2013-03-23 08:30:04
του Νέστορος Νικηφορίδη
Καίτοι δέν εἶμαι οἰκονομολόγος, ἔχω τήν ἐντύπωση ὅτι καί ἡ Γερμανία ἀντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα ἀπό τήν κατάσταση στίς τράπεζές της καί ὅτι γι' αὐτό παρασύρθηκε στην λάθος ἀπόφαση νά χτυπήσει τό τραπεζικό σύστημα τῆς Κύπρου τόσο "ἄγαρμπα" καί κατά τρόπο πού ἔδειχνε ὅτι ἤθελε νά ἑλκύσῃ κεφάλαια στίς τράπεζες τῆς Γερμανίας.
Κατ' οὐσίαν, ὅλες οἱ μεγάλες χῶρες φαίνεται ὅτι ἀντιμετωπίζουν ἕνα βαθύ και μόνιμο οἰκονομικό πρόβλημα, σύμπτωμα τοῦ ὁποίου εἶναι τό πρόβλημα ρευστότητας πού ἐνδέχεται κάποιες χρονικές περιόδους νά ὑπάρχῃ ἤ νά μήν ὑπάρχῃ. Τό τραγικό εἶναι, ὅτι ὅλα τα κράτη ὅπως γράφεται, χρεωστᾶνε στίς Κεντρικές Τράπεζες. Εἶναι λοιπόν δευτερεῦον, τό ὅτι κάποιες χῶρες ὅπως ἡ Ρωσσία, ἡ Κίνα καί ἡ Γερμανία ἔχουν διαθέσιμα πλεονάσματα σε συνάλλαγμα ἤ σέ χρυσό. Διότι ὅταν ὅλα ἰσορροποῦν πάνω σέ ἕνα τεντωμένο σχοινί, ἑνός τέτοιου χρηματοπιστωτικοῦ συστήματος, μπορεῖ μέν αρχικά νά καλοῦνται νά πληρώσουν τά σπασμένα οἱ μικρότεροι, ἀλλά ἐν τέλει ὅλοι θά καταρρεύσουν - γιά να σωθοῦν οἱ Τράπεζες, πού κι αυτές μέ τήν σειρά τους θά καταρρεύσουν, καί δή μέχρι και τίς Κεντρικές, ἀφοῦ γιά τίς τελευταῖες δέν θά ὑπάρχει κάτι στό ὁποῖο νά μποροῦν νά στηριχθοῦν, πέραν τοῦ ἰδίου τοῦ δημιουργήματός τους, τοῦ χρήματος.
Το πρόβλημα αὐτό, πιστεύουμε ὅτι ἀνάγεται στίς βάσεις ὄχι τοῦ λεγομένου καπιταλισμοῦ μόνο, ἀλλά στίς ἴδιες τίς ὑπερμεγέθεις ἑνώσεις περιουσιῶν, στό ὄνομα τῆς ἀναπτύξεως καί τῆς ἰσχύος, ἑνώσεις πού χρειάζονται τεράστια χρηματικά ποσά γιά τήν κερδοφόρο δράση τους, τά ὁποῖα ἐξασφαλίζουν μέν μέσω τῆς ὑπέρμετρης ἐπιρροῆς πού φυσικά ἀποκτοῦν ἐπί τῶν πολιτικῶν, ἀλλά δέν μποροῦν νά τά ἐξοφλήσουν εἰ μή μόνον πιέζοντας τούς πτωχοτέρους ἤ μέ νέα δάνεια –θαλασσοδάνεια (ἄν δέν πάει καλά ἡ ἐπιχείρηση, δέν αποδίδονται, καί ἄν πάει καλά, ἀποδίδονται μέ φειδώ ἤ δέν αποδίδονται καθόλου μέ διάφορα τεχνάσματα πτωχεύσεων, ὑπερτιμολογήσεων κ.λ.π.).
