2013-03-20 14:08:04
Γράφει ο Κίμων Γεωργακάκης, Πολιτικός Επιστήμων
Η στάση της Κύπρου απέδειξε ότι πάντα υπάρχει κι άλλος δρόμος από την σοβιετικής απόχρωσης λιτότητα της Τρόικα. Όποιος έτυχε, λόγω των εξελίξεων, να παρακολουθήσει κυπριακά κανάλια, θα εντόπιζε την διαφορά κλάσης μεταξύ ελλαδιτών και ελληνοκύπριων πολιτικών. Άλλη ποιότητα! Ενώ στην Ελλάδα το κόμμα μπαίνει πάνω απ’ όλα και οι συζητήσεις αναλώνονται σε ιδεοληπτικούς καυγάδες και μνημόνιο-αντιμνημόνιο, στην Κύπρο ακούγονταν λύσεις ουσίας διαποτισμένες από ποιότητα λόγου και σεβασμό στον συνομιλητή. Σε τέτοιο σημείο που κανείς δεν μπορούσε να ξεχωρίσει, εάν δεν γνώριζε, την κομματική ταυτότητα των πολιτικών καλεσμένων στα διάφορα πάνελ.
Η κυπριακή Βουλή αποφάσισε να διασώσει την τραπεζική της αξιοπιστία και την επιχειρηματική σταθερότητα στο νησί. Επέλεξε τον δρόμο της ανάπτυξης με την χαμηλή φορολογία και την ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, μιας και αυτά κρατούσαν την ελληνική μεγαλόνησο όρθια μέχρι στιγμής. Στην Ελλάδα, καιρό τώρα, ανάπτυξη ακούμε από την κυβέρνηση και ανάπτυξη δεν βλέπουμε. Και μην χαμογελάει η αξιωματική αντιπολίτευση, γιατί και εκείνη μιλούσε για «δήμευση καταθέσεων» όπως οι Γερμανοί.
Στο γεωπολιτικό κομμάτι τώρα, η Κύπρος δεν μπορούσε να τα «χαλάσει» με την Ρωσία. Μετά το «η Κύπρος πέφτει μακριά» του Κωνσταντίνου Καραμανλή, η Ρωσία ήταν η μόνη χώρα που παρείχε -πάντα λόγω συμφερόντων- διεθνή στήριξη στο «νησί της Αφροδίτης». Από την άλλη η Λευκωσία αποτελούσε, μεταξύ άλλων, την πύλη εισόδου των Ρώσων στην Ευρωζώνη, κάτι που ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο μετά την απόφαση των Κυπρίων να πουν ηχηρό όχι στις Βρυξέλλες.
Οι Ρώσοι από την πλευρά τους, μετά την αρχική νευρική συμπεριφορά, έδειξαν με το πέρας των ωρών υπομονή. Άλλωστε η παρουσία τους στην Κύπρο ήταν και είναι ζωτικής σημασίας για τα εθνικά τους συμφέροντα. Επιπλέον ο Πούτιν δεν επρόκειτο ν’ αφήσει επ’ ουδενί τα ρωσικά χρήματα να καταλήξουν στην τσέπη των Γερμανών.
Μεγάλη χαμένη της υπόθεσης η Δύση, αφού κανείς δεν περίμενε να πουν «όχι» οι Κύπριοι, όντες οι πάντες καλομαθημένοι εξαιτίας της αθηναϊκής υποτακτικότητας. Όπως εύστοχα παρατηρούν οι φραγκολεβαντίνικες εφημερίδες, η Ρωσία μπαίνει για τα καλά στο γεωοικονομικό παιχνίδι της περιοχής με σημαντική εμπορική επιρροή στην ευρωζώνη. Συνεπώς κατηγορούν το Βερολίνο για στρατηγικό λάθος.
Οι Γερμανοί, αν και απέτυχαν στο να διώξουν τους Ρώσους από την Κύπρο, είναι σε θέση, εφόσον βέβαια ξεχάσουν τα περί ηγεμονισμού, να τους επαναπροσεγγίσουν με το βλέμμα στην συνεργασία. Μην ξεχνάμε ότι:
Το Βερολίνο θα ήθελε ν’ αποφύγει την πλήρη ενσωμάτωσή του στο αγγλοσαξονικό οικονομικό ΝΑΤΟ. Μια υπολογίσιμη Ρωσία σε συνδυασμό με την γεωγραφική θέση της Γερμανίας δίνει, όπως είχα γράψει, στους Γερμανούς περιθώρια ελιγμών ανάμεσα στους δύο πόλους (ΝΑΤΟ {Η.Π.Α.} – Ρωσία). Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν γερμανικές φωνές που τάσσονται υπέρ της ευρωπαϊκής πολιτικής ενοποίησης -«ατλαντοποίησης» και πιέζουν την Μέρκελ. Ίσως η συγκεκριμένη πίεση να οδήγησε και στην μετωπική με τους Ρώσους.
