2013-02-03 19:14:05
Το ονειρο του Ελ Ντοραντο, μιας ξεχασμενης πολης από χρυσο, οδηγησε πολλους περιεργους σε ένα ακαρπο οδοιπορικο μεσα στα τροπικα δαση και τα βουνα της νοτιας αμερικης.
Αλλα ολο αυτό ηταν ενας ευσεβης ποθος. Το GOLDEN ONE (ΧΡΥΣΑΦΕΝΙΟ) δεν ηταν κατι αλλα καποιος, όπως επιβεβαιωνει η αρχαιολογικη ερευνα.
Η αφιξη του Κολομβου στην αμερικη το 1492 ηταν το πρωτο κεφαλαιο αναμεσα στην αλλαγη του κοσμο και αναμεσα στην σμιξη κουλτουρων. Ηταν μια τεραστια συγγρουση μεταξυ διαφορετικων τροπων ζωης .
Ο ευρωπαικος μυθος που απευθυνεται στο Ελ Ντοραντο, σαν μια ξεχασμενη πολη χρυσου που περιμενει να βρεθει από περιπετιωδεις κατακτητες, απλως δειχνει την ατελιωτη διψα τον ευρωπαιων για χρυσο και τον ασταματητο ποθο για να ξεζουμισει αυτές τις περιοχες για τον ορυκτο τους πλουτο.
Ο νότιος αμερικανικός μύθος Ελ Ντοράντο, αφ' ενός, αποκαλύπτει την αληθινή φύση του εδάφους και των ανθρώπων που έζησαν εκεί. Για αυτους, το Ελ Ντοράντο δεν ήταν ποτέ μια θέση, αλλά ένας κυβερνήτης τόσο πλούσιος που καλύβοταν σύμφωνα με τους ισχυρισμούς στο χρυσό από το κεφάλι ως την ακρη του ποδιου κάθε πρωί και τον ξεπλεναν σε μια ιερή λίμνη κάθε βράδυ.
Η πραγματική ιστορία πίσω από το μύθο έχει συναρμολογηθεί αργά κατά τη διάρκεια των πρόσφατων ετών χρησιμοποιώντας έναν συνδυασμό πρόωρων ιστορικών κειμένων και νέας αρχαιολογικής έρευνας.
Καταβαθος όμως αποτελει μια αληθης Ιεροτελεστια που πραγματοποιοταν από τους λαους MUISCA, οι οπιοι ζουσαν στην κεντρικη κολομβια από 800πχ εως και σημερα.
Διαφορετικοί ισπανικοί χρονικογράφοι που κατεφτασαν σε αυτήν την ήπειρο στις αρχές του 16ου αιώνα, άρχισαν να γράφουν για την τελετή Ελ Ντοράντο, και ένας από τους καλύτερους απολογισμούς προέρχεται από τον Juan Rodriguez Freyle.
Στο βιβλιο του FREYLE, που ονομαζετε Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΚΑΙ Η ΑΝΑΚΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΗΣ ΓΡΑΝΑΔΑΣ οπου δημοσιευτικε το 1936, μας περιγραφει ότι όταν πεθαινε ενας ηγετης των MUISCA, τοτε επανερχοταν η διαδικασια της διαδοχης για τον νέο επιλεγμενο.
Ο επιλεγμενος νεος ηγετης της κοινοτητας ηταν συνηθως ο ανηψιος του προηγουμενου ηγετη και ετσι θα περνουσε από μια μακροχρονια διαδικασια εναρξης που τελειωνει με κωπηλασια σε μια ιερη λιμνη, όπως η λιμνη GYATAVITA στην κεντρικη κολομβια.
Τρυγιρισμενος από τους τεσσερις υψηλοτερους ιερεις, που ηταν γεματοι φτερα, χρυσες κορωνες και φορεματα, ενώ ο ηγετης ηταν γυμνος και καλυμενος ολοσωμα με χρυση σκονη, ηταν η τελετη που προεβλεπε να κανει μια προσφορα χρυσαφικων η και σμαραγδιων πετωντας τα στη ιερη λιμνη εν ονομα των θεων του.
