2013-03-11 12:27:04
Είναι από τις περιπτώσεις που εύχεσαι να υπήρχε «το χάπι της επόμενης μέρας». Γιατί η απιστία μπορεί να συγχωρείται, όμως δεν ξεχνιέται.
«Είμαι βαθιά λυπημένη για τον πόνο και την ντροπή που έχω προκαλέσει στους κοντινούς μου ανθρώπους και σε όσους έχουν επηρεαστεί από αυτό. Αυτή η στιγμιαία απερισκεψία έθεσε σε κίνδυνο το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου, το πρόσωπο που αγαπώ και σέβομαι περισσότερο, τον Ρομπ. Τον αγαπώ, τον αγαπώ, συγγνώμη». (Η Kρίστεν Στιούαρτ παραδέχεται δημόσια πως απάτησε τον Ρόμπερτ Πάτινσον). Tρία «αγαπώ», ένα «συγγνώμη», μια γερή τζούρα από πόνο, ντροπή και λύπη σε πέντε σειρές - όχι κι άσχημα, αν σκεφτείς ότι μιλάμε για το «κέρατο της χρονιάς». Η ιστορία, γνωστή: μέχρι πέρυσι, οι Robsten, ήταν το «χρυσό ζευγάρι» του Χόλιγουντ. Ήταν ο μεγαλειώδης, απαγορευμένος έρωτας του βαμπίρ και της θνητής, που ξαφνικά συνέβη στην πραγματικότητα, ήταν το αγόρι που ήθελαν όλες οι γυναίκες και η ανερχόμενη νεαρή σταρ, ήταν οι ντροπαλές πόζες στους paparazzi και τα κλεμμένα φιλιά στο δειλινό, στις Κάννες - ένα τυπικό, χολιγουντιανό love story με υπόκρουση το ένα δισεκατομμύριο στρογγυλά, ασημένια δολαριάκια που κουδούνιζαν ξετρελαμένα στο box office
. Και μετά, το πράγμα στράβωσε. Εκείνη άρχισε να σαλιαρίζει με τον σκηνοθέτη της από άλλη ταινία, βγήκαν στα μανταλάκια των περιπτέρων οι γνωστές «καυτές» paparazzi πόζες, που τους έδειχναν να φιλιούνται/αγκαλιάζονται/χαϊδολογιούνται σε κάτι ερημιές, έγινε σκάνδαλο. Ο Ρομπ έφυγε από το σπίτι, οι fans του Twilight έβριζαν λυσσαλέα την άπιστη, σε blogs, μπλουζάκια και σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα, κι εκείνη έκλαιγε, έτρωγε παγωτά και ξανάκλαιγε, φορώντας κάτι άθλια τζιν. Τελικά, εκεί γύρω στον Νοέμβριο τα ξαναβρήκαν, (εντάξει τώρα, εκκρεμούσε και μια πρεμιέρα, να είμαστε λογικοί, μην είμαστε και ονειροπόλοι…), χάρισαν στις κάμερες πολλά αμήχανα χαμόγελα και άφησαν να διαρρεύσει στον Τύπο πως ναι, είναι πάλι μαζί αλλά «το πάνε αργά»ν γιατί υπάρχουν «κάποια θέματα εμπιστοσύνης» στη σχέση τους. «Κάποια», δηλαδή το εξής ένα: ο Ρούπερτ Σάντερς. Άγγλος, 42 χρονών, σκηνοθέτης. Παντρεμένος, με δυο παιδιά. Τουλάχιστον η κ. Liberty Ross– Sanders (το έτερο, κερατωμένο μέλος της ιστορίας), φρόντισε να κάνει πιο σαφείς τις προθέσεις της: έφυγε από το σπίτι και βρήκε τον καλύτερο δικηγόρο των celebrity διαζυγίων της πιάτσας –αυτόν, που, πιθανότατα θα της εξασφαλίσει μια αυτοκρατορική διατροφή. Hθικό δίδαγμα No 1: ναι, η απιστία «ξεπουλάει» τη σχέση (αλλά μόνο στο Χόλιγουντ μια πληγωμένη καρδιά μπορεί να πιάσει πραγματικά καλή τιμή). Ηθικό δίδαγμα No 2: Εντάξει, αφού το ‘παθε ο Ρομπ, μπορεί να το πάθει ο καθένας. Ηθικό δίδαγμα No 3: παρακαλώ, σημειώστε κάπου τις λέξει, «συγγνώμη» και «πόνος», θα τις ξαναχρειαστούμε στην πορεία WWW.APISTI.COM
