2013-04-11 11:06:03
«Δώσε μου τον έλεγχο των χρημάτων ενός έθνους και δεν με νοιάζει ποιος φτιάχνει τους νόμους» (Μάγιερ Άμσκελ Ρόθτσιλντ, 1744 –1812) Με αυτήν την απλή και σύντομη φράση ένας μεγαλοτραπεζίτης του 18ου αιώνα εξέφρασε με απόλυτη ενάργεια και εξοργιστική απλότητα την πραγματικότητα μέσα στην οποία ζει σήμερα όλος ο πλανήτης! Πολλές φορές ακούγοντας τον όρο παγκοσμιοποίηση αντιλαμβανόμαστε κάτι το απειλητικό και συνάμα συγκεχυμένο, ωστόσο απόμακρο από την καθημερινή μας πραγματικότητα. Είναι έτσι, όμως τα πράγματα;
Δεν είναι λίγες οι φορές εκείνες που αναρωτιώμαστε: Γιατί οι άνθρωποι παλιότερα ζούσαν με πιο αργούς -ανθρώπινους- ρυθμούς; Γιατί οικογένειες με ένα μισθό κατόρθωναν να σχηματίσουν μια μικρή περιουσία; Γιατί και πώς οι άνθρωποι μπορούσαν να ζήσουν με λιγότερα αγαθά; Γιατί σήμερα ενώ έχουμε την τελειότερη τεχνολογία παραγωγής και εξαυτής χαμηλότερο κόστος παραγωγής, η ζωή έγινε ακριβότερη και οι απαιτήσεις περισσότερες;
Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά υπάρχουν στα θεμέλια του παγκοσμίου οικονομικού συστήματος όπως έχει δομηθεί τεχνηέντως και συστηματικά.
Τα δομικά χαρακτηριστικά του συστήματος αυτού είναι τα ακόλουθα:
α. Άρση των κρατικών προστατευτισμών. Παλαιότερα, οι εισαγωγές ανταγωνιστικών των εγχωρίων προϊόντων επιβαρύνονταν με δασμούς και ίσως και φόρους (πολυτελείας κλπ). Με τον τρόπο αυτό τα κράτη διασφάλιζαν την μερική τους αυτάρκεια, δίνοντας κίνητρο στους πολίτες τους να αγοράζουν τα εγχώρια προϊόντα. Στα πλαίσια της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης έχουμε άρση όλων αυτών των προστατευτισμών, γεγονός που οδήγησε σε δυο τρομερά αποτελέσματα. Πρώτον, την διάλυση των ντόπιων επιχειρήσεων (που δεν αντέχουν πλέον τον ανταγωνισμό των φθηνών προϊόντων χωρών στις οποίες ισχύει εξαθλιωτική δουλοπαροικία – βλέπε Κίνα) ή την μετακίνηση των εταιρειών αυτών σε τέτοιες χώρες. Ως άμεσο αποτέλεσμα έρχεται η εκτίναξη της ανεργίας και η βύθιση του βιοτικού επιπέδου (οσονούπω). Δεύτερον, την εξωτερική εξάρτηση των περισσοτέρων χωρών από “συνάλλαγμα” (δηλ. παγκόσμιο χρήμα) για την επιβίωσή τους (εισαγωγές).
β. Παρά φύσιν υπερδιόγκωση του χρηματοπιστωτικού τομέα. Η αύξηση του επιχειρηματικού ανταγωνισμού οδήγησε μέσω του μάρκετινγκ στην τροφοδότηση της υπερκατανάλωσης. Σε συνδυασμό με την εξωτερική πιστωτική εξάρτηση των κρατών είχαμε ως αποτέλεσμα την ραγδαία αύξηση του δημοσίου και ιδιωτικού δανεισμού. Η δίψα για χρήμα έπρεπε να ικανοποιηθεί και εδώ έλαβαν την… σκυτάλη οι μεσάζοντες του χρήματος (τα… golden boys). Άνθρωποι και επιχειρήσεις (τράπεζες) που απλώς διένειμαν ως μεσάζοντες συνήθως ψεύτικο χρήμα (τίτλους) καρπωνόμενοι τεράστιες προμήθειες (ίσες με προϋπολογισμούς μικρών χωρών). Η εξάρτηση κατέστη τόσο μεγάλη που οι ίδιες οι τράπεζες μέσω θυγατρικών τους (οίκων αξιολόγησης) αποφασίζουν για το μέλλον, την υποβάθμιση ή αναβάθμιση χωρών. Οι συνθήκες του υψηλού ανταγωνισμού, είχαν ως αποτέλεσμα και την ώθηση των εταιρειών σε συγχωνεύσεις και εξαγορές, σε τρόπο ώστε ο παγκόσμιος πλούτος να συγκεντρώνεται σε λίγες πολυεθνικές εταιρείες.
