2013-03-23 10:31:50
Βασίλης Βιλιάρδος
Για την Κύπρο θα ήταν πιθανότερα καλύτερη μία χρεοκοπία εντός ευρώ, παρά η «διάσωση» της από αυτήν την Ευρωζώνη - ενώ ευτυχώς απέφυγε τη νόμιμη ληστεία των πολιτών της, με την τελευταία απόφαση της Βουλής, αρκεί να μην υπάρξει υπαναχώρηση
“Όποιος θεωρεί ότι το αιώνιο ζήτημα ειρήνης και πολέμου στην Ευρώπη έχει οριστικά αποκοιμηθεί, ενδέχεται να διαπράττει ένα μνημειώδες λάθος" (J.C.Juncker
"Τι είναι αλήθεια η ληστεία μίας τράπεζας, μπροστά στην ίδρυση μίας τράπεζας;", αναρωτήθηκε κάποτε χαρακτηριστικά ο B.Brecht - ένας Γερμανός δηλαδή, ο οποίος επιβεβαιώνεται σήμερα με τον καλύτερο (χειρότερο) δυνατόν τρόπο.
Ανεξάρτητα από το γεγονός αυτό, τα ξημερώματα της 16ης Μαρτίου του 2013 (χωρίς καμία αμφιβολία, μία ημέρα πένθους για την Ευρώπη και το ευρώ), το «επιτελείο» των Ευρωπαίων «ναυαγοσωστών» αποφάσισε απολυταρχικά το κλείσιμο των τραπεζών της Κύπρου, την απαγόρευση των διαδικτυακών τραπεζικών συναλλαγών (online-banking), το πάγωμα των λογαριασμών, τη δήμευση ενός μέρους τους κοκ.
Το παράδοξο δεν ήταν μόνο η συγκεκριμένη απόφαση, αλλά το ότι «εκτελέσθηκε» από ανθρώπους, οι οποίοι δεν έχουν ποτέ εκλεγεί δημοκρατικά, με το πάτημα ενός κουμπιού - γεγονός που ουσιαστικά σημαίνει ότι, μία ολόκληρη χώρα «σκουπίσθηκε» ψυχρά από τον ευρωπαϊκό χάρτη, με το κατέβασμα ενός διακόπτη, μέσω του οποίου «ακυρώθηκε» η σύνδεση της με το Ευρωσύστημα.
"Τι είναι η ίδρυση μίας τράπεζας, μπροστά στην ίδρυση μίας νομισματικής ένωσης;", θα αναρωτιόταν σίγουρα ο B.Brecht, εάν ζούσε σήμερα, συνεχίζοντας "Τι είναι η ίδρυση μίας νομισματικής ένωσης, μπροστά στην κρίση χρέους και τραπεζών αυτής της ένωσης; Τέλος, τι είναι ένας ληστής τραπεζών, μπροστά στο γνωστό μας υπουργό οικονομικών ή σε ένα μέλος της διοίκησης της ΕΚΤ;".
'Ένας άθλιος ερασιτέχνης, ο οποίος ληστεύει για μερικές δεκάρες", θα ήταν προφανώς η απάντηση - πόσο μάλλον όταν υπεύθυνη για τη ληστεία είναι πάντοτε η τράπεζα και όχι οι καταθέτες της.
Στο παράδειγμα όμως της Κύπρου, υπεύθυνοι για την κλοπή των τραπεζών θεωρούνται οι Πολίτες της - οι οποίοι υποχρεώνονται να επιβαρυνθούν οι ίδιοι, με τις δικές τους φορολογημένες καταθέσεις, για τα λάθη και τις ζημίες που προκλήθηκαν στις τράπεζες από τις διοικήσεις τους (όπως επίσης συνέβη και στην Ιρλανδία, ενώ ευτυχώς απεφεύχθη στην Ισλανδία, λόγω της ενεργοποίησης των πολιτών της).