Ἐπιπροσθέτως, μέ τήν ἀντιχριστιανική καί ἀντιδημοκρατική πρακτική πού σημειώθηκε μετά τό 1980, να μειώνεται ἡ φορολόγηση τῶν πλουσιωτέρων, καί μέ τήν τάση νά φοροαπαλλάσσονται οἱ μεγάλες ἐπιχειρήσεις χάριν τῆς οἰκονομικῆς ἰσχύος πού παρέχουν στήν χώρα καί τήν πολιτική τάξη της, εἶναι φυσικό νά ἀντιμετωπίζουν μεγάλες χῶρες, ἀλλά καί μικρότερες, ὅπως ἡ Γερμανία, πρόβλημα μετακυλίσεως τῆς ἀποφορολογήσεως τῶν πλουσιωτέρων τους, πάνω στίς πλάτες τῶν πτωχοτέρων τοῦ δικοῦ τους λαοῦ, καί (πέρα ἀπό ἕνα πολιτκά ὁριζόμενο ὅριο ἀντοχῆς τῶν πτωχοτέρων της) ἐπί τῶν ὤμων ἄλλων, ἀκόμη πτωχοτέρων, λαῶν.
Εἶναι πολύ ἀμφίβολο, τό κατά πόσο τά κεφάλαια πού χρειάζονται οἱ πολυεθνικοί κολοσσοί νά διαθέτουν γιά τήν κερδοφόρο δραστηριότητά τους, εἶναι δυνατόν νά περιορισθοῦν στά ὅρια πού χαράσσονται ἀπό τό ὕψος τῶν πραγματικῶν Α.Ε.Π. τῶν χωρῶν στίς ὁποῖες δροῦν. Εἶναι βέβαιον ὅτι θεωροῦν ὅτι χρειάζονται καί ἐν τέλει χρησιμοποιοῦν πράγματι πολύ περισσότερα.
Ἡ οἰκονομική καί χρηματοπιστωτική φούσκα, λοιπόν, βρίσκεται στήν ρίζα, στόν ἴδιο τόν πλασματικό χαρακτῆρα τῆς συμβατικῆς ἀξίας τοῦ χρήματος, πού, κανονικά, πρέπει νά προσγειώνεται μέ κριτήριο τήν πραγματική απόδοση τῆς οἰκονομίας, καί ὄχι νά ἀπογειώνεται σέ φανταστικά ὕψη μέ κριτήριο τίς ἀνάγκες χρηματοδοτήσεως προγραμμάτων τῶν ἐπιχειρηματικῶν κολοσσῶν, ἤ τῶν κρατικῶν συμφερόντων ὅπως αὐτά γίνονται ἀντιληπτά ἀπό φιλόδοξα μέλη τῶν πολιτκῶν τάξεων.
Τα τραπεζικά συστήματα συνεπώς, δέν μποροῦν, ὅπως φαίνεται νά προωθεῖ ἡ ἐντολή πού εἶχε προδήλως δοθεῖ στόν κ. Σόϊμπλε, νά τεθοῦν ὅλα ὑπό ἔλεγχο ἔτσι ὥστε νά διαθέτουν χρήματα ἀνάλογα πρός τό Α.Ε.Π. τῆς χώρας στήν ὁποία ἑδρεύουν (μέ ἕνα λόγο τῆς τάξεως π.χ. 1 προς 1,5 ἤ 1 προς 2 τό πολύ, κ.ο.κ.), εἰ μή μόνον ἐάν ἰσχύσουν δύο μέτρα καί δύο σταθμά, δηλαδή διατήρηση φορολογικῶν παραδείσων ἀλλοῦ, πρᾶγμα πού ὁδηγεῖ τήν ἐν λόγῳ ἐντολή σέ ἀδιέξοδο καί παραλογισμούς σάν αὐτούς πού ζοῦμε στό τεχνητά ὅσο καί ἄτεχνα δημιουργηθέν πρόβλημα τῆς Κύπρου.
