2013-03-04 17:04:03
από την Ζωή Καρασουλτάνη
Συναντώντας τον Ιωσήφ Μαρινάκη συνειδητοποίησα πόσο λάθος κάνουμε όταν κρίνουμε κάποιον από την εξωτερική του εμφάνιση, καλή ή κακή.
Εγώ θα ομολογήσω πως βλέποντάς τον τόσο γοητευτικό περίμενα να είναι και λίγο σνομπ, αφού έχουμε συνηθίσει ο συνδυασμός δημοτικότητας και γοητείας να προδίδει και μια νότα έπαρσης. Για καλή μου τύχη στη δική του περίπτωση δεν ισχύει κάτι τέτοιο! Γνώρισα έναν άνθρωπο ιδιαίτερα συμπαθή, ευχάριστο, με χιούμορ αλλά και συγκροτημένη σκέψη. Έχει στρώσει τη ζωή του επαγγελματικά και προσωπικά και απ’ ότι φαίνεται τα έχει όλα.
Αυτή την περίοδο οι επαγγελματικές του υποχρεώσεις τον έχουν φέρει στη Θεσσαλονίκη, μια πόλη στην οποία έχει περάσει αρκετά και όμορφα χρόνια στο παρελθόν, αφού πρωταγωνιστεί μαζί με τους Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, Αλέξανδρο Σταύρου και Μαριάννα Τουμασάτου στη θεατρική επιτυχία της φετινής σεζόν με τίτλο «Σ’ αγαπάω αλλά…». Μάλιστα, μόλις πληροφορήθηκα ότι η παράσταση παίρνει παράταση και θα συνεχίσει να παρουσιάζεται στο θέατρο Αριστοτέλειον έως τις 3 Μαρτίου.
Για να δούμε λοιπόν, τι μας είπε ο Ιωσήφ Αρχικά, θα ήθελα να μου συστήσεις τον Θάνο, τον ήρωα που υποδύεσαι.
Ο Θάνος είναι ένα παιδί που μεγάλωσε στο Μενίδι, οπότε, όπως καταλαβαίνεις έχει βαθιά μέσα του λαϊκές ρίζες. Στην προσπάθειά του να κρύψει την ταπεινή του καταγωγή, σκεπάζει όλο αυτό με χρυσόσκονη, όπως οι περισσότεροι Έλληνες άλλωστε. Σπούδασε Νομική και παντρεύτηκε τη Χριστιάνα, η οποία είναι εξίσου ταπεινής καταγωγής αλλά έχει κατορθώσει να τον σέρνει από τη μύτη. Έχουν φύγει από την παλιά γειτονιά τους και πια κατοικούν σε πιο αριστοκρατική περιοχή. Έχοντας εξασφαλίσει έναν άνετο τρόπο ζωής, έχουν δει τα πράγματα λίγο διαφορετικά, αλλά κατά βάθος και όπως αποκαλύπτεται στο τέλος και οι δύο βγάζουν το περιτύλιγμα και μένει η ουσία.
Είστε ίσως η μοναδική παράσταση που καταφέρατε φέτος, κάτω από τόσο δύσκολες συνθήκες να περάσετε να σύνορα της χώρας και να παίξετε στο εξωτερικό.
Δεν ήταν καθόλου εύκολο, παρόλα αυτά όντως τα καταφέραμε και μάλιστα με επιτυχία! Παίξαμε στο Τορόντο και το Μόντρεαλ του Καναδά και ετοιμαζόμαστε την άνοιξη να πάμε και στην Αυστραλία. Ήταν καταπληκτική εμπειρία. Παίξαμε σε θέατρα 1200 ατόμων χωρίς μια καρέκλα άδεια και το ζεστό τους χειροκρότημα στο τέλος φανέρωνε ότι οι ομογενείς διψάνε για οτιδήποτε ελληνικό. Ειλικρινά δεν μπορώ να το περιγράψω.