Οι ακτες της κυκλικης λιμνης ηταν γεματες με πλουσιοπαροχους θεατες που επαιζαν μουσικη και αναβανε τεραστιες φωτιες σχεδον τοσο πολύ που θαμπωναν το φως του ηλιου. Παρομοια ηταν και βαρκα που ειχε επανω 4 αναμενες φωτιες που καιγανε θυμιασμα. Μεχρι που ο ιερεας που βρισκοταν στο κεντρο αυτης της λιμνης θα σηκωνε μια σημαια για να σωπασει το πληθος. Αυτή η στιγμη ηταν η χαρακτηριστικη για το πληθος που σημαινε την υποταγη στον νέο ηγετη τους Συναρπαστικο όμως είναι ότι πολλες πτυχες αυτης της ερμηνειας των γεγονοτων εχουν επικυρωθει από την προσεκτικη αρχαιολογικη ερευνα, η οποια αποκαλυπτει επισης την εξαιρετικη ικανοτητα και την κλιμακα της παραγωγης χρυσου στην κολομβια κατά την διαρκεια της ευρωπαικης αφιξης το 1537.
Αναμεσα στο χρυσο της κοινωνιας της Muisca, η ιδιαιτερα ένα πιο συγκεκριμενο κραμα χρυσου, ασημιου και χαλκου που αποκαλειτε ''tumbaga'' ηταν ιδιαιτερα αναζητημενο, όχι μονο για την υλικη του αξια αλλα και για την πνευματικη του δυναμη και την συνδεση του στις τοτε θεοτητες, όπως και την δυνατοτητα να φερει ισορροπια και αρμονια αναμεσα στην κοινωνια των Muisca. Ετσι και ο Enrique Gonzalez εξηγει ότι ο χρυσος δεν συμβολιζει την ευημερια του λαου του.
Για την Muisca του σημερα, ο χρυσος αποτελει μονο ένα μεσο προσφορας στους θεους όπως και των δικων μας προγονων.
Ο χρυσος δεν σημαινει ευημερια.
Η προσφατη ερευνα της Maria Alicia Uribe Villegas από το Museo Del Oro της Bogota και του Marcos Martinon Torres από το UCL ιδρυμα αρχαιολογιας απεδειξε ότι μεσα στην κοινωνια των Muisca αυτά τα χρυσα αντικειμενα εγιναν συγκεκριμενα για την αμεση χρυση ως προσφορες στους θεους τους και εως ακολουθο να τους ενθαρυννουν για να δωσουν ισορροπια στον κοσμο και να εξασφαλισουν μια σταθερη σχεση με το περιβαλλον τους.
Συμφωνα με τον αρχαιολογο Roberto Lleras Perez, ο οποιος είναι ενας εμπειρογνωμονας στην επεξεργασια χρυσου των Miscua , καμια άλλη κοινωνια δεν αφιερωνε πανω από το πενηντα τις εκατο στη παραγωγη των χρυσων αντικειμενων για τις προσφορες στους θεους.
Τα χρυσα αντικειμενα, όπως η συλλογη των tunjos, στην ψηφιακη επιδειξη στο βρετανικο μουσειο, εγινε με την διαδικασια των χαμενων κεριων, δημιουργωντας τις φορμες αργιλου γυρω από τα λεπτα προτυπα κεριων, πριν λιωσουν και ενωθουν μαζι με το χρυσο.
Δεδομενου ότι όλα τα χρυσα αντικειμενα σε κάθε ένα που προσφερονταν ειχαν την ιδια χημικη υπογραφη καθως επισης και τα μοναδικα χαρακτιριστικα κατασκευης, όπως είναι σαφες ότι αυτά γινονταν συγκεκριμενα για αυτή την προσφορα και φτιαχνοντουσαν μονο λιγες ωρες πριν να χρησιμοποιηθουν.
Απιστευτη απεικονιση μιας χρυσης βαρκας που βρεθηκε το 1969 από 3 χωριανους σε μια σπηλια νοτια της Bogota δειχνει μια σκηνη ακριβως όπως την περιγραψε ο Juan Rodriguez Freyle. Η σκηνη περιεχει έναν ανδρα σκεπασμενο με χρυσο που ξεβαρκαρει σε μια αγια λιμνη όπως τη λιμνη της Guatavita. Αυτό σημαινει ότι η ιστορια του Ελ Ντοραντο είναι αληθινη.
Εδώ απικονιζεται μια Muisca βαρκα στο μουσειο χρυσου της Bogota
Ο τρόπος που αυτή η ιστορία εξελιχθηκε στο μύθο μιας θρυλικής πόλης του χρυσού αποκαλύπτει τον ευδιάκριτο τρόπο με τον οποίο ο χρυσός ήταν μια πηγή υλικού πλούτου για τους ευρωπαιους κατακτητές. Είχαν λίγη κατανόηση της αληθινής αξίας του μέσα στην κοινωνία Muisca. Τα ευρωπαϊκά μυαλά τυφλώθηκαν και αναρωτιοντουσας πόσο χρυσό πρέπει να έχουν ριξει κάτω στα μεγάλα θαλάσσια βάθη της λίμνης και έχουν θαφτεί επί άλλων ιερών τόπων γύρω από την Κολομβία.