Μέ ἄλλα λόγια, ἤ στά πλαίσια τοῦ ὑπάρχοντος συστήματος πρέπει νά ἀπαγορεύεται ἐν γένει (καί μέ σταδιακή προσαρμογή ὅλων καί παγκοσμίως) ἡ εὐνοϊκή μεταχείριση τῆς τοποθετήσεως τῶν κεφαλαίων στίς τράπεζες μιᾶς χώρας νά ὁδηγεῖ σέ σώρευση κεφαλαίων πάνω ἀπό συγκεκριμένο ὕψος (π.χ. τό ὕψος τοῦ Α.Ε.Π. ἤ τό Α.Ε.Π. ἐπί 1,5, ἤ τό Α.Ε.Π. ἐπί 2 και τα όμοια), ἤ κατά βελτίωση καί νομική άναβάθμιση τοῦ ὑπάρχοντος συστήματος πρέπει νά τεθεῖ παγκόσμιος περιορισμός στό ὕψος τῶν δανείων πού δύνανται νά χορηγοῦν οἱ Τράπεζες (ὅπως τό ὕψος τοῦ πραγματικοῦ ἐνεργητικοῦ τους ἐπί ἕνα εὔλογο μικρό συντελεστή) ἀλλά καί στό ὕψος τοῦ χρήματος σέ σχέση μέ τό Α.Ε.Π. πού δύναται νά ἐκδίδεται ἀπό τήν Κεντρική Τράπεζα κάθε χώρας, πού εἶναι καί τό πλέον ἀπαραίτητο ἄν θέλουμε νά μιλᾶμε πραγματικά γιά δημοσιονομική πειθαρχία.
Αὐτό ὅμως τό "δύο μέτρα καί δύο σταθμά" πού ἔχει στόχο τήν Κύπρο καί διασώζει τραπεζικές ὀάσεις σέ ἄλλες μικρές χῶρες τῆς Εὐρώπης ἤ τοῦ πλανήτη, δέν χαρακτηρίζει τόν δικό μας νομικό πολιτισμό. Θυμίζει γκάνγκστερς και δέν ἔχει κανένα στοιχεῖο δικαίου. Διότι, αὐτοί πού ὠφελήθηκαν ἀπό τά ὑψηλά τραπεζικά ἐπιτόκια μιᾶς εὐρωπαϊκῆς χώρας δέν εἶναι δίκαιο νά ὑποστοῦν μείωση σέ ὅσα περιμένουν νά ἀποκομίσουν. Διότι, διαφορετικό εἶναι τό θέμα τῆς θεμιτῆς κάμψεως τοῦ τραπεζικοῦ ἀπορρήτου γιά τήν ἀντιμετώπιση τοῦ ὀργανωμένου ἐκγκλήματος καί τήν ἀποζημίωση τῶν θυμάτων του (γιά ὅλες τίς Τράπεζες στήν Εὐρώπη), καθώς καί γιά τήν ἀποτροπή λειτουργίας φορολογικῶν παραδείσων σέ ὅλες τίς χῶρες ἀνεξαιρέτως, καί διαφορετικό εἶναι τό ὅτι αὐτοί οἱ καταθέτες καθίστανται γιά πρώτη φορά, οἱ φορολογούμενοι καί δή ἀναδρομικῶς, ὄχι τοῦ Κυπριακοῦ ἤ ἄλλου κράτους, ἀλλά τοῦ ἐν Εὐρώπῃ βραχίονος τοῦ παγκοσμίου Κονσόρτσιουμ τῶν Ὑπερ-Τραπεζῶν.
Ἐάν περάσει ἡ φορολόγηση αὐτή, ἔχουμε τό νέο κράτος τῆς μή ἐκλεγμένης Παγκόσμιας Τραπεζικῆς Ὀλιγαρχίας, στήν ὁποία ὅλοι τίθενται πλέον ὑπό τόν ζυγό τῆς πλέον ἐπικίνδυνης καί ὕπουλης δουλείας: Καμία πλέον ἀσφάλεια γιά τήν περιουσία κανενός, μέ πρόσχημα ὁτιδήποτε, σέ μία "δημοκρατική κοινωνία" πλήρη τυπικῶν καί νομοθετικά κατασκευασμένων τεκμηρίων ἐνοχῆς.
Πολύ περισσότερο πού ἕπονται μέτρα γιά ποινικοποίηση τυπικῶς βεβαιωμένων καί μη ἐκκαθαρισμένων δικαστικῶς φορολογικῶν χρεῶν, φόροι γιά τήν "προστασία τοῦ περιβάλλοντος" και μέτρα γιά τήν "ὑγεία", χωρίς ἀναφορά σέ πραγματική φοροδοτική ἱκανότητα καί χωρίς ὅριο τά ἀνθρώπινα δικαιώματα.
