2013-02-10 15:12:02
Ο Μάνος Μίχαλος γράφει για τα πέντε πρόσωπα που μπορούν να κρίνουν τον τελικό υπέρ του Ολυμπιακού, σημειώνει ότι το άγχος δεν κατοικεί πια στην πλευρά των ερυθρολεύκων και αναρωτιέται αν γίνεται να πάρουμε ως χώρα τα δικαιώματα του Rumble in the Jungle, για να μη ζηλεύουμε και κάτι ονόματα τύπου Copa Del Rey.
Από το 2008 κι έπειτα η ίδια ιστορία: ο Ολυμπιακός με τον Παναθηναϊκό ζευγάρι αιωνίων όρκων και πίστης στον τελικό, το σύνολο των υγιώς φιλάθλων να μετριέται ακόμη και στο πόδι (αν αρχίσεις και μετράς κεφάλια μέσα στο γήπεδο του Ελληνικού), η αστυνομία να παίζει στα ίσια την ΕΟΚ για το ποια είναι πραγματική η διοργανώτρια αρχή αυτού του παρακμασμένου (αλλά πάντα με το δικό του ενδιαφέρον) θεσμού και πάντα μια Ισπανία και ένα Copa Del Ray να παίζουν πάντα το ρόλο του ονείρου, για το πόσο ωραία θα ήταν, να είχαμε κι εμείς ένα final 8 και να γιορτάζαμε το μπάσκετ όπως του αξίζει.
Όμως, πέρα από όλα αυτά τα λίγο φιλολογικά, λίγο θεωρητικά που δυστυχώς δεν έχουν γίνει απλώς μέρος του παιχνιδιού, αλλά υπερκαλύπτουν και το άθλημα, τις ομάδες και τους πρωταγωνιστές (παίκτες και προπονητές), υπάρχει και το παιχνίδι, υπάρχουν και αυτά τα (συνήθως) 40 λεπτά αγώνα, που δεν δίνουν τον πιο σημαντικό τίτλο ή την πιο πολύτιμη νίκη μιας σεζόν, ωστόσο αποτελούν μια ευκαιρία για ψυχολογικό ανέβασμα ή μια υπόσχεση, όπως κάποτε ο Γιώργος Σιγάλας είχε φωνάξει “το πρώτο”, ενόψει της τελικής ευθείας σε πρωτάθλημα και Ευρωλίγκα που πάντα ακολουθεί μετά τον τελικό του Ελληνικού.
“Ο τελικός του Ελληνικού” (αλλά όχι του Ολυμπιακού)Πραγματικά, αυτή η φράση μοιάζει λες και πλέον έχει αποκτήσει αποκλειστικά δικαίωματα χρήσης αυτού του αγώνα που διαδραματίζεται ενώπιον λίγων ματιών, αρκετών κροτίδων και ελάχιστων χειροκροτημάτων (πόσο χειροκρότημα να βγάλουν 900 άνθρωποι;). Θα μπορούσε να λέγεται και κάπως σαν «τελικός της ζούκλας», σαν το Rumble in the Jungle του Άλι με τον Φόρμαν.
Ένας τελικός, πάντως, που ποτέ δεν ήταν καλός για τον Ολυμπιακό, ακόμη και όταν έγινε δικός του. Από το 2008, όπου και συναντιούνται οι δύο ομάδες αδιάκοπα, οι ερυθρόλευκοι έχουν σηκώσει δύο φορές το τρόπαιο και καμία δεν το έχουν χαρεί. Και το 2010 και το 2011, το Κύπελλο δεν χόρταινε τον κόμο του Ολυμπιακού που ήθελε πρωτάθλημα, ήθελε Ευρωλίγκα, ήθελε πράγματα που θεωρητικά η ομάδα προσπαθούσε να “πληρώσει” μέσα από παχυλά συμβόλαια, παίκτες αστέρια, προπονητές με περγαμηνές.
