2012-03-07 21:14:02
Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
«Μα καλά, έρχεται ο Νταλάρας και δεν θα έρθεις εσύ»; Μουέλεγαν ένας Γερμανός και ένας Σουηδός συνάδελφος προ διετίας, όταν οτραγουδιστής-σύμβολο έκανε μια νέα περιοδεία στην Β. Ευρώπη. «Όχι, δεν θα έρθω,διότι σιχαίνομαι αυτό που συμβολίζει: την υποκριτική υμνολογία της φτωχολογιάς»,είπα αφήνοντας τους ανθρώπους άφωνους. Αυτοί πήγαν στη .......συναυλία, ενώ εγώ γιαπίτσα με την γυναικά μου, όπου πολύ το διασκεδάσαμε με μνήμες από Γιώργο Νταλάρα:από τότε που συνωστιζόμαστε και εμείς γεμάτοι έκσταση και πάθος στα θέατρα, σεμουσικές σκηνές, γήπεδα και αμφιθέατρα για να τραγουδήσουμε τον πόνο, τηναδικία και το βαθύ αίσθημα τουαποκλεισμού – ενός καλά κοινωνικά μυθοποιημένου αποκλεισμού.
Λύτρωνε την ψυχή του κάθε αποκλεισμένου ή οιονείαποκλεισμένου, ή στις περισσότερες περιπτώσεις εκείνων που απλώς μεγάλωσαν μετην κουλτούρα του λαουτζίκου ή την μυθοπλασία της αδικίας και εκμετάλλευσης τουαδυνάτου, η παραπονιάρικη, ψευδορεμπέτικη φωνή του τραγουδιστή.
Υπήρξε το σύμβολο απενοχοποίησης μιας ευημερούσας ή μιαςαποσκοπούσας στην κοινωνική άνοδο μερίδας του πληθυσμού μέσω μιας θεολογικούτύπου ηθικής, η οποία θεμελιώνεται μέσω του μηνύματος της λύτρωσης και όχιεκείνου της κοινωνικής επανάστασης, ή της πολιτικής ρήξης με βιομηχανικό ήμεταβιομηχανικό περιεχόμενο, ή και της τιμωρίας. Ο Νταλάρας τραγουδάει για ναθεραπεύσει από την ενοχή, άτομα και κοινωνικές ομάδες που έχουν λόγο ή έμαθαννα νοιώθουν ένοχα/ες για την στάση τους απέναντι στην αδικία και τοναποκλεισμό.
Όσοι δεν είναι σε φάση θεραπείας, αλλά διέρχονται το σοκ τηςφτωχοποίησης και κοινωνικής εκθεμελίωσης, αλλά και όσοι δεν επιθυμούν να«θεραπευτούν», όσοι έχουν βρει άλλους τρόπους θεραπείας ή όσοι σιχαίνονται τονλυρικό θεολογισμό, εκεί όπου αυτός έρχεται για να διασκεδάσει πολιτικάφαινόμενα, αποστρέφονται αυτό που συμβολίζει ο Νταλάρας. Υπάρχουν και κάποιοιπου δεν αντέχουν το ύφος «Νταλάρα»: το ύφος του ευαίσθητου, ανεκτικού, σεμνούκοινωνικού αποδέκτη, που διατηρεί πάντα ζωντανές μνήμες προσωπικής στέρησης καιδυστυχίας!
Σήμερα, που η υποκρισία του καθεστώτος ευημερίας τηςμεταπολίτευσης διασύρεται, ο κ. Νταλάρας θα έπρεπε να αντιλαμβάνεται ότιαποτελεί ένα προκλητικό συμβολισμό. Δυστυχώς, εξοπλισμένος με το γνωστό θράσοςτων υπερπροστατευμένων του καθεστώτος της διαπλοκής, ο τραγουδιστής μας αυτόςμοιάζει να μην καταλαβαίνει πού πατά και πού πηγαίνει. Εδώ δεν καταλαβαίνει οΣαββόπουλος, ο Νταλάρας περιμένεις να καταλάβει!
Μετά από αυτά παραπονιέται που του την πέσανε με γιαούρτιακαι καρέκλες κάτι αγανακτισμένοι σύγχρονοι εικονοκλάστες της μεταπολίτευσης.Κακώς του την έπεσαν έτσι, αλλά πώς πίστευε πώς θα μπορούσε να αποφύγει τοκράξιμο; Ήταν σαν να αποζητούσε αντιδράσεις με την πολυδιαφημισμένη ανιδιοτελήκαι όπως πάντα αφιλοκερδή συναυλία του στο Ιλιον, για να βγει μετά και ναδηλώνει ηρωικά: «τα έχω ξαναπεράσει αυτά στη χούντα»!
