2013-04-04 19:46:03
Η ιστοσελίδα 1againstracism και ο Νίκος Γκιωνάκης, ψυχολόγος και επιστημονικός υπεύθυνος του Κέντρου Ημέρας Βαβέλ (Μονάδα Ψυχικής Υγείας για Μετανάστες ), δημοσιεύουν ιστορίες νεαρών από το Αφγανιστάν που έκαναν το πέρασμα τους από τη χώρα μας.
Ο Νίκος Γκιωνάκης αναφέρει χαρακτηριστικά. "Στις αρχές Μαρτίου είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ και να συνομιλήσω με συναδέλφους που εργάζονται στο Civico Zero. Πρόκειται για ένα κέντρο υποδοχής στην Ρώμη που απευθύνεται σε ασυνόδευτους ανήλικους, στη μεγάλη τους πλειοψηφία αφγανικής καταγωγής. Το κέντρο έχει φορέα διαχείρισης τον ομώνυμο συνεταιρισμό και χρηματοδοτείται από την ΜΚΟ Save the children.
Μεταξύ των πολλών πρωτοβουλιών που έχουν αναπτύξει υπάρχει και μια που αφορά και την Ελλάδα.
Εκδίδουν ένα περιοδικό, το Griot. Τα Griot είναι η μνήμη του λαού και τραγουδούν τις ιστορίες, τραγουδούν τα τραγούδια που αφορούν στον πόλεμο, την παράδοση, το σεβασμό (...) Σε αυτά τα περιοδικά λοιπόν δημοσιεύονται εμπειρίες που εξιστορούν τα ίδια τα παιδιά. Μου έδωσαν μερικά “τεύχη” του περιοδικού.
Είναι εντυπωσιακό ότι οι περισσότερες ιστορίες που οι νεαροί από το Αφγανιστάν αφηγούνται (τα κείμενα δημοσιεύονται στην γλώσσα του αφηγητή ενώ στη διπλανή στήλη υπάρχει η μετάφραση στα ιταλικά) αφορούν στις (αρνητικές) εμπειρίες τους στην Ελλάδα. Ζήτησα την άδεια από τον συντονιστή του κέντρου να μεταφράσω (από τα ιταλικά) και να δημοσιεύσω αποσπάσματα από αυτές τις αφηγήσεις θεωρώντας σκόπιμο να έχουμε γνώση αυτών που διαπραγματεύονται".
Να σημειωθεί ότι κάποιες από τις ιστορίες είναι ενυπόγραφες και άλλες ανυπόγραφες. Η ευθύνη για την ακρίβεια της μετάφρασης είναι του Νίκου Γκιωνάκη.
PatraSSo
…Είναι αδύνατο να αντέξεις, και δεν ξέρω πώς τα κατάφερα εγώ για περισσότερο από ένα χρόνο… Να σε αφήσουν 20 χλμ από την Πάτρα, χωρίς παπούτσια, είναι η μικρότερη ποινή που η αστυνομία μπορεί να σου επιβάλει. Πέρα από τα καθημερινά βασανιστήρια έπρεπε να αντιμετωπίσουμε κι άλλα παρόμοια πράγματα, το πρώτο ήταν να φάμε, επί ώρες μπροστά στους κάδους απορριμμάτων κοντά στα σούπερ μάρκετ με την ελπίδα ότι θα πετάξουν κάτι ή στις υπαίθριες αγορές προσπαθώντας να συλλέξουμε πράγματα που είχαν ξεδιαλέξει, αλλιώς δεν είχαμε τη δύναμη να τα βγάλουμε πέρα για μια ολόκληρη ημέρα στο λιμάνι προσπαθώντας ν' αφήσουμε την Ελλάδα κι όλα αυτά επειδή δεν είχαμε λεφτά και η αστυνομία εμπόδιζε όποιον ήθελε να μας φέρει φαγητό και μάλιστα όταν έκαναν τις επιθέσεις στο εργοστάσιο και οπουδήποτε μαζεύονταν οι Αφγανοί, κατέστρεφαν τα πάντα, κουβέρτες, ρούχα, σκηνές καμένες, το φαγητό πεταμένο χάμω και διώχναν τα παιδιά και οι πιο τυχεροί επέστρεφαν μετά από λίγες ώρες ή ημέρες πρησμένοι από τις κλωτσιές ή οι πιο άτυχοι πήγαιναν στο νοσοκομείο.
Θυμάμαι ακόμη ένα αγόρι που συνέλαβαν στο λιμάνι, το μετέφεραν στο φορτηγό της αστυνομίας και τα υπόλοιπα μπορούσαμε μονάχα να τα φανταστούμε, μετά από λίγο σαν να ήταν πτώμα το έσερναν και το παράτησαν στην άκρη του δρόμου και ήρθε το ασθενοφόρο και το πήραν από εκεί.
