2013-04-13 13:18:23
Ο Μάνος Μίχαλος γράφει για την ΟΜΑΔΙΚΗ νίκη του Ολυμπιακού, υπογραμμίζει ότι η κατάσταση συνιστά ψυχραιμία και σημειώνει πως οι δύο νίκες είναι αρκετές για να περάσει το μήνυμα ότι οι πρωταθλητές Ευρώπης δεν διαλύθηκαν ποτέ, αλλά όχι ικανές για να τους στείλουν να υπερασπιστούν τον τίτλο τους. Χρειάζονται άλλη μία
Το 2-0 δεν απαιτεί ενθουσιασμό, αλλά αντίθετα συνιστά ψυχραιμία. Ειδικότερα, όταν έχει έρθει με δύο νίκες, η μία πιο “αποτελεσματική” από την άλλη, κάτι το οποίο δεν εξηγείται ούτε με τη διαφορά των 19 πόντων με την οποία νίκησε για παράδειγμα ο Ολυμπιακός στο δεύτερο ματς με τους Τούρκους, αλλά με την επάναληψη, τη συνέπεια δηλαδή, με την οποία κράτησε την Εφές ακόμη πιο χαμηλά σε σκορ.
Γιατί, ακόμη περισσότερο σε νοκ άουτ ματς, η άμυνα μπορεί να σου βάλει τις βάσεις για να πετύχεις το στόχο σου. Όταν κάθε δεκάλεπτο είναι και ένα βήμα πιο κοντά στον τερματισμό (το Φάιναλ Φορ), τότε το αν εσύ θα εντυπωσιάσεις, έχει μικρότερη σημασία από το πόσο θα εμποδίσεις τον αντίπαλο να θέσει σε εφαρμογή τα όποια σχέδια έχει
. Οι προπονητικές παρτίδες που παίζονται σε αυτούς τους αγώνες, με τα τρικ, τα κρυμμένα χαρτιά (τα οποία είναι δύσκολο να κρατήσεις κρυφά, γιατί σε ξέρουν και τους ξέρεις) είναι πολύ σκληρές και αυτός που τις κερδίζει, δεν κάνει απλή δουλειά.
Αυτό, ισχύει και για τη σειρά του Παναθηναϊκού όπου ο Αργύρης Πεδουλάκης έκανε τα πάντα σωστά στη Βαρκελώνη και για τη σειρά του Ολυμπιακού, όπου ο Γιώργος Μπαρτζώκας πέτυχε το σημαντικότερο, πρώτο στόχο του: κράτησε την έδρα των ερυθρολεύκων ανέπαφη, άρα και το φρόνημα της ομάδας σε πολύ υψηλό επίπεδο, ενόψει των παιχνιδιών στην Πόλη. Άλλωστε, τα ματς στην Τουρκία δεν θα μοιάζουν με αυτά του ΣΕΦ, ειδικά στην τακτική.
Η Εφές θα σταματήσει να προσπαθεί να κοιμίσει μάταια τον Ολυμπιακό, παίζοντας στατικές ζώνες χωρίς ουσία, θα ανεβάσει την άμυνά της και θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί το οποιοδήποτε χαλαρό παραθυράκι που μπορεί να βρει ανοιχτό στο μυαλό των παικτών του Γιώργου Μπαρτζώκα. Αυτό το τελευταίο είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι που πρέπει να προετοιμάσει καλά ο Έλληνας προπονητής για το παιχνίδι της Τετάρτης. Άλλωστε, τα ματσαρίσματα, τις καλές πεντάδες και τα σχήματα δείχνει να τα έχει βρει από τη Χίμκι και μετά, ένα κομβικό ματς από το οποίο κι έπειτα ο Ολυμπιακός έχει όλους τους παίκτες στη διάθεσή του, χωρίς προβλήματα.
Έτσι, με την ομάδα να βρίσκει ρυθμό, τον καθένα να παίζει το ρόλο του (και όχι κάτι άλλο, όπως συνέβαινε στο μεσοδιάστημα της σεζόν) και την ενέργεια να μεταφράζεται σε πιο γρήγορο τέμπο, συγκέντρωση στην άμυνα, ένταση σε αντιμετωπίσεις, ριμπάουντ και transition παιχνίδι, τα πράγματα κυλούν για τον Ολυμπιακό αντίθετα από ό,τι περίμενε αν όχι η πλειοψηφία, αλλά σίγουρα ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του κόσμου, όχι μόνο από την πλευρά των ερυθρολεύκων, αλλά και από αυτή των αντιπάλων του.
