2013-04-15 11:07:45
Γράφει ο Σταύρος Λυγερός
ΟΠΩΣ ΑΝΑΜΕΝΟΤΑΝ, τελικώς οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι κατέληξαν σ’ έναν συμβιβασμό για το χαράτσι, αν και τον τελικό λόγο θα τον έχει η τρόικα. Δεν είναι η πρώτη φορά που η ΔΗΜΑΡ προκαλεί πολιτικό ζήτημα, αρνούμενη να συμφωνήσει με κάποιο επιμέρους μέτρο. Συνήθως ανεβάζει πολύ τους τόνους, επιτυγχάνει κάποιες μικροαλλαγές ώστε να έχει φύλλο συκής και στη συνέχεια βεβαίως προσαρμόζεται. Στην πραγματικότητα, επιζητά απεγνωσμένα μία διαπραγματευτική «νίκη» για να την πουλήσει στους ψηφοφόρους.
Πρόκειται για μία τακτική στην οποία ταιριάζει πολύ η ρήση «καταπίνουν την κάμηλο και διυλίζουν τον κώνωπα». Η ΔΗΜΑΡ έχει ζωτική ανάγκη να εμφανίζεται σαν το κόμμα που εντός του κυβερνητικού συνασπισμού αγωνίζεται για την κατά το δυνατόν προστασία των εισοδηματικά αδύναμων στρωμάτων. Ελπίζει ότι με τα «εντός, εκτός και επί τα αυτά» θα εξισορροπήσει το κόστος από το γεγονός ότι συμμετέχει στην κυβέρνηση Σαμαρά και συνυπογράφει την πολιτική του μνημονίου.
Μπορεί το κόμμα του Κουβέλη να μην είναι σε θέση ούτε να απειλήσει την κυβερνητική αυτοδυναμία, αλλά από πολιτικής απόψεως παίζει κομβικό ρόλο. Κι αυτό επειδή η όποια διαφοροποίησή του ασκεί πίεση στο κόμμα του Βενιζέλου και επηρεάζει τη στάση του. Η ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ δεν είναι απλώς όμορα κόμματα. Στο εκλογικό επίπεδο είναι σ’ έναν βαθμό συγκοινωνούντα δοχεία. Για την ακρίβεια, η βασική ροή ψηφοφόρων είναι από το ΠΑΣΟΚ προς τη ΔΗΜΑΡ.
Οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν ότι το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να αιμορραγεί εκλογικά. Δεν θα μπορούσε να συμβεί και αλλιώς. Πρώτον, επειδή ως κυβέρνηση εγκλώβισε την οικονομία και την κοινωνία στο μνημόνιο και κατ’ επέκτασιν στον φαύλο κύκλο της ύφεσης. Δεύτερον, επειδή ο σημερινός αρχηγός του έχει και προσωπικά ταυτισθεί όχι μόνο με την επιβολή επώδυνων μέτρων, αλλά και με αλαζονική ρητορική. Το ΠΑΣΟΚ αναζητά σανίδα σωτηρίας, προτείνοντας στη ΔΗΜΑΡ τη συγκρότηση μίας νέας σοσιαλδημοκρατικής παράταξης. Ο Κουβέλης δεν ανταποκρίνεται, επειδή δικαιολογημένα δεν επιθυμεί να ταυτισθεί με τις πολλές πολιτικές και ηθικές αμαρτίες που κουβαλάει ο Βενιζέλος και το κόμμα του. Ενας δεύτερος λόγος είναι ότι η ΔΗΜΑΡ δεν έχει αποκλείσει το ενδεχόμενο μελλοντικά να συνεργασθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Με άλλα λόγια, διατηρεί για τον εαυτό της τον ρόλο του ενδιάμεσου κόμματος που μπορεί να συνεργάζεται κυβερνητικά με εκατέρωθεν δυνάμεις. Αντιθέτως, το ΠΑΣΟΚ, ως αμιγώς μνημονιακό κόμμα, αλλά και λόγω της προσωπικής βεντέτας του Βενιζέλου με τον ΣΥΡΙΖΑ, έχει στην πράξη μετατραπεί σε δορυφόρο της Ν.Δ.
Οι τριβές στο τρίγωνο Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ δημιουργεί την εντύπωση ασταθούς ισορροπίας, αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Κανένας από τους τρεις εταίρους δεν θέλει να θέσει σε κίνδυνο την κυβέρνηση. Γι’ αυτό και οι κατά καιρούς διαφωνίες είναι πολιτικά αβαθείς, γεγονός που προσδίδει ευστάθεια στον κυβερνητικό συνασπισμό. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση Σαμαρά δεν πρόκειται να ανατραπεί από τις εσωτερικές αντιθέσεις της.
