2013-03-06 17:55:04
από τον Χρίστο Κυριάκου
“Κάποιες φορές πιστεύω πως κάποιος εκεί ψηλά με έσωσε απο το να είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος” έλεγε συχνά χαριτωλογώντας Δυστυχώς δεν είχε την “τύχη” να γεννηθεί και αυτός όπως σχεδόν όλος ο κόσμος, υγιείς, αλλά είχε την θέληση και το πείσμα να γίνει ένας απο τους καλύτερους στο είδος του. Δεν ήθελε ο κόσμος να τον λυπάται για την κατάσταση στην οποία βρισκόταν σε όλη του την ζωή, ήθελε να τον θαυμάζει για την σκληρή δουλειά που έκανε τόσα χρόνια.
Στο άκουσμα της γέννησης του (28 Δεκεμβρίου 1962) προκάλεσε θλίψη στην οικογένεια του αλλά και σε όλη την κοινότητα του Orange της Νότιας Γαλλίας απ’ όπου καταγόταν. Το βρέφος της οικογένειας Petrucciani γεννήθηκε με όλα του τα κόκκαλα σπασμένα. Οι γιατροί αμέσως διέγνωσαν την σπάνια αρρώστια του που ήταν ατελής οστεογένεσης ή “γυάλινα κόκκαλα“ όπως συνηθίζεται να την αποκαλούν. Δυστυχώς τα κακά μαντάτα συνεχίστηκαν αφού οι γιατροί δεν του έδιναν περισσότερα απο 20 χρόνια ζωής
O Michel Petrucciani είχε μεγαλώσει σε μια ιταλογαλλική, μουσικόφιλη, οικογένεια. Ο πατέρας του Tony, καταγόταν απο την Σικελία της Ιταλίας και η μητέρα του Anne απο την Γαλλία. Ο πατέρας του γνώριζε να παίζει κιθάρα, όπως και ο Phillipe, ο αδερφός του. Ο Louis ο δεύτερος γίος της οικογένειας έπαιζε μπάσο.
Στην ηλικία των τεσσάρων ο Michel ερωτεύτηκε το πιάνο όταν είδε τον άσσο της Jazz μουσικής Duke Ellington να σολάρει στην τηλεόραση. Άρχισε να ζητάει απο τον πατέρα του να του πάρει ένα πιάνο. Ο πατέρας του αν και δεν είχε ιδιαίτερα χρήματα του παίρνει ως δώρο τα Χριστούγεννα ενα πιάνο-παιχνίδι . Ο μικρός Michel μόλις άκουσε το πιάνο να παίζει το έσπασε σε μικρά κομμάτια αφού ο ήχος του δεν είχε καμία σχέση με αυτό που είχε ακούσει στην τηλεόραση. Ο πατέρας του, Tony, ο οποίος δούλευε κοντα σε μια βρεττανική στρατιωτική βάση είχε δει στα σκουπίδια τους ένα πιάνο.” Ήταν μερικοί Βρεττανοί στρατιώτες που απο το μεθύσι τους έριχναν μπύρες και ότι άλλοι έβρισκαν μπροστά τους στα πλήκτρα του πιάνου... για να γλυτώσουν απο την βλακεία που έκαναν το έριξαν στα σκουπίδια...” To πιάνο δεν ήταν σε εκπληκτική κατάσταση αλλά για τον μικρό Michel ήταν οτι έπρεπε για να ξεκινήσει τα πρώτα του βήματα στην μουσική.
Ο Michel δεν ακολούθησε την “νορμάλ” ζωή που κανουν όλα τα παιδιά. Δεν πήγε καθόλου σχολείο αλλά ασχολήθηκε αμέσως με την μεγάλη του αγάπη. Για 8 χρόνια ακολούθησε αυστηρά προγράμματα κλασσικής μουσικής. Ο πατέρας του ήταν πολύ αυστηρός μαζί του, όσο αφορούσε την μουσική, και τον καθοδηγούσε με αργά και σταθερά βήματα προς την μελλοντική του ξέφρενη επιτυχή πορεία.
