2013-02-25 13:06:03
Γράφει ο Γιώργος Δαμιανός
Η κρυπτολαγνία προς την Ανατολή δεν πρωτοφανερώθηκε με τα τουρκικά σίριαλ Γιαραμπίμ το γιαχαμπί/ γιαραμπίμ το γιαχαβάχ / αχ λουλούδι μου Γκιούλμπαχαρ (1955)
Αμάν κουζούμ, αμάν γιαβρούμ (1960)
Η τηλεοπτική επιτυχία
Ναι, είναι σοκαριστική η απήχηση που έχουν οι τούρκικες τηλεοπτικές παραγωγές στο ελληνικό κοινό ανεξαρτήτως ηλικίας. Δεν είναι μόνο η υψηλή τηλεθέαση (αυτή τη σημείωναν πάντοτε και οι καλοπροωθημένες χολιγουντιανές παραγωγές – “Ντάλας”, “Δυναστεία” κ.α. – αλλά και οι φτηνότερες βραζιλιάνικες, μεξικάνικες παραγωγές, ακόμα και οι ελληνικές).
Η επιτυχία των τούρκικων σειρών σοκάρει, γιατί υποτίθεται υπάρχει μία προκατάληψη απέναντι στου Τούρκους (που δε στηρίζεται μόνο σε στερεότυπα, αλλά σε αναμφισβήτητες νωπές ιστορικές τραγωδίες).
Σοκάρει, γιατί ακούς ολοένα και πιο πολλά κοριτσάκια να ερωτεύονται το ανδρικό πρότυπο των Τούρκων πρωταγωνιστών (η βαρβατίλα και το μπρουταλιτέ έχει επιτυχία στις ελληνίδες, κάτι που δεν το κατάφεραν οι “ξενέρωτοι” ηθοποιοί της Βορείου ή της Νοτίου Αμερικής).
Σοκάρει, γιατί κανένας δε ξεκίνησε να μαθαίνει ισπανικά, για να καταλάβει τα μεξικανικά σίριαλ, κάτι που γίνεται ολοένα και πιο συχνά σε συντροφιές τηλεοβλαμμένων ελληνίδων.
Γιατί το τραγούδι, τι πούλαγε τόσες δεκαετίες;
Τα παραπάνω είναι μια γενική διαπίστωση. Πάντως, αν θέλουμε να συνεχίσουμε λίγο παραπέρα τη σκέψη μας, ας δούμε και τούτο: το “ανήκουμε εις τη Δύση” ήταν πάντα ένα όραμα με κεφάλι αλλά δίχως πόδια. Όσο η Δύση μας έδινε την πολυπόθητη ευμάρεια, την ακολουθούσαμε. Η καρδιά μας ήταν πάντοτε αλλού. Τα τραγούδια των ελλήνων (όχι μόνο τα προσφυγικά, που νοσταλγούσαν τις χαμένες πατρίδες) μίλαγαν, πάντα, για την Ανατολή και όχι για τη Δύση. Είχαν πιο κοντά τον Αλλάχ και όχι τον Πάπα. Είχαν πάντα ως μέρη εξωτικά, την αραπιά, το Μισίρι, την Μπαρμπαρια και όχι τα Παρίσια, τη Μαδρίτη ή το Βερολίνο. Τις πολυπόθητες γυναίκες τις βάφτιζαν στα τραγούδια τους Ζαϊρα και Γκιουλμπαχαρ και όχι Μπεατρίς και Τιτίκα
Η λαϊκή μας παράδοση, όπως αυτή καταγράφεται μέσα από το τραγούδι, είχε άρωμα Ανατολής και όχι Δύσης. Και δε μιλάμε για τα βιώματα του γηγενούς ελληνικού πληθυσμού της Μ Ασίας ή, αργότερα, τον καημό των προσφύγων. Μιλάμε για Ελλαδίτες, που τραγουδούσαν τον έρωτα τους ανάμεσα στην Ανατολή και τον Αλλάχ, δίχως καμία ενοχή: στίχοι-μουσική: Νίκος Γούναρης, Κουρνάζος, 1966 http://www.youtube.com/watch?v=JZzLoOxHEAU ή η Στέλλα Χασκίλ, η σαλονικιά, τραγουδούσε το 1947 “Κι όταν θα πει το μπιρ Αλλάχ / μπιρ Αλλάχ το στήθος μου ματώνει” στίχοι: Χαράλαμπος Βασιλειάδης, Τσάντας Μουσική: Γιάννης Σταμούλης. Οι λαϊκοί ποιητές μας δε βρήκαν μια λέξη να αναφέρουν για τους καπουτσίνους και τις καθολικές καλόγριες. Η Δύση ήταν πολύ, πάρα πολύ μακριά από τα γούστα τους και τη φαντασία τους.
