2013-03-28 12:27:03
Από το σκοτάδι των ματιών του έπαιρνε φως η ψυχή του «Στραβού» στο Άνω Μέρος Αμαρίου και μεταλαμπαδευόταν στα ακαταμάχητα πεντοζάλια που «μαστόρευε» με το δοξάρι στη λύρα του και κάθε φορά τραγουδούσε στα πανηγύρια και στα γλέντια στο χωριό του:
Αγία Πελαγία μου,
Αγία Πελαγιά μου
να πάω να βρω στο σπίτι σας
την αγαπητικιά μου.
Με τα παραδοσιακά ρούχα των παλιών Κρητικών του αιώνα, ο Γιάννης Μαθιουδάκης, τυφλός από τα δυο του χρόνια αναστέναζε μεν από την έλλειψη μιας βασικής λειτουργίας του οργανισμού του, αλλά ισορροπούσε την ψυχοσύνθεσή του με τους σκοπούς και τις μαντινάδες, φέρνοντας του την αγαλλίαση που επιζητούσε Κι αν η μοίρα του τον έριξε όλα τα χρόνια στη μαυρίλα, του ανταπέδωσε τη στέρηση με ανεπτυγμένες άλλες αισθήσεις ως δεξιοτέχνη
Σε αυτό το κατάστημα ανάλωσε τη ζωή του. Το συνεχίζει σήμερα ο γιός του Κοσμάς Μαθιουδάκης, με τη σύζυγό του Μαρία
της λαϊκής μουσικής παράδοσης και ως ένα σημαντικό του εμπορίου στις εποχές του. Ήταν, πράγματι, εκπληκτικός ο τρόπος που αντιμετώπιζε περιστατικά συγχωριανών του, που εκμεταλλευόμενοι την απώλεια της όρασής του επιχειρούσαν να κλέψουν μακριά από την αντίληψή του, διάφορα προϊόντα από το εμπορικό του!
Στη θύμηση όλων των παλαιών ανασηκώνονται συχνά οι στιγμές στα πανηγύρια, στις γιορτές και στις παρέες με το «Στραβό» και ιδιαίτερα εκείνες στο γλέντι της 8ης Σεπτεμβρίου εορτή της Παναγίας, που «το χωριό διασκέδαζε» σε δυο καφενεία, αυτό του Πολύδωρου Μπαγουράκη και εκείνο του Μαθιουδάκη. Στο πρώτο, τους ανθρώπους ψυχαγωγούσε ο άλλος λυράρης του Άνω Μέρους Λευτέρης Καπαρός και στο δεύτερο, το δικό του, ο «Στραβός».
ΛΥΡΑΡΗΣ, ΚΑΦΕΠΩΛΗΣ ΚΑΙ ΜΠΑΚΑΛΗΣ
Από τον γάμο του με τη Γαρυφαλλιά Σοφιαδάκη, απόκτησε πέντε παιδιά από το 1919 έως το 1930, τον Μανώλη, τη Μαρία, την Περσεφόνη, τον Κοσμά και το Μιχάλη. Λέει για τον πατέρα του ο Κοσμάς Μαθιουδάκης: «Ο πατέρας μου ήταν τυφλός από 2 χρονών και μεγάλωσε πέντε παιδιά και παρότι δεν έβλεπε μας έζησε, μας μεγάλωσε, δεν πεινάσαμε και περάσαμε καλά. Εδώ σε αυτό το μαγαζί και πάνω, είχε και καφενείο και μπακάλικο και μπορεί να ήταν τυφλός αλλά είχε αναπτυγμένες άλλες αισθήσεις και δεν μπορούσες να τον ξεγελάσεις. Ξημερώματα μια μέρα, είχε πάρει μια τενέκα και πήγαινε σε σπίτια για να του δώσουν αυτοί που του χρωστούσαν σε λάδι. Επειδή ήταν νύχτα ακόμη, κρατούσε ένα φανάρι κι όταν τον είδε ένας χωριανός τον ρώτησε αφού είναι τυφλός γιατί κρατά το φανάρι. Και ο πατέρας μου του απάντησε: «Για να με βλέπεις εσύ και να μη με κουτουλήσεις!». Η απάντησή του έμεινε στην ιστορία…»
Ο γιός του «Στραβού» Κοσμάς Μαθιουδάκης
