2013-04-19 13:10:02
Μια έκταση περίπου εφτά στρεμμάτων στη θέση «Πλακαλώνι» του χωριού Αμνάτος Ρεθύμνου, είχαν επιτάξει οι γερμανικές Αρχές κατοχής, πέραν των άλλων επιτάξεων και εκεί δίδονταν θεατρικές παραστάσεις από Γερμανούς ηθοποιούς και ψυχαγωγούνταν αξιωματικοί και στρατιώτες. Στον ίδιο τόπο έβρισκαν… αναψυχή, όση μπορούσε να ήταν αυτή, και ντόπιοι, κυρίως όμως τα παιδιά που βίωναν με το πιο σκληρό τρόπο τα δεινά των κατακτητών. Δεν ήταν αφύσικο, όμως, οι θεατές του φασισμού το πρωί να εκτελούσαν και το απόγεμα να παρακολουθούσαν σαν να μη… συνέβη τίποτα τέχνη!
Η πέτρινη εξέδρα σήμερα, στην οποία εμφανίζονταν στις παραστάσεις οι Γερμανοί ηθοποιοί
Σήμερα, το πέτρινο… σανίδι στην ίδια τοποθεσία εξακολουθεί, έστω και μισογκρεμισμένο, να υπάρχει και η έκταση είναι ένας μεγάλος ελαιώνας και κοντά κάποιες εγκαταστάσεις της αγροτικής ζωής.
Τα δέντρα φυτεύτηκαν από τον ιδιοκτήτη τους Πέτρο Σπινιαδάκη, μετά την απελευθέρωση, το 1951 ή ’52. Όμως, ο ίδιος χώρος χρησιμοποιούνταν στη διάρκεια παραμονής των Γερμανών στρατιωτών στην Αμνάτο και για τις γυμναστικές τους ασκήσεις και μάλιστα γυμναστής τους ήταν «ένας των ΕS-ES, πολύ σκληρός άνθρωπος».
Η επίταξη του κτήματος στο «Πλακαλώνι» έγινε τον πρώτο καιρό εγκατάστασης τους στο χωριό, την άνοιξη του 1942. Παιδάκι 8 χρονών ο Κώστας Σπινιαδάκης που στο σπίτι τους διέμεναν δέκα από αυτούς, έχει έντονα τις εικόνες των θεατρικών παραστάσεων:
«Το χωράφι μας ήταν περίπου εφτά στρέμματα και το επέταξαν για να παρακολουθούν θέατρο. Ερχότανε όλοι που ήταν στο φυλάκιο του χωριού μα και από άλλα φυλάκια, της Κυριάννας, της Πηγής και δεν ξέρω και από πού αλλού! Θα μαζεύονταν πάνω από τριακόσιοι Γερμανοί, που έπαιζαν κούρταλα, γελούσαν και μιλούσαν. Μέσα σε αυτούς και εμείς τα κοπέλια, μπορεί να ήμασταν και δέκα, μα ερχότανε και γυναίκες από την Αμνάτο…»
Στις παραστάσεις έχουν μείνει στη μνήμη του «δυο κοκκινομάλλες Γερμανίδες ηθοποιοί και πέντε με έξι Γερμανοί». Τα καμαρίνια των ηθοποιών ήταν σε σκηνές κοντά στην εξέδρα που έβγαιναν, και… ακούει ακόμα και σήμερα «το χαστούκι στο μάγουλο του και τη φωνή: Ράους πίκουλο!». Αφηγείται για το περιστατικό ο ίδιος: «Είχαμε αποαλωνέψει το καλοκαίρι το ’42 και πήγα στις σκηνές που άλλαζαν οι Γερμανοί ηθοποιοί με το Τζον που έμενε στο σπίτι μας. Ο Τζον με αγαπούσε και συχνά έβγαζε τη φωτογραφία με τη γυναίκα του στη Γερμανία και τα δυο τους παιδιά και μου την έδειχνε. Στο σπίτι μας έμεναν δέκα στρατιώτες και από αυτούς τον ένα ήλθε την άλλη μέρα ένας από τα ΕS-ES, Έσπιτ τον φώναζαν και τον πήρε γιατί ήταν τραυματίας. Δεν τον ξαναείδα!
Στα πρώτα χρόνια του ’50 η έκταση που παρακολουθούσαν τις παραστάσεις φυτεύτηκε με ελιές
ΤΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΚΑΙ ΤΟ «ΡΑΟΥΣ ΠΙΚΟΥΛΟ»
»Όταν πήγαμε με το Τζον, μια Γερμανίδα ηθοποιός του έδωσε μια σοκολάτα κι αυτός, επειδή με αγαπούσε, μου την έδωσε. Εκείνη την ώρα, μπήκε ένας αξιωματικός τους και βλέποντάς με μου έδωσε ένα δυνατό χαστούκι και μου λέει αγριεμένα: "Ράους πίκουλο!" Άρχισα να κλαίω, παιδάκι 8 χρονών εγώ, και η ηθοποιός με το Τζον με χάιδευαν και κάτι μου έλεγαν στη γλώσσα τους. Η μάνα μου Αφροδίτη που παρακολουθούσε το θέατρο πήρε χαμπάρι, ήλθε με πήρε από το χέρι και φύγαμε. Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ!»
