2013-03-02 20:25:04
Έχει περάσει ένα 24ωρο από τον άδικο χαμό των 2 φοιτητών στη Λάρισα και την κωματώδη κατάσταση άλλων 3ων. Παιδιά της διπλανής πόρτας... παιδιά των διπλανών μας γειτόνων που δεν έχει σημασία εάν είναι από την Κρήτη ή από τη Χαλκίδα, είναι παιδιά οικογενειών που για να τα στείλουν να σπουδάσουν στη Λάρισα στερήθηκαν πάρα πολλά πράγματα, όπως κάνουμε όλοι για το καλό των παιδιών μας….. Όλα έσβησαν σε κλάσματα δευτερόλεπτων, παιδιά ηλικίας 20, 21, που είχαν τη γνώση και την παιδεία ότι το Διοξείδιο του άνθρακα είναι δηλητήριο…. Είχαν τη γνώση και την παιδεία ότι δεν υπάρχουν χρήματα για πετρέλαιο, είχαν τη γνώση και την παιδεία ότι δεν μπορούν να ζητήσουν επιπλέον χρήματα από τους γονείς τους, διότι είχαν τη γνώση και την παιδεία ότι τα επιπλέον χρήματα που σίγουρα οι γονείς θα έστελναν, θα ήταν μεγαλύτερη επιβάρυνση στην οικογένεια τους. Είχαν τη γνώση και την παιδεία για πολλά…. Είχαν τη γνώση και την παιδεία για τη ζωή κάτι που τους τη στέρησαν κάποιοι άλλοι!
Κάποιοι άλλοι που έχουν το θράσος να βγαίνουν και να μιλούν για ‘’μη γνώση’’ και ‘’μη παιδεία’’, κύριε Τζημερε και κύριε Άδωνη και δεν ντρέπονται έτσι απλά για τη μνήμη των παιδιών. Αυτά τα παιδιά είχαν και γνώση και παιδεία αλλά πάνω από όλα είχαν την αγάπη τους προς τους γονείς τους ώστε να καταλάβουν ότι οι οικογένειες τους δούλευαν για να τα ζήσουν. Σήμερα λοιπόν μπαίνω στο ρολό των μανάδων μπαίνω σε αυτές τις γυναίκες που μεγάλωναν τους πρίγκιπες τους με αγάπη, γνώση και παιδεία προς την κοινωνία…. Μια κοινωνία που τους άρπαξε τη ζωή…. Ενα παιχνίδι πολιτικών, ένα παιχνίδι συμφερόντων, ένα παιχνίδι λαμογιών απέναντι στο φτωχό λαό έχουμε γίνει η μπαρμπουτιέρα τους ρίχνουν τα πειραγμένα ζάρια τους για τις τύχες μας, για τις ζωές μας και μεις απλά καθόμαστε και αποβλακωμένοι κοιτάζουμε την επομένη ζάρια….
Σήμερα ήταν τα παιδιά, χθες ήταν άλλοι, αύριο θα είναι κάποιοι άλλοι. Μόνο που τα ζάρια κάποια στιγμή θα χτυπήσουν και τη δική μας πόρτα και τότε; Θα αντιδράσουμε; Θα ουρλιάξουμε; Θα ζητήσουμε το λόγο; Τότε θα είναι αργά μας έπαιξαν και μας έχασαν…. Τώρα θα πείτε μόνο όταν γίνονται κάτι τέτοια συμβάντα καθόμαστε και γράφουμε και θυμώνουμε και έχουμε άποψη…. Εάν γυρίσετε σε αλλά γραπτά μου θα δείτε ότι ο θυμός μου είναι καθημερινός και οι αμφιβολία της επόμενης ώρας και όχι πια μέρας είναι συνεχείς, έχουμε φτάσει στον πάτο του γκρεμού, μέσα στη λάσπη, πνιγόμαστε καθημερινά και όσοι προσπαθούν να σωθούν πατάνε στους άλλους και τους χώνουν πιο μέσα, ενώ μπορούμε να πατήσουμε αυτούς που φταίνε και να τους ρίξουμε μέσα στο βούρκο, είναι στο χέρι μας απλά ένα τράβηγμα, ένα συντονισμένο τράβηγμα…. Αυτό θέλουμε, μια οργανωμένη κίνηση …. Αλλά που; Η μαλθακότητα έχει χτυπήσει κόκκινο και η αδιαφορία έχει ξεφύγει από τα όρια…. Όχι ότι ίδρωσε το αυτάκι σας με αυτά που γράφω, γιατί τα έχω ξαναγράψει και η κατάληξη είναι ίδια, αποβλάκωση μέσα στο face, ασχολούμαστε με την αλλαγή κελιού του Παπαγεωργόπουλου, ασχολιόμαστε με όλα τα υπόλοιπα και όχι με αυτά που πρέπει. Επιχειρήσεις κλείνουν, η ανεργία έχει φτάσει στα ύψη και άνεργοι, σε ηλικίες που δεν υπάρχει περίπτωση να βρουν δουλειά, νέοι να δουλεύουν (τύχη) για ένα κομμάτι ψωμί, άπειρες ώρες και χωρίς το δικαίωμα να μιλήσουν διότι η πόρτα είναι πάντα ανοιχτή να πεταχτούν έξω…. αυτοκτονίες με ποσοστό πάνω των 35% μόνο τον τελευταίο χρόνο….
