2013-02-04 00:02:25
Από την Δήμητρα Χατζημαγιόγλου (DocTv) Οι άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή μας για κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Η παρουσία τους μπορεί να είναι σύντομη αλλά τα λαγούμια που σκάβουν μέσα μας θα κρατήσουν για πάντα. Προτού καν τη συναντήσω απρόβλεπτα, την είχα ξεχωρίσει. Την είχα σταμπάρει. Λάτρευα τα κείμενα, τον Λόγο, τον τρόπο που αποθέωνε άλλους, πετώντας σε ανύποπτη στιγμή μία φράση που συνδύαζε τα ασυνδύαστα.
Λένε πως όταν θαυμάζεις πολύ έναν άνθρωπο καλύτερα να μην τον γνωρίσεις από κοντά, μην τυχόν και διαλυθεί στον άνεμο η ιδεατή του εικόνα. Η συνάντηση με απογείωσε, την απογείωσε στην ψυχή μου γιατί είδα την ανθρώπινη πλευρά, τη γενναιόδωρη, την άλλη όψη, δε φαντάζεσαι, ήρθε η εικόνα και κάθισε αναπαυτικά στο πραγματικό, πώς να στο εξηγήσω; Βρεθήκαμε όλες κι όλες τρεις φορές… σε σπίτια… μου άνοιξε την πόρτα της, μου μαγείρεψε… μιλήσαμε πολύ. Δεν ήμουν φίλη της και δεν αξιώνω τέτοια τιμή. Υπήρχε πάντα μια αύρα συγκίνησης μεταξύ μας. Αυτό θυμάμαι. Και να κρέμομαι από τα χείλη της. Και ένας σκύλος Μπουλ που έπεφτε με φόρα πάνω μου και του έλεγε χαμογελώντας και σφίγγοντας τα δόντια μαζί «…φύγε μαλάκα από τη Δήμητρα».
Και μια μακαρονάδα σε χρόνο ντε τε. Και στη διπλανή κατσαρόλα αρακάς παραγγελία για τον αγαπημένο. Και τα βραχιόλια που έφτιαχνε μόνη της. Και σε άλλο σπίτι φωτογραφίες στο πάτωμα, κάτι της θύμιζε η τότε ιστορία μου και «σήκω και φύγε αν δε υπάρχει το σώμα του άλλου, τι κάθεσαι;». Δε θα πω παραπάνω. Είναι δικά μου και τα κρατάω για μένα. Η Μ. ξέρει. Και σήμερα… Σήμερα είναι 3 Φεβρουαρίου. Δε με ενδιαφέρουν τα βιογραφικά και τα μνημόσυνα. Κάνουμε αυτό που νιώθουμε. Και νιώθω ότι έτσι θέλω να κάνω. Να θυμάμαι. Δε θα πω τίποτα για το ξάστερο αυτό μυαλό, για τη μοναδική της πένα που θεωρώ ότι θάφτηκε σε τούτη τη κωλοχώρα, δε θα πω για τις γνώσεις της, την ικανότητα της να παίζει παντού.
Παντού όμως. Δεν πιανόταν. Σε σαλόνια και λιμάνια, να μπορεί να συνδιαλέγεται με κάθε καρυδιάς καρύδι… δε θα πω. Θα πω για το ότι τις λιγοστές φορές που βρεθήκαμε χόρτασα αγκαλιά, έγνοια και αγάπη. Ότι ο κοντοκουρεμένος σβέρκος της μου θύμιζε μικρό παιδί. Ότι όταν ξεχνιόταν και μαλάκωνε έβλεπες στα υπέροχα μάτια της ένα γλυκό παράπονο. Αγαπητά μου Μ, ξέρω, είναι δύσκολο να σου μιλάνε για τη μαμά σου… αλλά είναι όμορφο να σου μιλάνε για τη μαμά σου έτσι. Από την καρδιά και μόνο. Εξαιρετικές απρόβλεπτες συμπτώσεις, ευγνωμοσύνη, ανάβεις τσιγάρο καμιά φορά και μου΄ρχεται εικόνα συνειρμός και όταν μου κάνεις μια αγκαλιά νιώθω την ίδια ζεστασιά. Παίρνω την αγάπη. Καμιά φορά τη βλέπω στον ύπνο μου και ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη εκεί έξω. Μαλβίνα κάποτε μου ευχήθηκες έναν μεγάλο έρωτα αν δεν τον έχω. Και τότε δε σου είπα καν ευχαριστώ με τον ξιπασμένο αέρα του κωλόπαιδου γιατί νόμιζα ότι τον είχα.