Μια ημέρα έκανα κουράγιο και με ένα άλλο παιδί μπήκαμε στο λιμάνι, εγώ κρυμμένος κάτω από ένα τιρ περιμένοντας να αναχωρήσει, ήρθε η αστυνομία με τον σκύλο και μου επιτέθηκε σκίζοντάς μου το παντελόνι και εγώ μέσα στον πανικό προσπάθησα να το σκάσω από την άλλη μεριά του τιρ αλλά αμέσως μόλις βγήκα κάποιος με ψέκασε με σπρέι στο πρόσωπο, σαν μια φωτιά και σαν να μην έφτανε αυτό με άρχισαν στα χτυπήματα με τα γκλομπ, ένιωθα να καίει το πρόσωπό μου, προπάντων τα μάτια μου, πέρασαν 8 ώρες πριν μπορέσω να ανοίξω τα μάτια μου και τα παιδιά έλεγαν ότι μια κυρία με είχε δει να μπαίνω κάτω από το φορτηγό και ειδοποίησε την αστυνομία, το άλλο παιδί ακόμη χειρότερα, το έσυραν κάτω από τον φράκτη με το συρματόπλεγμα καθώς προσπαθούσε να ξεφύγει, προκαλώντας του τραύματα στο πρόσωπο και το κεφάλι χτυπώντας τον βίαια, μεταξύ των αστυνομικών βρισκόταν κι ένας που του είχαμε δώσει το όνομα "my friend" επειδή δεν χτυπούσε κι όταν μας έπιανε μόνος μας έλεγε: "όταν με βλέπετε πρέπει να φεύγετε γιατί αλλιώς οι συνάδελφοί μου με κατηγορούν ότι είμαι ήπιος μαζί σας".
Τα χειρότερα έρχονταν το χειμώνα όταν μαζί με τη βία το κρύο γινόταν ένα ακόμη όπλο στα χέρια της αστυνομίας. Μας υποχρέωναν να στεκόμαστε για τουλάχιστον μισή ώρα στο παγωμένο νερό με όλα μας τα ρούχα ή στο λεωφορείο της αστυνομίας με τον κλιματισμό αναμμένο στο μάξιμουμ.
Μοχαμάντ Αλιζαντέχ, 11/10/2012
Ονομάζομαι Ετσατουλά από το Γιακούρι και αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στην Ιταλία. Προ τριμήνου αναχώρησα για την Ευρώπη και αυτό το διάστημα κατόρθωσα να φτάσω μονάχα μέχρι την Ιταλία, ευχαριστώ τον θεό αλλά έχω άσχημες αναμνήσεις που θα σας διηγηθώ ευθύς αμέσως: από την Πάτρα έφυγα για την Ηγουμενίτσα, εκεί δεν είχα που να κοιμηθώ και υπήρχαν και πολλοί άλλοι αφγανοί που τη νύχτα προσπαθούσαν να αφήσουν την Ελλάδα μέσα ή κάτω από ένα φορτηγό και την ημέρα κρύβονταν στα βουνά.
Δεν υπήρχε τίποτε, ούτε για να φάμε ούτε για να πιούμε! Αν κατεβαίναμε η αστυνομία μας συλλάμβανε και μερικές φορές μάλιστα ανέβαιναν (στο βουνό ΣΣ) και πυροβολούσαν στον αέρα. Μια μέρα που δεν βλέπαμε αστυνομικούς κατέβηκα και κρύφτηκα σε ένα φορτηγό, ο οδηγός δεν με αντιλήφθηκε αλλά στο λιμάνι στον έλεγχο με ανακάλυψαν, πέρασα 15 ημέρες στη φυλακή και μετά με απελευθέρωσαν, άλλες τρεις φορές κατέληξα στη φυλακή με αυτόν τον τρόπο. Στη φυλακή μας φέρονταν σαν να ήμασταν δολοφόνοι και κλέφτες, έβριζαν εμάς και το έθνος μας, μας χτυπούσαν, δεν μπορούσαμε να πλύνουμε τα ρούχα μας ούτε να φάμε .
Είναι πραγματικά ντροπιαστικό για την Ελλάδα που την θεωρούν ισότιμη με τα άλλα ευρωπαϊκά έθνη, δεν περίμενα τέτοια συμπεριφορά από το λαό και το ελληνικό κράτος Με σεβασμό
Ετσατουλά, 09.2012
Όταν μπήκα στην Ελλάδα με πήγαν σε ένα μέρος κλειστό, που έμοιαζε περισσότερο με φυλακή παρά με κέντρο υποδοχής και μετά από 20 ημέρες αφού ήμουν κάτω από 18 ετών με άφησαν και πήγα στην Αθήνα. Η Αθήνα είναι μια πόλη πάρα πολύ δύσκολη και ιδιαίτερα αν είσαι μετανάστης, έχασα πολύ χρόνο εκεί, δεν έκανα άλλο από το να αναζητώ και να έρχομαι σε επαφή με διακινητές για να φύγω από την Ελλάδα, πλήρωνα 80 ευρώ το μήνα για ένα δωμάτιο με άλλα 7-8 άτομα και για να φάω πήγαινα σε ένα από εκείνα τα λιγοστά δημόσια εστιατόρια όπου έπρεπε να κάνεις μια τεράστια ουρά για να φας και μερικές φορές δεν κατόρθωνες ούτε να φας γιατί συχνά ξέσπαγαν καυγάδες και ερχόταν η αστυνομία και μας έδιωχνε όλους.
