2013-03-27 09:48:07
ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Λέμε προσωρινός διότι το «σπιράλ του θανάτου» συνεχίζεται. Η Κύπρος είναι ο νεότερος παίκτης/θύμα, αλλά όχι ο τελευταίος. Η κρίση είναι μεταδοτική. Και το χειρότερο: Σύντροφος της ήττας είναι η επόμενη ήττα. Η ΕΕ μετατρέπεται σε μαζικό τάφο. Με τους νεκροθάφτες να θριαμβολογούν ότι επέρχεται η σωτηρία κάθε φορά που ψάλλουν τον επικήδειο. Στα παράδοξα της τραγωδίας ο ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς άμεση αντίδραση στην αρχή των γεγονότων έσπευσε να συμβουλευθεί (;) το ΑΚΕΛ, πρωτεργάτη της καταστροφής, με πρωταγωνιστή τον απελθόντα Πρόεδρο της Δημοκρατίας και γραμματέα του. Να λέμε τα σύκα-σύκα: το ΑΚΕΛ επιμένοντας στην υποψηφιότητα Χριστόφια, εξοστράκισε τον Παπαδόπουλο (του όχι στο Ανάν) και τώρα, επαναλαμβάνοντας το ίδιο με άλλη υποψηφιότητα, ανέδειξε τον (ανανιστή) Αναστασιάδη.
Η απόφαση του «γιούρογκρουπ» να φορολογηθούν οι καταθέσεις κάτω των 100.000 ξεσήκωσε όλο τον Κόσμο, λοιδορήθηκε και καταδικάστηκε από Νομπελίστες και άλλους ειδικούς, δήθεν αποσύρθηκε αλλά αντί να πάει στο καλάθι των αχρήστων την κραδαίνουν ως Δαμόκλειο σπάθη επί των κεφαλών πειθαρχημένων και απείθαρχων
. Οι Αγορές τις κρίσιμες μέρες έμειναν ψύχραιμες, έδειξαν κατανόηση, έκαναν υπομονή, κανένας πανικός. Οι Αγορές έδειξαν τόσο φανερά ότι συμφωνούν ώστε, σκέπτεται κανείς, αυτοί που πήραν την απόφαση (το γιούρογκρουπ), αυτοί οι ίδιοι είναι οι Αγορές, η πρόσοψή τους.
Μόνο συνολική λύση μπορεί να υπάρξει, λένε διάφοροι, στην Ελλάδα και αλλού, οικονομολόγοι και πολιτικοί. Εννοούν για το κοινό καλό. Σκέψη απολιτική, εκτός πραγματικότητας, παραπλανητική. Τη λύση τη δίνει ο ισχυρός παίκτης για τα συμφέροντά του. Μια τέτοια λύση είναι πάλι συνολική, διότι επιβάλλεται σε όλους, σε χώρες και ανθρώπους. Αν οι χώρες και οι άνθρωποι αντιδράσουν, δουλειά του ισχυρού παίκτη είναι να πνίξει τις αντιδράσεις. Να μην ξεχνάμε τα στοιχειώδη της λειτουργίας του (κάθε) συστήματος.
Ο απλός και εύκολος τρόπος να νικήσεις ένα αντίπαλο είναι να τον απομονώσεις, να μη βρίσκει ούτε φίλους ούτε συμμάχους. Έτσι ώστε το δίδυμο της αντιπαράθεσης ή της διαπραγμάτευσης να είναι πάντα «ισχυρός/ανίσχυρος». Αυτό έγινε πχ με τη Σερβία, αυτό γίνεται με την Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά και με την Πορτογαλία ή την Ισπανία. Δεν μπορεί να μη το βλέπουν οι συνήγοροι της συνολικής λύσης. Η προσφυγή στους κλασικούς, από το Θουκυδίδη, τον Λένιν ως τον Μακιαβέλι, το επιβεβαιώνει. Η Παγκοσμιοποίηση δεν άλλαξε τη μέθοδο, άλλαξε μόνο τους παίκτες. Οι ανιστόρητοι είναι καταδικασμένοι.
Το δίδυμο «ισχυρός/ανίσχυρος» εξεγείρει τους αδύναμους, αισθάνονται ότι απειλείται η ύπαρξή τους, το Έθνος γίνεται το φυσικό καταφύγιο παρηγοριάς και ελπίδας του σύνολου πληθυσμού. Απόβλητος όποιος δεν ανταποκριθεί με ένταση και συνέπεια, περιθωριακός. Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη έχει γίνει δυσάρεστο ανέκδοτο, γελοίο χωρίς γέλια. Ιδίως, μάλιστα, όταν το επικαλούνται διεφθαρμένοι και εκμεταλλευτές που άλλο δεν θέλουν παρά να αρπάξουν τον πλούτο της ανίσχυρης χώρας.
