2013-04-16 10:38:05
από Λεωνίδας
«Πολυαγαπημένε, λατρεμένε, κολλητέ», «πολλά πολλά φιλιά, αγκαλιές και φιλάκια, σε φιλώ, σε λατρεύω» «τι τέλειο, εκπληκτικό, φανταστικό, υπέροχο, δεν υπάρχει!», «να περάσετε super», «ευτυχισμένος! ευτυχία!»… τι πλημμύρα λέξεων! Σε μια εποχή που όλα λιγοστεύουν πρωτόγνωρα (για τους νεότερους) και φοβικά (για τους γεροντότερους), θα έλεγε κανείς πως ο καταιγισμός έκφρασης τόσο ωραίων αισθημάτων λειτουργεί ως άξιο αντίβαρο. Είναι όμως έτσι;
Έχω την εντύπωση πως όχι. Έχω την εντύπωση ότι η πλειοψηφία του κόσμου είναι κλεισμένοι στα καθημερινά «καβούκια» τους, περιμένοντας να πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας (σαν τους Γαλάτες των παιδικών μας χρόνων). Έχω επίσης την εντύπωση ότι οι διαπροσωπικές σχέσεις, πέρα από ενθουσιώδη λόγια-λόγια-λόγια, δεν είναι κάτι περισσότερο από κυνικές, «γειωμένες», υπέρ το δέον ρεαλιστικές και δυστυχώς, ελάχιστα σπινθηροβόλες σχέσεις. Μας είναι σε κάτι χρήσιμος ο Α, μπορεί να μας εξασφαλίσει αυτό που θέλουμε; Τον προσεγγίζουμε. Σε αντίθετη περίπτωση, προσπερνάμε. Οι ανθρώπινες σχέσεις ρυθμίζονται από την Ανάγκη (και όχι μόνο από το Χρήμα, όπως νομίζουν πολλοί): Τι ανάγκες έχω και ποιος έχει ανάγκη ποιον. Μέγα αξίωμα! Γρήγορα, λοιπόν, μη χάνουμε χρόνο!
Και τελικά, τι; Ζούμε τόσο ευτυχισμένοι, όσο ευχόμαστε και θέλουμε; Πρόσφατα, σε ένα θεατρικό εργαστήρι ζητήθηκε ως άσκηση από τους παρευρισκόμενους να σχηματίσουν ένα κύκλο και, πετώντας μία ή περισσότερες φορές στο κέντρο του κύκλου ένα μαξιλάρι, καθένας με τη σειρά να φωνάξει ό,τι θέλει. Σκοπός της άσκησης ήταν απλώς η αποφόρτιση των συμμετεχόντων από τις σκοτούρες της καθημερινότητας, όμως τελικά, το μέγεθος του συσσωρευμένου θυμού και της καταπίεσης ήταν αποκαρδιωτικά μεγάλο! Το καημένο το μαξιλάρι, αν είχε φωνή, τι θα’ λεγε… Πώς ήταν δυνατόν άνθρωποι που κυκλοφορούν δίπλα και ανάμεσά μας με το χαμόγελο στα χείλη να ξεσπούν τόσο έντονα;
Λέμε πως μας φταίνε αυτοί που κατάντησαν, όπως κατάντησαν, τις ζωές μας. Εμείς; Πώς κάναμε τις ζωές μας;
Πότε αισθανθήκαμε για τελευταία φορά τη χαρά μιας νέας γνωριμίας; Αλήθεια, πόσο ενδιαφέρον (ρίσκο, αλλά και ομορφιά) έχει το να ανακαλύπτουμε με το πέρασμα του χρόνου τις πολλές πτυχές και τον τρόπο σκέψης κάθε ανθρώπου! Δεν είναι αξιοπερίεργη η τόσο μεγάλη ποικιλία χαρακτήρων, που κυκλοφορούν γύρω μας ;
Πότε χαιρετήσαμε, πότε ευχηθήκαμε σε κάποιον και τα λόγια μας τα εννοούσαμε λέξη προς λέξη;
Πότε ρωτήσαμε «τι κάνεις;» και περιμέναμε να ακούσουμε την απάντηση;
