2013-03-30 01:26:03
Γράφει ο Παναγιώτης Ήφαιστος
Ο πολιτικοοικονομικός ορθολογισμός δεν είναι κάτι το αυτονόητο. Συναρτάται με την ορθολογιστική πολιτική συγκρότηση, την ορθολογιστική διακρατική οργάνωση και τον έλεγχο... της ιδιωτείας σ’ οποιοδήποτε πεδίο και εάν εκδηλώνεται.
Η χαρακτηριστικότερη περίπτωση πολιτικοοικονομικού ανορθολογισμού των καιρών μας είναι η κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτη δράση των χρηματοοικονομικών δρώντων και η δημιουργία μιας ανεξέλεγκτης νομισματικής τεχνόσφαιρας πάνω στην εθνοκρατοκεντρικά διαφοροποιημένη Ευρώπη που διαχειρίζεται ένα προγραμματικά τοξικό νόμισμα, το ευρώ. Αυτή η αλλόκοτη δομή προκάλεσε χάος, καταστρέφει ολόκληρες κοινωνίες και κατεδαφίζει τα οποιαδήποτε διακρατικά συνεργασιακά κεκτημένα της μεταπολεμικής Ευρώπης.
Υπό ένα γενικότερο πρίσμα αυτό είναι αποτέλεσμα και των χαρούμενων μεταψυχροπολεμικών πολιτικοστοχαστικών τοξικών. Τα ορφανά ενός παρωχημένου αρχαϊκού οικονομικού (φιλελεύθερου) Δαρβινισμού και ενός ναυαγισμένου κομμουνισμού έσμιξαν, κυριάρχησαν και τις τρεις τελευταίες δεκαετίες ασχημόνησαν πολιτικοοικονομικά
. Οι πρώην κομμουνιστές έχασαν την μαρξιστική ευρωστία ανάλυσης της κρατικής και διεθνούς πολιτικής οικονομίας και στα χέρια τους έμεινε ένας μαραμένος και μίζερος διεθνισμός-κοσμοπολιτισμός. Ο πολιτικοκτόνος εθνομηδενισμός είναι είδος αποκορύφωσής τους. Σαν έτοιμοι από καιρό όλοι ακαριαία συμπορεύτηκαν με τον ακόμη πιο κίβδηλο και ψεύτικο διεθνισμό της «παγκοσμιοποίησης».
Η «παγκοσμιοποίηση» στην ελληνική γλώσσα αποτελεί ακόμη μια μεταφυσική πολιτικοστοχαστική διαστροφή που παραποιεί τον όρο «πλανητικοποίηση» για να υπονοήσει την έλευση ενός δήθεν ενοποιημένου πλανήτη, πάνω στον οποία θα υπάρχει μια δήθεν ενοποιημένη παγκόσμια κοινωνία την οποία θα συγκροτούσαν οι διεθνικοί μη κυβερνητικοί οργανισμοί (ο θεός να τους κάνει «μη κυβερνητικούς»), οι κερδοσκόποι και κάθε άλλο φρούτο της ιδιωτείας που περιπλανάται πλανητικά και ακούει στο περίεργο και αλλόκοτο όνομα «πολίτης του κόσμου». Δηλαδή, χάος μέσα σε μπερδεμένα μυαλά. Ιδιωτεία, ασυναρτησίες, πολιτική θεολογία, ιδεολογήματα υποπροϊόντα των ιδεολογιών, νοσταλγικά διεθνιστικά θεωρήματα και κοσμοπολίτικες αφέλειες ροκάνισαν τον πολιτικό ορθολογισμό ενδοκρατικά και διακρατικά. Ακόμη πιο σημαντικό, εξυπηρετούσαν ένα σκοπό γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων: Την διείσδυση, επέμβαση και καταχρηστική αρπαγή πλουτοπαραγωγικών πόρων εκ μέρους των εκάστοτε κυρίαρχων ηγεμονικών δυνάμεων και εις βάρος των λιγότερο ισχυρών κοινωνιών.
Για να θυμίσω τον Παναγιώτη Κονδύλη όταν αναφερόταν σε αυτά τα περίεργα πολιτικοστοχαστικά μείγματα, «ότι ωφελεί τους ιδιοτελείς το κηρύττουν οι αφελείς», προσθέτοντας ότι «όταν οι αμερικανοί χαράζουν την στρατηγική τους με θέαση το δεκαετιών βαθειά μέσα στον ορίζοντα του 21 αιώνα δεν ερωτούν τον Ρωλς ή τον Χάμπερμανς». Το αποτέλεσμα είναι πλέον ορατό και στους τυφλούς: Όργιο επεμβάσεων που κήρυτταν οι ιθαγενείς των κοινωνιών-θυμάτων, ελεύθερο πεδίο στους κερδοσκόπους κάθε είδους, αποδυνάμωση της πολιτειακής δημοκρατίας, μεθοδικό κτίσιμο δομών αρπαγής του πλούτου των λιγότερο ισχυρών από όσα κράτη διάθεταν στρατηγικά σχέδια και εκτροχιασμός του εγχειρήματος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης το 1992 όταν υιοθετήθηκε η ΟΝΕ.
