2013-04-16 19:50:04
Γράφει ο Τσανούσης Στάμος
Τον τελευταίο καιρό τα τηλεοπτικά κανάλια, οι εφημερίδες, και γενικώς η δημοσιογραφία ξύπνησε από ένα λήθαργο και ανακάλυψε τις Γερμανικές αποζημιώσεις.
Ένα θέμα που μέχρι τώρα άνηκε στους γραφικούς και φαντασιόπληκτους, έγινε ξαφνικά mainstream, και άπειρα βίντεο με τους νεκρούς στο Δίστομο και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους στους δέκτες, ικανοποιώντας το λαϊκό αίσθημα, τους πολίτες, ή καλύτερα τους θεατές της αρένας.
Το θέμα, όσο πραγματικό και αν είναι, αποτυπώνεται ψευδώς στις τηλεοράσεις. Και αυτό γιατί το όλο θέμα παρουσιάζεται προσπαθώντας να καλύψει την εύλογη αποστροφή που έχει δημιουργηθεί στους Έλληνες γύρω από οτιδήποτε Γερμανικό. Ικανοποιεί την ανάγκη να ρίξουν οι Έλληνες το ανάθεμα στους Γερμανούς, οι οποίοι όχι μόνο κατέστρεψαν την Ελλάδα κατά την κατοχή, αλλά την καταστρέφουν και τώρα με μέτρα τα οποία τάχα έρχονται να εξυγιάνουν την Ελλάδα αλλά στην ουσία την καταστρέφουν.
Και έχει γεννηθεί ένα ολόκληρο αντιγερμανικό κίνημα το οποίο τρέφεται από τις δηλώσεις μανιακών Γερμανών όπως ο Σόιμπλε και της Ελληνικής δημοσιογραφίας.
Η αλήθεια είναι ότι Γερμανικές αποζημιώσεις η Ελλάδα ποτέ δεν πήρε από την Γερμανία. Αλλά δεν πήρε ποτέ, γιατί ποτέ δεν ζήτησε. Κανένας Έλληνας πολιτικός, κανένας απολύτως, από όποια παράταξη και αν προήρχετο δεν απαίτησε μέχρι τώρα Γερμανικές αποζημιώσεις. Και τώρα όλοι, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, κανάλια και καναλάρχες ανακάλυψαν τον χρυσό. Τον θησαυρό, κάτι σαν τον θησαυρό των εβραίων που αναζητούν ακόμα κυνηγοί στην Φοινικούντα.
Και ο οποίος ξετυλίγει το κουβάρι των Γερμανικών επανορθώσεων στην Ελλάδα!!
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Στην Ελλάδα, όπως και σε πολλές άλλες χώρες με την λήξη του πολέμου ή στην περίπτωση της Ελλάδας με την λήξη του εμφυλίου, δημιουργήθηκαν «Γραφεία διώξεων εγκληματιών πολέμου». Ήταν αυτά τα γραφεία επιφορτισμένα με το να βρουν και να τιμωρήσουν τους Γερμανούς στρατιωτικούς για τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν σε κάθε χώρα. Είχε δε ταυτόχρονα δημιουργηθεί και δικαστήριο εγκληματιών πολέμου το οποία δίκαζε τους κατηγορούμενους αυτούς.
Ένα τέτοιο δικαστήριο στην Ελλάδα το 1958 καταδίκασε και τον Γερμανό Μαξ Μέρτεν σε 25 χρόνια φυλακή για τους διωγμούς εναντίων των Ελλήνων Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Αντιγράφοντας από τη wikipedia, ας δούμε συνοπτικά ποιος ήταν ο Μαξ Μέρτεν.
Ο Μαξ Μέρτεν (1911-1976) ήταν Γερμανός ανώτατος εισαγγελέας της Ναζιστικής Γερμανίας που έφερε τον βαθμό του λοχαγού. Καταγόταν από το Βερολίνο και είχε νυμφευθεί την κόρη του Ούγγρου προξένου στο Βερολίνο. Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπηρέτησε στη Σερβία και την Ελλάδα ως ανώτερος δικαστικός σύμβουλος των εκεί γερμανικών στρατιωτικών διοικήσεων, ενώ η σύζυγός του διέμενε μόνιμα στη Βουδαπέστη, όπου για πολύ καιρό υπήρξε ιδιαιτέρα γραμματεύς του υφυπουργού της δικαιοσύνης Ρόλαντ Φράυσλερ.
Στην Ελλάδα ήλθε τον Απρίλιο του 1942, ένα χρόνο μετά τη γερμανική εισβολή, συνοδευόμενος από τον υπασπιστή του, Μάισνερ, με τον οποίο και εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη τη διετία 1942-1944, όπου και ανέλαβε τη γενική εποπτεία της δίωξης των Εβραίων της Μακεδονίας, σύμφωνα με την από 7 Ιουλίου 1942 σχετική διαταγή της Κομαντατούρ «περί μέτρων κατά των Εβραίων και των περιουσιών αυτών», αντικαθιστώντας σε πολλές των περιπτώσεων και τον ανώτερο στρατιωτικό διοικητή Μακεδονίας και Αιγαίου.