Μάλιστα, και τις δύο χρονιές που κατέκτησε ο Ολυμπιακός το τρόπαιο, λίγους μήνες μετά έχασε το πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ του πρωταθλήματος, χαρίζοντας στον Παναθηναϊκό δύο τίτλους που στην ήδη μεγάλη σε ηλικία ομάδα που είχε στα χέρια του ο Ομπράντοβιτς, έδωσαν όχι απλά ζωή, αλλά και ακόμη μεγαλύτερη δόση υστεροφημίας. Ενώ, πέρυσι, ο χαμένος τελικός του Κυπέλλου, παρότι δεν ήταν και η καλύτερη εξέλιξη για μια ομάδα που δεν είχε μάθει να βαρυστομαχιάζει από τρόπαια, οδήγησε και αυτή με τον τρόπο της, στο έπος της Πόλης και την ανάκτηση των σκήπτρων στο ελληνικό έδαφος.
Το άγχος δεν υπάρχει πια, το πάτησε το (περυσινό και φετινό) τρένο
Γι’ αυτό και φέτος, όπως έχουν διαμορφωθεί οι συνθήκες από πέρυσι τέτοια εποχή μέχρι το τελευταίο ντέρμπι στο ΣΕΦ, πιστεύω ξεκάθαρα, ότι ο Ολυμπιακός πάει στο Ελληνικό χωρίς το άγχος των προηγούμενων ετών. Το πρωτάθλημα και η Ευρωλίγκα του 2012 έχουν γεμίσει και συντηρούν ακόμη το στομάχι και την πείνα του κόσμου για τίτλους, ενώ το 2/2 απέναντι στον Παναθηναϊκό (το οποίο δίνει και το πλεονέκτημα έδρας στους τελικούς) είναι μια θέση ισχύος, που κάνει τον κόσμο (και μόνο τον κόσμο, όχι την ομάδα προφανώς, αλλά ο κόσμος μεταφέρει την πίεση πάντα στην ομάδα) να βλέπει πιο χαλαρά το συγκεκριμένο ματς.
Κάτι που δεν ισχύει στην περίπτωση των πρασίνων που ψάχνουν ψυχολογικό στήριγμα (και ουσιαστικό ο ίδιος ο Αργύρης Πεδουλάκης που δυσκολευτεί να σηκώσει το βάρος τρίτης συνεχόμενης ήττας από τον Ολυμπιακό), για να πατήσουν και πάλι στα πόδια τους. Αυτό, το ότι ο Παναθηναϊκός νιώθει πίεση, είναι ένα ακόμη ατού στα χέρια του Ολυμπιακού, του Γιώργου Μπαρτζώκα και των παικτών του, αρκεί να το αξιοποιήσουν και να μην το αφήσουν να περάσει στο ντούκου. Γιατί, μπορεί το άγχος να μη βαραίνει τους ερυθρόλευκους, αλλά τα τρόπαια είναι τρόπαια, οπότε η συγκέντρωση στο στόχο δεν απαιτείται, επιβάλλεται.
Απλώς, για τον Ολυμπιακό δεν τελειώνει η χρονιά σε ένα χαμένο τελικό Κυπέλλου, δεδομένης της πεποίθησης ότι αποτελεί το φαβορί για το ελληνικό πρωτάθλημα (που αποτελεί τον ουσιαστικό και πρώτο –δικαιολογημένα – στόχο) ενώ παράλληλα προσπαθεί να βρεθεί ως πρωταθλητής Ευρώπης και στο Φάιναλ Φορ του Λονδίνου.
Αν βγουν τα νούμερα
Σε αυτό το ματς λοιπόν, με όσα σημείωσαμε παραπάνω, τα νούμερα και τα στατιστικά του Ολυμπιακού μπορούν να καθορίσουν και το αποτέλεσμα και την εμφάνιση των ερυθρολεύκων. Είναι αποδεδειγμένο, ότι ο απελευθερωμένος Ολυμπιακός δεν βαδίζει στους αριθμούς του προηγούμενου ντέρμπι. Δεν έχει δηλαδή 10 χαμένες βολές, δεν κάνει 16 λάθη, δεν σκοράρει 72 πόντους (αλλά περισσότερους) και δεν έχει οριακά 30% στα τρίποντα.