Μια και η θεατρική σου σύζυγος είναι η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, θα σου κάνω μια ερώτηση που την έκανα και σε εκείνη. Κατά πόσο πιστεύεις ότι επηρεάζει την επιτυχία της παράστασης το γεγονός ότι είστε όλοι προσφιλείς και γνώριμοι προς το κοινό ηθοποιοί;
Στην προσέλευση του κόσμου, σαφώς, παίζει κάποιο ρόλο το γεγονός ότι προερχόμαστε από την τηλεόραση και μας γνωρίζει το κοινό από τις επιτυχίες που έχουμε κάνει. Ωστόσο, η επιτυχία της παράστασης δεν νομίζω ότι οφείλεται σε αυτό. Να σου το πω αλλιώς. Ωραία, ήρθαν οι άνθρωποι στο θέατρο επειδή σε γνωρίζουν από την τηλεόραση. Γιατί να σε χειροκροτήσουν έτσι στο τέλος; Όλος αυτός ο ενθουσιασμός βγαίνει από την παράσταση και μόνο.
Τώρα δεν μπορώ να μην αναφερθώ στα νέα παιδιά που θέλουν να ακολουθήσουν το επάγγελμα του ηθοποιού…
Γιατί να το κάνει αυτό το κακό στον εαυτό του τη δεδομένη χρονική στιγμή; (γέλια)
Κι αν τώρα είναι κάποιος 20-25 και καλείται να πάρει αποφάσεις για τη ζωή του;
Έχεις δίκιο, για όλα αυτά τα νέα παιδιά πιστεύω ότι όταν κάποιος αγαπάει κάτι και δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτό, κάποια στιγμή θα το βγάλει με οποιοδήποτε τρόπο. Η καλλιτεχνική φύση δεν περιορίζεται, αργά ή γρήγορα έρχεται στην επιφάνεια. Είναι στο dna τους. Το κακό είναι ότι έρχονται παιδιά στο θέατρο, επηρεασμένα από αυτό που βλέπουν στην τηλεόραση και μου λένε ότι θέλουν να γίνουν ηθοποιοί. Το πρώτο πράγμα που τους ρωτάω είναι το γιατί το θέλουν αυτό. Τι ακριβώς θέλουν να κάνουν; Παίρνω κυρίως ασαφείς απαντήσεις, όμως πρέπει να καταλάβουν ότι ηθοποιός δεν είναι αυτό που βλέπεις στην τηλεόραση.
Κι εσύ όμως από μια παρόρμηση της στιγμής πήγες στη δραματική σχολή.
Ναι, αλλά εγώ δεν πήγα με στόχο να γίνω ηθοποιός. Ούτε εγώ ήξερα τι είναι ακριβώς. Στη δραματική σχολή πήγα απλά για να σπουδάσω. Σίγουρα όμως δεν είχα στο μυαλό μου την τηλεόραση, τις φωτογραφίσεις, τις συνεντεύξεις κτλ. Είχα πλήρη άγνοια κινδύνου και δεν σκόπευα να ζήσω από αυτό, άσχετα αν στην πορεία έκατσε. Είμαι πολύ αυθόρμητος σαν άνθρωπος και πάω όμως έρχονται τα πράγματα. Άλλωστε θεωρώ ότι τίποτα στη ζωή μας δεν συμβαίνει τυχαία, πάντα υπάρχει κάτι στο υποσυνείδητο που μας οδηγεί.
Τι ήταν αυτό που σε κράτησε τελικά στο χώρο;
Το να ανεβαίνω στη σκηνή και να υποδύομαι τους ρόλους που μου ανέθεταν οι καθηγητές μου στη σχολή, ήταν το χειρότερό μου κατά τον πρώτο χρόνο. Μέχρι που παρίστανα τον άρρωστο προκειμένου να το αποφύγω (γέλια). Στην πορεία όμως άρχισα να λύνομαι, να μπαίνω βαθύτερα στα μονοπάτια της υποκριτικής και να βιώνω όλη αυτή τη μαγεία που έχει το σανίδι. Τότε συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν πράγματα μέσα μου που θέλω να τα βγάλω, ότι έχω να δώσω πολλά και τελικά παραδόθηκα. Υπάρχουν και φορές που νιώθεις ότι δυσκολεύεσαι και δεν μπορείς να αποδώσεις όπως θα ήθελες, όμως το παλεύεις, αγωνιάς και αγωνίζεσαι.