Σ΄ ευχαριστώ Tromaktiko
Λένε πως όταν θαυμάζεις πολύ έναν άνθρωπο καλύτερα να μην τον γνωρίσεις από κοντά, μην τυχόν και διαλυθεί στον άνεμο η ιδεατή του εικόνα. Η συνάντηση με απογείωσε, την απογείωσε στην ψυχή μου γιατί είδα την ανθρώπινη πλευρά, τη γενναιόδωρη, την άλλη όψη, δε φαντάζεσαι, ήρθε η εικόνα και κάθισε αναπαυτικά στο πραγματικό, πώς να στο εξηγήσω; Βρεθήκαμε όλες κι όλες τρεις φορές… σε σπίτια… μου άνοιξε την πόρτα της, μου μαγείρεψε… μιλήσαμε πολύ. Δεν ήμουν φίλη της και δεν αξιώνω τέτοια τιμή. Υπήρχε πάντα μια αύρα συγκίνησης μεταξύ μας. Αυτό θυμάμαι. Και να κρέμομαι από τα χείλη της. Και ένας σκύλος Μπουλ που έπεφτε με φόρα πάνω μου και του έλεγε χαμογελώντας και σφίγγοντας τα δόντια μαζί «…φύγε μαλάκα από τη Δήμητρα».
Και μια μακαρονάδα σε χρόνο ντε τε. Και στη διπλανή κατσαρόλα αρακάς παραγγελία για τον αγαπημένο. Και τα βραχιόλια που έφτιαχνε μόνη της. Και σε άλλο σπίτι φωτογραφίες στο πάτωμα, κάτι της θύμιζε η τότε ιστορία μου και «σήκω και φύγε αν δε υπάρχει το σώμα του άλλου, τι κάθεσαι;». Δε θα πω παραπάνω. Είναι δικά μου και τα κρατάω για μένα. Η Μ. ξέρει. Και σήμερα… Σήμερα είναι 3 Φεβρουαρίου. Δε με ενδιαφέρουν τα βιογραφικά και τα μνημόσυνα. Κάνουμε αυτό που νιώθουμε. Και νιώθω ότι έτσι θέλω να κάνω. Να θυμάμαι. Δε θα πω τίποτα για το ξάστερο αυτό μυαλό, για τη μοναδική της πένα που θεωρώ ότι θάφτηκε σε τούτη τη κωλοχώρα, δε θα πω για τις γνώσεις της, την ικανότητα της να παίζει παντού.
Παντού όμως. Δεν πιανόταν. Σε σαλόνια και λιμάνια, να μπορεί να συνδιαλέγεται με κάθε καρυδιάς καρύδι… δε θα πω. Θα πω για το ότι τις λιγοστές φορές που βρεθήκαμε χόρτασα αγκαλιά, έγνοια και αγάπη. Ότι ο κοντοκουρεμένος σβέρκος της μου θύμιζε μικρό παιδί. Ότι όταν ξεχνιόταν και μαλάκωνε έβλεπες στα υπέροχα μάτια της ένα γλυκό παράπονο. Αγαπητά μου Μ, ξέρω, είναι δύσκολο να σου μιλάνε για τη μαμά σου… αλλά είναι όμορφο να σου μιλάνε για τη μαμά σου έτσι. Από την καρδιά και μόνο. Εξαιρετικές απρόβλεπτες συμπτώσεις, ευγνωμοσύνη, ανάβεις τσιγάρο καμιά φορά και μου΄ρχεται εικόνα συνειρμός και όταν μου κάνεις μια αγκαλιά νιώθω την ίδια ζεστασιά. Παίρνω την αγάπη. Καμιά φορά τη βλέπω στον ύπνο μου και ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη εκεί έξω. Μαλβίνα κάποτε μου ευχήθηκες έναν μεγάλο έρωτα αν δεν τον έχω. Και τότε δε σου είπα καν ευχαριστώ με τον ξιπασμένο αέρα του κωλόπαιδου γιατί νόμιζα ότι τον είχα.
Σ΄ ευχαριστώ Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Γονείς πλακώθηκαν σε ποδοσφαιρικό αγώνα νέων στα Γιάννενα!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