Και επιτρέψτε μου να μην σταθώ σε κανέναν παίκτη ξεχωριστά, για αυτό το παιχνίδι, καθώς μπορεί να έπαιξαν καλά παίκτες που έδειχναν ντεφορμαρισμένοι (Άντιτς) και άλλοι που το κάνουν όλη τη χρονιά (Χάινς), αλλά το 2-0 του Ολυμπιακού ήταν ένα απολύτως ομαδικό γκολ. Όλοι μαζί πήγαν στο ριμπάουντ και μάζεψαν συνολικά 45, όλοι μαζί συνετέλεσαν στις 17 ασίστ, όλοι μαζί έμειναν συγκεντρωμένοι και υπέπεσαν μόλις σε 8 λάθη. Αυτές οι νίκες έρχονται από το σύνολο. Οι άλλες, όπως της Τετάρτης απαιτούν και έναν παίκτη (π.χ. τον Πρίντεζη στην προκειμένη περίπτωση), για να βγάλει το φίδι από την τρύπα ή για να το θέσω πιο σωστά, να βάλει την μπάλα στην τρύπα.
Τέλος, όμως οι πανηγυρισμοί, γιατί τίποτα απολύτως δεν έγινε. Το 2-0 δεν φτάνει ούτε για βόλτα στο Σούνιο (ειδικά όταν ανατρέπεται σε στέλνει Σούνιο για να πέσεις), οπότε το Λονδίνο, τα ταξίδια και τα εισιτήρια ας μείνουν εκεί που είναι, καθώς το να ενθουσιάζεται ο κόσμος είναι κάτι αναμενόμενο και θεμιτό, το να σκέφτεται η ομάδα το Μπιγκ Μπεν και τα κόκκινα λεωφορεία είναι κάτι το απαγορευτικό. Βέβαια, κανείς από τους ερυθρόλευκους δεν δείχνει να βρίσκεται σε άλλη διάσταση. Προπονητής και παίκτες σε κοινή γραμμή και με ίδια φιλοσοφία παίζουν κάθε ματς ξεχωριστά (και όσο κι αν ακούγεται κλισέ, στην περίπτωση του Μπαρτζώκα πρόκειται για πραγματική εμμονή με τη συγκεκριμένη φιλοσοφία) και δεν ονειρεύονται ημιτελικούς.
Η ηρεμία είναι το πιο σημαντικό προσόν αυτή τη στιγμή. Ψυχική, σωματική, εγκεφαλική. Αν εσείς κι εμείς “κουραστήκαμε” να βλέπουμε κάθε μέρα έναν προημιτελικό, σκεφτείτε αυτούς που καλούνται να τους νικήσουν κιόλας. Δεν είναι εύκολο, οπότε απολαύστε ένα ωραίο σαββατοκύριακο και από βδομάδα όλοι εδώ θα είμαστε. Θα έχουμε πολλά να πούμε, να ‘στε σίγουροι...
πηγή: sport24.gr
Το 2-0 δεν απαιτεί ενθουσιασμό, αλλά αντίθετα συνιστά ψυχραιμία. Ειδικότερα, όταν έχει έρθει με δύο νίκες, η μία πιο “αποτελεσματική” από την άλλη, κάτι το οποίο δεν εξηγείται ούτε με τη διαφορά των 19 πόντων με την οποία νίκησε για παράδειγμα ο Ολυμπιακός στο δεύτερο ματς με τους Τούρκους, αλλά με την επάναληψη, τη συνέπεια δηλαδή, με την οποία κράτησε την Εφές ακόμη πιο χαμηλά σε σκορ.
Γιατί, ακόμη περισσότερο σε νοκ άουτ ματς, η άμυνα μπορεί να σου βάλει τις βάσεις για να πετύχεις το στόχο σου. Όταν κάθε δεκάλεπτο είναι και ένα βήμα πιο κοντά στον τερματισμό (το Φάιναλ Φορ), τότε το αν εσύ θα εντυπωσιάσεις, έχει μικρότερη σημασία από το πόσο θα εμποδίσεις τον αντίπαλο να θέσει σε εφαρμογή τα όποια σχέδια έχει
Αυτό, ισχύει και για τη σειρά του Παναθηναϊκού όπου ο Αργύρης Πεδουλάκης έκανε τα πάντα σωστά στη Βαρκελώνη και για τη σειρά του Ολυμπιακού, όπου ο Γιώργος Μπαρτζώκας πέτυχε το σημαντικότερο, πρώτο στόχο του: κράτησε την έδρα των ερυθρολεύκων ανέπαφη, άρα και το φρόνημα της ομάδας σε πολύ υψηλό επίπεδο, ενόψει των παιχνιδιών στην Πόλη. Άλλωστε, τα ματς στην Τουρκία δεν θα μοιάζουν με αυτά του ΣΕΦ, ειδικά στην τακτική.
