2013-03-13 12:03:11
Το 2002, το κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα αντιμετώπισε ένα πολιτικό παζλ: αφού επί μισό αιώνα κατήγγειλε τις αξίες της αστικής μεσαίας τάξης, πώς θα μπορούσε η πολιτική ελίτ να αποδεχτεί τις αυξανόμενες τάξεις των επιχειρηματιών, των διανοούμενων και των τεχνοκρατών στους οποίους η χώρα βασιζόταν ολοένα και περισσότερο για να ωθήσει την οικονομία της;
Ο τότε πρόεδρος Τζιανγκ Ζεμίν παρουσίασε μια κομψή ρητορική λύση: από εκείνη την ημέρα, δήλωσε, το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα θα έκανε ό,τι μπορούσε για να προωθήσει το «Νέο στρώμα των μεσαίων ιδιοκτητών». Ήταν ένας αδέξιος ευφημισμός -το Κόμμα δεν μπορούσε καν να αρθρώσει τον όρο «μεσαία τάξη»- αλλά η ιδέα ήταν σαφής και μέσα σε μια νύχτα εξαπλώθηκε παντού: οι εκδότες χαιρέτισαν την «χρυσή εποχή» του «Νέου στρώματος των μεσαίων ιδιοκτητών» και υποσχέθηκαν ότι θα αποτελέσει περισσότερο από τον μισό πληθυσμό της χώρας μέχρι το 2020. Ένα βιβλίο που εκδόθηκε από την Αστυνομική Ακαδημία της Κίνας χαιρέτισε τη μεσαία τάξη, ως την «πολιτική δύναμη που απαιτείται για τη σταθερότητα», «την ηθική δύναμη πίσω από τους πολιτισμένους τρόπους» και τη «δύναμη που απαιτείται για την εξάλειψη των προνομίων και της φτώχειας». Με λίγα λόγια, η αστυνομία έγραψε ότι «είναι το παν».
Το προλεταριάτο ήταν το χθες. Η μεσαία τάξη ήταν το αύριο. Η καλλιέργεια και η ικανοποίηση της μεσαίας τάξης ήταν πλέον ρητό μέρος της συνταγής του Κόμματος για την παραμονή του στην εξουσία.
Μια δεκαετία αργότερα, οι κινεζικές πολιτικές δεν έχουν επιτύχει αυτό το στόχο. Η κινεζική μεσαία τάξη -που ορίζεται από τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, ως αυτή που έχει τα μέσα να ξοδεύει πέρα από την απλή επιβίωση-είναι σχεδόν βέβαιο ότι αυξάνεται: τώρα αποτελεί περίπου το 10% του πληθυσμού της Κίνας και θα είναι 40% ως το 2020. Αλλά όσον αφορά την πολιτική, η κινεζική κυβέρνηση κινδυνεύει να χάσει την υποστήριξη της μεσαίας τάξης.
Στο Πεκίνο αυτή την εβδομάδα και την επόμενη, πάνω από πέντε χιλιάδες μέλη νομοθετικών και συμβουλευτικών οργάνων της Κίνας θα συναντηθούν για να θέσουν σε ισχύ τη βούληση του λαού. Αυτό μας δίνει την ευκαιρία να αξιολογήσουμε τα οικονομικά του Εθνικού Λαϊκού Κογκρέσου -όχι από την άποψη της πολιτικής των μελών αλλά της προσωπικής περιουσίας τους. Αυτό το έτος, το Bloomberg News αναφέρει μια απότομη αύξηση σε αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε Δείκτη Ολιγαρχίας: ο αριθμός των νομοθετών που είναι στη λίστα των πλουσιότερων ανθρώπων της Κίνας αυξήθηκε κατά 17%, από 75 σε 90, ο καθένας με μια μέση περιουσία 1,1 δις δολαρίων.
Το Κογκρέσο των ΗΠΑ έχει το δικό του πρόβλημα πλουτοκρατίας, αλλά στην περίπτωση αυτή κάθε ισοδυναμία είναι ψευδής. Στη Βουλή, τη Γερουσία και τα ανώτατα στελέχη της ομοσπονδιακής κυβέρνησης των ΗΠΑ δεν υπάρχει ούτε ένας δισεκατομμυριούχος (η κινεζική κυβέρνηση έχει πολλούς), παρόλο που το μέσο εισόδημα των πολιτών στην Αμερική είναι έξι φορές μεγαλύτερο από ό,τι εκείνο στην Κίνα. Για την Κίνα, η δυσανάλογη αύξηση του πρωτοφανούς πλούτου στις ανώτατες βαθμίδες της κυβέρνησης δεν είναι ένα εικονικό πρόβλημα. Είναι ένα πρόβλημα ουσίας. Μια δεκαετία μετά την αναγνώριση, ότι η μεσαία τάξη θα μπορούσε να είναι μια ταμπέλα στο δρόμο για την λύτρωση, η κυβέρνηση αποδεδειγμένα παραλείπει να εφαρμόσει τη βούληση των ανδρών και των γυναικών που χρειάζεται περισσότερο, και έτσι κινδυνεύει να απολέσει το μεγαλύτερο προπύργιο της ενάντια στην αλλαγή που φοβάται.
