2013-04-10 01:46:03
Με τις εντολές του cut & copy ανοιχτές ο Βασίλης πήρε πριν δυο χρόνια όποια ξέγνοιαστη στιγμή είχε στη... photo gallery των παιδικών του χρόνων και πάτησε το paste στην πρωτεύουσα της χώρας της τουλίπας∙ το Άμστερνταμ. Εκεί, στο νέο του layer στα 28 του πλέον αφήνει το ποδήλατό του στην πόρτα του σπιτιού του, μαθαίνει μέρα με τη μέρα πώς είναι να ζεις με αξιοπρέπεια και προτείνει αναμφισβήτητα το ρίσκο Γεννήθηκα στο Αλεξάνδρα και μεγάλωσα στα Σούρμενα. Είμαι του 84. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται
Θυμάμαι πως τελειώνοντας το λύκειο, ήμουν πλέον σίγουρος πως δεν υπήρχε περίπτωση να βγάλω άκρη στην Αθήνα. Είχα τόσα όνειρα, ήθελα να κάνω τόσα πολλά και γύρω μου έβρισκα τοίχο. Περιστοιχιζόμουν από πολλούς ανθρώπους που δεν είχαν κάποια ιδιαίτερη όρεξη να ζήσουν αληθινά. Δεν είχαν όρεξη να παίξουν με την ζωή, να γνωρίσουν τον κόσμο και τον εαυτό τους. Δεν ξέρω αν ήταν η τηλεόραση, τα βιβλία, η παιδεία, ή το σύστημα γενικώς που βοήθησε σε όλο αυτό, αλλά το αποτέλεσμα που επέφερε για 'μένα προσωπικά, ήταν αποκαρδιωτικό.
Έβλεπα πως δεν υπήρχε φως στην άκρη του τούνελ και οι περισσότεροι φίλοι μου, επέμεναν πως όλα είναι μια χαρά. Δεν μου πέρασε όμως ποτέ από το μυαλό ότι τα πράγματα θα φτάσουν εκεί που είναι σήμερα. Ήθελα να δικαιωθώ για τα όσα έλεγα και ήξερα, αλλά αυτού του είδους την δικαίωση που πήρα, δεν την περίμενα. Θα προτιμούσα να είχα άδικο και να ήταν όλα καλά στην Ελλάδα.
Δούλεψα ως φοιτητής ιδιωτικής σχολής (3d animation) σε διάφορα πόστα. Κάποια στιγμή όμως έπρεπε να ξεμπερδέψω και με τον στρατό. Αν υπάρχει κάτι που με πονάει πολύ από το παρελθόν μου, είναι το πόσο χαζά φέρθηκα όταν αποφάσισα πως πρέπει να παρουσιαστώ. Είναι φοβερά παράλογο για κάποιον νοήμων άνθρωπο να πηγαίνει (και να υπομένει τα όσα εκτυλίσσονται) στον στρατό όπως είναι σήμερα. Είναι απίστευτα άδικο για κάποιον να πληρώνει με τον χρόνο του και την φαιά του ουσία, συμφέροντα που δεν έχουν καμία υπόσταση.
Έφυγα στο εξωτερικό στα 26 όταν πλέον είχα βιώσει στο πετσί μου τους λόγους για τους οποίους μπορεί κάποιος να θέλει να μεταναστεύσει. Δεν ήταν η κρίση που με έκανε να φύγω. Το mind-set των περισσότερων κατοίκων της Ελλάδας ήταν. Άπειρα βράδια έμενα ξύπνιος σκεπτόμενος το τι γίνεται, τι μπορεί να γίνει, που πάω και τι θέλω. Έπειτα από πολλή σκέψη κατέληξα στο: ο έξυπνος σκέφτεται, ο σοφός πράττει. Τουτέστιν, «σήκω μαν, πρέπει να την κάνεις από δω αν θέλεις να βάλεις την ζωή σου σε μια τάξη».
