2013-03-08 00:19:04
Την περασμένη εβδομάδα, σε μια πολυαναμενόμενη ομιλία του, ο Γερμανός Πρόεδρος Joachim Gauck προειδοποίησε ενάντια στην... τυφλή επιδίωξη μιας «ολοένα και πιο ενωμένης» Ευρωπαϊκής Ένωσης, αναγνωρίζοντας ότι η αυξανόμενη ανισότητα μεταξύ των κρατών μελών δημιουργεί «μια αίσθηση αμηχανίας, ακόμη και θυμό» αυξάνοντας τον κίνδυνο της εθνικής ταπείνωσης. Επεσήμανε ότι, εκτός από την οικονομική κρίση, υπάρχει «μια κρίση εμπιστοσύνης στην Ευρώπη.»
Ενώ ο Gauck κατέστησε σαφές ότι ο ίδιος παραμένει αναμφισβήτητα υπέρ της Ευρώπης, τόνισε την ανάγκη για προβληματισμό για το μέλλον της Ευρώπης - και ιδιαίτερα της ευρωζώνης. Μόνιμα στα πρόθυρα μεγαλύτερης ολοκλήρωσης, οι Ευρωπαίοι είναι διστακτικοί, «όχι σίγουροι αν θα πρέπει πραγματικά να κάνουν το βήμα.» Η αντιμετώπιση αυτού του δισταγμού, δήλωσε, θα απαιτήσει προσεκτική, λεπτομερή κατανόηση του τι σημαίνει «περισσότερη Ευρώπη» πραγματικά.
Ο Gauck μπορεί να μην προχώρησε αρκετά: Σε αυτό το σημείο, μια ολοένα στενότερη ένωση μπορεί να είναι μια πολιτική οφθαλμαπάτη. Αντί να επιδιώκουμε μια πιο αναποφάσιστη ενότητα, τώρα μπορεί να είναι η κατάλληλη στιγμή να αποκαταστήσουμε την αποτελεσματική κυριαρχία των εθνικών αρχών σε χώρες της ευρωζώνης. Μια τέτοια κίνηση θα μπορούσε να ανακουφίσει το άγχος σε σύντομο χρονικό διάστημα, δίνοντας έτσι στους Ευρωπαίους την ευκαιρία να ανασυνταχθούν στο πλαίσιο της προετοιμασίας τους για τα μελλοντικά βήματα προς μια πιο ολοκληρωμένη Ευρώπη και ένα πιο ανθεκτικό ευρώ.
Για το σκοπό αυτό, οι ηγέτες της ευρωζώνης θα πρέπει να κάνουν τρία βασικά βήματα. Το δυσλειτουργικό σύστημα της ευρωπαϊκής δημοσιονομικής διακυβέρνησης θα πρέπει να διαλυθεί – η δημοσιονομική ευθύνη θα πρέπει να επιστραφεί στα κράτη μέλη - και, για να ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος της υπερβολικής τάσης δανεισμού, οι ιδιώτες δανειστές θα πρέπει να υποχρεωθούν να αναλάβει ζημίες που συνεπάγεται το μη βιώσιμο δημόσιο χρέος.
Στήριξη της άποψης κατά της ευρωπαϊκής δημοσιονομικής διακυβέρνησης είναι απλή. Πριν από την κρίση, η έμφαση στη μείωση των εθνικών δημοσιονομικών ελλειμμάτων κάτω από το 3% του ΑΕΠ οδήγησε σε εκτεταμένα προβλήματα.
Στήριξη της άποψης για την επιστροφή της δημοσιονομικής ευθύνης στις εθνικές αρχές είναι επίσης ισχυρή - και όχι μόνο επειδή η κεντρική φορολογική αρχή έχει αποδειχθεί τόσο αναποτελεσματική. Με τους πολίτες των χωρών να φέρουν τη συνολική φορολογική επιβάρυνση της κρίσης, η διαρκής θέση ότι δεν θα ενεργήσουν υπεύθυνα είναι συγκαταβατική, στην καλύτερη περίπτωση.
