2013-04-08 07:26:04
Οι προγραμματικές συμβάσεις των ΔΗΠΕΘΕ συνεχίζουν να έχουν «προσωρινή» μορφή από τη μετατροπή τους σε κοινωφελείς επιχειρήσεις (εδώ και τρία χρόνια), οι οποίες λήγουν και ανανεώνονται με τον ίδιο τρόπο. Με πρόσχημα την κρίση, τον «Καλλικράτη» και τα «κακώς κείμενα» το υπουργείο αντί να συνεχίσει έστω και με μειωμένη αλλά με την ίδια αναλογία με παλαιότερα χρηματοδότηση, έχει αλλάξει την αναλογία και επιχορηγεί όλα τα Δημοτικά Περιφερειακά θέατρα με το ένα έβδομο του προϋπολογισμού του Εθνικού Θεάτρου. Μιλάμε δηλαδή για ένα ποσό που στην περίπτωση της Πάτρας αντιστοιχεί στο ένα έκτο των ανελαστικών του δαπανών. Έτσι η πόλη υφίσταται ακόμα μεγαλύτερο πλήγμα αφού ο Δήμος αναγκάζεται να χρηματοδοτήσει το Θέατρο με μεγαλύτερο ποσό για να καλύψει τα ανελαστικά του και αναγκαστικά να μειώσει την χρηματοδότηση για τις δράσεις του θεάτρου.
Το υπουργείο είχε εκφράζει την πρόθεση του να στηρίξει το θεσμό με αλλαγές στα «κακώς κείμενα», χωρίς όμως αυτή την στιγμή να έχει ξεκαθαρίσει τις κατευθύνσεις του τροφοδοτώντας με αυτό τον τρόπο συζητήσεις
. Τόσο από ανθρώπους που γνωρίζουν το θέατρο όσο και από αυτούς που λένε ότι το γνωρίζουν, υπήρχε διάχυτη στον αέρα η σκέψη η οποία εμφανιζόταν και για κάποιο καιρό και ως η μόνη λύση, για την βιωσιμότητα και αναβάθμιση του θεάτρου, για μεταφορά του ΔΗΠΕΘΕ υπό την εποπτεία της Περιφέρειας με δύο βασικά επιχειρήματα. Το πρώτο είναι, ότι ακόμα και από το όνομά του το θέατρο είναι Περιφερειακό, άρα οφείλει να ανήκει διοικητικά σε ανώτερο βαθμό αυτοδιοίκησης και το δεύτερο είναι ότι από την Περιφέρεια μπορεί να διεκδικηθούν μεγαλύτερα ποσά αφού την χρηματοδοτεί (χωρίς να είναι σίγουρο ότι αυτό σήμερα πρακτικά υλοποιείται) για δράσεις πολιτισμού χωρίς αυτή να έχει κάποια υπαρκτή δομή προκειμένου να μπορέσει να υλοποιήσει δράσεις.
Έχοντας, τόσο συλλογικά (σε επίπεδο Δημοτικής Αρχής και ως παράταξη) όσο και ατομικά στο ΔΣ του ΔΗΠΕΘΕ, εκφράσει μια τελείως διαφορετική αντίληψη για τον τρόπο λειτουργίας του ΔΗΠΕΘΕ από αυτόν που λειτουργούσε την τελευταία δεκαετία και βλέποντας τα πρακτικά αποτελέσματα αυτής της αντίληψης τον τελευταίο χρόνο, με αφορμή την συζήτηση που γίνεται σε επίπεδο ΚΕΔΕ για τα ΔΗΠΕΘΕ υποστηρίζω ότι η άποψη για μεταφορά του ΔΗΠΕΘΕ στην Περιφέρεια δεν είναι ούτε η μόνη βιώσιμη ούτε πρακτικά η καλύτερη λύση.
