2013-02-19 11:20:20
τοῦ Νέστορος Νικηφορίδη
Στήν δημοκρατία, νόμος ὑπάρχει, μόνο ἐάν ἔχει γίνει ἀποδεκτός ἀπό τόν λαό. Νόμος δέν εἶναι ὁ τυπικός νόμος, δηλαδή ὁ,τιδήποτε τυχόν ψηφισθῆ ἀπό τήν Βουλή μέ τήν πλειοψηφία πού λέει τό Σύνταγμα.
ΝΟΜΟΣ, εἶναι ὁ κανόνας πού τίθεται μέν ἀπό τήν Βουλή ἤ ἀπό τούς ἁρμοδίους τῆς Διοικήσεως ἤ τῆς Δικαιοσύνης, στά πλαίσια τῶν ρυθμιστικῶν ἁρμοδιοτήτων τους καί μέ τήν νόμιμη διαδικασία, γίνεται δέ ἀποδεκτός ὡς δεσμευτικός ἀπό τόν Ἑλληνικό λαό.
Ἡ ροπή δημοσίων ὀργάνων νά ἐφαρμόζουν τυπικούς νόμους πού δέν ἔχουν, προδήλως, τήν ἀποδοχή ὅλης τῆς κοινωνίας (ἤ σχεδόν ὅλης), εἶναι ἀντισυνταγματική συμπεριφορά. Ὅπως ἀκριβῶς καί ἡ ροπή κάποιων ἀτόμων ἤ ὁμάδων ἤ κομμάτων, νά ζητοῦν τήν ἐφαρμογή τῶν ἰδεῶν τους στήν θέση τῶν νόμων πού ἀφοῦ ψηφίσθηκαν ἤ ἐκδόθηκαν νομοτύπως τούς ἀποδέχεται προδήλως ἡ λοιπή κοινωνία, εἶναι ἀντισυνταγματική συμπεριφορά.
Ὅταν δέν εἶναι πρόδηλο ἐάν ὁ Ἑλληνικός λαός ἔχει ἀποδεχθῆ πράγματι ἕνα νόμο, καί ὁ νόμος αὐτός ἐφαρμόζεται μέ τήν ἀνοχή του ἤ λόγῳ τῆς ἀγνοίας του περί τῶν ἀληθινῶν σκοπῶν τοῦ νόμου, τότε, ἀπόκειται στά ἁρμόδια ὄργανα ἐφαρμογῆς τοῦ νόμου ἤ τά ὄργανα συνταγματικοῦ ἐλέγχου τοῦ νόμου, α) νά ἀποκαλύψουν τά πραγματικά ἤ νομικά ἐλαττώματα τῆς ρυθμίσεως πού ἐμποδίζουν τήν ἀποδοχή της, καί νά τά παρακάμψουν ἤ νά τά ἀκυρώσουν στήν πράξη μετά λόγου γνώσεως (αἰτιολογημένα) καί μέ τόν τυπικῶς ὀφειλόμενο σεβασμό τῶν ὑπερκειμένων τους δημοσίων ἀρχῶν , ἤ νά τά ἀκυρώσουν καί νομικῶς ἐφ' ὅσον εἶναι σχετικῶς ἁρμόδια, ἤ β) νά κάμψουν ἀναλογικῶς καί αἰτιολογημένα -ἤτοι μέ κατάλληλη ἐξειδίκευση τῶν περιπτώσεων, εἰ δυνατόν διά προσφόρων κατηγοριοποιήσεων αὐτῶν, ἄλλως μέχρι ἀτομικοῦ ἐπιπέδου - τίς πράξεις ἤ παραλείψεις ὅσων παραλόγως ἀντιβαίνουν στόν νόμο λόγῳ ἐσφαλμένης αἰσθήσεως δικαίου ἤ λόγῳ χειραγωγήσεως.
Πρός τοῦτο, χρειάζεται σαφής καί ἐναργής ἀντίληψη τῆς φύσεως τῶν πραγμάτων ἀπό τά ἁρμόδια ὄργανα, ἡ ὁποία πρέπει νά στηρίζεται σέ κατάλληλη πληροφόρηση τήν ὁποία νά εἶναι σέ θέση νά συλλέξουν καί νά χειρισθοῦν, μέ φρόνημα ἀνδρείας, αἰσθήσεως δημοσίου καθήκοντος καί εὐκαμψίας στούς τρόπους δράσεως πού παρέχονται ἀπό τό νομικό πλαίσιο διαδικασιῶν.
