2013-04-11 10:36:04
του Στέλιου Συρμόγλου
Η εσωτερική δύναμη μιας κοινωνίας φαίνεται, σύμφωνα με το λόγο του Νίτσε, από τα πόσα παράσιτα μπορεί να ανέχεται. Κι όταν τα παράσιτα είναι τόσα πολλά, όπως συμβαίνει στην ελληνική πραγματικότητα, τότε θέτουν σε δεινή δοκιμασία την αντοχή της κοινωνίας και υποσκάπτουν την υγεία της Για πολλά χρόνια, αλλά κυρίως την τελευταία τριετία, όλα αυτά τα παράσιτα της πολιτικής, ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης, έχουν εθίσει την κοινή γνώμη στις πιο βάναυσες παραβιάσεις κανόνων της αντικειμενικής κοινωνικής και πολιτικής ηθικής. Δεν έχουν απλώς οδηγήσει το λαό στις παρυφές του εθνικού ολέθρου, αλλά το χειρότερο είναι ότι έχουν μεταποιήσει την κοινωνία σε παρασιτική και προσπάθησαν να της δώσουν το δικό τους ύφος.
Και έχουμε το κοινωνικό φαινόμενο της μη αντίδρασης για ό,τι μεθοδεύεται σε βάρος των διαφόρων κοινωνικών ομάδων. Οι πολίτες, επί της ουσίας, δεν αντιδρούν. Γίνονται αμέτοχοι φιλοθεάμονες. Οι συνειδήσεις είναι μουδιασμένες. Δεν εξεγείρονται. Βέβαια, μόνο μια συνθετική ερμηνεία της ιστορίας, θα ήταν ικανή να προσεγγίσει τον πηρύνα της ψυχής και του πολιτισμού ενός λαόυ και να αποκαλύψει το βαθύτερο Είναι του και τη συμπεριφορά του, ιδίως στις κρίσιμες καμπές της εθνικής του ζωής.
Ομως, κανένας παράγων δεν επιδρά αποφασιστικότερα στην εξέλιξη και την πορεία του λαού, όσον οι πολιτικοί ηγέτες του, όταν μάλιστα ο λαός είναι ευσιγκίνητος και αψίκορος και βίαιος και εύπλαστος. Ο Καρλάιλ πίστευε πως η μεγαλοφυία είναι η δύναμη της ιστορίας. Οι πολλοί, οι μάζες, ακολουθούν τις οδηγίες των εξαιρετικών ανθρώπων, θα επισημάνει ο Ουίλιαμ Τζειμς. Οι λίγοι μεγάλοι σκέπτονται, οι άλλοι μιμούνται, ισχυρίζεται ο Τάρντ, ο οποίος επιπλέον διαπιστώνει ότι η ιστορία ενός λαού είναι ο πόλεμος ανάμεσα στις μετριότητες και στις σπουδαίες προσωπικότητες.
Η αλήθεια είναι, πάντως, ότι ο πολιτισμός και η αισθητική των πολιτικών ηγετών καθορίζουν και τον πολιτισμό της ψυχής ενός λαού. Και είναι οι πολιτικοί ηγέτες που με το πνεύμα τους και την αρετή τους γίνονται η μοίρα του λαού τους, ενώ με τις αποφάσεις τους μεταβάλλουν την πορεία τους και ανοίγουν σωτήριους ή ολέθριους δρόμους για το έθνος τους.
Τέτοιοι πολιτικοί είναι το πεπρωμένο της κοινωνίας. Οσοι έχουν υψηλό και γνήσιο δημοκρατικό φρόνημα και ενάρετη σεμνότητα, ασκούν την εξουσία κατά τρόπο που να μειώνει τη δική τους επίδραση και να απαγκιστρώνει τους πολλούς από τη δική τους εξάρτηση. Οι πραγματικοί ηγέτες θέλουν και επιδιώκουν τους πολλούς, το πλήθος, το λαό πεπαιδευμένο, υπέυθυνο, αφυπνισμένο και με ακονισμένη κοινωνική, πολιτική, γνωστική, ηθική και εθνική συνείδηση.
