2012-04-02 07:35:04
Είναι ορισμένα πράγματα που πρέπει να ξεκαθαριστούν από την αρχή. Πρώτα το καθεστώς που σήμερα έχει όλος ο δυτικός κόσμος... και ακούει στο όνομα κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν είναι κατά κανένα τρόπο αυτό που οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν δημοκρατία. Στον σημερινό δυτικό κόσμο δεν υπάρχει η δυνατότητα να παίρνει αποφάσεις ο δήμος δηλαδή ο λαός. Αντί για αυτό έχουμε να κυβερνά μια αριστοκρατία. Τυπικά το κριτήριο για την επιλογή των αρίστων είναι η γνώμη των πολλών. Όντως ψηφίζουμε κάθε τέσσερα χρόνια.
Με τον όρο δημοκρατία συχνά εννοούμε και τις όποιες ελευθερίες απολαμβάνουμε σαν πολίτες. Είναι όμως γνωστά όλα αυτά και ουδόλως θα ήθελα να εναντιωθώ ούτε στο ελάχιστο με τις ελευθερίες που απορρέουν από αυτή την έννοια της δημοκρατίας. Τίποτε δεν είναι πιο λάθος από την μονοπώληση της αλήθειας από τους «φωτισμένους σωτήρες» του κόσμου. Τα δεινά που προκάλεσαν στον κόσμο μας είναι τόσο πολλά που δεν μας παίρνει για άλλα τέτοια πειράματα.
Αυτό που θέλω να θέσω για συζήτηση είναι τα δόγματα που δεχόμαστε σήμερα και που ουσιαστικά έχουν γίνει εργαλεία στα χέρια των καταχραστών της εξουσίας. Πρόκειται για αρχές που δεν τις συζητάμε και αν κάποιος προσπαθήσει να τις θέσει υπό αμφιβολία κινδυνεύει να κατηγορηθεί για φασίστας ή κάτι τέτοιο.
Το πρώτο δόγμα που δεχόμαστε όλοι είναι η αρχή της πλειοψηφίας. Το κριτήριο ορθότητας μιας επιλογής είναι το τι θέλουν οι πολλοί. Στη δική μας δημοκρατία η επιλογή είναι μόνο για το ποιος θα μας κυβερνήσει. Αναρωτιέμαι, κοιτάζοντας την ιστορία των λαών αλλά και της επιστήμης, αν πολλές φορές η σωστή άποψη ήταν κτήμα των πολλών. Ήταν άραγε το σωστό αυτό που ήθελαν τα πλήθη στην Γερμανία όταν ζητωκραύγαζαν υπέρ του Χίτλερ; Τι θα ψήφιζαν οι πολλοί αν τους δινόταν η δυνατότητα να διπλασιάσουν την κατανάλωση και τα λεφτά τους παρότι όλοι ξέρο! υν ότι αυτό θα οδηγούσε στην καταστροφή του πλανήτη; Παραδείγματα υπάρχουν πολλά…Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι η πλειοψηφία δεν έχει ούτε την θέληση ούτε την ικανότητα να βρει την αλήθεια.
Εδώ υπάρχει το επιχείρημα της ωριμότητας. Πολλοί λένε ότι η πλειονότητα του κόσμου θα πρέπει να ωριμάσει και αυτό θα γίνει με τις διαδοχικές αποτυχίες. Σε κάποια χρόνια (χιλιάδες ίσως) ο λαός με το «αλάνθαστο κριτήριο» θα γίνει πιο έξυπνος και πιο ικανός να διαλέξει το σωστό. Δεν ξέρω, αν και αμφιβάλλω, αν αυτό γίνει ποτέ, αλλά νομίζω ότι μέχρι τότε δεν θα υπάρχει κόσμος. Η ατομικιστική θέληση των πολλών θα τον έχει καταστρέψει. Εδώ συνήθως υπάρχει το επιχείρημα της που λέει ότι τα πράγματα θα αλλάξουν με την παιδεία. Ίσως να υπήρχε μια τέτο! ια θεωρητική πιθανότητα, αλλά τι κάνουμε εμείς γι αυτό; Αυτοί που έχουν στα χέρια τους την παιδεία είναι σίγουρο ότι θέλουν τον κόσμο μορφωμένο;
Ποιος είναι ο λόγος που όλοι είναι τόσο εύκολα διατεθειμένοι να αποδεχτούν αυτό το δόγμα ή την αρχή της πλειοψηφίας; Όλοι έχουμε γνώμη. Ποιο θα ήταν καλύτερο άλλοθι για την ψευδαίσθηση της συμμετοχής στα κοινά από την γενική και καθολική ψηφοφορία; Ακόμη, μια από κοινού απόφαση έχει το μεγάλο πλεονέκτημα του περιορισμού της ευθύνης. Όταν βλέπω τον διπλανό μου να ψηφίζει το ίδιο με μένα, τότε πείθομαι ότι δεν κάνω λάθος, αλλά δεν ξέρω ότι αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που κάνουμε όλοι μαζί το ίδιο λάθος.