Ἡ μηχανιστική θεώρηση τοῦ νόμου, ὡς γράμματος νόμου, ἐφαρμοστέου μέσα ἀπό τό πρῖσμα καί μέσα στά πλαίσια "καθαρῆς θεωρίας" τοῦ δικαίου ("νομικίστικα"), προσιδιάζει σέ ὁλοκληρωτικά καθεστῶτα, ὅπως ἔχει δείξει ἡ ἀποδοχή τῆς κελσενιανῆς κατασκευῆς ἀπό τούς ναζιστές δικαστές τοῦ τρίτου Ράϊχ, καί ὅπως προαπαιτεῖται ἀπό τούς συντάκτες τῶν προσφάτων καταστροφικῶν μνημονίων. Ἀντίθετα, ὁ νόμος εἶναι πολιτισμικό γεγονός, ἔθος δικαιοσύνης καί ἀξιακό πρότυπο, ρυθμός κοινωνικῆς συναντιλήψεως καί ἐπιχείρηση δημοσίας διακονίας, ἐπουλωτική κοινωνική παρέμβαση καί ἀνάταξη ἤθους.
Τοῦτο ἰδίως σέ περιόδους πολιτικῆς καί πνευματικῆς κρίσεως καί ἀξιακῆς καταρρεύσεως τῶν ὑπερκειμένων ἀρχῶν πού δέν φυλάττουν ὅπως θά ἔπρεπε Θερμοπύλες, ὁπότε προκύπτει ἡ ἀνάγκη τόσον τῆς ἐθνικῆς σωτηρίας, ὅσο καί τῆς ἀποφυγῆς τῆς τυφλῆς βίας καί τῶν ἐκρηκτικῶν παραβατικῶν συμπεριφορῶν. Πρός τοῦτο πρέπει νά χρησιμοποιηθῆ τό κατά δύναμιν τό νομικό ὁπλοστάσιο, λελογισμένα, μέ ἀνδρεία καί ὅπως ἐπιβάλλει ὁ ὅλος πολιτισμός μας. Ἀλλά ποιό εἶναι πράγματι αὐτό τό νομικό ὁπλοστάσιο;
Ὡς ἀληθές νομικό ὁπλοστάσιο νοεῖται, ὄχι τό γράμμα τοῦ νόμου ὅπως συνήθως ὑπολαμβάνουν οἱ βάρβαροι νομομαθεῖς (" fiat justitia et pereat mundus! " ), ἀλλά τό ἀληθές περιεχόμενο τοῦ νόμου, μέ την νοηματικῶς βαθύτερη καί τήν ἀξιακῶς ἐκπολιτιστική δυναμική του. Αὐτό τό ἀληθές περιεχόμενο τοῦ νόμου, ξεκινᾶ μέν ἀπό τό γράμμα του, ἀλλά ἀναδύεται μετά ἀπό τήν ἀποκάθαρση τοῦ νόμου, ἑρμηνευτικῶς, ἀπό τά στοιχεῖα ἄδικης βίας, σωματικῆς ἤ ψυχικῆς, τά ὁποῖα στοιχεῖα, μή ὑπηρετοῦντα πράγματι τό δημόσιο συμφέρον, φυσικῶς παρεισφρύουν σέ κάθε κατάσταση κρίσεως καί ὑποτέλειας-ἰδιοτέλειας ἄλλων δημοσίων ὀργάνων.
Ἔτσι, αὐτό τό περιεχόμενο τοῦ νόμου, ἀποκαθαρμένο ἀπό αὐτά τά "ἐπαχθῆ" γιά τό δημόσιο συμφέρον στοιχεῖα τοῦ γράμματος τοῦ νόμου, καλεῖται νά λειτουργήσῃ πρακτικῶς σέ διαλεκτική σχέση πρός τήν ὅποια θετική ἀξιακή φόρτιση τῶν διαφορετικῶς φρονούντων, τήν ὁποία ὀφείλει νά ἐνσωματώνῃ πάλι καί πάλι στήν λεγόμενη κρατική λογική.
Συνοψίζοντας: Μέ τήν συνδρομή τῆς πλούσιας πνευματικῆς καί πολιτισμικῆς παραδόσεώς μας (παραδόσεως ἑλληνικῆς καί ὀρθόδοξης χριστιανικῆς), μέ ἐμβάπτιση σέ αὐτήν τῶν ἁρμοδίων κάθε ἐπιπέδου στό κράτος καί στήν κοινωνία, ὁ νόμος καί ἡ ἔννομη τάξη παύουν νά εἶναι τύποι ἄνευ οὐσίας καί λαμβάνουν σάρκα καί ὁστά. Ἔτσι, οἱ νόμοι ὡς οὐσιαστικοί νόμοι μέ τήν ἀνωτέρω ἔννοια, δύνανται νά ἐπανενώνουν ἀληθινά τόν λαό σέ ἑνιαῖο ἀξιακό κοινωνικό καί πολιτικό δυναμισμό, πέρα ἀπό τίς ὅποιες πολιτικάντικες ψευδο-συγκολλήσεις.