Οι κλυδωνισμοί στην ευρωζώνη προκαλούν την ψευδαίσθηση ότι οδηγούν στη διάλυσή της. Για την ώρα αυτό δεν επαληθεύεται, οι αδύναμοι αποδέχονται τη μοίρα τους μέσω «διασώσεων». Η Γερμανία, ο ισχυρός παίκτης, όσο οι αδύναμοι είναι πρόθυμοι να πληρώνουν οι ίδιοι τη «διάσωσή» τους δεν έχει λόγους να σκοτώσει την ευρωζώνη, την κότα με τα χρυσά αυγά. Δεν εμφανίζονται ηγεσίες ικανές να οργανώσουν τις ποικίλες αντιδράσεις ούτε σε εθνικό ούτε σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Εγκλωβίζονται στα παραδοσιακά κωλύματα ιδεολογιών και κομματικών καταβολών. Υποδέχονται με δυσπιστία (όχι εντελώς αδικαιολόγητη) τα καινοφανή κινήματα πχ του Γκρίλο αλλά αποφεύγουν, έστω, τις επαφές γνωριμίας. Μοναδική εξαίρεση, (να λέμε, είπαμε τα σύκα-σύκα) ο ΣΥΡΙΖΑ και η επαφή με τους Ανεξάρτητους Έλληνες.
Οι αντιδράσεις στην Ευρώπη είναι ποικίλες και διάσπαρτες. Δεν υπάρχουν ομοειδείς αντιδράσεις, από μια ιδεολογική ή πολιτική πηγή. Όσο στην Αριστερά άλλο τόσο και στη Δεξιά αναθεωρούν θέσεις και απόψεις, ξαναβλέπουν το παρόν και το μέλλον, τον εαυτό τους. Η Αριστερά είναι διασπασμένη αλλά και η Δεξιά είναι. Η πολυδιάσπαση συμπυκνώνεται στη θέση απέναντι στην Ευρώπη/φυλακή που μας χτίζουν. Οι Συμμαχίες, πρόσκαιρες ή μονιμότερες, εθνικές ή διεθνείς, αν δεν στοιχηθούν σ’ αυτή την πραγματικότητα τότε ο καθένας, μόνος, θα υποστεί τη θλιβερή μοίρα του. Μια νέα Ευρώπη μπορεί, ίσως, να προκύψει. Ίσως, αν δεν τα καταφέρουμε, να μην είναι σοσιαλιστική, όπως θα θέλαμε. Αλλά θα είναι μια άλλη Ευρώπη. Χωρίς κάγκελα.
InfoGnomon
Λέμε προσωρινός διότι το «σπιράλ του θανάτου» συνεχίζεται. Η Κύπρος είναι ο νεότερος παίκτης/θύμα, αλλά όχι ο τελευταίος. Η κρίση είναι μεταδοτική. Και το χειρότερο: Σύντροφος της ήττας είναι η επόμενη ήττα. Η ΕΕ μετατρέπεται σε μαζικό τάφο. Με τους νεκροθάφτες να θριαμβολογούν ότι επέρχεται η σωτηρία κάθε φορά που ψάλλουν τον επικήδειο. Στα παράδοξα της τραγωδίας ο ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς άμεση αντίδραση στην αρχή των γεγονότων έσπευσε να συμβουλευθεί (;) το ΑΚΕΛ, πρωτεργάτη της καταστροφής, με πρωταγωνιστή τον απελθόντα Πρόεδρο της Δημοκρατίας και γραμματέα του. Να λέμε τα σύκα-σύκα: το ΑΚΕΛ επιμένοντας στην υποψηφιότητα Χριστόφια, εξοστράκισε τον Παπαδόπουλο (του όχι στο Ανάν) και τώρα, επαναλαμβάνοντας το ίδιο με άλλη υποψηφιότητα, ανέδειξε τον (ανανιστή) Αναστασιάδη.
Η απόφαση του «γιούρογκρουπ» να φορολογηθούν οι καταθέσεις κάτω των 100.000 ξεσήκωσε όλο τον Κόσμο, λοιδορήθηκε και καταδικάστηκε από Νομπελίστες και άλλους ειδικούς, δήθεν αποσύρθηκε αλλά αντί να πάει στο καλάθι των αχρήστων την κραδαίνουν ως Δαμόκλειο σπάθη επί των κεφαλών πειθαρχημένων και απείθαρχων
Μόνο συνολική λύση μπορεί να υπάρξει, λένε διάφοροι, στην Ελλάδα και αλλού, οικονομολόγοι και πολιτικοί. Εννοούν για το κοινό καλό. Σκέψη απολιτική, εκτός πραγματικότητας, παραπλανητική. Τη λύση τη δίνει ο ισχυρός παίκτης για τα συμφέροντά του. Μια τέτοια λύση είναι πάλι συνολική, διότι επιβάλλεται σε όλους, σε χώρες και ανθρώπους. Αν οι χώρες και οι άνθρωποι αντιδράσουν, δουλειά του ισχυρού παίκτη είναι να πνίξει τις αντιδράσεις. Να μην ξεχνάμε τα στοιχειώδη της λειτουργίας του (κάθε) συστήματος.