Ρωσία και Γερμανία (ΕΕ) αλληλοεξαρτώνται. Οι Γερμανοί χρειάζονται ενέργεια και οι Ρώσοι ευρωπαϊκά κεφάλαια για να αξιοποιήσουν τα κοιτάσματα στην αχανή επικράτειά τους. Οπότε μην περιμένει κανείς τεράστιο καυγά μεταξύ των δύο χωρών, τουλάχιστον σε οικονομικό επίπεδο. Σε στρατιωτικό η Γερμανία θέλει δεν θέλει ανήκει στο ΝΑΤΟ. Ωστόσο, η παρτίδα σκάκι εξελίσσεται προς στιγμήν στο οικονομικό κομμάτι.
Ενώ λοιπόν οι Γερμανοί, με την «ανοχή» των Αμερικανών, ήθελαν να διώξουν τους Ρώσους από την Κύπρο και να τα βρουν μαζί τους στην Βαλτική, όπου τον πρώτο λόγο έχουν γερμανικές τράπεζες, το ελληνοκυπριακό «όχι» κρατάει το Κρεμλίνο στο παιχνίδι. Κατά αυτόν τον τρόπο μένει ζωντανή η ελπίδα μιας ελλαδό-κυπριακής συνεργασίας στο πλαίσιο πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, η οποία θα προσφέρει στον Ελληνισμό τεράστια περιθώρια κινήσεων στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Το ρωσικό μαξιλάρι είναι εκ των πραγμάτων απαραίτητο, προκειμένου να «φρενάρει» τις επιδιώξεις της Τουρκίας. Πόσο μάλλον όταν εκκρεμούν θέματα, σαν το Κυπριακό και την ελληνική ΑΟΖ.
Είμαστε ακόμα ζωντανοί, λοιπόν, χάριν στην Κύπρο, στην οποία όλοι οι Έλληνες οφείλουμε να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ, διότι μας θύμισε πως στο λεξιλόγιο της πολιτικής καθώς και της ζωής, υπάρχει και η λέξη «όχι». Όταν, μάλιστα, την χρησιμοποιούν Έλληνες, έρχονται τα πάνω-κάτω, αφήνοντας την κοινή γνώμη με ανοιχτό το στόμα.
Tromaktiko
Η στάση της Κύπρου απέδειξε ότι πάντα υπάρχει κι άλλος δρόμος από την σοβιετικής απόχρωσης λιτότητα της Τρόικα. Όποιος έτυχε, λόγω των εξελίξεων, να παρακολουθήσει κυπριακά κανάλια, θα εντόπιζε την διαφορά κλάσης μεταξύ ελλαδιτών και ελληνοκύπριων πολιτικών. Άλλη ποιότητα! Ενώ στην Ελλάδα το κόμμα μπαίνει πάνω απ’ όλα και οι συζητήσεις αναλώνονται σε ιδεοληπτικούς καυγάδες και μνημόνιο-αντιμνημόνιο, στην Κύπρο ακούγονταν λύσεις ουσίας διαποτισμένες από ποιότητα λόγου και σεβασμό στον συνομιλητή. Σε τέτοιο σημείο που κανείς δεν μπορούσε να ξεχωρίσει, εάν δεν γνώριζε, την κομματική ταυτότητα των πολιτικών καλεσμένων στα διάφορα πάνελ.
Η κυπριακή Βουλή αποφάσισε να διασώσει την τραπεζική της αξιοπιστία και την επιχειρηματική σταθερότητα στο νησί. Επέλεξε τον δρόμο της ανάπτυξης με την χαμηλή φορολογία και την ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, μιας και αυτά κρατούσαν την ελληνική μεγαλόνησο όρθια μέχρι στιγμής. Στην Ελλάδα, καιρό τώρα, ανάπτυξη ακούμε από την κυβέρνηση και ανάπτυξη δεν βλέπουμε. Και μην χαμογελάει η αξιωματική αντιπολίτευση, γιατί και εκείνη μιλούσε για «δήμευση καταθέσεων» όπως οι Γερμανοί.
Στο γεωπολιτικό κομμάτι τώρα, η Κύπρος δεν μπορούσε να τα «χαλάσει» με την Ρωσία. Μετά το «η Κύπρος πέφτει μακριά» του Κωνσταντίνου Καραμανλή, η Ρωσία ήταν η μόνη χώρα που παρείχε -πάντα λόγω συμφερόντων- διεθνή στήριξη στο «νησί της Αφροδίτης». Από την άλλη η Λευκωσία αποτελούσε, μεταξύ άλλων, την πύλη εισόδου των Ρώσων στην Ευρωζώνη, κάτι που ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο μετά την απόφαση των Κυπρίων να πουν ηχηρό όχι στις Βρυξέλλες.