Πιστεύεις ότι είναι ικανή να σε κάνει να εγκαταλείψεις το επάγγελμα μια εξίσου δυνατή παρόρμηση, όπως εκείνη που σε ώθησε σε αυτό;
Σίγουρα όχι. Το να σταθείς σε ένα σταυροδρόμι και να επιλέξεις ένα μονοπάτι από παρόρμηση είναι εφικτό. Όταν όμως έχεις πάρει ένα δρόμο και έχουν πονέσει τα πόδια σου, αλλά εξακολουθείς να το ευχαριστιέσαι το περπάτημα σε αυτόν είναι πολύ δύσκολο να φύγεις απλά από παρόρμηση.
Η δική μας γενιά δυστυχώς έχει χάσει το δικαίωμα του παρορμητισμού…
Γιατί το λες αυτό; Εγώ βλέπω τα νέα παιδιά και τα χαίρομαι. Από την πρώτη ματιά που ρίχνεις σε ένα νέο παιδί καταλαβαίνεις ότι είναι απαλλαγμένα από κόμπλεξ και φαίνεται ακόμη και στην εμφάνισή του. Αντίθετα εμείς στην εποχή μας μεγαλώσαμε πολύ διαφορετικά, είχαμε πολλές ανασφάλειες. Σήμερα βλέπω σημαντικές αλλαγές.
Το κακό είναι ότι μένει εκεί, γιατί όταν εξαρτάσαι οικονομικά από τους γονείς σου δεν έχεις περιθώρια για επαναστάσεις, είσαι υπόλογος για τις αποφάσεις σου…
Έχεις απόλυτο δίκιο. Εγώ προσωπικά ζητώ συγγνώμη από τη νέα γενιά για την κατάσταση στην οποία φέραμε την κοινωνία μας. Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω, είμαι κι εγώ μέσα στο σύνολο, ευθύνομαι κι εγώ για όλο αυτό το πράγμα. Ειλικρινά δεν μπορούσα να προβλέψω αυτό που έγινε.
Με ωθείς να σε ρωτήσω για τα πολιτικά. Θα ξεκινήσω από το βασικό, που θα έπρεπε να είναι δεδομένο, ψηφίζεις;
Ναι, ψηφίζω. Η αλήθεια είναι ότι δεν ασχολούμαι πάρα πολύ, αλλά αν ισχύει ότι η άνω του 50% αποχή από τις εκλογές μπορεί να ρίξει το σύνταγμα και να απαγορεύσει την επανεκλογή όσων υπάρχουν ήδη, τότε δεν θα ξαναψηφίσω. Αλλά δεν αφήνουν κανέναν να βγει και να πει την αλήθεια. Ακόμη και οι προσπάθειες επαναστάσεων που έγιναν κουκουλώθηκαν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο. Ζούμε με φόβο και ένας λαός τρομοκρατημένος χαλιναγωγείται πολύ εύκολα.
Εσύ νιώθεις τρομοκρατημένος;
Σαν Ιωσήφ δεν φοβάμαι γιατί ξέρω ότι μπορώ να κάνω τα πάντα. Μπορώ ακόμη και να τα παρατήσω όλα και να καλλιεργώ ένα χωράφι για να βγάζω ένα κομμάτι ψωμί. Δεν με νοιάζουν τα ακριβά αυτοκίνητα και τα πολυτελή σπίτια. Ξέρω ότι μπορώ να ζήσω και με τα πολλά και με τα λίγα, όπως έχει συμβεί κιόλας στη ζωή μου. Φοβάμαι, όμως όλο αυτό που συμβαίνει από την άποψη ότι ελεγχόμαστε για όλα. Είμαστε ρομπότ μιας κοινωνίας, η οποία θέλει να δουλεύουμε γι’ αυτούς και να μην έχουμε τίποτα δικό μας και το κυριότερο να μην έχουμε όνειρα. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Ειδικά εσείς οι νέοι πρέπει να το αποτινάξετε αυτό από επάνω σας. Φυσικά θα είμαστε κι εμείς μαζί σας.