Ἄλλωστε, σέ περιόδους βαθυτάτης κοινωνικῆς καί οἰκονομικῆς κρίσεως καί προβλημάτων ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας, τό ζητούμενο εἶναι ἀκριβῶς αὐτό, νά ἀπομουμιοποιεῖται ὁ νόμος, νά καθίσταται ὁ κάθε ἁρμόδιος καί πάλι ὑπεύθυνος προσωπικῶς ἔναντι τοῦ διοικουμένου, ὡς τρόπον τινά "ἀριστογείτων" αὐτοῦ, καί νά ἀπομνημονιοποιεῖται σταθερά καί ἐπίμονα ἡ κοινωνία καί τό κράτος στό ὁποῖο αὐτή συγκροτεῖται. Ἀπό τήν ἄποψη αὐτή, ὄχι μόνο οἱ νόμοι ἀλλά καί τά μνημόνια δέν ὑπάρχουν νομικῶς, ἐάν δέν γίνονται ἀποδεκτά ἀπό τόν λαό. Συνεπῶς, μετά Χριστόν καί στήν Ἑλλάδα, οἱ ἀληθινοί "ἁρμόδιοι" καί "ἀριστογείτονες" δέν φονεύουν πλέον τούς τυράννους, οὔτε ἀξιώνονται ἀνδριάντες, ἀλλά θραύουν τά τυραννικά μνημόνια καί τούς ἄδικους νόμους καί διατάγματα ἐφαρμογῆς τους, μέ ἀκριβῆ κατά περίπτωση ἐπίκληση τοῦ Συντάγματος καί τοῦ ἀληθινοῦ ἐθνικοῦ, δημοσίου καί κοινωνικοῦ συμφέροντος.
InfoGnomon
Στήν δημοκρατία, νόμος ὑπάρχει, μόνο ἐάν ἔχει γίνει ἀποδεκτός ἀπό τόν λαό. Νόμος δέν εἶναι ὁ τυπικός νόμος, δηλαδή ὁ,τιδήποτε τυχόν ψηφισθῆ ἀπό τήν Βουλή μέ τήν πλειοψηφία πού λέει τό Σύνταγμα.
ΝΟΜΟΣ, εἶναι ὁ κανόνας πού τίθεται μέν ἀπό τήν Βουλή ἤ ἀπό τούς ἁρμοδίους τῆς Διοικήσεως ἤ τῆς Δικαιοσύνης, στά πλαίσια τῶν ρυθμιστικῶν ἁρμοδιοτήτων τους καί μέ τήν νόμιμη διαδικασία, γίνεται δέ ἀποδεκτός ὡς δεσμευτικός ἀπό τόν Ἑλληνικό λαό.
Ἡ ροπή δημοσίων ὀργάνων νά ἐφαρμόζουν τυπικούς νόμους πού δέν ἔχουν, προδήλως, τήν ἀποδοχή ὅλης τῆς κοινωνίας (ἤ σχεδόν ὅλης), εἶναι ἀντισυνταγματική συμπεριφορά. Ὅπως ἀκριβῶς καί ἡ ροπή κάποιων ἀτόμων ἤ ὁμάδων ἤ κομμάτων, νά ζητοῦν τήν ἐφαρμογή τῶν ἰδεῶν τους στήν θέση τῶν νόμων πού ἀφοῦ ψηφίσθηκαν ἤ ἐκδόθηκαν νομοτύπως τούς ἀποδέχεται προδήλως ἡ λοιπή κοινωνία, εἶναι ἀντισυνταγματική συμπεριφορά.