Η εθνική φορολογική κυριαρχία θα διευκολύνει το τελικό κρίσιμο βήμα: την οικοδόμηση μιας πιο ώριμης σχέσης με τους ιδιωτικούς δανειστές. Η ευρωζώνη ιδρύθηκε πάνω στην αρχή της «μη διάσωσης»: εάν τα κράτη μέλη δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν τα χρέη τους, οι δανειστές θα αναλάβουν τις ζημίες. Αλλά οι δανειστές επέλεξαν - σωστά, όπως αποδείχθηκε - να αγνοήσουν αυτή την απειλή. Αντί της επιβολής του όρου «μη διάσωσης», οι χώρες οφειλέτες χρησιμοποίησαν 'επίσημα' δάνεια για την αποπληρωμή των ιδιωτών πιστωτών.
Ως εκ τούτου, οι χώρες αυτές έχουν καταδικαστεί σε συνεχή λιτότητα, χαμηλή ανάπτυξη και υψηλό χρέος, και έλλειψη οποιουδήποτε μελλοντικού κινήτρου για τους ιδιωτικούς δανειστές να επιβάλουν δημοσιονομική πειθαρχία σε κρατικούς δανειολήπτες. Μόνο με τη μετατόπιση του βάρους της ευθύνης πίσω στους ιδιώτες δανειστές μπορούν να ξεφύγουν από αυτό το τέλμα.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, κάθε πολιτεία είναι υπεύθυνη για τη δημοσιονομική διαχείριση της, χωρίς να είναι αναγκασμένη να συμμορφώνονται με ένα ενιαίο, γενικό πρότυπο. Οι πολιτείες δεν ρυθμίζονται από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Ρυιθμίζονται από τη γνώση και μόνο ότι κανείς δεν θα εξοφλήσει τα δικά τους χρέη τους. Και το σύστημα φαίνεται να λειτουργεί: κατά την κρίση, οι πολιτείες των ΗΠΑ είχαν σημαντικά χαμηλότερο έλλειμμα και χρέος από τα ευάλωτα κράτη μέλη της ευρωζώνης.
Μέχρι στιγμής, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έχει σε μεγάλο βαθμό τεθεί σε μια διαδικασία «πτώσης προς τα εμπρός», όπου κάθε παραπάτημα εξυπηρετεί ως ένα μάθημα από το οποίο αναδύεται μια ισχυρότερη ένωση. Αλλά, ενώ η αβέβαιη προσέγγιση μπορεί να αρκεί ως βάση για τις δηλώσεις καλών προθέσεων, δεν εμπνέει την εμπιστοσύνη που απαιτείται ώστε οι χώρες να κάνουν τώρα τη βαθιά οικονομική δέσμευση που χρειάζεται.
Οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να έχουν την ευκαιρία να ανακτήσουν τη θέση τους. Η μμταφορά της δημοσιονομικής ευθύνης στις εθνικές αρχές δεν θα σήμαινε μόνο το τέλος των αντιπαραγωγικών προσπαθειών για τη διαχείριση των δημοσιονομικών υποθέσεων κεντρικά. Θα μειώσει επίσης την αίσθηση της απογοήτευσης και την έλλειψη ελέγχου που τροφοδοτεί τον ευρωσκεπτικισμό.
Με λίγα λόγια, ένα βήμα πίσω, θα δώσει την ευκαιρία για να επαναφέρουμε και να σχεδιάσουμε μια καλύτερη πορεία προς μια πιο σταθερή, πιο ολοκληρωμένη Ευρώπη.
Για να λειτουργήσει μια δημοσιονομική ένωση - όσο απίθανο και να είναι - είναι ζωτικής σημασίας ένα στερεό θεμέλιο. Όπως εξήγησε Gauck, οι Ευρωπαίοι «πρέπει να σταθούμε και να προετοιμαστούμε ... [οι ίδιοι] τόσο διανοητικά όσο και συναισθηματικά για το επόμενο βήμα, το οποίο θα απαιτήσει την είσοδο μας σε ανεξερεύνητο έδαφος.»
