Σε δυο επίπεδα συνεχίζει να κινείται η στρατηγική προσέγγιση και ο αυτοπροσδιορισμός της Γερμανίας, κατά τη διάρκεια της κρίσης χρέους της ευρωζώνης, που εξελίσσεται σε παράμετρο ευημερίας και… πλουτισμού για το Βερολίνο, εις βάρος φυσικά των υπόλοιπων κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οικονομίες των οποίων δυσκολεύεται να ορθώσουν τείχη επαρκούς αντίστασης στις επιδρομές των αγορών και των κερδοσκόπων.
Απ’ τη μια, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ως… προχωρημένη μετενσάρκωση του Μέτερνιχ, διαμορφώνει εγκαίρως ένα συμμαχικό μέτωπο με τις χώρες-δορυφόρους του Βερολίνου, πριν από σημαντικές συνόδους κορυφής ή συμβούλια Eurogroup, προκειμένου να προκύπτουν αποφάσεις που κάθε φορά είναι κατώτερες των περιστάσεων. Με πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα, την πρόσφατη απόφαση για ενίσχυση των ταμειακών αποθεμάτων του EFSF και του ESM, μόλις στα 800 δισεκατομμύρια ευρώ, την ώρα που οι αγορές θεωρούσαν… αστείο, κάθε ποσό το οποίο δεν θα προσπερνούσε το 1 τρισεκατομμύριο ευρώ.
Απ’ την άλλη, η Γερμανία διαρρέει συγκροτημένο και λεπτομερές σχέδιο για τη συγκρότηση «ανεξάρτητης επιτροπής ειδικών», υπό την επίβλεψη της οποίας θα τεθούν τα δημόσια οικονομικά των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στις αρμοδιότητες της συγκεκριμένης επιτροπής θα ανήκουν η επίβλεψη των προϋπολογισμών των κρατών-μελών της ευρωζώνης και ευρύτερα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και η επισήμανση ασυνήθιστων εξελίξεων, ικανών να οδηγήσουν σε κρίση.
Ουσιαστικά, το Βερολίνο εγκαταλείπει τα προσχήματα, και, επιμένοντας στη μυωπική προσέγγιση της κρίσης χρέους της ευρωζώνης, ως αντιμετωπίσιμη μονάχα μέσω από πολιτικές δημοσιονομικής λιτότητας και πειθαρχίας, στα όρια της κοινωνικής ασφυξίας, δείχνει ότι είναι αποφασισμένο να μην αφήσει περιθώρια… στατιστικού λάθους για το μέλλον. Θέλει να ελέγξει το σύνολο της διαδικασίας διακυβέρνησης, στο σκέλος των δημοσιονομικών μεγεθών. Επομένως, συνολικά στο πως αυτοπροσδιορίζεται ένα σύγχρονο κράτος.
Ενδεικτικό της απάθειας με την οποία προσεγγίζει η Γερμανία τις εξελίξεις σε επίπεδο ευρωπαϊκών κοινωνιών, είναι το γεγονός ότι η Άνγκελα Μέρκελ επιχειρεί να ανοίξει δίαυλο επικοινωνίας με τον Φρανσουά Ολάντ, τον επικρατέστερο επόμενο Πρόεδρο της Γαλλίας. Όχι για να συζητήσει μαζί του το ενδεχόμενο αλλαγών στο Δημοσιονομικό Σύμφωνο. Αλλά για να τον υποχρεώσει να… ξεχάσει τέτοιες σκέψεις.
