήφησε και τον έκανε επώνυμο στο πλήθος των ανώνυμων για να διεκδικήσει για τον τόπο την ευημερία.
Σε μια έκθεση της WFO για την Αφρική, αναλύθηκε, ότι από την στιγμή που εκτάσεις που κατέχονταν από πολυεθνικές και μεγαλοκαλλιεργητές, ανακατανεμήθηκαν και δόθηκαν σε περισσότερους μικροακτήμονες και καλλιεργηθήκαν περισσότερο και η πείνα σε αυτές τις περιοχές έπεσε σε χαμηλότερα επίπεδα. Και αυτό είναι φυσικό αφού ο μικροκαλλιεργητής θα ενδιαφερθεί για το χωράφι που είναι ακριβώς ο βιος του, ενώ η πολυεθνική θα αναζητήσει αλλού την τύχη της αδιαφορώντας για τον τοπικό πληθυσμό.
Σε μια καπιταλιστική κοινωνία το ζητούμενο είναι η ανάπτυξη που έρχεται από τις επενδύσεις, είτε είναι κρατικές είτε είναι ιδιωτικές, από την κατανάλωση των αγαθών που παράγονται και φυσικά αυτό προέρχεται από την αγοραστική δύναμη των μισθών και των συντάξεων και την ολική καταναλωτική δύναμη που θα δώσουν ώθηση στην οικονομία. Εξ άλλου ένα καπιταλιστικό σύστημα βασίζεται ακριβώς στην ανακατανομή και στην διακίνηση χρήματος το οποίο αλλάζει συνέχεια τσέπη. Όλα τα άλλα είναι ολιγαρχικά συστήματα που σκοπό έχουν μόνο την νόθευση και την καπήλευση της δουλειάς του συνόλου, εις όφελος ακριβώς μερικών ολιγαρχών που νέμονται και καπηλεύονται την εξουσία. Εξ άλλου ένας πολίτης χορτάτος είναι φυσικό να αποδώσει καλύτερα από έναν νηστικό που θα κοιτάει μόνο να χορτάσει την πείνα του. Εδώ το παράδειγμα το έδωσε ο κύριος Καρέλιας που έδωσε 1,8 εκατομμύρια στους εργάτες του σαν πριμ για το 2012. Φυσικά το όφελος θα γυρίσει από την κατανάλωση των προϊόντων της βιομηχανίας. Βέβαια αν αυτός είναι μόνος του δεν πετυχαίνει τίποτα, αλλά πάλι μπράβο του.
Σε ένα καπιταλιστικό σύστημα λοιπόν, το κέρδος είναι το εφαλτήριο της παραγωγικότητας που θα φέρει την κατανάλωση. Το κέρδος, όμως πρέπει να διέπεται και από νόμους. Στις μέρες μας όλα τα αφήσαμε στην ρύθμιση των αγορών. Αν είναι δυνατόν. Ο τοκογλύφος είναι νόμιμος γιατί σε δανείζει μέσω των αγορών, ο κλέφτης των εσόδων ενός κράτους είναι νόμιμος γιατί τον προστατεύει ο νόμος και φυσικά εκτελούσε διαταγές των αγορών και πάει λέγοντας. Ο νόμος είναι ο νόμος των ολιγαρχών και της ζούγκλας. Εξαθλίωση των μισθών και συσσώρευση πλούτου σε μερικά άτομα. Άτομα που ορίζουν νόμους και απαξιώνουν ακόμα και το σύνταγμα. Άτομα που αν διαμαρτύρεσαι είσαι τρομοκράτης και απειλείς τους νόμους, αν δεν πληρώνεις γιατί δεν έχεις, είσαι εναντίον του κράτους που κινδυνεύει. Αν απεργείς είσαι αποδιοπομπαίος αφού ταλαιπωρείς τους συμπολίτες σου που δεν έχουν τα προς το ζην. Αλήθεια το ότι δεν έχουν τα προς το ζην ποιός είναι υπεύθυνος; Το ότι, στρατιές ανέργων είναι στα πρόθυρα της τρέλας από την απελπισία τους ποιανού έργο είναι; Το ότι κάθε μέρα στην Ελλάδα με τα μικρότερα ποσοστά αυτοκτονίας κοντεύουμε να περάσουμε στην πρώτη θέση, ποιος ευθύνεται;
