2013-02-28 17:16:03
Τόσο η εσωτερική κατάσταση στις ΗΠΑ, όσο και οι πολιτικές Ομπάμα, παραπέμπουν στην εποχή της “περεστρόϊκα” και του Γκορμπατσόφ. Ο Γκορμπατσόφ έπεσε από τον Ρήγκαν.
Ο Ομπάμα, αντίθετα, πρέπει να στηριχτεί από τον Πούτιν. Τα παραπάνω αναφέρονται σε άρθρο του ρωσικού τύπου.
Ο 44ος πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα,στην καθιερωμένη ετήσια ομιλία του προς το Κογκρέσο των ΗΠΑ, πριν από μερικές εβδομάδες, εμφανίστηκε για πρώτη φορά όχι σαν ισορροπιστής, ούτε σαν πολιτικός έτοιμος για συμβιβασμούς με τα Σώματα που ελέγχουν οι Ρεπουμπλικάνοι, αλλά σαν ένας συνεπής σκληρός αντίπαλος των συντηρητικών. Κοντολογίς, ο Ομπάμα της δεύτερης προεδρικής θητείας, εμφανίστηκε ως «Αριστερός», και προοδευτικός φιλελεύθερος.
Ο αμερικανός πρόεδρος απαίτησε αυξήσεις φόρων για τους πλούσιους επιμένοντας ταυτόχρονα στη διατήρηση σημαντικών κοινωνικών προγραμμάτων, ζήτησε περιορισμό της ελεύθερης πρόσβασης σε όπλα,παραθέτοντας τα ονόματα μερικών από τα θύματα της δεύτερης τροποποίησης, και-ίσως το πιο σημαντικό- υποσχέθηκε να αποσύρει τα στρατεύματα της χώρας από το Αφγανιστάν το 2014
. Ειδικά, με αυτή την τελευταία κίνησή του ρίχνει τους τίτλους τέλους στον 12-ετή πόλεμο κατά της παγκόσμιας τρομοκρατίας. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι ο Ομπάμα είπε πως η «Αλ Κάϊντα» ή οποιαδήποτε άλλη οργάνωση με παρόμοιους στόχους, δεν αποτελούν πλέον απειλή για τις ΗΠΑ, αλλά το ότι κατέστησε σαφές πως δεν υφίσταται πλέον ανάγκη μιας ακόμα στρατιωτικής επέμβασης για την πρόληψη κάποιας τρομοκρατικής απειλής.
Απομονώνοντας αποσπάσματα της ομιλίας του, θα μπορούσαμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ακόμα και η πίεση στο συριακό καθεστώς θα έχει καθαρά διπλωματικό χαρακτήρα, καθώς και ότι η παρέμβαση στον εμφύλιο πόλεμο στη Λιβύη υπέρ των ανταρτών δεν θα δημιουργήσει προηγούμενο για παρόμοιες κινήσεις και στο συριακό πρόβλημα. Γενικότερα, ο Ομπάμα το τράβηξε πολύ μακριά, καταφέρνοντας να “κερδίσει” την αντιπάθεια τόσο των νεοσυντηρητικών και των ιμπεριαλιστών «εντός των αμερικανικών τειχών», όσο και εκείνων που βρίσκονται εκτός των συνόρων των ΗΠΑ και είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους για βοήθεια από το εξωτερικό.
Ο Γκορμπατσόφ απέσυρε τα σοβιετικά στρατεύματα από το Αφγανιστάν το πέμπτο έτος της παραμονής του στην εξουσία. Ο Ομπάμα πρόκειται να κάνει το ίδιο, πέντε χρόνια μετά από την ανάληψη των καθηκόντων του. Ο Γκορμπατσόφ, ζήτησε τη μείωση των πυρηνικών όπλων προχωρώντας σε μια σειρά μονομερών παραχωρήσεων προς τις ΗΠΑ. Ο Ομπάμα, και να ήθελε τέτοιες παραχωρήσεις, ποιος θα τον άφηναν. Παρόλα αυτά, συνεχίζει να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες στο δύσκολο γι' αυτόν διάλογο με τη Μόσχα πάνω στο θέμα της μείωσης των εξοπλισμών.
