2012-04-02 15:09:16
ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ
Ann Arbor, 30 Μαρτίου 2012
Αγαπητοί συνάδελφοι του Τομεακού Ερευνητικού Συμβουλίου ΚοινωνικώνΕπιστημών του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας και Τεχνολογίας, αγαπητέ πρόεδρε κ.Βέττα, αξιότιμε κ.Υπουργέ
Με μεγάλη μου λύπη υποβάλλω την παραίτηση μου απόμέλος της παραπάνω επιτροπής. Όταν πριν από ένα περίπου χρόνο δέχτηκα νασυμμετάσχω, ήταν γιατί με διαβεβαίωσαν-και πείστηκα- ότι θα μπορούσα κάτι να προσφέρω στη βελτίωση της Ελληνικήςπαιδείας. Δέχτηκα την άμισθη θέση με πολύ μεγαλύτερο σεβασμό απ ότι μιαέμμισθη. Οφείλω ταυτόχρονα να ομολογήσωότι τη συγκεκριμένη θέση δεν θα αναλάμβανα με οποιοδήποτε μισθό σε μια άλληχώρα με την ίδια κατάσταση στην εκπαίδευση.
Υπήρξαν δυο λόγοι που δέχθηκα και θεώρησα τιμήμου να υπηρετήσω.Ο πρώτος ήταν ότι τρέφω μεγάλο θαυμασμό για τηνεκπαίδευση που έλαβα στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (αποφοίτησα το 1974).Θεωρώ ότι η παιδεία που έλαβα στο ΕΜΠήταν πιο καθοριστική για την εξέλιξη μου από τα δυο διπλώματα (Πολιτικής Επιστήμηςκαι διδακτορικό Στατιστικής) που έλαβα στη Γαλλία, και το ένα (διδακτορικόΠολιτικής Επιστήμης) στην Αμερική. Ο δεύτερος ήταν ότι έβλεπα από μακριά ότι ηοποιαδήποτε βοήθεια ήταν απόλυτα αναγκαία στη σημερινή κατάσταση του ΕλληνικούΠανεπιστημίου.
Όταν άρχισε τη θητεία μου στην επιτροπήδιαπίστωσα ότι η κρατούσα κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη απ ότι νόμιζα.Είδα για παράδειγμα ότι οι περισσότεροιπανεπιστημιακοί συμπεριελάμβαναν στο βιογραφικό τους όχι μόνο δημοσιεύσεις απότον επιστημονικό τύπο του εξωτερικού αλλά και από Ελληνικά έντυπα όχι μόνοεπιστημονικά αλλά και περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας, ακόμα και εφημερίδες όπως“Η Αυγή της Κυριακής.” Συνειδητοποίησα ότι το κριτήριο εγκύρωνδημοσιευμάτων που έχουν την επιστημονική έγκριση διακεκριμένων ειδικών (peerreview) δεν υπάρχει στην Ελλάδα.Ότι ορισμένοι Έλληνες πανεπιστημιακοί δεναντιλαμβάνονται τη διαφορά μιας ελληνόγλωσσης από μια διεθνή δημοσίευση (μόνο ηδεύτερη επηρεάζει το διεθνές επιστημονικό κοινό) η ακόμα τη διαφοράεπιστημονικής δημοσίευσης απο άποψη.
Ακόμα χειρότερα, ένα Ελληνικό Πανεπιστήμιοσυμμετείχε στην κατασκευή ενός «δείκτη» επιστημονικής απήχησης ο οποίος καταμετράοποιαδήποτε «δημοσίευση» ακόμα και στις ιστοσελίδες του κάθεπανεπιστημιακού, μπλογκς η άλλες δημοσιεύσεις καθώς και τις πιθανές συζητήσειςπου ακολουθούν. Με βάση αυτό το «δείκτη», σύμφωνα με δημοσίευμα έγκριτης εφημερίδας ταΕλληνικά Πανεπιστήμια έρχονται τρίτα σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ τα Αμερικάνικαδέκατα!!! Και ποιος νοιάζεται ότι στη βάση των παγκόσμιααποδεκτών δεικτών, βασισμένων σε έγκυρες δημοσιεύσεις καθώς και σε αναφορές στηδιεθνή βιβλιογραφία, κανένα Ελληνικό πανεπιστήμιο δεν είναι στα διακόσια πρώταστον κόσμο?