(το μόνο τραγούδι που αναφέρεται στην Καθολική Εκκλησία είναι το δηκτικό “θέλω να δω τον Πάπα”
Τα τουρκικά σίριαλ πιάσανε στον ύπνο έναν ανιστόρητο και αποκοιμισμένο λαό, που θεωρούσε κακό να κοιτάει προς την Ανατολή. Είτε το θέλουμε, είτε όχι η Εσπερία, σε θέματα διασκέδασης, ήταν και είναι μακρυά μας. Τα λαϊκά μας τραγούδια μας το διδάσκουν. Συμπαθήσαμε πολλά από τα Δυτικά τραγούδια αλλά ποτέ δε μας ακολούθησαν στο κέφι, στην καψούρα, στον πόνο, στη χαρά και το πένθος. Ήταν και είναι ωραία να τα ακούς, και τίποτα άλλο.
Κάτι που πρέπει, επίσης, να σκεφτούμε είναι ότι ο Τσιτσάνης και άλλοι κάνουν επιτυχίες με τη “Σεράχ” και άλλα ανατολίτικα, αμέσως μετά το Β παγκόσμιο πόλεμο (1946 -1950). Ήταν η εποχή που, λόγω πολέμου, Γερμανοί, Ιταλοί, Αγγλοι, Αμερικανοι, ήταν αντιπαθητικοί στο λαό και για αυτό οι λαϊκοί σύνθετες στρέφονται στην Ανατολή. Κάτι παρόμοιο θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε και σήμερα, μιας και οι απάνθρωπες προτάσεις της Τρόικας, κάνουν να φαίνεται λιγότερο αποκρουστική η Ανατολή των τούρκικων σίριαλ
Τα τουρκικά σίριαλ τα απεχθάνομαι, όπως απεχθάνομαι και τα βραζιλιάνικα ή τα χολιγουντιανά. Με ενοχλεί αφόρητα, που η τουρκική γλώσσα ακούγεται στα ελληνικά σπίτια μια και δυο ώρες κάθε μέρα. Αλλά από την άλλη θεωρώ ότι είναι υποκρισία από τη μια να διασκεδάζω και να εκφράζομαι με τα παρακάτω τραγούδια και από την άλλη να με ενοχλεί η Σιλά, η Asi και ο Σουλειμάν
Η ΜΠΑΡΜΠΑΡΙΑ – Βίκυ Μοσχολιού, Απ.Καλδάρας
ΑΡΑΠΙΝΕΣ – Φώτης Πολυμέρης, Βασίλης Τσιτσάνης
ΣΕΡΑΧ – Μαρίκα Νίνου
ΜΕΣ’ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΤΟ ΧΑΜΑΜ – Σπύρος Ζαγοραίος
Ο ΜΑΧΑΡΑΓΙΑΣ – Σταύρος Τζουανάκος
ΜΑΓΙΣΣΑ ΤΗΣ ΒΑΓΔΑΤΗΣ – Πρόδρομος Τσαουσάκης, Βασίλης Τσιτσάνης
ΓΚΙΟΥΛΜΠΑΧΑΡ – Στέλλα Χασκίλ
ΦΑΡΙΝΤΑ – Μανώλης Αγγελόπουλος
ΑΝΕΒΑ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΜΟΥ – Μανώλης Αγγελόπουλος, Καίτη Γκρέυ
ΑΧ ΜΟΥΣΤΑΦΑ – Μανώλης Αγγελόπουλος, Γιώτα Λύδια
ΣΗΚΩ ΧΟΡΕΨΕ ΚΟΥΚΛΙ ΜΟΥ – Στέλιος Καζαντζίδης, Μαρινέλλα
και πολλά άλλα
24grammata.com
Η κρυπτολαγνία προς την Ανατολή δεν πρωτοφανερώθηκε με τα τουρκικά σίριαλ Γιαραμπίμ το γιαχαμπί/ γιαραμπίμ το γιαχαβάχ / αχ λουλούδι μου Γκιούλμπαχαρ (1955)
Αμάν κουζούμ, αμάν γιαβρούμ (1960)
Η τηλεοπτική επιτυχία
Ναι, είναι σοκαριστική η απήχηση που έχουν οι τούρκικες τηλεοπτικές παραγωγές στο ελληνικό κοινό ανεξαρτήτως ηλικίας. Δεν είναι μόνο η υψηλή τηλεθέαση (αυτή τη σημείωναν πάντοτε και οι καλοπροωθημένες χολιγουντιανές παραγωγές – “Ντάλας”, “Δυναστεία” κ.α. – αλλά και οι φτηνότερες βραζιλιάνικες, μεξικάνικες παραγωγές, ακόμα και οι ελληνικές).