Συνεπώς, οι ερυθρόλευκοι καλούνται να δείξουν το καλό και μόνο αυτό πρόσωπό τους, για να καταφέρουν να πάρουν τον τελικό και να συνεχίσουν στα πιο σοβαρά και άκρως δύσκολα μονοπάτια της Ευρωλίγκα, όπου την ερχόμενη εβδομάδα θα πάνε στη Μόσχα για ένα ματς που δεν κερδίζεται εύκολα, δηλαδή με αντίπαλο την Κίμκι. Φυσικά, παίζει και ο αντίπαλος, ο οποίος οι πιθανότητες λένε πως δεν θα είναι τόσο κακός για μια ακόμη φορά.
Και κυρίως, δεν θα είναι τόσο ελλιπής σε λύσεις. Γιατί, διαφορετικά, αν ο Παναθηναϊκός προσπαθήσει πάλι να κερδίσει μόνο με τον Διαμαντίδη και τον Σχορτσανίτη, με τους υπόλοιπους παίκτες να μοιάζουν με ρολίστες β διαλογής, τότε δεν έχει νόημα να αναλύουμε πολλά πράγματα. Αλλά δεν έχω ούτε τον Πεδουλάκη για κανένα χθεσινό, θα βρει αυτή τη φορά τρόπους να πάρει περισσότερα από τους υπόλοιπους.
Η πεντάδα που κρίνει τα ματς στην επίθεση
Επανέρχομαι όμως στο θέμα του άγχους και της πίεσης, τον παράγοντα δηλαδή που θα φέρει και τα αντίστοιχα νούμερα σε κάθε ομάδα, ανάλογα με το πως θα το διαχειριστούν οι παίκτες και οι προπονητές. Τα δεδομένα είναι ξεκάθαρα, ο Ολυμπιακός έχει λιγότερο άγχος, έχει παίκτες που γνωρίζουν από τελικούς (όσο και αν αυτό μοιάζει με παράδοξο, συγκρίνοντας τους τελικούς όλων των προηγούμενων ετών), έχει έναν προπονητή που δείχνει να διαβάζει πάντα πριν τα μεγάλα και κρίσιμα ματς και έχει και προσωπικότητες όπως ο Βασίλης Σπανούλης, ο Γιώργος Πρίντεζης και οι Περπέρογλου – Παπανικολάου (ακριβώς με αυτή τη σειρά όλοι) που μπορούν να βγουν μπροστά (και μιλάω καθαρά για το επιθετικό κομμάτι, διαφορετικά ο Χάινς έχει προσωπικότητα στην άμυνα που κάνει για δέκα).
Αυτή η τετράδα παικτών συν τον Γιώργο Μπαρτζώκα (με τις τακτικές και τα αντανακλαστικά που καλείται σε κάθε ματς να δείχνει ότι έχει) είναι η “βασική πεντάδα” στην οποία θα (πρέπει να) στηριχθεί ο Ολυμπιακός για να επιβεβαιώσει την (με βάση τα ως τώρα αποτελέσματα) ανωτερότητά έναντι του αντιπάλου του. Ναι, προφανώς ο Λο, ο Άντιτς, ο Σερμαντίνι ή ο Σλούκας, είναι παίκτες κλειδιά στην εξέλιξη ενός ματς, αλλά αν και οι πέντε από όσους αναφέρθηκαν στην αρχή της παραγράφου, επηρεαστούν και βρεθούν σε κακή βραδιά τότε ο Ολυμπιακός θα βρεθεί σε δύσκολη θέση.
Προς το παρόν πάντως και μέχρι το τζάμπολ, έχει καλύτερο pole position και μένει να δούμε αν είναι έτοιμος να πατήσει γκάζι και να οδηγήσει σταθερά και στα 40 λεπτά του τελικού του Ελληνικού. Ή του τελικού της ζούγκλας, για να μην ξεχνιόμαστε.