Μόνο εκτεταμένες κοινωνικές αντιδράσεις μπορούν να προκαλέσουν πραγματικά ρήγματα στον χώρο της συμπολίτευσης. Διαφορετικά, η κυβέρνηση θα συνεχίσει να πορεύεται όπως πορεύεται. Ειδικά όσο η αξιωματική αντιπολίτευση συνεχίζει να μην κεφαλαιοποιεί πολιτικοεκλογικά τη δεδομένη φθορά των κυβερνώντων. Η κύρια αιτία είναι ότι δεν δίνει πειστική απάντηση στο κομβικό ζήτημα της σχέσης με την ευρωζώνη.
…η αχίλλειος πτέρνα του ΣΥΡΙΖΑ
ΓΙΑ ΠΡΟΦΑΝΕΙΣ ΛΟΓΟΥΣ, τόσο το ευρωιερατείο όσο και η εγχώρια παράταξη του μνημονίου ταυτίζουν την παραμονή στην ευρωζώνη με την απαρέγκλιτη εφαρμογή των εντολών της τρόικας. Ο ΣΥΡΙΖΑ επαγγέλλεται τον απεγκλωβισμό από το μνημόνιο, αλλά δεν δίνει πειστική απάντηση στο ερώτημα τι θα συμβεί μετά. Ο Τσίπρας ισχυρίζεται ότι, επειδή η Ελλάδα παραμένει συστημικός κίνδυνος, το ευρωιερατείο θα υποχρεωθεί να διαπραγματευθεί ένα βιώσιμο πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση.
Η Ελλάδα πράγματι παραμένει συστημικός κίνδυνος, αλλά αυτό δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά ότι το ευρωιερατείο θα υποχωρήσει εάν βρεθεί απέναντι σε μία αποφασισμένη ελληνική κυβέρνηση. Δεδομένου ότι από τις εδώ εξελίξεις θα κριθούν σε μεγάλο βαθμό και οι εξελίξεις στην υπόλοιπη ευρωπαϊκή περιφέρεια, δεν αποκλείεται καθόλου το Βερολίνο να εξωθήσει την Ελλάδα σε χρεωκοπία και σε έξοδο από την ευρωζώνη, έστω και αν από αυτή την επιλογή θα ματώσει και το ίδιο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, οφείλει να δώσει σαφή απάντηση. Μακάρι η ευρωζώνη να ήταν αλλιώς. Δυστυχώς, όμως, είναι αυτή που είναι και όλα δείχνουν ότι τουλάχιστον στο ορατό μέλλον δεν πρόκειται να αλλάξει ριζικά. Το δίλημμα για την Ελλάδα είναι επώδυνο: θα συνεχίσει στον ίδιο δρόμο, προσδοκώντας αυτό που συνεχώς διαψεύδεται από τα γεγονότα ή θα απεμπλακεί από το μνημόνιο, έστω και αν αυτό την θέσει εκτός ευρωζώνης;
Οι παλαιότερες δηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ αντανακλούσαν τέτοιους προβληματισμούς. Οι προπαγανδιστικές επιθέσεις που δέχθηκε από τους σταυροφόρους του μνημονίου (για την ακρίβεια, ιδεολογική τρομοκρατία), όμως, τον υποχρέωσαν να αφαιρέσει από τη ρητορική του οτιδήποτε μπορούσε να εγείρει αμφισβητήσεις για την προσήλωσή του στο ευρώ.
Το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών και κυρίως η οικονομική επίθεση του ευρωιερατείου εναντίον της Κύπρου επανέφεραν τον προβληματισμό και την αυτονόητη θέση ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ.
Στο σημείο που έχουν φθάσει τα πράγματα, όμως, τα μισόλογα και οι θολές θέσεις μετατρέπονται σε μπούμεραγκ. Ο δημόσιος διάλογος για τις επιλογές της χώρας πρέπει επιτέλους να ανοίξει και μάλιστα να διεξαχθεί με αυστηρά ορθολογικούς όρους. Αυτός είναι και ο αποτελεσματικότερος τρόπος να ακυρωθεί το προπαγανδιστικό σχήμα του μονόδρομου και η συναφής κινδυνολογία των σταυροφόρων του μνημονίου.