Το 1968, ο Σάμιουελ Χάντινγκτον έγραψε ότι, στα περισσότερα μέρη, η μεσαία τάξη τείνει να γεννιέται επαναστατική και να γίνεται συντηρητική στη μέση ηλικία. Επί χρόνια, η έννοια αυτή, σε διαφορετικές μορφές, εξηγεί το έργο των Δυτικών αναλυτών που προέβλεπαν ότι η μεσαία τάξη της Κίνας θα είναι οι μεγαλύτεροι υπερασπιστές του status quo και όχι οι αμφισβητίες του. Αλλά αυτή η ετυμηγορία μπορεί να μην ισχύει καθώς η διαδικασία θα εξελισσόταν κάτω από ένα αυταρχικό καθεστώς. Στο βιβλίο του «Η αναδυόμενη μεσαία τάξη της Κίνας», ο πολιτικός επιστήμονας Τσενγκ Λι εξετάζει μια σειρά από όλο και περισσότερα στοιχεία κινέζων επιστημών, μεγάλο μέρος των οποίων δεν ήταν διαθέσιμο στα αγγλικά, και βρίσκει ενδείξεις μιας αυξημένης δυσαρέσκειας. Σε μια σειρά ερευνών κατά την τελευταία δεκαετία, κοινωνιολόγοι με επικεφαλής τον Λι Πέιλιν, της Κινεζικής Ακαδημίας Κοινωνικών Επιστημών, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ήταν «λάθος να πιστεύουμε ότι το μεσαίο στρώμα είναι μια δύναμη σταθερότητας». Σε σύγκριση με φτωχότερες και πλουσιότερες ομάδες, τα μέλη της μεσαίας τάξης, συμπεραίνει ο Λι, ήταν πιο επιφυλακτικά με τις επίσημες δηλώσεις και λιγότερο σίγουρα για τις επιδόσεις της κυβέρνησης. Σε μια άλλη μελέτη, ο κοινωνιολόγος Ζανγκ Γι διαπίστωσε ότι η νέα μεσαία τάξη ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητη όταν προσπαθούσαν να την σιωπήσουν ή να της στερήσουν πληροφορίες.
Και όταν ένας κορυφαίος δημοσκόπος, ο Γουαν Γουέ, σύγκρινε τις αστικές και αγροτικές συμπεριφορές σε τρία θέματα -την τιμή των καταναλωτικών αγαθών, τη χρηματιστηριακή αγορά και τη στεγαστική αγορά- βρήκε, το 2008, ότι οι κάτοικοι των πόλεων ήταν «πολύ πιο δυσαρεστημένοι με τις επιδόσεις της κεντρικής κυβέρνησης, από ό,τι οι κάτοικοι των μικρών πόλεων ή των αγροτικών περιοχών», όπως το έθεσε. Αυτό ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακό επειδή, ιστορικά, οι άνθρωποι σπεύδουν να επικρίνουν τους τοπικούς αξιωματούχους, ενώ γενικά κολακεύουν την κεντρική κυβέρνηση.
Ας είμαστε σαφείς: η κινεζική μεσαία τάξη δεν ετοιμάζεται για τις επάλξεις. Όμως, για πολλά χρόνια, οι άνθρωποι αναφέρονταν στην κινεζική μεσαία τάξη ως μια καρικατούρα ή το αντίθετο: ένας ένθερμος προστάτης του status quo, ή μια ωρολογιακή βόμβα. Οι άνδρες και οι γυναίκες στην καρδιά της κατέληξαν να είναι κάτι πιο περίπλοκο: δεν έχουν καμία όρεξη για ολοκληρωτική επανάσταση, αλλά είναι κουρασμένοι από την αδικία και η ολιγαρχία τους παρέχει μια πολύ μικρή διέξοδο για να ζητήσουν επανόρθωση για τα θέματα που τους ενδιαφέρουν περισσότερο: τη διάθεση ασφαλών τροφίμων, τη δίκαιη πρόσβαση στην καλή εκπαίδευση και την υγειονομική περίθαλψη, και, όλο και περισσότερο, τον ασφαλή αέρα.