πηγή: sport24.gr
Από το 2008 κι έπειτα η ίδια ιστορία: ο Ολυμπιακός με τον Παναθηναϊκό ζευγάρι αιωνίων όρκων και πίστης στον τελικό, το σύνολο των υγιώς φιλάθλων να μετριέται ακόμη και στο πόδι (αν αρχίσεις και μετράς κεφάλια μέσα στο γήπεδο του Ελληνικού), η αστυνομία να παίζει στα ίσια την ΕΟΚ για το ποια είναι πραγματική η διοργανώτρια αρχή αυτού του παρακμασμένου (αλλά πάντα με το δικό του ενδιαφέρον) θεσμού και πάντα μια Ισπανία και ένα Copa Del Ray να παίζουν πάντα το ρόλο του ονείρου, για το πόσο ωραία θα ήταν, να είχαμε κι εμείς ένα final 8 και να γιορτάζαμε το μπάσκετ όπως του αξίζει.
Όμως, πέρα από όλα αυτά τα λίγο φιλολογικά, λίγο θεωρητικά που δυστυχώς δεν έχουν γίνει απλώς μέρος του παιχνιδιού, αλλά υπερκαλύπτουν και το άθλημα, τις ομάδες και τους πρωταγωνιστές (παίκτες και προπονητές), υπάρχει και το παιχνίδι, υπάρχουν και αυτά τα (συνήθως) 40 λεπτά αγώνα, που δεν δίνουν τον πιο σημαντικό τίτλο ή την πιο πολύτιμη νίκη μιας σεζόν, ωστόσο αποτελούν μια ευκαιρία για ψυχολογικό ανέβασμα ή μια υπόσχεση, όπως κάποτε ο Γιώργος Σιγάλας είχε φωνάξει “το πρώτο”, ενόψει της τελικής ευθείας σε πρωτάθλημα και Ευρωλίγκα που πάντα ακολουθεί μετά τον τελικό του Ελληνικού.
“Ο τελικός του Ελληνικού” (αλλά όχι του Ολυμπιακού)Πραγματικά, αυτή η φράση μοιάζει λες και πλέον έχει αποκτήσει αποκλειστικά δικαίωματα χρήσης αυτού του αγώνα που διαδραματίζεται ενώπιον λίγων ματιών, αρκετών κροτίδων και ελάχιστων χειροκροτημάτων (πόσο χειροκρότημα να βγάλουν 900 άνθρωποι;). Θα μπορούσε να λέγεται και κάπως σαν «τελικός της ζούκλας», σαν το Rumble in the Jungle του Άλι με τον Φόρμαν.
Ένας τελικός, πάντως, που ποτέ δεν ήταν καλός για τον Ολυμπιακό, ακόμη και όταν έγινε δικός του. Από το 2008, όπου και συναντιούνται οι δύο ομάδες αδιάκοπα, οι ερυθρόλευκοι έχουν σηκώσει δύο φορές το τρόπαιο και καμία δεν το έχουν χαρεί. Και το 2010 και το 2011, το Κύπελλο δεν χόρταινε τον κόμο του Ολυμπιακού που ήθελε πρωτάθλημα, ήθελε Ευρωλίγκα, ήθελε πράγματα που θεωρητικά η ομάδα προσπαθούσε να “πληρώσει” μέσα από παχυλά συμβόλαια, παίκτες αστέρια, προπονητές με περγαμηνές.
