2013-02-05 11:23:03
του Στέλιου Συρμόγλου
Εχουν πάθει την…πλάκα τους οι Ελληνες. Τι ήταν να ανακαλύψουν ότι η δημοκρατία σημαίνει και διάλογος. Αυτό ήταν. Αρχίσανε τις συζητήσεις επί των συζητήσεων και τύφλα να έχει το αποτέλεσμα. Αρκεί να φέρει η κυβέρνηση κάποιο θέμα για συζήτηση και διάλογο Εκπρόσωποι όλων των κοινωνικών ομάδων και φορέων ρίχνονται με πάθος στο διάλογο. Και τόσο φωναχτά, ώστε ο καθένας να ακούει τη φωνή του μόνο…
Με αυτήν την επινόηση του διαλόγου, η κυβέρνηση και οι διάφοροι εξουσιολάγνοι, συνεπικουρούμενοι από τα “στρατευμένα” ΜΜΕ, πρώτο, τους παραπείθει για τη “λαικίστικη” πολιτική της και δεύτερον, αποτοξινώνει τους Ελληνες κατά το “φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο”. Τρίτο, κερδίζει πολύτιμο χρόνο, όσο τέλος πάντων χρόνο χρειάζεται, ώστε να μην κάνει τίποτα. Το επιχείρημα είναι συμπαγές: Δυστυχώς δεν έχει αποφανθεί ο…κυρίαρχος λαός!
Ο διάλογος είναι μια σύνηθης και επιτυχημένη συνταγή, για να βρεθούν οι πολίτες ενώπιον των τετελεσμένων
. Τώρα μας προέκυψε ο διάλογος για το χρόνιο και επίμαχο θέμα της Παιδείας, με βάση το “σχέδιο Αθηνά” και ο αρμόδιος υπουργός, άθυρμα κι αυτός μιας παλαιοκομματικής λογικής και διάχυτης μωροφιλοδοξίας, δίνει περιθώριο 45 ημερών για να αναπτυχθεί ο διάλογος με τους ενδιαφερομένους φορείς και την πανεπιστημιακή κοινότητα…Διάλογος και για τις εν εξελίξει απεργιακές κινητοποιήσεις, ώστε οι εργαζόμενοι να έχουν την ψευδαίσθηση ότι συμμετέχουν στη λήψη των κυβερνητικών αποφάσεων, αλλά στο τέλος αν δεν υποχωρήσουν στην άτεγκτη στάση της κυβέρνησης, επιστρατεύονται και τους μένει η αίσθηση ότι ηττήθησαν κατά κράτος ολισθαίνοντες στη διαδικασία του υποτιθέμενου δημοκρατικού διαλόγου…
Ολοι οι διάλογοι κάπως έτσι καταλήγουν. Η εκάστοτε κυβέρνηση “σέβεται” ενίοτε τη μη σύμφωνη γνώμη των πολιτών και περιμένει την επόμενη τετραετία…Αλλες φορές, πάλι, επικαλείται την πολιτικοποίηση των Ελλήνων, πάντα όμως με το νόημα της κομματικοποίησης. Γλωσσικά αυτό το -ποίηση είναι φρικτό. Μοιάζει με τους “ένστολους πολίτες”, που υπονοεί τους στρατεύσιμους. Μη ένστολοι είναι μόνο οι γυμνοί. Ολα αυτά εντάσσονται στον αγώνα επιβολής της ασάφειας, ώστε κανένας να μην ξέρει τι λέει και κανένας να μην ξέρει τι ακούει. Από αυτή, λοιπόν, τη γλωσσική επιχείρηση ασάφειας περνάει το “μήνυμα” ότι δεν μπορείς να έχεις πολιτική σκέψη και θέση, αν δεν ανήκεις σε κόμμα. Λαθραία υποκλοπή συνειδήσεων, θα το λέγαμε.
Πολιτικός είναι ο κάθε νους. Πολιτικός με βαρύτητα είναι όποιος διειδύσει στα προβλήματα του καιρού του, ανιχνεύει τις πηγές του, συλλαμβάνει τα μικροπολιτικά παιχνίδια, τις δημαγωγίες, έχει το μέτρο του εφικτού. Γιατί αυτό είναι πολιτική. Και είναι αυτός ο πολίτης που ξέρει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του δημοκρατικού διαλόγου και γι’ αυτό αρνείται να συμμετάσχει στη διαπόμπευσή του!..
