ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Σωτήρες ή Δήμιοι;

 Γράφει ο Αρης Τερζόπουλος

Τα βράδια, αυτόν τον καιρό αφού δω τις ειδήσεις, σε δυο τρία κανάλια, συνήθως μετά το γυρίζω σε κάποια δορυφορικά παρακολουθώντας ντοκυμαντέρ. Έτσι παρακολουθώντας είτε τη ζωή και τις συνήθειες των αγρίων ζώων, είτε ιστορίες από το Β παγκόσμιο πόλεμο, είτε κάποιους άλλους τρελούς που πιάνουν αλιγάτορες με τα.. χέρια τους, καταφέρνω για κάποιες ώρες να ξεχνιέμαι απ’ όσα συμβαίνουν γύρω μας. Είναι σαν κάτι μέσα μου να προσπαθεί να ναρκώσει το χρόνο, αυτής της τόσο δύσκολης περιόδου, μέχρι να φτάσει στο τέλος της, είτε μέσω μιας καταστροφής, είτε μέσω κάποιας σωτηρίας. Ένα βράδυ λοιπόν παρακολουθούσα ένα ντοκιμαντέρ, σχετικό με τον πόλεμο. Ήταν η ζωή κάποιου ταγματάρχη της Βέρμαχτ και η σχετική έρευνα και δίκη που έγινε για το αν ήταν εγκληματίας πολέμου ή όχι. Αν θυμάμαι καλά το όνομα αυτού του ταγματάρχη ήταν Χέκε και μου διαφεύγει και το μικρό του όνομα. Πριν απόν πόλεμο ο Χέκε ήταν τραπεζικός, αλλά στη διάρκεια του πολέμου και αυτός όπως και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι Γερμανοί πολίτες κλήθηκε να υπηρετήσει στη Βέρμαχτ με το βαθμό του ταγματάρχη. Η ιστορία δεν λέει που ακριβώς υπηρετούσε πριν, πιθανόν στο Παρίσι, αλλά κάποια στιγμή γύρω στο 1943-44 μετατέθηκε στο στρατόπεδο του Άουσβιτς. Το τι γινόταν και σ’ αυτό το στρατόπεδο, όπως και στο Μπίρκενάου, ή το Νταχάου και δεκάδες άλλα, μας είναι γνωστό. Τα εκατομμύρια των Εβραίων που στέλνονταν εκεί κάποια στιγμή κατέληγαν στους θαλάμους αερίων και στη συνέχεια στους καυστήρες ώστε να εξαφανιστούν από προσώπου γης, γρήγορα και αποτελεσματικά. Η ιδέα για τους θαλάμους αερίων ανήκε σ’ ένα από τα πρωτοπαλίκαρα του Χίτλερ, τον Χίμλερ που ήταν και αρχηγός των Ες Ες. Ως τότε οι εκτελέσεις γίνονταν με μια σφαίρα στο κεφάλι και στη συνέχεια θάβονταν. Κάποια εποχή ο Χίμλερ είχε πάει προσωπικά να παρακολουθήσει αυτή την διαδικασία εκτέλεσης. Κάποια στιγμή όμως το αίμα ενός Εβραίου που εκτελέστηκε με μια σφαίρα στο κεφάλι, πετάχτηκε και τον πιτσίλισε στο πρόσωπο. Ο Χίμλερ ταράχτηκε και αηδίασε τόσο πολύ μ’ αυτό το γεγονός, που αποφάσισε ότι έπρεπε να βρεθεί άλλος τρόπος εκτέλεσης των αιχμαλώτων, που να είναι πιο γρήγορος, πιο μαζικός, πιο παραγωγικός και συγχρόνως να μην αφήνει ίχνη. Έτσι κατέληξε στους θαλάμους αερίων. Γύρω στο 