2013-04-10 12:46:03
του Μανόλη Παντινάκη
Δυο γυναίκες έχει στη ζωή του ο αργυροχρυσοχόος των Σελλιών Ρεθύμνου Γιάννης Καλαιτζάκης! Είναι η Γερμανίδα Αγγέλικα που είναι κοντά του δεκαετίες και η «μπεμπέκα» του, η BMW με το καλάθι, μια άλλη… ερωμένη, που παρά τις συχνές προσφορές που δέχεται από ντόπιους και ξένους τους απαντά: «δεν πωλείται», αφήνοντάς τους να καταλάβουν ότι αντάμα θα περπατήσουν όσο τραβήξει η ζωή τους Η μηχανή των τριών τροχών, παλαιότερα σε σχετική επάρκεια στους δρόμους της Κρήτης, σήμερα είναι… εξαφανισμένη, σε πολλούς νεότερους άγνωστη, αρχαία και απαξιωμένη. Σίγουρα, αν και «γερής κράσης», την έβαλαν στο περιθώριο και την έκρυψαν οι πολλές μάρκες της παγκόσμιας αυτοκινητοβιομηχανίας που τα μοντέλα τους συνεχώς ανανεώνονται και κατακλύζουν δαιμονιωδώς τους ελληνικούς δρόμους προκαλώντας τόσα δεινά στην ποιότητα ζωής των ανθρώπων.
Τέτοιες «μπεμπέκες», ίσως να κυκλοφορούν στο νησί ακόμα άλλες δυο τελικώς, από τους ρομαντικούς, που επιμένουν στη δική τους φιλοσοφία και στα δικά τους πρότυπα!
Η συνύπαρξη του αργυροχρυσοχόου με τη μοτοσικλέτα των τριών τροχών αρχίζει από τα 1982, στα 18 χρόνια του, που την κληρονόμησε από τον πατέρα του στο Ηράκλειο, την «ξέθαψε» από την αποθήκη που ήταν παρατημένη και με τις επεμβάσεις στη μηχανική λειτουργία της και τον καλλωπισμό ξαναβγήκε στους δρόμους υπάκουη και με αντοχές για… μεγάλα γλέντια!
Η μηχανή δεν υπακούει σε κανένα άλλο παρά μόνο στο αφεντικό και σε δυο- τρεις συγγενείς και φίλους
Ποτέ δεν αρνήθηκε να ταξιδέψει ούτε στη Γερμανία, τη χώρα που «γεννήθηκε», ούτε στην Ελλάδα που έχει… πολιτογραφηθεί, ούτε στην Κρήτη που… ζει τώρα και εξήντα χρόνια από το 1953. Τότε ήλθαν στην Ελλάδα από τη Γερμανία, «μηχανές μεταχειρισμένες δεκαετίας», ενώ οι ίδιες πρωτοεμφανίστηκαν την περίοδο της κατοχής…
ΕΡΩΤΑΣ ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΩΝ
Ο Γιάννης από παιδάκι στο Ηράκλειο, εξαντλούσε το πάθος του «στα μηχανάκια» σε μια «Γιαμάχα», που «ήταν μονίμως στα συνεργεία» και όταν πλέον έμεινε, έβαλε στο μυαλό του τη «μπεμπέκα» με το καλάθι του οικοδόμου πατέρα του Δημήτρη που «την είχε πετάξει στην αποθήκη». Από εκεί ξεκινά ο μεγάλος… έρωτας και συνεχίζει ως τα σήμερα, πάνω από τριάντα χρόνια.
Η BMW, μοντέλο του 1953 (R 51/3), μετακινούσε τον Δημήτρη Καλαιτζάκη με τα «σανίδια και τα εργαλεία του» στην οικοδομή στο Ηράκλειο και την οικογένεια σε εκδρομές σε γιορτές και σκόλες. Δεν χρειάζονταν το αυτοκίνητο, άσε που ήταν για τις εποχές εκείνες μέσο πολυτελείας και απαγορευτικό και όποια έβγαιναν στους δρόμους γίνονταν «τα σχόλια των ημερών».