Σε ένα καπιταλιστικό σύστημα που δεν διέπεται από νόμους και προσπαθεί να κομποστοποιήσει διαφορετικές κουλτούρες και κοινωνικά σύνολα, που βάζει στην ίδια παραγωγική βάση και στον ανταγωνισμό, την Κουμουνιστική Κίνα, χωρίς ίχνος ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπου η εκμετάλλευση είναι το μόνο ποθητό μέσο, που η αποδοκιμαζόμενη και καταδικαστέα παιδική εργασία και εκμετάλλευση είναι καθημερινότητα ή την Βουλγαρία, την Ρουμανία όπου η ανάπτυξη μόνο ολιχαρχών είναι δυνατή δεν μπορεί να θέτει τις ίδιες βάσεις με ένα βιοτικό επίπεδο διαφορετικό. Και αυτό το λέω γιατί αν πάμε στην Βουλγαρία και δούμε το βιοτικό επίπεδο του λαού θα καταλάβουμε.. Φτώχια και μιζέρια. Αλήθεια μας παρουσιάζουν την Βουλγαρία σαν μοντέλο ανάπτυξης; Έχετε δει ξένους να δουλεύουν στην Βουλγαρία; Γιατί εδώ είμαστε γεμάτοι Βούλγαρους. Από αυτά που ακούμε είναι ότι φοροφυγάδες ιδρύουν εταιρείες γιατί ακριβώς το σύστημα τους το επιτρέπει να εξαθλιώσουν τον κόσμο χωρίς να πληρώσουν μία. Και όταν φύγουν θα αφήσουν πίσω τους καμένη γη. Και αυτό το μοντέλο της Βουλγαρίας μας το παρουσιάζουν σαν το μοντέλο ανάπτυξης. Και αν πάμε ποιο νότια είναι και η Ζιμπάμπουε που δεν έχει καθόλου μισθούς αλλά ο κόσμος πεθαίνει από την πείνα ενώ μερικοί θησαυρίζουν από την εκμετάλλευση και την εξόρυξη ων διαμαντιών. Σε όλο αυτό πρέπει να δοθεί τέλος. Να ξανανοίξουν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις να μπει πλαφόν κέρδους στην ασυδοσία και στην κραιπάλη των πολυεθνικών. Να σταματήσουν την αφαίμαξη των μισθών και των εισοδημάτων. Να χαμηλώσουν οι φορολογικοί συντελεστές και ο αδηφάγος ΦΠΑ. Με αυτήν την φορολογία ας μην περιμένουμε επενδύσεις. Ποιος θα επενδύσει με μια φορολογία που με τους άμεσους και τους έμμεσους φόρους είναι στο 60%-70%. Ούτε στην Σοβιετική Ένωση υπήρχε τόσο κράτος. Να σταματήσει η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και να μπουν πραγματικές βάσεις και νόμοι για την παραγωγικότητα και την ανάπτυξη. Και τέλος ας χτυπηθεί η φοροδιαφυγή. Ανέρχεται σε 50 δις ευρώ. Όλοι ξέρουν τους γνωστούς άγνωστους, αλλά κανείς δεν τους αγγίζει. Και τέλος να μπουν όροι για τις επενδύσεις. Κανείς δεν θα σε σεβαστεί όταν παρακαλάς και όταν ικετεύεις. Τους όρους και τις προϋποθέσεις σε σωστά θεμέλια τις οριοθετεί ένα σοβαρό και αξιοκρατικό κράτος και όχι ένα ευκαιριακό και δημαγωγικό καθεστώς. Tromaktiko
Ακούμε συνέχεια για συγχωνεύσεις, δημιουργία υπερομίλων που θα μπορούν να επιβάλουν τους όρους τους στην αγορά, διεθνείς όμιλοι που γίνονται ακόμα ποιο μεγάλοι από την απορρόφηση μικρότερων και άλλα πολλά.