1944 καθώς οι Γερμανοί είχαν αρχίσει να στριμώχνονται, αυτή η διαδικασία συγκέντρωσης και εκτέλεσης των αιχμαλώτων, επιταχύνθηκε. Τα τραίνα με τις χιλιάδες των αιχμαλώτων κατέφθαναν στα στρατόπεδα του θανάτου, οι αιχμάλωτοι Εβραίοι κατέβαιναν, γινόταν μια γρήγορη διαλογή, ανάμεσα σ’ εκείνους που έδειχναν αρκετά εύρωστοι για να εργαστούν και σ’ εκείνους που ήταν «άχρηστοι» για το Γ Ράιχ, δηλαδή τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι, οι άρρωστοι και οι περισσότερες γυναίκες, που στέλνονταν κατ’ ευθείαν στους θαλάμους αερίων και στη συνέχεια στα αποτεφρωτήρα. Ο Χέκε είχε αναλάβει ακριβώς αυτό το ρόλο στο Άουσβιτς. Να κάνει δηλαδή τον άμεσο διαχωρισμό των αιχμαλώτων. Σε κάποιους που τους έκρινε αρκετά ικανούς για να εργαστούν, δινόταν μια παράταση ζωής-ώσπου να εξαντληθούν κι αυτοί από τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και σιτισμού-, ενώ οι υπόλοιποι στέλνονταν κατ’ ευθείαν στον θάνατο. Πριν από αυτό τους έγδυναν τελείως και στην συνέχεια τους έστελναν στις ειδικά διαμορφωμένες αίθουσες, δήθεν για να κάνουν ντους. Αλλά αντί για νερό από τις ντουζιέρες, έβγαιναν θανατηφόρα αέρια. Δεν υπάρχει καμιά καταγεγραμμένη εικόνα σε φιλμ για το πώς εκατοντάδες άνθρωποι στριμωγμένοι σ’ ένα μικρό χώρο έβρισκαν σε λίγα λεπτά φρικτό θάνατο. Οι ίδιοι οι εκτελεστές τους ήξεραν ότι αυτές οι εικόνες δεν έπρεπε να καταγράφονται, σε αντίθεση με τις εκτελέσεις με όπλο, για τις οποίες υπάρχουν πολλές κινηματογραφημένες καταγραφές. Οι θάλαμοι των αερίων και οι καυστήρες δεν άφηναν ίχνη. Οι άνθρωποι που έφταναν και πέθαιναν εκεί, ήταν σαν να μην υπήρξαν ποτέ, αφού δεν απέμενε κανένα ίχνος τους. Στη δίκη του Χέκε, δεν υπήρχαν ούτε οι διαταγές για το ποια ακριβώς εργασία θα έκανε στο Άουσβιτς, ούτε φωτογραφίες που να αποδεικνύουν χωρίς αμφιβολία τι ακριβώς έκανε στο Άουσβιτς. Έτσι αθωώθηκε λόγω αμφιβολιών. Αυτή η ιστορία, όπως και πολλές άλλες παρόμοιες, απετέλεσαν σημείο προβληματισμού για πολλά χρόνια και ακόμη είναι δύσκολο να βρεθεί κάποια απάντηση. Το πώς δηλαδή, κανονικοί άνθρωποι, μέσα από τις συνθήκες ενός φρικτού πολέμου, μπορούν τόσο εύκολα να μετατραπούν σε κτήνη. Πολλοί από τους Γερμανούς στρατιώτες, που στο προηγούμενο διάστημα εκτελούσαν τους Εβραίους με τις σφαίρες των όπλων τους, ήταν ακόμη νεαροί άνδρες χωρίς εμπειρία ζωής. Πως πρέπει να αισθανόντουσαν πολλοί από