Συνεχίζοντας, τα προβλήματα της Κύπρου(υπερδιογκωμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, φούσκα ακινήτων), είναι ουσιαστικά μικρότερα από τα ακριβώς αντίστοιχα της Ιρλανδίας – η οποία, σε αντίθεση με την Κύπρο, βοηθήθηκε με πολλούς και διάφορους τρόπους, τόσο από την Ευρωζώνη, όσο και από την ΕΚΤ (άρθρο μας).
Εκτός αυτού, σε απόλυτα νούμερα, είναι σχεδόν μηδαμινά, συγκρινόμενα με αυτά της Ιρλανδίας, οι τράπεζες της οποίας έχουν πολλαπλάσια «ανοίγματα» - όπως επίσης της Ισπανίας, του Βελγίου, της Αυστρίας ή της Ιταλίας. Παράλληλα, το δημόσιο χρέος της ήταν ελάχιστο, αφού δεν ξεπερνούσε το 60% του ΑΕΠ της (128% της Ιταλίας), παρά τα όσα λέγονται για τον «υπερτροφικό» κρατικό τομέα της - ενώ θα υπερβεί πλέον το 140%, λόγω του ότι προστίθενται χρέη του ιδιωτικού τραπεζικού της συστήματος.
Περαιτέρω, οικονομικής φύσεως προβλήματα δημιουργούνται πάντοτε σε τυπικά ή άτυπα (Ευρωζώνη) ομοσπονδιακά συστήματα - όπως, για παράδειγμα, εντός της ίδιας της Γερμανίας όπου, το υπερχρεωμένο και ελλειμματικό Βερολίνο, «διασώζεται» συνεχώς από την πλεονασματική Βαυαρία.
Παρά δε τα συνεχή παράπονα του Μονάχου, κανένας δεν σκέφθηκε ποτέ να επιβάλλει φόρο στις καταθέσεις των Βερολινέζων - έτσι ώστε να περιορισθεί η επιβάρυνση των Βαυαρών. Αντίθετα, υπερισχύει και εφαρμόζεται πρακτικά η αλληλεγγύη μεταξύ των ομοσπονδιακών κρατιδίων - όπως όφειλε να συμβαίνει και με τα κράτη της Ευρωζώνης.
Όσον αφορά τώρα τις «κατηγορίες» για μικρό φορολογικό συντελεστή, η Ιρλανδία έχει περίπου τον ίδιο – με μοναδική διαφορά το ότι, οι εκεί «ολιγάρχες» είναι έντιμοι και ενάρετοι Βρετανοί, καθώς επίσης Αμερικανοί, ενώ στην Κύπρο «ανέντιμοι και φοροφυγάδες» Ρώσοι.
Σε σχέση δε με τον δήθεν «παρασιτισμό» της κυπριακής οικονομίας, λόγω του ότι στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στο χρηματοπιστωτικό της σύστημα, αντίστοιχα «παρασιτικά» εντός Ευρωζώνης είναι και το Λουξεμβούργοή το Μονακό - χωρίς όμως να κατηγορούνται από κανέναν (αντίθετα, θαυμάζονται και ζηλεύονται).
BITCOIN: Ραγδαία αύξηση της τιμής (50%) του διαδικτυακού νομίσματος, κυρίως λόγω Ισπανίας, σε τρείς ημέρες
Εάν τώρα ο υπερμεγέθης χρηματοπιστωτικός τομέας της Κύπρου είναι πρόβλημα, όπως ισχυρίζεται η Γερμανία, γιατί αλήθεια δεν είναι επίσης πρόβλημα ένας υπερδιογκωμένος βιομηχανικός τομέας, όπως ο δικός της; Γιατί δεν πρέπει να υποχρεωθεί η Γερμανία ανάλογα, περιορίζοντας τη βιομηχανία της (η οποία επί πλέον διαφθείρει χρηματίζοντας και απομυζεί ολόκληρο σχεδόν τον πλανήτη), όπως απαιτεί από την Κύπρο;
Τέλος, φορολογικοί παράδεισοι με «offshore» εταιρείες, υπάρχουν σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές και μη χώρες – μεταξύ των οποίων στο Βέλγιο (Βρυξέλλες), στην «πρωτεύουσα» της Ευρώπης, όπως έχουμε τεκμηριώσει σε παλαιότερη ανάλυση μας.