Εδώ είναι το πρόβλημα. Τα σύμβολα της αριστερίζουσαςμεταπολίτευσης δεν έχουν αντιληφθεί ότι δεν μπορούν πλέον να (ανα)παριστούνδίχως αντιδράσεις τον αγωνιστή εναντίον της χούντας των συνταγματαρχών, τηνστιγμή κατά την οποία η χώρα βιώνει τις συνέπειες ενός παρατεταμένου,διευρυμένου κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος και μία διαδικασία φαλκίδευσης τηςλαϊκής κυριαρχίας. Είναι προκλητικό να υμνολογείς την φτωχολογιά και νατραγουδάς για τον αποκλεισμό σε μια κοινωνία όπου οι αποκλεισμένοι όλων τωνμορφών αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Δεν είναι απλώς ανήθικο, είναι καιαντιαισθητικό, εάν δεν χάσαμε εντελώς την αίσθηση της ομορφιάς με φυσικούς καιόχι μεταφυσικούς ή εικονικούς όρους.
Επειδή, δυστυχώς, όλα τούτα μοιάζει να είναι άγνωστα στον κ.Νταλάρα και στον μηχανισμό προβολής του, ο άνθρωπος δεν δίστασε να εκδώσειανακοίνωση για να απογελοιοποιηθεί, ισχυριζόμενος ότι «"Επιλέγωνα βρεθώ κοντά στον κόσμο. Με ανοιχτές πόρτες για όσους αγαπούν, αλλά κι όσουςπικραίνονται[…] Άλλωστε την κριτική την αποζητώ, μια κι από τον κόσμο έρχομαικαι σε αυτόν αναφέρομαι». Σύμφωνοι, ο Νταλάρας θέλει να έρθει κοντά στονκόσμο, τι να γίνει όμως που ο κόσμος από την ίδια την εξέλιξη της ζωής στηνΕλλάδα απομακρύνεται από το σύμβολό του (από ό, τι συμβολίζει και εκπροσωπεί)!Ήθελα μάλιστα να ξέρω τι είδους κριτική «αποζητεί»; Καλλιτεχνικού, θεολογικού ήπολιτικού τύπου; Εάν αποζητούσε την τελευταία μορφή κριτικής, είναι σίγουρο ότιθα επέλεγε άλλη μορφή κοινωνικής δραστηριότητας.
Η δωρεάν αυτή προβολή και από την αφεντιά μου, του ΓιώργουΝταλάρα, μετά τη νέα κοινωνική του προσφορά, επιθυμεί να καταλήξει σε μία «συμβουλή»:τα σύμβολα ενός καταρρέοντος καθεστώτος καλό είναι να συνειδητοποιήσουν τααίτια της αποκαθήλωσής τους και να αφήσουν στην πάντα την διαλεκτική που τους προσέφερεκοινωνική ισχύ και πλούτο. Ας μην προκαλούν τους ευκαιριακούς εικονοκλάστες καιενδεχομένως μια ολόκληρη κοινωνία που προσβάλλεται ηθικά ή/και αισθητικά από τα«ανιδιοτελή», σεμνότυφα καμώματά τους. Όσο δε για τους αγανακτισμένουςγιαουρτοβόλους, ή ακόμη και για όσους με δυναμικό τρόπο συμβάλλουν στην διακοπήσυναυλιών τέτοιου τύπου και τέτοιων Τύπων, έχω να πω ότι δεν κάνουν τίποταπερισσότερο και τίποτα λιγότερο από το να εξαγνίζουν και να ηρωοποιούν κάτι πουκοινωνικά δεν σημαίνει τίποτα.
Ας προβληματιστούν σχετικά και ας επιλέξουν άλλες μορφέςαντίδρασης, έτσι ώστε να μην ξεκινήσει η νέα μεταπολίτευση που θα επισυμβείούτως ή άλλως, πάλι με τα πρωτοπαλίκαρα του ΔΟΛ και με σημαία τον Νταλάρα, μέσωμιας φάρσας εξεγερμένων διαπλεκομένων εναντίον της «χούντας». Αφήστε τονΝταλάρα ελεύθερο να αναπτύξει όποιο κοινωνικό ρόλο επιθυμεί, να κάνει ό, τισυναυλία και όπου του γουστάρει. Και αν διαπιστωθεί ότι αντί για δάκρυ καισυγκίνηση προκαλεί ειρωνικά χαμόγελα και αυθόρμητο ξέσπασμα γέλιου, θα σημαίνειότι η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη να περάσει σε μια νέα εποχή, που έχειανάγκη εντελώς διαφορετικά σύμβολα, αλλά σε κάθε περίπτωση, ευαίσθητουςδημιουργούς Τέχνης και δημοκρατικά κοινωνικοποιημένους επιστήμονες καιγενικότερα ανθρώπους του πνεύματος και της τεχνολογίας.