Όσοι γνωρίζαμε το Αλφαβητάριο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ακαριαία μετά την υιοθέτηση της ΟΝΕ εντείναμε την κριτική μας και αντιταχθήκαμε μοναχικά και σθεναρά στο κολοσσιαίο πολιτικοοικονομικό έγκλημα ένταξης της Ελλάδας σε αυτό τον λάκκο των λεόντων. Σκεφτείτε πόσα πληρώνει η Ελληνική κοινωνία για πανεπιστημιακά Τμήματα Ευρωπαϊκών σπουδών και πόσοι τελικά φοιτητές και διδάσκοντες, εν τούτοις, δεν ξέρουν αυτό το Αλφαβητάριο. Επειδή δε η πανεπιστημιακή ιδιότητα είναι στις μέρες μας και ασφαλές εφαλτήριο κομματικών και πολιτικών αναρριχήσεων σκεφτείτε πόσος τοξικός στοχασμός εισέρευσε στο σύστημα λήψης αποφάσεων. Αλόγιστα, απροετοίμαστοι να αντιμετωπίσουμε τον ανελέητο ανταγωνισμό, νεφελοβατώντας εν μέσω ιδεαλιστικών φληναφημάτων και έχοντας παντελή άγνοια για τους λόγους που υιοθετήθηκε η ΟΝΕ, η Ελλάδα αλλά και άλλα κράτη έκαναν ένα άλμα στο κενό υιοθετώντας το τοξικό ευρώ. Το ευρώ είναι τοξικό γιατί στερείται παντελώς –όπως γράψαμε άπειρες φορές μετά το 1992 για να εισπράξουμε μύδρους από τα ασθενή πνεύματα της συμβατικής σοφίας–, κοινωνικοπολιτικού ορθολογισμού. Αναφέρω μόνο τρεις παράγοντες.
Πρώτον, οι μακροοικονομικές αποφάσεις αφορούν τις κοινωνικές ισορροπίες, τις κοινωνικές ιεραρχίες, την διανεμητική δικαιοσύνη και τον τρόπο ζωής κάθε κοινωνικής οντότητας. Επειδή όπως μπορεί καθείς να δει με γυμνό οφθαλμό κάθε κοινωνική οντότητα διαθέτει διαφορετική πολιτική ανθρωπολογία αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα έθνη αξιώνουν, παλεύουν και κατακτούν την εθνική τους ανεξαρτησία. Για να μπορούν, ακριβώς, να ασκούν αυτοδιάθεση, να συγκροτούν τον τρόπο ζωής τους σύμφωνα με την ανθρωπολογική ετερότητά τους, να αμύνονται κατά των απειλών και να αυξάνουν την κρατική τους ισχύ ούτως ώστε να συμμετέχουν επωφελώς στο άκρως ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα.
Το πρόβλημα με την κακή θεωρία του κράτους όσον αφορά την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι ότι πολλοί, τυφλωμένοι από τις προαναφερθείσες διεθνιστικές και κοσμοπολίτικες ασυναρτησίες δεν μπόρεσαν να δουν ότι η ΕΕ είναι κρατοκεντρική. Δεν μπορούσε να εξομοιωθεί ως προς τον τρόπο ζωής γιατί δεν υπήρχε πανευρωπαϊκή πολιτική ανθρωπολογία. Καλά τα αγγουράκια και οι ντομάτες που κυκλοφορούν ελεύθερα επ’ ωφελεία όλων και καλός ο συντονισμός σε κοινές πολιτικές όπως η εμπορική πολιτική στους διεθνείς θεσμούς. Η ευρωπαϊκή πολιτική ανθρωπολογία, όμως, ήταν και είναι μηδέν. Γι’ αυτό μηδέν πρέπει να είναι η πολιτική και οικονομική ένωση και οι υπερεθνικοί θεσμοί πρέπει να είναι αυστηρά εντολοδόχοι των διακυβερνητικών θεσμών όπου τα κράτη μέλη θα αποφασίζουν ομόφωνα (διακρατική δημοκρατία μεταξύ ισότιμων κρατών και διακρατικός πολιτικός ορθολογισμός = ομόφωνες αποφάσεις). Το τι θα γίνει σε χίλια χρόνια δεν το ξέρουμε. Ξέρουμε όμως ότι το 1992 βιάστηκε η πολιτικά ενταγμένη λογική, βιάστηκε ο πολιτικός ορθολογισμός και βιάστηκαν πολιτικοοικονομικά οι ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ωφελήθηκε η ιδιωτεία: Οι κερδοσκόποι, οι υψηλά αμειβόμενοι τεχνοκράτες και τα ηγεμονικά κράτη.
Δεύτερον, εάν δεν το ευνοούσαν οι ιστορικοστρατηγικές συγκυρίες η ΟΝΕ μάλλον ποτέ δεν θα είχε υιοθετηθεί. Πιο συγκεκριμένα, επί δεκαετίες οι Γάλλοι πίεζαν την Γερμανία να θέση υπό κεντρικό ευρωπαϊκό έλεγχο την ανεξάρτητη Γερμανική κεντρική τράπεζα. Ενόσω δυνάμωνε η Γερμανική οικονομία οι υπόλοιπες οικονομίες γίνονταν έρμαιο των αποφάσεων της «ανεξάρτητης» (γερμανικών μυαλών όμως) τράπεζας. Συντομογραφικά εδώ, γιατί υπάρχουν πολλές δημοσιεύσεις μας λεπτομερούς εξέτασης αυτών των φαινομένων, το 1991-2 η Γαλλία απελπισμένη και κινούμενη σπασμωδικά λόγω Γερμανικής επανένωσης που επαναπροσδιόριζε τον ευρασιατικό στρατηγικό χάρτη, εκβίασε την Γερμανία να δεχθεί την ΟΝΕ. Οι Γάλλοι έτρεφαν αυταπάτες και το έλεγαν ότι οι νομισματικοί δεσμοί «θα έδεναν τον Γερμανικό οικονομικό κολοσσό».