Όταν το Εθνικό Λαϊκό Κογκρέσο συνεδρίασε προ ημερών, οι ουρανοί ήταν σε άσχημη κατάσταση: τα εξαιρετικά μικρά σωματίδια στον αέρα, που είναι εξαιρετικά επικίνδυνα για τους πνεύμονες, μετρήθηκαν στο επίπεδο επικινδυνότητας 469 στην επίσημη κλίμακα , και πάνω από δέκα φορές υψηλότερα από το υψηλότερο επίπεδο που έχει καταγραφεί ποτέ στο Λος Άντζελες. Το πρόβλημα δεν είναι αφηρημένο. Όπως έγραψε αυτή την εβδομάδα ο Γιανζόνγκ Χουάνγκ, ένας ανώτερος συνεργάτης για την παγκόσμια υγεία στο Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων, ο αριθμός των ασθενών με καρκίνο πνευμόνων στο Πεκίνο έχει αυξηθεί κατά εξήντα τοις εκατό τα τελευταία δέκα χρόνια -ακόμη και αν το συνολικό ποσοστό καπνίσματος στην Κίνα δεν έχει αυξηθεί. Μια κοινή μελέτη της Greenpeace και της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου του Πεκίνου εκτιμά ότι τα μικροσκοπικά σωματίδια συνέβαλαν σε 850 πρόωρους θανάτους σε Πεκίνο, Σαγκάη, Γκουανγκτσού και Ξιάν, μόνο το 2012.
Πόσα από αυτά γίνονται κατανοητά από την ηγεσία; Η Μεγάλη Αίθουσα του Λαού, όπου οι νομοθέτες συνεδριάζουν, χρησιμοποιεί μερικά από τα πιο προηγμένα και ακριβά συστήματα καθαρισμού του αέρα στην Κίνα. Έτσι, τα μέλη του κοινοβουλίου προστατεύονται από αυτό που αποκάλυψε μια μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας το 2007: ότι μόνο το ένα τοις εκατό από τα πεντακόσια εξήντα εκατομμύρια κατοίκους των αστικών κέντρων της Κίνας αναπνέουν αέρα που θα μπορούσε να θεωρηθεί ασφαλής από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Περισσότερο από οποιονδήποτε, ίσως, το Κομμουνιστικό Κόμμα θα πρέπει να προσέχει τους κινδύνους για την κυβέρνηση από το ένα τοις εκατό.
newyorker
πηγή: antinews.gr
Ο τότε πρόεδρος Τζιανγκ Ζεμίν παρουσίασε μια κομψή ρητορική λύση: από εκείνη την ημέρα, δήλωσε, το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα θα έκανε ό,τι μπορούσε για να προωθήσει το «Νέο στρώμα των μεσαίων ιδιοκτητών». Ήταν ένας αδέξιος ευφημισμός -το Κόμμα δεν μπορούσε καν να αρθρώσει τον όρο «μεσαία τάξη»- αλλά η ιδέα ήταν σαφής και μέσα σε μια νύχτα εξαπλώθηκε παντού: οι εκδότες χαιρέτισαν την «χρυσή εποχή» του «Νέου στρώματος των μεσαίων ιδιοκτητών» και υποσχέθηκαν ότι θα αποτελέσει περισσότερο από τον μισό πληθυσμό της χώρας μέχρι το 2020. Ένα βιβλίο που εκδόθηκε από την Αστυνομική Ακαδημία της Κίνας χαιρέτισε τη μεσαία τάξη, ως την «πολιτική δύναμη που απαιτείται για τη σταθερότητα», «την ηθική δύναμη πίσω από τους πολιτισμένους τρόπους» και τη «δύναμη που απαιτείται για την εξάλειψη των προνομίων και της φτώχειας». Με λίγα λόγια, η αστυνομία έγραψε ότι «είναι το παν».
Το προλεταριάτο ήταν το χθες. Η μεσαία τάξη ήταν το αύριο. Η καλλιέργεια και η ικανοποίηση της μεσαίας τάξης ήταν πλέον ρητό μέρος της συνταγής του Κόμματος για την παραμονή του στην εξουσία.
Μια δεκαετία αργότερα, οι κινεζικές πολιτικές δεν έχουν επιτύχει αυτό το στόχο. Η κινεζική μεσαία τάξη -που ορίζεται από τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, ως αυτή που έχει τα μέσα να ξοδεύει πέρα από την απλή επιβίωση-είναι σχεδόν βέβαιο ότι αυξάνεται: τώρα αποτελεί περίπου το 10% του πληθυσμού της Κίνας και θα είναι 40% ως το 2020. Αλλά όσον αφορά την πολιτική, η κινεζική κυβέρνηση κινδυνεύει να χάσει την υποστήριξη της μεσαίας τάξης.