Οταν ένας λαός δοκιμάζεται και απελπίζεται, προδίδεται και εγκαταλείπεται, κακοδιοικείται και αδικείται, είναι δεδομένο ότι ύστερα από τις επανειλημμένες διαψεύσεις των ελπίδων του, να τρέπεται προς ένα άγριο ατομικισμό. Αυτό εν πολλοίς παρατηρείται σήμερα στην Ελλάδα. Ο “σώζων εαυτόν σωθήτω”, είναι το έμβλημα της ζωής πολλών Ελλήνων. Τους ισχυρούς ηθικούς του πόνους διαδέχθηκε η απόγνωση. Την απόγνωση η αδιαφορία. Την αδιαφορία η αναισθησία. Την αναισθησία η ανοσία. Την ανοσία η απάθεια. Μια κοινωνική συμπεριφορά πλασμένη κατά το ήθος των πολιτικών του “σωτήρων”…
Η…ολιγαρχική αντίληψη της τρικομματικής κυβέρνησης, με τον πρωθυπουργό της βουρβονικής νοοτροπίας και της εξουσιολαγνείας, συντηρούν ένα κράτος ασυνεπές και αυταρχικό. Ενα κράτος φτωχοποιημένο. Οπου ο νόμος από προστάτης του πολίτη και της πολιτείας, ενίοτε και για συγκυριακούς λόγους εξυπηρετεί τη …φαιδρότητα της πολιτικής. Η μνημονιακή πολιτική που εφαρμόζεται, όπως τέλος πάντων εφαρμόζεται, συνθέτει όλες τις προυποθέσεις της κοινωνικής αποσύνθεσης.
Οι πολιτικοί της περιορισμένης ευθύνης, της έλλειψης αυτοσυνείδησης και αυτογνωσίας το μόνο που επιδιώκουν είναι να ενσπείρουν τον πανικό στην κοινωνία. Και οι πολίτες να εθιστούν και να αρκούνται στα ψιχία της ισχνής ελπίδας. Και καταλήξαμε στο αδυσώπητο σήμερα. Στον κυκεώνα της κρίσης με ζοφερή κάθε προοπτική. Με παραπαίουσα τη σκέψη πρωθυπουργού και υπουργών, αλλά και εν πλήρη συγχύσει των περισσοτέρων πολιτικών της αντιπολίτευσης, που στο σύνολό τους σχεδόν επιδίδονται σε αθροίσματα μωρίας.
Και η Ελλάδα έχει περιπέσει σε μια εσωτερική αστοργία. Ξένοι και επίδοξοι ντόποιοι επιδρομείς προσπαθούν να “ρουφήξουν” όση ικμάδα διαθέτει. Μια ολόκληρη χώρα έχει γίνει εκτροφείο θηραμάτων και κυνηγών. Και οι πολίτες, με μουδιασμένες συνειδήσεις, άλλοτε έμπλεοι οργής, άλλοτε απογοήτευσης κι άλλοτε “παγιδευμένοι” στην προσδοκία που καλλιεργεί η κυβερνητική αυθαιρεσία, χάνουν τις πραγματικότητες, που διασφαλίζουν τη μόνη δυνατότητα πρόσβασης στην προοπτική.
Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν εντοπίζεται πια στο πιο κόμμα, στη ποια κυβερνητική συμμαχία, θα διαδεχθεί την πολιτική της φυγής. Δεν αναμένεται τίποτα ή σχεδόν τίποτα από τις αλληλοδιαδοχές. Είναι θέμα πολιτικής μεταλλαγής. Θέμα πολιτικών συνειδήσεων. Θέμα σεβασμού της λαικής φρόνησης. Θέμα αγάπης προς την πατρίδα. Θέμα αισθητικής στην πολιτική…Γιατί έτσι όπως διαμορφώθηκαν τα πράγματα στην Ελλάδα, με καπνούς χωρίς μάχες, οι μπόρες που έχουν ενσκύψει, θα διαλύσουν τους καπνούς σύντομα….Κι ας μην υπολογίζουν οι κρατούντες την καλοκαιρινή ραστώνη των Ελλήνων!… Και οι πολίτες, οι ευαπάτητοι πολίτες, ας μην επαφίενται οτι οι…μπόρες του καλοκαιριού δεν είναι τόσο συχνές και ισχυρές. Τα πιο ολέθρια τσουνάμια το καλοκαίρι εκδηλώνονται…
freepen.gr
Η εσωτερική δύναμη μιας κοινωνίας φαίνεται, σύμφωνα με το λόγο του Νίτσε, από τα πόσα παράσιτα μπορεί να ανέχεται. Κι όταν τα παράσιτα είναι τόσα πολλά, όπως συμβαίνει στην ελληνική πραγματικότητα, τότε θέτουν σε δεινή δοκιμασία την αντοχή της κοινωνίας και υποσκάπτουν την υγεία της Για πολλά χρόνια, αλλά κυρίως την τελευταία τριετία, όλα αυτά τα παράσιτα της πολιτικής, ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης, έχουν εθίσει την κοινή γνώμη στις πιο βάναυσες παραβιάσεις κανόνων της αντικειμενικής κοινωνικής και πολιτικής ηθικής. Δεν έχουν απλώς οδηγήσει το λαό στις παρυφές του εθνικού ολέθρου, αλλά το χειρότερο είναι ότι έχουν μεταποιήσει την κοινωνία σε παρασιτική και προσπάθησαν να της δώσουν το δικό τους ύφος.
