2013-03-22 15:24:03
Γράφει ο Νίκος Τοπούζης, Ιστορικός Συγγραφέας, Μέλος Ανεξαρτήτων Ελλήνων Μαγνησίας
Στη σύνοδο της Βιέννης 1814-15 ο Βρετανός Υπουργός Εξωτερικών και θριαμβευτής των Ναπολεόντειων Πολέμων Castlereagh μαζί με τον γνωστό μας Μέττερνιχ κατέληξαν σε κοινή στρατηγική αντιμετώπισης της Τσαρικής Ρωσίας αλλά και πιθανής αναβίωσης της αυτοκρατορικής Γαλλίας. Το κενό ισχυρής εξουσίας στη κεντρική Ευρώπη έδινε το έναυσμα και στους δύο τη δυνατότητα να προσπαθούν να επεκτείνουν με αρκετή επιτυχία την επιρροή τους στην περιοχή, αλλά και να προσπαθούν να καταλάβουν εδάφη χωρίς ιδιαίτερη στρατιωτική αντίσταση. Το σχέδιο των δύο κορυφαίων διπλωματών ήταν να ενδυναμώσουν τα κατακερματισμένα Γερμανικά κρατίδια ως αντίβαρο της επεκτατικής πολιτικής του Τσάρου. Ενδυνάμωση μεν, ενοποίηση όμως όχι καθώς αναγνώρισαν τη δυναμική των Γερμανών και τη δυνατότητα τους να επιβληθούν στη Γηραιά Ήπειρο αν ποτέ γινόταν ένα αδιαίρετο κράτος. Καθαρά Θουκυδίδεια σκέψη που αντανακλάται στο εξής:
Crucial to Castlereagh's conception of the European balance of power was the position of the German-speaking lands, which were largely occupied by France throughout the French Revolutionary and Napoleonic Wars but became something of a power vacuum after 1815. (Germany did not become a unified state until 1871.) As a strategically vital crossroads at the center of Europe, blessed with a large population and massive economic resources, the German-speaking lands needed to be strong enough to deter predators but not so powerful as to disturb the European equilibrium. The Congress of Vienna realized these objectives by creating the German Confederation, a loose collection of states that possessed some capacity for collective action, while keeping France and Russia as far away from German territory as possible.
Μετά την ενοποίηση των Γερμανών στο τέλος του Γάλλο-Πρωσικού πολέμου το 1871 τέθηκαν οι βάσεις της διεκδίκησης Γερμανικής κυριαρχίας στην Ευρώπη. Αυτή η διεκδίκηση οδήγησε σε 2 Παγκόσμιους Πολέμους, την καταστροφή της ηπείρου και την εκ νέου διαίρεση της Γερμανίας σε δύο αντιμαχόμενα κράτη. Από το 1945 μέχρι την κατάρρευση του κουμμουνισμού και την ενοποίηση το 1990, η Γερμανοί δεν είχαν τη δυνατότητα να διεκδικήσουν εκ νέου τον έλεγχο της Ευρώπης. Και ενώ όλος ο Δυτικός Κόσμος πανηγύριζε για τη κατάρρευση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, κορυφαίοι Γερμανοί στρατηγηστές υπολόγιζαν την επόμενη κίνηση, αμέσως μετά τις απαραίτητες προσπάθειες ανάπτυξης της δοκιμασμένης οικονομίας και κοινωνίας της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Μετά από λίγα μόλις χρόνια η νέα προσπάθεια κατάκτησης της Ευρώπης ξεκίνησε μέσω των Γερμανικών εταιριών που προσπάθησαν, και κατάφεραν, να διαφθείρουν τις ηγεσίες των κρατών του Νότου και να οδηγήσουν τις Μεσογειακές χώρες της Ευρώπης κοντά στη χρεωκοπία.
Η επόμενη κίνηση των Γερμανών ήταν η υιοθέτηση κοινού νομίσματος σε όλη την Ευρώπη. Το ευρώ που φάνταζε ως το εφαλτήριο ειρήνης και πρωτόγνωρης ευημερίας σε ολόκληρη την Ήπειρο, έγινε ο Δούρειος Ίππος που άλωσε τις οικονομίες του Νότου. Με σκληρή νομισματική πολιτική λιτότητας, συνδυασμένη με τη διαφθορά των κυβερνήσεων και τα τεράστια ελλείμματα, η Γερμανία κατάφερε να ελέγχει την οικονομική, κοινωνική και στην περίπτωση της Ελλάδος μέχρι και την εξωτερική πολιτική και άμυνα της χώρας!
