ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Καταχρηστική η προφυλάκιση μη εκτελεστών μελών Δ.Σ. εταιρειών και τα Δικαιώματα των προφυλακισθέντων παράνομα

Γράφει ο Χρήστος Ηλ. Τσίχλης, Δικηγόρος Αθηνών

Η προφυλάκιση των μη εκτελεστών μελών Δ.Σ. ανώνυμης εταιρείας Γεωργίου και Ανδρέα Κουρή,είναι υπερβολική,διότι 1.δεν υπήρχε κίνδυνος διαφυγής(ώστε να επιβληθεί... προφυλάκιση),2.η προσωρινή κράτηση είναι το έσχατο θεσμικό μέτρο και όχι το πρώτο,3.σύμφωνα με το άρθρο 211Α ΚΠΔ,μόνη η μαρτυρική κατάθεση ή η απολογία προσώπου συγκατηγορουμένου για την ίδια πράξη δεν είναι αρκετή για την καταδίκη του κατηγορουμένου ,4.τα πρόσωπα που είναι διευθυντές, διαχειριστές ή διευθύνοντες σύμβουλοι και εκκαθαριστές των ημεδαπών ανώνυμων εταιριών ή συνεταιρισμών κατά το χρόνο της διάλυσης ή συγχώνευσης τους, ευθύνονται προσωπικώς και αλληλεγγύως για την πληρωμή του φόρου που οφείλεται υπό αυτά τα νομικά πρόσωπα σύμφωνα , καθώς και του φόρου που παρακρατείται, ανεξάρτητα από το χρόνο βεβαίωσης τους, 5.το ένταλμα βάση του οποίου προφυλακίστηκαν, στερείται αιτιολογίας. Δεν τηρούνται οι προϋποθέσεις για την προφυλάκιση που προβλέπει ο νόμος ως προς το αδίκημα της μη καταβολής μισθωτών υπηρεσιών.6!

.Τα μη εκτελεστικά μέλη Διοικητικών Συμβουλίων Ανωνύμων Εταιριών, δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να φέρουν οποιαδήποτε ευθύνη σχετικά με τη διαχείριση ή τη διοίκηση της επιχείρησης στην οποία συμμετέχουν( υπ αρίθμ. 173/2001 γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους -Τμήμα Γ-, η οποία έγινε δεκτή από τον Υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών). 7.Αναμένεται να στερήσει από τον επιχειρηματικό κόσμο ανθρώπους με κύρος, γνώση και εμπειρία, οι οποίοι δεν πρόκειται να δεχτούν πλέον τη συμμετοχή τους σε Διοικητικά Συμβούλια, τη στιγμή που ανά πάσα στιγμή θα κινδυνεύουν να βρεθούν στη φυλακή.

Σχεδόν ένας στους δύο προσωρινά κρατηθέντες την δεκαετία του 90 στερήθηκαν άδικα την ελευθερία τους. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, εκείνοι που εντέλει κρίθηκαν αθώοι δεν αποζημιώθηκαν ποτέ, παρά το γεγονός ότι παρέμειναν προφυλακισμένοι κατά μέσο όρο επί 230 ημέρες.

Kατά το άρθρο 7 παρ. 4 του Συντάγματος νόμος ορίζει με ποιους όρους το Κράτος παρέχει, ύστερα από δικαστική απόφαση, αποζημίωση σε όσους καταδικάστηκαν, προφυλακίστηκαν άδικα ή παράνομα ή με άλλο τρόπο στερήθηκαν παράνομα την προσωπική τους ελευθερία. Κατά την έννοια της συνταγματικής αυτής διατάξεως, η παροχή αποζημιώσεως με δικαστική απόφαση σε όσους προφυλακίστηκαν ή καταδικάστηκαν ή στερήθηκαν την ελευθερία τους, προϋποθέτει τη διάγνωση από δικαστήριο του αδίκου ή παράνομου χαρακτήρα της στέρησης της ελευθερίας του κατηγορηθέντος, ο οποίος, στη συνέχεια, κηρύχθηκε αθώος ή απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες, για τις οποίες ασκήθηκε σε βάρος του ποινική δίωξη, κατόπιν πράξεων, παραλείψεων ή εκτιμήσεων ποινικού δικαστηρίου ή συμβουλίου ή άλλου οργάνου (Εισαγγελέα, Ανακριτή), εντεταγμένου στη διαδικασία της απονομής της ποινικής δικαιοσύνης, σύμφωνα με τους ειδικότερους όρους που καθορίζονται από τον κοινό νομοθέτη. Ο τελευταίος, δεν μπορεί πάντως να αναθέσει τη διάγνωση αυτή σε!