Πλήττεται δε ἡ Κύπρος καί ἐν γένει ὁ εὐρωπαϊκός Νότος, διότι πέραν τῶν ἄλλων, ἀποτελοῦν τήν κατ' ἐξοχήν κοιτίδα τοῦ ἀληθινοῦ πολιτισμοῦ, αὐτοῦ πού ἔχει ὀρθόδοξο χριστιανικό ὑπόβαθρο καί ὡς ἐκ τοῦτου α) ἀπορρίπτει τά δύο μέτρα καί δύο σταθμά, ἀφοῦ θεωρεῖ τούς ἀνθρώπους ἴσους ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, διότι στό βάθος ἀναγνωρίζει ὀρθόδοξα τήν θεανθρωπότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί β) ὀνοματίζει νομικῶς τά πράγματα ὅπως πράγματι εἶναι κατά τήν φύση τους καί ὄχι ὅπως ἐπιθυμεῖ κάποια μεσσιανική ἡγεσία μέ τήν "βόρεια", ἄκαμπτη καί παγερά συγκαταβατική, νομοθεσία της.
Τό ὅτι ἡ κοιτίδα τέτοιου πολιτισμοῦ συνεχίζεται στό Νότιο τμήμα τῆς Εὐρώπης, ἔχει δε μεταλαμπαδευθεῖ στήν Ρωσία καί γενικότερα στίς ὀρθόδοξες χῶρες τῆς Εὐρώπης, σπερματικά στήν λοιπή Εὐρώπη καί στήν Λατινική Ἀμερική, καθώς καί στό ἐπηρεασμένο ἀπό τόν Ἑλληνισμό Ἰσλάμ, σέ λαούς δηλαδή τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί τῆς Βορείου Ἀφρικῆς, δέν εἶναι κάτι πού μπορεῖ νά ἀνεχθεῖ ἡ ἐπηρμένη ὀφρύς ὁρισμένων ψευδο-ὑπερανθρώπων πού θέλουν νά βάλουν στόν κόσμο τήν σφραγίδα τῆς δικῆς τους τάξεως, ἐν εἴδει ἀπαστράπτουσας τεχνολογικῶς ταφόπλακας ἐπί τῆς φυσικῆς ἁπλότητας καί ἀνθρωπιᾶς.
InfoGnomon
Καίτοι δέν εἶμαι οἰκονομολόγος, ἔχω τήν ἐντύπωση ὅτι καί ἡ Γερμανία ἀντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα ἀπό τήν κατάσταση στίς τράπεζές της καί ὅτι γι' αὐτό παρασύρθηκε στην λάθος ἀπόφαση νά χτυπήσει τό τραπεζικό σύστημα τῆς Κύπρου τόσο "ἄγαρμπα" καί κατά τρόπο πού ἔδειχνε ὅτι ἤθελε νά ἑλκύσῃ κεφάλαια στίς τράπεζες τῆς Γερμανίας.
Κατ' οὐσίαν, ὅλες οἱ μεγάλες χῶρες φαίνεται ὅτι ἀντιμετωπίζουν ἕνα βαθύ και μόνιμο οἰκονομικό πρόβλημα, σύμπτωμα τοῦ ὁποίου εἶναι τό πρόβλημα ρευστότητας πού ἐνδέχεται κάποιες χρονικές περιόδους νά ὑπάρχῃ ἤ νά μήν ὑπάρχῃ. Τό τραγικό εἶναι, ὅτι ὅλα τα κράτη ὅπως γράφεται, χρεωστᾶνε στίς Κεντρικές Τράπεζες. Εἶναι λοιπόν δευτερεῦον, τό ὅτι κάποιες χῶρες ὅπως ἡ Ρωσσία, ἡ Κίνα καί ἡ Γερμανία ἔχουν διαθέσιμα πλεονάσματα σε συνάλλαγμα ἤ σέ χρυσό. Διότι ὅταν ὅλα ἰσορροποῦν πάνω σέ ἕνα τεντωμένο σχοινί, ἑνός τέτοιου χρηματοπιστωτικοῦ συστήματος, μπορεῖ μέν αρχικά νά καλοῦνται νά πληρώσουν τά σπασμένα οἱ μικρότεροι, ἀλλά ἐν τέλει ὅλοι θά καταρρεύσουν - γιά να σωθοῦν οἱ Τράπεζες, πού κι αυτές μέ τήν σειρά τους θά καταρρεύσουν, καί δή μέχρι και τίς Κεντρικές, ἀφοῦ γιά τίς τελευταῖες δέν θά ὑπάρχει κάτι στό ὁποῖο νά μποροῦν νά στηριχθοῦν, πέραν τοῦ ἰδίου τοῦ δημιουργήματός τους, τοῦ χρήματος.