Πόσες φορές αποφύγαμε μια κοινωνική επαφή, εξαιτίας των εθιμοτυπικών εξόδων μιας επίσκεψης;
Πότε επιλέξαμε να επενδύσουμε χρόνο και όχι χρήμα για να δώσουμε χαρά σε κάποιον;
Πότε, μετριάζοντας συνειδητά την επιρροή των καθώς πρέπει, γίναμε έστω λίγο πιο αυθεντικοί;
Κάποιος μπορεί να αντιτάξει σε όλα αυτά πως είναι απλώς θέμα γούστου, ιδιοσυγκρασίας ή στάσης ζωής. Πράγματι, ενδεχομένως να ήταν εγωιστικό ή στενόμυαλο το να διαχωρίσουμε την ανθρώπινη συμπεριφορά σε απόλυτα σωστή και λανθασμένη. Και βεβαίως, αφ΄ ης στιγμής επιλέγουμε να ζούμε μέσα στην κοινωνία, οπωσδήποτε καλό είναι να μην παρασυρόμαστε σε υπεραπλουστεύσεις, αλλά να συνυπολογίζουμε τους (άγραφους) κανόνες της. Ωστόσο, σε μια εποχή κλυδωνισμών της βάσης μας, νομίζω πως η ΟΥΣΙΑ και η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι για όλους μας τα ζητούμενα. Λίγη παραπάνω ουσία και αλήθεια στην έκφρασή μας, λίγη παραπάνω ουσία και αλήθεια και στις πράξεις μας ίσως να κάνει τη διαφορά, ίσως να μας κάνει λιγότερο καταπιεσμένους, ίσως λίγο πιο χαρούμενους. Ίσως… ε;
Ένα κείμενο με πολλές ερωτήσεις, περισσότερες από τις απαντήσεις.Τις απαντήσεις ας τις βρει καθένας μόνος του.
Καλημέρα (= να έχετε μια καλή ημέρα) !
koinonikianatoli.wordpress.com
«Πολυαγαπημένε, λατρεμένε, κολλητέ», «πολλά πολλά φιλιά, αγκαλιές και φιλάκια, σε φιλώ, σε λατρεύω» «τι τέλειο, εκπληκτικό, φανταστικό, υπέροχο, δεν υπάρχει!», «να περάσετε super», «ευτυχισμένος! ευτυχία!»… τι πλημμύρα λέξεων! Σε μια εποχή που όλα λιγοστεύουν πρωτόγνωρα (για τους νεότερους) και φοβικά (για τους γεροντότερους), θα έλεγε κανείς πως ο καταιγισμός έκφρασης τόσο ωραίων αισθημάτων λειτουργεί ως άξιο αντίβαρο. Είναι όμως έτσι;
Έχω την εντύπωση πως όχι. Έχω την εντύπωση ότι η πλειοψηφία του κόσμου είναι κλεισμένοι στα καθημερινά «καβούκια» τους, περιμένοντας να πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας (σαν τους Γαλάτες των παιδικών μας χρόνων). Έχω επίσης την εντύπωση ότι οι διαπροσωπικές σχέσεις, πέρα από ενθουσιώδη λόγια-λόγια-λόγια, δεν είναι κάτι περισσότερο από κυνικές, «γειωμένες», υπέρ το δέον ρεαλιστικές και δυστυχώς, ελάχιστα σπινθηροβόλες σχέσεις. Μας είναι σε κάτι χρήσιμος ο Α, μπορεί να μας εξασφαλίσει αυτό που θέλουμε; Τον προσεγγίζουμε. Σε αντίθετη περίπτωση, προσπερνάμε. Οι ανθρώπινες σχέσεις ρυθμίζονται από την Ανάγκη (και όχι μόνο από το Χρήμα, όπως νομίζουν πολλοί): Τι ανάγκες έχω και ποιος έχει ανάγκη ποιον. Μέγα αξίωμα! Γρήγορα, λοιπόν, μη χάνουμε χρόνο!