Σ’ αυτούς τους πολίτες δεν μπορεί να απευθυνθεί η σημερινή εκτρωματική κυβέρνηση των οσφυοκαμπτών και της κραυγαλέας ανικανότητας, δέσμια δογματικών αγκυλώσεων και περιχαρακωμένη σε νοοτροπίες του παρελθόντος, που είχαν δυσβάστακτο κόστος για την ελληνική κοινωνία. Αυτή η κυβέρνηση, ωστόσο, βρίσκεται αντιμέτωπη με τη δεσμευτική λαική εντολή ( έστω κι αν ο ψευδομανής πρωθυπουργός υφήρπασε τη ψήφο των πολιτών με ψευδώνυμες αμφιβολίες και διάχυση του φόβου), που επιτάσσει την άμεση λήψη αποφάσεων και μέρων που αφορούν ένα ευρύ φάσμα δυσεπίλυτων προβλημάτων της καθημερινότητας.
Και το διακύβευμα δεν ειναι απλώς η οικονομία, αλλά η πολιτική διαχέιριση της κρίσης. Και αυτό που διαπιστώνεται σε καθημερινή βάση είναι ότι κανένα “κυνικόμετρο” δεν μπορεί να προσμετρήσει την κυνική αναίδεια των κυβερνώντων, που αυτάρεσκα επιμένουν να αυτοαποκαλούνται “σωτήρες” της χώρας, αλλά έχοντας εξαθλιώσει τους πολίτες. Και ως αριβίστες με τις οβιδιακές μεταμορφώσεις τους, φιλόπρωτοι και εθελόδουλοι, έχουν διαλύσει την παραγωγική βάση της οικονομίας, εξαφάνισαν ως δια μαγείας το κοινωνικό κράτος, βάναυσα προσέβαλαν την εθνική αξιοπρέπεια και προχώρησαν μέχρι την περιστολή της δημοκρατίας με τις αυταρχικές τους αποφάσεις…
Και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αν θέλουν να εκτιμηθούν ως ειλικρινείς οι προθέσεις τους, ανεξάρτητα της αδυναμίας τους να αρθρώσουν έναν μεστό πολιτικό λόγο και να προτάξουν ένα συγκεκριμένο σχέδιο διεξόδου από την κρίση, θα πρέπει να συμφωνήσουν σ’ ένα θεμελιώδες σημείο: Ότι η παραπληροφόρηση ή ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης, για την εξυπηρέτηση βραχυπρόθεσμης πολιτικής, όπως απέδειξαν ήδη οι συγκυβερνώντες, εκτός από διαστροφές της δημοκρατίας, είναι ταυτόχρονα πτώσεις από την ίδια την ιδέα. Είναι η αυτοσυνειδησία της ελευθερίας όταν ξεπέσει στο πρακτικό. Και βέβαια η παραπληροφόρηση, με όλα τα μέσα που διαθέτουν οι κομματικοί μηχανισμοί και τα κυβερνητικά γραφεία, δεν πρέπει να καλύπτεται πίσω από την επιθυμία του Ελληνα για …δημοκρατικό διάλογο. Τέτοια εκμετάλλευση!…
freepen.gr
Εχουν πάθει την…πλάκα τους οι Ελληνες. Τι ήταν να ανακαλύψουν ότι η δημοκρατία σημαίνει και διάλογος. Αυτό ήταν. Αρχίσανε τις συζητήσεις επί των συζητήσεων και τύφλα να έχει το αποτέλεσμα. Αρκεί να φέρει η κυβέρνηση κάποιο θέμα για συζήτηση και διάλογο Εκπρόσωποι όλων των κοινωνικών ομάδων και φορέων ρίχνονται με πάθος στο διάλογο. Και τόσο φωναχτά, ώστε ο καθένας να ακούει τη φωνή του μόνο…
Με αυτήν την επινόηση του διαλόγου, η κυβέρνηση και οι διάφοροι εξουσιολάγνοι, συνεπικουρούμενοι από τα “στρατευμένα” ΜΜΕ, πρώτο, τους παραπείθει για τη “λαικίστικη” πολιτική της και δεύτερον, αποτοξινώνει τους Ελληνες κατά το “φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο”. Τρίτο, κερδίζει πολύτιμο χρόνο, όσο τέλος πάντων χρόνο χρειάζεται, ώστε να μην κάνει τίποτα. Το επιχείρημα είναι συμπαγές: Δυστυχώς δεν έχει αποφανθεί ο…κυρίαρχος λαός!
