2012-03-31 08:09:24
του Μάριου Ευρυβιάδη
«Εάν οι Ιρανοί χρειάζονται κάτι, άμεσα και με υπευθυνότητα οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι σε θέση να το προμηθεύσουν». Τι λέτε να χρειάζονται οι Ιρανοί από τις Ηνωμένες Πολιτείες την περίοδο αυτή, και το οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι έτοιμες να προμηθεύσουν «άμεσα και με υπευθυνότητα»; Σιτάρι! Εκατοντάδες χιλιάδες ίσως και εκατομμύρια τόνους.
Όπως πληροφορούμεθα από το ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuteurs (16 Μαρτίου 2012) η Τεχεράνη έχει ήδη αγοράσει 180.000 χιλιάδες τόνους που θα φτάσουν τους 400.000 και οι οποίοι θα διαμετακομιστούν δια θαλάσσης τον Απρίλιο στο Ιράν. Η τιμή πώλησης φθάνει τα 160 εκατομμύρια δολάρια. Πιστεύεται ότι θα ακολουθήσουν και άλλες αγορές αφού το Ιράν βρίσκεται στην αγορά για προμήθεια ίσως και 7 εκατομμυρίων τόνων από την παγκόσμια αγορά (Ρωσία, Βραζιλία, Γερμανία, Ινδία, Πακιστάν).
Μα τι τελικά συμβαίνει; Υπάρχει ή δεν υπάρχει αμερικανικό εμπάργκο κατά του Ιράν; Βεβαίως υπάρχει – εδώ και χρόνια
. Επιπλέον, πρόσφατα το εμπάργκο έχει διευρυνθεί και συμπεριλαμβάνει απαγόρευση ιρανικού πετρελαίου καθώς επίσης και συνδιαλλαγές με την Κεντρική Τράπεζα του Ιράν για πληρωμές αγοράς ιρανικού πετρελαίου. Πολιτικός στόχος του αμερικανικού εμπάργκο είναι, τουλάχιστον, να εξαναγκαστεί η Τεχεράνη να υποκύψει στις αμερικανό-ισραηλινές πιέσεις, κυρίως, αλλά και αυτές της Διεθνούς Κοινότητας (International Community ή αλλιώς INTCOM) και να επιτρέψει, έτσι, την απρόσκοπτη επιθεώρηση του πυρηνικού προγράμματος από τη Διεθνή Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας.
Κατά τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και την INTCOM, η Τεχεράνη κατηγορείται ότι έχει μυστικά σχέδια να χρησιμοποιήσει την πυρηνική της τεχνογνωσία ώστε να αποκτήσει παράνομα, και πυρηνικά όπλα. Η Τεχεράνη αρνείται ότι κάτι τέτοιο είναι στις προθέσεις της και επικαλείται το δικαίωμά της ως μέλους της Συνθήκης για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων, να συνεχίσει το πρόγραμμά της ώστε όπως όλες οι χώρες – μέλη της Συνθήκης να ολοκληρώσει και αυτή το «πυρηνικό κύκλο» (nuclear cycle) και να μπορεί να παράγει πυρηνική ενέργεια και άλλα παράγωγα, κυρίως στον ιατρικό τομέα, αναγκαία για τον πληθυσμό της. Ας υπογραμμισθεί εδώ, ότι τόσο οι αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών όσο και οι ισραηλινές έχουν αποφασίσει και δημοσιοποιήσει ότι δεν είναι καν στις προθέσεις της Τεχεράνης να κατασκευάσει, τώρα, πυρηνικά όπλα. Ωστόσο, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ επιδιώκουν να αποκλείσουν έστω και τη μελλοντική πιθανότητα και γι’ αυτό, η Ουάσινγκτον κυρίως επιμένει στον τοπικό έλεγχο του πυρηνικού προγράμματος της Τεχεράνης.