Και τελικά, τι; Ζούμε τόσο ευτυχισμένοι, όσο ευχόμαστε και θέλουμε; Πρόσφατα, σε ένα θεατρικό εργαστήρι ζητήθηκε ως άσκηση από τους παρευρισκόμενους να σχηματίσουν ένα κύκλο και, πετώντας μία ή περισσότερες φορές στο κέντρο του κύκλου ένα μαξιλάρι, καθένας με τη σειρά να φωνάξει ό,τι θέλει. Σκοπός της άσκησης ήταν απλώς η αποφόρτιση των συμμετεχόντων από τις σκοτούρες της καθημερινότητας, όμως τελικά, το μέγεθος του συσσωρευμένου θυμού και της καταπίεσης ήταν αποκαρδιωτικά μεγάλο! Το καημένο το μαξιλάρι, αν είχε φωνή, τι θα’ λεγε… Πώς ήταν δυνατόν άνθρωποι που κυκλοφορούν δίπλα και ανάμεσά μας με το χαμόγελο στα χείλη να ξεσπούν τόσο έντονα;
Λέμε πως μας φταίνε αυτοί που κατάντησαν, όπως κατάντησαν, τις ζωές μας. Εμείς; Πώς κάναμε τις ζωές μας;
Πότε αισθανθήκαμε για τελευταία φορά τη χαρά μιας νέας γνωριμίας; Αλήθεια, πόσο ενδιαφέρον (ρίσκο, αλλά και ομορφιά) έχει το να ανακαλύπτουμε με το πέρασμα του χρόνου τις πολλές πτυχές και τον τρόπο σκέψης κάθε ανθρώπου! Δεν είναι αξιοπερίεργη η τόσο μεγάλη ποικιλία χαρακτήρων, που κυκλοφορούν γύρω μας ;
Πότε χαιρετήσαμε, πότε ευχηθήκαμε σε κάποιον και τα λόγια μας τα εννοούσαμε λέξη προς λέξη;
Πότε ρωτήσαμε «τι κάνεις;» και περιμέναμε να ακούσουμε την απάντηση;
Πόσες φορές αποφύγαμε μια κοινωνική επαφή, εξαιτίας των εθιμοτυπικών εξόδων μιας επίσκεψης;
Πότε επιλέξαμε να επενδύσουμε χρόνο και όχι χρήμα για να δώσουμε χαρά σε κάποιον;
Πότε, μετριάζοντας συνειδητά την επιρροή των καθώς πρέπει, γίναμε έστω λίγο πιο αυθεντικοί;
Κάποιος μπορεί να αντιτάξει σε όλα αυτά πως είναι απλώς θέμα γούστου, ιδιοσυγκρασίας ή στάσης ζωής. Πράγματι, ενδεχομένως να ήταν εγωιστικό ή στενόμυαλο το να διαχωρίσουμε την ανθρώπινη συμπεριφορά σε απόλυτα σωστή και λανθασμένη. Και βεβαίως, αφ΄ ης στιγμής επιλέγουμε να ζούμε μέσα στην κοινωνία, οπωσδήποτε καλό είναι να μην παρασυρόμαστε σε υπεραπλουστεύσεις, αλλά να συνυπολογίζουμε τους (άγραφους) κανόνες της. Ωστόσο, σε μια εποχή κλυδωνισμών της βάσης μας, νομίζω πως η ΟΥΣΙΑ και η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι για όλους μας τα ζητούμενα. Λίγη παραπάνω ουσία και αλήθεια στην έκφρασή μας, λίγη παραπάνω ουσία και αλήθεια και στις πράξεις μας ίσως να κάνει τη διαφορά, ίσως να μας κάνει λιγότερο καταπιεσμένους, ίσως λίγο πιο χαρούμενους. Ίσως… ε;
Ένα κείμενο με πολλές ερωτήσεις, περισσότερες από τις απαντήσεις.Τις απαντήσεις ας τις βρει καθένας μόνος του.
Καλημέρα (= να έχετε μια καλή ημέρα) !
koinonikianatoli.wordpress.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πώς βλέπουν τα χρώματα τα δύο φύλα;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Η Πάτρα κλαίει για τον Κ. Σπηλιωτόπουλο που σκοτώθηκε σε τροχαίο στην Κανελλοπούλου [video]](https://images.newsnowgreece.com/40/405602/i-patra-klaiei-gia-ton-k-spiliotopoulo-pou-skotothike-se-troxaio-stin-kanellopoulou-video-1-124x78.jpg)