Τι σημαίνει όμως αυτό; Είναι καλό για μια μικροαστική καπιταλιστική κοινωνία; Η απάντηση και πάντα κατά την γνώμη μας όχι.
Και ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, βλέποντας την κατάσταση και την εξέλιξη της ιστορίας στην χώρα μας.
Από την αρχή της γεννήσεως του το Ελληνικό κράτος εμπιστεύθηκε μεγάλα κεφάλαια και μεγάλους αδερφούς για την επανίδρυση του. Αποτέλεσμα δύο χρεοκοπίες και φυσικά η καταρράκωση και φτωχοποίηση του Ελληνικού λαού. Επί βυζαντίου οι δυσβάστακτοι φόροι και η καλοπέραση του κλήρου αλλά και των αρχόντων είχαν φέρει πολλές φορές την απόλυτη δυσφορία του λαού. Η κολιγοποίηση της κοινωνίας επί τουρκοκρατίας και μετά έφερε πάλι πολλές επαναστάσεις από τον πεινασμένο κόσμο με κορυφαία αυτήν του Κιλελέρ και φυσικά την ανακατανομή της γης
Η πραγματική βέβαια ανάκαμψη της Ελλάδος ήρθε στην μεταπολεμική περίοδο και μάλιστα μετά το 59-60, βέβαια και με την βοήθεια πολλών ατόμων που ξενιτεύτηκαν και δούλεψαν στο εξωτερικό. O κόπος τους και η διαφορά συναλλάγματος μεταξύ δραχμής και των άλλων νομισμάτων έφεραν καρπούς με την μορφή αποταμιεύσεων που ο καθένας μετά μετέτρεψε σε κατοικίες ή έφτιαξε την δικιά του μικροεπιχείρηση και άρχισε να βγάζει το δικό του μεροκάματο, ιδιοκτήτης στην επιχείρησης του.
Το βιοτικό και πολιτισμικό επίπεδο ανεβαίνει κατακόρυφα και φυσικά ο αναλφαβητισμός εξαλείφεται ή πηγαίνει σε πολύ μικρά νούμερα.
Όλα αυτά τα κεκτημένα βέβαια υπονομεύονται. Αρχίσανε με την απαξίωση των πάντων Ελληνικής προέλευσης, αρχίσαμε να πίνουμε ουίσκι αντί κρασί, τσίπουρο, ούζο και Μεταξά και να το παίζουμε ξένοι στην ίδια μας την χώρα. Προωθήθηκαν σε όλες τις θέσεις ακατάλληλα άτομα που το μόνο που τους ένοιαζε ήταν το προσωπικό τους συμφέρον χωρίς να υπολογίζουν τίποτα. Άλλοι ενώ πουλούσαν πάγο για να ζήσουν στην Γερμανία ξαφνικά αγόραζαν κρόσσια των 50.000 μέσα σε μια δεκαετία αφού έγιναν υπουργοί. Βέβαια κανείς δεν είδε ότι είχαν καταχραστεί πάνω από ένα δις ευρώ. Στο τέλος το συνταγματικό δικαίωμα της εργασίας έγινε ρουσφέτι και έπρεπε να πας ή ίσως στον τάδε ή δίνα βουλευτή για να σε τακτοποιήσει. Είναι του κόμματος και πρέπει να μπει, λες και ήταν το αμπέλι του καθενός. Και κανένας δεν έλεγε ότι αυτό που ζητούσε δεν ήταν χάρη αλλά το συνταγματικό του δικαίωμα και η μόνη χάρη ήταν αυτή που είχε κάνει ο ίδιος στον βουλευτή δηλαδή ότι τον ψήφησε και τον έκανε επώνυμο στο πλήθος των ανώνυμων για να διεκδικήσει για τον τόπο την ευημερία.