Γκορμπατσόφ και Ρήγκαν
Ο Ομπάμα, είτε λόγω του «προκαταβολικά»απονεμηθέντος Νόμπελ Ειρήνης, είτε λόγω των δικών του πεποιθήσεων, φαίνεται να δικαιολογεί τον τίτλο του «αμερικανού Γκορμπατσόφ», που για κάποιο λόγο,σταμάτησε να χρησιμοποιείται ακριβώς τη στιγμή που μια τέτοια σύγκριση άρχισε να έχει ουσία. Πράγματι, οι αναλογίες είναι εκπληκτικές. Ο Γκορμπατσόφ απέσυρε το εκστρατευτικό σώμα από το Αφγανιστάν το πέμπτο έτος της παραμονής του στην εξουσία, ο Ομπάμα πρόκειται να κάνει το ίδιο, πέντε χρόνια μετά από την πρώτη ανάληψη των καθηκόντων του. Ο Γκορμπατσόφ ζήτησε τη μείωση των πυρηνικών όπλων προχωρώντας σε μια σειρά μονομερών παραχωρήσεων προς τις ΗΠΑ. Ο Ομπάμα, φυσικά,δεν κάνει τέτοιες παραχωρήσεις, διότι και να ήθελε, δεν θα του το επέτρεπαν να το πράξει. Παρόλα αυτά, συνεχίζει να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες στο δύσκολο γι'αυτόν διάλογο με τη Μόσχα πάνω στο θέμα της μείωσης των εξοπλισμών.
Ο Ομπάμα, προφανώς, δεν είναι πάρα πολύ ενθουσιασμένος με τον Πούτιν. Αλλά και του Γκορμπατσόφ, δεν του άρεσε περισσότερο ο Ρέιγκαν. Ο Ρέιγκαν πάντα ήθελε να βλέπει στον Γκορμπατσόφ, όχι ένα κοσμικό μαρξιστή, αλλά κατά βάθος ένα πολύ θρησκευόμενο άτομο. Είναι πιθανό ότι και για τον Πούτιν ο Ομπάμα είναι αρκετά φιλελεύθερος, με την έννοια του πολύ «κοσμικού». Πιστεύω επίσης, ότι έχει πάρα πολλούς λόγους να αντιμετωπίζει προσεκτικά τον Ομπάμα και να υποψιάζεται ότι η «επαναφορά» του αμερικανού προέδρου, που μοιάζει όλο και περισσότερο με τη δική μας «περεστρόϊκα», είναι ένα πονηρό «τέχνασμα».
Αλλά και το Ρεπουμπλικανικό περιβάλλον του Ρέιγκαν, με τον ίδιο τρόπο είχε υποδεχθεί τον Γκορμπατσόφ. Όπως γράφει ο αμερικανός πολιτικός συντάκτης Τζέιμς Μαν στην εξαιρετική μελέτη του «Η εξέγερση του Ρόναλντ Ρέιγκαν», όλοι οι γκουρού του πολιτικού ρεαλισμού, και ο Κίσινγκερ και ο Νίξον και ο στρατηγός Σκόουκροφτ, όλοι όσοι δηλαδή είχαν βρει μια κοινή γλώσσα επικοινωνίας με τον συντηρητικό Μπρέζνιεφ, είπαν στον Ρέιγκαν να φοβάται τον νέο και δημοφιλή Γκορμπατσόφ και να μην προχωρήσει μαζί του σε μακρόπνοες διαπραγματεύσεις. Και κυρίως, να μην υποκύψει στην γοητεία του φιλελεύθερου γενικού γραμματέα του ΚΚΣΕ. Ο Ρέιγκαν απέρριψε όλες αυτές τις συμβουλές, έκανε «επανάσταση» ενάντια στο δικό του περιβάλλον, προχώρησε προσεγγίζοντας τη «γκορμπατσοφική» Σοβιετική Ένωση και στο τέλος της διαδρομής,κέρδισε το Ψυχρό Πόλεμο.