Εσύ σαν νέος δεν ένιωθες ότι κάτι θα συμβεί; Δεν ήθελες να αντισταθείς στην κατάσταση που υπήρχε;
Η αλήθεια είναι ότι ήμουν κι εγώ από αυτούς που κατηγορούσα τους γονείς μου για τους 2-3 ηγέτες που μετέτρεψαν σε σωτήρες του έθνους και δεν αντιλαμβανόντουσαν ότι έθαβαν την Ελλάδα. Παρόλα αυτά η αλήθεια είναι πως ήμασταν αρκετά εφησυχασμένοι. Μην ξεχνάς ότι πριν από 10-15 χρόνια δεν υπήρχε η ενημέρωση με τη σημερινή της μορφή. Ακούγαμε 5 ανθρώπους στην τηλεόραση, οι οποίοι ήταν πληρωμένοι είτε πάνω είτε κάτω από το τραπέζι και μαθαίναμε αυτά που ήθελαν συγκεκριμένα άτομα να ακούσουμε.
Διαβάζοντας για σένα παρατήρησα ότι σου κάνουν συνεχώς τις ίδιες ερωτήσεις…
Ναι, πότε θα παντρευτώ, πότε θα παντρευτώ, πότε θα παντρευτώ… (γέλια)
Μόλις θα ρωτούσα, ποια από αυτές σε έχει κουράσει, αλλά με πρόλαβες (γέλια)! Παρόλα αυτά δεν φοβάσαι να εκθέσεις την προσωπική σου ζωή. Συνήθως υπάρχει ένα δίλημμα από τα δημοφιλή πρόσωπα μεταξύ της δημοσιοποίησης ή μη των δεδομένων της προσωπικής ζωής.
Κοίταξε, όταν η προσωπική σου ζωή είναι δεδομένη, δεν έχεις να κρύψεις κάτι. Είμαι εδώ, αυτός είναι ο άνθρωπός μου και τελειώνει εκεί. Όταν η προσωπική ζωή είναι πιο άστατη, σίγουρα νιώθεις άβολα να δημοσιοποιούνται τα προσωπικά σου δεδομένα κάθε τόσο. Κι εγώ στο ξεκίνημά μου προσπαθούσα να το διαφυλάξω. Τώρα πια το θεωρώ αστείο. Ζούμε στην Ελλάδα, εδώ είμαστε σαν χωριό, όλα μαθαίνονται. Οπότε, τι θέλετε; Είμαι εδώ για να σας το πω (γέλια)!!!
Έχεις φροντίσει σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς να έχεις και μια δεύτερη επαγγελματική δραστηριότητα.
Ναι, η Vagrancy, που σημαίνει αλητεία, ξεκίνησε από τον Δημήτρη τον Καλπάκη. Εκείνος έφτιαχνε τα μπλουζάκια και κάποια στιγμή του πέταξα την ιδέα να δημιουργήσει ένα site και ξεκινήσει με αυτό τον τρόπο τη διάθεσή τους, εφόσον ήδη είχαν αρχίσει να έχουν ζήτηση. Δειλά δειλά το έκανε πράξη αλλά σε λιγότερο από ένα χρόνο αναπτύχθηκε πολύ περισσότερο από το αναμενόμενο. Έτσι μου ζήτησε να συνεργαστούμε διότι δεν μπορούσε να τα προλάβει πια όλα μόνος του. Αυτό συνέπεσε με το γεγονός ότι εγώ δεν δούλευα πια στην τηλεόραση, οπότε είχα χρόνο για να τον διαθέσω κάπου αλλού και έτσι ανέλαβα το κομμάτι του site, της οργάνωσης και τις δημόσιες σχέσεις. Γενικά βοηθάω όπου μπορώ και διαπιστώνω ότι μου αρέσει πολύ και αυτός ο τομέας. Άλλωστε θεωρώ ότι είναι art αυτό που κάνει ο Δημήτρης.
Για να κλείσουμε την κουβέντα μας, θα ήθελα να μου πεις αν υπάρχουν σχέδια για το μέλλον.
Πρώτα από όλα θέλουμε να τελειώσει με το καλό η σεζόν. Ήταν ευτυχής συγκυρία αυτή η συνεργασία γιατί με τα παιδιά περνάμε πολύ όμορφα. Υπάρχουν κάποιες συζητήσεις για την επόμενη σεζόν αλλά κοιτάμε το τώρα, ακόμη τίποτα δεν είναι σίγουρο.
roadstory.gr
Συναντώντας τον Ιωσήφ Μαρινάκη συνειδητοποίησα πόσο λάθος κάνουμε όταν κρίνουμε κάποιον από την εξωτερική του εμφάνιση, καλή ή κακή.