Η ουσία της φιλοσοφίας λειτουργίας των ΔΗΠΕΘΕ που είναι η σύνδεση του Θεάτρου με την τοπική κοινωνία, είναι αυτή που αποτύπωνε το όραμα της Μελίνας Μερκούρη, για την θεατρική παρουσία, ανάπτυξη και εκπαίδευση στην περιφέρεια της χώρας. Το θέμα είναι, πως αυτό αποτυπώνεται και υλοποιείται πρακτικά Είναι βέβαιο ότι η υλοποίηση μίας φιλοσοφίας απαιτεί πολιτική βούληση, βαθειά γνώση του αντικειμένου, και ισχυρή αντίσταση σε κάθε είδους εμπόδια που τοποθετούνται από μικρά ή μεγάλα συμφέροντα.
Πρακτικά η φιλοσοφία της λειτουργίας του ΔΗΠΕΘΕ αποτυπώνεται σε πολλά και ποικίλα εκπαιδευτικά προγράμματα, σε συνεργασία με τοπικούς φορείς και καλλιτέχνες, στην πραγματοποίηση παραστάσεων που αφορούν τις συνθήκες ζωής του πολίτη αλλά και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της περιοχής. Το θέατρο πρέπει να λειτουργεί ως συνέχεια του σχολείου και δίπλα στο Πανεπιστήμιο με δραστηριότητες που προάγουν την τέχνη του θεάτρου, εκπαιδεύουν το κοινό, δίνουν δυνατότητες μετεκπαίδευσης και προβολής στους ντόπιους καλλιτέχνες – επαγγελματίες και ερασιτέχνες και δημιουργώντας μακροπρόθεσμες υποδομές προς όφελος του πολιτισμού.
Είναι προφανές διότι το έχει δείξει η πράξη, ότι η παραπάνω φιλοσοφία λειτουργίας μπορεί να υλοποιηθεί καλύτερα και πιο αποτελεσματικά στο επίπεδο του Α βαθμού Τοπικής Αυτοδιοίκησης διότι αυτός είναι ο διοικητικός θεσμός που βρίσκεται πιο κοντά στον πολίτη και στα δρώμενα της περιοχής.
Όσον αφορά την χρηματοδότηση, το κυρίαρχο πρόβλημα (παρόλο που είναι σημαντικό) δεν είναι το συνολικό ύψος της χρηματοδότησης του Πολιτισμού από πλευράς του Υπουργείου, αλλά ο τρόπος κατανομής του και η πραγματική αξιολόγηση τόσο προϋπολογιστικά όσο και απολογιστικά των δράσεων που χρηματοδοτούνται.
Κάνοντας μία μικρή αναφορά στο σχέδιο δράσης όπως αυτό ψηφίστηκε στο ΔΣ του ΔΗΠΕΘΕ για την περίοδο που διανύουμε, αυτό περιλαμβάνει 9 Καλλιτεχνικές δράσεις, 14 εκπαιδευτικές και 3 κοινωνικές χωρίς σε αυτές να συμπεριλαμβάνονται οι μετακλήσεις και οι φιλοξενίες. Δεν θα αναφερθώ στην έλλειψη οποιασδήποτε ορθολογικής από οποιαδήποτε άποψη κατανομής μεταξύ Πρωτεύουσας και περιφέρειας. Είναι όμως αδιανόητο ταυτόχρονα να χρηματοδοτείται το «ΔΗΠΕΘΕ άνω Παναγιάς» που προγραμματίζει χωρίς να κάνει παραγωγές αλλά μόνο μετακλήσεις με το ίδιο ποσό με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας που πραγματοποιεί ένα σημαντικό αριθμό παραγωγών με υψηλό πολιτιστικό αποτέλεσμα. Το ζητούμενο λοιπόν είναι ότι εκτός από τους απόλυτους αριθμούς πρέπει η οποιαδήποτε χρηματοδότηση να αξιολογεί και την πολιτιστική προσφορά της κάθε δράσης.