Μάλιστα, και τις δύο χρονιές που κατέκτησε ο Ολυμπιακός το τρόπαιο, λίγους μήνες μετά έχασε το πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ του πρωταθλήματος, χαρίζοντας στον Παναθηναϊκό δύο τίτλους που στην ήδη μεγάλη σε ηλικία ομάδα που είχε στα χέρια του ο Ομπράντοβιτς, έδωσαν όχι απλά ζωή, αλλά και ακόμη μεγαλύτερη δόση υστεροφημίας. Ενώ, πέρυσι, ο χαμένος τελικός του Κυπέλλου, παρότι δεν ήταν και η καλύτερη εξέλιξη για μια ομάδα που δεν είχε μάθει να βαρυστομαχιάζει από τρόπαια, οδήγησε και αυτή με τον τρόπο της, στο έπος της Πόλης και την ανάκτηση των σκήπτρων στο ελληνικό έδαφος.
Το άγχος δεν υπάρχει πια, το πάτησε το (περυσινό και φετινό) τρένο
Γι’ αυτό και φέτος, όπως έχουν διαμορφωθεί οι συνθήκες από πέρυσι τέτοια εποχή μέχρι το τελευταίο ντέρμπι στο ΣΕΦ, πιστεύω ξεκάθαρα, ότι ο Ολυμπιακός πάει στο Ελληνικό χωρίς το άγχος των προηγούμενων ετών. Το πρωτάθλημα και η Ευρωλίγκα του 2012 έχουν γεμίσει και συντηρούν ακόμη το στομάχι και την πείνα του κόσμου για τίτλους, ενώ το 2/2 απέναντι στον Παναθηναϊκό (το οποίο δίνει και το πλεονέκτημα έδρας στους τελικούς) είναι μια θέση ισχύος, που κάνει τον κόσμο (και μόνο τον κόσμο, όχι την ομάδα προφανώς, αλλά ο κόσμος μεταφέρει την πίεση πάντα στην ομάδα) να βλέπει πιο χαλαρά το συγκεκριμένο ματς.
Κάτι που δεν ισχύει στην περίπτωση των πρασίνων που ψάχνουν ψυχολογικό στήριγμα (και ουσιαστικό ο ίδιος ο Αργύρης Πεδουλάκης που δυσκολευτεί να σηκώσει το βάρος τρίτης συνεχόμενης ήττας από τον Ολυμπιακό), για να πατήσουν και πάλι στα πόδια τους. Αυτό, το ότι ο Παναθηναϊκός νιώθει πίεση, είναι ένα ακόμη ατού στα χέρια του Ολυμπιακού, του Γιώργου Μπαρτζώκα και των παικτών του, αρκεί να το αξιοποιήσουν και να μην το αφήσουν να περάσει στο ντούκου. Γιατί, μπορεί το άγχος να μη βαραίνει τους ερυθρόλευκους, αλλά τα τρόπαια είναι τρόπαια, οπότε η συγκέντρωση στο στόχο δεν απαιτείται, επιβάλλεται.
Απλώς, για τον Ολυμπιακό δεν τελειώνει η χρονιά σε ένα χαμένο τελικό Κυπέλλου, δεδομένης της πεποίθησης ότι αποτελεί το φαβορί για το ελληνικό πρωτάθλημα (που αποτελεί τον ουσιαστικό και πρώτο –δικαιολογημένα – στόχο) ενώ παράλληλα προσπαθεί να βρεθεί ως πρωταθλητής Ευρώπης και στο Φάιναλ Φορ του Λονδίνου.
Αν βγουν τα νούμερα
Σε αυτό το ματς λοιπόν, με όσα σημείωσαμε παραπάνω, τα νούμερα και τα στατιστικά του Ολυμπιακού μπορούν να καθορίσουν και το αποτέλεσμα και την εμφάνιση των ερυθρολεύκων. Είναι αποδεδειγμένο, ότι ο απελευθερωμένος Ολυμπιακός δεν βαδίζει στους αριθμούς του προηγούμενου ντέρμπι. Δεν έχει δηλαδή 10 χαμένες βολές, δεν κάνει 16 λάθη, δεν σκοράρει 72 πόντους (αλλά περισσότερους) και δεν έχει οριακά 30% στα τρίποντα.