Ο Πούτιν και η νέα «περεστρόϊκα»
Το ίδιο και σήμερα, άπαντες συμβουλεύουν τον Πούτιν να φοβάται και να περιμένει προβοκάτσιες από τον, κατά τα λοιπά, «υποχωρητικό» Ομπάμα. Τον συμβουλεύουν και τον ενθαρρύνουν να βλέπει την «υποχώρηση» αυτή σαν έναν πανούργο ελιγμό, ο οποίος μπορεί να οδηγήσει στην κατάρρευση της Ρωσίας και στην άνοδο της «αντιπολίτευσης του βάλτου» στην εξουσία (σ.σ. βασικό σημείο των αντιπολιτευτικών συλλαλητηρίων στη Μόσχα το τελευταίο διάστημα ήταν η πλατείας Μπολότνι – που σημαίνει «βάλτος»).
Φοβόμαστε τόσο πολύ την επανάληψη της«περεστρόικα» στο ίδιο μας το σπίτι, που δεν πιστεύουμε ότι μπορεί να ξεκινάει«περεστρόικα» στην απέναντι πλευρά του ωκεανού. Μια «ανασυγκρότηση» που να οφείλεται στους ίδιους λόγους για τους οποίους είχε ξεκινήσει η «περεστρόϊκα»στην ΕΣΣΔ: Αυτοκρατορική υπερπροσπάθεια, και απαίτηση για μείωση των στρατιωτικών δεσμεύσεων, προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα οικονομικά και κοινωνικάπροβλήματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι τις ΗΠΑ περιμένει η διάλυση, η οικονομική κατάρρευση και ότι η χώρα θα χάσει τη θέση της υπερδύναμης. Το θέμα αφορά σε μια «τακτική υποχώρηση» σε μια προκαθορισμένη θέση, όχι σε μια άτακτη φυγή,όπως πράξαμε εμείς στους δικούς μας «καιρούς των μεγάλων αλλαγών».
Σήμερα, λοιπόν, στον ηγέτη της χώρας μας παρουσιάζεται μια μεγάλη ευκαιρία. Να παίξει το ρόλο του ρώσου Ρέιγκαν. Να μην σπρώξει στο βάραθρο τον αποδυναμωμένο εταίρο, που απλώνει το χέρι του για βοήθεια, χωρίς μάλιστα να διστάζει να παραδεχτεί τις αδυναμίες του. Και αν μου επιτρέπεται να δώσω λίγο φαντασία στην πραγματικότητα, τότε, θα πρέπει να«πνίξουμε» τον αμερικανό πρόεδρο μέσα σε μια ατμόσφαιρα γενικής αγάπης γι'αυτόν στη Ρωσία. Τουλάχιστον, να τον κάνουμε λιγότερο διστακτικό για τη χώρα μας και πιο ευαίσθητο απέναντι στα συμφέροντά της.
Russia Today, Izvestia.ru
greekfinanceforum.com
Ο Ομπάμα, αντίθετα, πρέπει να στηριχτεί από τον Πούτιν. Τα παραπάνω αναφέρονται σε άρθρο του ρωσικού τύπου.
Ο 44ος πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα,στην καθιερωμένη ετήσια ομιλία του προς το Κογκρέσο των ΗΠΑ, πριν από μερικές εβδομάδες, εμφανίστηκε για πρώτη φορά όχι σαν ισορροπιστής, ούτε σαν πολιτικός έτοιμος για συμβιβασμούς με τα Σώματα που ελέγχουν οι Ρεπουμπλικάνοι, αλλά σαν ένας συνεπής σκληρός αντίπαλος των συντηρητικών. Κοντολογίς, ο Ομπάμα της δεύτερης προεδρικής θητείας, εμφανίστηκε ως «Αριστερός», και προοδευτικός φιλελεύθερος.
Ο αμερικανός πρόεδρος απαίτησε αυξήσεις φόρων για τους πλούσιους επιμένοντας ταυτόχρονα στη διατήρηση σημαντικών κοινωνικών προγραμμάτων, ζήτησε περιορισμό της ελεύθερης πρόσβασης σε όπλα,παραθέτοντας τα ονόματα μερικών από τα θύματα της δεύτερης τροποποίησης, και-ίσως το πιο σημαντικό- υποσχέθηκε να αποσύρει τα στρατεύματα της χώρας από το Αφγανιστάν το 2014
Απομονώνοντας αποσπάσματα της ομιλίας του, θα μπορούσαμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ακόμα και η πίεση στο συριακό καθεστώς θα έχει καθαρά διπλωματικό χαρακτήρα, καθώς και ότι η παρέμβαση στον εμφύλιο πόλεμο στη Λιβύη υπέρ των ανταρτών δεν θα δημιουργήσει προηγούμενο για παρόμοιες κινήσεις και στο συριακό πρόβλημα. Γενικότερα, ο Ομπάμα το τράβηξε πολύ μακριά, καταφέρνοντας να “κερδίσει” την αντιπάθεια τόσο των νεοσυντηρητικών και των ιμπεριαλιστών «εντός των αμερικανικών τειχών», όσο και εκείνων που βρίσκονται εκτός των συνόρων των ΗΠΑ και είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους για βοήθεια από το εξωτερικό.