Θεωρούνταν ο κύριος υπεύθυνος της γενοκτονίας των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, διατάσσοντας τη μεταφορά περίπου 45.000 ατόμων στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς, καθώς και την ευθύνη της λεηλασίας των περιουσιών τους, μέχρι και τυμβωρυχίας του εβραϊκού νεκροταφείου, που υπολογίσθηκε ότι ξεπερνούσαν σε αξία το τεράστιο για την εποχή εκείνη ποσό των 125.000.000 χρυσών φράγκων. Εξ αυτών και αποκαλούνταν «Δήμιος της Θεσσαλονίκης», ή «Χασάπης της Θεσσαλονίκης».
Παρόλη όμως την καταδίκη για τα ιδιαιτέρως ειδεχθή εγκλήματα του κυρίου Μαξ Μέρτεν, η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ναι ναι του Εθνάρχη, καλά καταλάβατε, το 1959, όχι μόνο αμνηστεύει τον κύριο Μέρτεν, αλλά αποφασίζει και την αναστολή λειτουργίας του γραφείου δίωξης εγκληματιών πολέμου. Και βέβαια το σύνολο των Γερμανών του είχε ερευνήσει το γραφείο δίωξης εγκληματιών, απαλλάσσονται από την έρευνα και τις εναντίον τους κατηγορίες για τα εγκλήματα που διέπραξαν στην Ελλάδα και στον έλεγχο που έγινε στην δημοκρατική, κατά τα άλλα Γερμανία, απαλλάχθηκαν από οποιαδήποτε κατηγορία με το σκεπτικό ότι «διέπραξαν νόμιμα στρατιωτικά αντίποινα σε καιρό πολέμου»
Άρα η πρώτη προδοσία γύρω από τις Γερμανικές αποζημιώσεις είναι το νομοθετικό διάταγμα του «Εθνάρχη» Κωνσταντίνου Καραμανλή σύμφωνα με το οποίο «αναστέλλεται αυτοδικαίως και χωρίς να απαιτείται απόφασις τις δικαστηρίου, πάσα δίωξις Γερμανών υπηκόων φερομένων ως εγκληματιών πολέμου, καθώς και η εκτέλεσις πάσης ποινής ή το υπόλοιπον ταύτης»
Βεβαίως το 1977 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής λαμβάνει στη Γερμανία το παράσημο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους, αλλά κάποιοι λένε ότι δεν έχει καμία σχέση με τα παραπάνω.
Επόμενος σταθμός είναι η δημοκρατική κυβέρνηση του κυρίου Σημίτη, η οποία εκπροσωπούμενη από τον υπουργό δικαιοσύνης Μιχάλη Σταθόπουλο, απαγόρευσε την κατάσχεση των ακινήτων που κατέχουν στην Ελλάδα το Ινστιτούτο Γκαίτε και η Γερμανική Αρχαιολογική σχολή.
Πολύ απλά και αντιγράφοντας από το αρχείο της εφημερίδας «Τα Νέα»:
Το Δικαστήριο της Λιβαδειάς με την 137/1997 απόφασή του αποδέχθηκε το αίτημα των συγγενών των θυμάτων και τους επιδίκασε αποζημίωση ύψους εννέα δισ. δραχμών. Με την απόφαση ουσιαστικά απορρίφθηκε η μόνιμη επίκληση από τη Γερμανία της ετεροδικίας.
Η γερμανική κυβέρνηση προσέφυγε, στις 24 Ιουνίου 1998, στον Αρειο Πάγο. Η προσφυγή συζητήθηκε στην Ολομέλεια με συμμετοχή είκοσι αρεοπαγιτών και του εισαγγελέα του ΑΠ. Με την 1357/99 απόφαση ο Αρειος Πάγος αποφάνθηκε υπέρ της βασιμότητας του δικανικού σκεπτικού του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς.
Οι δικαιωθέντες συγγενείς των θυμάτων των Γερμανών προσέφυγαν στο Πρωτοδικείο Αθηνών με αίτημα την αναγκαστική εκτέλεση της απόφασης εις βάρος του Ινστιτούτου Γκαίτε και της Γερμανικής Αρχαιολογικής Σχολής. Το Πρωτοδικείο έκανε δεκτό το αίτημα και απέρριψε το γερμανικό αίτημα ανακοπής.
Ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης όμως αρνήθηκε να εκδώσει την απαιτούμενη από το άρθρο 923 του ΚΠΔ εξουσιοδότηση για εκτέλεση δικαστικής απόφασης έναντι τρίτου κράτους.