Το μεγαλύτερο όμως όπλο της εξουσίας στην δημοκρατία μας είναι η διαχείριση της είδησης. Μια είδηση κατάλληλα σερβιρισμένη στην καλύτερη των περιπτώσεων λίγο παραπάνω τονισμένη ή αποδυναμωμένη καταλήγει να είναι ο κύριος παράγοντας που επηρεάζει τον τρόπο που σκέπτονται οι περισσότεροι των πολιτών. Σήμερα δεν υπάρχει λογοκρισία , ο καθένας λέει ό,τι θέλει, όμως όλοι σκέπτονται όπως θέλουν αυτοί που έχουν τα ΜΜΕ. Δεν είναι τυχαίο ότι ολόκληρα κράτη εμφανίζονται να πιστεύουν σε παραλογισμούς και αυτό, γιατί η πληροφορία που έφτασε στοÎ! ½ λαό ήταν διαστρεβλωμένη. Τα εγχειρίδια της ιστορίας που διδάσκονται τα παιδιά όλου του κόσμου δείχνουν καθαρά τι θέλω να πω.
Το αποτέλεσμα όλων που ανέφερα παραπάνω είναι ότι στον δυτικό κόσμο έχουμε δημοκρατία που ουσιαστικά είναι αριστοκρατία με κριτήριο επιλογής των αρίστων την γνώμη των πολλών (και κακώς πληροφορημένων) Ουσιαστικά μας δίνει για διαχειριστές της εξουσίας αυτούς που καταφέρνουν να εξαπατήσουν καλυτέρα τους ψηφοφόρους. Το μόνο που μένει για τον πολύ κόσμο είναι η ευθύνη για τις αποφάσεις που παίρνουν αυτοί που αναδειχτήκαν με την ψηφοφορία. Έτσι κι αλλιώς οι κρατούντες φρόντισαν να είναι ανεύθυνοι. Τους απαλλάσσει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών Δάσκαλος - Αναγνώστης Tromaktiko
Με τον όρο δημοκρατία συχνά εννοούμε και τις όποιες ελευθερίες απολαμβάνουμε σαν πολίτες. Είναι όμως γνωστά όλα αυτά και ουδόλως θα ήθελα να εναντιωθώ ούτε στο ελάχιστο με τις ελευθερίες που απορρέουν από αυτή την έννοια της δημοκρατίας. Τίποτε δεν είναι πιο λάθος από την μονοπώληση της αλήθειας από τους «φωτισμένους σωτήρες» του κόσμου. Τα δεινά που προκάλεσαν στον κόσμο μας είναι τόσο πολλά που δεν μας παίρνει για άλλα τέτοια πειράματα.
Αυτό που θέλω να θέσω για συζήτηση είναι τα δόγματα που δεχόμαστε σήμερα και που ουσιαστικά έχουν γίνει εργαλεία στα χέρια των καταχραστών της εξουσίας. Πρόκειται για αρχές που δεν τις συζητάμε και αν κάποιος προσπαθήσει να τις θέσει υπό αμφιβολία κινδυνεύει να κατηγορηθεί για φασίστας ή κάτι τέτοιο.
Το πρώτο δόγμα που δεχόμαστε όλοι είναι η αρχή της πλειοψηφίας. Το κριτήριο ορθότητας μιας επιλογής είναι το τι θέλουν οι πολλοί. Στη δική μας δημοκρατία η επιλογή είναι μόνο για το ποιος θα μας κυβερνήσει. Αναρωτιέμαι, κοιτάζοντας την ιστορία των λαών αλλά και της επιστήμης, αν πολλές φορές η σωστή άποψη ήταν κτήμα των πολλών. Ήταν άραγε το σωστό αυτό που ήθελαν τα πλήθη στην Γερμανία όταν ζητωκραύγαζαν υπέρ του Χίτλερ; Τι θα ψήφιζαν οι πολλοί αν τους δινόταν η δυνατότητα να διπλασιάσουν την κατανάλωση και τα λεφτά τους παρότι όλοι ξέρο! υν ότι αυτό θα οδηγούσε στην καταστροφή του πλανήτη; Παραδείγματα υπάρχουν πολλά…Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι η πλειοψηφία δεν έχει ούτε την θέληση ούτε την ικανότητα να βρει την αλήθεια.