Kafeneio
«Μα καλά, έρχεται ο Νταλάρας και δεν θα έρθεις εσύ»; Μουέλεγαν ένας Γερμανός και ένας Σουηδός συνάδελφος προ διετίας, όταν οτραγουδιστής-σύμβολο έκανε μια νέα περιοδεία στην Β. Ευρώπη. «Όχι, δεν θα έρθω,διότι σιχαίνομαι αυτό που συμβολίζει: την υποκριτική υμνολογία της φτωχολογιάς»,είπα αφήνοντας τους ανθρώπους άφωνους. Αυτοί πήγαν στη .......συναυλία, ενώ εγώ γιαπίτσα με την γυναικά μου, όπου πολύ το διασκεδάσαμε με μνήμες από Γιώργο Νταλάρα:από τότε που συνωστιζόμαστε και εμείς γεμάτοι έκσταση και πάθος στα θέατρα, σεμουσικές σκηνές, γήπεδα και αμφιθέατρα για να τραγουδήσουμε τον πόνο, τηναδικία και το βαθύ αίσθημα τουαποκλεισμού – ενός καλά κοινωνικά μυθοποιημένου αποκλεισμού.
Λύτρωνε την ψυχή του κάθε αποκλεισμένου ή οιονείαποκλεισμένου, ή στις περισσότερες περιπτώσεις εκείνων που απλώς μεγάλωσαν μετην κουλτούρα του λαουτζίκου ή την μυθοπλασία της αδικίας και εκμετάλλευσης τουαδυνάτου, η παραπονιάρικη, ψευδορεμπέτικη φωνή του τραγουδιστή.
Υπήρξε το σύμβολο απενοχοποίησης μιας ευημερούσας ή μιαςαποσκοπούσας στην κοινωνική άνοδο μερίδας του πληθυσμού μέσω μιας θεολογικούτύπου ηθικής, η οποία θεμελιώνεται μέσω του μηνύματος της λύτρωσης και όχιεκείνου της κοινωνικής επανάστασης, ή της πολιτικής ρήξης με βιομηχανικό ήμεταβιομηχανικό περιεχόμενο, ή και της τιμωρίας. Ο Νταλάρας τραγουδάει για ναθεραπεύσει από την ενοχή, άτομα και κοινωνικές ομάδες που έχουν λόγο ή έμαθαννα νοιώθουν ένοχα/ες για την στάση τους απέναντι στην αδικία και τοναποκλεισμό.
Όσοι δεν είναι σε φάση θεραπείας, αλλά διέρχονται το σοκ τηςφτωχοποίησης και κοινωνικής εκθεμελίωσης, αλλά και όσοι δεν επιθυμούν να«θεραπευτούν», όσοι έχουν βρει άλλους τρόπους θεραπείας ή όσοι σιχαίνονται τονλυρικό θεολογισμό, εκεί όπου αυτός έρχεται για να διασκεδάσει πολιτικάφαινόμενα, αποστρέφονται αυτό που συμβολίζει ο Νταλάρας. Υπάρχουν και κάποιοιπου δεν αντέχουν το ύφος «Νταλάρα»: το ύφος του ευαίσθητου, ανεκτικού, σεμνούκοινωνικού αποδέκτη, που διατηρεί πάντα ζωντανές μνήμες προσωπικής στέρησης καιδυστυχίας!
Σήμερα, που η υποκρισία του καθεστώτος ευημερίας τηςμεταπολίτευσης διασύρεται, ο κ. Νταλάρας θα έπρεπε να αντιλαμβάνεται ότιαποτελεί ένα προκλητικό συμβολισμό. Δυστυχώς, εξοπλισμένος με το γνωστό θράσοςτων υπερπροστατευμένων του καθεστώτος της διαπλοκής, ο τραγουδιστής μας αυτόςμοιάζει να μην καταλαβαίνει πού πατά και πού πηγαίνει. Εδώ δεν καταλαβαίνει οΣαββόπουλος, ο Νταλάρας περιμένεις να καταλάβει!
Μετά από αυτά παραπονιέται που του την πέσανε με γιαούρτιακαι καρέκλες κάτι αγανακτισμένοι σύγχρονοι εικονοκλάστες της μεταπολίτευσης.Κακώς του την έπεσαν έτσι, αλλά πώς πίστευε πώς θα μπορούσε να αποφύγει τοκράξιμο; Ήταν σαν να αποζητούσε αντιδράσεις με την πολυδιαφημισμένη ανιδιοτελήκαι όπως πάντα αφιλοκερδή συναυλία του στο Ιλιον, για να βγει μετά και ναδηλώνει ηρωικά: «τα έχω ξαναπεράσει αυτά στη χούντα»!