Στη συνέχεια το Εφετείο Αθηνών έκανε δεκτή την προσφυγή της Γερμανίας και ακύρωσε την απόφαση του Πρωτοδικείου. Την απόφαση του Εφετείου επικύρωσε και ο Αρειος Πάγος, με την 36/2002 απόφαση της Ολομέλειας. Το Συμβούλιο της Επικρατείας, στο οποίο προσέφυγαν οι κάτοικοι του Δίστομου, αποφάνθηκε ότι η πράξη του υπουργού Δικαιοσύνης είναι κυριαρχική πράξη της Πολιτείας και δεν υπόκειται σε «κυριαρχικό έλεγχο».
Ο γερμανός οικονομολόγος Βίνφριντ Βολφ συνδέει την απόφαση του υπουργού Δικαιοσύνης να αποτρέψει τη δήμευση του Ινστιτούτου Γκαίτε και της Αρχαιολογικής Σχολής με την ένταξη της Ελλάδος στην ΟΝΕ. Υπενθυμίζει ότι το 1998, όταν ιδρύθηκε η ευρωζώνη, η Γερμανία υποστήριζε ότι η Ελλάδα δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις για ένταξη. Η επικύρωση από τον Αρειο Πάγο, το 1999, της απόφασης του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς ανησύχησε τους Γερμανούς, που θεωρούσαν το θέμα των αποζημιώσεων λήξαν.
Στις 24 Μαΐου 2000 η γερμανική κυβέρνηση ενέκρινε την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Όταν ο δικαστικός κλητήρας εμφανίστηκε μπροστά στο Ινστιτούτο Γκαίτε να εκτελέσει την απόφαση δήμευσης ο υπουργός Δικαιοσύνης παρενέβη δηλώνοντας ότι απαιτείται η έγκρισή του, η οποία ποτέ δεν δόθηκε...»
Άρα η δεύτερη προδοσία γύρω από τις Γερμανικές αποζημιώσεις είναι η ωμή παρέμβαση της δημοκρατικής κυβέρνησης του κυρίου Σημίτη στην δικαιοσύνη με σκοπό να προστατεύσει τους «φίλους Γερμανούς»
Η συνεχείς σιωπηλή παραίτηση από τις Γερμανικές αποζημιώσεις συνεχίστηκε από όλες τις Ελληνικές κυβερνήσεις, έτσι πηγαίνοντας τον χρόνο προς τα πίσω, ούτε η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου , ούτε η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ούτε η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ούτε κάποια από τις προηγούμενες αναφέρθηκε καν στο ζήτημα.
Με δύο εξαιρέσεις. Μία μικρή και μία μεγάλη, οι οποίες όμως και η δύο έχουν την αξία τους.
Η μία είναι το 1991 στην επέτειο των 50 χρόνων από την μάχη της Κρήτης , όταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έθεσε το θέμα των αποζημιώσεων στον Χέλμουτ Κόλ. Η απάντηση ήταν ότι το θέμα των αποζημιώσεων έχει ρυθμιστεί με μυστική συμφωνία του 1959 και ήταν μία σαφή σπόντα προς τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο οποίος δεν μπορούσε να εμπλέξει και να εκθέσει το ιερό τέρας και «εθνάρχη» Κωνσταντίνο Καραμανλή, οπότε υποχώρησε.
Η δεύτερη και σημαντικότερη, κατά την άποψή μου ήταν η δήλωση του Ανδρέα Παπανδρέου στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ τον Μάιο του 1995, ότι δίνει εντολή στον Έλληνα πρέσβη στη Βόννη, να υποβάλει «διπλωματική ρηματική δήλωση» προς την Γερμανία με την οποία ζητά την έναρξη διαπραγματεύσεων για τις πολεμικές αποζημιώσεις.
Αυτές είναι οι μοναδικές δύο περιπτώσεις, στις οποίες η Ελληνική πλευρά τόλμησε να αναφέρει το θέμα των αποζημιώσεων.
Εκτός από αυτές τις δύο, μόνο αδιαφορία και δουλικότητα έχουμε να δούμε. Όλες οι κυβερνήσεις δείχνουν να ερωτευμένοι με την Γερμανία και όλοι έχουν συνάψει, άλλος λίγες και άλλος πολλές σκανδαλώδεις συμβάσεις και γερμανικές εταιρείες.
Μεταξύ αυτών, ας θυμηθούμε μερικές.
Η εκποίηση του Ο.Τ.Ε στην Deutsche Telekom, χωρίς να υποχρεωθούν οι Γερμανοί να καταθέσουν δημόσια προσφορά και για τις μετοχές της μειοψηφίας.