Και δεν ήταν μόνο οι εμπειρίες από τις παραστάσεις, που κουβαλάει ο Σπινιαδάκης από την γερμανοκατοχή, ακόμα και σήμερα στα 79 του χρόνια.
Οι γιατροί των δυνάμεων κατοχής τον θεράπευσαν από την ψώρα, του έδωσαν φάρμακα για τη ραχίτιδα που υπόφερε και διέγνωσαν μυωπία στην όρασή του. Εξιστορεί σχετικά: «Το ιατρείο τους το είχαν στο σπίτι του Γιάννη Πετρουλάκη στην Πάνω Εκκλησία και ήταν και γιατροί και γιατρίνες. Ο πατέρας μου ήξερε κάποιες ξένες λέξεις και τα ψιλοκατάφερνε και πήγαμε μαζί. Μου έδωσαν ένα λάδι και το ήπια και έφυγαν τα εξανθήματα της ψώρας και χάπια στρογγυλά καφετί για τη ραχίτιδα. Ήταν καιρός χειμώνας του ’43! Στην τάξη του σχολειού που πήγαινα, ο δάσκαλος με έβαζε στα πρώτα καθίσματα για να βλέπω και οι Γερμανοί γιατροί είπαν πως έχω μυωπία και να με πάει σε οφθαλμίατρο. Αυτοί μου έδειχναν τα δάκτυλά τους, μου έδειχναν χαρτιά και κάτι έλεγαν μεταξύ τους. Ύστερα ο πατέρας μου με πήγε στον οφθαλμίατρο τον Καλόφωνο…»
Τα βιώματα που σέρνει σήμερα από τα αμείλικτα χρόνια της κατοχής ο αγρότης από την Αμνάτο, έχουν μια ποικιλία! Είδε το σκληρό πρόσωπο των κατακτητών στο χωριό του, γεύτηκε τη συμπάθεια του Τζον πήρε τη διάγνωση και τη θεραπεία των γιατρών του, όμως οι Γερμανοί είναι Γερμανοί. «Γιατί και σήμερα», ρωτά « σε κατοχή δεν μας έχουν; Δεν θέλουν να υποτάξουν τον κόσμο σαν κατακτητές με άλλους τρόπους;»
Το θέαμα από την πέτρινη σκηνή παρακολουθούσε κάθε φορά, παιδί τότε, ο Κώστας Σπινιαδάκης
madeincreta.gr
Η πέτρινη εξέδρα σήμερα, στην οποία εμφανίζονταν στις παραστάσεις οι Γερμανοί ηθοποιοί
Σήμερα, το πέτρινο… σανίδι στην ίδια τοποθεσία εξακολουθεί, έστω και μισογκρεμισμένο, να υπάρχει και η έκταση είναι ένας μεγάλος ελαιώνας και κοντά κάποιες εγκαταστάσεις της αγροτικής ζωής.
Τα δέντρα φυτεύτηκαν από τον ιδιοκτήτη τους Πέτρο Σπινιαδάκη, μετά την απελευθέρωση, το 1951 ή ’52. Όμως, ο ίδιος χώρος χρησιμοποιούνταν στη διάρκεια παραμονής των Γερμανών στρατιωτών στην Αμνάτο και για τις γυμναστικές τους ασκήσεις και μάλιστα γυμναστής τους ήταν «ένας των ΕS-ES, πολύ σκληρός άνθρωπος».