Με το εμπάργκο όμως τι συμβαίνει; Πως είναι δυνατόν η Αμερική να ζητά, να απαιτεί, ακόμα και να εκβιάζει τον κόσμο ολόκληρο να συμμορφώνεται με τη δική της απόφαση και σχετική νομοθεσία για επιβολή εμπάργκο στο Ιράν, και μετά να γυρίζει και να πουλά τόνους αμερικανικού σιταριού στην Τεχεράνη;
Συμβαίνει αυτό που συμβαίνει πάντοτε με τους ισχυρούς αυτού του κόσμου και τους παντός είδους υποκριτές που έχουν τη δύναμη να επιβληθούν. Πάντα λένε «Μην κάνετε αυτά που κάνω αλλά αυτά που σας λέω, αλλιώς θα πέσει μαγκούρα».
Οι ΗΠΑ έχουν ουσιαστικά επιβάλλει στην ΕΕ να συμμορφωθεί με την αμερικανική νομοθεσία στο ζήτημα αυτό. Και καλά η ΕΕ είναι ιδεολογικός σύμμαχος των ΗΠΑ – αυλικός της είναι στην πραγματικότητα, αλλά και αυτό είναι άλλο κεφάλαιο. Ο υπόλοιπος κόσμος; Τα μικρά κράτη δεν έχουν επιλογή διότι φοβούνται τις κυρώσεις που θα τους επιβληθούν από την Ουάσιγκτον. Άλλα κράτη όπως η Ιαπωνία, η Νότιος Κορέα ακόμα και η Ινδία, τρέχουν να συμμορφωθούν. Πολλά ασιατικά κράτη δεν έχουν επιλογή διότι οι μεγάλες ασφαλιστικές εταιρείες που εδρεύουν στις ΗΠΑ και την ΕΕ αρνούνται να ασφαλίσουν τη θαλάσσια μεταφορά πετρελαίου από το Ιράν στις αγορές της Ασίας.
Βέβαια, άλλες μεγάλες δυνάμεις όπως η Ρωσία, η Κίνα, η Βραζιλία κλπ αρνούνται να συμμορφωθούν, ενώ χώρες όπως η Τουρκία και το Πακιστάν επικαλούνται ιδιαίτερες συνθήκες. Επικαλούνται επιπλέον, με τον δέοντα διπλωματικό τρόπο, την πρακτική των ΗΠΑ των δυο μέτρων και των δυο σταθμών.
Πως εκλογικεύει όμως η Ουάσιγκτον αυτή την υποκριτική της στάση; Επικαλείται … «ανθρωπιστικούς λόγους». Επικαλείται τις διατάξεις της αμερικανικής νομοθεσίας που επιτρέπουν την εξαίρεση από τη νομοθεσία ώστε να αποφεύγονται επισιτιστικές κρίσεις στον κόσμο. Διαφαίνεται επισιτιστική κρίση στην Περσία; Όχι βέβαια. Τον Ιράν δεν είναι Ιράκ, Σουδάν, Σομαλία ή Αιθιοπία. Είναι μια πολύ πλούσια χώρα που τρέφει τον πληθυσμό της.
Το πρόβλημα στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι το Ιράν και το πυρηνικό του πρόγραμμα. Είναι οι Αμερικανοί σιτοπαραγωγοί. Οι τελευταίοι απαιτούν από την κυβέρνηση να τους επιτραπεί να πουλήσουν σιτάρι στο Ιράν ώστε να μην χάσουν μέρος της αγοράς από άλλους ανταγωνιστές. Οι Αμερικανοί είναι οι μεγαλύτεροι προμηθευτές του κόσμου σε σιτηρά και συναφή προϊόντα. Φέτος υπήρξε ρεκόρ παραγωγής σιταριού που δεν μπορεί να παραμείνει αδιάθετο έστω και εάν ένα μέρος του αγοράζεται από την αμερικανική κυβέρνηση. Και η πολιτική ισχύς των σιτοπαραγωγών στις ΗΠΑ είναι τέτοια που δεν μπορεί να αγνοηθεί. Όχι ότι χρειάζεται πίεση η αμερικανική κυβέρνηση. Όπως εδώ και ένα σχεδόν αιώνα δήλωσε ο Αμερικανός Πρόεδρος Κάλβιν Κούλιντζ: “The bussiness of America is bussiness”.