Το 1537 οι ιστοριες του Ελ Ντοραντο οδηγησαν τον ισπανο κατακτητη Jimenez de Quesada μαζι με τον στρατου των 800 ατομων μακρια από την αποστολη τους για να βρουν μια χερσαια διαδρομη στο περου πανω από τις Ανδεις για πρωτη φορα την πατριδα των Muisca.
O Quesada και τα ατομα του δελεαστηκαν ολοενα και περισοτερο από τα παραξενα και αφιλοξενα εδαφη οπου και πολλοι εχασαν τις ζωες τους. Αυτό που βρηκαν όμως τους κατεπληξε, η παραγωγη χρυσου των Muisca ηταν κατι που δεν ειχαν ξαναδει. Εξαισια επεξεργασμενα χρυσα αντικειμενα και τεχνικες περα από αυτές που γνωριζαν οι ευρωπαιοι.
Το απελπισμένο κυνήγι για το χρυσό είναι ακόμα πάρα πολύ ζωντανό. Οι αρχαιολόγοι, που εργάζονται στα φανταστικά ερευνητικά ιδρυματα όπως το Museo del Oro στη Μπογκοτά, παλεύουν ενάντια σε μια αυξανόμενη παλίρροια της λεηλασίας. Τόσο ακριβώς όπως οι ευρωπαιοι κατακτητες του 16ου αιώνα τα σύγχρονα αντίστοιχά τους συνεχίζουν να ερημώνουν το παρελθόν της Νότιας Αμερικής και να μας καθηλωνουν με το συναρπαστικο ιστορικο τους.
Οι ποσότητες χρυσού που αποκαλύπτονται ακόμα είναι καταπλήκτικες.
Αυτή η λεηλασία του χρυσού του Ελ Ντοραντο επιβεβαιωνει ότι η μεγάλη πλειοψηφία των πολύτιμων πρωην κολομβιανων χρυσών αντικειμένων έχει αλειωθεί και η πραγματική αξία αυτών των χειροποίητων αντικειμένων ειναι ασυμμετρης αντιληψης !!!
katohika.gr
Αλλα ολο αυτό ηταν ενας ευσεβης ποθος. Το GOLDEN ONE (ΧΡΥΣΑΦΕΝΙΟ) δεν ηταν κατι αλλα καποιος, όπως επιβεβαιωνει η αρχαιολογικη ερευνα.
Η αφιξη του Κολομβου στην αμερικη το 1492 ηταν το πρωτο κεφαλαιο αναμεσα στην αλλαγη του κοσμο και αναμεσα στην σμιξη κουλτουρων. Ηταν μια τεραστια συγγρουση μεταξυ διαφορετικων τροπων ζωης .
Ο ευρωπαικος μυθος που απευθυνεται στο Ελ Ντοραντο, σαν μια ξεχασμενη πολη χρυσου που περιμενει να βρεθει από περιπετιωδεις κατακτητες, απλως δειχνει την ατελιωτη διψα τον ευρωπαιων για χρυσο και τον ασταματητο ποθο για να ξεζουμισει αυτές τις περιοχες για τον ορυκτο τους πλουτο.
Ο νότιος αμερικανικός μύθος Ελ Ντοράντο, αφ' ενός, αποκαλύπτει την αληθινή φύση του εδάφους και των ανθρώπων που έζησαν εκεί. Για αυτους, το Ελ Ντοράντο δεν ήταν ποτέ μια θέση, αλλά ένας κυβερνήτης τόσο πλούσιος που καλύβοταν σύμφωνα με τους ισχυρισμούς στο χρυσό από το κεφάλι ως την ακρη του ποδιου κάθε πρωί και τον ξεπλεναν σε μια ιερή λίμνη κάθε βράδυ.
Η πραγματική ιστορία πίσω από το μύθο έχει συναρμολογηθεί αργά κατά τη διάρκεια των πρόσφατων ετών χρησιμοποιώντας έναν συνδυασμό πρόωρων ιστορικών κειμένων και νέας αρχαιολογικής έρευνας.
Καταβαθος όμως αποτελει μια αληθης Ιεροτελεστια που πραγματοποιοταν από τους λαους MUISCA, οι οπιοι ζουσαν στην κεντρικη κολομβια από 800πχ εως και σημερα.