Συνεπώς, οι ερυθρόλευκοι καλούνται να δείξουν το καλό και μόνο αυτό πρόσωπό τους, για να καταφέρουν να πάρουν τον τελικό και να συνεχίσουν στα πιο σοβαρά και άκρως δύσκολα μονοπάτια της Ευρωλίγκα, όπου την ερχόμενη εβδομάδα θα πάνε στη Μόσχα για ένα ματς που δεν κερδίζεται εύκολα, δηλαδή με αντίπαλο την Κίμκι. Φυσικά, παίζει και ο αντίπαλος, ο οποίος οι πιθανότητες λένε πως δεν θα είναι τόσο κακός για μια ακόμη φορά.
Και κυρίως, δεν θα είναι τόσο ελλιπής σε λύσεις. Γιατί, διαφορετικά, αν ο Παναθηναϊκός προσπαθήσει πάλι να κερδίσει μόνο με τον Διαμαντίδη και τον Σχορτσανίτη, με τους υπόλοιπους παίκτες να μοιάζουν με ρολίστες β διαλογής, τότε δεν έχει νόημα να αναλύουμε πολλά πράγματα. Αλλά δεν έχω ούτε τον Πεδουλάκη για κανένα χθεσινό, θα βρει αυτή τη φορά τρόπους να πάρει περισσότερα από τους υπόλοιπους.
Η πεντάδα που κρίνει τα ματς στην επίθεση
Επανέρχομαι όμως στο θέμα του άγχους και της πίεσης, τον παράγοντα δηλαδή που θα φέρει και τα αντίστοιχα νούμερα σε κάθε ομάδα, ανάλογα με το πως θα το διαχειριστούν οι παίκτες και οι προπονητές. Τα δεδομένα είναι ξεκάθαρα, ο Ολυμπιακός έχει λιγότερο άγχος, έχει παίκτες που γνωρίζουν από τελικούς (όσο και αν αυτό μοιάζει με παράδοξο, συγκρίνοντας τους τελικούς όλων των προηγούμενων ετών), έχει έναν προπονητή που δείχνει να διαβάζει πάντα πριν τα μεγάλα και κρίσιμα ματς και έχει και προσωπικότητες όπως ο Βασίλης Σπανούλης, ο Γιώργος Πρίντεζης και οι Περπέρογλου – Παπανικολάου (ακριβώς με αυτή τη σειρά όλοι) που μπορούν να βγουν μπροστά (και μιλάω καθαρά για το επιθετικό κομμάτι, διαφορετικά ο Χάινς έχει προσωπικότητα στην άμυνα που κάνει για δέκα).
Αυτή η τετράδα παικτών συν τον Γιώργο Μπαρτζώκα (με τις τακτικές και τα αντανακλαστικά που καλείται σε κάθε ματς να δείχνει ότι έχει) είναι η “βασική πεντάδα” στην οποία θα (πρέπει να) στηριχθεί ο Ολυμπιακός για να επιβεβαιώσει την (με βάση τα ως τώρα αποτελέσματα) ανωτερότητά έναντι του αντιπάλου του. Ναι, προφανώς ο Λο, ο Άντιτς, ο Σερμαντίνι ή ο Σλούκας, είναι παίκτες κλειδιά στην εξέλιξη ενός ματς, αλλά αν και οι πέντε από όσους αναφέρθηκαν στην αρχή της παραγράφου, επηρεαστούν και βρεθούν σε κακή βραδιά τότε ο Ολυμπιακός θα βρεθεί σε δύσκολη θέση.
Προς το παρόν πάντως και μέχρι το τζάμπολ, έχει καλύτερο pole position και μένει να δούμε αν είναι έτοιμος να πατήσει γκάζι και να οδηγήσει σταθερά και στα 40 λεπτά του τελικού του Ελληνικού. Ή του τελικού της ζούγκλας, για να μην ξεχνιόμαστε.
πηγή: sport24.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ποιοι είναι οι 9 λόγοι για να βάλει η Εφορία χέρι στις καταθέσεις
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Οι πύθωνες «έφαγαν» τους κυνηγούς
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