Συμπερασματικά η πρόταση τόσο προς την ΚΕΔΕ όσο και προς το Υπουργείο, κατά την γνώμη μου, οφείλει να κινείται στους παρακάτω γενικούς άξονες οι οποίοι γρήγορα μπορούν να εξειδικευτούν:
Όσον αφορά το θεσμικό επίπεδο τα ΔΗΠΕΘΕ διοικητικά να παραμείνουν υπό την εποπτεία των Δήμων ως κοινωφελείς επιχειρήσεις.
Όσον αφορά την χρηματοδότηση να υλοποιείται με μία σταθερή, όσον αφορά το αντικείμενο, προγραμματική σύμβαση μεταξύ Υπουργείου, Δήμου και Περιφέρειας με συμμετοχή όλων στην χρηματοδότηση με χρονικό ορίζοντα τριετίας, και η οποία θα αξιολογείται ετησίως τόσο αριθμητικά (Αριθμός Καλλιτεχνικών, Εκπαιδευτικών και Κοινωνικών δράσεων) όσο και ποιοτικά.
Χαριτίνη Καρλιαύτη
Μέλος ΔΣ ΔΗΠΕΘΕ
Μέλος της Γραμματείας της παράταξης «Τώρα για την Πάτρα»
xespao
Το υπουργείο είχε εκφράζει την πρόθεση του να στηρίξει το θεσμό με αλλαγές στα «κακώς κείμενα», χωρίς όμως αυτή την στιγμή να έχει ξεκαθαρίσει τις κατευθύνσεις του τροφοδοτώντας με αυτό τον τρόπο συζητήσεις
Έχοντας, τόσο συλλογικά (σε επίπεδο Δημοτικής Αρχής και ως παράταξη) όσο και ατομικά στο ΔΣ του ΔΗΠΕΘΕ, εκφράσει μια τελείως διαφορετική αντίληψη για τον τρόπο λειτουργίας του ΔΗΠΕΘΕ από αυτόν που λειτουργούσε την τελευταία δεκαετία και βλέποντας τα πρακτικά αποτελέσματα αυτής της αντίληψης τον τελευταίο χρόνο, με αφορμή την συζήτηση που γίνεται σε επίπεδο ΚΕΔΕ για τα ΔΗΠΕΘΕ υποστηρίζω ότι η άποψη για μεταφορά του ΔΗΠΕΘΕ στην Περιφέρεια δεν είναι ούτε η μόνη βιώσιμη ούτε πρακτικά η καλύτερη λύση.
Η ουσία της φιλοσοφίας λειτουργίας των ΔΗΠΕΘΕ που είναι η σύνδεση του Θεάτρου με την τοπική κοινωνία, είναι αυτή που αποτύπωνε το όραμα της Μελίνας Μερκούρη, για την θεατρική παρουσία, ανάπτυξη και εκπαίδευση στην περιφέρεια της χώρας. Το θέμα είναι, πως αυτό αποτυπώνεται και υλοποιείται πρακτικά Είναι βέβαιο ότι η υλοποίηση μίας φιλοσοφίας απαιτεί πολιτική βούληση, βαθειά γνώση του αντικειμένου, και ισχυρή αντίσταση σε κάθε είδους εμπόδια που τοποθετούνται από μικρά ή μεγάλα συμφέροντα.
Πρακτικά η φιλοσοφία της λειτουργίας του ΔΗΠΕΘΕ αποτυπώνεται σε πολλά και ποικίλα εκπαιδευτικά προγράμματα, σε συνεργασία με τοπικούς φορείς και καλλιτέχνες, στην πραγματοποίηση παραστάσεων που αφορούν τις συνθήκες ζωής του πολίτη αλλά και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της περιοχής. Το θέατρο πρέπει να λειτουργεί ως συνέχεια του σχολείου και δίπλα στο Πανεπιστήμιο με δραστηριότητες που προάγουν την τέχνη του θεάτρου, εκπαιδεύουν το κοινό, δίνουν δυνατότητες μετεκπαίδευσης και προβολής στους ντόπιους καλλιτέχνες – επαγγελματίες και ερασιτέχνες και δημιουργώντας μακροπρόθεσμες υποδομές προς όφελος του πολιτισμού.