Όχι ότι οι Robsten είναι καμιά εξαιρετική περίπτωση. Παρά την περί αντιθέτου κοινή ρομαντική αντίληψη που ευθύνεται για τους περισσότερους γάμους στη φύση, η μονογαμία (ξέρετε, εκείνη η παλιά, καλή συνήθεια, που θέλει έναν άντρα και μια γυναίκα μαζί και ερωτευμένους για πάντα), είναι εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο. Για την ακρίβεια –αν πιστέψει κανείς τους επιστήμονες της εξέλιξης–, μόνο οι νυχτερίδες, κανά δυό Αφρικανικοί πίθηκοι, μερικοί αρουραίοι και κάτι αφρικανικές αντιλόπες είναι εκ φύσεως μονογαμικές. Άρα, ναι οι κοινοί άνθρωποι απατούν τα ταίρια τους με μεγάλη συχνότητα και για χίλιους δυο λόγους: γιατί η σχέση τους είναι κακή, γιατί η σχέση τους είναι καλή αλλά βαριούνται, γιατί το αρσενικό πρέπει να «διασπείρει» τα γονίδιά του σε περισσότερες από μία θηλυκές για να είναι σίγουρο ότι αποκτήσει απογόνους (σ.σ. η απλή ανθρωπολογική-εξελικτική εξήγηση της αντρικής γουρουνιάς), γιατί κάποιος από τους δύο θέλει να νιώσει πάλι νέος, ωραίος και ικανός, από ζήλεια, μοναξιά, ανασφάλεια, εκδίκηση. Ή, απλά, γιατί μπορούν.
Το πράγμα μπερδεύεται, επειδή προφανώς η ερωτική κουλτούρα του «ένα συν ένα» είναι ισχυρότερη και, δεύτερον, γιατί το τι ακριβώς συνιστά απιστία αλλάζει ανάλογα με τις εποχές, τις αρχές, τα ταμπού, τις ανάγκες, τα απωθημένα κ.λπ. του ζευγαριού. Προσωπικά, γνωρίζω γυναίκες που, π.χ., θεωρούν απιστία ακόμα και τη σιωπηλή επιθυμία (π.χ., «αν το θέλει, είναι σαν να το έκανε κιόλας, δηλαδή τι τον κρατάει κοντά μου, ο γάμος;» τιτιβίζουν λυπημένα στα τηλέφωνά τους), άλλες που παραβλέπουν το γεγονός πως το ταίρι τους πλήρωνε για «εξωτερικές» ερωτικές υπηρεσίες, την εποχή που εκείνες βολόδερναν με μια οδυνηρή εγκυμοσύνη («μα δεν είναι απιστία, είναι σωματική εκτόνωση - αφού εγώ δεν μπορούσα», συμπληρώνουν με ένα κατέβασμα της φωνής όλο νόημα…) και κάποιες που στέκονται δίβουλες για το αν πρέπει να χακάρουν αιφνιδιαστικά τους λογαριασμούς του φίλου τους στο FB - μη γελιέστε, το debate αν το sexting είναι ή όχι απιστία, διχάζει περισσότερο κόσμο και από το στικάκι με τη λίστα Λαγκάρντ. Αλλά το μεγαλύτερο ερώτημα, τελικά, είναι άλλο: θέλω να ξέρω; Κι αν μάθω, θα καταφέρω να συγχωρέσω; Με δυό λόγια, υπάρχει –κοινή– ζωή μετά την απιστία;
«ΜΕΝΩ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ…»