Το εντυπωσιακό ήταν ότι χωρίς το δικό του φως, κατάφερνε και έκανε άριστα καφέδες στους χωριανούς, έπαιρνε χρήματα και επέστρεφε «τα ρέστα» με ασφάλεια και οδοιπορώντας με το μουλάρι του έφτανε στην πόλη του Ρεθύμνου για τον εφοδιασμό του μαγαζιού του. Τότε, θυμάται ο κ. Μαθιουδάκης, «έφευγε από το χωριό και έκανε πενήντα χιλιόμετρα δρόμο για να φτάσει στην πόλη, κρατώντας την ουρά του μουλαριού και φτάνοντας γνώριζε πού και πώς θα πάει στα μαγαζιά για την τροφοδοσία. Αυτά ήταν χαρίσματα από το Θεό…»
Υποστηρίζεται σήμερα, ότι «τα πεντοζάλια του Στραβού» δεν μπορούν να τα αποδώσουν οι μετά από αυτόν, ίσως μόνο «εν μέρει» τα απέδιδε ο γιός του Μανώλης που «έπαιζε στη
Ο «Στραβός» σε μια από τις τελευταίες φωτογραφίες της ζωής του λέσχη Κρητών στη Θεσσαλονίκη» και ο άλλος του γιος ο Κοσμάς στο Άνω Μέρος, που βέβαια ασχολούνταν ερασιτεχνικά! Πάντως, αναχωρώντας για την αιωνιότητα ο λαϊκός λυράρης άφησε ως παρακαταθήκη την τέχνη του στο γιό του Μανώλη και στον εγγονό του Παναγιώτη που συνεχίζει…
Ο «Στραβός» με ανοιχτά τα μάτια της ψυχής και της δημιουργίας «πέταξε» για «τας άλλας μονάς» το 1972 σε ηλικία 82 χρόνων. Μένει ως ένα πρόσωπο που στο πέρασμά του άφησε ανεξίτηλα το στίγμα του ως μια ενεργή μονάδα σε μια μεγάλη κοινωνία, όπως ήταν στα χρόνια του αυτή του Άνω Μέρους…
madeincreta.gr
Αγία Πελαγία μου,
Αγία Πελαγιά μου
να πάω να βρω στο σπίτι σας
την αγαπητικιά μου.
Με τα παραδοσιακά ρούχα των παλιών Κρητικών του αιώνα, ο Γιάννης Μαθιουδάκης, τυφλός από τα δυο του χρόνια αναστέναζε μεν από την έλλειψη μιας βασικής λειτουργίας του οργανισμού του, αλλά ισορροπούσε την ψυχοσύνθεσή του με τους σκοπούς και τις μαντινάδες, φέρνοντας του την αγαλλίαση που επιζητούσε Κι αν η μοίρα του τον έριξε όλα τα χρόνια στη μαυρίλα, του ανταπέδωσε τη στέρηση με ανεπτυγμένες άλλες αισθήσεις ως δεξιοτέχνη
Σε αυτό το κατάστημα ανάλωσε τη ζωή του. Το συνεχίζει σήμερα ο γιός του Κοσμάς Μαθιουδάκης, με τη σύζυγό του Μαρία
της λαϊκής μουσικής παράδοσης και ως ένα σημαντικό του εμπορίου στις εποχές του. Ήταν, πράγματι, εκπληκτικός ο τρόπος που αντιμετώπιζε περιστατικά συγχωριανών του, που εκμεταλλευόμενοι την απώλεια της όρασής του επιχειρούσαν να κλέψουν μακριά από την αντίληψή του, διάφορα προϊόντα από το εμπορικό του!
Στη θύμηση όλων των παλαιών ανασηκώνονται συχνά οι στιγμές στα πανηγύρια, στις γιορτές και στις παρέες με το «Στραβό» και ιδιαίτερα εκείνες στο γλέντι της 8ης Σεπτεμβρίου εορτή της Παναγίας, που «το χωριό διασκέδαζε» σε δυο καφενεία, αυτό του Πολύδωρου Μπαγουράκη και εκείνο του Μαθιουδάκη. Στο πρώτο, τους ανθρώπους ψυχαγωγούσε ο άλλος λυράρης του Άνω Μέρους Λευτέρης Καπαρός και στο δεύτερο, το δικό του, ο «Στραβός».