Το πρόβλημα αὐτό, πιστεύουμε ὅτι ἀνάγεται στίς βάσεις ὄχι τοῦ λεγομένου καπιταλισμοῦ μόνο, ἀλλά στίς ἴδιες τίς ὑπερμεγέθεις ἑνώσεις περιουσιῶν, στό ὄνομα τῆς ἀναπτύξεως καί τῆς ἰσχύος, ἑνώσεις πού χρειάζονται τεράστια χρηματικά ποσά γιά τήν κερδοφόρο δράση τους, τά ὁποῖα ἐξασφαλίζουν μέν μέσω τῆς ὑπέρμετρης ἐπιρροῆς πού φυσικά ἀποκτοῦν ἐπί τῶν πολιτικῶν, ἀλλά δέν μποροῦν νά τά ἐξοφλήσουν εἰ μή μόνον πιέζοντας τούς πτωχοτέρους ἤ μέ νέα δάνεια –θαλασσοδάνεια (ἄν δέν πάει καλά ἡ ἐπιχείρηση, δέν αποδίδονται, καί ἄν πάει καλά, ἀποδίδονται μέ φειδώ ἤ δέν αποδίδονται καθόλου μέ διάφορα τεχνάσματα πτωχεύσεων, ὑπερτιμολογήσεων κ.λ.π.).
Ἐπιπροσθέτως, μέ τήν ἀντιχριστιανική καί ἀντιδημοκρατική πρακτική πού σημειώθηκε μετά τό 1980, να μειώνεται ἡ φορολόγηση τῶν πλουσιωτέρων, καί μέ τήν τάση νά φοροαπαλλάσσονται οἱ μεγάλες ἐπιχειρήσεις χάριν τῆς οἰκονομικῆς ἰσχύος πού παρέχουν στήν χώρα καί τήν πολιτική τάξη της, εἶναι φυσικό νά ἀντιμετωπίζουν μεγάλες χῶρες, ἀλλά καί μικρότερες, ὅπως ἡ Γερμανία, πρόβλημα μετακυλίσεως τῆς ἀποφορολογήσεως τῶν πλουσιωτέρων τους, πάνω στίς πλάτες τῶν πτωχοτέρων τοῦ δικοῦ τους λαοῦ, καί (πέρα ἀπό ἕνα πολιτκά ὁριζόμενο ὅριο ἀντοχῆς τῶν πτωχοτέρων της) ἐπί τῶν ὤμων ἄλλων, ἀκόμη πτωχοτέρων, λαῶν.
Εἶναι πολύ ἀμφίβολο, τό κατά πόσο τά κεφάλαια πού χρειάζονται οἱ πολυεθνικοί κολοσσοί νά διαθέτουν γιά τήν κερδοφόρο δραστηριότητά τους, εἶναι δυνατόν νά περιορισθοῦν στά ὅρια πού χαράσσονται ἀπό τό ὕψος τῶν πραγματικῶν Α.Ε.Π. τῶν χωρῶν στίς ὁποῖες δροῦν. Εἶναι βέβαιον ὅτι θεωροῦν ὅτι χρειάζονται καί ἐν τέλει χρησιμοποιοῦν πράγματι πολύ περισσότερα.
Ἡ οἰκονομική καί χρηματοπιστωτική φούσκα, λοιπόν, βρίσκεται στήν ρίζα, στόν ἴδιο τόν πλασματικό χαρακτῆρα τῆς συμβατικῆς ἀξίας τοῦ χρήματος, πού, κανονικά, πρέπει νά προσγειώνεται μέ κριτήριο τήν πραγματική απόδοση τῆς οἰκονομίας, καί ὄχι νά ἀπογειώνεται σέ φανταστικά ὕψη μέ κριτήριο τίς ἀνάγκες χρηματοδοτήσεως προγραμμάτων τῶν ἐπιχειρηματικῶν κολοσσῶν, ἤ τῶν κρατικῶν συμφερόντων ὅπως αὐτά γίνονται ἀντιληπτά ἀπό φιλόδοξα μέλη τῶν πολιτκῶν τάξεων.