Η ιστορία που ακολουθεί είναι πραγματική. Η Γ. και ο Κ., είναι παιδικοί φίλοι μου, παντρεμένοι, γύρω στα 40. Ο γάμος τους δεν ήταν εύκολος – παντρεύτηκαν πολύ μικροί από ιλιγγιώδη έρωτα, έκαναν στα γρήγορα παιδί. Την εποχή που όλοι εμείς, οι υπόλοιποι της παλιοπαρέας, σπουδάζαμε, γλεντούσαμε, ερωτευόμασταν, αλλάζαμε ζωές με κάθε μας ανάσα, εκείνοι άλλαζαν πάνες και κρατούσαν από κοινού μια μικρή επιχείρηση. Με τα χρόνια, βάρυναν, κουράστηκαν, άλλαξαν. Η Γ. έλεγε πως ο Κ. έγινε μονόχνωτος και αδιάφορος στις ανάγκες της, εκείνος την κατηγορούσε για ανωριμότητα, της φώναζε πως αρνιόταν να μεγαλώσει. Στη σχέση τους τρύπωσαν τρίτοι – περαστικά ξοδέματα της οργής τους και της ανίας 20 χρόνων γάμου. Η Γ. ερωτεύτηκε ξανά. «Ο Χ. είναι το άλλο μου μισό», επέμενε κάθε φορά που βρισκόμασταν, λάμποντας με μυστική χαρά. Σκεφτόταν να χωρίσει. Ύστερα, κατά τύχη, ξετρύπωσε ένα δυό πολύ «εύγλωττα» ερωτικά μηνύματα στο κινητό του άντρα της. Ο Κ. και μια άλλη γυναίκα; Κατέρρευσε, έσβησε, αρρώστησε. Μεμιάς, ο Χ. εξαφανίστηκε, βγήκε από το σχέδιο, σαν μια παράταιρη μουτζούρα, μια επιπολαιότητα. Αντιμετώπισε τον Κ., που της τα ομολόγησε όλα κι έπεσε γονατιστός στα πόδια της: αν τον συγχωρούσε, αν έμενε κοντά του, θα έκανε τα πάντα για να εξιλεωθεί. Θα άλλαζε – τώρα πια ήξερε, έμαθε, είχε πάρει το μάθημά του. Δεν μπορούσε –της ορκιζόταν– να ζήσει χωρίς εκείνη. Τον πίστεψε κι έμεινε. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, η Γ. και ο Κ. ζουν ένα θερμό ερωτικό revival: ταξιδάκια, εκδρομές, ραντεβού, ερωτικά σημειώματα. «Ούτε στα 20 μας, δεν ήμασταν έτσι», μου εξομολογείται, κρυφογελώντας η φίλη μου, που παραδέχεται, πάντως πως έχει περαστικά ξεσπάσματα νεύρων. Και μελαγχολεί συχνά. «Είναι στιγμές που γυρίζουν όλα πάλι στο μυαλό μου και τρελαίνομαι– δεν ήταν και λίγο αυτό που μας συνέβη. Ό,τι και να λένε, η προδοσία είναι σκληρό φρούτο, δεν μασιέται, ούτε καταπίνεται εύκολα. Προσπαθώ. Μένω εδώ και προσπαθώ να δείχνω χαρούμενη. Αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω. Όχι ακόμα…»
Η ΜΑΓΙΚΗ ΣΥΓΓΝΩΜΗ
«Η απιστία εξακολουθεί να μας έλκει», δηλώνει ο Πασκάλ Μπρικνέρ (Γάλλος διανοούμενος και συγγραφέας του πονήματος Ο Γάμος Από Έρωτα Έχει Αποτύχει;), «διότι κάθε ντουέτο, στον πυρήνα του εμπεριέχει τη νοσταλγία ενός τρίο. Όταν είμαστε δύο, ονειρευόμαστε τον τρίτο, ο οποίος με την ύπαρξή του θα μας βοηθήσει να παραμείνουμε στο ζευγάρι ή θα μας συμπαρασύρει σε μια ζωή πιο πλούσια και ενδιαφέρουσα. Ακόμη και στα μοντέρνα ζευγάρια, η ζήλια λειτουργεί ωςένα είδος κινητήριας δύναμης, η οποία άλλοτε θρέφει την επιθυμία και άλλοτε σκοτώνει το ζευγάρι με ατέρμονους καβγάδες και σκηνές. Δεν έχουμε ξεπεράσει, και πιθανότατα δεν θα ξεπεράσουμε ποτέ, το παλιό θέατρο του έρωτα, το θέατρο του πάθους. Απλώς έχουμε μια προσέγγιση πιο άνετη επιφανειακά. Η σκοτεινή, όμως, πλευρά του έρωτα θα συνεχίσει να μας συνοδεύει. Χωρίς αυτή τη σκοτεινή πλευρά, μπορεί να μην υπήρχε ερωτικό πάθος».