Αντί να βλέπουμε την πραγματικότητα και ναπροσπαθούμε να βελτιώσουμε την κατάσταση, χρησιμοποιούμε διαστρεβλωτικούςφακούς και αλλάζουμε αυτό που βλέπουμε. Σε μια σκηνή του Γαλιλαίου του Μπρεχτ,οι καρδινάλιοι του εξηγούν γιατί δεν θα κοιτάξουν μέσα από το τηλεσκόπιο…..
Όταν το Υπουργείο Παιδείας κατάλαβε την αθλιότητατης Ελληνικής εκπαίδευσης δημιούργησε ένα, κατά τη γνώμη μου συμβιβαστικό, νέονόμο πλαίσιο που άλλαζε τον τρόπο εκλογής των Πανεπιστημιακών διοικήσεων μεσυμμετοχή εξωπανεπιστημιακών παραγόντων από την οικονομία και την κοινωνία. Γιατην επιλογή των πανεπιστημιακών εφαρμόζονταν επιστημονικά και όχι πολιτικά κριτήριακαι για την επιλογή των μη πανεπιστημιακών- από τα μέλη των ΑΕΙ- εφαρμόζονταντο πιο πρόσφορο εκλογικό σύστημα. Αυτή η ηγεσία θα αναλάμβανε ευθύνες πουσήμερα διαχειρίζεται το Υπουργείο Παιδείας. Μιλάμε δηλαδή για μείζονα και αναγκαίααποκέντρωση που θα επιτρέψει στα ΑΕΙ να ανασάνουν, να διαχειριστούν τουςπερισσότερους πόρους τους όπως τα ίδια κρίνουν σωστό. Παρά ταύτα, η κατάστασηέγινε αμέσως έκρυθμη, οι Πρυτάνεις εξανέστησαν, δήλωσαν ότι δεν θα εφαρμόσουν το νόμο που καταργεί τηναυτοτέλεια των ΑΕΙ.Πιο στρατηγικές σκέψεις πρυτάνευσαν καισυνέστησαν αντί να αναλάβουν οι Πρυτάνεις την αντίσταση, να βοηθήσουν τουςφοιτητές να καταργήσουν κάθε έννοια νόμου μέσα στα ΑΕΙ και οι ίδιοι ναπροσφύγουν στο Συμβούλιο της Επικρατείας για την συνταγματικότητα του νόμου!
Για να καταλαβαίνουμε περί τίνος πρόκειται, ΟΛΑτα Αμερικάνικα πανεπιστήμια (ιδιωτικά ΚΑΙ δημόσια) έχουν μεικτές διοικήσεις απόΠανεπιστημιακούς και εξωπανεπιστημιακούς. Το Πανεπιστήμιο της Πολιτείας τοΜίσιγκαν όπου εργάζομαι (δημοσιο) είχε την διαπανεπιστημιακή διοίκησηδιοριζόμενη από τον Πρύτανη στο παρελθόν, ενώ τώρα εκλέγεται από τους κατοίκουςτης πολιτείας. Το κάθε πανεπιστήμιο καθορίζει το πως συγκροτείται η διοίκησητου.Ξανά, αντί να βλέπουμε την πραγματικότητα βάλαμειδεολογικές παρωπίδες για να αρνηθούμε τι βλέπουμε.