Δίνοντας στους Ευρωπαίους το χρόνο και το χώρο για να επιλέξουν περισσότερη Ευρώπη θα ενισχύσει τις βασικές αξίες πάνω στις οποίες χτίζεται η ολοκλήρωση για εδώ και έξι δεκαετίες. Οι συνεχείς λακούβες όμως θα οδηγήσουν αναπόφευκτα σε μια εξουθενωτική, αν όχι μοιραία, πτώση.
sofokleous10.gr
Ενώ ο Gauck κατέστησε σαφές ότι ο ίδιος παραμένει αναμφισβήτητα υπέρ της Ευρώπης, τόνισε την ανάγκη για προβληματισμό για το μέλλον της Ευρώπης - και ιδιαίτερα της ευρωζώνης. Μόνιμα στα πρόθυρα μεγαλύτερης ολοκλήρωσης, οι Ευρωπαίοι είναι διστακτικοί, «όχι σίγουροι αν θα πρέπει πραγματικά να κάνουν το βήμα.» Η αντιμετώπιση αυτού του δισταγμού, δήλωσε, θα απαιτήσει προσεκτική, λεπτομερή κατανόηση του τι σημαίνει «περισσότερη Ευρώπη» πραγματικά.
Ο Gauck μπορεί να μην προχώρησε αρκετά: Σε αυτό το σημείο, μια ολοένα στενότερη ένωση μπορεί να είναι μια πολιτική οφθαλμαπάτη. Αντί να επιδιώκουμε μια πιο αναποφάσιστη ενότητα, τώρα μπορεί να είναι η κατάλληλη στιγμή να αποκαταστήσουμε την αποτελεσματική κυριαρχία των εθνικών αρχών σε χώρες της ευρωζώνης. Μια τέτοια κίνηση θα μπορούσε να ανακουφίσει το άγχος σε σύντομο χρονικό διάστημα, δίνοντας έτσι στους Ευρωπαίους την ευκαιρία να ανασυνταχθούν στο πλαίσιο της προετοιμασίας τους για τα μελλοντικά βήματα προς μια πιο ολοκληρωμένη Ευρώπη και ένα πιο ανθεκτικό ευρώ.
Για το σκοπό αυτό, οι ηγέτες της ευρωζώνης θα πρέπει να κάνουν τρία βασικά βήματα. Το δυσλειτουργικό σύστημα της ευρωπαϊκής δημοσιονομικής διακυβέρνησης θα πρέπει να διαλυθεί – η δημοσιονομική ευθύνη θα πρέπει να επιστραφεί στα κράτη μέλη - και, για να ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος της υπερβολικής τάσης δανεισμού, οι ιδιώτες δανειστές θα πρέπει να υποχρεωθούν να αναλάβει ζημίες που συνεπάγεται το μη βιώσιμο δημόσιο χρέος.
Στήριξη της άποψης κατά της ευρωπαϊκής δημοσιονομικής διακυβέρνησης είναι απλή. Πριν από την κρίση, η έμφαση στη μείωση των εθνικών δημοσιονομικών ελλειμμάτων κάτω από το 3% του ΑΕΠ οδήγησε σε εκτεταμένα προβλήματα.
Στήριξη της άποψης για την επιστροφή της δημοσιονομικής ευθύνης στις εθνικές αρχές είναι επίσης ισχυρή - και όχι μόνο επειδή η κεντρική φορολογική αρχή έχει αποδειχθεί τόσο αναποτελεσματική. Με τους πολίτες των χωρών να φέρουν τη συνολική φορολογική επιβάρυνση της κρίσης, η διαρκής θέση ότι δεν θα ενεργήσουν υπεύθυνα είναι συγκαταβατική, στην καλύτερη περίπτωση.
Η εθνική φορολογική κυριαρχία θα διευκολύνει το τελικό κρίσιμο βήμα: την οικοδόμηση μιας πιο ώριμης σχέσης με τους ιδιωτικούς δανειστές. Η ευρωζώνη ιδρύθηκε πάνω στην αρχή της «μη διάσωσης»: εάν τα κράτη μέλη δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν τα χρέη τους, οι δανειστές θα αναλάβουν τις ζημίες. Αλλά οι δανειστές επέλεξαν - σωστά, όπως αποδείχθηκε - να αγνοήσουν αυτή την απειλή. Αντί της επιβολής του όρου «μη διάσωσης», οι χώρες οφειλέτες χρησιμοποίησαν 'επίσημα' δάνεια για την αποπληρωμή των ιδιωτών πιστωτών.