Πέρασαν 8 μήνες έτσι μέχρι που δεν είχα πια χρήματα για να πληρώνω εκεί που κοιμόμουν, στην Αθήνα δεν υπήρχε δουλειά και πήγαινα να κοιμηθώ σε ένα δημόσιο πάρκο όπου εκτός από εμένα βρίσκονταν πολλές οικογένειες από το Αφγανιστάν με γυναίκες και παιδιά που κοιμόντουσαν σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, εντυπωσιακό! Το να τους βλέπω με έκανε να ξεχνώ τα δικά μου προβλήματα. Κάθε βράδυ ερχόταν πολύς κόσμος από διάφορες οργανώσεις και τηλεοράσεις, μας ‘παίρναν συνεντεύξεις και βιντεοσκοπούσαν τα πάντα και έφευγαν χωρίς να τους ξαναδούμε πια ούτε μπορούσαν να μας βοηθήσουν.
Μετά από 45 ημέρες σε εκείνο το πάρκο με φώναξε ένας φίλος και μου είπε ότι υπήρχε μια ευκαιρία για δουλειά και έτσι έφτασα σε ένα νησί που το λένε Κέρκυρα. Στην αρχή δούλευα στο μάζεμα των πορτοκαλιών, 15 ευρώ για 9 ώρες δουλειάς αλλά όταν τέλειωσε η περίοδος ο τύπος μας πρότεινε να δουλέψουμε στο δάσος να κόβουμε τα δέντρα αλλά όχι πια με τα ίδια ωράρια, δουλεύαμε από τις 7 το πρωί έως τις 6 το βράδυ πάντα για 15 ευρώ την ημέρα και μόνο 2-3 ημέρες την εβδομάδα. Δεν άντεχα πια, το πιο δύσκολο ήταν το πρωινό ξύπνημα, ήμουν γεμάτος κοψίματα και πονούσε όλο μου το κορμί, χτυπούσαμε γιατί ήταν βαριά δουλειά και δεν είχαμε καν γάντια.
Η σκέψη που συχνά μου ερχόταν στο μυαλό ήταν να επιστρέψω στο Αφγανιστάν. Πέρασαν έτσι 4 μήνες και μετά πήγα στην Πάτρα με την ελπίδα να μπορέσω να φύγω από την Ελλάδα αλλά δεν τα κατάφερα, μετά από μερικούς μήνες επέστρεψα στην Κέρκυρα και μετά και πάλι στην Αθήνα απ΄ όπου αποφάσισα να πάω πάλι στην Πάτρα. Κι εκεί χειρότερα από την Αθήνα, όταν ήταν η ώρα ν' αναχωρήσουν τα πλοία ήμασταν εκεί γύρω προκαλώντας την τύχη μας και τις υπόλοιπες ώρες κρυβόμασταν στα δάση για να ξεφύγουμε από την αστυνομία και τους φασίστες. Έχουν περάσει περισσότερα από δυο χρόνια απ” όταν άφησα το σπίτι μου και μου λείπει πολύ η οικογένειά μου.
Ρώμη, 09.2012
Στο όνομα του Θεού
… Διασχίσαμε νύχτα το ποτάμι με ένα φουσκωτό. Έκανε κρύο και έβρεχε. Περπατήσαμε όλη τη νύχτα κάτω απ’ τη βροχή και φτάσαμε σε μια συνοριακή πόλη, την Αλεξανδρούπολη. Όταν φάνηκε το πρώτο φως της ημέρας συναντήσαμε δυο ανθρώπους και τους ζητήσαμε να καλέσουν την αστυνομία για να μας οδηγήσουν στο κέντρο. Την επόμενη ημέρα η αστυνομία μας έδωσε έγγραφο απέλασης και μας έστειλε στην Αθήνα όπου συνάντησα παιδιά από την πόλη μου. Ήθελα να φθάσω στην Ιταλία … όμως με κορόιδεψαν και πήραν τα 3.000 ευρώ που είχα γι’ αυτό και εξαφανίστηκαν… πήγα στην Πάτρα όπου έμενα στο εργοστάσιο σε συνθήκες πολύ δύσκολες. Η αστυνομία ερχόταν κάθε μέρα, έπαιρνε τα παιδιά και τα ξανάστελνε στην Αθήνα… μετά από εφτά μήνες χρειάστηκε να αντιμετωπίσουμε άλλη μια καταστροφή δηλαδή σκότωσαν έναν Έλληνα και μετά απ’ αυτό ένα βράδυ ήρθε η αστυνομία και μας ζήτησε να εγκαταλείψουμε το εργοστάσιο.