Όλα αυτά τα έβλεπα, και παρέμενα στη θέση μουγιατί ήταν επιβεβαίωση των αρχικών μου θέσεων, ότι η χώρα χρειάζεται όλη τηβοήθεια που μπορεί να βρει για την αναμόρφωση της εκπαίδευσης. Και ο νόμοςπλαίσιο είχε βάλει έναν περιοριστικό όρο αντάξιο της πανουργίας του Οδυσσέα (για να θυμηθούμε τους προγόνουςμας): χρήματα για ένα ΑΕΙ μπορούσε να λάβει μόνο η νεοεκλεγείσα ηγεσία τουιδρύματος. Αυτή η διάταξη ήταν η μόνη ασπίδα που είχε ο νόμος πλαίσιο μέσα σεμια θάλασσα αναρχίας που κυριαρχεί σήμερα στα ΑΕΙ. Μπορεί οι πρυτάνεις ναθέλουν και να μπορούν να ακυρώνουν τη μια εκλογή μετά την άλλη, άλλα δεν θαέχουν χρηματοδότηση αν συνεχίσουν. Ακόμα και οι φοιτητές που τώρακινητοποιούνται υπέρ τους κάποτε θα συνειδητοποιήσουν την κατάσταση και θασταματήσουν.
Αυτή τη διάταξη η νέα ηγεσία του ΥπουργείουΠαιδείας την ανέτρεψε. Ο υπουργός δήλωσε ότι έχει την υποστήριξη τουΠρωθυπουργού, και με δυο υφυπουργούς στο πλευρό του (έναν από το κάθε κόμμα πουστηρίζει την κυβέρνηση) δήλωσε πως στόχος του είναι το πως θα εφαρμοστεί ο νόμος ο οποίος «συναντά προβλήματα». ΄Οι δυο υφυπουργοί υποστήριξαν τα λεγόμενα τουυπουργού, και διαφώνησαν μόνο στο αν μετά τις εκλογές ο νόμος θα εφαρμοστεί απότο ΠΑΣΟΚ η την ΝΔ. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Την δήλωση ότι τα πάντα γίνονταιγια να σωθεί ο νόμος;Νομίζει ο κύριος Μπαμπινιώτης ότι τον πίστεψεκανείς;Την ελαφρότητα του χιούμορ των υφισταμένων;Το πρόβλημα τους είναι ποιος θα βγει στις εκλογέςνα αναλάβει την εφαρμογή; Οι θριαμβολογίεςτων πρυτάνεων που αποτελούν μέλη της νεοσυσταθείσας επιτροπής προς «διάσωση» του νόμου είναιοι αλαλαγμοί των λύκων που τους εμπιστεύτηκαν ΞΑΝΑ να φυλάνε τα πρόβατα.
Δεν μπορώ υπό αυτές τις συνθήκες να συμμετέχω σεσχεδιασμούς του Υπουργείου Παιδείας. Ο νόμος πλαίσιο για την Παιδεία ήταν ομόνος διαρθρωτικός νόμος που ψηφίστηκε από τη Βουλή, που δεν επιβάλλειφορολογία και δεν σχεδιάζει πως θα απολύσει εργαζόμενους (αν και θα έπρεπε κατάτη γνώμη μου πολλές σχολές και πανεπιστήμια να κλείσουν).Είναι ο μόνος νόμος που ψηφίστηκε χωρίς τομαχαίρι των δανειστών στο λαιμό και που είχε στόχο πως θα φτιάξουμε μιακαλύτερη Ελλάδα που να μπορεί να ανταγωνιστεί στο διεθνές περιβάλλον. Ήταν μια επένδυσηγια το μέλλον μας και δεν φαίνεται να νοιάζεται κανείς για την «διάσωση» του. Ούτε καν τακόμματα που τον ψήφισαν. Παίρνει κι αυτός το δρόμο των νομοσχεδίων για την απελευθέρωση των επαγγελμάτων.
Με λύπη μου παραιτούμαι από την επιτροπή.