Ζω στο Amsterdam τα τελευταία δύο χρόνια. Φανταστική πόλη! Πρώτη φορά που ήρθα ήταν για διακοπές το 2007 μου είχε αρέσει πάρα πολύ, κυρίως επειδή μπορούσα να κυκλοφορώ παντού με το ποδήλατο. Πραγματικά πανέμορφη. Κανάλια, λαγουδάκια στους δρόμους, πάπιες, ποδηλατοδρόμοι, πράσινο! Τι να λέμε τώρα; Εννοείται πως και στην Ελλάδα έχουμε φανταστικά τοπία, δεν μπορώ όμως να μην αναγνωρίσω την ομορφιά τού εδώ, που εκ των πραγμάτων βγάζει μάτι. Ασχέτως με την αισθητική του ομορφιά, είναι και μια οργανωμένη πόλη. Δουλεύουν όλα σχεδόν ρολόι. Σε αυτό το σημείο να αναφέρω πως η φακέλωση είναι πλήρης.
Εργάζομαι ως web designer (χωρίς πτυχίο) σε Ολλανδική εταιρεία τον τελευταίο ενάμισι χρόνο. Κάτω από άψογες συνθήκες.
Ρίσκαρα όταν ήρθα εδώ καθώς δεν είχα ούτε δουλειά να με περιμένει, ούτε ραντεβού για συνέντευξη, ούτε σπίτι. Είχα όμως το μυαλό μου και μια αρκετά ισχυρή θέληση. Έμεινα σε ξενοδοχείο για 6 μέρες και την 7η ήμουν στο καινούργιο μου σπίτι.
Φοβόμουν την αποτυχία (και πριν έρθω, και όσο ήμουν εδώ), αλλά αυτό δεν με έκανε να σταματήσω να στέλνω άπειρα βιογραφικά και να προσπαθώ να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα (καιρός, γλώσσα, δρόμους, νόμους κτλ). Στην αρχή έκανα κάποια μεροκάματα σαν σερβιτόρος σε ένα ελληνικό εστιατόριο. Έπειτα από 6 μήνες κατάφερα να βρω την δουλειά στην οποία είμαι μέχρι σήμερα.
Μένω σε ένα πολύ ζεστό σπίτι και γενικά όλα πάνε καλά. Και τώρα όμως; Τι;
Συγκρίνω την άνεση και τη χαλαρότητα που νιώθω πλέον με εκείνη των παιδικών μου χρόνων. Καμία σχέση με το πως ήμουν στην Αθήνα. Ακόμα όμως και έτσι, ξέρω ότι αυτό δεν είναι το πραγματικό νόημα της ζωής. Μια καλή δουλειά και ένα ωραίο σπίτι δεν αρκούν για να πω ότι τώρα αράζω.
Εκτιμώ όσα έχω. Έχω δουλέψει για αυτά. Δεν μπορώ όμως να κάτσω χαλαρός στην βολή μου με όλα αυτά που γίνονται γύρω μου. Τι θα γίνει με τις χιλιάδες των ανθρώπων που δεν έχουν σπίτι; Με τους καταθέτες των κυπριακών τραπεζών που δεν μπορούν να βγάλουν τα λεφτά τους από την τράπεζα; Με όσους μείνουν πίσω γιατί δεν αντέχει η τσέπη τους να φύγουν; Με τους αδικημένους που μια ζωή πλήρωναν το ΙΚΑ και τώρα δεν παίρνουν σύνταξη;
Συλλογίζομαι πως το θέμα μας εδώ, δεν είναι οι διαδικασίες μετανάστευσης και οι κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το θέμα είναι να δούμε τι θα κάνουμε σε συλλογικό επίπεδο. Αν κάποιος σκέφτεται να φύγει στο εξωτερικό, πρέπει πρώτα να αναλογιστεί τι είναι αυτό που θέλει από την ζωή του. Το εξωτερικό προς το παρόν εγγυάται μια ποιότητα με το τρίπτυχο παιδιά-σκυλιά-γατιά και όλα αυτά με άνεση και αξιοπρέπεια (αφού παλέψεις για να τα αποκτήσεις). Αξίζει όμως να περάσεις μια ζωή μακριά από τους ανθρώπους που αγαπάς; Να μην μιλήσω για την χώρα σου που καταρρέει. Ποιος θα παλέψει με όσους μείνουν πίσω; Αν υπάρχει μια αλλαγή που πρέπει να γίνει, είναι αυτή στον τρόπο ζωής μας. Δεν είναι απαραίτητο για κάποιους να μεταναστεύσουν για να καταλάβουν πως η ουσία κρύβεται στα απλά πράγματα.