Τα τραπεζικά συστήματα συνεπώς, δέν μποροῦν, ὅπως φαίνεται νά προωθεῖ ἡ ἐντολή πού εἶχε προδήλως δοθεῖ στόν κ. Σόϊμπλε, νά τεθοῦν ὅλα ὑπό ἔλεγχο ἔτσι ὥστε νά διαθέτουν χρήματα ἀνάλογα πρός τό Α.Ε.Π. τῆς χώρας στήν ὁποία ἑδρεύουν (μέ ἕνα λόγο τῆς τάξεως π.χ. 1 προς 1,5 ἤ 1 προς 2 τό πολύ, κ.ο.κ.), εἰ μή μόνον ἐάν ἰσχύσουν δύο μέτρα καί δύο σταθμά, δηλαδή διατήρηση φορολογικῶν παραδείσων ἀλλοῦ, πρᾶγμα πού ὁδηγεῖ τήν ἐν λόγῳ ἐντολή σέ ἀδιέξοδο καί παραλογισμούς σάν αὐτούς πού ζοῦμε στό τεχνητά ὅσο καί ἄτεχνα δημιουργηθέν πρόβλημα τῆς Κύπρου.
Μέ ἄλλα λόγια, ἤ στά πλαίσια τοῦ ὑπάρχοντος συστήματος πρέπει νά ἀπαγορεύεται ἐν γένει (καί μέ σταδιακή προσαρμογή ὅλων καί παγκοσμίως) ἡ εὐνοϊκή μεταχείριση τῆς τοποθετήσεως τῶν κεφαλαίων στίς τράπεζες μιᾶς χώρας νά ὁδηγεῖ σέ σώρευση κεφαλαίων πάνω ἀπό συγκεκριμένο ὕψος (π.χ. τό ὕψος τοῦ Α.Ε.Π. ἤ τό Α.Ε.Π. ἐπί 1,5, ἤ τό Α.Ε.Π. ἐπί 2 και τα όμοια), ἤ κατά βελτίωση καί νομική άναβάθμιση τοῦ ὑπάρχοντος συστήματος πρέπει νά τεθεῖ παγκόσμιος περιορισμός στό ὕψος τῶν δανείων πού δύνανται νά χορηγοῦν οἱ Τράπεζες (ὅπως τό ὕψος τοῦ πραγματικοῦ ἐνεργητικοῦ τους ἐπί ἕνα εὔλογο μικρό συντελεστή) ἀλλά καί στό ὕψος τοῦ χρήματος σέ σχέση μέ τό Α.Ε.Π. πού δύναται νά ἐκδίδεται ἀπό τήν Κεντρική Τράπεζα κάθε χώρας, πού εἶναι καί τό πλέον ἀπαραίτητο ἄν θέλουμε νά μιλᾶμε πραγματικά γιά δημοσιονομική πειθαρχία.
Αὐτό ὅμως τό "δύο μέτρα καί δύο σταθμά" πού ἔχει στόχο τήν Κύπρο καί διασώζει τραπεζικές ὀάσεις σέ ἄλλες μικρές χῶρες τῆς Εὐρώπης ἤ τοῦ πλανήτη, δέν χαρακτηρίζει τόν δικό μας νομικό πολιτισμό. Θυμίζει γκάνγκστερς και δέν ἔχει κανένα στοιχεῖο δικαίου. Διότι, αὐτοί πού ὠφελήθηκαν ἀπό τά ὑψηλά τραπεζικά ἐπιτόκια μιᾶς εὐρωπαϊκῆς χώρας δέν εἶναι δίκαιο νά ὑποστοῦν μείωση σέ ὅσα περιμένουν νά ἀποκομίσουν. Διότι, διαφορετικό εἶναι τό θέμα τῆς θεμιτῆς κάμψεως τοῦ τραπεζικοῦ ἀπορρήτου γιά τήν ἀντιμετώπιση τοῦ ὀργανωμένου ἐκγκλήματος καί τήν ἀποζημίωση τῶν θυμάτων του (γιά ὅλες τίς Τράπεζες στήν Εὐρώπη), καθώς καί γιά τήν ἀποτροπή λειτουργίας φορολογικῶν παραδείσων σέ ὅλες τίς χῶρες ἀνεξαιρέτως, καί διαφορετικό εἶναι τό ὅτι αὐτοί οἱ καταθέτες καθίστανται γιά πρώτη φορά, οἱ φορολογούμενοι καί δή ἀναδρομικῶς, ὄχι τοῦ Κυπριακοῦ ἤ ἄλλου κράτους, ἀλλά τοῦ ἐν Εὐρώπῃ βραχίονος τοῦ παγκοσμίου Κονσόρτσιουμ τῶν Ὑπερ-Τραπεζῶν.