Όπως ειπώθηκε τότε, είναι σαν να έδεναν ένα γίγαντα με κλωστές. Υπήρξαν και στρατιωτικές απειλές εκ μέρους της Γαλλίας (και αρχικά και της Βρετανίας). Σε πρόσφατο ακαδημαϊκό ταξίδι μου στην Γερμανία συνάντησα σύμβουλο του τότε Καγκελάριου Κoλ. Μου βεβαίωσε αυτό που εμείς οι αναλυτές των ευρωστρατηγικών ξέραμε, ότι δηλαδή οι Γερμανοί με σφιγμένα τα δόντια δέχθηκαν τον εκβιασμό για μια εν γνώσει τους ανορθολογική ΟΝΕ, προσδοκώντας ότι η οικονομική τους δύναμη θα ανέτρεπε τις προσδοκίες των άλλων. Όπως και έγινε. Όλα αυτά επί δύο δεκαετίες τα γράφαμε και τα λέγαμε περιγραφικά και αξιολογικά ελεύθερα.
Γι’ αυτό με δέος και φόβο προειδοποιούσαμε ότι «πέφτουμε απροετοίμαστοι και χωρίς αλεξίπτωτο στις συμπληγάδες της γαλλογερμανικής στρατηγικής σύγκρουσης» και ότι αυτό «θα μετατραπεί σε φυλακή χωρίς απόδραση». Πρόσφατα κάποιος μου έγραψε ότι αυτές οι αναλύσεις άξιζαν πολλές εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Του απάντησα αυτό δεν σημαίνει τίποτα όταν η Ελλάδα όντας συνολικά κρίνοντας ως και να ήταν πολιτικοστοχαστικά νήπιο σύρθηκε αυτοβούλως προς την καταστροφή. Η χαζοχαρούμενη ελληνική είσοδος στις στρατηγικές γαλλογερμανικές συμπληγάδες και στον ανελέητο ανταγωνισμό κοντεύει να αποτελειώσει το νεοελληνικό κράτος. Το καίριο ερώτημα είναι: Τι αντίστοιχα και ανάλογα λάθη γίνονται τώρα, σε παρόντα δηλαδή χρόνο!
Τρίτον, ήδη πριν εισέλθει η Ελλάδα στην ΟΝΕ ήταν ήδη σαφές ότι αυτό το νομισματικό εργαλείο ήταν άκρως ελλειμματικό και επικίνδυνο. Η ευρωπαϊκή και διεθνής οικονομική διακυβέρνηση εκτροχιάστηκαν. Επικράτησαν τεχνοκράτες και κερδοσκόποι και η διεθνική ιδιωτεία οργίασε. Αυτά που ζούμε τώρα ήταν μια προαναγγελθείσα κρίση. Η Ελλάδα λόγω «κακής θεωρίας του κράτους» οδηγήθηκε στην καταστροφή. Γιατί, όμως, έστω και μετά, το πολιτικοστοχαστικό σύστημα της Ελλάδας να μην μπορέσει να αντιτάξει ένα πολιτικό και οικονομικό λόγο ευρωπαϊκού επιπέδου! Τι μας λείπει! Γιατί δεν κάνει σημαία κριτικής τα ελλείμματα και τις θεσμικές διαστροφές, γιατί δεν προτείνει μια ορθολογιστική διέξοδο και γιατί δεν αρνείται να δεχθεί τα μνημόνια που σημαίνουν βασικά ότι διαρκώς πυροβολούμε τα πόδια μας.
Είναι δύσκολο να εξαντλήσουμε εδώ το μεγάλο αυτό θέμα. Λέμε μόνο ότι όσο περισσότερο τοξικό νόμισμα εισρέει στο πολιτικοοικονομικό μας σώμα τόσο περισσότερο θα καταλήγουμε στην άβυσσο αργοπεθαίνοντας. Αυτού λεχθέντος δεν προκρίνεται μια απεγνωσμένη έξοδος από το ευρώ. Το ζήτημα είναι να μην μπαίναμε. Τώρα η διέξοδος πρέπει να είναι συντεταγμένη, ελεγχόμενη και κατά προτίμηση με αποφάσεις ευρωπαϊκού επιπέδου που θα αποτινάξουν αυτό το τέρας από τις πλάτες όλων των ευρωπαίων για να αποκτήσουν τα κράτη-μέλη δημοσιονομική και νομισματική ευελιξία. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η συμμαχία και με άλλα κράτη για να διαγραφούν τα απαράδεκτα και καταχρηστικά χρέη που δημιούργησε αυτή η νομισματική διαστροφή και που αντιβαίνουν σε κάθε κριτήριο πολιτικού πολιτισμού. Τίποτα που σκοτώνει ανθρώπους δεν είναι νομιμοποιημένο και διαστρεμμένες θανατηφόρες κανονιστικές διατάξεις μπορούν ανά πάσα στιγμή να αλλάξουν με εθνικές και διακρατικές αποφάσεις που θα ορίζουν νέους νόμους. Το ευρώ απαιτείται να εξαφανιστεί και να αντικατασταθεί με μια νέα πολιτικοοικονομικά ορθολογιστική δομή.