γ. Παγκόσμιος έλεγχος της ροής χρήματος. Ποιος είναι όμως ο πραγματικά κερδισμένος της υπόθεσης αυτής; Αν οι μεσάζοντες του παγκοσμίου χρήματος υπήρξαν αρκετά κερδισμένοι (και ατιμώρητοι!), απείρως κερδισμένοι υπήρξαν οι εκδότες του παγκόσμιου χρήματος οι οποίοι ελέγχουν και τη ροή του. Ποιοι είναι αυτοί; Τα μέλη των Δ.Σ. των τραπεζών αυτών που εκδίδουν παγκόσμιο χρήμα, δηλαδή χρήμα που όλα τα κράτη δέχονται για τις περισσότερες συναλλαγές τους (βλ. δολλάριο). Στο σημείο αυτό αξίζει να γίνει μια επεξηγηματική εξιστόρηση. Στους δυο προηγούμενους αιώνες έλαβαν χώρα στα ισχυρότερα κράτη του αγγλοσαξονικού άξονα (Μ. Βρεταννία, ΗΠΑ) μεγάλες θεσμικές και… άθεσμες μάχες για τον έλεγχο του βασικότερου οργάνου άσκησης της νομισματικής πολιτικής: των Κεντρικών Τραπεζών. Από την μία υπήρχαν οι υποστηρικτές της οικονομικής ανεξαρτησίας των εθνών αυτών και από την άλλη οι καλά αμοιβόμενοι υποστηρικτές των διεθνών τραπεζιτών-εμπόρων χρήματος. Ποιος ο λόγος για τον οποίο ο πόλεμος των τραπεζιτών εστιάστηκε στις δυο αυτές χώρες; Απλούστατα, το οποιοδήποτε χρήμα (διεθνές ή εθνικό) απαιτεί την πολιτική επιβολή δια της οποίας θα γίνει αποδεκτό ως το μόνο (ή το κύριο) μέσο συναλλαγών. Ωστόσο η πολιτική επιβολή απαιτεί και την αρμόζουσα πολιτικο-στρατιωτική ισχύ για να την εφαρμόσει και αυτήν τη διέθετε σε παγκόσμια κλίμακα η Μ. Βρετανία ως τα τέλη του μεσοπολέμου και οι ΗΠΑ μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Νικητές του πολέμου των κεντρικών τραπεζών αναδείχθηκαν οι έμποροι χρήματος, με αποτέλεσμα τόσο η Τράπεζα της Αγγλίας όσο και η Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ, με ειδικούς νόμους (Federal Reserve Act) να καταστούν πλέον ιδιωτικές και να διοικούνται από Δ.Σ. στα οποία πλειοψηφία έχουν οι διεθνείς τραπεζίτες. Επιπρόσθετα και στο πλαίσιο αυτό, κάθε άλλη κεντρική τράπεζα περιφερειακών μικρών χωρών αναγεννήθηκε ως κλώνος των δύο αυτών τραπεζών με το ίδιο ακριβώς καθεστώς. Αυτό ισχύει και για τη δική μας Τράπεζα της Ελλάδος η οποία ιδρύθηκε το 1927 και αντικατέστησε την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος.
δ. Οικονομική κρίση. Οι ελέγχοντες την παγκόσμια ροή του χρήματος -και δι᾿αυτού και τις κυβερνήσεις- έκαναν κατά κοινή ομολογία τα “στραβά μάτια” στο φαινόμενο της στρεβλής διόγκωσης του πιστωτικού τομέα και το άφησαν να εξελιχθεί. Γιατί; Για δυο απλούς λόγους. Πρώτον, γιατί κέρδιζαν και οι ίδιοι βραχυπρόθεσμα από την επίταση του πιστωτικού πυρετού. Δεύτερον, διότι μόλις το σαθρό αυτό οικοδόμημα σωριάστηκε, έκλεισαν τις στρόφιγγες και όλοι έμειναν με τις εκκρεμείς υποχρεώσεις τους και την δίψα για χρήμα, όπως ο ηρωϊνομανής χωρίς τη δόση του. Τώρα όλοι- ιδιώτες και κράτη- θα αναζητήσουν άμεσα ή έμμεσα τον σωτήρα τους στους εκδότες και ελεγκτές του παγκοσμίου χρήματος. Και τι θα δώσουν αντί της σωτηρίας αυτής; Μα πολύ απλά, την πολιτική τους ελευθερία και την εθνική τους ανεξαρτησία! Καλή παγκοσμιοποίηση!