Και λέμε ότι αυτό ήταν ίσως το μεγαλύτερο σκάνδαλο, γιατί με τις αποφάσεις Αλογοσκούφη-Πιλάβιου οι μικρομέτοχοι, μεταξύ των οποίων και κρατικές τράπεζες και ασφαλιστικά Ταμεία, έχασαν έως και 6 δισ. ευρώ, που θα μπορούσαν να είχαν εξασφαλίσει , αν πωλούσαν τις μετοχές τους στους Γερμανούς. (Κυβέρνηση Καραμανλή)
Η απόπειρα εκποίησης της Δ.Ε.Η στην R.W.E , μέσω συμφωνίας η οποία χαρακτηρίσθηκε αποικιοκρατική και σκανδαλώδη αφού μέσω αυτής ο γερμανικός κολοσσός θα έμπαινε άνευ τιμήματος στην ελληνική αγορά ενέργειας και μάλιστα ως συνέταιρος της ΔΕΗ σε όλες τις νέες δραστηριότητες υπό ευνοϊκότατους όρους, ενώ θα αποκτούσε σταδιακά και τον έλεγχο της ΔΕΗ καθώς σε όλες τις νέες μονάδες η R.W.E. θα είχε το 51% και το μάνατζμεντ και η ΔΕΗ το 49%. (Κυβέρνηση Καραμανλή)
Η συμφωνία για την κατασκευή του αεροδρομίου Ελευθέριος Βενιζέλος. Η συμφωνία αυτή προέβλεπε ειδικό καθεστώς Φ.Π.Α για την κατασκευάστρια εταιρεία Hochtief και επιπλέον προέβλεπε ότι σε περίπτωση διαφωνίας μεταξύ της εταιρείας και του Ελληνικού δημοσίου, υπεύθυνα θα είναι τα αγγλικά δικαστήρια. Η εταιρεία ερμηνεύοντας την παράγραφο 7 του άρθρου 26 του ν. 2093/92 σε συνδυασμό με το άρθρο 25 της σύμβασης Ανάπτυξης Αεροδρομίου... θεώρησε ότι ο ΦΠΑ εκπίπτει στο σύνολό του με αποτέλεσμα ενώ εισπράττει Φ.Π.Α δεν το αποδίδει και μάλιστα στις μετέπειτα απαιτήσεις του Ελληνικού δημοσίου για την πληρωμή του Φ.Π.Α, προσέφυγε στις 11 Νοεμβρίου 2010 στο αγγλικό Διαιτητικό Δικαστήριο London Court of International Arbitration το οποίο στις 27 Φεβρουαρίου 2013 έκρινε ότι ισχύει το ειδικό καθεστώς που είχαν παραχωρήσει οι κυβερνήσεις μας και έτσι η γερμανική εταιρεία δεν υποχρεούται να καταβάλει τα εκατομμύρια ΦΠΑ που έχει εισπράξει από το 2001 και συνεχίζει να εισπράττει.
Βέβαια θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε το σκάνδαλο siemens το οποίο βέβαια στηριζόμενο στην δίκαιη Ελληνική δικαιοσύνη βρήκε τον δρόμο του προς το... νεκροταφείο, όταν η siemens έχει καταδικαστεί για χρηματισμό ακόμα και σε υπανάπτυκτες χώρες της υποσαχάριας Αφρικής.
Από τα παραπάνω το μόνο συμπέρασμα που μπορούμε να εξάγουμε είναι ότι οι Ελληνικές κυβερνήσεις ποτέ δεν διεκδίκησαν Γερμανικές αποζημιώσεις και από την μεταπολίτευση και μετά το μόνο που έκαναν ήταν να προωθούν τα συμφέροντα γερμανικών εταιρειών.
Το σύνολο όμως της δημοσιογραφίας αποκρύβει τα γεγονότα αυτά.
Γιατί;
Και γιατί αυτήν την συγκεκριμένη περίοδο όλοι θυμήθηκαν τις Γερμανικές αποζημιώσεις;
Μήπως γιατί είναι ο καταλληλότερος χρόνος για να συμψηφιστούν με ένα λογιστικό, πλαστό και στην καλύτερη περίπτωση θεωρητικό χρέος που υπάρχει μόνο σε λογιστικές καταστάσεις διεθνών οίκων;
Η μήπως γιατί είναι η κατάλληλη ώρα για να δημιουργήσουν μια τεχνητή αντίδραση ώστε ότι και αν γίνει από δω και πέρα να κρίνεται ως επιλογή των Ελλήνων;
Απο την αρχή του κειμένου χρωστάω την σύνδεση των Γερμανικών αποζημιώσεων με τον θησαυρό των Εβραίων. Το παραμύθι λοιπόν, που μόνο παραμύθι δεν είναι τελειώνει με αυτό:
Ο Μαξ Μέρτεν παρ όλη την αμνηστία, γύρισε και δοκίμασε να βρει τον θησαυρό των Εβραίων. Αυτά δηλαδή που έκλεψε, αλλά δεν τον βρήκε......
Οπότε οι απόγονοί του συνεχίζουν να προσπαθούν
stsanoussis.blogspot.gr
Τον τελευταίο καιρό τα τηλεοπτικά κανάλια, οι εφημερίδες, και γενικώς η δημοσιογραφία ξύπνησε από ένα λήθαργο και ανακάλυψε τις Γερμανικές αποζημιώσεις.