Ο Γόρδιος δεσμός όμως δεν κόβεται εύκολα επειδή το σύστημα πάσχει πολιτικοστοχαστικά και επειδή συναρτάται με μια σειρά στρατηγικά ζητήματα. Αφήνοντας κατά μέρος τις δυσκολίες πέραν του κράτους, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι εντός των κρατών γιατί βλέπουν λάθος την διεθνή πολιτική: Οι κοινωνίες ροκανίστηκαν. Ξέχασαν ότι η κρατική τους ισχύς είναι το κυριότερο νόμισμα της εξωτερικής τους πολιτικής. Το ανακαλύπτουν αργά και οδυνηρά. Ξέχασαν επίσης ότι πέραν του κράτους δεν υπάρχει τίποτα πολιτικά άξιο λόγου. Αισθητικές σχέσεις, φιλίες, ζεϊμπέκικα, κουμπαριές, χοροεσπερίδες και συμπόσια δεν ορίζουν την διεθνή πολιτική.
Την διεθνή πολιτική την ορίζει η διεθνής κατανομή ισχύος και την βαθύτατων προεκτάσεων διεθνή κατανομή ισχύος την ορίζουν οι δυνατότητες των κρατών που συμμετέχουν στο διεθνές σύστημα. Για τα κράτη που διαθέτουν στρατηγική οι προσωπικές και αισθητικές σχέσεις είναι μόνο εργαλειακά και όχι αυτοσκοπός. Εξ ου και οι στρατηγικές soft power. Δεν τρέφεις αυταπάτες ότι οι αισθητικές σχέσεις δίνουν λύσεις στα διακρατικά προβλήματα ή σε διασώζουν εάν κινδυνεύεις. Διεθνισμοί, κοσμοπολιτισμοί, παγκοσμιοποιήσεις και άλλες ασυναρτησίες ή προπαγανδιστικά συνθήματα των ισχυρών δεν υπήρξαν, δεν υπάρχουν και ποτέ δεν υπάρξουν ως γήινες έννοιες. Στην γη υπάρχει μόνο το εθνοκράτος, η κοινωνία του, η ευημερία του, η ασφάλειά του και το μέλλον του.
Κατιτί σχετικό που είναι δύσκολο να απαντηθεί αφορά την ετοιμότητα των μελών των κοινωνιών για αυτοθυσία. Μπορεί να επιβιώσει και να ευημερήσει ένα οποιοδήποτε κράτος εάν τα μέλη του δεν είναι έτοιμα ακόμη και να αποθάνουν εάν χρειαστεί για να το υπερασπιστούν; Ασφαλώς και όχι. Η εθνική ανεξαρτησία όλων των κρατών κατακτήθηκε με αίμα και η ετοιμότητα αυτοθυσίας είναι προϋπόθεση διασφάλισης αυτής της εθνικής ανεξαρτησίας που αποτελεί και την ελευθερία κάθε κοινωνίας. Παρά το ότι το θεωρούμε αυτονόητο το λέμε γιατί στην περίπτωση της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια και στην Κύπρο πρόσφατα το ζητούμενο δεν είναι καν να πεθάνουν μαχόμενοι για την ελευθερία τους αλλά να υποστούν οικονομικές θυσίες. Θυσίες για τον εαυτό τους, όμως, όχι για τα ξένα τρωκτικά, τους κερδοσκόπους και τα συμφέροντα των ηγεμονικών κρατών.
Στις δύο ζυγαριές της πλάστιγγας των κοινωνικοπολιτικών αποφάσεων στην μια πλευρά είναι η ελευθερία, η δημοκρατία και η ανεξαρτησία και στην άλλη πλευρά οι ψευδαισθήσεις ότι το μίγμα τεχνοκρατών, κερδοσκόπων και ηγεμονικών αξιωματούχων που μας πίνουν το αίμα θα μας συντηρήσουν ως υποτελείς μεν αλλά αναίμαχτα. Κάποιοι ίσως να ελπίζουν και σε θαύματα. Μερικές χιλιάδες ήδη αυτοκτόνησαν. Ο Θουκυδίδης όμως που τα είπε όλα όσα πρέπει να ξέρει ένας πολίτης και ένας ηγέτης ενός κράτους, προειδοποίησε και για αυτό: «Η ελπίδα την ώρα του κινδύνου είναι σπάταλη».
Το ζήτημα που τίθεται άμεσα για την Ελλάδα, την Κύπρο και άλλα υπόδουλα πλέον κράτη μέλη της ΕΕ, είναι να αποτινάξουν τον ζυγό. Απαιτεί, μεταξύ άλλων, απόρριψη της δεσποτείας, συμμαχίες με όσους έχουν κοινό συμφέρον επιβίωσης και ετοιμότητα λιτότητας για αυτοσυντήρηση. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει εάν δεν λιτότητα δεν σημαίνει διασφάλιση των πολιτών, των νοικοκυριών, του ελάχιστου διαβίωσης, των επιχειρήσεων και των στεγαστικών. Σημαίνει σίγουρα άφθονο πατριωτισμό που θα θρέψει αποφάσεις όχι υποτέλειας αλλά εθνικής ανεξαρτησίας. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι και μια άλλη πολιτική διακυβέρνηση εκτός σάπιου παλαιοκομματισμού. Το πώς θα γίνουν αυτά εμπράγματα είναι υπόθεση πολιτικής και όχι ενός σύντομου άρθρου. Στο παρελθόν και έγκαιρα, πάντως, το αναλύσαμε εκτενώς.