Εγώ θα ομολογήσω πως βλέποντάς τον τόσο γοητευτικό περίμενα να είναι και λίγο σνομπ, αφού έχουμε συνηθίσει ο συνδυασμός δημοτικότητας και γοητείας να προδίδει και μια νότα έπαρσης. Για καλή μου τύχη στη δική του περίπτωση δεν ισχύει κάτι τέτοιο! Γνώρισα έναν άνθρωπο ιδιαίτερα συμπαθή, ευχάριστο, με χιούμορ αλλά και συγκροτημένη σκέψη. Έχει στρώσει τη ζωή του επαγγελματικά και προσωπικά και απ’ ότι φαίνεται τα έχει όλα.
Αυτή την περίοδο οι επαγγελματικές του υποχρεώσεις τον έχουν φέρει στη Θεσσαλονίκη, μια πόλη στην οποία έχει περάσει αρκετά και όμορφα χρόνια στο παρελθόν, αφού πρωταγωνιστεί μαζί με τους Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, Αλέξανδρο Σταύρου και Μαριάννα Τουμασάτου στη θεατρική επιτυχία της φετινής σεζόν με τίτλο «Σ’ αγαπάω αλλά…». Μάλιστα, μόλις πληροφορήθηκα ότι η παράσταση παίρνει παράταση και θα συνεχίσει να παρουσιάζεται στο θέατρο Αριστοτέλειον έως τις 3 Μαρτίου.
Για να δούμε λοιπόν, τι μας είπε ο Ιωσήφ Αρχικά, θα ήθελα να μου συστήσεις τον Θάνο, τον ήρωα που υποδύεσαι.
Ο Θάνος είναι ένα παιδί που μεγάλωσε στο Μενίδι, οπότε, όπως καταλαβαίνεις έχει βαθιά μέσα του λαϊκές ρίζες. Στην προσπάθειά του να κρύψει την ταπεινή του καταγωγή, σκεπάζει όλο αυτό με χρυσόσκονη, όπως οι περισσότεροι Έλληνες άλλωστε. Σπούδασε Νομική και παντρεύτηκε τη Χριστιάνα, η οποία είναι εξίσου ταπεινής καταγωγής αλλά έχει κατορθώσει να τον σέρνει από τη μύτη. Έχουν φύγει από την παλιά γειτονιά τους και πια κατοικούν σε πιο αριστοκρατική περιοχή. Έχοντας εξασφαλίσει έναν άνετο τρόπο ζωής, έχουν δει τα πράγματα λίγο διαφορετικά, αλλά κατά βάθος και όπως αποκαλύπτεται στο τέλος και οι δύο βγάζουν το περιτύλιγμα και μένει η ουσία.
Είστε ίσως η μοναδική παράσταση που καταφέρατε φέτος, κάτω από τόσο δύσκολες συνθήκες να περάσετε να σύνορα της χώρας και να παίξετε στο εξωτερικό.
Δεν ήταν καθόλου εύκολο, παρόλα αυτά όντως τα καταφέραμε και μάλιστα με επιτυχία! Παίξαμε στο Τορόντο και το Μόντρεαλ του Καναδά και ετοιμαζόμαστε την άνοιξη να πάμε και στην Αυστραλία. Ήταν καταπληκτική εμπειρία. Παίξαμε σε θέατρα 1200 ατόμων χωρίς μια καρέκλα άδεια και το ζεστό τους χειροκρότημα στο τέλος φανέρωνε ότι οι ομογενείς διψάνε για οτιδήποτε ελληνικό. Ειλικρινά δεν μπορώ να το περιγράψω.