Όταν είχε γίνει 10 ετών άρχισε να παίζει κομμάτια του Bill Evans. Ο μεγάλος αυτός πιανίστας είχε μεγάλη επιρροή στον Michel αφού τον ενέπνευε σε όλη του την ζωή. Μεγάλες επιρροές στην ζωή του ήταν επίσης και οι κλασικοί γίγαντες Bach, Mozart, Ravel και Debussy.
Η πρώτη του μεγάλη εμφάνιση έγινε σε ηλικία μόλις 13 ετών στο φεστιβάλ Jazz της Γαλλικής πόλης Clioucat. Εκείνη την χρονιά (1975) μεγάλος καλεσμένος ήταν ο Clark Terry (τρομπέτα) ο οποίος ζήτησε ενα πιανίστα για να το συνοδεύει μουσικά. Για πιανίστα είχαν καλέσει τον Michel. Οταν ο Clark τον είδε έσκασε στα γέλια, αφού όπως έλεγε αργότερα “σίγουρα μου κάνουν πλάκα”. Οταν κατάλαβε πως δεν επρόκειτο για πλάκα έδωσε στον μικροσκοπικό Μichel, που ήταν μόλις 71 εκατοστά, την ευκαιρία να παίξει να τον ακούσει. Ο Clark χρειάστηκε μόλις ένα λεπτό για να νιώσει το αστείρευτο ταλέντο του και αμέσως του έδωσε μια αγκαλία, κάτι που θα το θυμόταν για πάντα.
Ασχέτως το ότι έπρεπε να τον κουβαλάνε στη σκηνή γιατί δεν μπορούσε να ανεβαίνει σκαλιά, ο Μισέλ στο σανίδι ήταν απίστευτος. Το Θεϊκό του χάρισμα άφηνε το πλήθος άφωνο. Όλα τα τοπικά ΜΜΕ έγραφαν και μιλούσαν γι΄ αυτό το νέο αστέρι. Άρχισε να παίζει σε διάφορα φεστιβάλ σε όλη την Γαλλία πάντοτε με την βοήθεια των ξύλινων ποδιών που είχε κατασκευάσει ο πατέρας του για να μπορεί να πατάει τα πετάλια.
Στα 16 μετακομίζει στο Παρίσι, όπου και κάνει το πρώτο του άλμπουμ με την ονομασία “flash”. Στο πρώτο του άλμπουμ ήταν και ο αδερφός του Louis. Ο Μισέλ εκεί γνωρίζει πολλούς μουσικούς της Jazz και με τους περισσότερους κάνει ντουέτο. Με τον Αμερικανό σαξοφωνίστα Lee Konitz θα συνεργαστούν σε αρκετά φεστιβάλ και αργότερα θα ηχογραφήσουν μαζί δίσκο.
Αν και το Παρίσι θεωρείται εξαιρετική πόλη για ένα νεαρό που ασχολείται με την Jazz ο Μισέλ τα βρίσκει λίγο σκούρα. Τα κόκκαλα του συνεχίζουν να σπάζουν συνεχώς και οι πόνοι είναι αφόρητοι. Καταφεύγει για κάποιο διάστημα στα ναρκωτικά, αλλά προτού πάρει τον κατήφορο για τον αργό θάνατο, το συνειδητοποιεί και μετακομίζει στην Αμερική και συγκεκριμένα στην Νέα Υόρκη, πληρώνοντας το εισιτήριο του με ακάλυπτη επιταγή. Οι αρχές του Παρισιού των καταδιώκουν αλλά ο πατέρας του ξεπληρώνει την επιταγή και τον σώζει από περεταίρω μπελάδες.