Το ζήτημα είναι ότι όσο περνάει ο χρόνος τα μνημόνια δεν είναι σωλήνες αίματος αλλά τοξικών που μας αποδυναμώνουν διαρκώς οδηγώντας μας στην ευθανασία και στον οριστικό θάνατο.
ifestosedu.gr
Ο πολιτικοοικονομικός ορθολογισμός δεν είναι κάτι το αυτονόητο. Συναρτάται με την ορθολογιστική πολιτική συγκρότηση, την ορθολογιστική διακρατική οργάνωση και τον έλεγχο... της ιδιωτείας σ’ οποιοδήποτε πεδίο και εάν εκδηλώνεται.
Η χαρακτηριστικότερη περίπτωση πολιτικοοικονομικού ανορθολογισμού των καιρών μας είναι η κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτη δράση των χρηματοοικονομικών δρώντων και η δημιουργία μιας ανεξέλεγκτης νομισματικής τεχνόσφαιρας πάνω στην εθνοκρατοκεντρικά διαφοροποιημένη Ευρώπη που διαχειρίζεται ένα προγραμματικά τοξικό νόμισμα, το ευρώ. Αυτή η αλλόκοτη δομή προκάλεσε χάος, καταστρέφει ολόκληρες κοινωνίες και κατεδαφίζει τα οποιαδήποτε διακρατικά συνεργασιακά κεκτημένα της μεταπολεμικής Ευρώπης.
Υπό ένα γενικότερο πρίσμα αυτό είναι αποτέλεσμα και των χαρούμενων μεταψυχροπολεμικών πολιτικοστοχαστικών τοξικών. Τα ορφανά ενός παρωχημένου αρχαϊκού οικονομικού (φιλελεύθερου) Δαρβινισμού και ενός ναυαγισμένου κομμουνισμού έσμιξαν, κυριάρχησαν και τις τρεις τελευταίες δεκαετίες ασχημόνησαν πολιτικοοικονομικά
Η «παγκοσμιοποίηση» στην ελληνική γλώσσα αποτελεί ακόμη μια μεταφυσική πολιτικοστοχαστική διαστροφή που παραποιεί τον όρο «πλανητικοποίηση» για να υπονοήσει την έλευση ενός δήθεν ενοποιημένου πλανήτη, πάνω στον οποία θα υπάρχει μια δήθεν ενοποιημένη παγκόσμια κοινωνία την οποία θα συγκροτούσαν οι διεθνικοί μη κυβερνητικοί οργανισμοί (ο θεός να τους κάνει «μη κυβερνητικούς»), οι κερδοσκόποι και κάθε άλλο φρούτο της ιδιωτείας που περιπλανάται πλανητικά και ακούει στο περίεργο και αλλόκοτο όνομα «πολίτης του κόσμου». Δηλαδή, χάος μέσα σε μπερδεμένα μυαλά. Ιδιωτεία, ασυναρτησίες, πολιτική θεολογία, ιδεολογήματα υποπροϊόντα των ιδεολογιών, νοσταλγικά διεθνιστικά θεωρήματα και κοσμοπολίτικες αφέλειες ροκάνισαν τον πολιτικό ορθολογισμό ενδοκρατικά και διακρατικά. Ακόμη πιο σημαντικό, εξυπηρετούσαν ένα σκοπό γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων: Την διείσδυση, επέμβαση και καταχρηστική αρπαγή πλουτοπαραγωγικών πόρων εκ μέρους των εκάστοτε κυρίαρχων ηγεμονικών δυνάμεων και εις βάρος των λιγότερο ισχυρών κοινωνιών.
Για να θυμίσω τον Παναγιώτη Κονδύλη όταν αναφερόταν σε αυτά τα περίεργα πολιτικοστοχαστικά μείγματα, «ότι ωφελεί τους ιδιοτελείς το κηρύττουν οι αφελείς», προσθέτοντας ότι «όταν οι αμερικανοί χαράζουν την στρατηγική τους με θέαση το δεκαετιών βαθειά μέσα στον ορίζοντα του 21 αιώνα δεν ερωτούν τον Ρωλς ή τον Χάμπερμανς». Το αποτέλεσμα είναι πλέον ορατό και στους τυφλούς: Όργιο επεμβάσεων που κήρυτταν οι ιθαγενείς των κοινωνιών-θυμάτων, ελεύθερο πεδίο στους κερδοσκόπους κάθε είδους, αποδυνάμωση της πολιτειακής δημοκρατίας, μεθοδικό κτίσιμο δομών αρπαγής του πλούτου των λιγότερο ισχυρών από όσα κράτη διάθεταν στρατηγικά σχέδια και εκτροχιασμός του εγχειρήματος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης το 1992 όταν υιοθετήθηκε η ΟΝΕ.