Μια και η θεατρική σου σύζυγος είναι η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, θα σου κάνω μια ερώτηση που την έκανα και σε εκείνη. Κατά πόσο πιστεύεις ότι επηρεάζει την επιτυχία της παράστασης το γεγονός ότι είστε όλοι προσφιλείς και γνώριμοι προς το κοινό ηθοποιοί;
Στην προσέλευση του κόσμου, σαφώς, παίζει κάποιο ρόλο το γεγονός ότι προερχόμαστε από την τηλεόραση και μας γνωρίζει το κοινό από τις επιτυχίες που έχουμε κάνει. Ωστόσο, η επιτυχία της παράστασης δεν νομίζω ότι οφείλεται σε αυτό. Να σου το πω αλλιώς. Ωραία, ήρθαν οι άνθρωποι στο θέατρο επειδή σε γνωρίζουν από την τηλεόραση. Γιατί να σε χειροκροτήσουν έτσι στο τέλος; Όλος αυτός ο ενθουσιασμός βγαίνει από την παράσταση και μόνο.
Τώρα δεν μπορώ να μην αναφερθώ στα νέα παιδιά που θέλουν να ακολουθήσουν το επάγγελμα του ηθοποιού…
Γιατί να το κάνει αυτό το κακό στον εαυτό του τη δεδομένη χρονική στιγμή; (γέλια)
Κι αν τώρα είναι κάποιος 20-25 και καλείται να πάρει αποφάσεις για τη ζωή του;
Έχεις δίκιο, για όλα αυτά τα νέα παιδιά πιστεύω ότι όταν κάποιος αγαπάει κάτι και δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτό, κάποια στιγμή θα το βγάλει με οποιοδήποτε τρόπο. Η καλλιτεχνική φύση δεν περιορίζεται, αργά ή γρήγορα έρχεται στην επιφάνεια. Είναι στο dna τους. Το κακό είναι ότι έρχονται παιδιά στο θέατρο, επηρεασμένα από αυτό που βλέπουν στην τηλεόραση και μου λένε ότι θέλουν να γίνουν ηθοποιοί. Το πρώτο πράγμα που τους ρωτάω είναι το γιατί το θέλουν αυτό. Τι ακριβώς θέλουν να κάνουν; Παίρνω κυρίως ασαφείς απαντήσεις, όμως πρέπει να καταλάβουν ότι ηθοποιός δεν είναι αυτό που βλέπεις στην τηλεόραση.
Κι εσύ όμως από μια παρόρμηση της στιγμής πήγες στη δραματική σχολή.
Ναι, αλλά εγώ δεν πήγα με στόχο να γίνω ηθοποιός. Ούτε εγώ ήξερα τι είναι ακριβώς. Στη δραματική σχολή πήγα απλά για να σπουδάσω. Σίγουρα όμως δεν είχα στο μυαλό μου την τηλεόραση, τις φωτογραφίσεις, τις συνεντεύξεις κτλ. Είχα πλήρη άγνοια κινδύνου και δεν σκόπευα να ζήσω από αυτό, άσχετα αν στην πορεία έκατσε. Είμαι πολύ αυθόρμητος σαν άνθρωπος και πάω όμως έρχονται τα πράγματα. Άλλωστε θεωρώ ότι τίποτα στη ζωή μας δεν συμβαίνει τυχαία, πάντα υπάρχει κάτι στο υποσυνείδητο που μας οδηγεί.
Τι ήταν αυτό που σε κράτησε τελικά στο χώρο;
Το να ανεβαίνω στη σκηνή και να υποδύομαι τους ρόλους που μου ανέθεταν οι καθηγητές μου στη σχολή, ήταν το χειρότερό μου κατά τον πρώτο χρόνο. Μέχρι που παρίστανα τον άρρωστο προκειμένου να το αποφύγω (γέλια). Στην πορεία όμως άρχισα να λύνομαι, να μπαίνω βαθύτερα στα μονοπάτια της υποκριτικής και να βιώνω όλη αυτή τη μαγεία που έχει το σανίδι. Τότε συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν πράγματα μέσα μου που θέλω να τα βγάλω, ότι έχω να δώσω πολλά και τελικά παραδόθηκα. Υπάρχουν και φορές που νιώθεις ότι δυσκολεύεσαι και δεν μπορείς να αποδώσεις όπως θα ήθελες, όμως το παλεύεις, αγωνιάς και αγωνίζεσαι.