Real.gr
ΟΠΩΣ ΑΝΑΜΕΝΟΤΑΝ, τελικώς οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι κατέληξαν σ’ έναν συμβιβασμό για το χαράτσι, αν και τον τελικό λόγο θα τον έχει η τρόικα. Δεν είναι η πρώτη φορά που η ΔΗΜΑΡ προκαλεί πολιτικό ζήτημα, αρνούμενη να συμφωνήσει με κάποιο επιμέρους μέτρο. Συνήθως ανεβάζει πολύ τους τόνους, επιτυγχάνει κάποιες μικροαλλαγές ώστε να έχει φύλλο συκής και στη συνέχεια βεβαίως προσαρμόζεται. Στην πραγματικότητα, επιζητά απεγνωσμένα μία διαπραγματευτική «νίκη» για να την πουλήσει στους ψηφοφόρους.
Πρόκειται για μία τακτική στην οποία ταιριάζει πολύ η ρήση «καταπίνουν την κάμηλο και διυλίζουν τον κώνωπα». Η ΔΗΜΑΡ έχει ζωτική ανάγκη να εμφανίζεται σαν το κόμμα που εντός του κυβερνητικού συνασπισμού αγωνίζεται για την κατά το δυνατόν προστασία των εισοδηματικά αδύναμων στρωμάτων. Ελπίζει ότι με τα «εντός, εκτός και επί τα αυτά» θα εξισορροπήσει το κόστος από το γεγονός ότι συμμετέχει στην κυβέρνηση Σαμαρά και συνυπογράφει την πολιτική του μνημονίου.
Μπορεί το κόμμα του Κουβέλη να μην είναι σε θέση ούτε να απειλήσει την κυβερνητική αυτοδυναμία, αλλά από πολιτικής απόψεως παίζει κομβικό ρόλο. Κι αυτό επειδή η όποια διαφοροποίησή του ασκεί πίεση στο κόμμα του Βενιζέλου και επηρεάζει τη στάση του. Η ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ δεν είναι απλώς όμορα κόμματα. Στο εκλογικό επίπεδο είναι σ’ έναν βαθμό συγκοινωνούντα δοχεία. Για την ακρίβεια, η βασική ροή ψηφοφόρων είναι από το ΠΑΣΟΚ προς τη ΔΗΜΑΡ.
Οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν ότι το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να αιμορραγεί εκλογικά. Δεν θα μπορούσε να συμβεί και αλλιώς. Πρώτον, επειδή ως κυβέρνηση εγκλώβισε την οικονομία και την κοινωνία στο μνημόνιο και κατ’ επέκτασιν στον φαύλο κύκλο της ύφεσης. Δεύτερον, επειδή ο σημερινός αρχηγός του έχει και προσωπικά ταυτισθεί όχι μόνο με την επιβολή επώδυνων μέτρων, αλλά και με αλαζονική ρητορική. Το ΠΑΣΟΚ αναζητά σανίδα σωτηρίας, προτείνοντας στη ΔΗΜΑΡ τη συγκρότηση μίας νέας σοσιαλδημοκρατικής παράταξης. Ο Κουβέλης δεν ανταποκρίνεται, επειδή δικαιολογημένα δεν επιθυμεί να ταυτισθεί με τις πολλές πολιτικές και ηθικές αμαρτίες που κουβαλάει ο Βενιζέλος και το κόμμα του. Ενας δεύτερος λόγος είναι ότι η ΔΗΜΑΡ δεν έχει αποκλείσει το ενδεχόμενο μελλοντικά να συνεργασθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Με άλλα λόγια, διατηρεί για τον εαυτό της τον ρόλο του ενδιάμεσου κόμματος που μπορεί να συνεργάζεται κυβερνητικά με εκατέρωθεν δυνάμεις. Αντιθέτως, το ΠΑΣΟΚ, ως αμιγώς μνημονιακό κόμμα, αλλά και λόγω της προσωπικής βεντέτας του Βενιζέλου με τον ΣΥΡΙΖΑ, έχει στην πράξη μετατραπεί σε δορυφόρο της Ν.Δ.
Οι τριβές στο τρίγωνο Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ δημιουργεί την εντύπωση ασταθούς ισορροπίας, αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Κανένας από τους τρεις εταίρους δεν θέλει να θέσει σε κίνδυνο την κυβέρνηση. Γι’ αυτό και οι κατά καιρούς διαφωνίες είναι πολιτικά αβαθείς, γεγονός που προσδίδει ευστάθεια στον κυβερνητικό συνασπισμό. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση Σαμαρά δεν πρόκειται να ανατραπεί από τις εσωτερικές αντιθέσεις της.