Όσοι γνωρίζαμε το Αλφαβητάριο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ακαριαία μετά την υιοθέτηση της ΟΝΕ εντείναμε την κριτική μας και αντιταχθήκαμε μοναχικά και σθεναρά στο κολοσσιαίο πολιτικοοικονομικό έγκλημα ένταξης της Ελλάδας σε αυτό τον λάκκο των λεόντων. Σκεφτείτε πόσα πληρώνει η Ελληνική κοινωνία για πανεπιστημιακά Τμήματα Ευρωπαϊκών σπουδών και πόσοι τελικά φοιτητές και διδάσκοντες, εν τούτοις, δεν ξέρουν αυτό το Αλφαβητάριο. Επειδή δε η πανεπιστημιακή ιδιότητα είναι στις μέρες μας και ασφαλές εφαλτήριο κομματικών και πολιτικών αναρριχήσεων σκεφτείτε πόσος τοξικός στοχασμός εισέρευσε στο σύστημα λήψης αποφάσεων. Αλόγιστα, απροετοίμαστοι να αντιμετωπίσουμε τον ανελέητο ανταγωνισμό, νεφελοβατώντας εν μέσω ιδεαλιστικών φληναφημάτων και έχοντας παντελή άγνοια για τους λόγους που υιοθετήθηκε η ΟΝΕ, η Ελλάδα αλλά και άλλα κράτη έκαναν ένα άλμα στο κενό υιοθετώντας το τοξικό ευρώ. Το ευρώ είναι τοξικό γιατί στερείται παντελώς –όπως γράψαμε άπειρες φορές μετά το 1992 για να εισπράξουμε μύδρους από τα ασθενή πνεύματα της συμβατικής σοφίας–, κοινωνικοπολιτικού ορθολογισμού. Αναφέρω μόνο τρεις παράγοντες.
Πρώτον, οι μακροοικονομικές αποφάσεις αφορούν τις κοινωνικές ισορροπίες, τις κοινωνικές ιεραρχίες, την διανεμητική δικαιοσύνη και τον τρόπο ζωής κάθε κοινωνικής οντότητας. Επειδή όπως μπορεί καθείς να δει με γυμνό οφθαλμό κάθε κοινωνική οντότητα διαθέτει διαφορετική πολιτική ανθρωπολογία αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα έθνη αξιώνουν, παλεύουν και κατακτούν την εθνική τους ανεξαρτησία. Για να μπορούν, ακριβώς, να ασκούν αυτοδιάθεση, να συγκροτούν τον τρόπο ζωής τους σύμφωνα με την ανθρωπολογική ετερότητά τους, να αμύνονται κατά των απειλών και να αυξάνουν την κρατική τους ισχύ ούτως ώστε να συμμετέχουν επωφελώς στο άκρως ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα.
Το πρόβλημα με την κακή θεωρία του κράτους όσον αφορά την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι ότι πολλοί, τυφλωμένοι από τις προαναφερθείσες διεθνιστικές και κοσμοπολίτικες ασυναρτησίες δεν μπόρεσαν να δουν ότι η ΕΕ είναι κρατοκεντρική. Δεν μπορούσε να εξομοιωθεί ως προς τον τρόπο ζωής γιατί δεν υπήρχε πανευρωπαϊκή πολιτική ανθρωπολογία. Καλά τα αγγουράκια και οι ντομάτες που κυκλοφορούν ελεύθερα επ’ ωφελεία όλων και καλός ο συντονισμός σε κοινές πολιτικές όπως η εμπορική πολιτική στους διεθνείς θεσμούς. Η ευρωπαϊκή πολιτική ανθρωπολογία, όμως, ήταν και είναι μηδέν. Γι’ αυτό μηδέν πρέπει να είναι η πολιτική και οικονομική ένωση και οι υπερεθνικοί θεσμοί πρέπει να είναι αυστηρά εντολοδόχοι των διακυβερνητικών θεσμών όπου τα κράτη μέλη θα αποφασίζουν ομόφωνα (διακρατική δημοκρατία μεταξύ ισότιμων κρατών και διακρατικός πολιτικός ορθολογισμός = ομόφωνες αποφάσεις). Το τι θα γίνει σε χίλια χρόνια δεν το ξέρουμε. Ξέρουμε όμως ότι το 1992 βιάστηκε η πολιτικά ενταγμένη λογική, βιάστηκε ο πολιτικός ορθολογισμός και βιάστηκαν πολιτικοοικονομικά οι ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ωφελήθηκε η ιδιωτεία: Οι κερδοσκόποι, οι υψηλά αμειβόμενοι τεχνοκράτες και τα ηγεμονικά κράτη.
Δεύτερον, εάν δεν το ευνοούσαν οι ιστορικοστρατηγικές συγκυρίες η ΟΝΕ μάλλον ποτέ δεν θα είχε υιοθετηθεί. Πιο συγκεκριμένα, επί δεκαετίες οι Γάλλοι πίεζαν την Γερμανία να θέση υπό κεντρικό ευρωπαϊκό έλεγχο την ανεξάρτητη Γερμανική κεντρική τράπεζα. Ενόσω δυνάμωνε η Γερμανική οικονομία οι υπόλοιπες οικονομίες γίνονταν έρμαιο των αποφάσεων της «ανεξάρτητης» (γερμανικών μυαλών όμως) τράπεζας. Συντομογραφικά εδώ, γιατί υπάρχουν πολλές δημοσιεύσεις μας λεπτομερούς εξέτασης αυτών των φαινομένων, το 1991-2 η Γαλλία απελπισμένη και κινούμενη σπασμωδικά λόγω Γερμανικής επανένωσης που επαναπροσδιόριζε τον ευρασιατικό στρατηγικό χάρτη, εκβίασε την Γερμανία να δεχθεί την ΟΝΕ. Οι Γάλλοι έτρεφαν αυταπάτες και το έλεγαν ότι οι νομισματικοί δεσμοί «θα έδεναν τον Γερμανικό οικονομικό κολοσσό».