Διαφορετικοί ισπανικοί χρονικογράφοι που κατεφτασαν σε αυτήν την ήπειρο στις αρχές του 16ου αιώνα, άρχισαν να γράφουν για την τελετή Ελ Ντοράντο, και ένας από τους καλύτερους απολογισμούς προέρχεται από τον Juan Rodriguez Freyle.
Στο βιβλιο του FREYLE, που ονομαζετε Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΚΑΙ Η ΑΝΑΚΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΗΣ ΓΡΑΝΑΔΑΣ οπου δημοσιευτικε το 1936, μας περιγραφει ότι όταν πεθαινε ενας ηγετης των MUISCA, τοτε επανερχοταν η διαδικασια της διαδοχης για τον νέο επιλεγμενο.
Ο επιλεγμενος νεος ηγετης της κοινοτητας ηταν συνηθως ο ανηψιος του προηγουμενου ηγετη και ετσι θα περνουσε από μια μακροχρονια διαδικασια εναρξης που τελειωνει με κωπηλασια σε μια ιερη λιμνη, όπως η λιμνη GYATAVITA στην κεντρικη κολομβια.
Τρυγιρισμενος από τους τεσσερις υψηλοτερους ιερεις, που ηταν γεματοι φτερα, χρυσες κορωνες και φορεματα, ενώ ο ηγετης ηταν γυμνος και καλυμενος ολοσωμα με χρυση σκονη, ηταν η τελετη που προεβλεπε να κανει μια προσφορα χρυσαφικων η και σμαραγδιων πετωντας τα στη ιερη λιμνη εν ονομα των θεων του.
Οι ακτες της κυκλικης λιμνης ηταν γεματες με πλουσιοπαροχους θεατες που επαιζαν μουσικη και αναβανε τεραστιες φωτιες σχεδον τοσο πολύ που θαμπωναν το φως του ηλιου. Παρομοια ηταν και βαρκα που ειχε επανω 4 αναμενες φωτιες που καιγανε θυμιασμα. Μεχρι που ο ιερεας που βρισκοταν στο κεντρο αυτης της λιμνης θα σηκωνε μια σημαια για να σωπασει το πληθος. Αυτή η στιγμη ηταν η χαρακτηριστικη για το πληθος που σημαινε την υποταγη στον νέο ηγετη τους Συναρπαστικο όμως είναι ότι πολλες πτυχες αυτης της ερμηνειας των γεγονοτων εχουν επικυρωθει από την προσεκτικη αρχαιολογικη ερευνα, η οποια αποκαλυπτει επισης την εξαιρετικη ικανοτητα και την κλιμακα της παραγωγης χρυσου στην κολομβια κατά την διαρκεια της ευρωπαικης αφιξης το 1537.
Αναμεσα στο χρυσο της κοινωνιας της Muisca, η ιδιαιτερα ένα πιο συγκεκριμενο κραμα χρυσου, ασημιου και χαλκου που αποκαλειτε ''tumbaga'' ηταν ιδιαιτερα αναζητημενο, όχι μονο για την υλικη του αξια αλλα και για την πνευματικη του δυναμη και την συνδεση του στις τοτε θεοτητες, όπως και την δυνατοτητα να φερει ισορροπια και αρμονια αναμεσα στην κοινωνια των Muisca. Ετσι και ο Enrique Gonzalez εξηγει ότι ο χρυσος δεν συμβολιζει την ευημερια του λαου του.
Για την Muisca του σημερα, ο χρυσος αποτελει μονο ένα μεσο προσφορας στους θεους όπως και των δικων μας προγονων.
Ο χρυσος δεν σημαινει ευημερια.
Η προσφατη ερευνα της Maria Alicia Uribe Villegas από το Museo Del Oro της Bogota και του Marcos Martinon Torres από το UCL ιδρυμα αρχαιολογιας απεδειξε ότι μεσα στην κοινωνια των Muisca αυτά τα χρυσα αντικειμενα εγιναν συγκεκριμενα για την αμεση χρυση ως προσφορες στους θεους τους και εως ακολουθο να τους ενθαρυννουν για να δωσουν ισορροπια στον κοσμο και να εξασφαλισουν μια σταθερη σχεση με το περιβαλλον τους.
Συμφωνα με τον αρχαιολογο Roberto Lleras Perez, ο οποιος είναι ενας εμπειρογνωμονας στην επεξεργασια χρυσου των Miscua , καμια άλλη κοινωνια δεν αφιερωνε πανω από το πενηντα τις εκατο στη παραγωγη των χρυσων αντικειμενων για τις προσφορες στους θεους.