koinonikianatoli.wordpress.com
Δεν είναι λίγες οι φορές εκείνες που αναρωτιώμαστε: Γιατί οι άνθρωποι παλιότερα ζούσαν με πιο αργούς -ανθρώπινους- ρυθμούς; Γιατί οικογένειες με ένα μισθό κατόρθωναν να σχηματίσουν μια μικρή περιουσία; Γιατί και πώς οι άνθρωποι μπορούσαν να ζήσουν με λιγότερα αγαθά; Γιατί σήμερα ενώ έχουμε την τελειότερη τεχνολογία παραγωγής και εξαυτής χαμηλότερο κόστος παραγωγής, η ζωή έγινε ακριβότερη και οι απαιτήσεις περισσότερες;
Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά υπάρχουν στα θεμέλια του παγκοσμίου οικονομικού συστήματος όπως έχει δομηθεί τεχνηέντως και συστηματικά.
Τα δομικά χαρακτηριστικά του συστήματος αυτού είναι τα ακόλουθα:
α. Άρση των κρατικών προστατευτισμών. Παλαιότερα, οι εισαγωγές ανταγωνιστικών των εγχωρίων προϊόντων επιβαρύνονταν με δασμούς και ίσως και φόρους (πολυτελείας κλπ). Με τον τρόπο αυτό τα κράτη διασφάλιζαν την μερική τους αυτάρκεια, δίνοντας κίνητρο στους πολίτες τους να αγοράζουν τα εγχώρια προϊόντα. Στα πλαίσια της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης έχουμε άρση όλων αυτών των προστατευτισμών, γεγονός που οδήγησε σε δυο τρομερά αποτελέσματα. Πρώτον, την διάλυση των ντόπιων επιχειρήσεων (που δεν αντέχουν πλέον τον ανταγωνισμό των φθηνών προϊόντων χωρών στις οποίες ισχύει εξαθλιωτική δουλοπαροικία – βλέπε Κίνα) ή την μετακίνηση των εταιρειών αυτών σε τέτοιες χώρες. Ως άμεσο αποτέλεσμα έρχεται η εκτίναξη της ανεργίας και η βύθιση του βιοτικού επιπέδου (οσονούπω). Δεύτερον, την εξωτερική εξάρτηση των περισσοτέρων χωρών από “συνάλλαγμα” (δηλ. παγκόσμιο χρήμα) για την επιβίωσή τους (εισαγωγές).
β. Παρά φύσιν υπερδιόγκωση του χρηματοπιστωτικού τομέα. Η αύξηση του επιχειρηματικού ανταγωνισμού οδήγησε μέσω του μάρκετινγκ στην τροφοδότηση της υπερκατανάλωσης. Σε συνδυασμό με την εξωτερική πιστωτική εξάρτηση των κρατών είχαμε ως αποτέλεσμα την ραγδαία αύξηση του δημοσίου και ιδιωτικού δανεισμού. Η δίψα για χρήμα έπρεπε να ικανοποιηθεί και εδώ έλαβαν την… σκυτάλη οι μεσάζοντες του χρήματος (τα… golden boys). Άνθρωποι και επιχειρήσεις (τράπεζες) που απλώς διένειμαν ως μεσάζοντες συνήθως ψεύτικο χρήμα (τίτλους) καρπωνόμενοι τεράστιες προμήθειες (ίσες με προϋπολογισμούς μικρών χωρών). Η εξάρτηση κατέστη τόσο μεγάλη που οι ίδιες οι τράπεζες μέσω θυγατρικών τους (οίκων αξιολόγησης) αποφασίζουν για το μέλλον, την υποβάθμιση ή αναβάθμιση χωρών. Οι συνθήκες του υψηλού ανταγωνισμού, είχαν ως αποτέλεσμα και την ώθηση των εταιρειών σε συγχωνεύσεις και εξαγορές, σε τρόπο ώστε ο παγκόσμιος πλούτος να συγκεντρώνεται σε λίγες πολυεθνικές εταιρείες.