Στην Νέα Υόρκη γνωρίζει ένα από τους θρύλους της Jazz τον Charles Lloyd. Μαθαίνοντας ότι ο Charles ήταν αυτός που ανακάλυψε τον μεγάλο πιανίστα Keith Jarett της δεκαετίας του 60, ενθουσιάστηκε αφάνταστα. Ο Charles βοήθησε πολύ τον Michel αφού είδε το χάρισμα του στη μουσική. Η συνεργασία τους κράτησε για 5 χρόνια και του απέφερε 3 δίσκους με την δισκογραφική εταιρεία που είχε ο Charles. Το 1982 μετακομίζει στην Καλιφόρνια και σε σόλο που έδωσε στο Kool Jazz Festival εισπράττει διθυραμβικές κριτικές από τα ΜΜΕ της Αμερικής.
Η υγεία του Michel χειροτερεύει αφού τα κόκκαλα του σπάνε όλο και περισσότερο. Το ύψος του μέχρι τα 19 του χρόνια ήταν 95 εκατοστά. Αυτό όμως δεν τον εμποδίζει καθόλου από το να γίνει καλύτερος μουσικός. Προσπαθούσε να ζήσει μια ζωή όπως όλοι οι άνθρωποι αφήνοντας πίσω το τεράστιο πρόβλημα υγείας που είχε. Ο Michel όπως σχεδόν όλοι οι άντρες, είχε αδυναμία στις γυναίκες. Έζησε μεγάλους έρωτες αλλά έκανε και 2 παιδιά. Το ένα του παιδί, ο Alexandre, είχε κληρονομήσει και την σπάνια αρρώστια του.
Τα επόμενα χρόνια της καριέρας του ο Michel θα συνεργαστεί με τεράστιους καλλιτέχνες της Jazz, όπως ο Al Foster, Dave Holland, Stanley Clarke, Lee Konitz, Joe Lovano, Joe Henderson αλλά και τον θρυλικό Dizzy Gillespie. Το 1983 η Los Angeles Times θα τον ψηφίσει εώς τον “Jazz Man of the Year” και το Ιταλικό Πολιτιστικό Γραφείο θα του απονέμει το βραβείο του καλύτερου Μουσικού Πιανίστα της Jazz.
Οι Γάλλοι θα τον τιμήσουν και αυτοί με την σειρά τους με το υπέρτατο βραβείο της “Prix Django Reinhardt”. Το 1984 το σόλο άλμπουμ του “100 hearts” θα πάρει το βραβείο του καλύτερου άλμπουμ Jazz.
Από το 1986 μέχρι και το 1998 ο Michel θα ταξιδέψει σε όλη την Ευρώπη δίνοντας συναυλίες με μεγάλους μουσικούς. Οι λάτρεις της Jazz μουσικής τον αγαπούσαν ιδιαίτερα και το έδειχναν σε κάθε συναυλία του. Τα βραβεία για τον Michel δεν σταμάτησαν ποτέ ούτε ακόμη και μετά τον θάνατο του. Οι κριτικοί αλλά και οι ελίτ της μουσικής σε κάθε συνέντευξη έδιναν τα εύσημα στο ταλέντο που διακατείχε τον Michel. Δυστυχώς κάποιοι από αυτούς ποτέ δεν δέχθηκαν το χάρισμα που είχε ο Michel και χλεύαζαν ότι έγινε γνωστός λόγω του προβλήματος του.
Λίγο μετά τα 36α γενέθλια του ο Michel αρρώστησε σοβαρά και άφησε την τελευταία του πνοή στις 6 Ιανουαρίου 1999 στο Μανχάταν. Η είδηση του θανάτου του προκάλεσε θλίψη σε ολόκληρο τον κόσμο της μουσικής. Ο Michel κατάφερε να νικήσει τα πάθη του, τις αδυναμίες του, αλλά και τα τεράστια προβλήματα υγείας που είχε και ακολούθησε το δικό του όνειρο. Για τους Γάλλους ο Michel Petrucciani παραμένει ένας εθνικός ήρωας, ένας ήρωας της ίδιας της ζωής, ένα παράδειγμα προς μίμηση όπως είπε κάποτε ο πρώην Γάλλος Πρόεδρος Jacques Chirac.