Συμπερασματικά λοιπόν, η Κύπρος χρησιμοποιείται σίγουρα, σαν πειραματόζωο από τους Ευρωπαίους πολιτικούς «ολιγάρχες» - με απώτερο στόχο, μεταξύ άλλων, την επιβολή μίας πανευρωπαϊκής δήμευσης μέρους των τραπεζικών καταθέσεων των πολιτών, στα πλαίσια της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής σύρραξης, η οποία εξελίσσεται ραγδαία στον πλανήτη.
Ατυχώς φυσικά, κατά την άποψη μας, με τη Βερολινέζα νοικοκυρά να κάνει το δεύτερο μεγάλο σφάλμα της, σκόπιμα ή μη, μετά την πρόσκληση του ΔΝΤ - αφού επέτρεψε στη Ρωσία να εισβάλλει ανάλογα στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, μέσω της δεύτερης «κερκόπορτας» που άνοιξε στην Κύπρο, μετατρέποντας δυστυχώς την ήπειρο μας σε ένα πεδίο μάχης των ισχυρών δυνάμεων του πλανήτη.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Χωρίς καμία αμφιβολία η Κύπρος, το χρηματοπιστωτικό της σύστημα για να είμαστε αντικειμενικοί, έχει κάνει λάθη στο παρελθόν – πολλά λάθη, με κύριο υπαίτιο την κεντρική της τράπεζα, η οποία δεν μπόρεσε να ανταπεξέλθει σωστά στον ελεγκτικό ρόλο της.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως είναι εύλογο να οδηγηθεί στο «ικρίωμα», ότι πρέπει να σταυρωθεί δημόσια καλύτερα, απλά και μόνο για να δημιουργήσει ένα «παράδειγμα προς αποφυγή» για τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης – κάτι που φαίνεται δυστυχώς ότι σχεδιάζεται από τη Γερμανία, ειδικά για εκείνα τα κράτη, τα οποία κυβερνώνται από την Τρόικα.
Στα πλαίσια αυτά οι δηλώσεις των πολιτικών, σύμφωνα με τις οποίες σωστά επιλέχθηκε η πολιτική λιτότητας και η εισβολή του ΔΝΤ, αφού το παράδειγμα της Κύπρου τεκμηριώνει την ανυπαρξία άλλων λύσεων, είναι ασφαλώς καλύτερα να αποφεύγονται – πόσο μάλλον όταν δίνουν «άφεση αμαρτιών» στη Γερμανία, δικαιολογώντας παράλληλα τις ηγεμονικές βλέψεις της στην Ευρώπη.
Όσον αφορά τώρα το κλείσιμο των κυπριακών τραπεζών, δήθεν για την προστασία τους απέναντι στις αναμενόμενες επιθέσεις (bank run), έχει επιτευχθεί ουσιαστικά το αντίθετο – αφού ο κίνδυνος, ακριβώς επειδή έκλεισαν, έχει αυξηθεί γεωμετρικά, ενώ είναι μάλλον σίγουρο ότι θα επεκταθεί και σε άλλες χώρες (μεταξύ των οποίων στην Ελλάδα, στην Ισπανία και στην Ιταλία).
Περαιτέρω, η «πολιτική» θέση της Γερμανίας στο θέμα της Κύπρου, συνοψίζεται στην παρακάτω φράση: «Είτε θα αποδεχθείτε εν λευκώ τις απαιτήσεις μας, είτε θα χρεοκοπήσετε». Μεταφορικά, «Είτε θα συνθηκολογήσετε χωρίς καμία απαίτηση, είτε τα πανίσχυρα στρατεύματα μας θα εισβάλλουν στη χώρα σας».
