2013-03-02 15:13:09
Χ. Χατζηδημητριου
Πριν δεκαετίες οι νέοι πήγαιναν να σπουδάσουν, με πενιχρά μέσα. Χωρίς λεφτά κατέληγαν σε ανήλια υπόγεια, κρύα δωμάτια όλο υγρασία, κι ήταν τυχεροί αν δεν άρπαζαν φυματίωση. Κι ύστερα τα πράγματα άλλαξαν. Κι όλα αυτά ανήκαν πια στις σελίδες της ιστορίας και της λογοτεχνίας.
Και σήμερα, 2013, (θυμάστε που πανηγυρίζαμε την έλευση της νέας χιλιετίας και νομίζαμε πως το μόνο που μας απέμεινε ήταν να ανιχνεύσουμε το γονίδιο του θεού;) επιστρέφουμε πίσω ξεκινώντας σχεδόν από την αρχή.
Επιστρέφουμε σε εποχές που τα παιδιά στέκονταν έξω από τη βιτρίνα ενός ζαχαροπλαστείου και κοίταζαν τα γλυκά χωρίς να μπορούν να τα αποκτήσουν.
Στις εποχές που οι άνθρωποι πέθαιναν από τη φτώχεια και τις συνέπειες της. Σε καιρούς που η ομίχλη στον ουρανό από την αιθαλομίχλη δεν ήταν απλώς οπτικό εφφέ σε κινηματογραφικές μεταφορές έργων του Κάρολου Ντίκενς, αλλά λύση στην ανάγκη για επιβίωση.
Στη Λάρισα δύο φοιτητές, ο ένας από την Εύβοια κι ο άλλος από την Κρήτη, πέθαναν από τις αναθυμιάσεις μαγκαλιού που άναβαν για να ζεσταθούν, μη έχοντας λεφτά να αγοράσουν πετρέλαιο για τη θέρμανση.
Τρεις άλλοι βρίσκονται στο νοσοκομείο. Το έτος 2013, στην Ελλάδα.
Που τα σπίτια όπου ζούμε δεν είναι παράγκες και υπόγεια, αλλά μεγάλα, σύγχρονα, εξοπλισμένα με τα πάντα. Με το πάτημα ενός κουμπιού μπορεί να ζεσταθεί ολόκληρο το σπίτι. Κι ενώ υπάρχουν όλες οι παροχές, όλος ο εξοπλισμός, δεν μπορούν να λειτουργήσουν.
Τι είναι δυο νεαροί για τη μεγάλη Ευρώπη; Τι είναι κάποιοι γονείς που θρηνούν για την αδυναμία να προστατεύσουν τα παιδιά τους και να τους παράσχουν βασικά αγαθά;
Παράπλευρες απώλειες.
Τι είναι δυο παιδιά που πέθαναν στον ύπνο τους αναπνέοντας μολυσμένο αέρα, για όλους αυτούς που τόσα χρόνια έκαναν πάρτυ εις βάρος της πατρίδας τους και έφεραν τον λαό σε αυτή τη θέση;
Επιστρέφουμε σε εποχές που οι άνθρωποι χρειάζεται να διεκδικήσουμε ξανά ότι νομίζαμε πως είχαμε κατακτήσει.
Ό Φιλελεύθερος
InfoGnomon
Πριν δεκαετίες οι νέοι πήγαιναν να σπουδάσουν, με πενιχρά μέσα. Χωρίς λεφτά κατέληγαν σε ανήλια υπόγεια, κρύα δωμάτια όλο υγρασία, κι ήταν τυχεροί αν δεν άρπαζαν φυματίωση. Κι ύστερα τα πράγματα άλλαξαν. Κι όλα αυτά ανήκαν πια στις σελίδες της ιστορίας και της λογοτεχνίας.
Και σήμερα, 2013, (θυμάστε που πανηγυρίζαμε την έλευση της νέας χιλιετίας και νομίζαμε πως το μόνο που μας απέμεινε ήταν να ανιχνεύσουμε το γονίδιο του θεού;) επιστρέφουμε πίσω ξεκινώντας σχεδόν από την αρχή.
Επιστρέφουμε σε εποχές που τα παιδιά στέκονταν έξω από τη βιτρίνα ενός ζαχαροπλαστείου και κοίταζαν τα γλυκά χωρίς να μπορούν να τα αποκτήσουν.
Στις εποχές που οι άνθρωποι πέθαιναν από τη φτώχεια και τις συνέπειες της. Σε καιρούς που η ομίχλη στον ουρανό από την αιθαλομίχλη δεν ήταν απλώς οπτικό εφφέ σε κινηματογραφικές μεταφορές έργων του Κάρολου Ντίκενς, αλλά λύση στην ανάγκη για επιβίωση.
Στη Λάρισα δύο φοιτητές, ο ένας από την Εύβοια κι ο άλλος από την Κρήτη, πέθαναν από τις αναθυμιάσεις μαγκαλιού που άναβαν για να ζεσταθούν, μη έχοντας λεφτά να αγοράσουν πετρέλαιο για τη θέρμανση.
Τρεις άλλοι βρίσκονται στο νοσοκομείο. Το έτος 2013, στην Ελλάδα.
Που τα σπίτια όπου ζούμε δεν είναι παράγκες και υπόγεια, αλλά μεγάλα, σύγχρονα, εξοπλισμένα με τα πάντα. Με το πάτημα ενός κουμπιού μπορεί να ζεσταθεί ολόκληρο το σπίτι. Κι ενώ υπάρχουν όλες οι παροχές, όλος ο εξοπλισμός, δεν μπορούν να λειτουργήσουν.
Τι είναι δυο νεαροί για τη μεγάλη Ευρώπη; Τι είναι κάποιοι γονείς που θρηνούν για την αδυναμία να προστατεύσουν τα παιδιά τους και να τους παράσχουν βασικά αγαθά;
Παράπλευρες απώλειες.
Τι είναι δυο παιδιά που πέθαναν στον ύπνο τους αναπνέοντας μολυσμένο αέρα, για όλους αυτούς που τόσα χρόνια έκαναν πάρτυ εις βάρος της πατρίδας τους και έφεραν τον λαό σε αυτή τη θέση;
Επιστρέφουμε σε εποχές που οι άνθρωποι χρειάζεται να διεκδικήσουμε ξανά ότι νομίζαμε πως είχαμε κατακτήσει.
Ό Φιλελεύθερος
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