2013-04-24 10:00:12
Νίκος Λυγερός
Η έννοια της γενοκτονίας δεν είναι απλώς μία λέξη για μας, αντιπροσωπεύει ένα απαράδεκτο έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας και ως εκ τούτου πρέπει να μελετηθεί και να ενταχθεί στην παιδεία ενός λαού που μαθαίνει όχι μόνο για την ανθρωπιά, αλλά και πώς πρέπει να αντιμετωπίσει την βαρβαρότητα όταν αυτή συνεχίζει την γενοκτονία της μνήμης, διότι δεν φοβάται κανένα θεσμό όσο δεν υπάρχει η ποινικοποίηση της άρνησης της ύπαρξης της γενοκτονίας.
Αλλιώς όπως λέει και ο Albert Camus για τον άνθρωπο δεν αντιλαμβανόμαστε ότι το πιο σημαντικό πρόβλημα της Ανθρωπότητας είναι η αυτοκτονία.
Διότι είναι οι άνθρωποι τα θύματα της γενοκτονίας και κανένας άλλος.
Καθώς τα παιδιά, οι μικροί άνθρωποι, μαθαίνουν μέσω του σχολείου πώς να γίνουν πιο ανθρώπινα πρέπει να μάθουν και για τις γενοκτονίες που πλήγωσαν την Ανθρωπότητα, επειδή υπήρξαν κοινωνίες που αδιαφόρησαν για το μέλλον της, επειδή η βαρβαρότητα χρησιμοποίησε την αδράνεια των ατόμων.
Το έργο του Raphaël Lemkin πρέπει να γίνει ευρύτερα γνωστό και αυτό ειδικά στην Ελλάδα, διότι όλοι ξέρουμε ότι για να εξηγήσει με παραδείγματα τι εννοούσε με την επινόηση της λέξης γενοκτονία, πήρε τα γεγονότα που χαρακτηρίζουν τις γενοκτονίες των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων, τρεις πληθυσμοί που ζουν ειρηνικά και ελεύθερα στην πατρίδα μας ακόμα και αν δεν υπάρχει θεσμική προστασία όταν βαρβαρότητες καταπιάνονται με αυτούς, προωθώντας τις ιδέες της άρνησης διότι όλα είναι επιτρεπτά διότι κανένας πολιτικός δεν είχε το κουράγιο να πρεσβεύει το θέμα της ποινικοποίησης για να μην κατηγορηθεί ότι καταπατά την ελεύθερη έκφραση του καθενός.
Βέβαια αν ο καθένας καταλάβαινε ότι αυτή η ποινικοποίηση της άρνησης δεν είναι παρά μία ανθρώπινη απαγόρευση της βαρβαρότητας.
Δεχόμαστε τις δέκα εντολές που αφορούν στους ανθρώπους αλλά δεν συνειδητοποιούμε ότι τα δικαιώματα της Ανθρωπότητας είναι απαραίτητα. Φαίνονται αφαιρετικά, ιδεαλιστικά και μάλιστα ουτοπικά αλλά ξεχνάμε ότι βλέπουμε με τον ίδιο τρόπο στο παρελθόν και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Δεχόμαστε την απαγόρευση της αυτοκτονίας λόγω της θρησκείας αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει συσχετισμός με την έννοια της γενοκτονίας.
Η ποινικοποίηση της άρνησης είναι η απαγόρευση της γενοκτονίας, είναι η απαγόρευση της βαρβαρότητας, είναι η προστασία των αθώων που δεν έχουν κανένα τρόπο να αμυνθούν ενάντια στις επιθέσεις και στις πράξεις της βαρβαρότητας.