Οι Ρώσοι από την πλευρά τους, μετά την αρχική νευρική συμπεριφορά, έδειξαν με το πέρας των ωρών υπομονή. Άλλωστε η παρουσία τους στην Κύπρο ήταν και είναι ζωτικής σημασίας για τα εθνικά τους συμφέροντα. Επιπλέον ο Πούτιν δεν επρόκειτο ν’ αφήσει επ’ ουδενί τα ρωσικά χρήματα να καταλήξουν στην τσέπη των Γερμανών.
Μεγάλη χαμένη της υπόθεσης η Δύση, αφού κανείς δεν περίμενε να πουν «όχι» οι Κύπριοι, όντες οι πάντες καλομαθημένοι εξαιτίας της αθηναϊκής υποτακτικότητας. Όπως εύστοχα παρατηρούν οι φραγκολεβαντίνικες εφημερίδες, η Ρωσία μπαίνει για τα καλά στο γεωοικονομικό παιχνίδι της περιοχής με σημαντική εμπορική επιρροή στην ευρωζώνη. Συνεπώς κατηγορούν το Βερολίνο για στρατηγικό λάθος.
Οι Γερμανοί, αν και απέτυχαν στο να διώξουν τους Ρώσους από την Κύπρο, είναι σε θέση, εφόσον βέβαια ξεχάσουν τα περί ηγεμονισμού, να τους επαναπροσεγγίσουν με το βλέμμα στην συνεργασία. Μην ξεχνάμε ότι:
Το Βερολίνο θα ήθελε ν’ αποφύγει την πλήρη ενσωμάτωσή του στο αγγλοσαξονικό οικονομικό ΝΑΤΟ. Μια υπολογίσιμη Ρωσία σε συνδυασμό με την γεωγραφική θέση της Γερμανίας δίνει, όπως είχα γράψει, στους Γερμανούς περιθώρια ελιγμών ανάμεσα στους δύο πόλους (ΝΑΤΟ {Η.Π.Α.} – Ρωσία). Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν γερμανικές φωνές που τάσσονται υπέρ της ευρωπαϊκής πολιτικής ενοποίησης -«ατλαντοποίησης» και πιέζουν την Μέρκελ. Ίσως η συγκεκριμένη πίεση να οδήγησε και στην μετωπική με τους Ρώσους.
Ρωσία και Γερμανία (ΕΕ) αλληλοεξαρτώνται. Οι Γερμανοί χρειάζονται ενέργεια και οι Ρώσοι ευρωπαϊκά κεφάλαια για να αξιοποιήσουν τα κοιτάσματα στην αχανή επικράτειά τους. Οπότε μην περιμένει κανείς τεράστιο καυγά μεταξύ των δύο χωρών, τουλάχιστον σε οικονομικό επίπεδο. Σε στρατιωτικό η Γερμανία θέλει δεν θέλει ανήκει στο ΝΑΤΟ. Ωστόσο, η παρτίδα σκάκι εξελίσσεται προς στιγμήν στο οικονομικό κομμάτι.
Ενώ λοιπόν οι Γερμανοί, με την «ανοχή» των Αμερικανών, ήθελαν να διώξουν τους Ρώσους από την Κύπρο και να τα βρουν μαζί τους στην Βαλτική, όπου τον πρώτο λόγο έχουν γερμανικές τράπεζες, το ελληνοκυπριακό «όχι» κρατάει το Κρεμλίνο στο παιχνίδι. Κατά αυτόν τον τρόπο μένει ζωντανή η ελπίδα μιας ελλαδό-κυπριακής συνεργασίας στο πλαίσιο πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, η οποία θα προσφέρει στον Ελληνισμό τεράστια περιθώρια κινήσεων στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Το ρωσικό μαξιλάρι είναι εκ των πραγμάτων απαραίτητο, προκειμένου να «φρενάρει» τις επιδιώξεις της Τουρκίας. Πόσο μάλλον όταν εκκρεμούν θέματα, σαν το Κυπριακό και την ελληνική ΑΟΖ.
Είμαστε ακόμα ζωντανοί, λοιπόν, χάριν στην Κύπρο, στην οποία όλοι οι Έλληνες οφείλουμε να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ, διότι μας θύμισε πως στο λεξιλόγιο της πολιτικής καθώς και της ζωής, υπάρχει και η λέξη «όχι». Όταν, μάλιστα, την χρησιμοποιούν Έλληνες, έρχονται τα πάνω-κάτω, αφήνοντας την κοινή γνώμη με ανοιχτό το στόμα.
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