Πιστεύεις ότι είναι ικανή να σε κάνει να εγκαταλείψεις το επάγγελμα μια εξίσου δυνατή παρόρμηση, όπως εκείνη που σε ώθησε σε αυτό;
Σίγουρα όχι. Το να σταθείς σε ένα σταυροδρόμι και να επιλέξεις ένα μονοπάτι από παρόρμηση είναι εφικτό. Όταν όμως έχεις πάρει ένα δρόμο και έχουν πονέσει τα πόδια σου, αλλά εξακολουθείς να το ευχαριστιέσαι το περπάτημα σε αυτόν είναι πολύ δύσκολο να φύγεις απλά από παρόρμηση.
Η δική μας γενιά δυστυχώς έχει χάσει το δικαίωμα του παρορμητισμού…
Γιατί το λες αυτό; Εγώ βλέπω τα νέα παιδιά και τα χαίρομαι. Από την πρώτη ματιά που ρίχνεις σε ένα νέο παιδί καταλαβαίνεις ότι είναι απαλλαγμένα από κόμπλεξ και φαίνεται ακόμη και στην εμφάνισή του. Αντίθετα εμείς στην εποχή μας μεγαλώσαμε πολύ διαφορετικά, είχαμε πολλές ανασφάλειες. Σήμερα βλέπω σημαντικές αλλαγές.
Το κακό είναι ότι μένει εκεί, γιατί όταν εξαρτάσαι οικονομικά από τους γονείς σου δεν έχεις περιθώρια για επαναστάσεις, είσαι υπόλογος για τις αποφάσεις σου…
Έχεις απόλυτο δίκιο. Εγώ προσωπικά ζητώ συγγνώμη από τη νέα γενιά για την κατάσταση στην οποία φέραμε την κοινωνία μας. Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω, είμαι κι εγώ μέσα στο σύνολο, ευθύνομαι κι εγώ για όλο αυτό το πράγμα. Ειλικρινά δεν μπορούσα να προβλέψω αυτό που έγινε.
Με ωθείς να σε ρωτήσω για τα πολιτικά. Θα ξεκινήσω από το βασικό, που θα έπρεπε να είναι δεδομένο, ψηφίζεις;
Ναι, ψηφίζω. Η αλήθεια είναι ότι δεν ασχολούμαι πάρα πολύ, αλλά αν ισχύει ότι η άνω του 50% αποχή από τις εκλογές μπορεί να ρίξει το σύνταγμα και να απαγορεύσει την επανεκλογή όσων υπάρχουν ήδη, τότε δεν θα ξαναψηφίσω. Αλλά δεν αφήνουν κανέναν να βγει και να πει την αλήθεια. Ακόμη και οι προσπάθειες επαναστάσεων που έγιναν κουκουλώθηκαν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο. Ζούμε με φόβο και ένας λαός τρομοκρατημένος χαλιναγωγείται πολύ εύκολα.
Εσύ νιώθεις τρομοκρατημένος;
Σαν Ιωσήφ δεν φοβάμαι γιατί ξέρω ότι μπορώ να κάνω τα πάντα. Μπορώ ακόμη και να τα παρατήσω όλα και να καλλιεργώ ένα χωράφι για να βγάζω ένα κομμάτι ψωμί. Δεν με νοιάζουν τα ακριβά αυτοκίνητα και τα πολυτελή σπίτια. Ξέρω ότι μπορώ να ζήσω και με τα πολλά και με τα λίγα, όπως έχει συμβεί κιόλας στη ζωή μου. Φοβάμαι, όμως όλο αυτό που συμβαίνει από την άποψη ότι ελεγχόμαστε για όλα. Είμαστε ρομπότ μιας κοινωνίας, η οποία θέλει να δουλεύουμε γι’ αυτούς και να μην έχουμε τίποτα δικό μας και το κυριότερο να μην έχουμε όνειρα. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Ειδικά εσείς οι νέοι πρέπει να το αποτινάξετε αυτό από επάνω σας. Φυσικά θα είμαστε κι εμείς μαζί σας.