Η επιτυχία των τούρκικων σειρών σοκάρει, γιατί υποτίθεται υπάρχει μία προκατάληψη απέναντι στου Τούρκους (που δε στηρίζεται μόνο σε στερεότυπα, αλλά σε αναμφισβήτητες νωπές ιστορικές τραγωδίες).
Σοκάρει, γιατί ακούς ολοένα και πιο πολλά κοριτσάκια να ερωτεύονται το ανδρικό πρότυπο των Τούρκων πρωταγωνιστών (η βαρβατίλα και το μπρουταλιτέ έχει επιτυχία στις ελληνίδες, κάτι που δεν το κατάφεραν οι “ξενέρωτοι” ηθοποιοί της Βορείου ή της Νοτίου Αμερικής).
Σοκάρει, γιατί κανένας δε ξεκίνησε να μαθαίνει ισπανικά, για να καταλάβει τα μεξικανικά σίριαλ, κάτι που γίνεται ολοένα και πιο συχνά σε συντροφιές τηλεοβλαμμένων ελληνίδων.
Γιατί το τραγούδι, τι πούλαγε τόσες δεκαετίες;
Τα παραπάνω είναι μια γενική διαπίστωση. Πάντως, αν θέλουμε να συνεχίσουμε λίγο παραπέρα τη σκέψη μας, ας δούμε και τούτο: το “ανήκουμε εις τη Δύση” ήταν πάντα ένα όραμα με κεφάλι αλλά δίχως πόδια. Όσο η Δύση μας έδινε την πολυπόθητη ευμάρεια, την ακολουθούσαμε. Η καρδιά μας ήταν πάντοτε αλλού. Τα τραγούδια των ελλήνων (όχι μόνο τα προσφυγικά, που νοσταλγούσαν τις χαμένες πατρίδες) μίλαγαν, πάντα, για την Ανατολή και όχι για τη Δύση. Είχαν πιο κοντά τον Αλλάχ και όχι τον Πάπα. Είχαν πάντα ως μέρη εξωτικά, την αραπιά, το Μισίρι, την Μπαρμπαρια και όχι τα Παρίσια, τη Μαδρίτη ή το Βερολίνο. Τις πολυπόθητες γυναίκες τις βάφτιζαν στα τραγούδια τους Ζαϊρα και Γκιουλμπαχαρ και όχι Μπεατρίς και Τιτίκα
Η λαϊκή μας παράδοση, όπως αυτή καταγράφεται μέσα από το τραγούδι, είχε άρωμα Ανατολής και όχι Δύσης. Και δε μιλάμε για τα βιώματα του γηγενούς ελληνικού πληθυσμού της Μ Ασίας ή, αργότερα, τον καημό των προσφύγων. Μιλάμε για Ελλαδίτες, που τραγουδούσαν τον έρωτα τους ανάμεσα στην Ανατολή και τον Αλλάχ, δίχως καμία ενοχή: στίχοι-μουσική: Νίκος Γούναρης, Κουρνάζος, 1966 http://www.youtube.com/watch?v=JZzLoOxHEAU ή η Στέλλα Χασκίλ, η σαλονικιά, τραγουδούσε το 1947 “Κι όταν θα πει το μπιρ Αλλάχ / μπιρ Αλλάχ το στήθος μου ματώνει” στίχοι: Χαράλαμπος Βασιλειάδης, Τσάντας Μουσική: Γιάννης Σταμούλης. Οι λαϊκοί ποιητές μας δε βρήκαν μια λέξη να αναφέρουν για τους καπουτσίνους και τις καθολικές καλόγριες. Η Δύση ήταν πολύ, πάρα πολύ μακριά από τα γούστα τους και τη φαντασία τους.