Tromaktiko
“Κάποιες φορές πιστεύω πως κάποιος εκεί ψηλά με έσωσε απο το να είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος” έλεγε συχνά χαριτωλογώντας Δυστυχώς δεν είχε την “τύχη” να γεννηθεί και αυτός όπως σχεδόν όλος ο κόσμος, υγιείς, αλλά είχε την θέληση και το πείσμα να γίνει ένας απο τους καλύτερους στο είδος του. Δεν ήθελε ο κόσμος να τον λυπάται για την κατάσταση στην οποία βρισκόταν σε όλη του την ζωή, ήθελε να τον θαυμάζει για την σκληρή δουλειά που έκανε τόσα χρόνια.
Στο άκουσμα της γέννησης του (28 Δεκεμβρίου 1962) προκάλεσε θλίψη στην οικογένεια του αλλά και σε όλη την κοινότητα του Orange της Νότιας Γαλλίας απ’ όπου καταγόταν. Το βρέφος της οικογένειας Petrucciani γεννήθηκε με όλα του τα κόκκαλα σπασμένα. Οι γιατροί αμέσως διέγνωσαν την σπάνια αρρώστια του που ήταν ατελής οστεογένεσης ή “γυάλινα κόκκαλα“ όπως συνηθίζεται να την αποκαλούν. Δυστυχώς τα κακά μαντάτα συνεχίστηκαν αφού οι γιατροί δεν του έδιναν περισσότερα απο 20 χρόνια ζωής
O Michel Petrucciani είχε μεγαλώσει σε μια ιταλογαλλική, μουσικόφιλη, οικογένεια. Ο πατέρας του Tony, καταγόταν απο την Σικελία της Ιταλίας και η μητέρα του Anne απο την Γαλλία. Ο πατέρας του γνώριζε να παίζει κιθάρα, όπως και ο Phillipe, ο αδερφός του. Ο Louis ο δεύτερος γίος της οικογένειας έπαιζε μπάσο.
Στην ηλικία των τεσσάρων ο Michel ερωτεύτηκε το πιάνο όταν είδε τον άσσο της Jazz μουσικής Duke Ellington να σολάρει στην τηλεόραση. Άρχισε να ζητάει απο τον πατέρα του να του πάρει ένα πιάνο. Ο πατέρας του αν και δεν είχε ιδιαίτερα χρήματα του παίρνει ως δώρο τα Χριστούγεννα ενα πιάνο-παιχνίδι . Ο μικρός Michel μόλις άκουσε το πιάνο να παίζει το έσπασε σε μικρά κομμάτια αφού ο ήχος του δεν είχε καμία σχέση με αυτό που είχε ακούσει στην τηλεόραση. Ο πατέρας του, Tony, ο οποίος δούλευε κοντα σε μια βρεττανική στρατιωτική βάση είχε δει στα σκουπίδια τους ένα πιάνο.” Ήταν μερικοί Βρεττανοί στρατιώτες που απο το μεθύσι τους έριχναν μπύρες και ότι άλλοι έβρισκαν μπροστά τους στα πλήκτρα του πιάνου... για να γλυτώσουν απο την βλακεία που έκαναν το έριξαν στα σκουπίδια...” To πιάνο δεν ήταν σε εκπληκτική κατάσταση αλλά για τον μικρό Michel ήταν οτι έπρεπε για να ξεκινήσει τα πρώτα του βήματα στην μουσική.
Ο Michel δεν ακολούθησε την “νορμάλ” ζωή που κανουν όλα τα παιδιά. Δεν πήγε καθόλου σχολείο αλλά ασχολήθηκε αμέσως με την μεγάλη του αγάπη. Για 8 χρόνια ακολούθησε αυστηρά προγράμματα κλασσικής μουσικής. Ο πατέρας του ήταν πολύ αυστηρός μαζί του, όσο αφορούσε την μουσική, και τον καθοδηγούσε με αργά και σταθερά βήματα προς την μελλοντική του ξέφρενη επιτυχή πορεία.
