2013-04-08 10:36:03
του Στέλιου Συρμόγλου
Με τον εκκλίνοντα της ευθείας της λογικής Αντώνη Σαμαρά νε δηλώνει ότι το 2013 ειναι χρονιά ανάκαμψης της οικονομίας και τον Αλέξη Τσίπρα να μετεωρίζεται αμήχανος μεταξύ ευρώ και δραχμής, ενώ ο πολιτικά ψυχορραγών Βαγγέλης Βενιζέλος εναρμοζισμένος με την πολιτική βλακεία, που άλλωστε χαρακτηρίζει το όλο κυβερνητικό σχήμα, να μωρολογεί για την αναγκαιότητα και την επιτυχία του μνημονίου έξωθεν του Μαξίμου, ο πολίτης εγκλωβισμένος σ’ ‘ενα ασφυκτικό πλαίσιο κομματικής εσωφθαλμίας και δημοσιογραφικής υπερβολής, βιώνει τις διαπλεκόμενες μίξεις του συνασπισμού των μετρίων, των βλακών και των ασπόνδυλων της πολιτικής.
Δεν προκειται ωστόσο σήμερα να ασχοληθώ με όλα εκείνα τα πρόσωπα με εξουσιαστική περιβολή που βάζουνε την καρδιά στα…σκέλια τους και αλυχτάνε. Δεν θα ασχοληθώ με την αποπνικτική ατμόσφαιρα στην πολιτική ζωή του τόπου, στα ανόητα διλήμματα , στα βλακώδη ιδεολογήματα, που διατυπώνονται με εκνευριστική συχνότητα, ούτε στις επιφατικές συγκρούσεις που δημιουργούν πρόσφορο πεδίο για κοινωνιολογική και ψυχιατρική έρευνα Θα ασχοληθώ με τον Μάρξ, την ανθρώπινη φύση και βέβαια τη φθορά των Ελλήνων
. Οπως αναπτύχθηκε διεξοδικά σε πρόσφατο συνέδριο στις ΗΠΑ, ο Μάρξ εξακολουθεί να προκαλεί πολυδιάστατα τον σκεπτόμενο άνθρωπο. Ναι, στο εξωτερικό, οι πολιτικοί επιστήμονες στην πλειοψηφία τους δεν περιφέρονται από τηλεοπτική συχνότητα σε ραδιοφωνική για να σχολιάσουν την πολιτική επικαιρότητα, όπως γίνεται στην Ελλάδα της ακρωτηριασμένης επιστημονικής λογικής. Στο εξωτερικό οργανώνονται συζητήσεις, συνέδρια, ημερίδες και γίνονται έρευνες…Πρώην μαρξιστές, νεομαρξιστές, μαρξολόγοι και ευρύτερα σοσιαλιστές διανοούμενοι, πιστεύουν ακόμη ότι η μαρξιστική κληρονομιά θα έχει καθοριστική σημασία στη διαμόρφωση των μελλοντικών κοινωνιών…
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερος κόπος να καταλάβουμε πως στη μαρξιστική θεωρία, η οποία έχει ματεριαλιστικό υπόβαθρο, υποκρίβεται κάποια αντίφαση. Ο άνθρωπος είναι από τη μια πλευρά φυσικό ον, αλλά ταυτόχρονα βρίσκεται δέσμιος μιας κοινωνικής πρακτικής από την οποία ήδη εκπίπτει. Επομένως, η διαλλεκτική του ιστορικού υλισμού συνιστά το “ειναι” της ανθρώπινης φύσης. Ενα “είναι” στο οποίο το φυσικό ένστικτο και πάθος οφείλουν να υποταχθούν σε κοινωνικές σκοπιμότητες. Θα αντιπαρατηρούσε κανείς πως αυτή η αναγκαιότητα συνιστά την ουσία της κοινωνικότητάς μας, δεσμεύοντας πάραυτα την ελευθερία μας.
Κι όμως, η αντίφαση είναι βαθύτερη, γιατί αν η ανθρώπινη φύση είναι προιόν της ανγκαιότητας, η τελευταία είναι απρόσωπη κατά τρόπο που και στην ανθρώπινη φύση θα έπρεπε να εκφράζονται οι νομοτελειακοί νόμοι της φύσης, χωρίς ηθικοκοινωνικές δεσμεύσεις. Ο αντίλογος όμως συεχίζεται. Οι δεσμεύσεις επιβάλλονται από την ιστορικοποιούμενη αναγκαιότητα και όχι από ηθικές αρχές.