Προβληματίζομαι γνωρίζοντας πως το πρόβλημα δεν είναι η Ελλάδα, η Αθήνα, η ανεργία και όλα όσα αυτά επιφέρουν. Το πρόβλημα είναι ότι ακόμα και σήμερα, πολλοί άνθρωποι δεν έχουν βασικές εμπειρίες ζωής. Μέχρι σήμερα, δεν έχουν βγει έξω από τα «νερά» τους. Δεν έχουν κάτσει να σκεφτούν τι είναι αυτό που θέλουν από την ζωή τους και πως να το καταφέρουν. Δεν έχουν ουδέποτε επιλύσει προβλήματα που έχουν προκύψει από ένα ρίσκο. Δεν πειράζει όμως, η ζωή σε προλαβαίνει. Έρχεται και σε βρίσκει ακόμα και όταν κρατάς το μυαλό σου απασχολημένο με δεκάδες πράγματα.
Πιστεύω πως αν κάποιος είναι άνεργος και αναρωτιέται αν πρέπει να έρθει στο εξωτερικό οφείλει να διλημματιστεί ανάμεσα στο να μείνει στην Ελλάδα και να δει πως μπορεί να βοηθήσει στην βελτίωση της κατάστασης ενεργά (μέσα από δράσεις, συζητήσεις, ενημερώσεις κτλ), είτε να πει: «φτάνει ως εδώ» και να φύγει. Δεν χρειάζεται να φύγει για πάντα αν δεν το θέλει. Μπορεί κάλλιστα να επιστρέψει μετά από μερικά χρόνια. Το τι θα βρει όμως, είναι ακόμα άγνωστο. Τα γνωστά δε, είναι ότι α) δεν γίνεται κάποιος να ανθίσει μέσα σε μια άρρωστη κοινωνία όπως αυτή της Αθήνας και β) σε αυτή την ζωή, σχεδόν τα πάντα είναι πιθανά, αρκεί να το θέλουμε και να προσπαθούμε για αυτό.
pragmatikotita.gr
Θυμάμαι πως τελειώνοντας το λύκειο, ήμουν πλέον σίγουρος πως δεν υπήρχε περίπτωση να βγάλω άκρη στην Αθήνα. Είχα τόσα όνειρα, ήθελα να κάνω τόσα πολλά και γύρω μου έβρισκα τοίχο. Περιστοιχιζόμουν από πολλούς ανθρώπους που δεν είχαν κάποια ιδιαίτερη όρεξη να ζήσουν αληθινά. Δεν είχαν όρεξη να παίξουν με την ζωή, να γνωρίσουν τον κόσμο και τον εαυτό τους. Δεν ξέρω αν ήταν η τηλεόραση, τα βιβλία, η παιδεία, ή το σύστημα γενικώς που βοήθησε σε όλο αυτό, αλλά το αποτέλεσμα που επέφερε για 'μένα προσωπικά, ήταν αποκαρδιωτικό.
Έβλεπα πως δεν υπήρχε φως στην άκρη του τούνελ και οι περισσότεροι φίλοι μου, επέμεναν πως όλα είναι μια χαρά. Δεν μου πέρασε όμως ποτέ από το μυαλό ότι τα πράγματα θα φτάσουν εκεί που είναι σήμερα. Ήθελα να δικαιωθώ για τα όσα έλεγα και ήξερα, αλλά αυτού του είδους την δικαίωση που πήρα, δεν την περίμενα. Θα προτιμούσα να είχα άδικο και να ήταν όλα καλά στην Ελλάδα.