Ο Γκορμπατσόφ απέσυρε τα σοβιετικά στρατεύματα από το Αφγανιστάν το πέμπτο έτος της παραμονής του στην εξουσία. Ο Ομπάμα πρόκειται να κάνει το ίδιο, πέντε χρόνια μετά από την ανάληψη των καθηκόντων του. Ο Γκορμπατσόφ, ζήτησε τη μείωση των πυρηνικών όπλων προχωρώντας σε μια σειρά μονομερών παραχωρήσεων προς τις ΗΠΑ. Ο Ομπάμα, και να ήθελε τέτοιες παραχωρήσεις, ποιος θα τον άφηναν. Παρόλα αυτά, συνεχίζει να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες στο δύσκολο γι' αυτόν διάλογο με τη Μόσχα πάνω στο θέμα της μείωσης των εξοπλισμών.
Γκορμπατσόφ και Ρήγκαν
Ο Ομπάμα, είτε λόγω του «προκαταβολικά»απονεμηθέντος Νόμπελ Ειρήνης, είτε λόγω των δικών του πεποιθήσεων, φαίνεται να δικαιολογεί τον τίτλο του «αμερικανού Γκορμπατσόφ», που για κάποιο λόγο,σταμάτησε να χρησιμοποιείται ακριβώς τη στιγμή που μια τέτοια σύγκριση άρχισε να έχει ουσία. Πράγματι, οι αναλογίες είναι εκπληκτικές. Ο Γκορμπατσόφ απέσυρε το εκστρατευτικό σώμα από το Αφγανιστάν το πέμπτο έτος της παραμονής του στην εξουσία, ο Ομπάμα πρόκειται να κάνει το ίδιο, πέντε χρόνια μετά από την πρώτη ανάληψη των καθηκόντων του. Ο Γκορμπατσόφ ζήτησε τη μείωση των πυρηνικών όπλων προχωρώντας σε μια σειρά μονομερών παραχωρήσεων προς τις ΗΠΑ. Ο Ομπάμα, φυσικά,δεν κάνει τέτοιες παραχωρήσεις, διότι και να ήθελε, δεν θα του το επέτρεπαν να το πράξει. Παρόλα αυτά, συνεχίζει να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες στο δύσκολο γι'αυτόν διάλογο με τη Μόσχα πάνω στο θέμα της μείωσης των εξοπλισμών.
Ο Ομπάμα, προφανώς, δεν είναι πάρα πολύ ενθουσιασμένος με τον Πούτιν. Αλλά και του Γκορμπατσόφ, δεν του άρεσε περισσότερο ο Ρέιγκαν. Ο Ρέιγκαν πάντα ήθελε να βλέπει στον Γκορμπατσόφ, όχι ένα κοσμικό μαρξιστή, αλλά κατά βάθος ένα πολύ θρησκευόμενο άτομο. Είναι πιθανό ότι και για τον Πούτιν ο Ομπάμα είναι αρκετά φιλελεύθερος, με την έννοια του πολύ «κοσμικού». Πιστεύω επίσης, ότι έχει πάρα πολλούς λόγους να αντιμετωπίζει προσεκτικά τον Ομπάμα και να υποψιάζεται ότι η «επαναφορά» του αμερικανού προέδρου, που μοιάζει όλο και περισσότερο με τη δική μας «περεστρόϊκα», είναι ένα πονηρό «τέχνασμα».