αυτούς, που σε μια μέρα εκτελούσαν δέκα, είκοσι, τριάντα άτομα, γνωρίζοντας επιπλέον ότι δεν είχαν φταίξει σε τίποτα. Πως πρέπει να αισθανόταν ο Χέκε, όταν κάνοντας την βόλτα του ανάμεσα σε εκατοντάδες ανθρώπους, ξέροντας ότι κάθε νεύμα του έκανε τη διαφορά, ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο. Συνηθίζεις άραγε τόσο πολύ στην ιδέα του θανάτου που προκαλείς, που το θεωρείς πια ως διεκπεραίωση «δουλειάς γραφείου»; Ποιος να ξέρει; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, όπως λένε. Ποιος ξέρει για τι είναι άραγε ικανός ο καθ’ ένας από εμάς, κάτω από ακραίες συνθήκες;

Αυτές οι ευρωπαϊκές γενιές που έζησαν μετά τον πόλεμο- με την εξαίρεση εκείνων της πρώην Γιουγκοσλαβίας- δεν έζησαν, για πρώτη φορά στην μακραίωνη ιστορία της Ευρώπης κάποιον πόλεμο. Στην Ελλάδα επίσης , μετά τον τραυματικό εμφύλιο δεν ζήσαμε σκηνές πολέμου. Δεν είδαμε σπίτια να βομβαρδίζονται γύρω μας, δεν ζήσαμε σκηνές πολέμου και μάχης. Τα ’φερε όμως έτσι η τύχη, που ζούμε σκηνές ενός άλλου πολέμου, πιο ύπουλου και αόρατου, που τον έχουν ζήσει και τον ζουν ακόμη πολλές χώρες του κόσμου και που κατά πάσα πιθανότητα θα ενταθεί στο προσεχές μέλλον. Τον λεγόμενο οικονομικό πόλεμο. Που μπορεί να μην έχει την αγριάδα και τις φρικτές σκηνές ενός αληθινού πολέμου, αλλά που παράγει αφόρητη δυστυχία, διαλύει οικογένειες και κοινωνικούς ιστούς και που πολλές φορές καταλήγει σε θάνατο, είτε με τη αυτοχειρία απελπισμένων ανθρώπων, είτε λόγω έλλειψης φαρμάκων και θεραπείας και για χίλιους δυο άλλους λόγους. Οι υπεύθυνοι για να αντιμετωπίσουν την κρίση στην Ελλάδα, Πρωθυπουργοί, Υπουργοί Οικονομικών και άλλοι, που βρέθηκαν εντελώς απροετοίμαστοι για τέτοιες καταστάσεις, πρέπει να παίρνουν αποφάσεις, που οδηγούν χιλιάδες ανθρώπους και οικογένειες, σε μια ζωή κάτω από τα όρια της φτώχειας και ακόμη πάρα κάτω, που παράγουν διάχυτη κοινωνική απελπισία, μια και θυσιάζονται οικονομικά πολίτες, προκειμένου να σωθεί το κράτος. Στο τέλος αυτού του δρόμου και ανάλογα με το τι θα συμβεί στην πραγματικότητα, η Ιστορία θα τοποθετήσει και αυτούς που κυβέρνησαν ως τώρα και αυτούς που κυβερνούν τώρα και αυτούς που θα κυβερνήσουν προσεχώς στην κατάλληλη θέση. Και ανάλογα με τις εξελίξεις θα τους βαφτίσει, είτε Σωτήρες, είτε Δήμιους. Γιατί σ’ όλα αυτά που συμβαίνουν οι προθέσεις δεν παίζουν κανένα ρόλο. Μόνο το αποτέλεσμα μετράει.