Δούλεψα ως φοιτητής ιδιωτικής σχολής (3d animation) σε διάφορα πόστα. Κάποια στιγμή όμως έπρεπε να ξεμπερδέψω και με τον στρατό. Αν υπάρχει κάτι που με πονάει πολύ από το παρελθόν μου, είναι το πόσο χαζά φέρθηκα όταν αποφάσισα πως πρέπει να παρουσιαστώ. Είναι φοβερά παράλογο για κάποιον νοήμων άνθρωπο να πηγαίνει (και να υπομένει τα όσα εκτυλίσσονται) στον στρατό όπως είναι σήμερα. Είναι απίστευτα άδικο για κάποιον να πληρώνει με τον χρόνο του και την φαιά του ουσία, συμφέροντα που δεν έχουν καμία υπόσταση.
Έφυγα στο εξωτερικό στα 26 όταν πλέον είχα βιώσει στο πετσί μου τους λόγους για τους οποίους μπορεί κάποιος να θέλει να μεταναστεύσει. Δεν ήταν η κρίση που με έκανε να φύγω. Το mind-set των περισσότερων κατοίκων της Ελλάδας ήταν. Άπειρα βράδια έμενα ξύπνιος σκεπτόμενος το τι γίνεται, τι μπορεί να γίνει, που πάω και τι θέλω. Έπειτα από πολλή σκέψη κατέληξα στο: ο έξυπνος σκέφτεται, ο σοφός πράττει. Τουτέστιν, «σήκω μαν, πρέπει να την κάνεις από δω αν θέλεις να βάλεις την ζωή σου σε μια τάξη».
Ζω στο Amsterdam τα τελευταία δύο χρόνια. Φανταστική πόλη! Πρώτη φορά που ήρθα ήταν για διακοπές το 2007 μου είχε αρέσει πάρα πολύ, κυρίως επειδή μπορούσα να κυκλοφορώ παντού με το ποδήλατο. Πραγματικά πανέμορφη. Κανάλια, λαγουδάκια στους δρόμους, πάπιες, ποδηλατοδρόμοι, πράσινο! Τι να λέμε τώρα; Εννοείται πως και στην Ελλάδα έχουμε φανταστικά τοπία, δεν μπορώ όμως να μην αναγνωρίσω την ομορφιά τού εδώ, που εκ των πραγμάτων βγάζει μάτι. Ασχέτως με την αισθητική του ομορφιά, είναι και μια οργανωμένη πόλη. Δουλεύουν όλα σχεδόν ρολόι. Σε αυτό το σημείο να αναφέρω πως η φακέλωση είναι πλήρης.
Εργάζομαι ως web designer (χωρίς πτυχίο) σε Ολλανδική εταιρεία τον τελευταίο ενάμισι χρόνο. Κάτω από άψογες συνθήκες.
Ρίσκαρα όταν ήρθα εδώ καθώς δεν είχα ούτε δουλειά να με περιμένει, ούτε ραντεβού για συνέντευξη, ούτε σπίτι. Είχα όμως το μυαλό μου και μια αρκετά ισχυρή θέληση. Έμεινα σε ξενοδοχείο για 6 μέρες και την 7η ήμουν στο καινούργιο μου σπίτι.
Φοβόμουν την αποτυχία (και πριν έρθω, και όσο ήμουν εδώ), αλλά αυτό δεν με έκανε να σταματήσω να στέλνω άπειρα βιογραφικά και να προσπαθώ να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα (καιρός, γλώσσα, δρόμους, νόμους κτλ). Στην αρχή έκανα κάποια μεροκάματα σαν σερβιτόρος σε ένα ελληνικό εστιατόριο. Έπειτα από 6 μήνες κατάφερα να βρω την δουλειά στην οποία είμαι μέχρι σήμερα.
Μένω σε ένα πολύ ζεστό σπίτι και γενικά όλα πάνε καλά. Και τώρα όμως; Τι;
Συγκρίνω την άνεση και τη χαλαρότητα που νιώθω πλέον με εκείνη των παιδικών μου χρόνων. Καμία σχέση με το πως ήμουν στην Αθήνα. Ακόμα όμως και έτσι, ξέρω ότι αυτό δεν είναι το πραγματικό νόημα της ζωής. Μια καλή δουλειά και ένα ωραίο σπίτι δεν αρκούν για να πω ότι τώρα αράζω.