Αλλά δε βαριέσαι, τι να κάνουμε το προσπαθούμε (αυτή δεν είναι η απάντηση σας;)και καλά κάνετε, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να σας ξυπνήσει και να σας αναστατώσει από τη βολική πολυθρόνα σας, κάθε ένας γνωρίζει τον εαυτό του…. Η σαπίλα γενικός βρωμάει και έτσι θα σας βρούμε όταν θα έχουμε καιρό να μάθουμε νέα σας, με το τηλεκοντρόλ και το πληκτρολόγιο στο χέρι, αλλά πάντα στο μαλακό και αναπαυτικό καναπέ σας, αλλά λυπάμαι, τότε θα είστε μόνο κόκκαλα και δε θα σας βολεύει ο καναπές…. (Σήμερα νομίζω ότι θα διαγραφώ από πολλούς ‘’καλούς’’ φίλους).
Αναγνώστρια
Tromaktiko
Κάποιοι άλλοι που έχουν το θράσος να βγαίνουν και να μιλούν για ‘’μη γνώση’’ και ‘’μη παιδεία’’, κύριε Τζημερε και κύριε Άδωνη και δεν ντρέπονται έτσι απλά για τη μνήμη των παιδιών. Αυτά τα παιδιά είχαν και γνώση και παιδεία αλλά πάνω από όλα είχαν την αγάπη τους προς τους γονείς τους ώστε να καταλάβουν ότι οι οικογένειες τους δούλευαν για να τα ζήσουν. Σήμερα λοιπόν μπαίνω στο ρολό των μανάδων μπαίνω σε αυτές τις γυναίκες που μεγάλωναν τους πρίγκιπες τους με αγάπη, γνώση και παιδεία προς την κοινωνία…. Μια κοινωνία που τους άρπαξε τη ζωή…. Ενα παιχνίδι πολιτικών, ένα παιχνίδι συμφερόντων, ένα παιχνίδι λαμογιών απέναντι στο φτωχό λαό έχουμε γίνει η μπαρμπουτιέρα τους ρίχνουν τα πειραγμένα ζάρια τους για τις τύχες μας, για τις ζωές μας και μεις απλά καθόμαστε και αποβλακωμένοι κοιτάζουμε την επομένη ζάρια….
Σήμερα ήταν τα παιδιά, χθες ήταν άλλοι, αύριο θα είναι κάποιοι άλλοι. Μόνο που τα ζάρια κάποια στιγμή θα χτυπήσουν και τη δική μας πόρτα και τότε; Θα αντιδράσουμε; Θα ουρλιάξουμε; Θα ζητήσουμε το λόγο; Τότε θα είναι αργά μας έπαιξαν και μας έχασαν…. Τώρα θα πείτε μόνο όταν γίνονται κάτι τέτοια συμβάντα καθόμαστε και γράφουμε και θυμώνουμε και έχουμε άποψη…. Εάν γυρίσετε σε αλλά γραπτά μου θα δείτε ότι ο θυμός μου είναι καθημερινός και οι αμφιβολία της επόμενης ώρας και όχι πια μέρας είναι συνεχείς, έχουμε φτάσει στον πάτο του γκρεμού, μέσα στη λάσπη, πνιγόμαστε καθημερινά και όσοι προσπαθούν να σωθούν πατάνε στους άλλους και τους χώνουν πιο μέσα, ενώ μπορούμε να πατήσουμε αυτούς που φταίνε και να τους ρίξουμε μέσα στο βούρκο, είναι στο χέρι μας απλά ένα τράβηγμα, ένα συντονισμένο τράβηγμα…. Αυτό θέλουμε, μια οργανωμένη κίνηση …. Αλλά που; Η μαλθακότητα έχει χτυπήσει κόκκινο και η αδιαφορία έχει ξεφύγει από τα όρια…. Όχι ότι ίδρωσε το αυτάκι σας με αυτά που γράφω, γιατί τα έχω ξαναγράψει και η κατάληξη είναι ίδια, αποβλάκωση μέσα στο face, ασχολούμαστε με την αλλαγή κελιού του Παπαγεωργόπουλου, ασχολιόμαστε με όλα τα υπόλοιπα και όχι με αυτά που πρέπει. Επιχειρήσεις κλείνουν, η ανεργία έχει φτάσει στα ύψη και άνεργοι, σε ηλικίες που δεν υπάρχει περίπτωση να βρουν δουλειά, νέοι να δουλεύουν (τύχη) για ένα κομμάτι ψωμί, άπειρες ώρες και χωρίς το δικαίωμα να μιλήσουν διότι η πόρτα είναι πάντα ανοιχτή να πεταχτούν έξω…. αυτοκτονίες με ποσοστό πάνω των 35% μόνο τον τελευταίο χρόνο….
Αλλά δε βαριέσαι, τι να κάνουμε το προσπαθούμε (αυτή δεν είναι η απάντηση σας;)και καλά κάνετε, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να σας ξυπνήσει και να σας αναστατώσει από τη βολική πολυθρόνα σας, κάθε ένας γνωρίζει τον εαυτό του…. Η σαπίλα γενικός βρωμάει και έτσι θα σας βρούμε όταν θα έχουμε καιρό να μάθουμε νέα σας, με το τηλεκοντρόλ και το πληκτρολόγιο στο χέρι, αλλά πάντα στο μαλακό και αναπαυτικό καναπέ σας, αλλά λυπάμαι, τότε θα είστε μόνο κόκκαλα και δε θα σας βολεύει ο καναπές…. (Σήμερα νομίζω ότι θα διαγραφώ από πολλούς ‘’καλούς’’ φίλους).
Αναγνώστρια
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πάτρα: Συνδικαλιστές επέβαλαν την επανασύνδεση του ρεύματος σε άνεργη
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΒΙΝΤΕΟ: Πανθρακικός - Ατρόμητος 0-1
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