Όπως ειπώθηκε τότε, είναι σαν να έδεναν ένα γίγαντα με κλωστές. Υπήρξαν και στρατιωτικές απειλές εκ μέρους της Γαλλίας (και αρχικά και της Βρετανίας). Σε πρόσφατο ακαδημαϊκό ταξίδι μου στην Γερμανία συνάντησα σύμβουλο του τότε Καγκελάριου Κoλ. Μου βεβαίωσε αυτό που εμείς οι αναλυτές των ευρωστρατηγικών ξέραμε, ότι δηλαδή οι Γερμανοί με σφιγμένα τα δόντια δέχθηκαν τον εκβιασμό για μια εν γνώσει τους ανορθολογική ΟΝΕ, προσδοκώντας ότι η οικονομική τους δύναμη θα ανέτρεπε τις προσδοκίες των άλλων. Όπως και έγινε. Όλα αυτά επί δύο δεκαετίες τα γράφαμε και τα λέγαμε περιγραφικά και αξιολογικά ελεύθερα.
Γι’ αυτό με δέος και φόβο προειδοποιούσαμε ότι «πέφτουμε απροετοίμαστοι και χωρίς αλεξίπτωτο στις συμπληγάδες της γαλλογερμανικής στρατηγικής σύγκρουσης» και ότι αυτό «θα μετατραπεί σε φυλακή χωρίς απόδραση». Πρόσφατα κάποιος μου έγραψε ότι αυτές οι αναλύσεις άξιζαν πολλές εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Του απάντησα αυτό δεν σημαίνει τίποτα όταν η Ελλάδα όντας συνολικά κρίνοντας ως και να ήταν πολιτικοστοχαστικά νήπιο σύρθηκε αυτοβούλως προς την καταστροφή. Η χαζοχαρούμενη ελληνική είσοδος στις στρατηγικές γαλλογερμανικές συμπληγάδες και στον ανελέητο ανταγωνισμό κοντεύει να αποτελειώσει το νεοελληνικό κράτος. Το καίριο ερώτημα είναι: Τι αντίστοιχα και ανάλογα λάθη γίνονται τώρα, σε παρόντα δηλαδή χρόνο!
Τρίτον, ήδη πριν εισέλθει η Ελλάδα στην ΟΝΕ ήταν ήδη σαφές ότι αυτό το νομισματικό εργαλείο ήταν άκρως ελλειμματικό και επικίνδυνο. Η ευρωπαϊκή και διεθνής οικονομική διακυβέρνηση εκτροχιάστηκαν. Επικράτησαν τεχνοκράτες και κερδοσκόποι και η διεθνική ιδιωτεία οργίασε. Αυτά που ζούμε τώρα ήταν μια προαναγγελθείσα κρίση. Η Ελλάδα λόγω «κακής θεωρίας του κράτους» οδηγήθηκε στην καταστροφή. Γιατί, όμως, έστω και μετά, το πολιτικοστοχαστικό σύστημα της Ελλάδας να μην μπορέσει να αντιτάξει ένα πολιτικό και οικονομικό λόγο ευρωπαϊκού επιπέδου! Τι μας λείπει! Γιατί δεν κάνει σημαία κριτικής τα ελλείμματα και τις θεσμικές διαστροφές, γιατί δεν προτείνει μια ορθολογιστική διέξοδο και γιατί δεν αρνείται να δεχθεί τα μνημόνια που σημαίνουν βασικά ότι διαρκώς πυροβολούμε τα πόδια μας.
Είναι δύσκολο να εξαντλήσουμε εδώ το μεγάλο αυτό θέμα. Λέμε μόνο ότι όσο περισσότερο τοξικό νόμισμα εισρέει στο πολιτικοοικονομικό μας σώμα τόσο περισσότερο θα καταλήγουμε στην άβυσσο αργοπεθαίνοντας. Αυτού λεχθέντος δεν προκρίνεται μια απεγνωσμένη έξοδος από το ευρώ. Το ζήτημα είναι να μην μπαίναμε. Τώρα η διέξοδος πρέπει να είναι συντεταγμένη, ελεγχόμενη και κατά προτίμηση με αποφάσεις ευρωπαϊκού επιπέδου που θα αποτινάξουν αυτό το τέρας από τις πλάτες όλων των ευρωπαίων για να αποκτήσουν τα κράτη-μέλη δημοσιονομική και νομισματική ευελιξία. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η συμμαχία και με άλλα κράτη για να διαγραφούν τα απαράδεκτα και καταχρηστικά χρέη που δημιούργησε αυτή η νομισματική διαστροφή και που αντιβαίνουν σε κάθε κριτήριο πολιτικού πολιτισμού. Τίποτα που σκοτώνει ανθρώπους δεν είναι νομιμοποιημένο και διαστρεμμένες θανατηφόρες κανονιστικές διατάξεις μπορούν ανά πάσα στιγμή να αλλάξουν με εθνικές και διακρατικές αποφάσεις που θα ορίζουν νέους νόμους. Το ευρώ απαιτείται να εξαφανιστεί και να αντικατασταθεί με μια νέα πολιτικοοικονομικά ορθολογιστική δομή.
Ο Γόρδιος δεσμός όμως δεν κόβεται εύκολα επειδή το σύστημα πάσχει πολιτικοστοχαστικά και επειδή συναρτάται με μια σειρά στρατηγικά ζητήματα. Αφήνοντας κατά μέρος τις δυσκολίες πέραν του κράτους, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι εντός των κρατών γιατί βλέπουν λάθος την διεθνή πολιτική: Οι κοινωνίες ροκανίστηκαν. Ξέχασαν ότι η κρατική τους ισχύς είναι το κυριότερο νόμισμα της εξωτερικής τους πολιτικής. Το ανακαλύπτουν αργά και οδυνηρά. Ξέχασαν επίσης ότι πέραν του κράτους δεν υπάρχει τίποτα πολιτικά άξιο λόγου. Αισθητικές σχέσεις, φιλίες, ζεϊμπέκικα, κουμπαριές, χοροεσπερίδες και συμπόσια δεν ορίζουν την διεθνή πολιτική.