Ἐάν περάσει ἡ φορολόγηση αὐτή, ἔχουμε τό νέο κράτος τῆς μή ἐκλεγμένης Παγκόσμιας Τραπεζικῆς Ὀλιγαρχίας, στήν ὁποία ὅλοι τίθενται πλέον ὑπό τόν ζυγό τῆς πλέον ἐπικίνδυνης καί ὕπουλης δουλείας: Καμία πλέον ἀσφάλεια γιά τήν περιουσία κανενός, μέ πρόσχημα ὁτιδήποτε, σέ μία "δημοκρατική κοινωνία" πλήρη τυπικῶν καί νομοθετικά κατασκευασμένων τεκμηρίων ἐνοχῆς.
Πολύ περισσότερο πού ἕπονται μέτρα γιά ποινικοποίηση τυπικῶς βεβαιωμένων καί μη ἐκκαθαρισμένων δικαστικῶς φορολογικῶν χρεῶν, φόροι γιά τήν "προστασία τοῦ περιβάλλοντος" και μέτρα γιά τήν "ὑγεία", χωρίς ἀναφορά σέ πραγματική φοροδοτική ἱκανότητα καί χωρίς ὅριο τά ἀνθρώπινα δικαιώματα.
Πλήττεται δε ἡ Κύπρος καί ἐν γένει ὁ εὐρωπαϊκός Νότος, διότι πέραν τῶν ἄλλων, ἀποτελοῦν τήν κατ' ἐξοχήν κοιτίδα τοῦ ἀληθινοῦ πολιτισμοῦ, αὐτοῦ πού ἔχει ὀρθόδοξο χριστιανικό ὑπόβαθρο καί ὡς ἐκ τοῦτου α) ἀπορρίπτει τά δύο μέτρα καί δύο σταθμά, ἀφοῦ θεωρεῖ τούς ἀνθρώπους ἴσους ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, διότι στό βάθος ἀναγνωρίζει ὀρθόδοξα τήν θεανθρωπότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί β) ὀνοματίζει νομικῶς τά πράγματα ὅπως πράγματι εἶναι κατά τήν φύση τους καί ὄχι ὅπως ἐπιθυμεῖ κάποια μεσσιανική ἡγεσία μέ τήν "βόρεια", ἄκαμπτη καί παγερά συγκαταβατική, νομοθεσία της.
Τό ὅτι ἡ κοιτίδα τέτοιου πολιτισμοῦ συνεχίζεται στό Νότιο τμήμα τῆς Εὐρώπης, ἔχει δε μεταλαμπαδευθεῖ στήν Ρωσία καί γενικότερα στίς ὀρθόδοξες χῶρες τῆς Εὐρώπης, σπερματικά στήν λοιπή Εὐρώπη καί στήν Λατινική Ἀμερική, καθώς καί στό ἐπηρεασμένο ἀπό τόν Ἑλληνισμό Ἰσλάμ, σέ λαούς δηλαδή τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί τῆς Βορείου Ἀφρικῆς, δέν εἶναι κάτι πού μπορεῖ νά ἀνεχθεῖ ἡ ἐπηρμένη ὀφρύς ὁρισμένων ψευδο-ὑπερανθρώπων πού θέλουν νά βάλουν στόν κόσμο τήν σφραγίδα τῆς δικῆς τους τάξεως, ἐν εἴδει ἀπαστράπτουσας τεχνολογικῶς ταφόπλακας ἐπί τῆς φυσικῆς ἁπλότητας καί ἀνθρωπιᾶς.
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Spiegel: Στα «κάγκελα» η Μέρκελ με την Κύπρο
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΤΩΡΑ: Επέμβαση των ΕΚΑΜ στις φυλακές Τρικάλων
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