Η Γερμανία έχει ένα συνασπισμό χωρών γύρω της (Αυστρία, Κάτω Χώρες, Δανία, Βαλτική, Σκανδιναβία;) που της επιτρέπουν να κάνει μεγαλεπήβολα όνειρα κυριαρχίας σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση και να διαφεντεύει τις τύχες των λαών. Τι την εμποδίζει όμως να γίνει η υπερδύναμη που ξεκίνησε ως όραμα του Κάιζερ; Η έλλειψη ενεργειακών πόρων και η ενεργειακή εξάρτηση των Γερμανών από τη Ρωσία!
Μετά την πραγμάτωση της απειλής του κ.Πούτιν προς την Ουκρανία και διακοπή, έστω και προσωρινά, της ροής φυσικού αερίου, οι Γερμανοί επιτελείς κατάλαβαν πως πρέπει να αναζητήσουν ασφαλή ενεργειακά κοιτάσματα και διαδρομές, ώστε να καταστεί η χώρα τους ενεργειακά αυτόνομη εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είναι ουσιαστικά πλέον υποχείριο τους. Έτσι εξηγείται επαρκώς η «Ελληνική κρίση χρέους» που έχει οδηγήσει στη προτεκτορατοποίηση της πατρίδος μας στην Γερμανία, της πατρίδος μας με τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Ως υποσημείωση θα πρέπει να αναφέρω πως πετρελαϊκά κοιτάσματα είχαν εντοπίσει οι Γερμανοί στην Ελλάδα από την εποχή της κατοχής 1941-’44. Και ενώ τα κτυπήματα στην Ελλάδα ήταν προφανή και μεθοδευμένα, το άλλο ελληνικό κράτος, η Κύπρος, είχε μπει στο στόχαστρο των Γερμανών στρατηγικών αναλυτών εδώ και ενάμιση χρόνο.
Η πρόσφατη προσπάθεια δήμευσης των καταθέσεων των Κυπριακών τραπεζών δεν είναι τίποτε περισσότερο από προσπάθεια της Γερμανίας να κυριαρχήσει στα πλούσια ενεργειακά κοιτάσματα της μεγαλονήσου, μια προσπάθεια ανάλογη με αυτό που προσπαθούν στην Ελλάδα. Η μεγάλη διαφορά και εμπόδιο στα Γερμανικά σχέδια είναι το καθεστώς ανεξαρτητοποίησης της Κύπρου από τη Μ.Βρετανία όπως καθορίστηκε στις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου. Αυτές οι συνθήκες ορίζουν τρεις εγγυήτριες δυνάμεις της ανεξαρτησίας της Κύπρου, την Αγγλία, την Ελλάδα και την Τουρκία. Για να γίνει οποιαδήποτε κίνηση της Γερμανίας στην Κύπρο ανάλογη με αυτή που έγινε στην Ελλάδα, θα πρέπει αυτό το καθεστώς να αλλάξει. Τόσο η Ελλάδα των προδοτικών κυβερνήσεων (από το 2009 μέχρι σήμερα) δεν πρόκειται να αντισταθεί στους Γερμανούς, όσο και η Τουρκία που τα συμφέροντα της συμπλέουν με αυτά της Γερμανίας από το 1912 τουλάχιστον, δεν θα προέβαλαν αντίσταση στα Γερμανικά σχέδια. Η Μ.Βρετανία όμως έχει σημαντικές βάσεις και συμφέροντα στην Κύπρο και δεν θα εγκατέλειπε ποτέ το καθεστώς εγγυήτριας δύναμης, ούτε τις βάσεις στο νησί. Η εγγύτητα στη Μέση Ανατολή αλλά και τα προσφάτως ανακαλυφθέντα κοιτάσματα/φιλέτα για τις βρετανικές εταιρίες, επιτάσσουν τη παραμονή των Άγγλων στο νησί πάση θυσία!