Έτσι καθώς μπαίνουμε όλο και πιο βαθιά στο τούνελ αυτής της κρίσης, έγιναν αυτά που έγιναν και επιτέλους πήραμε αυτή την πολυπόθητη δόση, που δίνει τουλάχιστον κάποια παράταση ζωής. Το ζήτημα είναι ποιοι παίρνουν αυτή την παράταση ζωής. Για την ώρα μόνο η κυβέρνηση Σαμαρά και τα δυο κόμματα που την υποστηρίζουν. Όλη αυτή η διαδικασία ήταν επίσης μια πολύ καλή στιγμή στην καριέρα του Γιάννη Στουρνάρα. Αφού πήρε και τα συγχαρητήρια του Σόιμπλε, όταν τελειώσει και η δική του θητεία, θα έχει ένα σωρό ευκαιρίες για να βρει δουλειά σε κάποια γερμανική Τράπεζα, ή κάποιον άλλον οικονομικό οργανισμό. Όμως η καριέρα του Στουρνάρα, δεν απασχολεί ούτε στο ελάχιστο την ελληνική κοινωνία. Όταν λοιπόν ανακοινώθηκε η απόφαση για την εκταμίευση της δόσης, ειπώθηκαν τα αναμενόμενα από τον Σαμαρά, για μια καινούργια μέρα, ένα καινούργιο ξεκίνημα, μια νέα ευκαιρία κλπ. Και όπως είναι φυσικό ακολούθησαν και ατέλειωτες συζητήσεις στα κανάλια για το τι σημαίνει αυτή η εξέλιξη, όπως και πάλι ακούστηκαν τα αναμενόμενα απ’ όλους. Για να μην χάνουμε χρόνο λοιπόν ας πούμε τι σημαίνει στ’ αλήθεια αυτή η δόση, γιατί εδώ έχει γίνει συνήθεια να πουλάμε φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες. Το ότι πήραμε τη δόση λοιπόν σημαίνει κατ’ αρχάς ένα πράγμα. Το ότι το δημόσιο χρέος αυξήθηκε από τα 300 δις ευρώ στα 352 δις ευρώ, που θα πρέπει να τα πληρώσουμε εμείς φυσικά. Το βασικό συστατικό αυτής της δόσης είναι η ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών. Πράγμα απαραίτητο βέβαια μια και οι ελληνικές Τράπεζες ήταν στην ουσία χρεοκοπημένες, μετά το περσινό κούρεμα. Αυτή η ανακεφαλαιοποίηση είναι ιδιαίτερα ευχάριστη και για την γερμανική οικονομία, μια και μόλις ανακεφαλαιοποιηθούν, έρχεται και ο Γερμανός επίτροπος, που θα τις επιβλέπει, δηλαδή θα τις διοικεί και έτσι στο άψε σβήσε και χωρίς να το καταλάβουμε, ολόκληρο το ελληνικό τραπεζικό σύστημα περνάει σε γερμανικό έλεγχο. Αυτό δεν μας λυπεί και τόσο μια και κάμποσοι από τους Έλληνες Τραπεζίτες, έγιναν με το χρόνο βασικοί παράγοντες στο σύστημα διαπλοκής που κατέστρεψε τη χώρα. Κάποια άλλα από αυτά τα 52 δις θα πάνε για να καλυφθούν κάποιες υποχρεώσεις που δημιούργησε η χώρα με τα έντοκα γραμμάτια που εξέδωσε τον τελευταίο καιρό και αν μείνει κάτι τελικά θα πάει και για να αποπληρωθούν οι υποχρεώσεις του δημοσίου στον ιδιωτικό τομέα που είναι κοντά στα 10 δις ευρώ και κάθε μέρα αυξάνονται. Κάποια θα πάνε και για τα εφ’ άπαξ εκείνων που τα δικαιούνται και τα περιμένουν εδώ και δυο χρόνια. Το πόσα συνολικά θα είναι αυτά που θα πάνε για να ξεπληρωθεί ένα μέρος του χρέους του δημοσίου στους ιδιώτες θα το μάθουμε στο τέλος και αυτή θα είναι η μόνη ενίσχυση της πραγματικής οικονομίας. Δηλαδή τι ενίσχυση, θα ξεπληρώσει απλώς ένα μέρος από αυτά που χρωστάει. Είναι βέβαια αστείο να λέμε, ότι όλα αυτά αρκούν για να πάρει μπρος πάλι η ελληνική οικονομία. Ο Σαμαράς έχει σκοπό και να αρχίσει διεθνή εκστρατεία για να καταφέρει να προσελκύσει κάποιες επενδύσεις, αλλά όλα αυτά για να έχουν αποτέλεσμα, αν κάποιοι θελήσουν να επενδύσουν στο χωρίς κανόνες επιχειρηματικό περιβάλλον της Ελλάδας, πρέπει να περάσουν χρόνια για να φέρουν αποτέλεσμα. Πόσες επενδύσεις χρειάζονται για να αναπληρώσουν τις χίλιες περίπου θέσεις εργασίας που χάνονται καθημερινά. Η επίσημη ανεργία είναι ήδη στο 25-26% ενώ η πραγματική μπορεί να έχει ξεπεράσει το 30%. Ο προϋπολογισμός κάνει πρόβλεψη για ανεργία 22% στο τέλος του 2013, κάτι που μόνο κάποιος ολότελα τρελός θα μπορούσε να προβλέψει. Στο τέλος του 2013 η επίσημη ανεργία θα πλησιάζει το 30% και η πραγματική θα βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο 35-40%. Τι να πρωτοκάνεις σε μια τέτοια πραγματικότητα. Η ύφεση το πιθανότερο είναι να ξεπεράσει το 7%. Δεν υπάρχει καμία ρεαλιστική παράμετρος που να υποδεικνύει κάτι άλλο.