Εδώ υπάρχει το επιχείρημα της ωριμότητας. Πολλοί λένε ότι η πλειονότητα του κόσμου θα πρέπει να ωριμάσει και αυτό θα γίνει με τις διαδοχικές αποτυχίες. Σε κάποια χρόνια (χιλιάδες ίσως) ο λαός με το «αλάνθαστο κριτήριο» θα γίνει πιο έξυπνος και πιο ικανός να διαλέξει το σωστό. Δεν ξέρω, αν και αμφιβάλλω, αν αυτό γίνει ποτέ, αλλά νομίζω ότι μέχρι τότε δεν θα υπάρχει κόσμος. Η ατομικιστική θέληση των πολλών θα τον έχει καταστρέψει. Εδώ συνήθως υπάρχει το επιχείρημα της που λέει ότι τα πράγματα θα αλλάξουν με την παιδεία. Ίσως να υπήρχε μια τέτο! ια θεωρητική πιθανότητα, αλλά τι κάνουμε εμείς γι αυτό; Αυτοί που έχουν στα χέρια τους την παιδεία είναι σίγουρο ότι θέλουν τον κόσμο μορφωμένο;
Ποιος είναι ο λόγος που όλοι είναι τόσο εύκολα διατεθειμένοι να αποδεχτούν αυτό το δόγμα ή την αρχή της πλειοψηφίας; Όλοι έχουμε γνώμη. Ποιο θα ήταν καλύτερο άλλοθι για την ψευδαίσθηση της συμμετοχής στα κοινά από την γενική και καθολική ψηφοφορία; Ακόμη, μια από κοινού απόφαση έχει το μεγάλο πλεονέκτημα του περιορισμού της ευθύνης. Όταν βλέπω τον διπλανό μου να ψηφίζει το ίδιο με μένα, τότε πείθομαι ότι δεν κάνω λάθος, αλλά δεν ξέρω ότι αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που κάνουμε όλοι μαζί το ίδιο λάθος.
Το μεγαλύτερο όμως όπλο της εξουσίας στην δημοκρατία μας είναι η διαχείριση της είδησης. Μια είδηση κατάλληλα σερβιρισμένη στην καλύτερη των περιπτώσεων λίγο παραπάνω τονισμένη ή αποδυναμωμένη καταλήγει να είναι ο κύριος παράγοντας που επηρεάζει τον τρόπο που σκέπτονται οι περισσότεροι των πολιτών. Σήμερα δεν υπάρχει λογοκρισία , ο καθένας λέει ό,τι θέλει, όμως όλοι σκέπτονται όπως θέλουν αυτοί που έχουν τα ΜΜΕ. Δεν είναι τυχαίο ότι ολόκληρα κράτη εμφανίζονται να πιστεύουν σε παραλογισμούς και αυτό, γιατί η πληροφορία που έφτασε στοÎ! ½ λαό ήταν διαστρεβλωμένη. Τα εγχειρίδια της ιστορίας που διδάσκονται τα παιδιά όλου του κόσμου δείχνουν καθαρά τι θέλω να πω.
Το αποτέλεσμα όλων που ανέφερα παραπάνω είναι ότι στον δυτικό κόσμο έχουμε δημοκρατία που ουσιαστικά είναι αριστοκρατία με κριτήριο επιλογής των αρίστων την γνώμη των πολλών (και κακώς πληροφορημένων) Ουσιαστικά μας δίνει για διαχειριστές της εξουσίας αυτούς που καταφέρνουν να εξαπατήσουν καλυτέρα τους ψηφοφόρους. Το μόνο που μένει για τον πολύ κόσμο είναι η ευθύνη για τις αποφάσεις που παίρνουν αυτοί που αναδειχτήκαν με την ψηφοφορία. Έτσι κι αλλιώς οι κρατούντες φρόντισαν να είναι ανεύθυνοι. Τους απαλλάσσει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών Δάσκαλος - Αναγνώστης Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σπείρα ανήλικων δραστών κλέβει καταστήματα στην Τρίπολη
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Επανάσταση στην Ιρλανδία για το χαράτσι στα ακίνητα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
