2013-03-07 01:07:03
Γράφει η Βαρβάρα Ντάβαρη
Όταν, κατά την Παλαιά Διαθήκη, ο Θεός «αποφάσισε» ότι η μεταθανάτια τιμωρία... του ανυπάκουου Αδάμ, και κατ’ επέκτασιν του ανθρώπινου είδους, θα είναι να«απελεύει εις χουν» , ξέχασε να διευκρινίσει: με ή χωρίς τα όργανα; Η απάντηση έρχεται χρόνια μετά από το κράτος που –γενναιόδωρο γαρ– μας δίνει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αξιοποιήσουμε εποικοδομητικά το κουφάρι μας πριν το προσφέρουμε ως γεύμα στα σκουλήκια. Θα την αφήσουμε να πάει χαμένη;
Το σχέδιο του υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης που θα καθιστά την δωρεά οργάνων υποχρεωτική μοιάζει βγαλμένο από ταινία τρόμου. Σύμφωνα με αυτό, κάθε άνθρωπος θεωρείται εν δυνάμει δότης μιας και το κράτος θεωρεί ότι έχει την «εικαζόμενη συναίνεση» του ίδιου ή/και της οικογένειάς του. Στον αντίποδα, ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων εξέδωσε ένα έντυπο-υπεύθυνη δήλωση με την οποία θα εκφράζεται ρητά και κατηγορηματικά η άρνηση κάποιου να γίνει δωρητής οργάνων
. Εξυπακούεται, βέβαια, ποια θα είναι η μοίρα όσων πεθάνουν στα αζήτητα Η δωρεά οργάνων στην Ελλάδα είναι μέχρι στιγμής προαιρετική. Εθελοντική. Βασισμένη, κυρίως, στον αλτρουισμό και την μεγαλοψυχία των δοτών. Ιδιαίτερη έτσι κι αλλιώς καθώς πίσω της κρύβει μια ολόκληρη φιλοσοφία ζωής. Όταν επιβάλλεται παύει να είναι δωρεά και γίνεται αρπαγή. Απομακρύνεται αυτομάτως από την χαρά του «προσφέρειν» και συνοδεύεται από την αντίδραση του «αναγκάζεσθαι».
Κι ας υποθέσουμε ότι το φιλεύσπλαχνο κράτος άρχισε ξαφνικά να νοιάζεται για τους πολίτες του και θέλει με αυτόν τον τρόπο να αυξήσει την προσφορά οργάνων και, συνάμα, τις πιθανότητες των ασθενών να ζήσουν. Ποιος μπορεί να εγγυηθεί για το νομότυπο των διαδικασιών αν παρακαμφθεί ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων; Χιλιάδες άνθρωποι ζουν καθημερινά με την ελπίδα ότι θα βρεθεί συμβατός δότης. Ότι η επόμενη μέρα θα τους φέρει τα νέα που περιμένουν και ότι θα συνεχίσουν να ζουν. Με δεδομένη την διαφθορά στον τομέα της υγείας, ποιος μπορεί να εξασφαλίσει ότι δεν θα υπάρξουν πρόθυμοι συγγενείς και ακόμα πιο πρόθυμοι γιατροί που με κάμποσα ευρώ σε ένα φακελάκι θα ανεβάσουν τον ασθενή τους λίγες θέσεις πιο ψηλά στην λίστα αναμονής; Τους συγγενείς τους καταλαβαίνω και τους δικαιολογώ σε έναν βαθμό. Κάθε μάνα θα έδινε «γη και ύδωρ» για να σώσει το ετοιμοθάνατο παιδί της. Αλλά, ποιος, εν τέλει, μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο μιας ασύδοτης και αισχρής εμπορίας οργάνων με το κράτος να κάνει τα στραβά μάτια;
pragmatikotita.gr
Όταν, κατά την Παλαιά Διαθήκη, ο Θεός «αποφάσισε» ότι η μεταθανάτια τιμωρία... του ανυπάκουου Αδάμ, και κατ’ επέκτασιν του ανθρώπινου είδους, θα είναι να«απελεύει εις χουν» , ξέχασε να διευκρινίσει: με ή χωρίς τα όργανα; Η απάντηση έρχεται χρόνια μετά από το κράτος που –γενναιόδωρο γαρ– μας δίνει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αξιοποιήσουμε εποικοδομητικά το κουφάρι μας πριν το προσφέρουμε ως γεύμα στα σκουλήκια. Θα την αφήσουμε να πάει χαμένη;
Το σχέδιο του υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης που θα καθιστά την δωρεά οργάνων υποχρεωτική μοιάζει βγαλμένο από ταινία τρόμου. Σύμφωνα με αυτό, κάθε άνθρωπος θεωρείται εν δυνάμει δότης μιας και το κράτος θεωρεί ότι έχει την «εικαζόμενη συναίνεση» του ίδιου ή/και της οικογένειάς του. Στον αντίποδα, ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων εξέδωσε ένα έντυπο-υπεύθυνη δήλωση με την οποία θα εκφράζεται ρητά και κατηγορηματικά η άρνηση κάποιου να γίνει δωρητής οργάνων
Κι ας υποθέσουμε ότι το φιλεύσπλαχνο κράτος άρχισε ξαφνικά να νοιάζεται για τους πολίτες του και θέλει με αυτόν τον τρόπο να αυξήσει την προσφορά οργάνων και, συνάμα, τις πιθανότητες των ασθενών να ζήσουν. Ποιος μπορεί να εγγυηθεί για το νομότυπο των διαδικασιών αν παρακαμφθεί ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων; Χιλιάδες άνθρωποι ζουν καθημερινά με την ελπίδα ότι θα βρεθεί συμβατός δότης. Ότι η επόμενη μέρα θα τους φέρει τα νέα που περιμένουν και ότι θα συνεχίσουν να ζουν. Με δεδομένη την διαφθορά στον τομέα της υγείας, ποιος μπορεί να εξασφαλίσει ότι δεν θα υπάρξουν πρόθυμοι συγγενείς και ακόμα πιο πρόθυμοι γιατροί που με κάμποσα ευρώ σε ένα φακελάκι θα ανεβάσουν τον ασθενή τους λίγες θέσεις πιο ψηλά στην λίστα αναμονής; Τους συγγενείς τους καταλαβαίνω και τους δικαιολογώ σε έναν βαθμό. Κάθε μάνα θα έδινε «γη και ύδωρ» για να σώσει το ετοιμοθάνατο παιδί της. Αλλά, ποιος, εν τέλει, μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο μιας ασύδοτης και αισχρής εμπορίας οργάνων με το κράτος να κάνει τα στραβά μάτια;
pragmatikotita.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μία βόλτα στον Άθωνα
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αυστραλία: Ο «κρατούμενος X» εργαζόταν για το Ισραήλ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