Τι έκανε όμως η Γερμανία για να αντιμετωπίσει τη Βρετανική εμμονή; Ψήφισμα στην ολομέλεια του Συμβουλίου της Ευρώπης ύστερα από εισήγηση της Γερμανίδας βουλευτού των Ελευθέρων-Δημοκρατών Μ.Σούστερ κατά πόσο η συνθήκη Εγγυήσεων μπορεί σήμερα να θεωρείται έγκυρη (Οκτώβριος 2011)! Η κ. Σούστερ μίλησε για απαρχαιωμένη συνθήκη που έχει απολέσει την εγκυρότητα της, θέτοντας ουσιαστικά θέμα βρετανικών βάσεων στο νησί, καθώς η ύπαρξη των βάσεων έχει διεθνή νομιμοποίηση στη συμφωνία που τίθεται υπό αμφισβήτηση. Ως νέος Δούρειος Ίππος, το Συμβούλιο της Ευρώπης προβάλλει την ουσιαστική και ολοκληρωτική ανεξαρτησία της Κύπρου αλλά στην ουσία θέλει να αποκόψει εντελώς το νησί της Αφροδίτης τόσο από τον Ελλαδικό χώρο, όσο και από την επιρροή της Μ. Βρετανίας. Η Κύπρος δηλαδή, θα πρέπει να βασίζεται αποκλειστικά στην ασφάλεια της στην γερμανοκρατούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση, απέναντι στον νεοθωμανισμό των κ. Ερντογάν και Νταβούτογλου αλλά και στην ξεκάθαρη απειλή των στρατευμάτων του Αττίλα που σταθμεύουν ακόμη στο ψευδοκράτος της βορείου Κύπρου.
Όποιος πιστεύει ακόμη στις αγαθές προθέσεις των Γερμανών είτε εθελοτυφλεί, είτε κινείται προδοτικά! Η Ελληνική πολιτική ηγεσία οφείλει να αντισταθεί σε αυτό το ψήφισμα και να μην αφήσει την Κύπρο μόνη της απέναντι στις διαθέσεις των Γερμανών και των Τούρκων. Και αυτή η αντίσταση μπορεί να βρει προσοδοφόρο έδαφος τόσο στη Μ.Βρετανία αλλά και στη Ρωσία που αγωνιά για το μέλλον της στρατηγικής της επένδυσης στο νησί. Οι Γερμανοί προσπαθούν να «πατήσουν πόδι» στην Ανατολική Μεσόγειο ανατρέποντας ισορροπίες δεκαετιών στη προσπάθεια τους να απεξαρτηθούν ενεργειακά από τη Ρωσία και να προσπαθήσουν να γίνουν η κυρίαρχος δύναμη στην Ευρώπη. Οφείλουμε να αντισταθούμε μέσω της συμπαράταξης με Ρωσία, Αγγλία αλλά και Ισραήλ που έχει επενδύσει ενεργειακά στη στρατηγική σύμπραξη με την Κύπρο. Ας γίνει η Κύπρος το Στάλινγκραντ του Δ’ Ράιχ της κ.Μέρκελ.
Tromaktiko
Στη σύνοδο της Βιέννης 1814-15 ο Βρετανός Υπουργός Εξωτερικών και θριαμβευτής των Ναπολεόντειων Πολέμων Castlereagh μαζί με τον γνωστό μας Μέττερνιχ κατέληξαν σε κοινή στρατηγική αντιμετώπισης της Τσαρικής Ρωσίας αλλά και πιθανής αναβίωσης της αυτοκρατορικής Γαλλίας. Το κενό ισχυρής εξουσίας στη κεντρική Ευρώπη έδινε το έναυσμα και στους δύο τη δυνατότητα να προσπαθούν να επεκτείνουν με αρκετή επιτυχία την επιρροή τους στην περιοχή, αλλά και να προσπαθούν να καταλάβουν εδάφη χωρίς ιδιαίτερη στρατιωτική αντίσταση. Το σχέδιο των δύο κορυφαίων διπλωματών ήταν να ενδυναμώσουν τα κατακερματισμένα Γερμανικά κρατίδια ως αντίβαρο της επεκτατικής πολιτικής του Τσάρου. Ενδυνάμωση μεν, ενοποίηση όμως όχι καθώς αναγνώρισαν τη δυναμική των Γερμανών και τη δυνατότητα τους να επιβληθούν στη Γηραιά Ήπειρο αν ποτέ γινόταν ένα αδιαίρετο κράτος. Καθαρά Θουκυδίδεια σκέψη που αντανακλάται στο εξής:
Crucial to Castlereagh's conception of the European balance of power was the position of the German-speaking lands, which were largely occupied by France throughout the French Revolutionary and Napoleonic Wars but became something of a power vacuum after 1815. (Germany did not become a unified state until 1871.) As a strategically vital crossroads at the center of Europe, blessed with a large population and massive economic resources, the German-speaking lands needed to be strong enough to deter predators but not so powerful as to disturb the European equilibrium. The Congress of Vienna realized these objectives by creating the German Confederation, a loose collection of states that possessed some capacity for collective action, while keeping France and Russia as far away from German territory as possible.