Τα χρυσα αντικειμενα, όπως η συλλογη των tunjos, στην ψηφιακη επιδειξη στο βρετανικο μουσειο, εγινε με την διαδικασια των χαμενων κεριων, δημιουργωντας τις φορμες αργιλου γυρω από τα λεπτα προτυπα κεριων, πριν λιωσουν και ενωθουν μαζι με το χρυσο.
Δεδομενου ότι όλα τα χρυσα αντικειμενα σε κάθε ένα που προσφερονταν ειχαν την ιδια χημικη υπογραφη καθως επισης και τα μοναδικα χαρακτιριστικα κατασκευης, όπως είναι σαφες ότι αυτά γινονταν συγκεκριμενα για αυτή την προσφορα και φτιαχνοντουσαν μονο λιγες ωρες πριν να χρησιμοποιηθουν.
Απιστευτη απεικονιση μιας χρυσης βαρκας που βρεθηκε το 1969 από 3 χωριανους σε μια σπηλια νοτια της Bogota δειχνει μια σκηνη ακριβως όπως την περιγραψε ο Juan Rodriguez Freyle. Η σκηνη περιεχει έναν ανδρα σκεπασμενο με χρυσο που ξεβαρκαρει σε μια αγια λιμνη όπως τη λιμνη της Guatavita. Αυτό σημαινει ότι η ιστορια του Ελ Ντοραντο είναι αληθινη.
Εδώ απικονιζεται μια Muisca βαρκα στο μουσειο χρυσου της Bogota
Ο τρόπος που αυτή η ιστορία εξελιχθηκε στο μύθο μιας θρυλικής πόλης του χρυσού αποκαλύπτει τον ευδιάκριτο τρόπο με τον οποίο ο χρυσός ήταν μια πηγή υλικού πλούτου για τους ευρωπαιους κατακτητές. Είχαν λίγη κατανόηση της αληθινής αξίας του μέσα στην κοινωνία Muisca. Τα ευρωπαϊκά μυαλά τυφλώθηκαν και αναρωτιοντουσας πόσο χρυσό πρέπει να έχουν ριξει κάτω στα μεγάλα θαλάσσια βάθη της λίμνης και έχουν θαφτεί επί άλλων ιερών τόπων γύρω από την Κολομβία.
Το 1537 οι ιστοριες του Ελ Ντοραντο οδηγησαν τον ισπανο κατακτητη Jimenez de Quesada μαζι με τον στρατου των 800 ατομων μακρια από την αποστολη τους για να βρουν μια χερσαια διαδρομη στο περου πανω από τις Ανδεις για πρωτη φορα την πατριδα των Muisca.
O Quesada και τα ατομα του δελεαστηκαν ολοενα και περισοτερο από τα παραξενα και αφιλοξενα εδαφη οπου και πολλοι εχασαν τις ζωες τους. Αυτό που βρηκαν όμως τους κατεπληξε, η παραγωγη χρυσου των Muisca ηταν κατι που δεν ειχαν ξαναδει. Εξαισια επεξεργασμενα χρυσα αντικειμενα και τεχνικες περα από αυτές που γνωριζαν οι ευρωπαιοι.
Το απελπισμένο κυνήγι για το χρυσό είναι ακόμα πάρα πολύ ζωντανό. Οι αρχαιολόγοι, που εργάζονται στα φανταστικά ερευνητικά ιδρυματα όπως το Museo del Oro στη Μπογκοτά, παλεύουν ενάντια σε μια αυξανόμενη παλίρροια της λεηλασίας. Τόσο ακριβώς όπως οι ευρωπαιοι κατακτητες του 16ου αιώνα τα σύγχρονα αντίστοιχά τους συνεχίζουν να ερημώνουν το παρελθόν της Νότιας Αμερικής και να μας καθηλωνουν με το συναρπαστικο ιστορικο τους.
Οι ποσότητες χρυσού που αποκαλύπτονται ακόμα είναι καταπλήκτικες.
Αυτή η λεηλασία του χρυσού του Ελ Ντοραντο επιβεβαιωνει ότι η μεγάλη πλειοψηφία των πολύτιμων πρωην κολομβιανων χρυσών αντικειμένων έχει αλειωθεί και η πραγματική αξία αυτών των χειροποίητων αντικειμένων ειναι ασυμμετρης αντιληψης !!!
katohika.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