Εν ονόματι του κέρδους όλα ευλογούνται και όλα εκλογικεύονται. Μάλιστα στο συγκεκριμένο ζήτημα της πώλησης σιτηρών σε εχθρούς και αντιπάλους υπάρχει ένα ακόμη εξαιρετικό παράδειγμα. Το 1980 ο τότε Πρόεδρος Κάρτερ επέβαλλε εμπάργκο πώλησης σιτηρών στη Σοβιετική Ένωση, ως μέρος και άλλων κυρώσεων, με αφορμή τη Σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν τον Δεκέμβριο του 1979. Τρείς μήνες μετά την ανάληψη της Προεδρίας από τον Ρέηγκαν, ο Αμερικανός Πρόεδρος, ακύρωσε το εμπάργκο τον Απρίλη του 1981. Είχε προηγηθεί ξεσηκωμός των παραγωγών σιτηρών στις Δυτικές Πολιτείες διότι η επιβολή εμπάργκο (17 εκ. τόνων) είχε κατακρημνίσει την αγορά με την Αμερικανική παραγωγή να μένει στις αποθήκες και τους Σοβιετικούς να αγοράζουν σιτηρά από τη Βραζιλία, την Αργεντινή κλπ.
Όσο για την επίκληση του «ανθρωπιστικού» επιχειρήματος για πώληση στο Ιράν, αρκεί μόνο τούτο: το 1996 το αμερικανικό εμπάργκο κατά του Ιράκ τούτη τη φορά, συνέβαλλε, μεταξύ άλλων στο θάνατο σύμφωνα με την Food and Agricultural Organization (FAO) του ΟΗΕ, το θάνατο 567.000 παιδιών κάτω των πέντε ετών. Όταν η τότε Αμερικανίδα Υπουργός Εξωτερικών Albright ρωτήθηκε στην εκπομπή “60 Minutes” (Μαΐου 12, 1996) αν ο θάνατος των παιδιών άξιζε το εμπάργκο η έντιμη Υπουργός απάντησε, «ναι, άξιζε» (“we think the price was worth it”). Αργότερα η κ. Υπουργός εξέφρασε τη λύπη της για την τοποθέτηση αυτή. Ήταν λάθος είπε. Πάντως σιτάρι στο Ιράκ για «ανθρωπιστικούς λόγους» δεν έφτασε ποτέ. Προφανώς, οι Αμερικανοί σιτοπαραγωγοί δεν είχαν, τότε, ανάγκη τις αγορές του Ιράκ.
InfoGnomon
«Εάν οι Ιρανοί χρειάζονται κάτι, άμεσα και με υπευθυνότητα οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι σε θέση να το προμηθεύσουν». Τι λέτε να χρειάζονται οι Ιρανοί από τις Ηνωμένες Πολιτείες την περίοδο αυτή, και το οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι έτοιμες να προμηθεύσουν «άμεσα και με υπευθυνότητα»; Σιτάρι! Εκατοντάδες χιλιάδες ίσως και εκατομμύρια τόνους.
Όπως πληροφορούμεθα από το ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuteurs (16 Μαρτίου 2012) η Τεχεράνη έχει ήδη αγοράσει 180.000 χιλιάδες τόνους που θα φτάσουν τους 400.000 και οι οποίοι θα διαμετακομιστούν δια θαλάσσης τον Απρίλιο στο Ιράν. Η τιμή πώλησης φθάνει τα 160 εκατομμύρια δολάρια. Πιστεύεται ότι θα ακολουθήσουν και άλλες αγορές αφού το Ιράν βρίσκεται στην αγορά για προμήθεια ίσως και 7 εκατομμυρίων τόνων από την παγκόσμια αγορά (Ρωσία, Βραζιλία, Γερμανία, Ινδία, Πακιστάν).