Γιώργος ΤσεμπελήςAnatol Rapoport CollegiateProfessorOf Political ScienceUniversity of MichiganUSA
newsit
Ann Arbor, 30 Μαρτίου 2012
Αγαπητοί συνάδελφοι του Τομεακού Ερευνητικού Συμβουλίου ΚοινωνικώνΕπιστημών του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας και Τεχνολογίας, αγαπητέ πρόεδρε κ.Βέττα, αξιότιμε κ.Υπουργέ
Με μεγάλη μου λύπη υποβάλλω την παραίτηση μου απόμέλος της παραπάνω επιτροπής. Όταν πριν από ένα περίπου χρόνο δέχτηκα νασυμμετάσχω, ήταν γιατί με διαβεβαίωσαν-και πείστηκα- ότι θα μπορούσα κάτι να προσφέρω στη βελτίωση της Ελληνικήςπαιδείας. Δέχτηκα την άμισθη θέση με πολύ μεγαλύτερο σεβασμό απ ότι μιαέμμισθη. Οφείλω ταυτόχρονα να ομολογήσωότι τη συγκεκριμένη θέση δεν θα αναλάμβανα με οποιοδήποτε μισθό σε μια άλληχώρα με την ίδια κατάσταση στην εκπαίδευση.
Υπήρξαν δυο λόγοι που δέχθηκα και θεώρησα τιμήμου να υπηρετήσω.Ο πρώτος ήταν ότι τρέφω μεγάλο θαυμασμό για τηνεκπαίδευση που έλαβα στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (αποφοίτησα το 1974).Θεωρώ ότι η παιδεία που έλαβα στο ΕΜΠήταν πιο καθοριστική για την εξέλιξη μου από τα δυο διπλώματα (Πολιτικής Επιστήμηςκαι διδακτορικό Στατιστικής) που έλαβα στη Γαλλία, και το ένα (διδακτορικόΠολιτικής Επιστήμης) στην Αμερική. Ο δεύτερος ήταν ότι έβλεπα από μακριά ότι ηοποιαδήποτε βοήθεια ήταν απόλυτα αναγκαία στη σημερινή κατάσταση του ΕλληνικούΠανεπιστημίου.
Όταν άρχισε τη θητεία μου στην επιτροπήδιαπίστωσα ότι η κρατούσα κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη απ ότι νόμιζα.Είδα για παράδειγμα ότι οι περισσότεροιπανεπιστημιακοί συμπεριελάμβαναν στο βιογραφικό τους όχι μόνο δημοσιεύσεις απότον επιστημονικό τύπο του εξωτερικού αλλά και από Ελληνικά έντυπα όχι μόνοεπιστημονικά αλλά και περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας, ακόμα και εφημερίδες όπως“Η Αυγή της Κυριακής.” Συνειδητοποίησα ότι το κριτήριο εγκύρωνδημοσιευμάτων που έχουν την επιστημονική έγκριση διακεκριμένων ειδικών (peerreview) δεν υπάρχει στην Ελλάδα.Ότι ορισμένοι Έλληνες πανεπιστημιακοί δεναντιλαμβάνονται τη διαφορά μιας ελληνόγλωσσης από μια διεθνή δημοσίευση (μόνο ηδεύτερη επηρεάζει το διεθνές επιστημονικό κοινό) η ακόμα τη διαφοράεπιστημονικής δημοσίευσης απο άποψη.
Ακόμα χειρότερα, ένα Ελληνικό Πανεπιστήμιοσυμμετείχε στην κατασκευή ενός «δείκτη» επιστημονικής απήχησης ο οποίος καταμετράοποιαδήποτε «δημοσίευση» ακόμα και στις ιστοσελίδες του κάθεπανεπιστημιακού, μπλογκς η άλλες δημοσιεύσεις καθώς και τις πιθανές συζητήσειςπου ακολουθούν. Με βάση αυτό το «δείκτη», σύμφωνα με δημοσίευμα έγκριτης εφημερίδας ταΕλληνικά Πανεπιστήμια έρχονται τρίτα σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ τα Αμερικάνικαδέκατα!!! Και ποιος νοιάζεται ότι στη βάση των παγκόσμιααποδεκτών δεικτών, βασισμένων σε έγκυρες δημοσιεύσεις καθώς και σε αναφορές στηδιεθνή βιβλιογραφία, κανένα Ελληνικό πανεπιστήμιο δεν είναι στα διακόσια πρώταστον κόσμο?