Εν πάση περιπτώσει! «Ήταν το 1982, τότε εγώ 18 χρονών», λέει γυρνώντας στο πρώτο «τσακ» ο Γιάννης, «και μέχρι τότε είχα μια «Γιαμάχα» που ήταν μονίμως στα συνεργεία! Με μεγάλο πάθος εγώ με τα μηχανάκια και τις μηχανές, λάτρης τους από μικρός… Όταν, λοιπόν, έμεινα, θυμήθηκα τη μηχανή του πατέρα μου που την είχε πετάξει στην αποθήκη και τη βρήκα σε αθλία κατάσταση. Την επισκεύασα και την έβγαλα στους δρόμους. Από τότε δεν χωρίσαμε! Με πήγαινε όπου ήθελα και συνεχίζει να με πηγαίνει χωρίς διαμαρτυρία…»
Περνώντας πολλοί, ξένοι τουρίστες και Έλληνες με ενδιαφέροντα σε αυτού του είδους τις μοτοσικλέτες, από το εργαστήρι του στα Σελλιά, βλέποντάς την παρκαρισμένη τώρα και είκοσι χρόνια ίδια και απαράλλακτη, σταματούν και τη χαζεύουν. Αρκετοί ρωτούν, θέλοντας να την αγοράσουν, όμως σε όλους δίδεται η ίδια απάντηση: «Δεν πωλείται». Θα μπορούσε να γίνει; «Είναι αργά πλέον να την αφήσω», θα απαντήσει. «Έχω προσφορές και από ντόπιους και από ξένους. Δυο είναι οι γυναίκες της ζωής μου, η Αγγέλικα και η μηχανή μου…»
ΔΕΧΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΔΥΟ- ΤΡΕΙΣ…
Και δεν μπορεί να την αφήσει γιατί η δέσμευση είναι μακροχρόνια και έχει γίνει συνήθεια! Εάν «κάποιος ξένος καθίσει πάνω», έχει διαπιστώσει, «σίγουρα θα πάθει ζημιά. Μόνο εγώ, η γυναίκα μου και δυο-τρεις στενοί συγγενείς και φίλοι γίνονται δεκτοί και δε χαλάει. Όλοι οι άλλοι είναι ανεπιθύμητοι! Το έχω παρατηρήσει επισταμένως…»
Αλλά… χέρι άλλου, πέραν από τον ιδιοκτήτη της και τον φίλο του στο Ηράκλειο μηχανικό Κώστα Βογιατζάκη δεν την έχει ακουμπήσει. Άλλωστε τον γνωρίζει τριάντα χρόνια, και ήταν και αυτός που «της έκανε το πρώτο σέρβις στο συνεργείο του στη λεωφόρο Χρυσοστόμου 14 στο Ηράκλειο». Όλες οι επισκευές έως σήμερα γίνονται από τον ίδιο και για ειδικές περιπτώσεις, «για κάτι το ιδιαίτερο», καλείται «από το Ηράκλειο ο φίλος και μηχανικός της Κώστας», που γνωρίζει και τη… θεραπεύει.
Ο Γιάννης Καλαιτζάκης στο εργαστήρι του στον «Ίκαρο» στα Σελλιά
Η μοτοσικλέτα με το καλάθι, μοναδική στην περιοχή. Υπήρχε άλλη μια στο νομό Ρεθύμνου, αλλά έπαψε να κυκλοφορεί τελευταία, στο Ηράκλειο άλλες δυο «πιθανότατα είναι σε ακινησία» και «σίγουρα είναι ακόμη μια στην Παλαιόχωρα Χανίων».
Το αυτοκίνητο, για το Γιάννη Καλαιτζάκη «είναι βαρετό» και δεν τον συγκινεί. «Το καλοκαίρι», επισημαίνει «η μηχανή αυτή είναι ιδανική για ταξίδια. Πρώτα-πρώτα, με τις τρεις ρόδες παρέχει ασφάλεια στη μετακίνηση και χρειάζεται ένα ειδικό τρόπο στην οδήγηση. Τα έξοδά της είναι περιορισμένα σε σχέση με το αυτοκίνητο και παρκάρει εύκολα. Μια φορά με έγραψαν για παράνομο παρκάρισμα στο κέντρο της πόλης του Ρεθύμνου, επειδή εκείνη τη μέρα έκανε καταρρακτώδη βροχή και για να προστατευτώ άφησα τη μηχανή και μπήκα σε ένα μαγαζί πριν δώδεκα χρόνια, και μια δεύτερη φορά πριν εφτά-οκτώ χρόνια, επειδή δε φορούσα κράνος…»
Και ενώ πριν μισό αιώνα και πλέον, όποιος είχε και οδηγούσε αυτοκίνητο ήταν «κάτι το ξεχωριστό», στους καιρούς μας εκείνος που μετακινείται σε «μπεμπέκα» των τριών τροχών τον δείχνουν με το δάχτυλο! Γιατί και αυτοί με τα τρίτροχά τους είναι έξω από τη μόδα των νεοελλήνων και χάθηκαν. Είναι θέμα κουλτούρας, πώς να το κάνουμε…
madeincreta.gr
Δυο γυναίκες έχει στη ζωή του ο αργυροχρυσοχόος των Σελλιών Ρεθύμνου Γιάννης Καλαιτζάκης! Είναι η Γερμανίδα Αγγέλικα που είναι κοντά του δεκαετίες και η «μπεμπέκα» του, η BMW με το καλάθι, μια άλλη… ερωμένη, που παρά τις συχνές προσφορές που δέχεται από ντόπιους και ξένους τους απαντά: «δεν πωλείται», αφήνοντάς τους να καταλάβουν ότι αντάμα θα περπατήσουν όσο τραβήξει η ζωή τους Η μηχανή των τριών τροχών, παλαιότερα σε σχετική επάρκεια στους δρόμους της Κρήτης, σήμερα είναι… εξαφανισμένη, σε πολλούς νεότερους άγνωστη, αρχαία και απαξιωμένη. Σίγουρα, αν και «γερής κράσης», την έβαλαν στο περιθώριο και την έκρυψαν οι πολλές μάρκες της παγκόσμιας αυτοκινητοβιομηχανίας που τα μοντέλα τους συνεχώς ανανεώνονται και κατακλύζουν δαιμονιωδώς τους ελληνικούς δρόμους προκαλώντας τόσα δεινά στην ποιότητα ζωής των ανθρώπων.