Η φράση αυτή, η οποία συνοδεύεται με ανατριχιαστική ψυχρότητα, καθώς επίσης με πλήρη αδιαφορία για την οικονομική γενοκτονία και το «χρηματοπιστωτικό ολοκαύτωμα», στο οποίο οδηγείται μία μικρή νησιωτική χώρα, μερικές δεκαετίες μετά τη στρατιωτική εισβολή μίας άλλης εγκληματικής εθνότητας, πρώην συμμάχου του τρίτου Ράιχ, δεν είναι ασφαλώς η καλύτερη δυνατή.
Από την άλλη πλευρά τεκμηριώνεται ξανά ότι, οι λύσεις που επιλέγονται κάθε φορά από την ηγεσία της Ευρωζώνης, φτάνουν μόνο «μέχρι την επόμενη γωνία του δρόμου» – αφού όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν τα προβλήματα αλλά, αντίθετα, τα επιδεινώνουν.
Ολοκληρώνοντας έχουμε την άποψη ότι, μετά την απολυταρχική απομόνωση της Κύπρου από το τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης, πολλές χώρες ευρίσκονται ήδη «με το ένα πόδι έξω από το ευρώ» – γνωρίζοντας ότι, το να παραμένουν πιστές σε μία ιδέα που «δολοφονήθηκε στυγερά» από τη Γερμανία ή το να αδιαφορούν επιδεικτικά για τα προβλήματα του «γείτονα» τους (όπως δυστυχώς η ελληνική κυβέρνηση), δεν σημαίνει πως προστατεύονται, όταν έλθει η δική τους σειρά.
Δυστυχώς για όλους μας, φαίνεται ότι η Δημοκρατία στην Ευρώπη καταρρέει με έναν εκκωφαντικό θόρυβο, χωρίς κανένας να αντιστέκεται - γεγονός που αποδεικνύεται από τα σκοτεινά, βαριά, μελανά και αποτρόπαια σύννεφα, τα οποία έχουν καλύψει τον κάποτε γαλανό ουρανό της ηπείρου μας.
Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)
Αθήνα, 21. Μαρτίου 2013
[email protected]
Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι, οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.
InfoGnomon
Για την Κύπρο θα ήταν πιθανότερα καλύτερη μία χρεοκοπία εντός ευρώ, παρά η «διάσωση» της από αυτήν την Ευρωζώνη - ενώ ευτυχώς απέφυγε τη νόμιμη ληστεία των πολιτών της, με την τελευταία απόφαση της Βουλής, αρκεί να μην υπάρξει υπαναχώρηση
“Όποιος θεωρεί ότι το αιώνιο ζήτημα ειρήνης και πολέμου στην Ευρώπη έχει οριστικά αποκοιμηθεί, ενδέχεται να διαπράττει ένα μνημειώδες λάθος" (J.C.Juncker
"Τι είναι αλήθεια η ληστεία μίας τράπεζας, μπροστά στην ίδρυση μίας τράπεζας;", αναρωτήθηκε κάποτε χαρακτηριστικά ο B.Brecht - ένας Γερμανός δηλαδή, ο οποίος επιβεβαιώνεται σήμερα με τον καλύτερο (χειρότερο) δυνατόν τρόπο.
Ανεξάρτητα από το γεγονός αυτό, τα ξημερώματα της 16ης Μαρτίου του 2013 (χωρίς καμία αμφιβολία, μία ημέρα πένθους για την Ευρώπη και το ευρώ), το «επιτελείο» των Ευρωπαίων «ναυαγοσωστών» αποφάσισε απολυταρχικά το κλείσιμο των τραπεζών της Κύπρου, την απαγόρευση των διαδικτυακών τραπεζικών συναλλαγών (online-banking), το πάγωμα των λογαριασμών, τη δήμευση ενός μέρους τους κοκ.
Το παράδοξο δεν ήταν μόνο η συγκεκριμένη απόφαση, αλλά το ότι «εκτελέσθηκε» από ανθρώπους, οι οποίοι δεν έχουν ποτέ εκλεγεί δημοκρατικά, με το πάτημα ενός κουμπιού - γεγονός που ουσιαστικά σημαίνει ότι, μία ολόκληρη χώρα «σκουπίσθηκε» ψυχρά από τον ευρωπαϊκό χάρτη, με το κατέβασμα ενός διακόπτη, μέσω του οποίου «ακυρώθηκε» η σύνδεση της με το Ευρωσύστημα.