Ας μη γελιόμαστε. Με πάθος ή χωρίς, η απιστία βιώνεται ως βαθύ τραύμα είναι η προδοσία της μυστικής συμφωνίας εμπιστοσύνης που έχουν κάνει μεταξύ τους τα δυο μέλη του ζευγαριού. Αλλά είναι και ένα τραύμα πιο βαθύ, πιο προσωπικό: στην ουσία, όταν απατούμε είναι σαν να λέμε στον άλλο «δεν είσαι αρκετός για μένα». Δεν είσαι ο ένας, η μία, το μοναδικό σύμπαν που σκεπάζει όλες τις προσδοκίες μου. Κι αυτό από μόνο του είναι πολύ σκληρό. Τόσο, που –κι εδώ οι ειδικοί ομονοούν– στις περιπτώσεις που η απιστία είναι μια μικρή, περαστική περιπέτεια, ένα μικρό ψέμα, τελικά είναι προτιμότερο από μια μεγάλη, βαθιά πληγή.
Για όλα τα άλλα «περιστατικά» δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές – υπάρχει ασφαλώς οργή, πόνος, δάκρυα και μπόλικη οδύνη, αυτή του πένθους της σχέσης. Υπάρχουν οι στιγμές που δεν πιστεύεις πως τελικά ΑΥΤΟ σου συνέβη και μετά θες να μάθεις τα πάντα, τα πού, τα πότε, και τα πώς –με επίμονη, σαδιστική εμμονή στις λεπτομέρειες– και κυρίως στα «γιατί». Υπάρχουν οι κύκλοι: ο κύκλος των ενοχών (μήπως φταίω εγώ που βρήκε άλλη;), ο κύκλος των αναμνήσεων (κοίτα τι ερωτευμένοι που δείχνουμε σε αυτή τη φωτογραφία…), του θρήνου, του αλκοόλ και των καταθλιπτικών επεισοδίων, όπου θες απλώς να μένεις σπίτι, σε ένα κρεβάτι και να μυρίζεις καπνό την αγάπη που κάηκε και τέλειωσε. Ύστερα, ξαφνικά, τελειώνει κι αυτό. Και έρχεται η στιγμή που πρέπει να αποφασίσεις αν θα συνεχίσεις τη ζωή σου με ή χωρίς τον άλλο.
Το πιο σημαντικό βήμα –λένε οι σύμβουλοι σχέσεων– για τα ζευγάρια που καταφέρνουν να ξεπεράσουν την κρίση είναι όταν το άπιστο μέλος του ζευγαριού παραδέχεται με ευθύτητα, χωρίς ψεύτικες δικαιολογίες το λάθος του, κατανοεί τον πόνο που προκάλεσε και ζητά από τον άλλον να τον συγχωρέσει. Πρέπει –εφόσον το θέλουν και οι δύο– να μιλήσουν καθαρά, να σκύψουν με ειλικρίνεια πάνω στα λάθη τους, να χαρτογραφήσουν ρήγματα, ελπίδες, ματαιώσεις, διαψεύσεις. Να κατανοήσουν πως κάθε σχέση έχει τις καλές και τις κακές στιγμές, τις χαρές και τα προβλήματά της. Και να δεσμευτούν πως στο μέλλον θα προσπαθήσουν να τα λύνουν μαζί.