Μόνο εκτεταμένες κοινωνικές αντιδράσεις μπορούν να προκαλέσουν πραγματικά ρήγματα στον χώρο της συμπολίτευσης. Διαφορετικά, η κυβέρνηση θα συνεχίσει να πορεύεται όπως πορεύεται. Ειδικά όσο η αξιωματική αντιπολίτευση συνεχίζει να μην κεφαλαιοποιεί πολιτικοεκλογικά τη δεδομένη φθορά των κυβερνώντων. Η κύρια αιτία είναι ότι δεν δίνει πειστική απάντηση στο κομβικό ζήτημα της σχέσης με την ευρωζώνη.
…η αχίλλειος πτέρνα του ΣΥΡΙΖΑ
ΓΙΑ ΠΡΟΦΑΝΕΙΣ ΛΟΓΟΥΣ, τόσο το ευρωιερατείο όσο και η εγχώρια παράταξη του μνημονίου ταυτίζουν την παραμονή στην ευρωζώνη με την απαρέγκλιτη εφαρμογή των εντολών της τρόικας. Ο ΣΥΡΙΖΑ επαγγέλλεται τον απεγκλωβισμό από το μνημόνιο, αλλά δεν δίνει πειστική απάντηση στο ερώτημα τι θα συμβεί μετά. Ο Τσίπρας ισχυρίζεται ότι, επειδή η Ελλάδα παραμένει συστημικός κίνδυνος, το ευρωιερατείο θα υποχρεωθεί να διαπραγματευθεί ένα βιώσιμο πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση.
Η Ελλάδα πράγματι παραμένει συστημικός κίνδυνος, αλλά αυτό δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά ότι το ευρωιερατείο θα υποχωρήσει εάν βρεθεί απέναντι σε μία αποφασισμένη ελληνική κυβέρνηση. Δεδομένου ότι από τις εδώ εξελίξεις θα κριθούν σε μεγάλο βαθμό και οι εξελίξεις στην υπόλοιπη ευρωπαϊκή περιφέρεια, δεν αποκλείεται καθόλου το Βερολίνο να εξωθήσει την Ελλάδα σε χρεωκοπία και σε έξοδο από την ευρωζώνη, έστω και αν από αυτή την επιλογή θα ματώσει και το ίδιο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, οφείλει να δώσει σαφή απάντηση. Μακάρι η ευρωζώνη να ήταν αλλιώς. Δυστυχώς, όμως, είναι αυτή που είναι και όλα δείχνουν ότι τουλάχιστον στο ορατό μέλλον δεν πρόκειται να αλλάξει ριζικά. Το δίλημμα για την Ελλάδα είναι επώδυνο: θα συνεχίσει στον ίδιο δρόμο, προσδοκώντας αυτό που συνεχώς διαψεύδεται από τα γεγονότα ή θα απεμπλακεί από το μνημόνιο, έστω και αν αυτό την θέσει εκτός ευρωζώνης;
Οι παλαιότερες δηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ αντανακλούσαν τέτοιους προβληματισμούς. Οι προπαγανδιστικές επιθέσεις που δέχθηκε από τους σταυροφόρους του μνημονίου (για την ακρίβεια, ιδεολογική τρομοκρατία), όμως, τον υποχρέωσαν να αφαιρέσει από τη ρητορική του οτιδήποτε μπορούσε να εγείρει αμφισβητήσεις για την προσήλωσή του στο ευρώ.
Το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών και κυρίως η οικονομική επίθεση του ευρωιερατείου εναντίον της Κύπρου επανέφεραν τον προβληματισμό και την αυτονόητη θέση ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ.
Στο σημείο που έχουν φθάσει τα πράγματα, όμως, τα μισόλογα και οι θολές θέσεις μετατρέπονται σε μπούμεραγκ. Ο δημόσιος διάλογος για τις επιλογές της χώρας πρέπει επιτέλους να ανοίξει και μάλιστα να διεξαχθεί με αυστηρά ορθολογικούς όρους. Αυτός είναι και ο αποτελεσματικότερος τρόπος να ακυρωθεί το προπαγανδιστικό σχήμα του μονόδρομου και η συναφής κινδυνολογία των σταυροφόρων του μνημονίου.
Real.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Εθνική-Eurobank: Ένα από τα δυο δεινά προ των πυλών!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