Ὅταν δέν εἶναι πρόδηλο ἐάν ὁ Ἑλληνικός λαός ἔχει ἀποδεχθῆ πράγματι ἕνα νόμο, καί ὁ νόμος αὐτός ἐφαρμόζεται μέ τήν ἀνοχή του ἤ λόγῳ τῆς ἀγνοίας του περί τῶν ἀληθινῶν σκοπῶν τοῦ νόμου, τότε, ἀπόκειται στά ἁρμόδια ὄργανα ἐφαρμογῆς τοῦ νόμου ἤ τά ὄργανα συνταγματικοῦ ἐλέγχου τοῦ νόμου, α) νά ἀποκαλύψουν τά πραγματικά ἤ νομικά ἐλαττώματα τῆς ρυθμίσεως πού ἐμποδίζουν τήν ἀποδοχή της, καί νά τά παρακάμψουν ἤ νά τά ἀκυρώσουν στήν πράξη μετά λόγου γνώσεως (αἰτιολογημένα) καί μέ τόν τυπικῶς ὀφειλόμενο σεβασμό τῶν ὑπερκειμένων τους δημοσίων ἀρχῶν , ἤ νά τά ἀκυρώσουν καί νομικῶς ἐφ' ὅσον εἶναι σχετικῶς ἁρμόδια, ἤ β) νά κάμψουν ἀναλογικῶς καί αἰτιολογημένα -ἤτοι μέ κατάλληλη ἐξειδίκευση τῶν περιπτώσεων, εἰ δυνατόν διά προσφόρων κατηγοριοποιήσεων αὐτῶν, ἄλλως μέχρι ἀτομικοῦ ἐπιπέδου - τίς πράξεις ἤ παραλείψεις ὅσων παραλόγως ἀντιβαίνουν στόν νόμο λόγῳ ἐσφαλμένης αἰσθήσεως δικαίου ἤ λόγῳ χειραγωγήσεως.
Πρός τοῦτο, χρειάζεται σαφής καί ἐναργής ἀντίληψη τῆς φύσεως τῶν πραγμάτων ἀπό τά ἁρμόδια ὄργανα, ἡ ὁποία πρέπει νά στηρίζεται σέ κατάλληλη πληροφόρηση τήν ὁποία νά εἶναι σέ θέση νά συλλέξουν καί νά χειρισθοῦν, μέ φρόνημα ἀνδρείας, αἰσθήσεως δημοσίου καθήκοντος καί εὐκαμψίας στούς τρόπους δράσεως πού παρέχονται ἀπό τό νομικό πλαίσιο διαδικασιῶν.
Ἡ μηχανιστική θεώρηση τοῦ νόμου, ὡς γράμματος νόμου, ἐφαρμοστέου μέσα ἀπό τό πρῖσμα καί μέσα στά πλαίσια "καθαρῆς θεωρίας" τοῦ δικαίου ("νομικίστικα"), προσιδιάζει σέ ὁλοκληρωτικά καθεστῶτα, ὅπως ἔχει δείξει ἡ ἀποδοχή τῆς κελσενιανῆς κατασκευῆς ἀπό τούς ναζιστές δικαστές τοῦ τρίτου Ράϊχ, καί ὅπως προαπαιτεῖται ἀπό τούς συντάκτες τῶν προσφάτων καταστροφικῶν μνημονίων. Ἀντίθετα, ὁ νόμος εἶναι πολιτισμικό γεγονός, ἔθος δικαιοσύνης καί ἀξιακό πρότυπο, ρυθμός κοινωνικῆς συναντιλήψεως καί ἐπιχείρηση δημοσίας διακονίας, ἐπουλωτική κοινωνική παρέμβαση καί ἀνάταξη ἤθους.
Τοῦτο ἰδίως σέ περιόδους πολιτικῆς καί πνευματικῆς κρίσεως καί ἀξιακῆς καταρρεύσεως τῶν ὑπερκειμένων ἀρχῶν πού δέν φυλάττουν ὅπως θά ἔπρεπε Θερμοπύλες, ὁπότε προκύπτει ἡ ἀνάγκη τόσον τῆς ἐθνικῆς σωτηρίας, ὅσο καί τῆς ἀποφυγῆς τῆς τυφλῆς βίας καί τῶν ἐκρηκτικῶν παραβατικῶν συμπεριφορῶν. Πρός τοῦτο πρέπει νά χρησιμοποιηθῆ τό κατά δύναμιν τό νομικό ὁπλοστάσιο, λελογισμένα, μέ ἀνδρεία καί ὅπως ἐπιβάλλει ὁ ὅλος πολιτισμός μας. Ἀλλά ποιό εἶναι πράγματι αὐτό τό νομικό ὁπλοστάσιο;
Ὡς ἀληθές νομικό ὁπλοστάσιο νοεῖται, ὄχι τό γράμμα τοῦ νόμου ὅπως συνήθως ὑπολαμβάνουν οἱ βάρβαροι νομομαθεῖς (" fiat justitia et pereat mundus! " ), ἀλλά τό ἀληθές περιεχόμενο τοῦ νόμου, μέ την νοηματικῶς βαθύτερη καί τήν ἀξιακῶς ἐκπολιτιστική δυναμική του. Αὐτό τό ἀληθές περιεχόμενο τοῦ νόμου, ξεκινᾶ μέν ἀπό τό γράμμα του, ἀλλά ἀναδύεται μετά ἀπό τήν ἀποκάθαρση τοῦ νόμου, ἑρμηνευτικῶς, ἀπό τά στοιχεῖα ἄδικης βίας, σωματικῆς ἤ ψυχικῆς, τά ὁποῖα στοιχεῖα, μή ὑπηρετοῦντα πράγματι τό δημόσιο συμφέρον, φυσικῶς παρεισφρύουν σέ κάθε κατάσταση κρίσεως καί ὑποτέλειας-ἰδιοτέλειας ἄλλων δημοσίων ὀργάνων.