Όταν είχε γίνει 10 ετών άρχισε να παίζει κομμάτια του Bill Evans. Ο μεγάλος αυτός πιανίστας είχε μεγάλη επιρροή στον Michel αφού τον ενέπνευε σε όλη του την ζωή. Μεγάλες επιρροές στην ζωή του ήταν επίσης και οι κλασικοί γίγαντες Bach, Mozart, Ravel και Debussy.
Η πρώτη του μεγάλη εμφάνιση έγινε σε ηλικία μόλις 13 ετών στο φεστιβάλ Jazz της Γαλλικής πόλης Clioucat. Εκείνη την χρονιά (1975) μεγάλος καλεσμένος ήταν ο Clark Terry (τρομπέτα) ο οποίος ζήτησε ενα πιανίστα για να το συνοδεύει μουσικά. Για πιανίστα είχαν καλέσει τον Michel. Οταν ο Clark τον είδε έσκασε στα γέλια, αφού όπως έλεγε αργότερα “σίγουρα μου κάνουν πλάκα”. Οταν κατάλαβε πως δεν επρόκειτο για πλάκα έδωσε στον μικροσκοπικό Μichel, που ήταν μόλις 71 εκατοστά, την ευκαιρία να παίξει να τον ακούσει. Ο Clark χρειάστηκε μόλις ένα λεπτό για να νιώσει το αστείρευτο ταλέντο του και αμέσως του έδωσε μια αγκαλία, κάτι που θα το θυμόταν για πάντα.
Ασχέτως το ότι έπρεπε να τον κουβαλάνε στη σκηνή γιατί δεν μπορούσε να ανεβαίνει σκαλιά, ο Μισέλ στο σανίδι ήταν απίστευτος. Το Θεϊκό του χάρισμα άφηνε το πλήθος άφωνο. Όλα τα τοπικά ΜΜΕ έγραφαν και μιλούσαν γι΄ αυτό το νέο αστέρι. Άρχισε να παίζει σε διάφορα φεστιβάλ σε όλη την Γαλλία πάντοτε με την βοήθεια των ξύλινων ποδιών που είχε κατασκευάσει ο πατέρας του για να μπορεί να πατάει τα πετάλια.
Στα 16 μετακομίζει στο Παρίσι, όπου και κάνει το πρώτο του άλμπουμ με την ονομασία “flash”. Στο πρώτο του άλμπουμ ήταν και ο αδερφός του Louis. Ο Μισέλ εκεί γνωρίζει πολλούς μουσικούς της Jazz και με τους περισσότερους κάνει ντουέτο. Με τον Αμερικανό σαξοφωνίστα Lee Konitz θα συνεργαστούν σε αρκετά φεστιβάλ και αργότερα θα ηχογραφήσουν μαζί δίσκο.
Αν και το Παρίσι θεωρείται εξαιρετική πόλη για ένα νεαρό που ασχολείται με την Jazz ο Μισέλ τα βρίσκει λίγο σκούρα. Τα κόκκαλα του συνεχίζουν να σπάζουν συνεχώς και οι πόνοι είναι αφόρητοι. Καταφεύγει για κάποιο διάστημα στα ναρκωτικά, αλλά προτού πάρει τον κατήφορο για τον αργό θάνατο, το συνειδητοποιεί και μετακομίζει στην Αμερική και συγκεκριμένα στην Νέα Υόρκη, πληρώνοντας το εισιτήριο του με ακάλυπτη επιταγή. Οι αρχές του Παρισιού των καταδιώκουν αλλά ο πατέρας του ξεπληρώνει την επιταγή και τον σώζει από περεταίρω μπελάδες.