Αντί να βλέπουμε την πραγματικότητα και ναπροσπαθούμε να βελτιώσουμε την κατάσταση, χρησιμοποιούμε διαστρεβλωτικούςφακούς και αλλάζουμε αυτό που βλέπουμε. Σε μια σκηνή του Γαλιλαίου του Μπρεχτ,οι καρδινάλιοι του εξηγούν γιατί δεν θα κοιτάξουν μέσα από το τηλεσκόπιο…..
Όταν το Υπουργείο Παιδείας κατάλαβε την αθλιότητατης Ελληνικής εκπαίδευσης δημιούργησε ένα, κατά τη γνώμη μου συμβιβαστικό, νέονόμο πλαίσιο που άλλαζε τον τρόπο εκλογής των Πανεπιστημιακών διοικήσεων μεσυμμετοχή εξωπανεπιστημιακών παραγόντων από την οικονομία και την κοινωνία. Γιατην επιλογή των πανεπιστημιακών εφαρμόζονταν επιστημονικά και όχι πολιτικά κριτήριακαι για την επιλογή των μη πανεπιστημιακών- από τα μέλη των ΑΕΙ- εφαρμόζονταντο πιο πρόσφορο εκλογικό σύστημα. Αυτή η ηγεσία θα αναλάμβανε ευθύνες πουσήμερα διαχειρίζεται το Υπουργείο Παιδείας. Μιλάμε δηλαδή για μείζονα και αναγκαίααποκέντρωση που θα επιτρέψει στα ΑΕΙ να ανασάνουν, να διαχειριστούν τουςπερισσότερους πόρους τους όπως τα ίδια κρίνουν σωστό. Παρά ταύτα, η κατάστασηέγινε αμέσως έκρυθμη, οι Πρυτάνεις εξανέστησαν, δήλωσαν ότι δεν θα εφαρμόσουν το νόμο που καταργεί τηναυτοτέλεια των ΑΕΙ.Πιο στρατηγικές σκέψεις πρυτάνευσαν καισυνέστησαν αντί να αναλάβουν οι Πρυτάνεις την αντίσταση, να βοηθήσουν τουςφοιτητές να καταργήσουν κάθε έννοια νόμου μέσα στα ΑΕΙ και οι ίδιοι ναπροσφύγουν στο Συμβούλιο της Επικρατείας για την συνταγματικότητα του νόμου!
Για να καταλαβαίνουμε περί τίνος πρόκειται, ΟΛΑτα Αμερικάνικα πανεπιστήμια (ιδιωτικά ΚΑΙ δημόσια) έχουν μεικτές διοικήσεις απόΠανεπιστημιακούς και εξωπανεπιστημιακούς. Το Πανεπιστήμιο της Πολιτείας τοΜίσιγκαν όπου εργάζομαι (δημοσιο) είχε την διαπανεπιστημιακή διοίκησηδιοριζόμενη από τον Πρύτανη στο παρελθόν, ενώ τώρα εκλέγεται από τους κατοίκουςτης πολιτείας. Το κάθε πανεπιστήμιο καθορίζει το πως συγκροτείται η διοίκησητου.Ξανά, αντί να βλέπουμε την πραγματικότητα βάλαμειδεολογικές παρωπίδες για να αρνηθούμε τι βλέπουμε.