γ. Παγκόσμιος έλεγχος της ροής χρήματος. Ποιος είναι όμως ο πραγματικά κερδισμένος της υπόθεσης αυτής; Αν οι μεσάζοντες του παγκοσμίου χρήματος υπήρξαν αρκετά κερδισμένοι (και ατιμώρητοι!), απείρως κερδισμένοι υπήρξαν οι εκδότες του παγκόσμιου χρήματος οι οποίοι ελέγχουν και τη ροή του. Ποιοι είναι αυτοί; Τα μέλη των Δ.Σ. των τραπεζών αυτών που εκδίδουν παγκόσμιο χρήμα, δηλαδή χρήμα που όλα τα κράτη δέχονται για τις περισσότερες συναλλαγές τους (βλ. δολλάριο). Στο σημείο αυτό αξίζει να γίνει μια επεξηγηματική εξιστόρηση. Στους δυο προηγούμενους αιώνες έλαβαν χώρα στα ισχυρότερα κράτη του αγγλοσαξονικού άξονα (Μ. Βρεταννία, ΗΠΑ) μεγάλες θεσμικές και… άθεσμες μάχες για τον έλεγχο του βασικότερου οργάνου άσκησης της νομισματικής πολιτικής: των Κεντρικών Τραπεζών. Από την μία υπήρχαν οι υποστηρικτές της οικονομικής ανεξαρτησίας των εθνών αυτών και από την άλλη οι καλά αμοιβόμενοι υποστηρικτές των διεθνών τραπεζιτών-εμπόρων χρήματος. Ποιος ο λόγος για τον οποίο ο πόλεμος των τραπεζιτών εστιάστηκε στις δυο αυτές χώρες; Απλούστατα, το οποιοδήποτε χρήμα (διεθνές ή εθνικό) απαιτεί την πολιτική επιβολή δια της οποίας θα γίνει αποδεκτό ως το μόνο (ή το κύριο) μέσο συναλλαγών. Ωστόσο η πολιτική επιβολή απαιτεί και την αρμόζουσα πολιτικο-στρατιωτική ισχύ για να την εφαρμόσει και αυτήν τη διέθετε σε παγκόσμια κλίμακα η Μ. Βρετανία ως τα τέλη του μεσοπολέμου και οι ΗΠΑ μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Νικητές του πολέμου των κεντρικών τραπεζών αναδείχθηκαν οι έμποροι χρήματος, με αποτέλεσμα τόσο η Τράπεζα της Αγγλίας όσο και η Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ, με ειδικούς νόμους (Federal Reserve Act) να καταστούν πλέον ιδιωτικές και να διοικούνται από Δ.Σ. στα οποία πλειοψηφία έχουν οι διεθνείς τραπεζίτες. Επιπρόσθετα και στο πλαίσιο αυτό, κάθε άλλη κεντρική τράπεζα περιφερειακών μικρών χωρών αναγεννήθηκε ως κλώνος των δύο αυτών τραπεζών με το ίδιο ακριβώς καθεστώς. Αυτό ισχύει και για τη δική μας Τράπεζα της Ελλάδος η οποία ιδρύθηκε το 1927 και αντικατέστησε την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος.
δ. Οικονομική κρίση. Οι ελέγχοντες την παγκόσμια ροή του χρήματος -και δι᾿αυτού και τις κυβερνήσεις- έκαναν κατά κοινή ομολογία τα “στραβά μάτια” στο φαινόμενο της στρεβλής διόγκωσης του πιστωτικού τομέα και το άφησαν να εξελιχθεί. Γιατί; Για δυο απλούς λόγους. Πρώτον, γιατί κέρδιζαν και οι ίδιοι βραχυπρόθεσμα από την επίταση του πιστωτικού πυρετού. Δεύτερον, διότι μόλις το σαθρό αυτό οικοδόμημα σωριάστηκε, έκλεισαν τις στρόφιγγες και όλοι έμειναν με τις εκκρεμείς υποχρεώσεις τους και την δίψα για χρήμα, όπως ο ηρωϊνομανής χωρίς τη δόση του. Τώρα όλοι- ιδιώτες και κράτη- θα αναζητήσουν άμεσα ή έμμεσα τον σωτήρα τους στους εκδότες και ελεγκτές του παγκοσμίου χρήματος. Και τι θα δώσουν αντί της σωτηρίας αυτής; Μα πολύ απλά, την πολιτική τους ελευθερία και την εθνική τους ανεξαρτησία! Καλή παγκοσμιοποίηση!
koinonikianatoli.wordpress.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΣΚΑΟΥΤΕΡ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΤΟ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Γ. Μαυρανάνης: Σε λίγες μέρες ο μειωμένος φόρος ακινήτων
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