Μετά την ενοποίηση των Γερμανών στο τέλος του Γάλλο-Πρωσικού πολέμου το 1871 τέθηκαν οι βάσεις της διεκδίκησης Γερμανικής κυριαρχίας στην Ευρώπη. Αυτή η διεκδίκηση οδήγησε σε 2 Παγκόσμιους Πολέμους, την καταστροφή της ηπείρου και την εκ νέου διαίρεση της Γερμανίας σε δύο αντιμαχόμενα κράτη. Από το 1945 μέχρι την κατάρρευση του κουμμουνισμού και την ενοποίηση το 1990, η Γερμανοί δεν είχαν τη δυνατότητα να διεκδικήσουν εκ νέου τον έλεγχο της Ευρώπης. Και ενώ όλος ο Δυτικός Κόσμος πανηγύριζε για τη κατάρρευση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, κορυφαίοι Γερμανοί στρατηγηστές υπολόγιζαν την επόμενη κίνηση, αμέσως μετά τις απαραίτητες προσπάθειες ανάπτυξης της δοκιμασμένης οικονομίας και κοινωνίας της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Μετά από λίγα μόλις χρόνια η νέα προσπάθεια κατάκτησης της Ευρώπης ξεκίνησε μέσω των Γερμανικών εταιριών που προσπάθησαν, και κατάφεραν, να διαφθείρουν τις ηγεσίες των κρατών του Νότου και να οδηγήσουν τις Μεσογειακές χώρες της Ευρώπης κοντά στη χρεωκοπία.
Η επόμενη κίνηση των Γερμανών ήταν η υιοθέτηση κοινού νομίσματος σε όλη την Ευρώπη. Το ευρώ που φάνταζε ως το εφαλτήριο ειρήνης και πρωτόγνωρης ευημερίας σε ολόκληρη την Ήπειρο, έγινε ο Δούρειος Ίππος που άλωσε τις οικονομίες του Νότου. Με σκληρή νομισματική πολιτική λιτότητας, συνδυασμένη με τη διαφθορά των κυβερνήσεων και τα τεράστια ελλείμματα, η Γερμανία κατάφερε να ελέγχει την οικονομική, κοινωνική και στην περίπτωση της Ελλάδος μέχρι και την εξωτερική πολιτική και άμυνα της χώρας!
Η Γερμανία έχει ένα συνασπισμό χωρών γύρω της (Αυστρία, Κάτω Χώρες, Δανία, Βαλτική, Σκανδιναβία;) που της επιτρέπουν να κάνει μεγαλεπήβολα όνειρα κυριαρχίας σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση και να διαφεντεύει τις τύχες των λαών. Τι την εμποδίζει όμως να γίνει η υπερδύναμη που ξεκίνησε ως όραμα του Κάιζερ; Η έλλειψη ενεργειακών πόρων και η ενεργειακή εξάρτηση των Γερμανών από τη Ρωσία!
Μετά την πραγμάτωση της απειλής του κ.Πούτιν προς την Ουκρανία και διακοπή, έστω και προσωρινά, της ροής φυσικού αερίου, οι Γερμανοί επιτελείς κατάλαβαν πως πρέπει να αναζητήσουν ασφαλή ενεργειακά κοιτάσματα και διαδρομές, ώστε να καταστεί η χώρα τους ενεργειακά αυτόνομη εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είναι ουσιαστικά πλέον υποχείριο τους. Έτσι εξηγείται επαρκώς η «Ελληνική κρίση χρέους» που έχει οδηγήσει στη προτεκτορατοποίηση της πατρίδος μας στην Γερμανία, της πατρίδος μας με τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Ως υποσημείωση θα πρέπει να αναφέρω πως πετρελαϊκά κοιτάσματα είχαν εντοπίσει οι Γερμανοί στην Ελλάδα από την εποχή της κατοχής 1941-’44. Και ενώ τα κτυπήματα στην Ελλάδα ήταν προφανή και μεθοδευμένα, το άλλο ελληνικό κράτος, η Κύπρος, είχε μπει στο στόχαστρο των Γερμανών στρατηγικών αναλυτών εδώ και ενάμιση χρόνο.