Όλα αυτά τα έβλεπα, και παρέμενα στη θέση μουγιατί ήταν επιβεβαίωση των αρχικών μου θέσεων, ότι η χώρα χρειάζεται όλη τηβοήθεια που μπορεί να βρει για την αναμόρφωση της εκπαίδευσης. Και ο νόμοςπλαίσιο είχε βάλει έναν περιοριστικό όρο αντάξιο της πανουργίας του Οδυσσέα (για να θυμηθούμε τους προγόνουςμας): χρήματα για ένα ΑΕΙ μπορούσε να λάβει μόνο η νεοεκλεγείσα ηγεσία τουιδρύματος. Αυτή η διάταξη ήταν η μόνη ασπίδα που είχε ο νόμος πλαίσιο μέσα σεμια θάλασσα αναρχίας που κυριαρχεί σήμερα στα ΑΕΙ. Μπορεί οι πρυτάνεις ναθέλουν και να μπορούν να ακυρώνουν τη μια εκλογή μετά την άλλη, άλλα δεν θαέχουν χρηματοδότηση αν συνεχίσουν. Ακόμα και οι φοιτητές που τώρακινητοποιούνται υπέρ τους κάποτε θα συνειδητοποιήσουν την κατάσταση και θασταματήσουν.
Αυτή τη διάταξη η νέα ηγεσία του ΥπουργείουΠαιδείας την ανέτρεψε. Ο υπουργός δήλωσε ότι έχει την υποστήριξη τουΠρωθυπουργού, και με δυο υφυπουργούς στο πλευρό του (έναν από το κάθε κόμμα πουστηρίζει την κυβέρνηση) δήλωσε πως στόχος του είναι το πως θα εφαρμοστεί ο νόμος ο οποίος «συναντά προβλήματα». ΄Οι δυο υφυπουργοί υποστήριξαν τα λεγόμενα τουυπουργού, και διαφώνησαν μόνο στο αν μετά τις εκλογές ο νόμος θα εφαρμοστεί απότο ΠΑΣΟΚ η την ΝΔ. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Την δήλωση ότι τα πάντα γίνονταιγια να σωθεί ο νόμος;Νομίζει ο κύριος Μπαμπινιώτης ότι τον πίστεψεκανείς;Την ελαφρότητα του χιούμορ των υφισταμένων;Το πρόβλημα τους είναι ποιος θα βγει στις εκλογέςνα αναλάβει την εφαρμογή; Οι θριαμβολογίεςτων πρυτάνεων που αποτελούν μέλη της νεοσυσταθείσας επιτροπής προς «διάσωση» του νόμου είναιοι αλαλαγμοί των λύκων που τους εμπιστεύτηκαν ΞΑΝΑ να φυλάνε τα πρόβατα.
Δεν μπορώ υπό αυτές τις συνθήκες να συμμετέχω σεσχεδιασμούς του Υπουργείου Παιδείας. Ο νόμος πλαίσιο για την Παιδεία ήταν ομόνος διαρθρωτικός νόμος που ψηφίστηκε από τη Βουλή, που δεν επιβάλλειφορολογία και δεν σχεδιάζει πως θα απολύσει εργαζόμενους (αν και θα έπρεπε κατάτη γνώμη μου πολλές σχολές και πανεπιστήμια να κλείσουν).Είναι ο μόνος νόμος που ψηφίστηκε χωρίς τομαχαίρι των δανειστών στο λαιμό και που είχε στόχο πως θα φτιάξουμε μιακαλύτερη Ελλάδα που να μπορεί να ανταγωνιστεί στο διεθνές περιβάλλον. Ήταν μια επένδυσηγια το μέλλον μας και δεν φαίνεται να νοιάζεται κανείς για την «διάσωση» του. Ούτε καν τακόμματα που τον ψήφισαν. Παίρνει κι αυτός το δρόμο των νομοσχεδίων για την απελευθέρωση των επαγγελμάτων.
Με λύπη μου παραιτούμαι από την επιτροπή.
Γιώργος ΤσεμπελήςAnatol Rapoport CollegiateProfessorOf Political ScienceUniversity of MichiganUSA
newsit
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στρατιωτική λύση «δείχνει» η Κωνσταντινούπολη
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μέχρι και τον Ρέππα εκνεύρισε ο Βορίδης
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