(το μόνο τραγούδι που αναφέρεται στην Καθολική Εκκλησία είναι το δηκτικό “θέλω να δω τον Πάπα”
Τα τουρκικά σίριαλ πιάσανε στον ύπνο έναν ανιστόρητο και αποκοιμισμένο λαό, που θεωρούσε κακό να κοιτάει προς την Ανατολή. Είτε το θέλουμε, είτε όχι η Εσπερία, σε θέματα διασκέδασης, ήταν και είναι μακρυά μας. Τα λαϊκά μας τραγούδια μας το διδάσκουν. Συμπαθήσαμε πολλά από τα Δυτικά τραγούδια αλλά ποτέ δε μας ακολούθησαν στο κέφι, στην καψούρα, στον πόνο, στη χαρά και το πένθος. Ήταν και είναι ωραία να τα ακούς, και τίποτα άλλο.
Κάτι που πρέπει, επίσης, να σκεφτούμε είναι ότι ο Τσιτσάνης και άλλοι κάνουν επιτυχίες με τη “Σεράχ” και άλλα ανατολίτικα, αμέσως μετά το Β παγκόσμιο πόλεμο (1946 -1950). Ήταν η εποχή που, λόγω πολέμου, Γερμανοί, Ιταλοί, Αγγλοι, Αμερικανοι, ήταν αντιπαθητικοί στο λαό και για αυτό οι λαϊκοί σύνθετες στρέφονται στην Ανατολή. Κάτι παρόμοιο θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε και σήμερα, μιας και οι απάνθρωπες προτάσεις της Τρόικας, κάνουν να φαίνεται λιγότερο αποκρουστική η Ανατολή των τούρκικων σίριαλ
Τα τουρκικά σίριαλ τα απεχθάνομαι, όπως απεχθάνομαι και τα βραζιλιάνικα ή τα χολιγουντιανά. Με ενοχλεί αφόρητα, που η τουρκική γλώσσα ακούγεται στα ελληνικά σπίτια μια και δυο ώρες κάθε μέρα. Αλλά από την άλλη θεωρώ ότι είναι υποκρισία από τη μια να διασκεδάζω και να εκφράζομαι με τα παρακάτω τραγούδια και από την άλλη να με ενοχλεί η Σιλά, η Asi και ο Σουλειμάν
Η ΜΠΑΡΜΠΑΡΙΑ – Βίκυ Μοσχολιού, Απ.Καλδάρας
ΑΡΑΠΙΝΕΣ – Φώτης Πολυμέρης, Βασίλης Τσιτσάνης
ΣΕΡΑΧ – Μαρίκα Νίνου
ΜΕΣ’ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΤΟ ΧΑΜΑΜ – Σπύρος Ζαγοραίος
Ο ΜΑΧΑΡΑΓΙΑΣ – Σταύρος Τζουανάκος
ΜΑΓΙΣΣΑ ΤΗΣ ΒΑΓΔΑΤΗΣ – Πρόδρομος Τσαουσάκης, Βασίλης Τσιτσάνης
ΓΚΙΟΥΛΜΠΑΧΑΡ – Στέλλα Χασκίλ
ΦΑΡΙΝΤΑ – Μανώλης Αγγελόπουλος
ΑΝΕΒΑ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΜΟΥ – Μανώλης Αγγελόπουλος, Καίτη Γκρέυ
ΑΧ ΜΟΥΣΤΑΦΑ – Μανώλης Αγγελόπουλος, Γιώτα Λύδια
ΣΗΚΩ ΧΟΡΕΨΕ ΚΟΥΚΛΙ ΜΟΥ – Στέλιος Καζαντζίδης, Μαρινέλλα
και πολλά άλλα
24grammata.com
VIDEO
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΚΟΥΝΗΣΑΝ... ΜΠΑΝΑΝA ΣΤΟΝ ΜΠΑΛΟΤΕΛΙ ΟΙ ΟΠΑΔΟΙ ΤΗΣ ΙΝΤΕΡ! *ΒΙΝΤΕΟ*
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τα μυστικά με τις φρεγάτες
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