Ἔτσι, αὐτό τό περιεχόμενο τοῦ νόμου, ἀποκαθαρμένο ἀπό αὐτά τά "ἐπαχθῆ" γιά τό δημόσιο συμφέρον στοιχεῖα τοῦ γράμματος τοῦ νόμου, καλεῖται νά λειτουργήσῃ πρακτικῶς σέ διαλεκτική σχέση πρός τήν ὅποια θετική ἀξιακή φόρτιση τῶν διαφορετικῶς φρονούντων, τήν ὁποία ὀφείλει νά ἐνσωματώνῃ πάλι καί πάλι στήν λεγόμενη κρατική λογική.
Συνοψίζοντας: Μέ τήν συνδρομή τῆς πλούσιας πνευματικῆς καί πολιτισμικῆς παραδόσεώς μας (παραδόσεως ἑλληνικῆς καί ὀρθόδοξης χριστιανικῆς), μέ ἐμβάπτιση σέ αὐτήν τῶν ἁρμοδίων κάθε ἐπιπέδου στό κράτος καί στήν κοινωνία, ὁ νόμος καί ἡ ἔννομη τάξη παύουν νά εἶναι τύποι ἄνευ οὐσίας καί λαμβάνουν σάρκα καί ὁστά. Ἔτσι, οἱ νόμοι ὡς οὐσιαστικοί νόμοι μέ τήν ἀνωτέρω ἔννοια, δύνανται νά ἐπανενώνουν ἀληθινά τόν λαό σέ ἑνιαῖο ἀξιακό κοινωνικό καί πολιτικό δυναμισμό, πέρα ἀπό τίς ὅποιες πολιτικάντικες ψευδο-συγκολλήσεις.
Ἄλλωστε, σέ περιόδους βαθυτάτης κοινωνικῆς καί οἰκονομικῆς κρίσεως καί προβλημάτων ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας, τό ζητούμενο εἶναι ἀκριβῶς αὐτό, νά ἀπομουμιοποιεῖται ὁ νόμος, νά καθίσταται ὁ κάθε ἁρμόδιος καί πάλι ὑπεύθυνος προσωπικῶς ἔναντι τοῦ διοικουμένου, ὡς τρόπον τινά "ἀριστογείτων" αὐτοῦ, καί νά ἀπομνημονιοποιεῖται σταθερά καί ἐπίμονα ἡ κοινωνία καί τό κράτος στό ὁποῖο αὐτή συγκροτεῖται. Ἀπό τήν ἄποψη αὐτή, ὄχι μόνο οἱ νόμοι ἀλλά καί τά μνημόνια δέν ὑπάρχουν νομικῶς, ἐάν δέν γίνονται ἀποδεκτά ἀπό τόν λαό. Συνεπῶς, μετά Χριστόν καί στήν Ἑλλάδα, οἱ ἀληθινοί "ἁρμόδιοι" καί "ἀριστογείτονες" δέν φονεύουν πλέον τούς τυράννους, οὔτε ἀξιώνονται ἀνδριάντες, ἀλλά θραύουν τά τυραννικά μνημόνια καί τούς ἄδικους νόμους καί διατάγματα ἐφαρμογῆς τους, μέ ἀκριβῆ κατά περίπτωση ἐπίκληση τοῦ Συντάγματος καί τοῦ ἀληθινοῦ ἐθνικοῦ, δημοσίου καί κοινωνικοῦ συμφέροντος.
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Κατάληψη στο δημαρχείο Πύργου επ' αόριστον γιά το θέμα των ΤΕΙ [video]](https://images.newsnowgreece.com/36/362149/katalipsi-sto-dimarxeio-pyrgou-ep-aoriston-gia-to-thema-ton-tei-video-1-124x78.jpg)