Τέτοιες «μπεμπέκες», ίσως να κυκλοφορούν στο νησί ακόμα άλλες δυο τελικώς, από τους ρομαντικούς, που επιμένουν στη δική τους φιλοσοφία και στα δικά τους πρότυπα!
Η συνύπαρξη του αργυροχρυσοχόου με τη μοτοσικλέτα των τριών τροχών αρχίζει από τα 1982, στα 18 χρόνια του, που την κληρονόμησε από τον πατέρα του στο Ηράκλειο, την «ξέθαψε» από την αποθήκη που ήταν παρατημένη και με τις επεμβάσεις στη μηχανική λειτουργία της και τον καλλωπισμό ξαναβγήκε στους δρόμους υπάκουη και με αντοχές για… μεγάλα γλέντια!
Η μηχανή δεν υπακούει σε κανένα άλλο παρά μόνο στο αφεντικό και σε δυο- τρεις συγγενείς και φίλους
Ποτέ δεν αρνήθηκε να ταξιδέψει ούτε στη Γερμανία, τη χώρα που «γεννήθηκε», ούτε στην Ελλάδα που έχει… πολιτογραφηθεί, ούτε στην Κρήτη που… ζει τώρα και εξήντα χρόνια από το 1953. Τότε ήλθαν στην Ελλάδα από τη Γερμανία, «μηχανές μεταχειρισμένες δεκαετίας», ενώ οι ίδιες πρωτοεμφανίστηκαν την περίοδο της κατοχής…
ΕΡΩΤΑΣ ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΩΝ
Ο Γιάννης από παιδάκι στο Ηράκλειο, εξαντλούσε το πάθος του «στα μηχανάκια» σε μια «Γιαμάχα», που «ήταν μονίμως στα συνεργεία» και όταν πλέον έμεινε, έβαλε στο μυαλό του τη «μπεμπέκα» με το καλάθι του οικοδόμου πατέρα του Δημήτρη που «την είχε πετάξει στην αποθήκη». Από εκεί ξεκινά ο μεγάλος… έρωτας και συνεχίζει ως τα σήμερα, πάνω από τριάντα χρόνια.
Η BMW, μοντέλο του 1953 (R 51/3), μετακινούσε τον Δημήτρη Καλαιτζάκη με τα «σανίδια και τα εργαλεία του» στην οικοδομή στο Ηράκλειο και την οικογένεια σε εκδρομές σε γιορτές και σκόλες. Δεν χρειάζονταν το αυτοκίνητο, άσε που ήταν για τις εποχές εκείνες μέσο πολυτελείας και απαγορευτικό και όποια έβγαιναν στους δρόμους γίνονταν «τα σχόλια των ημερών».