Ένα θέμα που μέχρι τώρα άνηκε στους γραφικούς και φαντασιόπληκτους, έγινε ξαφνικά mainstream, και άπειρα βίντεο με τους νεκρούς στο Δίστομο και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους στους δέκτες, ικανοποιώντας το λαϊκό αίσθημα, τους πολίτες, ή καλύτερα τους θεατές της αρένας.
Το θέμα, όσο πραγματικό και αν είναι, αποτυπώνεται ψευδώς στις τηλεοράσεις. Και αυτό γιατί το όλο θέμα παρουσιάζεται προσπαθώντας να καλύψει την εύλογη αποστροφή που έχει δημιουργηθεί στους Έλληνες γύρω από οτιδήποτε Γερμανικό. Ικανοποιεί την ανάγκη να ρίξουν οι Έλληνες το ανάθεμα στους Γερμανούς, οι οποίοι όχι μόνο κατέστρεψαν την Ελλάδα κατά την κατοχή, αλλά την καταστρέφουν και τώρα με μέτρα τα οποία τάχα έρχονται να εξυγιάνουν την Ελλάδα αλλά στην ουσία την καταστρέφουν.
Και έχει γεννηθεί ένα ολόκληρο αντιγερμανικό κίνημα το οποίο τρέφεται από τις δηλώσεις μανιακών Γερμανών όπως ο Σόιμπλε και της Ελληνικής δημοσιογραφίας.
Η αλήθεια είναι ότι Γερμανικές αποζημιώσεις η Ελλάδα ποτέ δεν πήρε από την Γερμανία. Αλλά δεν πήρε ποτέ, γιατί ποτέ δεν ζήτησε. Κανένας Έλληνας πολιτικός, κανένας απολύτως, από όποια παράταξη και αν προήρχετο δεν απαίτησε μέχρι τώρα Γερμανικές αποζημιώσεις. Και τώρα όλοι, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, κανάλια και καναλάρχες ανακάλυψαν τον χρυσό. Τον θησαυρό, κάτι σαν τον θησαυρό των εβραίων που αναζητούν ακόμα κυνηγοί στην Φοινικούντα.
Και ο οποίος ξετυλίγει το κουβάρι των Γερμανικών επανορθώσεων στην Ελλάδα!!
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Στην Ελλάδα, όπως και σε πολλές άλλες χώρες με την λήξη του πολέμου ή στην περίπτωση της Ελλάδας με την λήξη του εμφυλίου, δημιουργήθηκαν «Γραφεία διώξεων εγκληματιών πολέμου». Ήταν αυτά τα γραφεία επιφορτισμένα με το να βρουν και να τιμωρήσουν τους Γερμανούς στρατιωτικούς για τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν σε κάθε χώρα. Είχε δε ταυτόχρονα δημιουργηθεί και δικαστήριο εγκληματιών πολέμου το οποία δίκαζε τους κατηγορούμενους αυτούς.
Ένα τέτοιο δικαστήριο στην Ελλάδα το 1958 καταδίκασε και τον Γερμανό Μαξ Μέρτεν σε 25 χρόνια φυλακή για τους διωγμούς εναντίων των Ελλήνων Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Αντιγράφοντας από τη wikipedia, ας δούμε συνοπτικά ποιος ήταν ο Μαξ Μέρτεν.
Ο Μαξ Μέρτεν (1911-1976) ήταν Γερμανός ανώτατος εισαγγελέας της Ναζιστικής Γερμανίας που έφερε τον βαθμό του λοχαγού. Καταγόταν από το Βερολίνο και είχε νυμφευθεί την κόρη του Ούγγρου προξένου στο Βερολίνο. Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπηρέτησε στη Σερβία και την Ελλάδα ως ανώτερος δικαστικός σύμβουλος των εκεί γερμανικών στρατιωτικών διοικήσεων, ενώ η σύζυγός του διέμενε μόνιμα στη Βουδαπέστη, όπου για πολύ καιρό υπήρξε ιδιαιτέρα γραμματεύς του υφυπουργού της δικαιοσύνης Ρόλαντ Φράυσλερ.
Στην Ελλάδα ήλθε τον Απρίλιο του 1942, ένα χρόνο μετά τη γερμανική εισβολή, συνοδευόμενος από τον υπασπιστή του, Μάισνερ, με τον οποίο και εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη τη διετία 1942-1944, όπου και ανέλαβε τη γενική εποπτεία της δίωξης των Εβραίων της Μακεδονίας, σύμφωνα με την από 7 Ιουλίου 1942 σχετική διαταγή της Κομαντατούρ «περί μέτρων κατά των Εβραίων και των περιουσιών αυτών», αντικαθιστώντας σε πολλές των περιπτώσεων και τον ανώτερο στρατιωτικό διοικητή Μακεδονίας και Αιγαίου.