Σε μια έκθεση της WFO για την Αφρική, αναλύθηκε, ότι από την στιγμή που εκτάσεις που κατέχονταν από πολυεθνικές και μεγαλοκαλλιεργητές, ανακατανεμήθηκαν και δόθηκαν σε περισσότερους μικροακτήμονες και καλλιεργηθήκαν περισσότερο και η πείνα σε αυτές τις περιοχές έπεσε σε χαμηλότερα επίπεδα. Και αυτό είναι φυσικό αφού ο μικροκαλλιεργητής θα ενδιαφερθεί για το χωράφι που είναι ακριβώς ο βιος του, ενώ η πολυεθνική θα αναζητήσει αλλού την τύχη της αδιαφορώντας για τον τοπικό πληθυσμό.
Σε μια καπιταλιστική κοινωνία το ζητούμενο είναι η ανάπτυξη που έρχεται από τις επενδύσεις, είτε είναι κρατικές είτε είναι ιδιωτικές, από την κατανάλωση των αγαθών που παράγονται και φυσικά αυτό προέρχεται από την αγοραστική δύναμη των μισθών και των συντάξεων και την ολική καταναλωτική δύναμη που θα δώσουν ώθηση στην οικονομία. Εξ άλλου ένα καπιταλιστικό σύστημα βασίζεται ακριβώς στην ανακατανομή και στην διακίνηση χρήματος το οποίο αλλάζει συνέχεια τσέπη. Όλα τα άλλα είναι ολιγαρχικά συστήματα που σκοπό έχουν μόνο την νόθευση και την καπήλευση της δουλειάς του συνόλου, εις όφελος ακριβώς μερικών ολιγαρχών που νέμονται και καπηλεύονται την εξουσία. Εξ άλλου ένας πολίτης χορτάτος είναι φυσικό να αποδώσει καλύτερα από έναν νηστικό που θα κοιτάει μόνο να χορτάσει την πείνα του. Εδώ το παράδειγμα το έδωσε ο κύριος Καρέλιας που έδωσε 1,8 εκατομμύρια στους εργάτες του σαν πριμ για το 2012. Φυσικά το όφελος θα γυρίσει από την κατανάλωση των προϊόντων της βιομηχανίας. Βέβαια αν αυτός είναι μόνος του δεν πετυχαίνει τίποτα, αλλά πάλι μπράβο του.
Σε ένα καπιταλιστικό σύστημα λοιπόν, το κέρδος είναι το εφαλτήριο της παραγωγικότητας που θα φέρει την κατανάλωση. Το κέρδος, όμως πρέπει να διέπεται και από νόμους. Στις μέρες μας όλα τα αφήσαμε στην ρύθμιση των αγορών. Αν είναι δυνατόν. Ο τοκογλύφος είναι νόμιμος γιατί σε δανείζει μέσω των αγορών, ο κλέφτης των εσόδων ενός κράτους είναι νόμιμος γιατί τον προστατεύει ο νόμος και φυσικά εκτελούσε διαταγές των αγορών και πάει λέγοντας. Ο νόμος είναι ο νόμος των ολιγαρχών και της ζούγκλας. Εξαθλίωση των μισθών και συσσώρευση πλούτου σε μερικά άτομα. Άτομα που ορίζουν νόμους και απαξιώνουν ακόμα και το σύνταγμα. Άτομα που αν διαμαρτύρεσαι είσαι τρομοκράτης και απειλείς τους νόμους, αν δεν πληρώνεις γιατί δεν έχεις, είσαι εναντίον του κράτους που κινδυνεύει. Αν απεργείς είσαι αποδιοπομπαίος αφού ταλαιπωρείς τους συμπολίτες σου που δεν έχουν τα προς το ζην. Αλήθεια το ότι δεν έχουν τα προς το ζην ποιός είναι υπεύθυνος; Το ότι, στρατιές ανέργων είναι στα πρόθυρα της τρέλας από την απελπισία τους ποιανού έργο είναι; Το ότι κάθε μέρα στην Ελλάδα με τα μικρότερα ποσοστά αυτοκτονίας κοντεύουμε να περάσουμε στην πρώτη θέση, ποιος ευθύνεται;