Ως εκ τούτου, οι χώρες αυτές έχουν καταδικαστεί σε συνεχή λιτότητα, χαμηλή ανάπτυξη και υψηλό χρέος, και έλλειψη οποιουδήποτε μελλοντικού κινήτρου για τους ιδιωτικούς δανειστές να επιβάλουν δημοσιονομική πειθαρχία σε κρατικούς δανειολήπτες. Μόνο με τη μετατόπιση του βάρους της ευθύνης πίσω στους ιδιώτες δανειστές μπορούν να ξεφύγουν από αυτό το τέλμα.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, κάθε πολιτεία είναι υπεύθυνη για τη δημοσιονομική διαχείριση της, χωρίς να είναι αναγκασμένη να συμμορφώνονται με ένα ενιαίο, γενικό πρότυπο. Οι πολιτείες δεν ρυθμίζονται από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Ρυιθμίζονται από τη γνώση και μόνο ότι κανείς δεν θα εξοφλήσει τα δικά τους χρέη τους. Και το σύστημα φαίνεται να λειτουργεί: κατά την κρίση, οι πολιτείες των ΗΠΑ είχαν σημαντικά χαμηλότερο έλλειμμα και χρέος από τα ευάλωτα κράτη μέλη της ευρωζώνης.
Μέχρι στιγμής, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έχει σε μεγάλο βαθμό τεθεί σε μια διαδικασία «πτώσης προς τα εμπρός», όπου κάθε παραπάτημα εξυπηρετεί ως ένα μάθημα από το οποίο αναδύεται μια ισχυρότερη ένωση. Αλλά, ενώ η αβέβαιη προσέγγιση μπορεί να αρκεί ως βάση για τις δηλώσεις καλών προθέσεων, δεν εμπνέει την εμπιστοσύνη που απαιτείται ώστε οι χώρες να κάνουν τώρα τη βαθιά οικονομική δέσμευση που χρειάζεται.
Οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να έχουν την ευκαιρία να ανακτήσουν τη θέση τους. Η μμταφορά της δημοσιονομικής ευθύνης στις εθνικές αρχές δεν θα σήμαινε μόνο το τέλος των αντιπαραγωγικών προσπαθειών για τη διαχείριση των δημοσιονομικών υποθέσεων κεντρικά. Θα μειώσει επίσης την αίσθηση της απογοήτευσης και την έλλειψη ελέγχου που τροφοδοτεί τον ευρωσκεπτικισμό.
Με λίγα λόγια, ένα βήμα πίσω, θα δώσει την ευκαιρία για να επαναφέρουμε και να σχεδιάσουμε μια καλύτερη πορεία προς μια πιο σταθερή, πιο ολοκληρωμένη Ευρώπη.
Για να λειτουργήσει μια δημοσιονομική ένωση - όσο απίθανο και να είναι - είναι ζωτικής σημασίας ένα στερεό θεμέλιο. Όπως εξήγησε Gauck, οι Ευρωπαίοι «πρέπει να σταθούμε και να προετοιμαστούμε ... [οι ίδιοι] τόσο διανοητικά όσο και συναισθηματικά για το επόμενο βήμα, το οποίο θα απαιτήσει την είσοδο μας σε ανεξερεύνητο έδαφος.»
Δίνοντας στους Ευρωπαίους το χρόνο και το χώρο για να επιλέξουν περισσότερη Ευρώπη θα ενισχύσει τις βασικές αξίες πάνω στις οποίες χτίζεται η ολοκλήρωση για εδώ και έξι δεκαετίες. Οι συνεχείς λακούβες όμως θα οδηγήσουν αναπόφευκτα σε μια εξουθενωτική, αν όχι μοιραία, πτώση.
sofokleous10.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