Εσύ σαν νέος δεν ένιωθες ότι κάτι θα συμβεί; Δεν ήθελες να αντισταθείς στην κατάσταση που υπήρχε;
Η αλήθεια είναι ότι ήμουν κι εγώ από αυτούς που κατηγορούσα τους γονείς μου για τους 2-3 ηγέτες που μετέτρεψαν σε σωτήρες του έθνους και δεν αντιλαμβανόντουσαν ότι έθαβαν την Ελλάδα. Παρόλα αυτά η αλήθεια είναι πως ήμασταν αρκετά εφησυχασμένοι. Μην ξεχνάς ότι πριν από 10-15 χρόνια δεν υπήρχε η ενημέρωση με τη σημερινή της μορφή. Ακούγαμε 5 ανθρώπους στην τηλεόραση, οι οποίοι ήταν πληρωμένοι είτε πάνω είτε κάτω από το τραπέζι και μαθαίναμε αυτά που ήθελαν συγκεκριμένα άτομα να ακούσουμε.
Διαβάζοντας για σένα παρατήρησα ότι σου κάνουν συνεχώς τις ίδιες ερωτήσεις…
Ναι, πότε θα παντρευτώ, πότε θα παντρευτώ, πότε θα παντρευτώ… (γέλια)
Μόλις θα ρωτούσα, ποια από αυτές σε έχει κουράσει, αλλά με πρόλαβες (γέλια)! Παρόλα αυτά δεν φοβάσαι να εκθέσεις την προσωπική σου ζωή. Συνήθως υπάρχει ένα δίλημμα από τα δημοφιλή πρόσωπα μεταξύ της δημοσιοποίησης ή μη των δεδομένων της προσωπικής ζωής.
Κοίταξε, όταν η προσωπική σου ζωή είναι δεδομένη, δεν έχεις να κρύψεις κάτι. Είμαι εδώ, αυτός είναι ο άνθρωπός μου και τελειώνει εκεί. Όταν η προσωπική ζωή είναι πιο άστατη, σίγουρα νιώθεις άβολα να δημοσιοποιούνται τα προσωπικά σου δεδομένα κάθε τόσο. Κι εγώ στο ξεκίνημά μου προσπαθούσα να το διαφυλάξω. Τώρα πια το θεωρώ αστείο. Ζούμε στην Ελλάδα, εδώ είμαστε σαν χωριό, όλα μαθαίνονται. Οπότε, τι θέλετε; Είμαι εδώ για να σας το πω (γέλια)!!!
Έχεις φροντίσει σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς να έχεις και μια δεύτερη επαγγελματική δραστηριότητα.
Ναι, η Vagrancy, που σημαίνει αλητεία, ξεκίνησε από τον Δημήτρη τον Καλπάκη. Εκείνος έφτιαχνε τα μπλουζάκια και κάποια στιγμή του πέταξα την ιδέα να δημιουργήσει ένα site και ξεκινήσει με αυτό τον τρόπο τη διάθεσή τους, εφόσον ήδη είχαν αρχίσει να έχουν ζήτηση. Δειλά δειλά το έκανε πράξη αλλά σε λιγότερο από ένα χρόνο αναπτύχθηκε πολύ περισσότερο από το αναμενόμενο. Έτσι μου ζήτησε να συνεργαστούμε διότι δεν μπορούσε να τα προλάβει πια όλα μόνος του. Αυτό συνέπεσε με το γεγονός ότι εγώ δεν δούλευα πια στην τηλεόραση, οπότε είχα χρόνο για να τον διαθέσω κάπου αλλού και έτσι ανέλαβα το κομμάτι του site, της οργάνωσης και τις δημόσιες σχέσεις. Γενικά βοηθάω όπου μπορώ και διαπιστώνω ότι μου αρέσει πολύ και αυτός ο τομέας. Άλλωστε θεωρώ ότι είναι art αυτό που κάνει ο Δημήτρης.
Για να κλείσουμε την κουβέντα μας, θα ήθελα να μου πεις αν υπάρχουν σχέδια για το μέλλον.
Πρώτα από όλα θέλουμε να τελειώσει με το καλό η σεζόν. Ήταν ευτυχής συγκυρία αυτή η συνεργασία γιατί με τα παιδιά περνάμε πολύ όμορφα. Υπάρχουν κάποιες συζητήσεις για την επόμενη σεζόν αλλά κοιτάμε το τώρα, ακόμη τίποτα δεν είναι σίγουρο.
roadstory.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