Η Εφές θα σταματήσει να προσπαθεί να κοιμίσει μάταια τον Ολυμπιακό, παίζοντας στατικές ζώνες χωρίς ουσία, θα ανεβάσει την άμυνά της και θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί το οποιοδήποτε χαλαρό παραθυράκι που μπορεί να βρει ανοιχτό στο μυαλό των παικτών του Γιώργου Μπαρτζώκα. Αυτό το τελευταίο είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι που πρέπει να προετοιμάσει καλά ο Έλληνας προπονητής για το παιχνίδι της Τετάρτης. Άλλωστε, τα ματσαρίσματα, τις καλές πεντάδες και τα σχήματα δείχνει να τα έχει βρει από τη Χίμκι και μετά, ένα κομβικό ματς από το οποίο κι έπειτα ο Ολυμπιακός έχει όλους τους παίκτες στη διάθεσή του, χωρίς προβλήματα.
Έτσι, με την ομάδα να βρίσκει ρυθμό, τον καθένα να παίζει το ρόλο του (και όχι κάτι άλλο, όπως συνέβαινε στο μεσοδιάστημα της σεζόν) και την ενέργεια να μεταφράζεται σε πιο γρήγορο τέμπο, συγκέντρωση στην άμυνα, ένταση σε αντιμετωπίσεις, ριμπάουντ και transition παιχνίδι, τα πράγματα κυλούν για τον Ολυμπιακό αντίθετα από ό,τι περίμενε αν όχι η πλειοψηφία, αλλά σίγουρα ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του κόσμου, όχι μόνο από την πλευρά των ερυθρολεύκων, αλλά και από αυτή των αντιπάλων του.
Και επιτρέψτε μου να μην σταθώ σε κανέναν παίκτη ξεχωριστά, για αυτό το παιχνίδι, καθώς μπορεί να έπαιξαν καλά παίκτες που έδειχναν ντεφορμαρισμένοι (Άντιτς) και άλλοι που το κάνουν όλη τη χρονιά (Χάινς), αλλά το 2-0 του Ολυμπιακού ήταν ένα απολύτως ομαδικό γκολ. Όλοι μαζί πήγαν στο ριμπάουντ και μάζεψαν συνολικά 45, όλοι μαζί συνετέλεσαν στις 17 ασίστ, όλοι μαζί έμειναν συγκεντρωμένοι και υπέπεσαν μόλις σε 8 λάθη. Αυτές οι νίκες έρχονται από το σύνολο. Οι άλλες, όπως της Τετάρτης απαιτούν και έναν παίκτη (π.χ. τον Πρίντεζη στην προκειμένη περίπτωση), για να βγάλει το φίδι από την τρύπα ή για να το θέσω πιο σωστά, να βάλει την μπάλα στην τρύπα.
Τέλος, όμως οι πανηγυρισμοί, γιατί τίποτα απολύτως δεν έγινε. Το 2-0 δεν φτάνει ούτε για βόλτα στο Σούνιο (ειδικά όταν ανατρέπεται σε στέλνει Σούνιο για να πέσεις), οπότε το Λονδίνο, τα ταξίδια και τα εισιτήρια ας μείνουν εκεί που είναι, καθώς το να ενθουσιάζεται ο κόσμος είναι κάτι αναμενόμενο και θεμιτό, το να σκέφτεται η ομάδα το Μπιγκ Μπεν και τα κόκκινα λεωφορεία είναι κάτι το απαγορευτικό. Βέβαια, κανείς από τους ερυθρόλευκους δεν δείχνει να βρίσκεται σε άλλη διάσταση. Προπονητής και παίκτες σε κοινή γραμμή και με ίδια φιλοσοφία παίζουν κάθε ματς ξεχωριστά (και όσο κι αν ακούγεται κλισέ, στην περίπτωση του Μπαρτζώκα πρόκειται για πραγματική εμμονή με τη συγκεκριμένη φιλοσοφία) και δεν ονειρεύονται ημιτελικούς.
Η ηρεμία είναι το πιο σημαντικό προσόν αυτή τη στιγμή. Ψυχική, σωματική, εγκεφαλική. Αν εσείς κι εμείς “κουραστήκαμε” να βλέπουμε κάθε μέρα έναν προημιτελικό, σκεφτείτε αυτούς που καλούνται να τους νικήσουν κιόλας. Δεν είναι εύκολο, οπότε απολαύστε ένα ωραίο σαββατοκύριακο και από βδομάδα όλοι εδώ θα είμαστε. Θα έχουμε πολλά να πούμε, να ‘στε σίγουροι...
πηγή: sport24.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μπαρόζο: Δίκαιο το αίτημα αύξησης των κονδυλίων για την Κύπρο
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πάρτι στο Ανφιλντ για τον θάνατο της Θάτσερ!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
