2013-02-13 15:42:46
Ζουμπουλάκης Γιάννης
Η τελευταία δημιουργία του διάσημου απαγορευμένου από το καθεστώς ιιρανού σκηνοθέτη,
Αν και η τελευταία ταινία του, «Κλειστή κουρτίνα», προβάλλεται εντός συναγωνισμού στην εφετινή Μπερλινάλε, ο ιρανός σκηνοθέτης Τζαφάρ Παναχί δεν μπόρεσε τελικά να έρθει στο φεστιβάλ.
Ταλαιπωρημένος εδώ και χρόνια από τις αρχές της πατρίδας του, ο Παναχί εξακολουθεί να βρίσκεται στο στόχαστρο ενός καταπιεστικού καθεστώτος που στο παρελθόν τον έχει φυλακίσει ,τον έχει λογοκρίνει από το 2011 του έχει απαγορέψει να γυρίζει ταινίες επί 20 χρόνια με αιτιολογία την «αντικυβερνητική προπαγάνδα που πρεσβεύουν.»
Να όμως που ο Παναχί ,ένας από τους σημαντικότερους πρεσβευτές του ιρανικού κινηματογραφικού πολιτισμού μπορεί και κάνει ταινίες οι οποίες είναι περιζήτητες στην διεθνή κοινότητα των κινηματογραφικών φεστιβάλ. Και το κοινό των φεστιβάλ είναι με το μέρος του αν κρίνουμε από την σιωπηρή διαμαρτυρία που έγινε υπέρ του το μεσημέρι της Τρίτης 12 Φεβρουαρίου στους δρόμους γύρω από την πλατεία Ποτσντάμερ.
Η τελευταία δημιουργία του την οποία συνσκηνοθέτησε με τον πρωταγωνιστή της Καμπόζια Παρτόβι είναι μια αλληγορία που με πολύ ιδιαίτερο τρόπο αφουγκράζεται (αν και δεν κριτικάρει) την κατάσταση στο σύγχρονο Ιράν. Είναι περισσότερο μια ταινία που αφορά τον ίδιο τον Παναχί και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στην πατρίδα του.
Ενας συγγραφέας (Παρτόβι) βρίσκεται απομονωμένος με τον σκύλο του σε μια έπαυλη με θέα την Κασπία θάλασσα. Εχει τις κουρτίνες κλειστές και δεν επιτρέπει ποτέ στο σκυλί να βγει έξω. Η ζωή του μέσα στο τεράστιο σπίτι προκαλεί αρκετά ερωτήματα στον θεατή, τα οποία αυξάνονται όταν εισβάλλει μια γυναίκα ζητώντας καταφύγιο. Η γυναίκα για κάποιο λόγο ανοίγει τις κουρτίνες, οπότε το φως μπαίνει διάπλατο στον χώρο Ποιοί είναι όμως αυτοί οι άνθρωποι για τους οποίους μαθαίνουμε ελάχιστα; Είναι καταζητούμενοι; Και αν ναι, για πια ποιόν λόγο; Οι φωνές των αστυνομικών έξω από το σπίτι σπάνε ενίοτε την ησυχία της περιοχής. Σε ένα ρεαλιστικό επίπεδο η ταινία βρίσκει απαντήσεις που άπτονται της λογικής. Ο συγγραφέας βρίσκεται στο σπίτι γιατί το καθεστώς του Ιράν στοχεύει στην εξολόθρευση όλων των σκύλων που μολύνουν την επικράτεια. Η γυναίκα καταζητείται γιατί συμμετείχε σε ένα πάρτι στην παραλία.
Μήπως όμως τελικά δεν είναι καν άνθρωποι παρά φαντάσματα, τα πλάσματα της φαντασίας ενός σκηνοθέτη στον οποίο δεν επιτρέπεται πλέον να εργαστεί; Μήπως είναι τα πρόσωπα ενός σεναρίου που αναζητεί τον σκηνοθέτη του; Γιατί κάποια στιγμή στην σκηνή εμφανίζεται ο ίδιος ο Τζαφάρ Παναχί ο οποίος κλείνει τις κουρτίνες αποκαθιστώντας την μυθοπλασία με την σκληρή πραγματικότητα.
Μιλώντας στους δημοσιογράφους το μεσημέρι της Τρίτης, ο Καμποζίγια Πατρόβι είπε χαρακτηριστικά ότι ο Παναχι δεν θα καταθέσει έτσι εύκολα τα όπλα. «Εφόσον του απαγορεύουν να μιλήσει για τους άλλους και τις ζωές των άλλων, θα μιλήσει για τον ίδιο και την δική του ζωή» είπε.