Ο άνθρωπος όμως συνδημιουργεί με την αναγκαιότητα, της προσδίδει ιστορική τροπή και ακριβώς εδώ εκφράζει την ελευθερία του, την προσωπικότητά του, έστω και ως αντιστραμμένο ήθος. Είναι έτσι φανερό πως στον Μάρξ η ανθρώπινη φύση, καίτοι ως συνείδηση, απηχεί τον παλμό της φυσικής ανγκαιότητας, οπλίζεται ωστόσο με κάποιες αρχές και άγεται προς κάποιον σκοπό. Υπάρχει αναμφισβήτητα μια θεμελιώδης αντίφαση, η οποία δεν είναι δυνατόν να γεφυρώσει τον τότε νεαρό και ουμανιστή Μάρξ με τον ώριμο συγραφέα του “Κεφαλαίου”.
Ο μαρξικός και μαρξιστικός ματεριαλισμός προσφεύγουν στην αρχή της ντόπιας και της Ιουδαιοχριστιανικής σύλληψης της ιστορίας, για να την εκφράσουν αντιστραμμένα. Εγκεντρίζουν φιλοσοφικά το υπερβατικό στο εγκόσμιο με όλες τις περαιτέρω συνέπειες. Στο εξής, για να αρθούν οι αντιφάσεις, η οικονομική ανάλυση θα παίξει κρυφτούλι με την ιστορία, για να καταλήξει θεωρητικά στη σύλληψη της αταξικής κοινωνίας, όπου η ανθρώπινη φύση δεν θα έχει πάθη και αδυναμίες, σε σημείο που η συλλογική της έκφραση, το κράτος, θα υπάρχει ως σκιά, αν δεν εξαφανισθεί.
Η ιστορία, εντούτοις, είναι καταλυτική και η ανθρώπινη φύση εκδικείται σκληρά όσους υποτιμούν και τις αρνητικές της διαστάσεις. Η ανθρώπινη φύση….Ποιος αλήθεια θα θεραπεύσει αυτόν το διαρκή ασθενή της ιστορίας; Κι όμως, η ανθρώπινη ασθένεια και αδυναμία εκφράζουν το ιστορικό γίγνεσθαι και πυργώνουν τις μεγάλες ιδέες και πολιτισμούς. Εκει ανατέλλουν οι θεωρίες, οι ιδεολογίες, οι θρησκείες, η τέχνη, ο στοχασμός. Αυτής της προοπτικής δημιούργημα ήταν ο μαρξισμός. Μόνο που δεν ήταν η τελευταία λέξη της ευρωπαικής συνείδησης.
Ο πολιτικός εκφυλισμός εξάλλου, όπως και κάθε εκφυλισμός, δεν προσδιορίζεται από το ύφος και το ήθος μόνο της ηγεσίας, αλλά από την αμετροέπεια του λαού ως πομπού και δέκτη. Αν κρίνουμε τον εκφυλισμό από την υφολογία της ηγεσίας, προσμετράμε απλά το αποτέλεσμα.
Οι Ελληνες ζούμε τη φάση της κατάντιας του τόπου με μανία καταστροφική. Αδιαφορούμε. Δεν αντιδρούμε. Δεχόμαστε ό,τι πιο εύπεπτο μας σερβίρουν τα κομματικά μαγειρεία. Παγιδευόμαστε σε διλημματικές αντιφάσεις και συγκρούσεις. Αγωνιούμε εν πολλοίς σε ατομικό επίπεδο κι όχι σε κοινωνικό. Ετσι, η πολιτική πετυχαίνει την αλληλοεξουδετέρωση των ευρύτατων στρωμάτων του λαού, την υποταγή τους στη λογική του “τίποτα” ή του “ελάχιστου”, παίζοντας πάντα με λεπτούς χειρισμούς την πιλάτια νέμεση της καταδίκης των αθώων.
Μόνο που οι “αθώοι” εδώ, ο λαός είναι το θύμα, αλλά όχι και χωρίς καταλογισμό ενοχής. Και η αντίσταση αρχίζει από τη συνειδητοποίηση της ενοχής του, για όσα γίνονται σε βάρος του, για όσα άκριτα αποδέχεται και για τη ρευστοποίηση του μυαλού του και του συναισθήματός του. Χωρίς τη συνειδητοποίηση της ενοχής του, ο λαός αφήνεται έρμαιος στον αγοραίο πολιτικό ξεξιλόγιο, που αιτιολογεί τα πάντα και δεσμεύεται από τίποτα. Και έτσι, βέβαια, δέχεται το ρόλο του θύματος, αλλά όχι και του φταίχτη.