Μας είχαν περικυκλώσει οι φασίστες και ήθελαν να εισβάλουν όμως η αστυνομία είχε έρθει να εγγυηθεί την ασφάλειά μας… Εγώ με μερικά ακόμη παιδιά δεν βγήκαμε από το εργοστάσιο. Αφού ο περισσότερος κόσμος έφυγε μπήκε μέσα η αστυνομία για να μας συλλάβει, χρησιμοποιούσε δακρυγόνα. Μερικοί από εμάς παραδόθηκαν, εγώ όμως μαζί με άλλους πήγαμε στο λόφο και μείναμε εκεί για μερικές ημέρες.
Πέρασαν κάποιες ημέρες και κατεβήκαμε στο φανάρι και καθώς προσπαθούσαμε να ανέβουμε σε μια νταλίκα γύρω στους 30 φασίστες μας περικύκλωσαν, εγώ με άλλα τρία παιδιά κατορθώσαμε να το σκάσουμε όμως τα υπόλοιπα παιδιά έμεινα εκεί περικυκλωμένα. Όταν έφτασε η αστυνομία τους πήρε από εκεί και το βράδυ τους ξαναάφησε. Μετά από ένα μήνα η κατάσταση ηρέμησε, εμείς κάθε μέρα πηγαίναμε στο φανάρι…
Σαγιέντ Μουσταφά Χοσάινι, 2012
Κατάγομαι από την επαρχία του Γκάζνι και είμαι ο κύριος Χ.
Υπέφερα καθ’ όλη την περίοδο που έζησα στην Ελλάδα, από την πρώτη ημέρα της άφιξής μου, τις νύχτες έκανε κρύο χωρίς να υπάρχει ένα μέρος να κοιμηθώ, η πείνα, να κοιμάσαι έξω στη βροχή και ο φόβος.
Μια νύχτα στην Πάτρα καθώς κοιμόμουν ένας αστυνομικός με ξύπνησε με κλωτσιές και περνώντας μου χειροπέδες με πήρε από εκεί. Η αστυνομία όταν σταματούσε τα παιδιά στην Πάτρα τα έφερνε στην Αθήνα και τα άφηνε στο δρόμο, εμένα με πήραν και με άφησαν στην εξοχή κοντά στην Αθήνα, για να φτάσω στην πόλη χρειάστηκε να περπατήσω τουλάχιστον δύο ώρες, γιατί πολλά παιδιά όπως εγώ δεν είχαμε καθόλου χρήματα, υπήρχαν παιδιά που είχαν κάνει τέσσερις και πέντε ημέρες περπάτημα για να επιστρέψουν στην Πάτρα.
Τα παιδιά τα μαχαιρώνουν φασίστες αστυνομικοί στην Πάτρα, είδα με τα μάτια μου δυο παιδιά να μαχαιρώνονται από αστυνομικούς και να μεταφέρονται στο νοσοκομείο. Ενώ ετοιμάζαμε το τσάι ή μαγειρεύαμε, έρχονταν οι αστυνομικοί και ποδοπατούσαν τα πράγματά μας, εμένα πολλές φορές μου συνέβη αυτό. Θα ήθελα να πω ότι η ζωή ήταν δύσκολη και προβληματική. Από τη μια μεριά ήταν οι φασίστες, από την άλλη η αστυνομία και οι αστυνομικοί με πολιτικά οι οποίοι μας είχαν φτάσει στο σημείο να μας είναι αδύνατο να τριγυρνάμε στην Πάτρα. Όταν οι φασίστες συναντούν τα παιδιά τα μαχαιρώνουν ενώ όταν τα συναντά η αστυνομία τα χτυπά με τα γκλομπ.
Εμένα με χτύπησαν άσχημα πολλές φορές οι αστυνομικοί, έχω στο κεφάλι τουλάχιστον οκτώ χτυπήματα από γκλομπ, πολλές φορές στο κρύο του χειμώνα με κράτησαν μέσα στο νερό. Αφού μας χτυπούσαν και μας κρατούσαν στο νερό μας άφηναν να φύγουμε. Εγώ για να στεγνώσω πήγαινα από δω κι από κει μαζεύοντας ξύλα. Περίμενα αρκετά μέχρι να στεγνώσουν τα ρούχα μου γιατί έκανε πολύ κρύο. Χειμωνιάτικα με είχαν πετάξει τρεις φορές στο νερό. Όποιος είχε κινητό τηλέφωνο, του το έπαιρναν το πέταγαν κάτω και το έσπαγαν ποδοπατώντας το.
Τα παιδιά που προσπαθούσαν να κρυφτούν κάτω από τις νταλίκες, στο λιμάνι τα δάγκωναν τα σκυλιά της αστυνομίας. Πολλά παιδιά τραυματίστηκαν από σκύλους. Εγώ τη χρονιά που ήμουν στην Πάτρα βίωσα πολλές δυσκολίες. Όσοι βρίσκονται ακόμη εκεί έχουν μια και μόνη επιθυμία να απελευθερωθούν από την Ελλάδα και τη δύσκολή κατάστασή τους.