Εδώ είναι το πρόβλημα. Τα σύμβολα της αριστερίζουσαςμεταπολίτευσης δεν έχουν αντιληφθεί ότι δεν μπορούν πλέον να (ανα)παριστούνδίχως αντιδράσεις τον αγωνιστή εναντίον της χούντας των συνταγματαρχών, τηνστιγμή κατά την οποία η χώρα βιώνει τις συνέπειες ενός παρατεταμένου,διευρυμένου κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος και μία διαδικασία φαλκίδευσης τηςλαϊκής κυριαρχίας. Είναι προκλητικό να υμνολογείς την φτωχολογιά και νατραγουδάς για τον αποκλεισμό σε μια κοινωνία όπου οι αποκλεισμένοι όλων τωνμορφών αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Δεν είναι απλώς ανήθικο, είναι καιαντιαισθητικό, εάν δεν χάσαμε εντελώς την αίσθηση της ομορφιάς με φυσικούς καιόχι μεταφυσικούς ή εικονικούς όρους.
Επειδή, δυστυχώς, όλα τούτα μοιάζει να είναι άγνωστα στον κ.Νταλάρα και στον μηχανισμό προβολής του, ο άνθρωπος δεν δίστασε να εκδώσειανακοίνωση για να απογελοιοποιηθεί, ισχυριζόμενος ότι «"Επιλέγωνα βρεθώ κοντά στον κόσμο. Με ανοιχτές πόρτες για όσους αγαπούν, αλλά κι όσουςπικραίνονται[…] Άλλωστε την κριτική την αποζητώ, μια κι από τον κόσμο έρχομαικαι σε αυτόν αναφέρομαι». Σύμφωνοι, ο Νταλάρας θέλει να έρθει κοντά στονκόσμο, τι να γίνει όμως που ο κόσμος από την ίδια την εξέλιξη της ζωής στηνΕλλάδα απομακρύνεται από το σύμβολό του (από ό, τι συμβολίζει και εκπροσωπεί)!Ήθελα μάλιστα να ξέρω τι είδους κριτική «αποζητεί»; Καλλιτεχνικού, θεολογικού ήπολιτικού τύπου; Εάν αποζητούσε την τελευταία μορφή κριτικής, είναι σίγουρο ότιθα επέλεγε άλλη μορφή κοινωνικής δραστηριότητας.
Η δωρεάν αυτή προβολή και από την αφεντιά μου, του ΓιώργουΝταλάρα, μετά τη νέα κοινωνική του προσφορά, επιθυμεί να καταλήξει σε μία «συμβουλή»:τα σύμβολα ενός καταρρέοντος καθεστώτος καλό είναι να συνειδητοποιήσουν τααίτια της αποκαθήλωσής τους και να αφήσουν στην πάντα την διαλεκτική που τους προσέφερεκοινωνική ισχύ και πλούτο. Ας μην προκαλούν τους ευκαιριακούς εικονοκλάστες καιενδεχομένως μια ολόκληρη κοινωνία που προσβάλλεται ηθικά ή/και αισθητικά από τα«ανιδιοτελή», σεμνότυφα καμώματά τους. Όσο δε για τους αγανακτισμένουςγιαουρτοβόλους, ή ακόμη και για όσους με δυναμικό τρόπο συμβάλλουν στην διακοπήσυναυλιών τέτοιου τύπου και τέτοιων Τύπων, έχω να πω ότι δεν κάνουν τίποταπερισσότερο και τίποτα λιγότερο από το να εξαγνίζουν και να ηρωοποιούν κάτι πουκοινωνικά δεν σημαίνει τίποτα.
Ας προβληματιστούν σχετικά και ας επιλέξουν άλλες μορφέςαντίδρασης, έτσι ώστε να μην ξεκινήσει η νέα μεταπολίτευση που θα επισυμβείούτως ή άλλως, πάλι με τα πρωτοπαλίκαρα του ΔΟΛ και με σημαία τον Νταλάρα, μέσωμιας φάρσας εξεγερμένων διαπλεκομένων εναντίον της «χούντας». Αφήστε τονΝταλάρα ελεύθερο να αναπτύξει όποιο κοινωνικό ρόλο επιθυμεί, να κάνει ό, τισυναυλία και όπου του γουστάρει. Και αν διαπιστωθεί ότι αντί για δάκρυ καισυγκίνηση προκαλεί ειρωνικά χαμόγελα και αυθόρμητο ξέσπασμα γέλιου, θα σημαίνειότι η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη να περάσει σε μια νέα εποχή, που έχειανάγκη εντελώς διαφορετικά σύμβολα, αλλά σε κάθε περίπτωση, ευαίσθητουςδημιουργούς Τέχνης και δημοκρατικά κοινωνικοποιημένους επιστήμονες καιγενικότερα ανθρώπους του πνεύματος και της τεχνολογίας.
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ένας στους δύο κρατούμενος έχει φυματίωση
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο. Κεφαλογιάννη: Στόχος μας η ισχυρή αυτοδυναμία
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