Αναδημοσιευσα Από Βημα
molibixarti
Η τελευταία δημιουργία του διάσημου απαγορευμένου από το καθεστώς ιιρανού σκηνοθέτη,
Αν και η τελευταία ταινία του, «Κλειστή κουρτίνα», προβάλλεται εντός συναγωνισμού στην εφετινή Μπερλινάλε, ο ιρανός σκηνοθέτης Τζαφάρ Παναχί δεν μπόρεσε τελικά να έρθει στο φεστιβάλ.
Ταλαιπωρημένος εδώ και χρόνια από τις αρχές της πατρίδας του, ο Παναχί εξακολουθεί να βρίσκεται στο στόχαστρο ενός καταπιεστικού καθεστώτος που στο παρελθόν τον έχει φυλακίσει ,τον έχει λογοκρίνει από το 2011 του έχει απαγορέψει να γυρίζει ταινίες επί 20 χρόνια με αιτιολογία την «αντικυβερνητική προπαγάνδα που πρεσβεύουν.»
Να όμως που ο Παναχί ,ένας από τους σημαντικότερους πρεσβευτές του ιρανικού κινηματογραφικού πολιτισμού μπορεί και κάνει ταινίες οι οποίες είναι περιζήτητες στην διεθνή κοινότητα των κινηματογραφικών φεστιβάλ. Και το κοινό των φεστιβάλ είναι με το μέρος του αν κρίνουμε από την σιωπηρή διαμαρτυρία που έγινε υπέρ του το μεσημέρι της Τρίτης 12 Φεβρουαρίου στους δρόμους γύρω από την πλατεία Ποτσντάμερ.
Η τελευταία δημιουργία του την οποία συνσκηνοθέτησε με τον πρωταγωνιστή της Καμπόζια Παρτόβι είναι μια αλληγορία που με πολύ ιδιαίτερο τρόπο αφουγκράζεται (αν και δεν κριτικάρει) την κατάσταση στο σύγχρονο Ιράν. Είναι περισσότερο μια ταινία που αφορά τον ίδιο τον Παναχί και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στην πατρίδα του.
Ενας συγγραφέας (Παρτόβι) βρίσκεται απομονωμένος με τον σκύλο του σε μια έπαυλη με θέα την Κασπία θάλασσα. Εχει τις κουρτίνες κλειστές και δεν επιτρέπει ποτέ στο σκυλί να βγει έξω. Η ζωή του μέσα στο τεράστιο σπίτι προκαλεί αρκετά ερωτήματα στον θεατή, τα οποία αυξάνονται όταν εισβάλλει μια γυναίκα ζητώντας καταφύγιο. Η γυναίκα για κάποιο λόγο ανοίγει τις κουρτίνες, οπότε το φως μπαίνει διάπλατο στον χώρο Ποιοί είναι όμως αυτοί οι άνθρωποι για τους οποίους μαθαίνουμε ελάχιστα; Είναι καταζητούμενοι; Και αν ναι, για πια ποιόν λόγο; Οι φωνές των αστυνομικών έξω από το σπίτι σπάνε ενίοτε την ησυχία της περιοχής. Σε ένα ρεαλιστικό επίπεδο η ταινία βρίσκει απαντήσεις που άπτονται της λογικής. Ο συγγραφέας βρίσκεται στο σπίτι γιατί το καθεστώς του Ιράν στοχεύει στην εξολόθρευση όλων των σκύλων που μολύνουν την επικράτεια. Η γυναίκα καταζητείται γιατί συμμετείχε σε ένα πάρτι στην παραλία.
Μήπως όμως τελικά δεν είναι καν άνθρωποι παρά φαντάσματα, τα πλάσματα της φαντασίας ενός σκηνοθέτη στον οποίο δεν επιτρέπεται πλέον να εργαστεί; Μήπως είναι τα πρόσωπα ενός σεναρίου που αναζητεί τον σκηνοθέτη του; Γιατί κάποια στιγμή στην σκηνή εμφανίζεται ο ίδιος ο Τζαφάρ Παναχί ο οποίος κλείνει τις κουρτίνες αποκαθιστώντας την μυθοπλασία με την σκληρή πραγματικότητα.
Μιλώντας στους δημοσιογράφους το μεσημέρι της Τρίτης, ο Καμποζίγια Πατρόβι είπε χαρακτηριστικά ότι ο Παναχι δεν θα καταθέσει έτσι εύκολα τα όπλα. «Εφόσον του απαγορεύουν να μιλήσει για τους άλλους και τις ζωές των άλλων, θα μιλήσει για τον ίδιο και την δική του ζωή» είπε.
Αναδημοσιευσα Από Βημα
molibixarti
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μαθήματα κινηματογράφου στον Πολυχώρο Μεταίχμιο,
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