Δεν είναι τυχαίο που ο ελληνικός λαός έφτασε στη φθορά…Μακάρι η ποινή του εκφυλισμού του να μην είναι ο χαμός!…
freepen.gr
Με τον εκκλίνοντα της ευθείας της λογικής Αντώνη Σαμαρά νε δηλώνει ότι το 2013 ειναι χρονιά ανάκαμψης της οικονομίας και τον Αλέξη Τσίπρα να μετεωρίζεται αμήχανος μεταξύ ευρώ και δραχμής, ενώ ο πολιτικά ψυχορραγών Βαγγέλης Βενιζέλος εναρμοζισμένος με την πολιτική βλακεία, που άλλωστε χαρακτηρίζει το όλο κυβερνητικό σχήμα, να μωρολογεί για την αναγκαιότητα και την επιτυχία του μνημονίου έξωθεν του Μαξίμου, ο πολίτης εγκλωβισμένος σ’ ‘ενα ασφυκτικό πλαίσιο κομματικής εσωφθαλμίας και δημοσιογραφικής υπερβολής, βιώνει τις διαπλεκόμενες μίξεις του συνασπισμού των μετρίων, των βλακών και των ασπόνδυλων της πολιτικής.
Δεν προκειται ωστόσο σήμερα να ασχοληθώ με όλα εκείνα τα πρόσωπα με εξουσιαστική περιβολή που βάζουνε την καρδιά στα…σκέλια τους και αλυχτάνε. Δεν θα ασχοληθώ με την αποπνικτική ατμόσφαιρα στην πολιτική ζωή του τόπου, στα ανόητα διλήμματα , στα βλακώδη ιδεολογήματα, που διατυπώνονται με εκνευριστική συχνότητα, ούτε στις επιφατικές συγκρούσεις που δημιουργούν πρόσφορο πεδίο για κοινωνιολογική και ψυχιατρική έρευνα Θα ασχοληθώ με τον Μάρξ, την ανθρώπινη φύση και βέβαια τη φθορά των Ελλήνων
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερος κόπος να καταλάβουμε πως στη μαρξιστική θεωρία, η οποία έχει ματεριαλιστικό υπόβαθρο, υποκρίβεται κάποια αντίφαση. Ο άνθρωπος είναι από τη μια πλευρά φυσικό ον, αλλά ταυτόχρονα βρίσκεται δέσμιος μιας κοινωνικής πρακτικής από την οποία ήδη εκπίπτει. Επομένως, η διαλλεκτική του ιστορικού υλισμού συνιστά το “ειναι” της ανθρώπινης φύσης. Ενα “είναι” στο οποίο το φυσικό ένστικτο και πάθος οφείλουν να υποταχθούν σε κοινωνικές σκοπιμότητες. Θα αντιπαρατηρούσε κανείς πως αυτή η αναγκαιότητα συνιστά την ουσία της κοινωνικότητάς μας, δεσμεύοντας πάραυτα την ελευθερία μας.
Κι όμως, η αντίφαση είναι βαθύτερη, γιατί αν η ανθρώπινη φύση είναι προιόν της ανγκαιότητας, η τελευταία είναι απρόσωπη κατά τρόπο που και στην ανθρώπινη φύση θα έπρεπε να εκφράζονται οι νομοτελειακοί νόμοι της φύσης, χωρίς ηθικοκοινωνικές δεσμεύσεις. Ο αντίλογος όμως συεχίζεται. Οι δεσμεύσεις επιβάλλονται από την ιστορικοποιούμενη αναγκαιότητα και όχι από ηθικές αρχές.
Ο άνθρωπος όμως συνδημιουργεί με την αναγκαιότητα, της προσδίδει ιστορική τροπή και ακριβώς εδώ εκφράζει την ελευθερία του, την προσωπικότητά του, έστω και ως αντιστραμμένο ήθος. Είναι έτσι φανερό πως στον Μάρξ η ανθρώπινη φύση, καίτοι ως συνείδηση, απηχεί τον παλμό της φυσικής ανγκαιότητας, οπλίζεται ωστόσο με κάποιες αρχές και άγεται προς κάποιον σκοπό. Υπάρχει αναμφισβήτητα μια θεμελιώδης αντίφαση, η οποία δεν είναι δυνατόν να γεφυρώσει τον τότε νεαρό και ουμανιστή Μάρξ με τον ώριμο συγραφέα του “Κεφαλαίου”.