Στο Πεκίνο αυτή την εβδομάδα και την επόμενη, πάνω από πέντε χιλιάδες μέλη νομοθετικών και συμβουλευτικών οργάνων της Κίνας θα συναντηθούν για να θέσουν σε ισχύ τη βούληση του λαού. Αυτό μας δίνει την ευκαιρία να αξιολογήσουμε τα οικονομικά του Εθνικού Λαϊκού Κογκρέσου -όχι από την άποψη της πολιτικής των μελών αλλά της προσωπικής περιουσίας τους. Αυτό το έτος, το Bloomberg News αναφέρει μια απότομη αύξηση σε αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε Δείκτη Ολιγαρχίας: ο αριθμός των νομοθετών που είναι στη λίστα των πλουσιότερων ανθρώπων της Κίνας αυξήθηκε κατά 17%, από 75 σε 90, ο καθένας με μια μέση περιουσία 1,1 δις δολαρίων.
Το Κογκρέσο των ΗΠΑ έχει το δικό του πρόβλημα πλουτοκρατίας, αλλά στην περίπτωση αυτή κάθε ισοδυναμία είναι ψευδής. Στη Βουλή, τη Γερουσία και τα ανώτατα στελέχη της ομοσπονδιακής κυβέρνησης των ΗΠΑ δεν υπάρχει ούτε ένας δισεκατομμυριούχος (η κινεζική κυβέρνηση έχει πολλούς), παρόλο που το μέσο εισόδημα των πολιτών στην Αμερική είναι έξι φορές μεγαλύτερο από ό,τι εκείνο στην Κίνα. Για την Κίνα, η δυσανάλογη αύξηση του πρωτοφανούς πλούτου στις ανώτατες βαθμίδες της κυβέρνησης δεν είναι ένα εικονικό πρόβλημα. Είναι ένα πρόβλημα ουσίας. Μια δεκαετία μετά την αναγνώριση, ότι η μεσαία τάξη θα μπορούσε να είναι μια ταμπέλα στο δρόμο για την λύτρωση, η κυβέρνηση αποδεδειγμένα παραλείπει να εφαρμόσει τη βούληση των ανδρών και των γυναικών που χρειάζεται περισσότερο, και έτσι κινδυνεύει να απολέσει το μεγαλύτερο προπύργιο της ενάντια στην αλλαγή που φοβάται.
Το 1968, ο Σάμιουελ Χάντινγκτον έγραψε ότι, στα περισσότερα μέρη, η μεσαία τάξη τείνει να γεννιέται επαναστατική και να γίνεται συντηρητική στη μέση ηλικία. Επί χρόνια, η έννοια αυτή, σε διαφορετικές μορφές, εξηγεί το έργο των Δυτικών αναλυτών που προέβλεπαν ότι η μεσαία τάξη της Κίνας θα είναι οι μεγαλύτεροι υπερασπιστές του status quo και όχι οι αμφισβητίες του. Αλλά αυτή η ετυμηγορία μπορεί να μην ισχύει καθώς η διαδικασία θα εξελισσόταν κάτω από ένα αυταρχικό καθεστώς. Στο βιβλίο του «Η αναδυόμενη μεσαία τάξη της Κίνας», ο πολιτικός επιστήμονας Τσενγκ Λι εξετάζει μια σειρά από όλο και περισσότερα στοιχεία κινέζων επιστημών, μεγάλο μέρος των οποίων δεν ήταν διαθέσιμο στα αγγλικά, και βρίσκει ενδείξεις μιας αυξημένης δυσαρέσκειας. Σε μια σειρά ερευνών κατά την τελευταία δεκαετία, κοινωνιολόγοι με επικεφαλής τον Λι Πέιλιν, της Κινεζικής Ακαδημίας Κοινωνικών Επιστημών, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ήταν «λάθος να πιστεύουμε ότι το μεσαίο στρώμα είναι μια δύναμη σταθερότητας». Σε σύγκριση με φτωχότερες και πλουσιότερες ομάδες, τα μέλη της μεσαίας τάξης, συμπεραίνει ο Λι, ήταν πιο επιφυλακτικά με τις επίσημες δηλώσεις και λιγότερο σίγουρα για τις επιδόσεις της κυβέρνησης. Σε μια άλλη μελέτη, ο κοινωνιολόγος Ζανγκ Γι διαπίστωσε ότι η νέα μεσαία τάξη ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητη όταν προσπαθούσαν να την σιωπήσουν ή να της στερήσουν πληροφορίες.