Αλλά και το Ρεπουμπλικανικό περιβάλλον του Ρέιγκαν, με τον ίδιο τρόπο είχε υποδεχθεί τον Γκορμπατσόφ. Όπως γράφει ο αμερικανός πολιτικός συντάκτης Τζέιμς Μαν στην εξαιρετική μελέτη του «Η εξέγερση του Ρόναλντ Ρέιγκαν», όλοι οι γκουρού του πολιτικού ρεαλισμού, και ο Κίσινγκερ και ο Νίξον και ο στρατηγός Σκόουκροφτ, όλοι όσοι δηλαδή είχαν βρει μια κοινή γλώσσα επικοινωνίας με τον συντηρητικό Μπρέζνιεφ, είπαν στον Ρέιγκαν να φοβάται τον νέο και δημοφιλή Γκορμπατσόφ και να μην προχωρήσει μαζί του σε μακρόπνοες διαπραγματεύσεις. Και κυρίως, να μην υποκύψει στην γοητεία του φιλελεύθερου γενικού γραμματέα του ΚΚΣΕ. Ο Ρέιγκαν απέρριψε όλες αυτές τις συμβουλές, έκανε «επανάσταση» ενάντια στο δικό του περιβάλλον, προχώρησε προσεγγίζοντας τη «γκορμπατσοφική» Σοβιετική Ένωση και στο τέλος της διαδρομής,κέρδισε το Ψυχρό Πόλεμο.
Ο Πούτιν και η νέα «περεστρόϊκα»
Το ίδιο και σήμερα, άπαντες συμβουλεύουν τον Πούτιν να φοβάται και να περιμένει προβοκάτσιες από τον, κατά τα λοιπά, «υποχωρητικό» Ομπάμα. Τον συμβουλεύουν και τον ενθαρρύνουν να βλέπει την «υποχώρηση» αυτή σαν έναν πανούργο ελιγμό, ο οποίος μπορεί να οδηγήσει στην κατάρρευση της Ρωσίας και στην άνοδο της «αντιπολίτευσης του βάλτου» στην εξουσία (σ.σ. βασικό σημείο των αντιπολιτευτικών συλλαλητηρίων στη Μόσχα το τελευταίο διάστημα ήταν η πλατείας Μπολότνι – που σημαίνει «βάλτος»).
Φοβόμαστε τόσο πολύ την επανάληψη της«περεστρόικα» στο ίδιο μας το σπίτι, που δεν πιστεύουμε ότι μπορεί να ξεκινάει«περεστρόικα» στην απέναντι πλευρά του ωκεανού. Μια «ανασυγκρότηση» που να οφείλεται στους ίδιους λόγους για τους οποίους είχε ξεκινήσει η «περεστρόϊκα»στην ΕΣΣΔ: Αυτοκρατορική υπερπροσπάθεια, και απαίτηση για μείωση των στρατιωτικών δεσμεύσεων, προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα οικονομικά και κοινωνικάπροβλήματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι τις ΗΠΑ περιμένει η διάλυση, η οικονομική κατάρρευση και ότι η χώρα θα χάσει τη θέση της υπερδύναμης. Το θέμα αφορά σε μια «τακτική υποχώρηση» σε μια προκαθορισμένη θέση, όχι σε μια άτακτη φυγή,όπως πράξαμε εμείς στους δικούς μας «καιρούς των μεγάλων αλλαγών».
Σήμερα, λοιπόν, στον ηγέτη της χώρας μας παρουσιάζεται μια μεγάλη ευκαιρία. Να παίξει το ρόλο του ρώσου Ρέιγκαν. Να μην σπρώξει στο βάραθρο τον αποδυναμωμένο εταίρο, που απλώνει το χέρι του για βοήθεια, χωρίς μάλιστα να διστάζει να παραδεχτεί τις αδυναμίες του. Και αν μου επιτρέπεται να δώσω λίγο φαντασία στην πραγματικότητα, τότε, θα πρέπει να«πνίξουμε» τον αμερικανό πρόεδρο μέσα σε μια ατμόσφαιρα γενικής αγάπης γι'αυτόν στη Ρωσία. Τουλάχιστον, να τον κάνουμε λιγότερο διστακτικό για τη χώρα μας και πιο ευαίσθητο απέναντι στα συμφέροντά της.
Russia Today, Izvestia.ru
greekfinanceforum.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΤΑΧΥΤΕΡΟΣ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ Ο ΧΑΜΙΛΤΟΝ *ΒΙΝΤΕΟ*
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δελτίο Τύπου του ΕΟΠΥΥ 28/02/13
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