Η πρόσφατη προσπάθεια δήμευσης των καταθέσεων των Κυπριακών τραπεζών δεν είναι τίποτε περισσότερο από προσπάθεια της Γερμανίας να κυριαρχήσει στα πλούσια ενεργειακά κοιτάσματα της μεγαλονήσου, μια προσπάθεια ανάλογη με αυτό που προσπαθούν στην Ελλάδα. Η μεγάλη διαφορά και εμπόδιο στα Γερμανικά σχέδια είναι το καθεστώς ανεξαρτητοποίησης της Κύπρου από τη Μ.Βρετανία όπως καθορίστηκε στις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου. Αυτές οι συνθήκες ορίζουν τρεις εγγυήτριες δυνάμεις της ανεξαρτησίας της Κύπρου, την Αγγλία, την Ελλάδα και την Τουρκία. Για να γίνει οποιαδήποτε κίνηση της Γερμανίας στην Κύπρο ανάλογη με αυτή που έγινε στην Ελλάδα, θα πρέπει αυτό το καθεστώς να αλλάξει. Τόσο η Ελλάδα των προδοτικών κυβερνήσεων (από το 2009 μέχρι σήμερα) δεν πρόκειται να αντισταθεί στους Γερμανούς, όσο και η Τουρκία που τα συμφέροντα της συμπλέουν με αυτά της Γερμανίας από το 1912 τουλάχιστον, δεν θα προέβαλαν αντίσταση στα Γερμανικά σχέδια. Η Μ.Βρετανία όμως έχει σημαντικές βάσεις και συμφέροντα στην Κύπρο και δεν θα εγκατέλειπε ποτέ το καθεστώς εγγυήτριας δύναμης, ούτε τις βάσεις στο νησί. Η εγγύτητα στη Μέση Ανατολή αλλά και τα προσφάτως ανακαλυφθέντα κοιτάσματα/φιλέτα για τις βρετανικές εταιρίες, επιτάσσουν τη παραμονή των Άγγλων στο νησί πάση θυσία!
Τι έκανε όμως η Γερμανία για να αντιμετωπίσει τη Βρετανική εμμονή; Ψήφισμα στην ολομέλεια του Συμβουλίου της Ευρώπης ύστερα από εισήγηση της Γερμανίδας βουλευτού των Ελευθέρων-Δημοκρατών Μ.Σούστερ κατά πόσο η συνθήκη Εγγυήσεων μπορεί σήμερα να θεωρείται έγκυρη (Οκτώβριος 2011)! Η κ. Σούστερ μίλησε για απαρχαιωμένη συνθήκη που έχει απολέσει την εγκυρότητα της, θέτοντας ουσιαστικά θέμα βρετανικών βάσεων στο νησί, καθώς η ύπαρξη των βάσεων έχει διεθνή νομιμοποίηση στη συμφωνία που τίθεται υπό αμφισβήτηση. Ως νέος Δούρειος Ίππος, το Συμβούλιο της Ευρώπης προβάλλει την ουσιαστική και ολοκληρωτική ανεξαρτησία της Κύπρου αλλά στην ουσία θέλει να αποκόψει εντελώς το νησί της Αφροδίτης τόσο από τον Ελλαδικό χώρο, όσο και από την επιρροή της Μ. Βρετανίας. Η Κύπρος δηλαδή, θα πρέπει να βασίζεται αποκλειστικά στην ασφάλεια της στην γερμανοκρατούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση, απέναντι στον νεοθωμανισμό των κ. Ερντογάν και Νταβούτογλου αλλά και στην ξεκάθαρη απειλή των στρατευμάτων του Αττίλα που σταθμεύουν ακόμη στο ψευδοκράτος της βορείου Κύπρου.
Όποιος πιστεύει ακόμη στις αγαθές προθέσεις των Γερμανών είτε εθελοτυφλεί, είτε κινείται προδοτικά! Η Ελληνική πολιτική ηγεσία οφείλει να αντισταθεί σε αυτό το ψήφισμα και να μην αφήσει την Κύπρο μόνη της απέναντι στις διαθέσεις των Γερμανών και των Τούρκων. Και αυτή η αντίσταση μπορεί να βρει προσοδοφόρο έδαφος τόσο στη Μ.Βρετανία αλλά και στη Ρωσία που αγωνιά για το μέλλον της στρατηγικής της επένδυσης στο νησί. Οι Γερμανοί προσπαθούν να «πατήσουν πόδι» στην Ανατολική Μεσόγειο ανατρέποντας ισορροπίες δεκαετιών στη προσπάθεια τους να απεξαρτηθούν ενεργειακά από τη Ρωσία και να προσπαθήσουν να γίνουν η κυρίαρχος δύναμη στην Ευρώπη. Οφείλουμε να αντισταθούμε μέσω της συμπαράταξης με Ρωσία, Αγγλία αλλά και Ισραήλ που έχει επενδύσει ενεργειακά στη στρατηγική σύμπραξη με την Κύπρο. Ας γίνει η Κύπρος το Στάλινγκραντ του Δ’ Ράιχ της κ.Μέρκελ.
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