Και έχουμε το κοινωνικό φαινόμενο της μη αντίδρασης για ό,τι μεθοδεύεται σε βάρος των διαφόρων κοινωνικών ομάδων. Οι πολίτες, επί της ουσίας, δεν αντιδρούν. Γίνονται αμέτοχοι φιλοθεάμονες. Οι συνειδήσεις είναι μουδιασμένες. Δεν εξεγείρονται. Βέβαια, μόνο μια συνθετική ερμηνεία της ιστορίας, θα ήταν ικανή να προσεγγίσει τον πηρύνα της ψυχής και του πολιτισμού ενός λαόυ και να αποκαλύψει το βαθύτερο Είναι του και τη συμπεριφορά του, ιδίως στις κρίσιμες καμπές της εθνικής του ζωής.
Ομως, κανένας παράγων δεν επιδρά αποφασιστικότερα στην εξέλιξη και την πορεία του λαού, όσον οι πολιτικοί ηγέτες του, όταν μάλιστα ο λαός είναι ευσιγκίνητος και αψίκορος και βίαιος και εύπλαστος. Ο Καρλάιλ πίστευε πως η μεγαλοφυία είναι η δύναμη της ιστορίας. Οι πολλοί, οι μάζες, ακολουθούν τις οδηγίες των εξαιρετικών ανθρώπων, θα επισημάνει ο Ουίλιαμ Τζειμς. Οι λίγοι μεγάλοι σκέπτονται, οι άλλοι μιμούνται, ισχυρίζεται ο Τάρντ, ο οποίος επιπλέον διαπιστώνει ότι η ιστορία ενός λαού είναι ο πόλεμος ανάμεσα στις μετριότητες και στις σπουδαίες προσωπικότητες.
Η αλήθεια είναι, πάντως, ότι ο πολιτισμός και η αισθητική των πολιτικών ηγετών καθορίζουν και τον πολιτισμό της ψυχής ενός λαού. Και είναι οι πολιτικοί ηγέτες που με το πνεύμα τους και την αρετή τους γίνονται η μοίρα του λαού τους, ενώ με τις αποφάσεις τους μεταβάλλουν την πορεία τους και ανοίγουν σωτήριους ή ολέθριους δρόμους για το έθνος τους.
Τέτοιοι πολιτικοί είναι το πεπρωμένο της κοινωνίας. Οσοι έχουν υψηλό και γνήσιο δημοκρατικό φρόνημα και ενάρετη σεμνότητα, ασκούν την εξουσία κατά τρόπο που να μειώνει τη δική τους επίδραση και να απαγκιστρώνει τους πολλούς από τη δική τους εξάρτηση. Οι πραγματικοί ηγέτες θέλουν και επιδιώκουν τους πολλούς, το πλήθος, το λαό πεπαιδευμένο, υπέυθυνο, αφυπνισμένο και με ακονισμένη κοινωνική, πολιτική, γνωστική, ηθική και εθνική συνείδηση.