Θεωρούνταν ο κύριος υπεύθυνος της γενοκτονίας των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, διατάσσοντας τη μεταφορά περίπου 45.000 ατόμων στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς, καθώς και την ευθύνη της λεηλασίας των περιουσιών τους, μέχρι και τυμβωρυχίας του εβραϊκού νεκροταφείου, που υπολογίσθηκε ότι ξεπερνούσαν σε αξία το τεράστιο για την εποχή εκείνη ποσό των 125.000.000 χρυσών φράγκων. Εξ αυτών και αποκαλούνταν «Δήμιος της Θεσσαλονίκης», ή «Χασάπης της Θεσσαλονίκης».
Παρόλη όμως την καταδίκη για τα ιδιαιτέρως ειδεχθή εγκλήματα του κυρίου Μαξ Μέρτεν, η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ναι ναι του Εθνάρχη, καλά καταλάβατε, το 1959, όχι μόνο αμνηστεύει τον κύριο Μέρτεν, αλλά αποφασίζει και την αναστολή λειτουργίας του γραφείου δίωξης εγκληματιών πολέμου. Και βέβαια το σύνολο των Γερμανών του είχε ερευνήσει το γραφείο δίωξης εγκληματιών, απαλλάσσονται από την έρευνα και τις εναντίον τους κατηγορίες για τα εγκλήματα που διέπραξαν στην Ελλάδα και στον έλεγχο που έγινε στην δημοκρατική, κατά τα άλλα Γερμανία, απαλλάχθηκαν από οποιαδήποτε κατηγορία με το σκεπτικό ότι «διέπραξαν νόμιμα στρατιωτικά αντίποινα σε καιρό πολέμου»
Άρα η πρώτη προδοσία γύρω από τις Γερμανικές αποζημιώσεις είναι το νομοθετικό διάταγμα του «Εθνάρχη» Κωνσταντίνου Καραμανλή σύμφωνα με το οποίο «αναστέλλεται αυτοδικαίως και χωρίς να απαιτείται απόφασις τις δικαστηρίου, πάσα δίωξις Γερμανών υπηκόων φερομένων ως εγκληματιών πολέμου, καθώς και η εκτέλεσις πάσης ποινής ή το υπόλοιπον ταύτης»
Βεβαίως το 1977 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής λαμβάνει στη Γερμανία το παράσημο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους, αλλά κάποιοι λένε ότι δεν έχει καμία σχέση με τα παραπάνω.
Επόμενος σταθμός είναι η δημοκρατική κυβέρνηση του κυρίου Σημίτη, η οποία εκπροσωπούμενη από τον υπουργό δικαιοσύνης Μιχάλη Σταθόπουλο, απαγόρευσε την κατάσχεση των ακινήτων που κατέχουν στην Ελλάδα το Ινστιτούτο Γκαίτε και η Γερμανική Αρχαιολογική σχολή.
Πολύ απλά και αντιγράφοντας από το αρχείο της εφημερίδας «Τα Νέα»:
Το Δικαστήριο της Λιβαδειάς με την 137/1997 απόφασή του αποδέχθηκε το αίτημα των συγγενών των θυμάτων και τους επιδίκασε αποζημίωση ύψους εννέα δισ. δραχμών. Με την απόφαση ουσιαστικά απορρίφθηκε η μόνιμη επίκληση από τη Γερμανία της ετεροδικίας.
Η γερμανική κυβέρνηση προσέφυγε, στις 24 Ιουνίου 1998, στον Αρειο Πάγο. Η προσφυγή συζητήθηκε στην Ολομέλεια με συμμετοχή είκοσι αρεοπαγιτών και του εισαγγελέα του ΑΠ. Με την 1357/99 απόφαση ο Αρειος Πάγος αποφάνθηκε υπέρ της βασιμότητας του δικανικού σκεπτικού του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς.
Οι δικαιωθέντες συγγενείς των θυμάτων των Γερμανών προσέφυγαν στο Πρωτοδικείο Αθηνών με αίτημα την αναγκαστική εκτέλεση της απόφασης εις βάρος του Ινστιτούτου Γκαίτε και της Γερμανικής Αρχαιολογικής Σχολής. Το Πρωτοδικείο έκανε δεκτό το αίτημα και απέρριψε το γερμανικό αίτημα ανακοπής.
Ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης όμως αρνήθηκε να εκδώσει την απαιτούμενη από το άρθρο 923 του ΚΠΔ εξουσιοδότηση για εκτέλεση δικαστικής απόφασης έναντι τρίτου κράτους.
Στη συνέχεια το Εφετείο Αθηνών έκανε δεκτή την προσφυγή της Γερμανίας και ακύρωσε την απόφαση του Πρωτοδικείου. Την απόφαση του Εφετείου επικύρωσε και ο Αρειος Πάγος, με την 36/2002 απόφαση της Ολομέλειας. Το Συμβούλιο της Επικρατείας, στο οποίο προσέφυγαν οι κάτοικοι του Δίστομου, αποφάνθηκε ότι η πράξη του υπουργού Δικαιοσύνης είναι κυριαρχική πράξη της Πολιτείας και δεν υπόκειται σε «κυριαρχικό έλεγχο».