Μα τι τελικά συμβαίνει; Υπάρχει ή δεν υπάρχει αμερικανικό εμπάργκο κατά του Ιράν; Βεβαίως υπάρχει – εδώ και χρόνια
Κατά τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και την INTCOM, η Τεχεράνη κατηγορείται ότι έχει μυστικά σχέδια να χρησιμοποιήσει την πυρηνική της τεχνογνωσία ώστε να αποκτήσει παράνομα, και πυρηνικά όπλα. Η Τεχεράνη αρνείται ότι κάτι τέτοιο είναι στις προθέσεις της και επικαλείται το δικαίωμά της ως μέλους της Συνθήκης για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων, να συνεχίσει το πρόγραμμά της ώστε όπως όλες οι χώρες – μέλη της Συνθήκης να ολοκληρώσει και αυτή το «πυρηνικό κύκλο» (nuclear cycle) και να μπορεί να παράγει πυρηνική ενέργεια και άλλα παράγωγα, κυρίως στον ιατρικό τομέα, αναγκαία για τον πληθυσμό της. Ας υπογραμμισθεί εδώ, ότι τόσο οι αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών όσο και οι ισραηλινές έχουν αποφασίσει και δημοσιοποιήσει ότι δεν είναι καν στις προθέσεις της Τεχεράνης να κατασκευάσει, τώρα, πυρηνικά όπλα. Ωστόσο, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ επιδιώκουν να αποκλείσουν έστω και τη μελλοντική πιθανότητα και γι’ αυτό, η Ουάσινγκτον κυρίως επιμένει στον τοπικό έλεγχο του πυρηνικού προγράμματος της Τεχεράνης.
Με το εμπάργκο όμως τι συμβαίνει; Πως είναι δυνατόν η Αμερική να ζητά, να απαιτεί, ακόμα και να εκβιάζει τον κόσμο ολόκληρο να συμμορφώνεται με τη δική της απόφαση και σχετική νομοθεσία για επιβολή εμπάργκο στο Ιράν, και μετά να γυρίζει και να πουλά τόνους αμερικανικού σιταριού στην Τεχεράνη;
Συμβαίνει αυτό που συμβαίνει πάντοτε με τους ισχυρούς αυτού του κόσμου και τους παντός είδους υποκριτές που έχουν τη δύναμη να επιβληθούν. Πάντα λένε «Μην κάνετε αυτά που κάνω αλλά αυτά που σας λέω, αλλιώς θα πέσει μαγκούρα».
Οι ΗΠΑ έχουν ουσιαστικά επιβάλλει στην ΕΕ να συμμορφωθεί με την αμερικανική νομοθεσία στο ζήτημα αυτό. Και καλά η ΕΕ είναι ιδεολογικός σύμμαχος των ΗΠΑ – αυλικός της είναι στην πραγματικότητα, αλλά και αυτό είναι άλλο κεφάλαιο. Ο υπόλοιπος κόσμος; Τα μικρά κράτη δεν έχουν επιλογή διότι φοβούνται τις κυρώσεις που θα τους επιβληθούν από την Ουάσιγκτον. Άλλα κράτη όπως η Ιαπωνία, η Νότιος Κορέα ακόμα και η Ινδία, τρέχουν να συμμορφωθούν. Πολλά ασιατικά κράτη δεν έχουν επιλογή διότι οι μεγάλες ασφαλιστικές εταιρείες που εδρεύουν στις ΗΠΑ και την ΕΕ αρνούνται να ασφαλίσουν τη θαλάσσια μεταφορά πετρελαίου από το Ιράν στις αγορές της Ασίας.
Βέβαια, άλλες μεγάλες δυνάμεις όπως η Ρωσία, η Κίνα, η Βραζιλία κλπ αρνούνται να συμμορφωθούν, ενώ χώρες όπως η Τουρκία και το Πακιστάν επικαλούνται ιδιαίτερες συνθήκες. Επικαλούνται επιπλέον, με τον δέοντα διπλωματικό τρόπο, την πρακτική των ΗΠΑ των δυο μέτρων και των δυο σταθμών.
Πως εκλογικεύει όμως η Ουάσιγκτον αυτή την υποκριτική της στάση; Επικαλείται … «ανθρωπιστικούς λόγους». Επικαλείται τις διατάξεις της αμερικανικής νομοθεσίας που επιτρέπουν την εξαίρεση από τη νομοθεσία ώστε να αποφεύγονται επισιτιστικές κρίσεις στον κόσμο. Διαφαίνεται επισιτιστική κρίση στην Περσία; Όχι βέβαια. Τον Ιράν δεν είναι Ιράκ, Σουδάν, Σομαλία ή Αιθιοπία. Είναι μια πολύ πλούσια χώρα που τρέφει τον πληθυσμό της.