Στο τέλος, η γενναία συγγνώμη ζητά μια ειλικρινή, εξίσου γενναία συγχώρεση, την οριστική, πλήρη διαγραφή του «χρέους» του άλλου. Αυτό δεν είναι εύκολο, μπορεί να πάρει χρόνο. Και σ’ αυτό το διάστημα, ο θυμός, η θλίψη και η δυσπιστία μπορεί να επανέρχονται και η προδοσία να πικρίζει το στόμα σου. Μπορεί να μην το ξεπεράσεις ποτέ (σ.σ. α, και για να μην το ξεχάσω, last minute news από το Χόλιγουντ, ο Ρομπ και η Kρίστεν χώρισαν, μάλλον – οι προσπάθειες να τα ξαναβρούν πήγαν στο βρόντο, γιατί όπως λένε οι κουτσομπόλες στα blogs «άμα ραγίσει το γυαλί, δεν ξανακολλάει»). Ή μπορεί να κάνεις ό,τι και η φίλη μου η Γ. Όταν τη ρώτησα «πες μου αλήθεια, γιατί έμεινες;», γύρισε και μου απάντησε ήσυχα: «Προσπάθησα να φανταστώ τι από τα δύο θα έκανε τη ζωή μου αβάσταχτη αν μου έλειπε – ο άντρας μου ή ο εγωισμός μου. Κέρδισε το πρώτο…».
Κάλλια Καστάνη
http://www.madamefigaro.gr/
«Είμαι βαθιά λυπημένη για τον πόνο και την ντροπή που έχω προκαλέσει στους κοντινούς μου ανθρώπους και σε όσους έχουν επηρεαστεί από αυτό. Αυτή η στιγμιαία απερισκεψία έθεσε σε κίνδυνο το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου, το πρόσωπο που αγαπώ και σέβομαι περισσότερο, τον Ρομπ. Τον αγαπώ, τον αγαπώ, συγγνώμη». (Η Kρίστεν Στιούαρτ παραδέχεται δημόσια πως απάτησε τον Ρόμπερτ Πάτινσον). Tρία «αγαπώ», ένα «συγγνώμη», μια γερή τζούρα από πόνο, ντροπή και λύπη σε πέντε σειρές - όχι κι άσχημα, αν σκεφτείς ότι μιλάμε για το «κέρατο της χρονιάς». Η ιστορία, γνωστή: μέχρι πέρυσι, οι Robsten, ήταν το «χρυσό ζευγάρι» του Χόλιγουντ. Ήταν ο μεγαλειώδης, απαγορευμένος έρωτας του βαμπίρ και της θνητής, που ξαφνικά συνέβη στην πραγματικότητα, ήταν το αγόρι που ήθελαν όλες οι γυναίκες και η ανερχόμενη νεαρή σταρ, ήταν οι ντροπαλές πόζες στους paparazzi και τα κλεμμένα φιλιά στο δειλινό, στις Κάννες - ένα τυπικό, χολιγουντιανό love story με υπόκρουση το ένα δισεκατομμύριο στρογγυλά, ασημένια δολαριάκια που κουδούνιζαν ξετρελαμένα στο box office
Όχι ότι οι Robsten είναι καμιά εξαιρετική περίπτωση. Παρά την περί αντιθέτου κοινή ρομαντική αντίληψη που ευθύνεται για τους περισσότερους γάμους στη φύση, η μονογαμία (ξέρετε, εκείνη η παλιά, καλή συνήθεια, που θέλει έναν άντρα και μια γυναίκα μαζί και ερωτευμένους για πάντα), είναι εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο. Για την ακρίβεια –αν πιστέψει κανείς τους επιστήμονες της εξέλιξης–, μόνο οι νυχτερίδες, κανά δυό Αφρικανικοί πίθηκοι, μερικοί αρουραίοι και κάτι αφρικανικές αντιλόπες είναι εκ φύσεως μονογαμικές. Άρα, ναι οι κοινοί άνθρωποι απατούν τα ταίρια τους με μεγάλη συχνότητα και για χίλιους δυο λόγους: γιατί η σχέση τους είναι κακή, γιατί η σχέση τους είναι καλή αλλά βαριούνται, γιατί το αρσενικό πρέπει να «διασπείρει» τα γονίδιά του σε περισσότερες από μία θηλυκές για να είναι σίγουρο ότι αποκτήσει απογόνους (σ.σ. η απλή ανθρωπολογική-εξελικτική εξήγηση της αντρικής γουρουνιάς), γιατί κάποιος από τους δύο θέλει να νιώσει πάλι νέος, ωραίος και ικανός, από ζήλεια, μοναξιά, ανασφάλεια, εκδίκηση. Ή, απλά, γιατί μπορούν.