Ο γερμανός οικονομολόγος Βίνφριντ Βολφ συνδέει την απόφαση του υπουργού Δικαιοσύνης να αποτρέψει τη δήμευση του Ινστιτούτου Γκαίτε και της Αρχαιολογικής Σχολής με την ένταξη της Ελλάδος στην ΟΝΕ. Υπενθυμίζει ότι το 1998, όταν ιδρύθηκε η ευρωζώνη, η Γερμανία υποστήριζε ότι η Ελλάδα δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις για ένταξη. Η επικύρωση από τον Αρειο Πάγο, το 1999, της απόφασης του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς ανησύχησε τους Γερμανούς, που θεωρούσαν το θέμα των αποζημιώσεων λήξαν.
Στις 24 Μαΐου 2000 η γερμανική κυβέρνηση ενέκρινε την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Όταν ο δικαστικός κλητήρας εμφανίστηκε μπροστά στο Ινστιτούτο Γκαίτε να εκτελέσει την απόφαση δήμευσης ο υπουργός Δικαιοσύνης παρενέβη δηλώνοντας ότι απαιτείται η έγκρισή του, η οποία ποτέ δεν δόθηκε...»
Άρα η δεύτερη προδοσία γύρω από τις Γερμανικές αποζημιώσεις είναι η ωμή παρέμβαση της δημοκρατικής κυβέρνησης του κυρίου Σημίτη στην δικαιοσύνη με σκοπό να προστατεύσει τους «φίλους Γερμανούς»
Η συνεχείς σιωπηλή παραίτηση από τις Γερμανικές αποζημιώσεις συνεχίστηκε από όλες τις Ελληνικές κυβερνήσεις, έτσι πηγαίνοντας τον χρόνο προς τα πίσω, ούτε η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου , ούτε η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ούτε η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ούτε κάποια από τις προηγούμενες αναφέρθηκε καν στο ζήτημα.
Με δύο εξαιρέσεις. Μία μικρή και μία μεγάλη, οι οποίες όμως και η δύο έχουν την αξία τους.
Η μία είναι το 1991 στην επέτειο των 50 χρόνων από την μάχη της Κρήτης , όταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έθεσε το θέμα των αποζημιώσεων στον Χέλμουτ Κόλ. Η απάντηση ήταν ότι το θέμα των αποζημιώσεων έχει ρυθμιστεί με μυστική συμφωνία του 1959 και ήταν μία σαφή σπόντα προς τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο οποίος δεν μπορούσε να εμπλέξει και να εκθέσει το ιερό τέρας και «εθνάρχη» Κωνσταντίνο Καραμανλή, οπότε υποχώρησε.
Η δεύτερη και σημαντικότερη, κατά την άποψή μου ήταν η δήλωση του Ανδρέα Παπανδρέου στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ τον Μάιο του 1995, ότι δίνει εντολή στον Έλληνα πρέσβη στη Βόννη, να υποβάλει «διπλωματική ρηματική δήλωση» προς την Γερμανία με την οποία ζητά την έναρξη διαπραγματεύσεων για τις πολεμικές αποζημιώσεις.
Αυτές είναι οι μοναδικές δύο περιπτώσεις, στις οποίες η Ελληνική πλευρά τόλμησε να αναφέρει το θέμα των αποζημιώσεων.
Εκτός από αυτές τις δύο, μόνο αδιαφορία και δουλικότητα έχουμε να δούμε. Όλες οι κυβερνήσεις δείχνουν να ερωτευμένοι με την Γερμανία και όλοι έχουν συνάψει, άλλος λίγες και άλλος πολλές σκανδαλώδεις συμβάσεις και γερμανικές εταιρείες.
Μεταξύ αυτών, ας θυμηθούμε μερικές.
Η εκποίηση του Ο.Τ.Ε στην Deutsche Telekom, χωρίς να υποχρεωθούν οι Γερμανοί να καταθέσουν δημόσια προσφορά και για τις μετοχές της μειοψηφίας.