Ο μαρξικός και μαρξιστικός ματεριαλισμός προσφεύγουν στην αρχή της ντόπιας και της Ιουδαιοχριστιανικής σύλληψης της ιστορίας, για να την εκφράσουν αντιστραμμένα. Εγκεντρίζουν φιλοσοφικά το υπερβατικό στο εγκόσμιο με όλες τις περαιτέρω συνέπειες. Στο εξής, για να αρθούν οι αντιφάσεις, η οικονομική ανάλυση θα παίξει κρυφτούλι με την ιστορία, για να καταλήξει θεωρητικά στη σύλληψη της αταξικής κοινωνίας, όπου η ανθρώπινη φύση δεν θα έχει πάθη και αδυναμίες, σε σημείο που η συλλογική της έκφραση, το κράτος, θα υπάρχει ως σκιά, αν δεν εξαφανισθεί.
Η ιστορία, εντούτοις, είναι καταλυτική και η ανθρώπινη φύση εκδικείται σκληρά όσους υποτιμούν και τις αρνητικές της διαστάσεις. Η ανθρώπινη φύση….Ποιος αλήθεια θα θεραπεύσει αυτόν το διαρκή ασθενή της ιστορίας; Κι όμως, η ανθρώπινη ασθένεια και αδυναμία εκφράζουν το ιστορικό γίγνεσθαι και πυργώνουν τις μεγάλες ιδέες και πολιτισμούς. Εκει ανατέλλουν οι θεωρίες, οι ιδεολογίες, οι θρησκείες, η τέχνη, ο στοχασμός. Αυτής της προοπτικής δημιούργημα ήταν ο μαρξισμός. Μόνο που δεν ήταν η τελευταία λέξη της ευρωπαικής συνείδησης.
Ο πολιτικός εκφυλισμός εξάλλου, όπως και κάθε εκφυλισμός, δεν προσδιορίζεται από το ύφος και το ήθος μόνο της ηγεσίας, αλλά από την αμετροέπεια του λαού ως πομπού και δέκτη. Αν κρίνουμε τον εκφυλισμό από την υφολογία της ηγεσίας, προσμετράμε απλά το αποτέλεσμα.
Οι Ελληνες ζούμε τη φάση της κατάντιας του τόπου με μανία καταστροφική. Αδιαφορούμε. Δεν αντιδρούμε. Δεχόμαστε ό,τι πιο εύπεπτο μας σερβίρουν τα κομματικά μαγειρεία. Παγιδευόμαστε σε διλημματικές αντιφάσεις και συγκρούσεις. Αγωνιούμε εν πολλοίς σε ατομικό επίπεδο κι όχι σε κοινωνικό. Ετσι, η πολιτική πετυχαίνει την αλληλοεξουδετέρωση των ευρύτατων στρωμάτων του λαού, την υποταγή τους στη λογική του “τίποτα” ή του “ελάχιστου”, παίζοντας πάντα με λεπτούς χειρισμούς την πιλάτια νέμεση της καταδίκης των αθώων.
Μόνο που οι “αθώοι” εδώ, ο λαός είναι το θύμα, αλλά όχι και χωρίς καταλογισμό ενοχής. Και η αντίσταση αρχίζει από τη συνειδητοποίηση της ενοχής του, για όσα γίνονται σε βάρος του, για όσα άκριτα αποδέχεται και για τη ρευστοποίηση του μυαλού του και του συναισθήματός του. Χωρίς τη συνειδητοποίηση της ενοχής του, ο λαός αφήνεται έρμαιος στον αγοραίο πολιτικό ξεξιλόγιο, που αιτιολογεί τα πάντα και δεσμεύεται από τίποτα. Και έτσι, βέβαια, δέχεται το ρόλο του θύματος, αλλά όχι και του φταίχτη.
Δεν είναι τυχαίο που ο ελληνικός λαός έφτασε στη φθορά…Μακάρι η ποινή του εκφυλισμού του να μην είναι ο χαμός!…
freepen.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βάλει πολύ νερό στο κρασί του...
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
