2013-04-26 13:32:28
Οι από κοινού μεθοδεύσεις των ΗΠΑ, της Γερμανίας και της Τουρκίας για την αποικιοποίηση όλων των Βαλκανίων
του Νεμπόιτσα Μίλιτς
Πολλές αυτοκρατορίες αναδύθηκαν και εξέπεσαν στην πορεία της καταγραμμένης ιστορίας. Όλες, ανεξαιρέτως, δημιουργήθηκαν με τη βία. Παρόλα αυτά, όλες προσπάθησαν να νομιμοποιήσουν αυτή τη βία, θεσπίζοντας νόμους και επιβάλλοντας κάποιας μορφής τάξη η οποία θα επιζούσε της στρατιωτικής υπεροχής τους.
Κάποιες ήταν περισσότερο επιτυχημένες από άλλες, σε αυτό το πεδίο, π.χ. το κληροδότημα του «Νομικού Κώδικα» του Ναπολέοντα Βοναπάρτη επιζεί ακόμη και σήμερα σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης και των πρώην αποικιών της, παρόλο που η αυτοκρατορία του κοντού Κορσικανού ηττήθηκε αποφασιστικά πριν από δύο αιώνες.
Η ατλαντική Αυτοκρατορία, όμως, αποτελεί, ιστορικά, μοναδικό παράδειγμα αυτοκρατορικής επιχείρησης η οποία, στο ξέφρενο κυνήγι της ισχύος, καταστρέφει τους ίδιους τους νόμους της, υποσκάπτοντας, τελικά, την ίδια τη νομιμοποίησή της.
Σπάζοντας τα αυγά της φωλιάς
Η Ευρωπαϊκή Ένωση συχνά θεωρείται διαφορετική ή ακόμη και ανταγωνιστική προς την ατλαντική Αυτοκρατορία. Αυτό, αποτελεί ένα πολύ βολικό πρόσχημα για τους κυβερνώντες κύκλους και των δύο οντοτήτων. Στην ουσία, η ΕΕ είναι απολύτως υποταγμένη στις ΗΠΑ στα στρατιωτικά ζητήματα αλλά και στην εξωτερική πολιτική, προσομοιάζοντας περισσότερο με κράτος-πελάτη παρά με σύμμαχο. Οι οικονομικές πολιτικές και των δύο σχηματισμών βρίσκονται στα χέρια μεγαλοτραπεζιτών και όχι των εκλογικών σωμάτων των επί μέρους χωρών, τα οποία έχουν σταματήσει να παίζουν οποιονδήποτε ουσιαστικό ρόλο, εδώ και πολύ καιρό.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, αυτά που συνέβησαν πρόσφατα στην Κύπρο θα έχουν σοβαρότατες επιπτώσεις στο άμεσο μέλλον. Μετά από αρκετές εβδομάδες εκβιασμών, εκφοβισμών και επιθέσεων από τα διεθνή ΜΜΕ, η κυπριακή κυβέρνηση δέχτηκε να «κουρέψει» τις καταθέσεις των πολιτών της με αντάλλαγμα ένα δάνειο «διάσωσης» από ΕΕ/ΔΝΤ που, υποτίθεται, θα αποτρέψει την κατάρρευση των κυπριακών τραπεζών. Ενώ, όμως, οι Κύπριοι στερήθηκαν την πρόσβαση στα χρήματά τους, καθώς έκλεισαν οι τράπεζες και επιβλήθηκαν περιορισμοί στις αναλήψεις από τα ΑΤΜ, τα υποκαταστήματα των κυπριακών τραπεζών σε Ρωσία και Βρετανία λειτούργησαν κανονικά και πολλοί αλλοδαποί κατόρθωσαν να αποφύγουν το «κούρεμα».
Με αυτόν τον τρόπο, το μήνυμα σε ολόκληρη τη Δύση ήταν ξεκάθαρο: τα χρήματά σας δεν είναι δικά σας, δεν είναι ασφαλή και οι κανόνες που ξέρατε δεν ισχύουν πια. Τα αυγά της φωλιάς έχουν σπάσει. Όπως έγραψε ένας σχολιαστής, «μέσα σε λίγες μόνο εβδομάδες, οι πομπώδεις, ηλίθιοι κεντρο-ευρωπαίοι μάνατζερ κατάφεραν να υπονομεύσουν το πιο πολύτιμο χαρακτηριστικό που διέθεταν οι δυτικές τράπεζες –την εμπιστοσύνη των καταθετών. Ποτέ ξανά τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της Δύσης δεν θα αποκτήσουν την αίγλη που είχαν στο παρελθόν».