Σε ένα καπιταλιστικό σύστημα που δεν διέπεται από νόμους και προσπαθεί να κομποστοποιήσει διαφορετικές κουλτούρες και κοινωνικά σύνολα, που βάζει στην ίδια παραγωγική βάση και στον ανταγωνισμό, την Κουμουνιστική Κίνα, χωρίς ίχνος ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπου η εκμετάλλευση είναι το μόνο ποθητό μέσο, που η αποδοκιμαζόμενη και καταδικαστέα παιδική εργασία και εκμετάλλευση είναι καθημερινότητα ή την Βουλγαρία, την Ρουμανία όπου η ανάπτυξη μόνο ολιχαρχών είναι δυνατή δεν μπορεί να θέτει τις ίδιες βάσεις με ένα βιοτικό επίπεδο διαφορετικό. Και αυτό το λέω γιατί αν πάμε στην Βουλγαρία και δούμε το βιοτικό επίπεδο του λαού θα καταλάβουμε.. Φτώχια και μιζέρια. Αλήθεια μας παρουσιάζουν την Βουλγαρία σαν μοντέλο ανάπτυξης; Έχετε δει ξένους να δουλεύουν στην Βουλγαρία; Γιατί εδώ είμαστε γεμάτοι Βούλγαρους. Από αυτά που ακούμε είναι ότι φοροφυγάδες ιδρύουν εταιρείες γιατί ακριβώς το σύστημα τους το επιτρέπει να εξαθλιώσουν τον κόσμο χωρίς να πληρώσουν μία. Και όταν φύγουν θα αφήσουν πίσω τους καμένη γη. Και αυτό το μοντέλο της Βουλγαρίας μας το παρουσιάζουν σαν το μοντέλο ανάπτυξης. Και αν πάμε ποιο νότια είναι και η Ζιμπάμπουε που δεν έχει καθόλου μισθούς αλλά ο κόσμος πεθαίνει από την πείνα ενώ μερικοί θησαυρίζουν από την εκμετάλλευση και την εξόρυξη ων διαμαντιών. Σε όλο αυτό πρέπει να δοθεί τέλος. Να ξανανοίξουν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις να μπει πλαφόν κέρδους στην ασυδοσία και στην κραιπάλη των πολυεθνικών. Να σταματήσουν την αφαίμαξη των μισθών και των εισοδημάτων. Να χαμηλώσουν οι φορολογικοί συντελεστές και ο αδηφάγος ΦΠΑ. Με αυτήν την φορολογία ας μην περιμένουμε επενδύσεις. Ποιος θα επενδύσει με μια φορολογία που με τους άμεσους και τους έμμεσους φόρους είναι στο 60%-70%. Ούτε στην Σοβιετική Ένωση υπήρχε τόσο κράτος. Να σταματήσει η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και να μπουν πραγματικές βάσεις και νόμοι για την παραγωγικότητα και την ανάπτυξη. Και τέλος ας χτυπηθεί η φοροδιαφυγή. Ανέρχεται σε 50 δις ευρώ. Όλοι ξέρουν τους γνωστούς άγνωστους, αλλά κανείς δεν τους αγγίζει. Και τέλος να μπουν όροι για τις επενδύσεις. Κανείς δεν θα σε σεβαστεί όταν παρακαλάς και όταν ικετεύεις. Τους όρους και τις προϋποθέσεις σε σωστά θεμέλια τις οριοθετεί ένα σοβαρό και αξιοκρατικό κράτος και όχι ένα ευκαιριακό και δημαγωγικό καθεστώς. Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