Ο απλός και εύκολος τρόπος να νικήσεις ένα αντίπαλο είναι να τον απομονώσεις, να μη βρίσκει ούτε φίλους ούτε συμμάχους. Έτσι ώστε το δίδυμο της αντιπαράθεσης ή της διαπραγμάτευσης να είναι πάντα «ισχυρός/ανίσχυρος». Αυτό έγινε πχ με τη Σερβία, αυτό γίνεται με την Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά και με την Πορτογαλία ή την Ισπανία. Δεν μπορεί να μη το βλέπουν οι συνήγοροι της συνολικής λύσης. Η προσφυγή στους κλασικούς, από το Θουκυδίδη, τον Λένιν ως τον Μακιαβέλι, το επιβεβαιώνει. Η Παγκοσμιοποίηση δεν άλλαξε τη μέθοδο, άλλαξε μόνο τους παίκτες. Οι ανιστόρητοι είναι καταδικασμένοι.
Το δίδυμο «ισχυρός/ανίσχυρος» εξεγείρει τους αδύναμους, αισθάνονται ότι απειλείται η ύπαρξή τους, το Έθνος γίνεται το φυσικό καταφύγιο παρηγοριάς και ελπίδας του σύνολου πληθυσμού. Απόβλητος όποιος δεν ανταποκριθεί με ένταση και συνέπεια, περιθωριακός. Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη έχει γίνει δυσάρεστο ανέκδοτο, γελοίο χωρίς γέλια. Ιδίως, μάλιστα, όταν το επικαλούνται διεφθαρμένοι και εκμεταλλευτές που άλλο δεν θέλουν παρά να αρπάξουν τον πλούτο της ανίσχυρης χώρας.
Οι κλυδωνισμοί στην ευρωζώνη προκαλούν την ψευδαίσθηση ότι οδηγούν στη διάλυσή της. Για την ώρα αυτό δεν επαληθεύεται, οι αδύναμοι αποδέχονται τη μοίρα τους μέσω «διασώσεων». Η Γερμανία, ο ισχυρός παίκτης, όσο οι αδύναμοι είναι πρόθυμοι να πληρώνουν οι ίδιοι τη «διάσωσή» τους δεν έχει λόγους να σκοτώσει την ευρωζώνη, την κότα με τα χρυσά αυγά. Δεν εμφανίζονται ηγεσίες ικανές να οργανώσουν τις ποικίλες αντιδράσεις ούτε σε εθνικό ούτε σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Εγκλωβίζονται στα παραδοσιακά κωλύματα ιδεολογιών και κομματικών καταβολών. Υποδέχονται με δυσπιστία (όχι εντελώς αδικαιολόγητη) τα καινοφανή κινήματα πχ του Γκρίλο αλλά αποφεύγουν, έστω, τις επαφές γνωριμίας. Μοναδική εξαίρεση, (να λέμε, είπαμε τα σύκα-σύκα) ο ΣΥΡΙΖΑ και η επαφή με τους Ανεξάρτητους Έλληνες.
Οι αντιδράσεις στην Ευρώπη είναι ποικίλες και διάσπαρτες. Δεν υπάρχουν ομοειδείς αντιδράσεις, από μια ιδεολογική ή πολιτική πηγή. Όσο στην Αριστερά άλλο τόσο και στη Δεξιά αναθεωρούν θέσεις και απόψεις, ξαναβλέπουν το παρόν και το μέλλον, τον εαυτό τους. Η Αριστερά είναι διασπασμένη αλλά και η Δεξιά είναι. Η πολυδιάσπαση συμπυκνώνεται στη θέση απέναντι στην Ευρώπη/φυλακή που μας χτίζουν. Οι Συμμαχίες, πρόσκαιρες ή μονιμότερες, εθνικές ή διεθνείς, αν δεν στοιχηθούν σ’ αυτή την πραγματικότητα τότε ο καθένας, μόνος, θα υποστεί τη θλιβερή μοίρα του. Μια νέα Ευρώπη μπορεί, ίσως, να προκύψει. Ίσως, αν δεν τα καταφέρουμε, να μην είναι σοσιαλιστική, όπως θα θέλαμε. Αλλά θα είναι μια άλλη Ευρώπη. Χωρίς κάγκελα.
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Νέος γύρος διαπραγματεύσεων κυβέρνησης-τρόικας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