Το πρόβλημα στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι το Ιράν και το πυρηνικό του πρόγραμμα. Είναι οι Αμερικανοί σιτοπαραγωγοί. Οι τελευταίοι απαιτούν από την κυβέρνηση να τους επιτραπεί να πουλήσουν σιτάρι στο Ιράν ώστε να μην χάσουν μέρος της αγοράς από άλλους ανταγωνιστές. Οι Αμερικανοί είναι οι μεγαλύτεροι προμηθευτές του κόσμου σε σιτηρά και συναφή προϊόντα. Φέτος υπήρξε ρεκόρ παραγωγής σιταριού που δεν μπορεί να παραμείνει αδιάθετο έστω και εάν ένα μέρος του αγοράζεται από την αμερικανική κυβέρνηση. Και η πολιτική ισχύς των σιτοπαραγωγών στις ΗΠΑ είναι τέτοια που δεν μπορεί να αγνοηθεί. Όχι ότι χρειάζεται πίεση η αμερικανική κυβέρνηση. Όπως εδώ και ένα σχεδόν αιώνα δήλωσε ο Αμερικανός Πρόεδρος Κάλβιν Κούλιντζ: “The bussiness of America is bussiness”.
Εν ονόματι του κέρδους όλα ευλογούνται και όλα εκλογικεύονται. Μάλιστα στο συγκεκριμένο ζήτημα της πώλησης σιτηρών σε εχθρούς και αντιπάλους υπάρχει ένα ακόμη εξαιρετικό παράδειγμα. Το 1980 ο τότε Πρόεδρος Κάρτερ επέβαλλε εμπάργκο πώλησης σιτηρών στη Σοβιετική Ένωση, ως μέρος και άλλων κυρώσεων, με αφορμή τη Σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν τον Δεκέμβριο του 1979. Τρείς μήνες μετά την ανάληψη της Προεδρίας από τον Ρέηγκαν, ο Αμερικανός Πρόεδρος, ακύρωσε το εμπάργκο τον Απρίλη του 1981. Είχε προηγηθεί ξεσηκωμός των παραγωγών σιτηρών στις Δυτικές Πολιτείες διότι η επιβολή εμπάργκο (17 εκ. τόνων) είχε κατακρημνίσει την αγορά με την Αμερικανική παραγωγή να μένει στις αποθήκες και τους Σοβιετικούς να αγοράζουν σιτηρά από τη Βραζιλία, την Αργεντινή κλπ.
Όσο για την επίκληση του «ανθρωπιστικού» επιχειρήματος για πώληση στο Ιράν, αρκεί μόνο τούτο: το 1996 το αμερικανικό εμπάργκο κατά του Ιράκ τούτη τη φορά, συνέβαλλε, μεταξύ άλλων στο θάνατο σύμφωνα με την Food and Agricultural Organization (FAO) του ΟΗΕ, το θάνατο 567.000 παιδιών κάτω των πέντε ετών. Όταν η τότε Αμερικανίδα Υπουργός Εξωτερικών Albright ρωτήθηκε στην εκπομπή “60 Minutes” (Μαΐου 12, 1996) αν ο θάνατος των παιδιών άξιζε το εμπάργκο η έντιμη Υπουργός απάντησε, «ναι, άξιζε» (“we think the price was worth it”). Αργότερα η κ. Υπουργός εξέφρασε τη λύπη της για την τοποθέτηση αυτή. Ήταν λάθος είπε. Πάντως σιτάρι στο Ιράκ για «ανθρωπιστικούς λόγους» δεν έφτασε ποτέ. Προφανώς, οι Αμερικανοί σιτοπαραγωγοί δεν είχαν, τότε, ανάγκη τις αγορές του Ιράκ.
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δακτυλιώθηκαν πάνω από 3000 πουλιά στον Έβρο
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Εγκατέλειψαν το Πακιστάν 100.000 άνθρωποι
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