Τι σημαίνουν όλα αυτά για τους πολίτες αυτής της χώρας, για όλους εμάς; Μια μεγάλη καταστροφή. Πέρσι που τα μέτρα ήταν ηπιότερα σε σχέση με τα σημερινά, οι ανείσπρακτες ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις, από πολίτες ή επιχειρήσεις, που δεν είχαν την δυνατότητα πια να πληρώσουν τις φορολογικές τους υποχρεώσεις ή τον ΦΠΑ έφτασαν τα 11 δις. Τα φετινά μέτρα, αποτελούν μια πραγματική οικονομική σφαγή. Μισθοί και συντάξεις κόβονται ακόμη πάρα πάνω, ενώ αυξάνονται οι φορολογικές και άλλες υποχρεώσεις. Δηλαδή ασφυξία. Είναι σαν τα ντους των ναζί, όπου αντί για νερό έβγαιναν θανατηφόρα αέρια, μόνο που τώρα γίνεται με οικονομικά μέτρα. Θα πρόκειται για πραγματικό θαύμα, αν με αυτές τις παραμέτρους, η ελληνική οικονομία, το πολιτικό σύστημα και η κοινωνία, καταφέρουν να φτάσουν μέχρι τα τέλη Μαρτίου, άντε να μπούμε και στον Απρίλιο. Κατά πάσα πιθανότητα, εκεί γύρω στα τέλη Μαρτίου με αρχές Απριλίου, θα «σκάσει» συνολικά το σύστημα, χωρίς να μπορούμε να προσδιορίσουμε, ούτε τι θα σημάνει αυτό, ούτε τι γίνεται από εκεί και πέρα. Το πιθανότερο είναι να πάει ο Στουρνάρας στον Σόιμπλε και να του πει το ανέκδοτο με τον Χότζα και τον γάιδαρό του. «Μόλις του είχα μάθει να ζει χωρίς να τρώει, ο άτιμος πήγε και ψόφησε»!

Όμως μόνο η πραγματικότητα θα βγάλει την τελική ετυμηγορία. Ο Σαμαράς , ο Στουρνάρας και οι άλλοι συνυπεύθυνοι της κυβέρνησης, ακολουθώντας πιστά τις εντολές της Τρόικας, μια και δεν υπάρχει προς το παρόν άλλη βιώσιμη λύση, εφάρμοσαν ένα πολύ σκληρό πλάνο πάνω στα μέλη της κοινωνίας, προκειμένου να διασωθεί δημοσιονομικά η χώρα. Πήραν συγχρόνως και μια πολύ μεγάλη ευθύνη. Αντικειμενικά το πλάνο δεν είναι βιώσιμο ούτε για τους πολίτες, ούτε για την συνολική οικονομία. Υπάρχει και ο νόμος του Μέρφυ που λέει ότι «αν κάτι μπορεί να πάει άσχημα, θα πάει». Αν παρ’ όλα αυτά καταφέρουν να σώσουν τη χώρα και κυρίως τους πολίτες της-τι να το κάνεις αν σωθεί η χώρα εξοντώνοντας τους πολίτες της-, τότε η Ιστορία θα τους κατατάξει στη κατηγορία των «σωτήρων». Αν όμως δεν τα καταφέρουν και η χώρα , μαζί με τους πολίτες της οδηγηθεί στην καταστροφή, τότε θα καταταγούν στην κατηγορία των «δημίων». Τόσο απλά…
Kafeneio