"Τι είναι η ίδρυση μίας τράπεζας, μπροστά στην ίδρυση μίας νομισματικής ένωσης;", θα αναρωτιόταν σίγουρα ο B.Brecht, εάν ζούσε σήμερα, συνεχίζοντας "Τι είναι η ίδρυση μίας νομισματικής ένωσης, μπροστά στην κρίση χρέους και τραπεζών αυτής της ένωσης; Τέλος, τι είναι ένας ληστής τραπεζών, μπροστά στο γνωστό μας υπουργό οικονομικών ή σε ένα μέλος της διοίκησης της ΕΚΤ;".
'Ένας άθλιος ερασιτέχνης, ο οποίος ληστεύει για μερικές δεκάρες", θα ήταν προφανώς η απάντηση - πόσο μάλλον όταν υπεύθυνη για τη ληστεία είναι πάντοτε η τράπεζα και όχι οι καταθέτες της.
Στο παράδειγμα όμως της Κύπρου, υπεύθυνοι για την κλοπή των τραπεζών θεωρούνται οι Πολίτες της - οι οποίοι υποχρεώνονται να επιβαρυνθούν οι ίδιοι, με τις δικές τους φορολογημένες καταθέσεις, για τα λάθη και τις ζημίες που προκλήθηκαν στις τράπεζες από τις διοικήσεις τους (όπως επίσης συνέβη και στην Ιρλανδία, ενώ ευτυχώς απεφεύχθη στην Ισλανδία, λόγω της ενεργοποίησης των πολιτών της).
Συνεχίζοντας, τα προβλήματα της Κύπρου(υπερδιογκωμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, φούσκα ακινήτων), είναι ουσιαστικά μικρότερα από τα ακριβώς αντίστοιχα της Ιρλανδίας – η οποία, σε αντίθεση με την Κύπρο, βοηθήθηκε με πολλούς και διάφορους τρόπους, τόσο από την Ευρωζώνη, όσο και από την ΕΚΤ (άρθρο μας).
Εκτός αυτού, σε απόλυτα νούμερα, είναι σχεδόν μηδαμινά, συγκρινόμενα με αυτά της Ιρλανδίας, οι τράπεζες της οποίας έχουν πολλαπλάσια «ανοίγματα» - όπως επίσης της Ισπανίας, του Βελγίου, της Αυστρίας ή της Ιταλίας. Παράλληλα, το δημόσιο χρέος της ήταν ελάχιστο, αφού δεν ξεπερνούσε το 60% του ΑΕΠ της (128% της Ιταλίας), παρά τα όσα λέγονται για τον «υπερτροφικό» κρατικό τομέα της - ενώ θα υπερβεί πλέον το 140%, λόγω του ότι προστίθενται χρέη του ιδιωτικού τραπεζικού της συστήματος.
Περαιτέρω, οικονομικής φύσεως προβλήματα δημιουργούνται πάντοτε σε τυπικά ή άτυπα (Ευρωζώνη) ομοσπονδιακά συστήματα - όπως, για παράδειγμα, εντός της ίδιας της Γερμανίας όπου, το υπερχρεωμένο και ελλειμματικό Βερολίνο, «διασώζεται» συνεχώς από την πλεονασματική Βαυαρία.
Παρά δε τα συνεχή παράπονα του Μονάχου, κανένας δεν σκέφθηκε ποτέ να επιβάλλει φόρο στις καταθέσεις των Βερολινέζων - έτσι ώστε να περιορισθεί η επιβάρυνση των Βαυαρών. Αντίθετα, υπερισχύει και εφαρμόζεται πρακτικά η αλληλεγγύη μεταξύ των ομοσπονδιακών κρατιδίων - όπως όφειλε να συμβαίνει και με τα κράτη της Ευρωζώνης.