Στην Νέα Υόρκη γνωρίζει ένα από τους θρύλους της Jazz τον Charles Lloyd. Μαθαίνοντας ότι ο Charles ήταν αυτός που ανακάλυψε τον μεγάλο πιανίστα Keith Jarett της δεκαετίας του 60, ενθουσιάστηκε αφάνταστα. Ο Charles βοήθησε πολύ τον Michel αφού είδε το χάρισμα του στη μουσική. Η συνεργασία τους κράτησε για 5 χρόνια και του απέφερε 3 δίσκους με την δισκογραφική εταιρεία που είχε ο Charles. Το 1982 μετακομίζει στην Καλιφόρνια και σε σόλο που έδωσε στο Kool Jazz Festival εισπράττει διθυραμβικές κριτικές από τα ΜΜΕ της Αμερικής.
Η υγεία του Michel χειροτερεύει αφού τα κόκκαλα του σπάνε όλο και περισσότερο. Το ύψος του μέχρι τα 19 του χρόνια ήταν 95 εκατοστά. Αυτό όμως δεν τον εμποδίζει καθόλου από το να γίνει καλύτερος μουσικός. Προσπαθούσε να ζήσει μια ζωή όπως όλοι οι άνθρωποι αφήνοντας πίσω το τεράστιο πρόβλημα υγείας που είχε. Ο Michel όπως σχεδόν όλοι οι άντρες, είχε αδυναμία στις γυναίκες. Έζησε μεγάλους έρωτες αλλά έκανε και 2 παιδιά. Το ένα του παιδί, ο Alexandre, είχε κληρονομήσει και την σπάνια αρρώστια του.
Τα επόμενα χρόνια της καριέρας του ο Michel θα συνεργαστεί με τεράστιους καλλιτέχνες της Jazz, όπως ο Al Foster, Dave Holland, Stanley Clarke, Lee Konitz, Joe Lovano, Joe Henderson αλλά και τον θρυλικό Dizzy Gillespie. Το 1983 η Los Angeles Times θα τον ψηφίσει εώς τον “Jazz Man of the Year” και το Ιταλικό Πολιτιστικό Γραφείο θα του απονέμει το βραβείο του καλύτερου Μουσικού Πιανίστα της Jazz.
Οι Γάλλοι θα τον τιμήσουν και αυτοί με την σειρά τους με το υπέρτατο βραβείο της “Prix Django Reinhardt”. Το 1984 το σόλο άλμπουμ του “100 hearts” θα πάρει το βραβείο του καλύτερου άλμπουμ Jazz.
Από το 1986 μέχρι και το 1998 ο Michel θα ταξιδέψει σε όλη την Ευρώπη δίνοντας συναυλίες με μεγάλους μουσικούς. Οι λάτρεις της Jazz μουσικής τον αγαπούσαν ιδιαίτερα και το έδειχναν σε κάθε συναυλία του. Τα βραβεία για τον Michel δεν σταμάτησαν ποτέ ούτε ακόμη και μετά τον θάνατο του. Οι κριτικοί αλλά και οι ελίτ της μουσικής σε κάθε συνέντευξη έδιναν τα εύσημα στο ταλέντο που διακατείχε τον Michel. Δυστυχώς κάποιοι από αυτούς ποτέ δεν δέχθηκαν το χάρισμα που είχε ο Michel και χλεύαζαν ότι έγινε γνωστός λόγω του προβλήματος του.
Λίγο μετά τα 36α γενέθλια του ο Michel αρρώστησε σοβαρά και άφησε την τελευταία του πνοή στις 6 Ιανουαρίου 1999 στο Μανχάταν. Η είδηση του θανάτου του προκάλεσε θλίψη σε ολόκληρο τον κόσμο της μουσικής. Ο Michel κατάφερε να νικήσει τα πάθη του, τις αδυναμίες του, αλλά και τα τεράστια προβλήματα υγείας που είχε και ακολούθησε το δικό του όνειρο. Για τους Γάλλους ο Michel Petrucciani παραμένει ένας εθνικός ήρωας, ένας ήρωας της ίδιας της ζωής, ένα παράδειγμα προς μίμηση όπως είπε κάποτε ο πρώην Γάλλος Πρόεδρος Jacques Chirac.
Tromaktiko
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΠΡΟΣ... ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΛΛΑΔΑ Ο ΚΑΜΠΕΘΑΣ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
