2013-02-20 19:34:03
Γράφει ο Μάγια
Γενική απεργία, σήμερα, στην πτωχή, πλην παραδομένη ταπεινωτικά στις ορέξεις των επικυρίαρχων, Ελλάδα, που μόνο με το Κονγκό, το Τζιμπουντί, τη Ρουάντα κι άλλες αφρικανικές χώρες συγκρίνεται πλέον, ειδικά σε ότι αφορά στον εφιάλτη της ανεργίας.
Και το ίδιο οδυνηρό, όπως πάντα, ερώτημα:
Πόσο βαθιές είναι οι ρίζες του ωχαδερφισμού, ή αν προτιμάτε του ραγιαδισμού της κοινωνίας, όπου οι πολίτες της, μετρώντας τεράστιες απώλειες εισοδημάτων, δημόσιων αγαθών, θέσεων εργασίας, ποιότητας ζωής, αλλά και Δημοκρατίας, δίνουν καθημερινά τη μάχη της επιβίωσης;
Οι συστημικές δυνάμεις βεβαίως και βομβαρδίζουν ποικιλοτρόπως με ισχυρές δόσεις φόβου και απογοήτευσης μεγάλα τμήματα του πληθυσμού και κυρίως αυτά που δεν έχουν τίποτε να χάσουν, πάρεξ τις αλυσίδες τους. Ωστόσο, η καταθλιπτική αμηχανία της κοινωνίας δεν είναι έργο (μόνο) δικό τους. Πρωτίστως, ευθύνεται ο …Χατζηπετρής, που βιώνει μοιρολατρικά την εξαθλίωσή του.
Αραγε, τι άλλο θα πρέπει να απωλέσουμε και να υποστούμε, μέχρι ποιου σημείου πρέπει να φθάσει η πολιτική της βάρβαρης λιτότητας και εξανδραποδισμού των Ελλήνων, ώστε να διαψεύσουμε την Ιστορία, που «έβγαλε βρόμα ότι ξοφλήσαμε»; Υ.Γ. Βγες έξω, σύντροφε! Ρίσκαρε
Τη δεκάρα, που ούτε δεκάρα πια δεν είναι
Τον τόπο για ύπνο που πάνω του πέφτει η βροχή
Και της δουλειάς τη θέση που αύριο θα χάσεις!
Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!
Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!
Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας:
Κάνε πράξη την αλληλεγγύη!
(Bertolt Brecht, “Το τραγούδι της απεργίας”) Tromaktiko
Γενική απεργία, σήμερα, στην πτωχή, πλην παραδομένη ταπεινωτικά στις ορέξεις των επικυρίαρχων, Ελλάδα, που μόνο με το Κονγκό, το Τζιμπουντί, τη Ρουάντα κι άλλες αφρικανικές χώρες συγκρίνεται πλέον, ειδικά σε ότι αφορά στον εφιάλτη της ανεργίας.
Και το ίδιο οδυνηρό, όπως πάντα, ερώτημα:
Πόσο βαθιές είναι οι ρίζες του ωχαδερφισμού, ή αν προτιμάτε του ραγιαδισμού της κοινωνίας, όπου οι πολίτες της, μετρώντας τεράστιες απώλειες εισοδημάτων, δημόσιων αγαθών, θέσεων εργασίας, ποιότητας ζωής, αλλά και Δημοκρατίας, δίνουν καθημερινά τη μάχη της επιβίωσης;
Οι συστημικές δυνάμεις βεβαίως και βομβαρδίζουν ποικιλοτρόπως με ισχυρές δόσεις φόβου και απογοήτευσης μεγάλα τμήματα του πληθυσμού και κυρίως αυτά που δεν έχουν τίποτε να χάσουν, πάρεξ τις αλυσίδες τους. Ωστόσο, η καταθλιπτική αμηχανία της κοινωνίας δεν είναι έργο (μόνο) δικό τους. Πρωτίστως, ευθύνεται ο …Χατζηπετρής, που βιώνει μοιρολατρικά την εξαθλίωσή του.
Αραγε, τι άλλο θα πρέπει να απωλέσουμε και να υποστούμε, μέχρι ποιου σημείου πρέπει να φθάσει η πολιτική της βάρβαρης λιτότητας και εξανδραποδισμού των Ελλήνων, ώστε να διαψεύσουμε την Ιστορία, που «έβγαλε βρόμα ότι ξοφλήσαμε»; Υ.Γ. Βγες έξω, σύντροφε! Ρίσκαρε
Τη δεκάρα, που ούτε δεκάρα πια δεν είναι
Τον τόπο για ύπνο που πάνω του πέφτει η βροχή
Και της δουλειάς τη θέση που αύριο θα χάσεις!
Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!
Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!
Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας:
Κάνε πράξη την αλληλεγγύη!
(Bertolt Brecht, “Το τραγούδι της απεργίας”) Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Νόμιμο το πρόστιμο των 200€ για τα διόδια
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