Το πράγμα μπερδεύεται, επειδή προφανώς η ερωτική κουλτούρα του «ένα συν ένα» είναι ισχυρότερη και, δεύτερον, γιατί το τι ακριβώς συνιστά απιστία αλλάζει ανάλογα με τις εποχές, τις αρχές, τα ταμπού, τις ανάγκες, τα απωθημένα κ.λπ. του ζευγαριού. Προσωπικά, γνωρίζω γυναίκες που, π.χ., θεωρούν απιστία ακόμα και τη σιωπηλή επιθυμία (π.χ., «αν το θέλει, είναι σαν να το έκανε κιόλας, δηλαδή τι τον κρατάει κοντά μου, ο γάμος;» τιτιβίζουν λυπημένα στα τηλέφωνά τους), άλλες που παραβλέπουν το γεγονός πως το ταίρι τους πλήρωνε για «εξωτερικές» ερωτικές υπηρεσίες, την εποχή που εκείνες βολόδερναν με μια οδυνηρή εγκυμοσύνη («μα δεν είναι απιστία, είναι σωματική εκτόνωση - αφού εγώ δεν μπορούσα», συμπληρώνουν με ένα κατέβασμα της φωνής όλο νόημα…) και κάποιες που στέκονται δίβουλες για το αν πρέπει να χακάρουν αιφνιδιαστικά τους λογαριασμούς του φίλου τους στο FB - μη γελιέστε, το debate αν το sexting είναι ή όχι απιστία, διχάζει περισσότερο κόσμο και από το στικάκι με τη λίστα Λαγκάρντ. Αλλά το μεγαλύτερο ερώτημα, τελικά, είναι άλλο: θέλω να ξέρω; Κι αν μάθω, θα καταφέρω να συγχωρέσω; Με δυό λόγια, υπάρχει –κοινή– ζωή μετά την απιστία;
«ΜΕΝΩ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ…»
Η ιστορία που ακολουθεί είναι πραγματική. Η Γ. και ο Κ., είναι παιδικοί φίλοι μου, παντρεμένοι, γύρω στα 40. Ο γάμος τους δεν ήταν εύκολος – παντρεύτηκαν πολύ μικροί από ιλιγγιώδη έρωτα, έκαναν στα γρήγορα παιδί. Την εποχή που όλοι εμείς, οι υπόλοιποι της παλιοπαρέας, σπουδάζαμε, γλεντούσαμε, ερωτευόμασταν, αλλάζαμε ζωές με κάθε μας ανάσα, εκείνοι άλλαζαν πάνες και κρατούσαν από κοινού μια μικρή επιχείρηση. Με τα χρόνια, βάρυναν, κουράστηκαν, άλλαξαν. Η Γ. έλεγε πως ο Κ. έγινε μονόχνωτος και αδιάφορος στις ανάγκες της, εκείνος την κατηγορούσε για ανωριμότητα, της φώναζε πως αρνιόταν να μεγαλώσει. Στη σχέση τους τρύπωσαν τρίτοι – περαστικά ξοδέματα της οργής τους και της ανίας 20 χρόνων γάμου. Η Γ. ερωτεύτηκε ξανά. «Ο Χ. είναι το άλλο μου μισό», επέμενε κάθε φορά που βρισκόμασταν, λάμποντας με μυστική χαρά. Σκεφτόταν να χωρίσει. Ύστερα, κατά τύχη, ξετρύπωσε ένα δυό πολύ «εύγλωττα» ερωτικά μηνύματα στο κινητό του άντρα της. Ο Κ. και μια άλλη γυναίκα; Κατέρρευσε, έσβησε, αρρώστησε. Μεμιάς, ο Χ. εξαφανίστηκε, βγήκε από το σχέδιο, σαν μια παράταιρη μουτζούρα, μια επιπολαιότητα. Αντιμετώπισε τον Κ., που της τα ομολόγησε όλα κι έπεσε γονατιστός στα πόδια της: αν τον συγχωρούσε, αν έμενε κοντά του, θα έκανε τα πάντα για να εξιλεωθεί. Θα άλλαζε – τώρα πια ήξερε, έμαθε, είχε πάρει το μάθημά του. Δεν μπορούσε –της ορκιζόταν– να ζήσει χωρίς εκείνη. Τον πίστεψε κι έμεινε. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, η Γ. και ο Κ. ζουν ένα θερμό ερωτικό revival: ταξιδάκια, εκδρομές, ραντεβού, ερωτικά σημειώματα. «Ούτε στα 20 μας, δεν ήμασταν έτσι», μου εξομολογείται, κρυφογελώντας η φίλη μου, που παραδέχεται, πάντως πως έχει περαστικά ξεσπάσματα νεύρων. Και μελαγχολεί συχνά. «Είναι στιγμές που γυρίζουν όλα πάλι στο μυαλό μου και τρελαίνομαι– δεν ήταν και λίγο αυτό που μας συνέβη. Ό,τι και να λένε, η προδοσία είναι σκληρό φρούτο, δεν μασιέται, ούτε καταπίνεται εύκολα. Προσπαθώ. Μένω εδώ και προσπαθώ να δείχνω χαρούμενη. Αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω. Όχι ακόμα…»
Η ΜΑΓΙΚΗ ΣΥΓΓΝΩΜΗ
«Η απιστία εξακολουθεί να μας έλκει», δηλώνει ο Πασκάλ Μπρικνέρ (Γάλλος διανοούμενος και συγγραφέας του πονήματος Ο Γάμος Από Έρωτα Έχει Αποτύχει;), «διότι κάθε ντουέτο, στον πυρήνα του εμπεριέχει τη νοσταλγία ενός τρίο. Όταν είμαστε δύο, ονειρευόμαστε τον τρίτο, ο οποίος με την ύπαρξή του θα μας βοηθήσει να παραμείνουμε στο ζευγάρι ή θα μας συμπαρασύρει σε μια ζωή πιο πλούσια και ενδιαφέρουσα. Ακόμη και στα μοντέρνα ζευγάρια, η ζήλια λειτουργεί ωςένα είδος κινητήριας δύναμης, η οποία άλλοτε θρέφει την επιθυμία και άλλοτε σκοτώνει το ζευγάρι με ατέρμονους καβγάδες και σκηνές. Δεν έχουμε ξεπεράσει, και πιθανότατα δεν θα ξεπεράσουμε ποτέ, το παλιό θέατρο του έρωτα, το θέατρο του πάθους. Απλώς έχουμε μια προσέγγιση πιο άνετη επιφανειακά. Η σκοτεινή, όμως, πλευρά του έρωτα θα συνεχίσει να μας συνοδεύει. Χωρίς αυτή τη σκοτεινή πλευρά, μπορεί να μην υπήρχε ερωτικό πάθος».
Ας μη γελιόμαστε. Με πάθος ή χωρίς, η απιστία βιώνεται ως βαθύ τραύμα είναι η προδοσία της μυστικής συμφωνίας εμπιστοσύνης που έχουν κάνει μεταξύ τους τα δυο μέλη του ζευγαριού. Αλλά είναι και ένα τραύμα πιο βαθύ, πιο προσωπικό: στην ουσία, όταν απατούμε είναι σαν να λέμε στον άλλο «δεν είσαι αρκετός για μένα». Δεν είσαι ο ένας, η μία, το μοναδικό σύμπαν που σκεπάζει όλες τις προσδοκίες μου. Κι αυτό από μόνο του είναι πολύ σκληρό. Τόσο, που –κι εδώ οι ειδικοί ομονοούν– στις περιπτώσεις που η απιστία είναι μια μικρή, περαστική περιπέτεια, ένα μικρό ψέμα, τελικά είναι προτιμότερο από μια μεγάλη, βαθιά πληγή.
