ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Η δική μου ΑΕΚ...

Δεν είμαι ποδοσφαιρικός, δεν είμαι ΑΕΚ. Έχω όμως τεράστια ανάγκη να γράψω δυο σκέψεις για να τις βγάλω από μέσα μου. Γράφει ο Παναγιώτης Περπερίδης.

Όταν ο Μιλτιάδης μετέδιδε στον Real Fm τα τελευταία δευτερόλεπτα της τελευταίας πράξης του δράματος της ΑΕΚΑΡΑΣ στο Περιστέρι, ομολογώ ότι ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό και βούρκωσα. Αστραπιαία πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου εικόνες της εφηβείας μου και των πρώτων επαγγελματικών μου χρόνων. Εννοώ απόλυτα ότι είναι δραματική ημέρα για το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ο Γιάννης, ο κολλητός μου στο σχολείο, είναι ΑΕΚ. Με τους δικούς του καημούς καθημερινά στ' αφτιά μου πέρασαν τα χρόνια στο γυμνάσιο και στο λύκειο. Την δική του υπερηφάνεια απολάμβανα στα χρόνια των τίτλων. Ναι, τότε η ομάδα του Μπάγεβιτς έπαιξε την καλύτερη μπάλα που 'χει παίξει πρωταθλήτρια σε τούτη τη χώρα (τουλάχιστον) όσο ζω. Τη δική του πώρωση με τα τραγούδια στη σκεπαστή ζούσα κάθε Κυριακή. Σαν τη σκεπαστή δεν έχει. Τέτοια ανατριχίλα δεν έχω αισθανθεί πουθενά.

(Σκεπαστή όμως πλέον δεν έχει. Ίσως γι' αυτό δεν έχει και ΑΕΚ)

Την δική του γκρίνια άκουγα στα χρόνια που άρχισε η καθοδική πορεία. Την ΑΕΚ διαχρονικά την κυνηγούσαν Θεοί και δαίμονες κατά την άποψη των φανατικών της. Ίσως είναι η προσφυγική (αγαπημένη) λογική του κατατρεγμένου που τα βάζει με όλους και όλοι τον υπονομεύουν. Το κάστρο τελικά έπεσε από μέσα.

Και μετά ενηλικιώθηκα. Έπιασα δουλειά.

Σα χθες θυμάμαι τις μετρημένες φορές που κάλυψα ρεπορτάζ ποδοσφαιρικής ομάδας. Ήταν το ρεπορτάζ της ΑΕΚ. Κισμέτ! 15 χρόνια πριν. Η βραδιά της πώλησης στην ENIC (αρχή του τέλους για πολλούς), αφίξεις προπονητών στα αεροδρόμια (Τουμπάκοβιτς, Στεπάνοβιτς και δε συμμαζεύεται), το χάος στην ερασιτεχνική. Και αργότερα περιγραφές «στα Φιλαδέλφεια». Πως να μη σε συνεπάρει αυτή η ατμόσφαιρα. Πως να μη γίνεις ΑΕΚ έστω για δυο ώρες.

Και οι πολύ άσχημες στιγμές. Η βραδιά με τα πιστολίδια στο members, ο αγώνας κυπέλλου με τον Ολυμπιακό και η πτώση των παικτών στο χορτάρι, εκεί στο κόρνερ.

Άπειρες κιτρινόμαυρες εικόνες με τον δικέφαλο αετό. Ατάκτως ανακαλούμενα τούτη την ώρα στη μνήμη.

Η δική μου ΑΕΚ, είναι η ΑΕΚ του κολλητού μου, είναι η ΑΕΚ του φανταστικού ποδοσφαίρου και κυρίως η ΑΕΚ της σκεπαστής. Δεν ανήκω στο λαό της, αλλά μπορώ να αντιληφθώ πλήρως την κουλτούρα και την ουσία της ομάδας και του αγνού λαού της. Αυτού του κατατρεγμένου , αλλά και υπερήφανου. Του λαού που απόψε θα κλαίει με ειλικρινείς λυγμούς.

Όχι του κάφρου ΑΕΚτζη που αυτή την ώρα τα σπάει σε κάποιο σημείο του λεκανοπεδίου. Όχι αυτού του ηλίθιου που μπήκε μέσα στο ΟΑΚΑ με τον Πανθρακικό. Όχι του καραγκιόζη που προπηλάκιζε παίκτες. Όχι του βλάκα που θέλησε ακόμα και να διοικήσει. Όχι των παρατάξεων που την διέλυσαν.

«Ντεμικοί» και «αντιντεμικοί», «Μπαγεβιτσικοί» και «αντιμπαγεβιτσικοί», «Μελισσανιδικοί» και άλλοι..

3 ώρες χθες στον Real Fm συζητούσαμε τις αιτίες της πτώσης. Δεν έχω καμία διάθεση να ξαναπιάσω αυτή την κουβέντα. Απόψε πέθανε η δική μου ΑΕΚ. Η ΑΕΚ που σφράγισε την εφηβεία μου, η ΑΕΚ των πρώτων επαγγελματικών μου χρόνων.

Δεν ξέρω αν διαβάζεις ρε Γιάννη, ξέρω όμως πολύ καλά πως αισθάνεσαι απόψε. Κι απόψε ,αν βγαίναμε για μια μπύρα, δεν θα είχα καμία διάθεση για καζούρα, όπως τότε που έχανες το πρωτάθλημα από τον Βάλνερ ή έτρωγε το «γκολ για Όσκαρ» του Αλεξανδρή.

Απόψε θα κλαίγαμε παρέα.

Συγχωρήστε με αν ξέφυγα ή αν αυτά που γράφω είναι ασυνάρτητα. Είχα όμως μεγάλη ανάγκη να τα γράψω.

Σαν τη σκεπαστή δεν έχει ...Σκεπαστή δεν έχει

Ίσως κάπου , κάπως, κάποτε να 'ρθεις να νιώσεις πως είν' η ζωή κι όλα τα ωραία μες στη σκεπαστή.

Ίσως...

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα pamesports.gr