Κύριος Χ, Civico Zero, 2012
Φωτογραφίες αρχείου: Mathias Depardon/UNHCR
Πηγή: news247
xespao
Ο Νίκος Γκιωνάκης αναφέρει χαρακτηριστικά. "Στις αρχές Μαρτίου είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ και να συνομιλήσω με συναδέλφους που εργάζονται στο Civico Zero. Πρόκειται για ένα κέντρο υποδοχής στην Ρώμη που απευθύνεται σε ασυνόδευτους ανήλικους, στη μεγάλη τους πλειοψηφία αφγανικής καταγωγής. Το κέντρο έχει φορέα διαχείρισης τον ομώνυμο συνεταιρισμό και χρηματοδοτείται από την ΜΚΟ Save the children.
Μεταξύ των πολλών πρωτοβουλιών που έχουν αναπτύξει υπάρχει και μια που αφορά και την Ελλάδα.
Εκδίδουν ένα περιοδικό, το Griot. Τα Griot είναι η μνήμη του λαού και τραγουδούν τις ιστορίες, τραγουδούν τα τραγούδια που αφορούν στον πόλεμο, την παράδοση, το σεβασμό (...) Σε αυτά τα περιοδικά λοιπόν δημοσιεύονται εμπειρίες που εξιστορούν τα ίδια τα παιδιά. Μου έδωσαν μερικά “τεύχη” του περιοδικού.
Είναι εντυπωσιακό ότι οι περισσότερες ιστορίες που οι νεαροί από το Αφγανιστάν αφηγούνται (τα κείμενα δημοσιεύονται στην γλώσσα του αφηγητή ενώ στη διπλανή στήλη υπάρχει η μετάφραση στα ιταλικά) αφορούν στις (αρνητικές) εμπειρίες τους στην Ελλάδα. Ζήτησα την άδεια από τον συντονιστή του κέντρου να μεταφράσω (από τα ιταλικά) και να δημοσιεύσω αποσπάσματα από αυτές τις αφηγήσεις θεωρώντας σκόπιμο να έχουμε γνώση αυτών που διαπραγματεύονται".
Να σημειωθεί ότι κάποιες από τις ιστορίες είναι ενυπόγραφες και άλλες ανυπόγραφες. Η ευθύνη για την ακρίβεια της μετάφρασης είναι του Νίκου Γκιωνάκη.
PatraSSo
…Είναι αδύνατο να αντέξεις, και δεν ξέρω πώς τα κατάφερα εγώ για περισσότερο από ένα χρόνο… Να σε αφήσουν 20 χλμ από την Πάτρα, χωρίς παπούτσια, είναι η μικρότερη ποινή που η αστυνομία μπορεί να σου επιβάλει. Πέρα από τα καθημερινά βασανιστήρια έπρεπε να αντιμετωπίσουμε κι άλλα παρόμοια πράγματα, το πρώτο ήταν να φάμε, επί ώρες μπροστά στους κάδους απορριμμάτων κοντά στα σούπερ μάρκετ με την ελπίδα ότι θα πετάξουν κάτι ή στις υπαίθριες αγορές προσπαθώντας να συλλέξουμε πράγματα που είχαν ξεδιαλέξει, αλλιώς δεν είχαμε τη δύναμη να τα βγάλουμε πέρα για μια ολόκληρη ημέρα στο λιμάνι προσπαθώντας ν' αφήσουμε την Ελλάδα κι όλα αυτά επειδή δεν είχαμε λεφτά και η αστυνομία εμπόδιζε όποιον ήθελε να μας φέρει φαγητό και μάλιστα όταν έκαναν τις επιθέσεις στο εργοστάσιο και οπουδήποτε μαζεύονταν οι Αφγανοί, κατέστρεφαν τα πάντα, κουβέρτες, ρούχα, σκηνές καμένες, το φαγητό πεταμένο χάμω και διώχναν τα παιδιά και οι πιο τυχεροί επέστρεφαν μετά από λίγες ώρες ή ημέρες πρησμένοι από τις κλωτσιές ή οι πιο άτυχοι πήγαιναν στο νοσοκομείο.
Θυμάμαι ακόμη ένα αγόρι που συνέλαβαν στο λιμάνι, το μετέφεραν στο φορτηγό της αστυνομίας και τα υπόλοιπα μπορούσαμε μονάχα να τα φανταστούμε, μετά από λίγο σαν να ήταν πτώμα το έσερναν και το παράτησαν στην άκρη του δρόμου και ήρθε το ασθενοφόρο και το πήραν από εκεί.