Και όταν ένας κορυφαίος δημοσκόπος, ο Γουαν Γουέ, σύγκρινε τις αστικές και αγροτικές συμπεριφορές σε τρία θέματα -την τιμή των καταναλωτικών αγαθών, τη χρηματιστηριακή αγορά και τη στεγαστική αγορά- βρήκε, το 2008, ότι οι κάτοικοι των πόλεων ήταν «πολύ πιο δυσαρεστημένοι με τις επιδόσεις της κεντρικής κυβέρνησης, από ό,τι οι κάτοικοι των μικρών πόλεων ή των αγροτικών περιοχών», όπως το έθεσε. Αυτό ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακό επειδή, ιστορικά, οι άνθρωποι σπεύδουν να επικρίνουν τους τοπικούς αξιωματούχους, ενώ γενικά κολακεύουν την κεντρική κυβέρνηση.
Ας είμαστε σαφείς: η κινεζική μεσαία τάξη δεν ετοιμάζεται για τις επάλξεις. Όμως, για πολλά χρόνια, οι άνθρωποι αναφέρονταν στην κινεζική μεσαία τάξη ως μια καρικατούρα ή το αντίθετο: ένας ένθερμος προστάτης του status quo, ή μια ωρολογιακή βόμβα. Οι άνδρες και οι γυναίκες στην καρδιά της κατέληξαν να είναι κάτι πιο περίπλοκο: δεν έχουν καμία όρεξη για ολοκληρωτική επανάσταση, αλλά είναι κουρασμένοι από την αδικία και η ολιγαρχία τους παρέχει μια πολύ μικρή διέξοδο για να ζητήσουν επανόρθωση για τα θέματα που τους ενδιαφέρουν περισσότερο: τη διάθεση ασφαλών τροφίμων, τη δίκαιη πρόσβαση στην καλή εκπαίδευση και την υγειονομική περίθαλψη, και, όλο και περισσότερο, τον ασφαλή αέρα.
Όταν το Εθνικό Λαϊκό Κογκρέσο συνεδρίασε προ ημερών, οι ουρανοί ήταν σε άσχημη κατάσταση: τα εξαιρετικά μικρά σωματίδια στον αέρα, που είναι εξαιρετικά επικίνδυνα για τους πνεύμονες, μετρήθηκαν στο επίπεδο επικινδυνότητας 469 στην επίσημη κλίμακα , και πάνω από δέκα φορές υψηλότερα από το υψηλότερο επίπεδο που έχει καταγραφεί ποτέ στο Λος Άντζελες. Το πρόβλημα δεν είναι αφηρημένο. Όπως έγραψε αυτή την εβδομάδα ο Γιανζόνγκ Χουάνγκ, ένας ανώτερος συνεργάτης για την παγκόσμια υγεία στο Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων, ο αριθμός των ασθενών με καρκίνο πνευμόνων στο Πεκίνο έχει αυξηθεί κατά εξήντα τοις εκατό τα τελευταία δέκα χρόνια -ακόμη και αν το συνολικό ποσοστό καπνίσματος στην Κίνα δεν έχει αυξηθεί. Μια κοινή μελέτη της Greenpeace και της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου του Πεκίνου εκτιμά ότι τα μικροσκοπικά σωματίδια συνέβαλαν σε 850 πρόωρους θανάτους σε Πεκίνο, Σαγκάη, Γκουανγκτσού και Ξιάν, μόνο το 2012.
Πόσα από αυτά γίνονται κατανοητά από την ηγεσία; Η Μεγάλη Αίθουσα του Λαού, όπου οι νομοθέτες συνεδριάζουν, χρησιμοποιεί μερικά από τα πιο προηγμένα και ακριβά συστήματα καθαρισμού του αέρα στην Κίνα. Έτσι, τα μέλη του κοινοβουλίου προστατεύονται από αυτό που αποκάλυψε μια μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας το 2007: ότι μόνο το ένα τοις εκατό από τα πεντακόσια εξήντα εκατομμύρια κατοίκους των αστικών κέντρων της Κίνας αναπνέουν αέρα που θα μπορούσε να θεωρηθεί ασφαλής από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Περισσότερο από οποιονδήποτε, ίσως, το Κομμουνιστικό Κόμμα θα πρέπει να προσέχει τους κινδύνους για την κυβέρνηση από το ένα τοις εκατό.
newyorker
πηγή: antinews.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η κρίση κακοποιεί τις γυναίκες
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