Τα παγκόσμια Βαλκάνια
Αυτό που αποτέλεσε η «διάσωση» της Κύπρου για την τραπεζική εμπιστοσύνη, έχουν αποτελέσει για το διεθνές δίκαιο οι επεμβάσεις στα Βαλκάνια τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Παραδόξως, και στις δύο περιπτώσεις, οι βαθύτερες επιπτώσεις τους δεν έχουν γίνει ακόμη, πλήρως, αντιληπτές.
Ο πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας (1991-1995) χρησιμοποιήθηκε, ουσιαστικά, για να αλωθεί ο Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών. Ο ΟΗΕ παγιδεύτηκε σε μια αδύνατη αποστολή και οι κυανόκρανοι χαρακτηρίστηκαν «αναποτελεσματικοί». Σαν αποτέλεσμα, η αποστολή του ΟΗΕ έγινε αποστολή του ΝΑΤΟ, το 1995, και 4 χρόνια αργότερα, το ΝΑΤΟ επιτέθηκε ανοιχτά σε ό,τι είχε απομείνει από τη Γιουγκοσλαβία χωρίς καν να ζητήσει την έγκριση του ΟΗΕ.
Όταν ο πόλεμος δεν πήγε όπως τον ήθελε το ΝΑΤΟ, η εκεχειρία έγινε ξανά υπόθεση του ΟΗΕ, με την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας (UNSCR 1244). Η απόφαση, όμως, προβλέποντας την κατοχή της σερβικής επαρχίας του Κοσόβου από το ΝΑΤΟ και την εγγύηση της εδαφικής ακεραιότητας της Γιουγκοσλαβίας, απειλούσε τα αποσχιστικά σχέδια των Αλβανών τρομοκρατών του UCK, υπέρ των οποίων είχε επέμβει το ΝΑΤΟ. Έτσι, το 2008, στήριξε την ανακήρυξη της «ανεξαρτησίας» του Κοσόβου από την προσωρινή κυβέρνηση της αλβανικής μειονότητας.
Έπειτα, η εγκατεστημένη από την Αυτοκρατορία κυβέρνηση του Βελιγραδίου μετέφερε τις διαπραγματεύσεις για το Κόσοβο στη σύμμαχο της αυτοκρατορίας, ΕΕ. Επίσημα, η ΕΕ ήταν «ουδέτερη» ενώ, ήδη, τα περισσότερα από τα μέλη της είχαν αναγνωρίσει την αποσχισθείσα επαρχία ως ανεξάρτητη. Μία από τις πολλές φήμες, που κυκλοφορούν σχετικά με τις συνομιλίες που διεξάγονται ανάμεσα στην ΕΕ και την σημερινή κυβέρνηση του Βελιγραδίου, είναι πως οι Βρυξέλλες θα επιμείνουν στην πρόταση λήψης μιας νέας απόφασης του ΟΗΕ που θα αντικαταστήσει την απόφαση 1244 και θα άρει, έτσι, κάθε εμπόδιο στην ανεξαρτησία του Κοσόβου.
Ως την εισβολή στο Ιράκ, το 2003, το συγκεκριμένο πρότυπο είχε καθιερωθεί επαρκώς. Έτσι, δεν εξέπληξε κανέναν το γεγονός ότι η επίθεση στη Λιβύη, το 2011, αποτέλεσε πλήρη εμπαιγμό του ΟΗΕ, καθώς η απόφαση επιβολής της ζώνης απαγόρευσης πτήσεων χρησιμοποιήθηκε αμέσως ως πρόσχημα για χρήση απεριόριστης βίας, που στόχευε, ξεκάθαρα, στην «αλλαγή καθεστώτος» στη χώρα. Τουλάχιστον, το δόγμα Μπρέζνιεφ περιοριζόταν στη σοβιετική σφαίρα επιρροής. Αντιθέτως, ο Κλίντον, ο Μπους ο νεώτερος και ο Ομπάμα στοχεύουν, ανενδοίαστα, στην επιβολή της θέλησής τους σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Αδύνατη αποστολή
Σήμερα, δεν κάνει σε κανέναν εντύπωση το γεγονός ότι η ανομία της Αυτοκρατορίας αντιγράφεται πιστά από κράτη-πελάτες και καθεστώτα Κουίσλινγκ ανά τον κόσμο. Προσπαθώντας να ικανοποιήσει την Ουάσινγκτον και τις Βρυξέλλες, η σημερινή κυβέρνηση του Βελιγραδίου, αλλά και η προηγούμενη, έχουν επανειλημμένα παραβιάσει το σύνταγμα της χώρας. Στην πραγματικότητα, αρχής γενομένης από το πραξικόπημα του Οκτωβρίου του 2000, κάθε νόμος που μπορούσε να φέρει πρόσκομμα στη συμμόρφωση με τις αυτοκρατορικές διαταγές έχει παραβιαστεί.