Ο διάλογος είναι μια σύνηθης και επιτυχημένη συνταγή, για να βρεθούν οι πολίτες ενώπιον των τετελεσμένων
Ολοι οι διάλογοι κάπως έτσι καταλήγουν. Η εκάστοτε κυβέρνηση “σέβεται” ενίοτε τη μη σύμφωνη γνώμη των πολιτών και περιμένει την επόμενη τετραετία…Αλλες φορές, πάλι, επικαλείται την πολιτικοποίηση των Ελλήνων, πάντα όμως με το νόημα της κομματικοποίησης. Γλωσσικά αυτό το -ποίηση είναι φρικτό. Μοιάζει με τους “ένστολους πολίτες”, που υπονοεί τους στρατεύσιμους. Μη ένστολοι είναι μόνο οι γυμνοί. Ολα αυτά εντάσσονται στον αγώνα επιβολής της ασάφειας, ώστε κανένας να μην ξέρει τι λέει και κανένας να μην ξέρει τι ακούει. Από αυτή, λοιπόν, τη γλωσσική επιχείρηση ασάφειας περνάει το “μήνυμα” ότι δεν μπορείς να έχεις πολιτική σκέψη και θέση, αν δεν ανήκεις σε κόμμα. Λαθραία υποκλοπή συνειδήσεων, θα το λέγαμε.
Πολιτικός είναι ο κάθε νους. Πολιτικός με βαρύτητα είναι όποιος διειδύσει στα προβλήματα του καιρού του, ανιχνεύει τις πηγές του, συλλαμβάνει τα μικροπολιτικά παιχνίδια, τις δημαγωγίες, έχει το μέτρο του εφικτού. Γιατί αυτό είναι πολιτική. Και είναι αυτός ο πολίτης που ξέρει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του δημοκρατικού διαλόγου και γι’ αυτό αρνείται να συμμετάσχει στη διαπόμπευσή του!..
Σ’ αυτούς τους πολίτες δεν μπορεί να απευθυνθεί η σημερινή εκτρωματική κυβέρνηση των οσφυοκαμπτών και της κραυγαλέας ανικανότητας, δέσμια δογματικών αγκυλώσεων και περιχαρακωμένη σε νοοτροπίες του παρελθόντος, που είχαν δυσβάστακτο κόστος για την ελληνική κοινωνία. Αυτή η κυβέρνηση, ωστόσο, βρίσκεται αντιμέτωπη με τη δεσμευτική λαική εντολή ( έστω κι αν ο ψευδομανής πρωθυπουργός υφήρπασε τη ψήφο των πολιτών με ψευδώνυμες αμφιβολίες και διάχυση του φόβου), που επιτάσσει την άμεση λήψη αποφάσεων και μέρων που αφορούν ένα ευρύ φάσμα δυσεπίλυτων προβλημάτων της καθημερινότητας.
Και το διακύβευμα δεν ειναι απλώς η οικονομία, αλλά η πολιτική διαχέιριση της κρίσης. Και αυτό που διαπιστώνεται σε καθημερινή βάση είναι ότι κανένα “κυνικόμετρο” δεν μπορεί να προσμετρήσει την κυνική αναίδεια των κυβερνώντων, που αυτάρεσκα επιμένουν να αυτοαποκαλούνται “σωτήρες” της χώρας, αλλά έχοντας εξαθλιώσει τους πολίτες. Και ως αριβίστες με τις οβιδιακές μεταμορφώσεις τους, φιλόπρωτοι και εθελόδουλοι, έχουν διαλύσει την παραγωγική βάση της οικονομίας, εξαφάνισαν ως δια μαγείας το κοινωνικό κράτος, βάναυσα προσέβαλαν την εθνική αξιοπρέπεια και προχώρησαν μέχρι την περιστολή της δημοκρατίας με τις αυταρχικές τους αποφάσεις…
Και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αν θέλουν να εκτιμηθούν ως ειλικρινείς οι προθέσεις τους, ανεξάρτητα της αδυναμίας τους να αρθρώσουν έναν μεστό πολιτικό λόγο και να προτάξουν ένα συγκεκριμένο σχέδιο διεξόδου από την κρίση, θα πρέπει να συμφωνήσουν σ’ ένα θεμελιώδες σημείο: Ότι η παραπληροφόρηση ή ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης, για την εξυπηρέτηση βραχυπρόθεσμης πολιτικής, όπως απέδειξαν ήδη οι συγκυβερνώντες, εκτός από διαστροφές της δημοκρατίας, είναι ταυτόχρονα πτώσεις από την ίδια την ιδέα. Είναι η αυτοσυνειδησία της ελευθερίας όταν ξεπέσει στο πρακτικό. Και βέβαια η παραπληροφόρηση, με όλα τα μέσα που διαθέτουν οι κομματικοί μηχανισμοί και τα κυβερνητικά γραφεία, δεν πρέπει να καλύπτεται πίσω από την επιθυμία του Ελληνα για …δημοκρατικό διάλογο. Τέτοια εκμετάλλευση!…
freepen.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ιράκ: Τρεις νεκροί από επίθεση αυτοκτονίας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