Αν καταφέρουμε να πούμε σε όλους τους ανθρώπους ότι η γενοκτονία δεν είναι μόνο ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας αλλά και η αυτοκτονία της ίδιας, τότε θα μπορέσουμε να πάμε ένα βήμα πιο πέρα στον αγώνα της αναγνώρισης των γενοκτονιών αλλά και της διαδικασίας διόρθωσης η οποία είναι απαραίτητη για την θεραπεία του εγκλήματος κατά της Ανθρωπότητας.
lygeros.org
InfoGnomon
Η έννοια της γενοκτονίας δεν είναι απλώς μία λέξη για μας, αντιπροσωπεύει ένα απαράδεκτο έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας και ως εκ τούτου πρέπει να μελετηθεί και να ενταχθεί στην παιδεία ενός λαού που μαθαίνει όχι μόνο για την ανθρωπιά, αλλά και πώς πρέπει να αντιμετωπίσει την βαρβαρότητα όταν αυτή συνεχίζει την γενοκτονία της μνήμης, διότι δεν φοβάται κανένα θεσμό όσο δεν υπάρχει η ποινικοποίηση της άρνησης της ύπαρξης της γενοκτονίας.
Αλλιώς όπως λέει και ο Albert Camus για τον άνθρωπο δεν αντιλαμβανόμαστε ότι το πιο σημαντικό πρόβλημα της Ανθρωπότητας είναι η αυτοκτονία.
Διότι είναι οι άνθρωποι τα θύματα της γενοκτονίας και κανένας άλλος.
Καθώς τα παιδιά, οι μικροί άνθρωποι, μαθαίνουν μέσω του σχολείου πώς να γίνουν πιο ανθρώπινα πρέπει να μάθουν και για τις γενοκτονίες που πλήγωσαν την Ανθρωπότητα, επειδή υπήρξαν κοινωνίες που αδιαφόρησαν για το μέλλον της, επειδή η βαρβαρότητα χρησιμοποίησε την αδράνεια των ατόμων.
Το έργο του Raphaël Lemkin πρέπει να γίνει ευρύτερα γνωστό και αυτό ειδικά στην Ελλάδα, διότι όλοι ξέρουμε ότι για να εξηγήσει με παραδείγματα τι εννοούσε με την επινόηση της λέξης γενοκτονία, πήρε τα γεγονότα που χαρακτηρίζουν τις γενοκτονίες των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων, τρεις πληθυσμοί που ζουν ειρηνικά και ελεύθερα στην πατρίδα μας ακόμα και αν δεν υπάρχει θεσμική προστασία όταν βαρβαρότητες καταπιάνονται με αυτούς, προωθώντας τις ιδέες της άρνησης διότι όλα είναι επιτρεπτά διότι κανένας πολιτικός δεν είχε το κουράγιο να πρεσβεύει το θέμα της ποινικοποίησης για να μην κατηγορηθεί ότι καταπατά την ελεύθερη έκφραση του καθενός.
Βέβαια αν ο καθένας καταλάβαινε ότι αυτή η ποινικοποίηση της άρνησης δεν είναι παρά μία ανθρώπινη απαγόρευση της βαρβαρότητας.
Δεχόμαστε τις δέκα εντολές που αφορούν στους ανθρώπους αλλά δεν συνειδητοποιούμε ότι τα δικαιώματα της Ανθρωπότητας είναι απαραίτητα. Φαίνονται αφαιρετικά, ιδεαλιστικά και μάλιστα ουτοπικά αλλά ξεχνάμε ότι βλέπουμε με τον ίδιο τρόπο στο παρελθόν και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Δεχόμαστε την απαγόρευση της αυτοκτονίας λόγω της θρησκείας αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει συσχετισμός με την έννοια της γενοκτονίας.
Η ποινικοποίηση της άρνησης είναι η απαγόρευση της γενοκτονίας, είναι η απαγόρευση της βαρβαρότητας, είναι η προστασία των αθώων που δεν έχουν κανένα τρόπο να αμυνθούν ενάντια στις επιθέσεις και στις πράξεις της βαρβαρότητας.
Αν καταφέρουμε να πούμε σε όλους τους ανθρώπους ότι η γενοκτονία δεν είναι μόνο ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας αλλά και η αυτοκτονία της ίδιας, τότε θα μπορέσουμε να πάμε ένα βήμα πιο πέρα στον αγώνα της αναγνώρισης των γενοκτονιών αλλά και της διαδικασίας διόρθωσης η οποία είναι απαραίτητη για την θεραπεία του εγκλήματος κατά της Ανθρωπότητας.
lygeros.org
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πικρές αλήθειες από τον Κωνσταντόπουλο για την κατάντια της ΑΕΚ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