Οταν ένας λαός δοκιμάζεται και απελπίζεται, προδίδεται και εγκαταλείπεται, κακοδιοικείται και αδικείται, είναι δεδομένο ότι ύστερα από τις επανειλημμένες διαψεύσεις των ελπίδων του, να τρέπεται προς ένα άγριο ατομικισμό. Αυτό εν πολλοίς παρατηρείται σήμερα στην Ελλάδα. Ο “σώζων εαυτόν σωθήτω”, είναι το έμβλημα της ζωής πολλών Ελλήνων. Τους ισχυρούς ηθικούς του πόνους διαδέχθηκε η απόγνωση. Την απόγνωση η αδιαφορία. Την αδιαφορία η αναισθησία. Την αναισθησία η ανοσία. Την ανοσία η απάθεια. Μια κοινωνική συμπεριφορά πλασμένη κατά το ήθος των πολιτικών του “σωτήρων”…
Η…ολιγαρχική αντίληψη της τρικομματικής κυβέρνησης, με τον πρωθυπουργό της βουρβονικής νοοτροπίας και της εξουσιολαγνείας, συντηρούν ένα κράτος ασυνεπές και αυταρχικό. Ενα κράτος φτωχοποιημένο. Οπου ο νόμος από προστάτης του πολίτη και της πολιτείας, ενίοτε και για συγκυριακούς λόγους εξυπηρετεί τη …φαιδρότητα της πολιτικής. Η μνημονιακή πολιτική που εφαρμόζεται, όπως τέλος πάντων εφαρμόζεται, συνθέτει όλες τις προυποθέσεις της κοινωνικής αποσύνθεσης.
Οι πολιτικοί της περιορισμένης ευθύνης, της έλλειψης αυτοσυνείδησης και αυτογνωσίας το μόνο που επιδιώκουν είναι να ενσπείρουν τον πανικό στην κοινωνία. Και οι πολίτες να εθιστούν και να αρκούνται στα ψιχία της ισχνής ελπίδας. Και καταλήξαμε στο αδυσώπητο σήμερα. Στον κυκεώνα της κρίσης με ζοφερή κάθε προοπτική. Με παραπαίουσα τη σκέψη πρωθυπουργού και υπουργών, αλλά και εν πλήρη συγχύσει των περισσοτέρων πολιτικών της αντιπολίτευσης, που στο σύνολό τους σχεδόν επιδίδονται σε αθροίσματα μωρίας.
Και η Ελλάδα έχει περιπέσει σε μια εσωτερική αστοργία. Ξένοι και επίδοξοι ντόποιοι επιδρομείς προσπαθούν να “ρουφήξουν” όση ικμάδα διαθέτει. Μια ολόκληρη χώρα έχει γίνει εκτροφείο θηραμάτων και κυνηγών. Και οι πολίτες, με μουδιασμένες συνειδήσεις, άλλοτε έμπλεοι οργής, άλλοτε απογοήτευσης κι άλλοτε “παγιδευμένοι” στην προσδοκία που καλλιεργεί η κυβερνητική αυθαιρεσία, χάνουν τις πραγματικότητες, που διασφαλίζουν τη μόνη δυνατότητα πρόσβασης στην προοπτική.
Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν εντοπίζεται πια στο πιο κόμμα, στη ποια κυβερνητική συμμαχία, θα διαδεχθεί την πολιτική της φυγής. Δεν αναμένεται τίποτα ή σχεδόν τίποτα από τις αλληλοδιαδοχές. Είναι θέμα πολιτικής μεταλλαγής. Θέμα πολιτικών συνειδήσεων. Θέμα σεβασμού της λαικής φρόνησης. Θέμα αγάπης προς την πατρίδα. Θέμα αισθητικής στην πολιτική…Γιατί έτσι όπως διαμορφώθηκαν τα πράγματα στην Ελλάδα, με καπνούς χωρίς μάχες, οι μπόρες που έχουν ενσκύψει, θα διαλύσουν τους καπνούς σύντομα….Κι ας μην υπολογίζουν οι κρατούντες την καλοκαιρινή ραστώνη των Ελλήνων!… Και οι πολίτες, οι ευαπάτητοι πολίτες, ας μην επαφίενται οτι οι…μπόρες του καλοκαιριού δεν είναι τόσο συχνές και ισχυρές. Τα πιο ολέθρια τσουνάμια το καλοκαίρι εκδηλώνονται…
freepen.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