Μια ημέρα έκανα κουράγιο και με ένα άλλο παιδί μπήκαμε στο λιμάνι, εγώ κρυμμένος κάτω από ένα τιρ περιμένοντας να αναχωρήσει, ήρθε η αστυνομία με τον σκύλο και μου επιτέθηκε σκίζοντάς μου το παντελόνι και εγώ μέσα στον πανικό προσπάθησα να το σκάσω από την άλλη μεριά του τιρ αλλά αμέσως μόλις βγήκα κάποιος με ψέκασε με σπρέι στο πρόσωπο, σαν μια φωτιά και σαν να μην έφτανε αυτό με άρχισαν στα χτυπήματα με τα γκλομπ, ένιωθα να καίει το πρόσωπό μου, προπάντων τα μάτια μου, πέρασαν 8 ώρες πριν μπορέσω να ανοίξω τα μάτια μου και τα παιδιά έλεγαν ότι μια κυρία με είχε δει να μπαίνω κάτω από το φορτηγό και ειδοποίησε την αστυνομία, το άλλο παιδί ακόμη χειρότερα, το έσυραν κάτω από τον φράκτη με το συρματόπλεγμα καθώς προσπαθούσε να ξεφύγει, προκαλώντας του τραύματα στο πρόσωπο και το κεφάλι χτυπώντας τον βίαια, μεταξύ των αστυνομικών βρισκόταν κι ένας που του είχαμε δώσει το όνομα "my friend" επειδή δεν χτυπούσε κι όταν μας έπιανε μόνος μας έλεγε: "όταν με βλέπετε πρέπει να φεύγετε γιατί αλλιώς οι συνάδελφοί μου με κατηγορούν ότι είμαι ήπιος μαζί σας".
Τα χειρότερα έρχονταν το χειμώνα όταν μαζί με τη βία το κρύο γινόταν ένα ακόμη όπλο στα χέρια της αστυνομίας. Μας υποχρέωναν να στεκόμαστε για τουλάχιστον μισή ώρα στο παγωμένο νερό με όλα μας τα ρούχα ή στο λεωφορείο της αστυνομίας με τον κλιματισμό αναμμένο στο μάξιμουμ.
Μοχαμάντ Αλιζαντέχ, 11/10/2012
Ονομάζομαι Ετσατουλά από το Γιακούρι και αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στην Ιταλία. Προ τριμήνου αναχώρησα για την Ευρώπη και αυτό το διάστημα κατόρθωσα να φτάσω μονάχα μέχρι την Ιταλία, ευχαριστώ τον θεό αλλά έχω άσχημες αναμνήσεις που θα σας διηγηθώ ευθύς αμέσως: από την Πάτρα έφυγα για την Ηγουμενίτσα, εκεί δεν είχα που να κοιμηθώ και υπήρχαν και πολλοί άλλοι αφγανοί που τη νύχτα προσπαθούσαν να αφήσουν την Ελλάδα μέσα ή κάτω από ένα φορτηγό και την ημέρα κρύβονταν στα βουνά.
Δεν υπήρχε τίποτε, ούτε για να φάμε ούτε για να πιούμε! Αν κατεβαίναμε η αστυνομία μας συλλάμβανε και μερικές φορές μάλιστα ανέβαιναν (στο βουνό ΣΣ) και πυροβολούσαν στον αέρα. Μια μέρα που δεν βλέπαμε αστυνομικούς κατέβηκα και κρύφτηκα σε ένα φορτηγό, ο οδηγός δεν με αντιλήφθηκε αλλά στο λιμάνι στον έλεγχο με ανακάλυψαν, πέρασα 15 ημέρες στη φυλακή και μετά με απελευθέρωσαν, άλλες τρεις φορές κατέληξα στη φυλακή με αυτόν τον τρόπο. Στη φυλακή μας φέρονταν σαν να ήμασταν δολοφόνοι και κλέφτες, έβριζαν εμάς και το έθνος μας, μας χτυπούσαν, δεν μπορούσαμε να πλύνουμε τα ρούχα μας ούτε να φάμε .
Είναι πραγματικά ντροπιαστικό για την Ελλάδα που την θεωρούν ισότιμη με τα άλλα ευρωπαϊκά έθνη, δεν περίμενα τέτοια συμπεριφορά από το λαό και το ελληνικό κράτος Με σεβασμό
Ετσατουλά, 09.2012
Όταν μπήκα στην Ελλάδα με πήγαν σε ένα μέρος κλειστό, που έμοιαζε περισσότερο με φυλακή παρά με κέντρο υποδοχής και μετά από 20 ημέρες αφού ήμουν κάτω από 18 ετών με άφησαν και πήγα στην Αθήνα. Η Αθήνα είναι μια πόλη πάρα πολύ δύσκολη και ιδιαίτερα αν είσαι μετανάστης, έχασα πολύ χρόνο εκεί, δεν έκανα άλλο από το να αναζητώ και να έρχομαι σε επαφή με διακινητές για να φύγω από την Ελλάδα, πλήρωνα 80 ευρώ το μήνα για ένα δωμάτιο με άλλα 7-8 άτομα και για να φάω πήγαινα σε ένα από εκείνα τα λιγοστά δημόσια εστιατόρια όπου έπρεπε να κάνεις μια τεράστια ουρά για να φας και μερικές φορές δεν κατόρθωνες ούτε να φας γιατί συχνά ξέσπαγαν καυγάδες και ερχόταν η αστυνομία και μας έδιωχνε όλους.