Για όλα τα άλλα «περιστατικά» δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές – υπάρχει ασφαλώς οργή, πόνος, δάκρυα και μπόλικη οδύνη, αυτή του πένθους της σχέσης. Υπάρχουν οι στιγμές που δεν πιστεύεις πως τελικά ΑΥΤΟ σου συνέβη και μετά θες να μάθεις τα πάντα, τα πού, τα πότε, και τα πώς –με επίμονη, σαδιστική εμμονή στις λεπτομέρειες– και κυρίως στα «γιατί». Υπάρχουν οι κύκλοι: ο κύκλος των ενοχών (μήπως φταίω εγώ που βρήκε άλλη;), ο κύκλος των αναμνήσεων (κοίτα τι ερωτευμένοι που δείχνουμε σε αυτή τη φωτογραφία…), του θρήνου, του αλκοόλ και των καταθλιπτικών επεισοδίων, όπου θες απλώς να μένεις σπίτι, σε ένα κρεβάτι και να μυρίζεις καπνό την αγάπη που κάηκε και τέλειωσε. Ύστερα, ξαφνικά, τελειώνει κι αυτό. Και έρχεται η στιγμή που πρέπει να αποφασίσεις αν θα συνεχίσεις τη ζωή σου με ή χωρίς τον άλλο.
Το πιο σημαντικό βήμα –λένε οι σύμβουλοι σχέσεων– για τα ζευγάρια που καταφέρνουν να ξεπεράσουν την κρίση είναι όταν το άπιστο μέλος του ζευγαριού παραδέχεται με ευθύτητα, χωρίς ψεύτικες δικαιολογίες το λάθος του, κατανοεί τον πόνο που προκάλεσε και ζητά από τον άλλον να τον συγχωρέσει. Πρέπει –εφόσον το θέλουν και οι δύο– να μιλήσουν καθαρά, να σκύψουν με ειλικρίνεια πάνω στα λάθη τους, να χαρτογραφήσουν ρήγματα, ελπίδες, ματαιώσεις, διαψεύσεις. Να κατανοήσουν πως κάθε σχέση έχει τις καλές και τις κακές στιγμές, τις χαρές και τα προβλήματά της. Και να δεσμευτούν πως στο μέλλον θα προσπαθήσουν να τα λύνουν μαζί.
Στο τέλος, η γενναία συγγνώμη ζητά μια ειλικρινή, εξίσου γενναία συγχώρεση, την οριστική, πλήρη διαγραφή του «χρέους» του άλλου. Αυτό δεν είναι εύκολο, μπορεί να πάρει χρόνο. Και σ’ αυτό το διάστημα, ο θυμός, η θλίψη και η δυσπιστία μπορεί να επανέρχονται και η προδοσία να πικρίζει το στόμα σου. Μπορεί να μην το ξεπεράσεις ποτέ (σ.σ. α, και για να μην το ξεχάσω, last minute news από το Χόλιγουντ, ο Ρομπ και η Kρίστεν χώρισαν, μάλλον – οι προσπάθειες να τα ξαναβρούν πήγαν στο βρόντο, γιατί όπως λένε οι κουτσομπόλες στα blogs «άμα ραγίσει το γυαλί, δεν ξανακολλάει»). Ή μπορεί να κάνεις ό,τι και η φίλη μου η Γ. Όταν τη ρώτησα «πες μου αλήθεια, γιατί έμεινες;», γύρισε και μου απάντησε ήσυχα: «Προσπάθησα να φανταστώ τι από τα δύο θα έκανε τη ζωή μου αβάσταχτη αν μου έλειπε – ο άντρας μου ή ο εγωισμός μου. Κέρδισε το πρώτο…».
Κάλλια Καστάνη
http://www.madamefigaro.gr/
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΤΩΡΑ - Συγκέντρωση διαμαρτυρίας στον "Ευαγγελισμό"
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