Και λέμε ότι αυτό ήταν ίσως το μεγαλύτερο σκάνδαλο, γιατί με τις αποφάσεις Αλογοσκούφη-Πιλάβιου οι μικρομέτοχοι, μεταξύ των οποίων και κρατικές τράπεζες και ασφαλιστικά Ταμεία, έχασαν έως και 6 δισ. ευρώ, που θα μπορούσαν να είχαν εξασφαλίσει , αν πωλούσαν τις μετοχές τους στους Γερμανούς. (Κυβέρνηση Καραμανλή)
Η απόπειρα εκποίησης της Δ.Ε.Η στην R.W.E , μέσω συμφωνίας η οποία χαρακτηρίσθηκε αποικιοκρατική και σκανδαλώδη αφού μέσω αυτής ο γερμανικός κολοσσός θα έμπαινε άνευ τιμήματος στην ελληνική αγορά ενέργειας και μάλιστα ως συνέταιρος της ΔΕΗ σε όλες τις νέες δραστηριότητες υπό ευνοϊκότατους όρους, ενώ θα αποκτούσε σταδιακά και τον έλεγχο της ΔΕΗ καθώς σε όλες τις νέες μονάδες η R.W.E. θα είχε το 51% και το μάνατζμεντ και η ΔΕΗ το 49%. (Κυβέρνηση Καραμανλή)
Η συμφωνία για την κατασκευή του αεροδρομίου Ελευθέριος Βενιζέλος. Η συμφωνία αυτή προέβλεπε ειδικό καθεστώς Φ.Π.Α για την κατασκευάστρια εταιρεία Hochtief και επιπλέον προέβλεπε ότι σε περίπτωση διαφωνίας μεταξύ της εταιρείας και του Ελληνικού δημοσίου, υπεύθυνα θα είναι τα αγγλικά δικαστήρια. Η εταιρεία ερμηνεύοντας την παράγραφο 7 του άρθρου 26 του ν. 2093/92 σε συνδυασμό με το άρθρο 25 της σύμβασης Ανάπτυξης Αεροδρομίου... θεώρησε ότι ο ΦΠΑ εκπίπτει στο σύνολό του με αποτέλεσμα ενώ εισπράττει Φ.Π.Α δεν το αποδίδει και μάλιστα στις μετέπειτα απαιτήσεις του Ελληνικού δημοσίου για την πληρωμή του Φ.Π.Α, προσέφυγε στις 11 Νοεμβρίου 2010 στο αγγλικό Διαιτητικό Δικαστήριο London Court of International Arbitration το οποίο στις 27 Φεβρουαρίου 2013 έκρινε ότι ισχύει το ειδικό καθεστώς που είχαν παραχωρήσει οι κυβερνήσεις μας και έτσι η γερμανική εταιρεία δεν υποχρεούται να καταβάλει τα εκατομμύρια ΦΠΑ που έχει εισπράξει από το 2001 και συνεχίζει να εισπράττει.
Βέβαια θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε το σκάνδαλο siemens το οποίο βέβαια στηριζόμενο στην δίκαιη Ελληνική δικαιοσύνη βρήκε τον δρόμο του προς το... νεκροταφείο, όταν η siemens έχει καταδικαστεί για χρηματισμό ακόμα και σε υπανάπτυκτες χώρες της υποσαχάριας Αφρικής.
Από τα παραπάνω το μόνο συμπέρασμα που μπορούμε να εξάγουμε είναι ότι οι Ελληνικές κυβερνήσεις ποτέ δεν διεκδίκησαν Γερμανικές αποζημιώσεις και από την μεταπολίτευση και μετά το μόνο που έκαναν ήταν να προωθούν τα συμφέροντα γερμανικών εταιρειών.
Το σύνολο όμως της δημοσιογραφίας αποκρύβει τα γεγονότα αυτά.
Γιατί;
Και γιατί αυτήν την συγκεκριμένη περίοδο όλοι θυμήθηκαν τις Γερμανικές αποζημιώσεις;
Μήπως γιατί είναι ο καταλληλότερος χρόνος για να συμψηφιστούν με ένα λογιστικό, πλαστό και στην καλύτερη περίπτωση θεωρητικό χρέος που υπάρχει μόνο σε λογιστικές καταστάσεις διεθνών οίκων;
Η μήπως γιατί είναι η κατάλληλη ώρα για να δημιουργήσουν μια τεχνητή αντίδραση ώστε ότι και αν γίνει από δω και πέρα να κρίνεται ως επιλογή των Ελλήνων;
Απο την αρχή του κειμένου χρωστάω την σύνδεση των Γερμανικών αποζημιώσεων με τον θησαυρό των Εβραίων. Το παραμύθι λοιπόν, που μόνο παραμύθι δεν είναι τελειώνει με αυτό:
Ο Μαξ Μέρτεν παρ όλη την αμνηστία, γύρισε και δοκίμασε να βρει τον θησαυρό των Εβραίων. Αυτά δηλαδή που έκλεψε, αλλά δεν τον βρήκε......
Οπότε οι απόγονοί του συνεχίζουν να προσπαθούν
stsanoussis.blogspot.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
![Δείτε τι θα συμβεί αν βάλετε ένα αβγό σε ξίδι! [video]](https://images.newsnowgreece.com/40/405972/deite-ti-tha-symvei-an-valete-ena-avgo-se-xidi-video-1-124x78.jpg)
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δείτε τι θα συμβεί αν βάλετε ένα αβγό σε ξίδι! [video]
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