Όσον αφορά τώρα τις «κατηγορίες» για μικρό φορολογικό συντελεστή, η Ιρλανδία έχει περίπου τον ίδιο – με μοναδική διαφορά το ότι, οι εκεί «ολιγάρχες» είναι έντιμοι και ενάρετοι Βρετανοί, καθώς επίσης Αμερικανοί, ενώ στην Κύπρο «ανέντιμοι και φοροφυγάδες» Ρώσοι.
Σε σχέση δε με τον δήθεν «παρασιτισμό» της κυπριακής οικονομίας, λόγω του ότι στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στο χρηματοπιστωτικό της σύστημα, αντίστοιχα «παρασιτικά» εντός Ευρωζώνης είναι και το Λουξεμβούργοή το Μονακό - χωρίς όμως να κατηγορούνται από κανέναν (αντίθετα, θαυμάζονται και ζηλεύονται).
BITCOIN: Ραγδαία αύξηση της τιμής (50%) του διαδικτυακού νομίσματος, κυρίως λόγω Ισπανίας, σε τρείς ημέρες
Εάν τώρα ο υπερμεγέθης χρηματοπιστωτικός τομέας της Κύπρου είναι πρόβλημα, όπως ισχυρίζεται η Γερμανία, γιατί αλήθεια δεν είναι επίσης πρόβλημα ένας υπερδιογκωμένος βιομηχανικός τομέας, όπως ο δικός της; Γιατί δεν πρέπει να υποχρεωθεί η Γερμανία ανάλογα, περιορίζοντας τη βιομηχανία της (η οποία επί πλέον διαφθείρει χρηματίζοντας και απομυζεί ολόκληρο σχεδόν τον πλανήτη), όπως απαιτεί από την Κύπρο;
Τέλος, φορολογικοί παράδεισοι με «offshore» εταιρείες, υπάρχουν σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές και μη χώρες – μεταξύ των οποίων στο Βέλγιο (Βρυξέλλες), στην «πρωτεύουσα» της Ευρώπης, όπως έχουμε τεκμηριώσει σε παλαιότερη ανάλυση μας.
Συμπερασματικά λοιπόν, η Κύπρος χρησιμοποιείται σίγουρα, σαν πειραματόζωο από τους Ευρωπαίους πολιτικούς «ολιγάρχες» - με απώτερο στόχο, μεταξύ άλλων, την επιβολή μίας πανευρωπαϊκής δήμευσης μέρους των τραπεζικών καταθέσεων των πολιτών, στα πλαίσια της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής σύρραξης, η οποία εξελίσσεται ραγδαία στον πλανήτη.
Ατυχώς φυσικά, κατά την άποψη μας, με τη Βερολινέζα νοικοκυρά να κάνει το δεύτερο μεγάλο σφάλμα της, σκόπιμα ή μη, μετά την πρόσκληση του ΔΝΤ - αφού επέτρεψε στη Ρωσία να εισβάλλει ανάλογα στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, μέσω της δεύτερης «κερκόπορτας» που άνοιξε στην Κύπρο, μετατρέποντας δυστυχώς την ήπειρο μας σε ένα πεδίο μάχης των ισχυρών δυνάμεων του πλανήτη.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Χωρίς καμία αμφιβολία η Κύπρος, το χρηματοπιστωτικό της σύστημα για να είμαστε αντικειμενικοί, έχει κάνει λάθη στο παρελθόν – πολλά λάθη, με κύριο υπαίτιο την κεντρική της τράπεζα, η οποία δεν μπόρεσε να ανταπεξέλθει σωστά στον ελεγκτικό ρόλο της.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως είναι εύλογο να οδηγηθεί στο «ικρίωμα», ότι πρέπει να σταυρωθεί δημόσια καλύτερα, απλά και μόνο για να δημιουργήσει ένα «παράδειγμα προς αποφυγή» για τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης – κάτι που φαίνεται δυστυχώς ότι σχεδιάζεται από τη Γερμανία, ειδικά για εκείνα τα κράτη, τα οποία κυβερνώνται από την Τρόικα.