Εν πάση περιπτώσει! «Ήταν το 1982, τότε εγώ 18 χρονών», λέει γυρνώντας στο πρώτο «τσακ» ο Γιάννης, «και μέχρι τότε είχα μια «Γιαμάχα» που ήταν μονίμως στα συνεργεία! Με μεγάλο πάθος εγώ με τα μηχανάκια και τις μηχανές, λάτρης τους από μικρός… Όταν, λοιπόν, έμεινα, θυμήθηκα τη μηχανή του πατέρα μου που την είχε πετάξει στην αποθήκη και τη βρήκα σε αθλία κατάσταση. Την επισκεύασα και την έβγαλα στους δρόμους. Από τότε δεν χωρίσαμε! Με πήγαινε όπου ήθελα και συνεχίζει να με πηγαίνει χωρίς διαμαρτυρία…»
Περνώντας πολλοί, ξένοι τουρίστες και Έλληνες με ενδιαφέροντα σε αυτού του είδους τις μοτοσικλέτες, από το εργαστήρι του στα Σελλιά, βλέποντάς την παρκαρισμένη τώρα και είκοσι χρόνια ίδια και απαράλλακτη, σταματούν και τη χαζεύουν. Αρκετοί ρωτούν, θέλοντας να την αγοράσουν, όμως σε όλους δίδεται η ίδια απάντηση: «Δεν πωλείται». Θα μπορούσε να γίνει; «Είναι αργά πλέον να την αφήσω», θα απαντήσει. «Έχω προσφορές και από ντόπιους και από ξένους. Δυο είναι οι γυναίκες της ζωής μου, η Αγγέλικα και η μηχανή μου…»
ΔΕΧΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΔΥΟ- ΤΡΕΙΣ…
Και δεν μπορεί να την αφήσει γιατί η δέσμευση είναι μακροχρόνια και έχει γίνει συνήθεια! Εάν «κάποιος ξένος καθίσει πάνω», έχει διαπιστώσει, «σίγουρα θα πάθει ζημιά. Μόνο εγώ, η γυναίκα μου και δυο-τρεις στενοί συγγενείς και φίλοι γίνονται δεκτοί και δε χαλάει. Όλοι οι άλλοι είναι ανεπιθύμητοι! Το έχω παρατηρήσει επισταμένως…»
Αλλά… χέρι άλλου, πέραν από τον ιδιοκτήτη της και τον φίλο του στο Ηράκλειο μηχανικό Κώστα Βογιατζάκη δεν την έχει ακουμπήσει. Άλλωστε τον γνωρίζει τριάντα χρόνια, και ήταν και αυτός που «της έκανε το πρώτο σέρβις στο συνεργείο του στη λεωφόρο Χρυσοστόμου 14 στο Ηράκλειο». Όλες οι επισκευές έως σήμερα γίνονται από τον ίδιο και για ειδικές περιπτώσεις, «για κάτι το ιδιαίτερο», καλείται «από το Ηράκλειο ο φίλος και μηχανικός της Κώστας», που γνωρίζει και τη… θεραπεύει.
Ο Γιάννης Καλαιτζάκης στο εργαστήρι του στον «Ίκαρο» στα Σελλιά
Η μοτοσικλέτα με το καλάθι, μοναδική στην περιοχή. Υπήρχε άλλη μια στο νομό Ρεθύμνου, αλλά έπαψε να κυκλοφορεί τελευταία, στο Ηράκλειο άλλες δυο «πιθανότατα είναι σε ακινησία» και «σίγουρα είναι ακόμη μια στην Παλαιόχωρα Χανίων».
Το αυτοκίνητο, για το Γιάννη Καλαιτζάκη «είναι βαρετό» και δεν τον συγκινεί. «Το καλοκαίρι», επισημαίνει «η μηχανή αυτή είναι ιδανική για ταξίδια. Πρώτα-πρώτα, με τις τρεις ρόδες παρέχει ασφάλεια στη μετακίνηση και χρειάζεται ένα ειδικό τρόπο στην οδήγηση. Τα έξοδά της είναι περιορισμένα σε σχέση με το αυτοκίνητο και παρκάρει εύκολα. Μια φορά με έγραψαν για παράνομο παρκάρισμα στο κέντρο της πόλης του Ρεθύμνου, επειδή εκείνη τη μέρα έκανε καταρρακτώδη βροχή και για να προστατευτώ άφησα τη μηχανή και μπήκα σε ένα μαγαζί πριν δώδεκα χρόνια, και μια δεύτερη φορά πριν εφτά-οκτώ χρόνια, επειδή δε φορούσα κράνος…»
Και ενώ πριν μισό αιώνα και πλέον, όποιος είχε και οδηγούσε αυτοκίνητο ήταν «κάτι το ξεχωριστό», στους καιρούς μας εκείνος που μετακινείται σε «μπεμπέκα» των τριών τροχών τον δείχνουν με το δάχτυλο! Γιατί και αυτοί με τα τρίτροχά τους είναι έξω από τη μόδα των νεοελλήνων και χάθηκαν. Είναι θέμα κουλτούρας, πώς να το κάνουμε…
madeincreta.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Tο πρώτο τροχαίο στην Ελλάδα είχε... υπουργικό "άρωμα"
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Οι ανασφάλιστοι, πως θα πάρουν την σύνταξη του ΟΓΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