Την διεθνή πολιτική την ορίζει η διεθνής κατανομή ισχύος και την βαθύτατων προεκτάσεων διεθνή κατανομή ισχύος την ορίζουν οι δυνατότητες των κρατών που συμμετέχουν στο διεθνές σύστημα. Για τα κράτη που διαθέτουν στρατηγική οι προσωπικές και αισθητικές σχέσεις είναι μόνο εργαλειακά και όχι αυτοσκοπός. Εξ ου και οι στρατηγικές soft power. Δεν τρέφεις αυταπάτες ότι οι αισθητικές σχέσεις δίνουν λύσεις στα διακρατικά προβλήματα ή σε διασώζουν εάν κινδυνεύεις. Διεθνισμοί, κοσμοπολιτισμοί, παγκοσμιοποιήσεις και άλλες ασυναρτησίες ή προπαγανδιστικά συνθήματα των ισχυρών δεν υπήρξαν, δεν υπάρχουν και ποτέ δεν υπάρξουν ως γήινες έννοιες. Στην γη υπάρχει μόνο το εθνοκράτος, η κοινωνία του, η ευημερία του, η ασφάλειά του και το μέλλον του.
Κατιτί σχετικό που είναι δύσκολο να απαντηθεί αφορά την ετοιμότητα των μελών των κοινωνιών για αυτοθυσία. Μπορεί να επιβιώσει και να ευημερήσει ένα οποιοδήποτε κράτος εάν τα μέλη του δεν είναι έτοιμα ακόμη και να αποθάνουν εάν χρειαστεί για να το υπερασπιστούν; Ασφαλώς και όχι. Η εθνική ανεξαρτησία όλων των κρατών κατακτήθηκε με αίμα και η ετοιμότητα αυτοθυσίας είναι προϋπόθεση διασφάλισης αυτής της εθνικής ανεξαρτησίας που αποτελεί και την ελευθερία κάθε κοινωνίας. Παρά το ότι το θεωρούμε αυτονόητο το λέμε γιατί στην περίπτωση της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια και στην Κύπρο πρόσφατα το ζητούμενο δεν είναι καν να πεθάνουν μαχόμενοι για την ελευθερία τους αλλά να υποστούν οικονομικές θυσίες. Θυσίες για τον εαυτό τους, όμως, όχι για τα ξένα τρωκτικά, τους κερδοσκόπους και τα συμφέροντα των ηγεμονικών κρατών.
Στις δύο ζυγαριές της πλάστιγγας των κοινωνικοπολιτικών αποφάσεων στην μια πλευρά είναι η ελευθερία, η δημοκρατία και η ανεξαρτησία και στην άλλη πλευρά οι ψευδαισθήσεις ότι το μίγμα τεχνοκρατών, κερδοσκόπων και ηγεμονικών αξιωματούχων που μας πίνουν το αίμα θα μας συντηρήσουν ως υποτελείς μεν αλλά αναίμαχτα. Κάποιοι ίσως να ελπίζουν και σε θαύματα. Μερικές χιλιάδες ήδη αυτοκτόνησαν. Ο Θουκυδίδης όμως που τα είπε όλα όσα πρέπει να ξέρει ένας πολίτης και ένας ηγέτης ενός κράτους, προειδοποίησε και για αυτό: «Η ελπίδα την ώρα του κινδύνου είναι σπάταλη».
Το ζήτημα που τίθεται άμεσα για την Ελλάδα, την Κύπρο και άλλα υπόδουλα πλέον κράτη μέλη της ΕΕ, είναι να αποτινάξουν τον ζυγό. Απαιτεί, μεταξύ άλλων, απόρριψη της δεσποτείας, συμμαχίες με όσους έχουν κοινό συμφέρον επιβίωσης και ετοιμότητα λιτότητας για αυτοσυντήρηση. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει εάν δεν λιτότητα δεν σημαίνει διασφάλιση των πολιτών, των νοικοκυριών, του ελάχιστου διαβίωσης, των επιχειρήσεων και των στεγαστικών. Σημαίνει σίγουρα άφθονο πατριωτισμό που θα θρέψει αποφάσεις όχι υποτέλειας αλλά εθνικής ανεξαρτησίας. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι και μια άλλη πολιτική διακυβέρνηση εκτός σάπιου παλαιοκομματισμού. Το πώς θα γίνουν αυτά εμπράγματα είναι υπόθεση πολιτικής και όχι ενός σύντομου άρθρου. Στο παρελθόν και έγκαιρα, πάντως, το αναλύσαμε εκτενώς.
Το ζήτημα είναι ότι όσο περνάει ο χρόνος τα μνημόνια δεν είναι σωλήνες αίματος αλλά τοξικών που μας αποδυναμώνουν διαρκώς οδηγώντας μας στην ευθανασία και στον οριστικό θάνατο.
ifestosedu.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΥΓΕΙΑ: Φυτικές ίνες κατά του εγκεφαλικού
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Συντάξεις 2025: Ετήσιο όφελος από 138 ευρώ έως 765 ευρώ [πίνακες με τα ποσά]](https://images.newsnowgreece.com/145/1450830/syntaxeis-2025-etisio-ofelos-apo-138-evro-eos-765-evro-pinakes-me-ta-posa-1-124x78.jpg)