Στα πλαίσια αυτά οι δηλώσεις των πολιτικών, σύμφωνα με τις οποίες σωστά επιλέχθηκε η πολιτική λιτότητας και η εισβολή του ΔΝΤ, αφού το παράδειγμα της Κύπρου τεκμηριώνει την ανυπαρξία άλλων λύσεων, είναι ασφαλώς καλύτερα να αποφεύγονται – πόσο μάλλον όταν δίνουν «άφεση αμαρτιών» στη Γερμανία, δικαιολογώντας παράλληλα τις ηγεμονικές βλέψεις της στην Ευρώπη.
Όσον αφορά τώρα το κλείσιμο των κυπριακών τραπεζών, δήθεν για την προστασία τους απέναντι στις αναμενόμενες επιθέσεις (bank run), έχει επιτευχθεί ουσιαστικά το αντίθετο – αφού ο κίνδυνος, ακριβώς επειδή έκλεισαν, έχει αυξηθεί γεωμετρικά, ενώ είναι μάλλον σίγουρο ότι θα επεκταθεί και σε άλλες χώρες (μεταξύ των οποίων στην Ελλάδα, στην Ισπανία και στην Ιταλία).
Περαιτέρω, η «πολιτική» θέση της Γερμανίας στο θέμα της Κύπρου, συνοψίζεται στην παρακάτω φράση: «Είτε θα αποδεχθείτε εν λευκώ τις απαιτήσεις μας, είτε θα χρεοκοπήσετε». Μεταφορικά, «Είτε θα συνθηκολογήσετε χωρίς καμία απαίτηση, είτε τα πανίσχυρα στρατεύματα μας θα εισβάλλουν στη χώρα σας».
Η φράση αυτή, η οποία συνοδεύεται με ανατριχιαστική ψυχρότητα, καθώς επίσης με πλήρη αδιαφορία για την οικονομική γενοκτονία και το «χρηματοπιστωτικό ολοκαύτωμα», στο οποίο οδηγείται μία μικρή νησιωτική χώρα, μερικές δεκαετίες μετά τη στρατιωτική εισβολή μίας άλλης εγκληματικής εθνότητας, πρώην συμμάχου του τρίτου Ράιχ, δεν είναι ασφαλώς η καλύτερη δυνατή.
Από την άλλη πλευρά τεκμηριώνεται ξανά ότι, οι λύσεις που επιλέγονται κάθε φορά από την ηγεσία της Ευρωζώνης, φτάνουν μόνο «μέχρι την επόμενη γωνία του δρόμου» – αφού όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν τα προβλήματα αλλά, αντίθετα, τα επιδεινώνουν.
Ολοκληρώνοντας έχουμε την άποψη ότι, μετά την απολυταρχική απομόνωση της Κύπρου από το τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης, πολλές χώρες ευρίσκονται ήδη «με το ένα πόδι έξω από το ευρώ» – γνωρίζοντας ότι, το να παραμένουν πιστές σε μία ιδέα που «δολοφονήθηκε στυγερά» από τη Γερμανία ή το να αδιαφορούν επιδεικτικά για τα προβλήματα του «γείτονα» τους (όπως δυστυχώς η ελληνική κυβέρνηση), δεν σημαίνει πως προστατεύονται, όταν έλθει η δική τους σειρά.
Δυστυχώς για όλους μας, φαίνεται ότι η Δημοκρατία στην Ευρώπη καταρρέει με έναν εκκωφαντικό θόρυβο, χωρίς κανένας να αντιστέκεται - γεγονός που αποδεικνύεται από τα σκοτεινά, βαριά, μελανά και αποτρόπαια σύννεφα, τα οποία έχουν καλύψει τον κάποτε γαλανό ουρανό της ηπείρου μας.
Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)
Αθήνα, 21. Μαρτίου 2013
[email protected]
Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι, οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.
InfoGnomon
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στις Βρυξέλλες ο Πρόεδρος της Κύπρου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