δικαστήρια άλλης δικαιοδοσίας, όπως είναι τα πολιτικά δικαστήρια, ενόψει του εκτεθέντος πιο πάνω οργανωτικού συστήματος χωριστών δικαιοδοσιών που εγκαθιδρύει το Σύνταγμα.

Στο άρθρο 3 του 7ου πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ που κυρώθηκε και κατέστη εσωτερικό δίκαιο, με το N. 1705/1987, ορίζεται ότι: όταν ένα πρόσωπο καταδικάστηκε με αμετάκλητη απόφαση για αξιόποινη πράξη και η καταδίκη αυτή ακυρωθεί ή όταν στο πρόσωπο αυτό απονεμηθεί χάρη με βάση ένα νέο ή μεταγενέστερο της απόφασης, γεγονός που αποδεικνύει άμεσα ότι υπήρχε δικαστική πλάνη, τότε το πρόσωπο που υποβλήθηκε σε ποινή η οποία ήταν αποτέλεσμα αυτής της καταδίκης, θα αποζημιώνεται σύμφωνα με το νόμο ή την πρακτική που ακολουθείται στο Κράτος για το οποίο πρόκειται, εκτός αν αποδειχθεί ότι η μη έγκαιρη αποκάλυψη του άγνωστου γεγονότος οφείλεται ολικά ή μερικά σ' αυτό το πρόσωπο. Κατά δε το άρθρο 9 παρ. 5 του Διεθνούς Συμφώνου για τα ατομικά δικαιώματα, που κυρώθηκε και κατέστη εσωτερικό δίκαιο με το Ν. 2464/1997 κάθε πρόσωπο, θύμα παράνομης σύλληψης ή κράτησης, έχει δικαίωμα αποζημίωσης.

Έχουν δικαίωμα να ζητήσουν από το Δημόσιο αποζημίωση: α) οι προσωρινά κρατηθέντες που αθωώθηκαν αμετάκλητα με βούλευμα ή απόφαση δικαστηρίου, β) οι κρατηθέντες με καταδικαστική απόφαση η οποία μετέπειτα εξαφανίστηκε.

Όσοι κρατήθηκαν λόγω καταδίκης ή κρατήθηκαν προσωρινά κατά την παρ. 1, έχουν δικαίωμα να ζητήσουν αποζημίωση και αν ακόμη έχουν απαλλαγεί επειδή, μολονότι τέλεσαν την πράξη, δεν τους επιβλήθηκε ποινή για οιανδήποτε λόγο. Το δημόσιο δεν έχει υποχρέωση για αποζημίωση αν εκείνος που καταδικάστηκε ή κρατήθηκε προσωρινά έγινε από πρόθεση υπαίτιος της καταδίκης ή της προσωρινής του κράτησης.

Σχετικά με την υποχρέωση του δημοσίου για αποζημίωση αποφαίνεται το δικαστήριο που εξέδωσε την απόφαση για την υπόθεση, με ιδιαίτερη ταυτόχρονη απόφαση, ύστερα από προφορική ή γραπτή αίτηση εκείνου που αθωώθηκε και αφού προηγουμένως ο αιτών και ο εισαγγελέας ακουστούν.

Η προσωρινή κράτηση είναι περιοριστικό μέτρο που επιβάλλεται στον κατηγορούμενο για κάποιο έγκλημα πριν την έκδοση οριστικής δικαστικής απόφασης επί της υπόθεσης κατά τη διάρκεια της ποινικής προδικασίας. Διατάσσεται από τον ανακριτή με τη σύμφωνη γνώμη του εισαγγελέα. Με αυτό το προσωρινό μέτρο ο κατηγορούμενος οδηγείται σε ειδική φυλακή, τη φυλακή των υποδίκων, όπου και κρατείται μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης από ποινικό δικαστήριο και την έκδοση οριστικής αθωωτικής ή καταδικαστικής απόφασης. Παλαιότερα ονομαζόταν προφυλάκιση.

Προΰπόθεση για την έκδοση εντάλματος προσωρινής κράτησης είναι να έχει ασκήσει ο εισαγγελέας ποινική δίωξη κατά του υπόπτου τέλεσης ενός εγκλήματος και να έχει παραπέμψει την υπόθεση στον ανακριτή. Ο τελευταίος, αφού διενεργήσει την ανάκριση, καλεί τον κατηγορούμενο σε απολογία και, αν συντρέχουν και οι λοιπές προΰποθέσεις του νόμου, διατάσσει με τη σύμφωνη γνώμη του εισαγγελέα την προσωρινή του κράτηση. Αν ανακύψει διχογνωμία ανακριτή και εισαγγελέα, ο κατηγορούμενος αφήνεται ελεύθερος και για την προσωρινή κράτηση αποφασίζει το δικαστικό συμβούλιο. Tromaktiko