Εκτιμώ όσα έχω. Έχω δουλέψει για αυτά. Δεν μπορώ όμως να κάτσω χαλαρός στην βολή μου με όλα αυτά που γίνονται γύρω μου. Τι θα γίνει με τις χιλιάδες των ανθρώπων που δεν έχουν σπίτι; Με τους καταθέτες των κυπριακών τραπεζών που δεν μπορούν να βγάλουν τα λεφτά τους από την τράπεζα; Με όσους μείνουν πίσω γιατί δεν αντέχει η τσέπη τους να φύγουν; Με τους αδικημένους που μια ζωή πλήρωναν το ΙΚΑ και τώρα δεν παίρνουν σύνταξη;
Συλλογίζομαι πως το θέμα μας εδώ, δεν είναι οι διαδικασίες μετανάστευσης και οι κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το θέμα είναι να δούμε τι θα κάνουμε σε συλλογικό επίπεδο. Αν κάποιος σκέφτεται να φύγει στο εξωτερικό, πρέπει πρώτα να αναλογιστεί τι είναι αυτό που θέλει από την ζωή του. Το εξωτερικό προς το παρόν εγγυάται μια ποιότητα με το τρίπτυχο παιδιά-σκυλιά-γατιά και όλα αυτά με άνεση και αξιοπρέπεια (αφού παλέψεις για να τα αποκτήσεις). Αξίζει όμως να περάσεις μια ζωή μακριά από τους ανθρώπους που αγαπάς; Να μην μιλήσω για την χώρα σου που καταρρέει. Ποιος θα παλέψει με όσους μείνουν πίσω; Αν υπάρχει μια αλλαγή που πρέπει να γίνει, είναι αυτή στον τρόπο ζωής μας. Δεν είναι απαραίτητο για κάποιους να μεταναστεύσουν για να καταλάβουν πως η ουσία κρύβεται στα απλά πράγματα.
Προβληματίζομαι γνωρίζοντας πως το πρόβλημα δεν είναι η Ελλάδα, η Αθήνα, η ανεργία και όλα όσα αυτά επιφέρουν. Το πρόβλημα είναι ότι ακόμα και σήμερα, πολλοί άνθρωποι δεν έχουν βασικές εμπειρίες ζωής. Μέχρι σήμερα, δεν έχουν βγει έξω από τα «νερά» τους. Δεν έχουν κάτσει να σκεφτούν τι είναι αυτό που θέλουν από την ζωή τους και πως να το καταφέρουν. Δεν έχουν ουδέποτε επιλύσει προβλήματα που έχουν προκύψει από ένα ρίσκο. Δεν πειράζει όμως, η ζωή σε προλαβαίνει. Έρχεται και σε βρίσκει ακόμα και όταν κρατάς το μυαλό σου απασχολημένο με δεκάδες πράγματα.
Πιστεύω πως αν κάποιος είναι άνεργος και αναρωτιέται αν πρέπει να έρθει στο εξωτερικό οφείλει να διλημματιστεί ανάμεσα στο να μείνει στην Ελλάδα και να δει πως μπορεί να βοηθήσει στην βελτίωση της κατάστασης ενεργά (μέσα από δράσεις, συζητήσεις, ενημερώσεις κτλ), είτε να πει: «φτάνει ως εδώ» και να φύγει. Δεν χρειάζεται να φύγει για πάντα αν δεν το θέλει. Μπορεί κάλλιστα να επιστρέψει μετά από μερικά χρόνια. Το τι θα βρει όμως, είναι ακόμα άγνωστο. Τα γνωστά δε, είναι ότι α) δεν γίνεται κάποιος να ανθίσει μέσα σε μια άρρωστη κοινωνία όπως αυτή της Αθήνας και β) σε αυτή την ζωή, σχεδόν τα πάντα είναι πιθανά, αρκεί να το θέλουμε και να προσπαθούμε για αυτό.
pragmatikotita.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ένα μικρό κορίτσι ποζάρει με τη γάτα του!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