Πέρασαν 8 μήνες έτσι μέχρι που δεν είχα πια χρήματα για να πληρώνω εκεί που κοιμόμουν, στην Αθήνα δεν υπήρχε δουλειά και πήγαινα να κοιμηθώ σε ένα δημόσιο πάρκο όπου εκτός από εμένα βρίσκονταν πολλές οικογένειες από το Αφγανιστάν με γυναίκες και παιδιά που κοιμόντουσαν σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, εντυπωσιακό! Το να τους βλέπω με έκανε να ξεχνώ τα δικά μου προβλήματα. Κάθε βράδυ ερχόταν πολύς κόσμος από διάφορες οργανώσεις και τηλεοράσεις, μας ‘παίρναν συνεντεύξεις και βιντεοσκοπούσαν τα πάντα και έφευγαν χωρίς να τους ξαναδούμε πια ούτε μπορούσαν να μας βοηθήσουν.
Μετά από 45 ημέρες σε εκείνο το πάρκο με φώναξε ένας φίλος και μου είπε ότι υπήρχε μια ευκαιρία για δουλειά και έτσι έφτασα σε ένα νησί που το λένε Κέρκυρα. Στην αρχή δούλευα στο μάζεμα των πορτοκαλιών, 15 ευρώ για 9 ώρες δουλειάς αλλά όταν τέλειωσε η περίοδος ο τύπος μας πρότεινε να δουλέψουμε στο δάσος να κόβουμε τα δέντρα αλλά όχι πια με τα ίδια ωράρια, δουλεύαμε από τις 7 το πρωί έως τις 6 το βράδυ πάντα για 15 ευρώ την ημέρα και μόνο 2-3 ημέρες την εβδομάδα. Δεν άντεχα πια, το πιο δύσκολο ήταν το πρωινό ξύπνημα, ήμουν γεμάτος κοψίματα και πονούσε όλο μου το κορμί, χτυπούσαμε γιατί ήταν βαριά δουλειά και δεν είχαμε καν γάντια.
Η σκέψη που συχνά μου ερχόταν στο μυαλό ήταν να επιστρέψω στο Αφγανιστάν. Πέρασαν έτσι 4 μήνες και μετά πήγα στην Πάτρα με την ελπίδα να μπορέσω να φύγω από την Ελλάδα αλλά δεν τα κατάφερα, μετά από μερικούς μήνες επέστρεψα στην Κέρκυρα και μετά και πάλι στην Αθήνα απ΄ όπου αποφάσισα να πάω πάλι στην Πάτρα. Κι εκεί χειρότερα από την Αθήνα, όταν ήταν η ώρα ν' αναχωρήσουν τα πλοία ήμασταν εκεί γύρω προκαλώντας την τύχη μας και τις υπόλοιπες ώρες κρυβόμασταν στα δάση για να ξεφύγουμε από την αστυνομία και τους φασίστες. Έχουν περάσει περισσότερα από δυο χρόνια απ” όταν άφησα το σπίτι μου και μου λείπει πολύ η οικογένειά μου.
Ρώμη, 09.2012
Στο όνομα του Θεού
… Διασχίσαμε νύχτα το ποτάμι με ένα φουσκωτό. Έκανε κρύο και έβρεχε. Περπατήσαμε όλη τη νύχτα κάτω απ’ τη βροχή και φτάσαμε σε μια συνοριακή πόλη, την Αλεξανδρούπολη. Όταν φάνηκε το πρώτο φως της ημέρας συναντήσαμε δυο ανθρώπους και τους ζητήσαμε να καλέσουν την αστυνομία για να μας οδηγήσουν στο κέντρο. Την επόμενη ημέρα η αστυνομία μας έδωσε έγγραφο απέλασης και μας έστειλε στην Αθήνα όπου συνάντησα παιδιά από την πόλη μου. Ήθελα να φθάσω στην Ιταλία … όμως με κορόιδεψαν και πήραν τα 3.000 ευρώ που είχα γι’ αυτό και εξαφανίστηκαν… πήγα στην Πάτρα όπου έμενα στο εργοστάσιο σε συνθήκες πολύ δύσκολες. Η αστυνομία ερχόταν κάθε μέρα, έπαιρνε τα παιδιά και τα ξανάστελνε στην Αθήνα… μετά από εφτά μήνες χρειάστηκε να αντιμετωπίσουμε άλλη μια καταστροφή δηλαδή σκότωσαν έναν Έλληνα και μετά απ’ αυτό ένα βράδυ ήρθε η αστυνομία και μας ζήτησε να εγκαταλείψουμε το εργοστάσιο.
Μας είχαν περικυκλώσει οι φασίστες και ήθελαν να εισβάλουν όμως η αστυνομία είχε έρθει να εγγυηθεί την ασφάλειά μας… Εγώ με μερικά ακόμη παιδιά δεν βγήκαμε από το εργοστάσιο. Αφού ο περισσότερος κόσμος έφυγε μπήκε μέσα η αστυνομία για να μας συλλάβει, χρησιμοποιούσε δακρυγόνα. Μερικοί από εμάς παραδόθηκαν, εγώ όμως μαζί με άλλους πήγαμε στο λόφο και μείναμε εκεί για μερικές ημέρες.