ΛΥΡΑΡΗΣ, ΚΑΦΕΠΩΛΗΣ ΚΑΙ ΜΠΑΚΑΛΗΣ
Από τον γάμο του με τη Γαρυφαλλιά Σοφιαδάκη, απόκτησε πέντε παιδιά από το 1919 έως το 1930, τον Μανώλη, τη Μαρία, την Περσεφόνη, τον Κοσμά και το Μιχάλη. Λέει για τον πατέρα του ο Κοσμάς Μαθιουδάκης: «Ο πατέρας μου ήταν τυφλός από 2 χρονών και μεγάλωσε πέντε παιδιά και παρότι δεν έβλεπε μας έζησε, μας μεγάλωσε, δεν πεινάσαμε και περάσαμε καλά. Εδώ σε αυτό το μαγαζί και πάνω, είχε και καφενείο και μπακάλικο και μπορεί να ήταν τυφλός αλλά είχε αναπτυγμένες άλλες αισθήσεις και δεν μπορούσες να τον ξεγελάσεις. Ξημερώματα μια μέρα, είχε πάρει μια τενέκα και πήγαινε σε σπίτια για να του δώσουν αυτοί που του χρωστούσαν σε λάδι. Επειδή ήταν νύχτα ακόμη, κρατούσε ένα φανάρι κι όταν τον είδε ένας χωριανός τον ρώτησε αφού είναι τυφλός γιατί κρατά το φανάρι. Και ο πατέρας μου του απάντησε: «Για να με βλέπεις εσύ και να μη με κουτουλήσεις!». Η απάντησή του έμεινε στην ιστορία…»
Ο γιός του «Στραβού» Κοσμάς Μαθιουδάκης
Το εντυπωσιακό ήταν ότι χωρίς το δικό του φως, κατάφερνε και έκανε άριστα καφέδες στους χωριανούς, έπαιρνε χρήματα και επέστρεφε «τα ρέστα» με ασφάλεια και οδοιπορώντας με το μουλάρι του έφτανε στην πόλη του Ρεθύμνου για τον εφοδιασμό του μαγαζιού του. Τότε, θυμάται ο κ. Μαθιουδάκης, «έφευγε από το χωριό και έκανε πενήντα χιλιόμετρα δρόμο για να φτάσει στην πόλη, κρατώντας την ουρά του μουλαριού και φτάνοντας γνώριζε πού και πώς θα πάει στα μαγαζιά για την τροφοδοσία. Αυτά ήταν χαρίσματα από το Θεό…»
Υποστηρίζεται σήμερα, ότι «τα πεντοζάλια του Στραβού» δεν μπορούν να τα αποδώσουν οι μετά από αυτόν, ίσως μόνο «εν μέρει» τα απέδιδε ο γιός του Μανώλης που «έπαιζε στη
Ο «Στραβός» σε μια από τις τελευταίες φωτογραφίες της ζωής του λέσχη Κρητών στη Θεσσαλονίκη» και ο άλλος του γιος ο Κοσμάς στο Άνω Μέρος, που βέβαια ασχολούνταν ερασιτεχνικά! Πάντως, αναχωρώντας για την αιωνιότητα ο λαϊκός λυράρης άφησε ως παρακαταθήκη την τέχνη του στο γιό του Μανώλη και στον εγγονό του Παναγιώτη που συνεχίζει…
Ο «Στραβός» με ανοιχτά τα μάτια της ψυχής και της δημιουργίας «πέταξε» για «τας άλλας μονάς» το 1972 σε ηλικία 82 χρόνων. Μένει ως ένα πρόσωπο που στο πέρασμά του άφησε ανεξίτηλα το στίγμα του ως μια ενεργή μονάδα σε μια μεγάλη κοινωνία, όπως ήταν στα χρόνια του αυτή του Άνω Μέρους…
madeincreta.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δεκατρία jets περιμένουν στη Λάρνακα
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ και το κυπριακό «όχι»
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