Η επίταξη του κτήματος στο «Πλακαλώνι» έγινε τον πρώτο καιρό εγκατάστασης τους στο χωριό, την άνοιξη του 1942. Παιδάκι 8 χρονών ο Κώστας Σπινιαδάκης που στο σπίτι τους διέμεναν δέκα από αυτούς, έχει έντονα τις εικόνες των θεατρικών παραστάσεων:
«Το χωράφι μας ήταν περίπου εφτά στρέμματα και το επέταξαν για να παρακολουθούν θέατρο. Ερχότανε όλοι που ήταν στο φυλάκιο του χωριού μα και από άλλα φυλάκια, της Κυριάννας, της Πηγής και δεν ξέρω και από πού αλλού! Θα μαζεύονταν πάνω από τριακόσιοι Γερμανοί, που έπαιζαν κούρταλα, γελούσαν και μιλούσαν. Μέσα σε αυτούς και εμείς τα κοπέλια, μπορεί να ήμασταν και δέκα, μα ερχότανε και γυναίκες από την Αμνάτο…»
Στις παραστάσεις έχουν μείνει στη μνήμη του «δυο κοκκινομάλλες Γερμανίδες ηθοποιοί και πέντε με έξι Γερμανοί». Τα καμαρίνια των ηθοποιών ήταν σε σκηνές κοντά στην εξέδρα που έβγαιναν, και… ακούει ακόμα και σήμερα «το χαστούκι στο μάγουλο του και τη φωνή: Ράους πίκουλο!». Αφηγείται για το περιστατικό ο ίδιος: «Είχαμε αποαλωνέψει το καλοκαίρι το ’42 και πήγα στις σκηνές που άλλαζαν οι Γερμανοί ηθοποιοί με το Τζον που έμενε στο σπίτι μας. Ο Τζον με αγαπούσε και συχνά έβγαζε τη φωτογραφία με τη γυναίκα του στη Γερμανία και τα δυο τους παιδιά και μου την έδειχνε. Στο σπίτι μας έμεναν δέκα στρατιώτες και από αυτούς τον ένα ήλθε την άλλη μέρα ένας από τα ΕS-ES, Έσπιτ τον φώναζαν και τον πήρε γιατί ήταν τραυματίας. Δεν τον ξαναείδα!
Στα πρώτα χρόνια του ’50 η έκταση που παρακολουθούσαν τις παραστάσεις φυτεύτηκε με ελιές
ΤΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΚΑΙ ΤΟ «ΡΑΟΥΣ ΠΙΚΟΥΛΟ»
»Όταν πήγαμε με το Τζον, μια Γερμανίδα ηθοποιός του έδωσε μια σοκολάτα κι αυτός, επειδή με αγαπούσε, μου την έδωσε. Εκείνη την ώρα, μπήκε ένας αξιωματικός τους και βλέποντάς με μου έδωσε ένα δυνατό χαστούκι και μου λέει αγριεμένα: "Ράους πίκουλο!" Άρχισα να κλαίω, παιδάκι 8 χρονών εγώ, και η ηθοποιός με το Τζον με χάιδευαν και κάτι μου έλεγαν στη γλώσσα τους. Η μάνα μου Αφροδίτη που παρακολουθούσε το θέατρο πήρε χαμπάρι, ήλθε με πήρε από το χέρι και φύγαμε. Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ!»
Και δεν ήταν μόνο οι εμπειρίες από τις παραστάσεις, που κουβαλάει ο Σπινιαδάκης από την γερμανοκατοχή, ακόμα και σήμερα στα 79 του χρόνια.
Οι γιατροί των δυνάμεων κατοχής τον θεράπευσαν από την ψώρα, του έδωσαν φάρμακα για τη ραχίτιδα που υπόφερε και διέγνωσαν μυωπία στην όρασή του. Εξιστορεί σχετικά: «Το ιατρείο τους το είχαν στο σπίτι του Γιάννη Πετρουλάκη στην Πάνω Εκκλησία και ήταν και γιατροί και γιατρίνες. Ο πατέρας μου ήξερε κάποιες ξένες λέξεις και τα ψιλοκατάφερνε και πήγαμε μαζί. Μου έδωσαν ένα λάδι και το ήπια και έφυγαν τα εξανθήματα της ψώρας και χάπια στρογγυλά καφετί για τη ραχίτιδα. Ήταν καιρός χειμώνας του ’43! Στην τάξη του σχολειού που πήγαινα, ο δάσκαλος με έβαζε στα πρώτα καθίσματα για να βλέπω και οι Γερμανοί γιατροί είπαν πως έχω μυωπία και να με πάει σε οφθαλμίατρο. Αυτοί μου έδειχναν τα δάκτυλά τους, μου έδειχναν χαρτιά και κάτι έλεγαν μεταξύ τους. Ύστερα ο πατέρας μου με πήγε στον οφθαλμίατρο τον Καλόφωνο…»
Τα βιώματα που σέρνει σήμερα από τα αμείλικτα χρόνια της κατοχής ο αγρότης από την Αμνάτο, έχουν μια ποικιλία! Είδε το σκληρό πρόσωπο των κατακτητών στο χωριό του, γεύτηκε τη συμπάθεια του Τζον πήρε τη διάγνωση και τη θεραπεία των γιατρών του, όμως οι Γερμανοί είναι Γερμανοί. «Γιατί και σήμερα», ρωτά « σε κατοχή δεν μας έχουν; Δεν θέλουν να υποτάξουν τον κόσμο σαν κατακτητές με άλλους τρόπους;»
Το θέαμα από την πέτρινη σκηνή παρακολουθούσε κάθε φορά, παιδί τότε, ο Κώστας Σπινιαδάκης
madeincreta.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Θήβα: Λίγο πριν καληνυχτίσει την γυναίκα του, συνάντησε τον θάνατο!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
