2013-04-23 12:07:11
"Μέρες τώρα αναρωτιέμαι αν πρέπει να γράψω για το θέαμα των δύο κοριτσιών που έβριζαν και απειλούσαν τον πρόεδρο του ΤΕΙ Πάτρας.
Η εικόνα με σόκαρε. Ως πολίτη και ως πατέρα. Από την άλλη πλευρά όμως δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι το θέμα είναι πολιτικό.
Στο κάτω-κάτω την αστική αγωγή και τους βασικούς κανόνες της κοινωνικής ευπρέπειας τα μαθαίνεις σπίτι σου, όχι στα ΤΕΙ.
Στο σπίτι σου μαθαίνεις να μη βρίζεις και να μην απειλείς - και πάντως όχι μεγαλύτερους ανθρώπους που συμβαίνει να είναι και δάσκαλοί σου Στο σπίτι σου μαθαίνεις ότι τα όποια αιτήματα ή τη χειρότερη διαφωνία μπορείς (και επιβάλλεται...) να τα διατυπώνεις με ήρεμο, κόσμιο και ευγενικό τρόπο.
Στο σπίτι σου μαθαίνεις ότι πρέπει να μιλάς αλλά και να ακούς, να διεκδικείς αλλά και να αποδέχεσαι. Οτι στον διάλογο δεν ισχύει το δίκιο της απειλής αλλά το βάρος του επιχειρήματος.
Υπό αυτή την έννοια, οι σπουδάστριες της Πάτρας μάλλον κουβάλησαν το θράσος και την αγένεια από το σπίτι τους.
Ασφαλώς δεν είναι οι μόνες. Δυστυχώς ούτε οι τελευταίες.
Διότι πολύ φοβούμαι ότι η κρίση που ζούμε έκανε ένα ανεπανόρθωτο κακό: έβγαλε στην επιφάνεια τις χειρότερες πλευρές του εαυτού μας.
Μίσος, επιθετικότητα, μοχθηρότητα, καχυποψία, φθόνο, δυσανεξία, θράσος και πολλά άλλα.
Οχι μόνο αυτό, αλλά ποτίζει με τον χειρότερο εαυτό μας και τη νέα γενιά.
Μια νέα γενιά που (με δική μας ευθύνη...) βρέθηκε τραγικά απροετοίμαστη να αντιμετωπίσει τη δύσκολη στιγμή.
Αναμενόμενο. Οταν τους έχεις μεγαλώσει με τη λογική πως όλα επιτρέπονται, όλα είναι εύκολα και όλα καταδικασμένα να πηγαίνουν από το καλό στο καλύτερο, αποκλείεται να θεωρήσουν ποτέ ότι οι αναποδιές αποτελούν μέρος της ζωής.
Ετσι λοιπόν εκλαμβάνουν την αντιξοότητα ως αδικία. Τη δυσκολία ως επιβολή. Και την προσπάθεια ως τιμωρία.
Πριν από λίγο καιρό μια ηλικιωμένη κυρία με σταμάτησε στον δρόμο και με ρώτησε πώς βλέπω τα πράγματα.
- Δύσκολα, της απάντησα. Κυρίως για τους νέους - Αγόρι μου, μου αντέτεινε. Τους καταλαβαίνω. Αλλά εγώ στην ηλικία τους έστελνα τα αδέλφια μου να πολεμήσουν στην Αλβανία. Και τραγουδούσα!
Προφανώς οι συγκρίσεις δεν ευσταθούν.
Αλλωστε μια γενιά με 60% ανεργία έχει εκ των πραγμάτων μπει σε μια ανεξέλεγκτη κοινωνική και ψυχολογική περιδίνηση. Με απροσδιόριστες συνέπειες.
Της συγχωρούνται λοιπόν πολλά. Συμφωνώ. Της συγχωρούνται όμως όλα;"
Πηγή: tovima
Η εικόνα με σόκαρε. Ως πολίτη και ως πατέρα. Από την άλλη πλευρά όμως δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι το θέμα είναι πολιτικό.
Στο κάτω-κάτω την αστική αγωγή και τους βασικούς κανόνες της κοινωνικής ευπρέπειας τα μαθαίνεις σπίτι σου, όχι στα ΤΕΙ.
Στο σπίτι σου μαθαίνεις να μη βρίζεις και να μην απειλείς - και πάντως όχι μεγαλύτερους ανθρώπους που συμβαίνει να είναι και δάσκαλοί σου Στο σπίτι σου μαθαίνεις ότι τα όποια αιτήματα ή τη χειρότερη διαφωνία μπορείς (και επιβάλλεται...) να τα διατυπώνεις με ήρεμο, κόσμιο και ευγενικό τρόπο.
Στο σπίτι σου μαθαίνεις ότι πρέπει να μιλάς αλλά και να ακούς, να διεκδικείς αλλά και να αποδέχεσαι. Οτι στον διάλογο δεν ισχύει το δίκιο της απειλής αλλά το βάρος του επιχειρήματος.
Υπό αυτή την έννοια, οι σπουδάστριες της Πάτρας μάλλον κουβάλησαν το θράσος και την αγένεια από το σπίτι τους.
Ασφαλώς δεν είναι οι μόνες. Δυστυχώς ούτε οι τελευταίες.
Διότι πολύ φοβούμαι ότι η κρίση που ζούμε έκανε ένα ανεπανόρθωτο κακό: έβγαλε στην επιφάνεια τις χειρότερες πλευρές του εαυτού μας.
Μίσος, επιθετικότητα, μοχθηρότητα, καχυποψία, φθόνο, δυσανεξία, θράσος και πολλά άλλα.
Οχι μόνο αυτό, αλλά ποτίζει με τον χειρότερο εαυτό μας και τη νέα γενιά.
Μια νέα γενιά που (με δική μας ευθύνη...) βρέθηκε τραγικά απροετοίμαστη να αντιμετωπίσει τη δύσκολη στιγμή.
Αναμενόμενο. Οταν τους έχεις μεγαλώσει με τη λογική πως όλα επιτρέπονται, όλα είναι εύκολα και όλα καταδικασμένα να πηγαίνουν από το καλό στο καλύτερο, αποκλείεται να θεωρήσουν ποτέ ότι οι αναποδιές αποτελούν μέρος της ζωής.
Ετσι λοιπόν εκλαμβάνουν την αντιξοότητα ως αδικία. Τη δυσκολία ως επιβολή. Και την προσπάθεια ως τιμωρία.
Πριν από λίγο καιρό μια ηλικιωμένη κυρία με σταμάτησε στον δρόμο και με ρώτησε πώς βλέπω τα πράγματα.
- Δύσκολα, της απάντησα. Κυρίως για τους νέους - Αγόρι μου, μου αντέτεινε. Τους καταλαβαίνω. Αλλά εγώ στην ηλικία τους έστελνα τα αδέλφια μου να πολεμήσουν στην Αλβανία. Και τραγουδούσα!
Προφανώς οι συγκρίσεις δεν ευσταθούν.
Αλλωστε μια γενιά με 60% ανεργία έχει εκ των πραγμάτων μπει σε μια ανεξέλεγκτη κοινωνική και ψυχολογική περιδίνηση. Με απροσδιόριστες συνέπειες.
Της συγχωρούνται λοιπόν πολλά. Συμφωνώ. Της συγχωρούνται όμως όλα;"
Πηγή: tovima
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Επίορκοι και προστάτες...
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Aπόπειρα αυτοκτονίας νωρίς το πρωί στις Αχαρνές
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