Είναι προφανές διότι το έχει δείξει η πράξη, ότι η παραπάνω φιλοσοφία λειτουργίας μπορεί να υλοποιηθεί καλύτερα και πιο αποτελεσματικά στο επίπεδο του Α βαθμού Τοπικής Αυτοδιοίκησης διότι αυτός είναι ο διοικητικός θεσμός που βρίσκεται πιο κοντά στον πολίτη και στα δρώμενα της περιοχής.
Όσον αφορά την χρηματοδότηση, το κυρίαρχο πρόβλημα (παρόλο που είναι σημαντικό) δεν είναι το συνολικό ύψος της χρηματοδότησης του Πολιτισμού από πλευράς του Υπουργείου, αλλά ο τρόπος κατανομής του και η πραγματική αξιολόγηση τόσο προϋπολογιστικά όσο και απολογιστικά των δράσεων που χρηματοδοτούνται.
Κάνοντας μία μικρή αναφορά στο σχέδιο δράσης όπως αυτό ψηφίστηκε στο ΔΣ του ΔΗΠΕΘΕ για την περίοδο που διανύουμε, αυτό περιλαμβάνει 9 Καλλιτεχνικές δράσεις, 14 εκπαιδευτικές και 3 κοινωνικές χωρίς σε αυτές να συμπεριλαμβάνονται οι μετακλήσεις και οι φιλοξενίες. Δεν θα αναφερθώ στην έλλειψη οποιασδήποτε ορθολογικής από οποιαδήποτε άποψη κατανομής μεταξύ Πρωτεύουσας και περιφέρειας. Είναι όμως αδιανόητο ταυτόχρονα να χρηματοδοτείται το «ΔΗΠΕΘΕ άνω Παναγιάς» που προγραμματίζει χωρίς να κάνει παραγωγές αλλά μόνο μετακλήσεις με το ίδιο ποσό με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας που πραγματοποιεί ένα σημαντικό αριθμό παραγωγών με υψηλό πολιτιστικό αποτέλεσμα. Το ζητούμενο λοιπόν είναι ότι εκτός από τους απόλυτους αριθμούς πρέπει η οποιαδήποτε χρηματοδότηση να αξιολογεί και την πολιτιστική προσφορά της κάθε δράσης.
Συμπερασματικά η πρόταση τόσο προς την ΚΕΔΕ όσο και προς το Υπουργείο, κατά την γνώμη μου, οφείλει να κινείται στους παρακάτω γενικούς άξονες οι οποίοι γρήγορα μπορούν να εξειδικευτούν:
Όσον αφορά το θεσμικό επίπεδο τα ΔΗΠΕΘΕ διοικητικά να παραμείνουν υπό την εποπτεία των Δήμων ως κοινωφελείς επιχειρήσεις.
Όσον αφορά την χρηματοδότηση να υλοποιείται με μία σταθερή, όσον αφορά το αντικείμενο, προγραμματική σύμβαση μεταξύ Υπουργείου, Δήμου και Περιφέρειας με συμμετοχή όλων στην χρηματοδότηση με χρονικό ορίζοντα τριετίας, και η οποία θα αξιολογείται ετησίως τόσο αριθμητικά (Αριθμός Καλλιτεχνικών, Εκπαιδευτικών και Κοινωνικών δράσεων) όσο και ποιοτικά.
Χαριτίνη Καρλιαύτη
Μέλος ΔΣ ΔΗΠΕΘΕ
Μέλος της Γραμματείας της παράταξης «Τώρα για την Πάτρα»
xespao
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο χορός του... πολέμου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