Πέρασαν κάποιες ημέρες και κατεβήκαμε στο φανάρι και καθώς προσπαθούσαμε να ανέβουμε σε μια νταλίκα γύρω στους 30 φασίστες μας περικύκλωσαν, εγώ με άλλα τρία παιδιά κατορθώσαμε να το σκάσουμε όμως τα υπόλοιπα παιδιά έμεινα εκεί περικυκλωμένα. Όταν έφτασε η αστυνομία τους πήρε από εκεί και το βράδυ τους ξαναάφησε. Μετά από ένα μήνα η κατάσταση ηρέμησε, εμείς κάθε μέρα πηγαίναμε στο φανάρι…
Σαγιέντ Μουσταφά Χοσάινι, 2012
Κατάγομαι από την επαρχία του Γκάζνι και είμαι ο κύριος Χ.
Υπέφερα καθ’ όλη την περίοδο που έζησα στην Ελλάδα, από την πρώτη ημέρα της άφιξής μου, τις νύχτες έκανε κρύο χωρίς να υπάρχει ένα μέρος να κοιμηθώ, η πείνα, να κοιμάσαι έξω στη βροχή και ο φόβος.
Μια νύχτα στην Πάτρα καθώς κοιμόμουν ένας αστυνομικός με ξύπνησε με κλωτσιές και περνώντας μου χειροπέδες με πήρε από εκεί. Η αστυνομία όταν σταματούσε τα παιδιά στην Πάτρα τα έφερνε στην Αθήνα και τα άφηνε στο δρόμο, εμένα με πήραν και με άφησαν στην εξοχή κοντά στην Αθήνα, για να φτάσω στην πόλη χρειάστηκε να περπατήσω τουλάχιστον δύο ώρες, γιατί πολλά παιδιά όπως εγώ δεν είχαμε καθόλου χρήματα, υπήρχαν παιδιά που είχαν κάνει τέσσερις και πέντε ημέρες περπάτημα για να επιστρέψουν στην Πάτρα.
Τα παιδιά τα μαχαιρώνουν φασίστες αστυνομικοί στην Πάτρα, είδα με τα μάτια μου δυο παιδιά να μαχαιρώνονται από αστυνομικούς και να μεταφέρονται στο νοσοκομείο. Ενώ ετοιμάζαμε το τσάι ή μαγειρεύαμε, έρχονταν οι αστυνομικοί και ποδοπατούσαν τα πράγματά μας, εμένα πολλές φορές μου συνέβη αυτό. Θα ήθελα να πω ότι η ζωή ήταν δύσκολη και προβληματική. Από τη μια μεριά ήταν οι φασίστες, από την άλλη η αστυνομία και οι αστυνομικοί με πολιτικά οι οποίοι μας είχαν φτάσει στο σημείο να μας είναι αδύνατο να τριγυρνάμε στην Πάτρα. Όταν οι φασίστες συναντούν τα παιδιά τα μαχαιρώνουν ενώ όταν τα συναντά η αστυνομία τα χτυπά με τα γκλομπ.
Εμένα με χτύπησαν άσχημα πολλές φορές οι αστυνομικοί, έχω στο κεφάλι τουλάχιστον οκτώ χτυπήματα από γκλομπ, πολλές φορές στο κρύο του χειμώνα με κράτησαν μέσα στο νερό. Αφού μας χτυπούσαν και μας κρατούσαν στο νερό μας άφηναν να φύγουμε. Εγώ για να στεγνώσω πήγαινα από δω κι από κει μαζεύοντας ξύλα. Περίμενα αρκετά μέχρι να στεγνώσουν τα ρούχα μου γιατί έκανε πολύ κρύο. Χειμωνιάτικα με είχαν πετάξει τρεις φορές στο νερό. Όποιος είχε κινητό τηλέφωνο, του το έπαιρναν το πέταγαν κάτω και το έσπαγαν ποδοπατώντας το.
Τα παιδιά που προσπαθούσαν να κρυφτούν κάτω από τις νταλίκες, στο λιμάνι τα δάγκωναν τα σκυλιά της αστυνομίας. Πολλά παιδιά τραυματίστηκαν από σκύλους. Εγώ τη χρονιά που ήμουν στην Πάτρα βίωσα πολλές δυσκολίες. Όσοι βρίσκονται ακόμη εκεί έχουν μια και μόνη επιθυμία να απελευθερωθούν από την Ελλάδα και τη δύσκολή κατάστασή τους.
Κύριος Χ, Civico Zero, 2012
Φωτογραφίες αρχείου: Mathias Depardon/UNHCR
Πηγή: news247
xespao
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Εναέριος ανεφοδιασμός Β-2 στον Ειρηνικό - Εντυπωσιακό βίντεο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