Ξαφνικά, τα διεθνή ΜΜΕ κατηγόρησαν τη σερβική κυβέρνηση για επιλεκτική εφαρμογή των νόμων της χώρας. Τον Δεκέμβριο του ’12, η σερβική αστυνομία συνέλαβε έναν δισεκατομμυριούχο, γνωστό για τις διασυνδέσεις του με το, μέχρι προσφάτως στην κυβέρνηση, Δημοκρατικό Κόμμα, με την κατηγορία της δωροδοκίας. Το αν ευσταθούσαν οι κατηγορίες ή όχι μάλλον ήταν άσχετο με την υπόθεση. Η κυβέρνηση χρειαζόταν μια πολύκροτη υπόθεση ως προπέτασμα καπνού για να ξεχαστεί η προδοσία της στο θέμα του Κοσόβου. Το πρόβλημα, όμως, ήταν ότι ο συγκεκριμένος μεγιστάνας είχε την εύνοια των ΗΠΑ και η σύλληψή του θύμωσε τα λάθος άτομα στην Ουάσιγκτον.
Όλοι οι άνθρωποι του αυτοκράτορα
Η Αυτοκρατορία συνεχίζει, στα λόγια, να κάνει αναφορές στη μορφή του δικαίου αλλά δεν διστάζει να παραμορφώσει το περιεχόμενό του, στην πορεία προς απόκτηση ολοένα και μεγαλύτερης ισχύος.
Ήδη, η Ουάσιγκτον προσπαθεί να αναθέσει κάποιο από τον φόρτο εργασίας της σε επιλεγμένους πελάτες. Οι πελάτες, όμως, φαίνεται πως έχουν τις δικές τους πολιτικές, συμφέροντα και ιστορία, είτε μιλάμε για τη Γαλλία στο Μαλί, τη Γερμανία στα Βαλκάνια ή την Τουρκία στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή.
Οι επεμβάσεις στα Βαλκάνια χρησιμοποιήθηκαν από τη Γερμανία για να ξεφορτωθεί τις ιστορικές αποσκευές της. Σαράντα χρόνια μετά τον βομβαρδισμό του Βελιγραδίου από την Λουφτβάφε, ο δράστης επέστρεψε στη σκηνή του εγκλήματος. Παρόλα αυτά, ενώ, αρχικά, οι Γερμανοί φάνηκαν πολύ πρόθυμοι να τρομοκρατήσουν ειρηνικούς πολίτες με τα άρματα μάχης τους, όταν τα πράγματα αποδείχτηκαν δύσκολα, έκαναν μεταβολή και έφυγαν. Παραδόξως, ενώ το αριστερό-πράσινο γερμανικό υπουργικό συμβούλιο δεν είχε κανένα πρόβλημα να εναγκαλιστεί τον πόλεμο, οι Γερμανοί συντηρητικοί δείχνουν λιγότερο πρόθυμοι για κάτι τέτοιο – μια προσέγγιση που εκνευρίζει κάποια γερμανικά ΜΜΕ.
Η Τουρκία, μια ακόμη πρώην ηγεμονική δύναμη στα Βαλκάνια, έχει εκφράσει ανοιχτά την πρόθεσή της να επαναφέρει τις «χρυσές ημέρες» της οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην περιοχή. Φαίνεται, επίσης, πως η Ουάσινγκτον έχει δώσει την ευλογία της στο εγχείρημα. Μόλις πριν λίγες ημέρες, η Ουάσιγκτον Ποστ επέχαιρε για την ήπια επιστροφή της Τουρκίας στη Βοσνία. Η Άγκυρα έχει, επίσης, βλέψεις και στη Μέση Ανατολή και παίζει κύριο ρόλο στον, αμερικανικής έμπνευσης, εξοπλισμό των Συρίων ανταρτών.
Παρά την ισχύ τους, όμως, οι Τούρκοι και οι Γερμανοί –οι Αψβούργοι, οι Χοεντζόλερν και ο Χίτλερ μαζί–, τελικά, εκδιώχθηκαν από τα Βαλκάνια. Ίσως, η ατλαντική συμμαχία να πιστεύει πως, αυτή τη φορά, δεν θα υπάρξει αντίσταση και πως οι λαοί που προορίζονται για τον ζυγό θα υποκύψουν και θα παραμείνουν κατακτημένοι. Η ιστορία έχει όμως άλλα διδάγματα τα οποία προορίζονται μόνο γι’ αυτούς που θέλουν να μάθουν από αυτήν.
Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα antiwar.com
του Νεμπόιτσα Μίλιτς
Πολλές αυτοκρατορίες αναδύθηκαν και εξέπεσαν στην πορεία της καταγραμμένης ιστορίας. Όλες, ανεξαιρέτως, δημιουργήθηκαν με τη βία. Παρόλα αυτά, όλες προσπάθησαν να νομιμοποιήσουν αυτή τη βία, θεσπίζοντας νόμους και επιβάλλοντας κάποιας μορφής τάξη η οποία θα επιζούσε της στρατιωτικής υπεροχής τους.
Κάποιες ήταν περισσότερο επιτυχημένες από άλλες, σε αυτό το πεδίο, π.χ. το κληροδότημα του «Νομικού Κώδικα» του Ναπολέοντα Βοναπάρτη επιζεί ακόμη και σήμερα σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης και των πρώην αποικιών της, παρόλο που η αυτοκρατορία του κοντού Κορσικανού ηττήθηκε αποφασιστικά πριν από δύο αιώνες.
Η ατλαντική Αυτοκρατορία, όμως, αποτελεί, ιστορικά, μοναδικό παράδειγμα αυτοκρατορικής επιχείρησης η οποία, στο ξέφρενο κυνήγι της ισχύος, καταστρέφει τους ίδιους τους νόμους της, υποσκάπτοντας, τελικά, την ίδια τη νομιμοποίησή της.
Σπάζοντας τα αυγά της φωλιάς
Η Ευρωπαϊκή Ένωση συχνά θεωρείται διαφορετική ή ακόμη και ανταγωνιστική προς την ατλαντική Αυτοκρατορία. Αυτό, αποτελεί ένα πολύ βολικό πρόσχημα για τους κυβερνώντες κύκλους και των δύο οντοτήτων. Στην ουσία, η ΕΕ είναι απολύτως υποταγμένη στις ΗΠΑ στα στρατιωτικά ζητήματα αλλά και στην εξωτερική πολιτική, προσομοιάζοντας περισσότερο με κράτος-πελάτη παρά με σύμμαχο. Οι οικονομικές πολιτικές και των δύο σχηματισμών βρίσκονται στα χέρια μεγαλοτραπεζιτών και όχι των εκλογικών σωμάτων των επί μέρους χωρών, τα οποία έχουν σταματήσει να παίζουν οποιονδήποτε ουσιαστικό ρόλο, εδώ και πολύ καιρό.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, αυτά που συνέβησαν πρόσφατα στην Κύπρο θα έχουν σοβαρότατες επιπτώσεις στο άμεσο μέλλον. Μετά από αρκετές εβδομάδες εκβιασμών, εκφοβισμών και επιθέσεων από τα διεθνή ΜΜΕ, η κυπριακή κυβέρνηση δέχτηκε να «κουρέψει» τις καταθέσεις των πολιτών της με αντάλλαγμα ένα δάνειο «διάσωσης» από ΕΕ/ΔΝΤ που, υποτίθεται, θα αποτρέψει την κατάρρευση των κυπριακών τραπεζών. Ενώ, όμως, οι Κύπριοι στερήθηκαν την πρόσβαση στα χρήματά τους, καθώς έκλεισαν οι τράπεζες και επιβλήθηκαν περιορισμοί στις αναλήψεις από τα ΑΤΜ, τα υποκαταστήματα των κυπριακών τραπεζών σε Ρωσία και Βρετανία λειτούργησαν κανονικά και πολλοί αλλοδαποί κατόρθωσαν να αποφύγουν το «κούρεμα».
Με αυτόν τον τρόπο, το μήνυμα σε ολόκληρη τη Δύση ήταν ξεκάθαρο: τα χρήματά σας δεν είναι δικά σας, δεν είναι ασφαλή και οι κανόνες που ξέρατε δεν ισχύουν πια. Τα αυγά της φωλιάς έχουν σπάσει. Όπως έγραψε ένας σχολιαστής, «μέσα σε λίγες μόνο εβδομάδες, οι πομπώδεις, ηλίθιοι κεντρο-ευρωπαίοι μάνατζερ κατάφεραν να υπονομεύσουν το πιο πολύτιμο χαρακτηριστικό που διέθεταν οι δυτικές τράπεζες –την εμπιστοσύνη των καταθετών. Ποτέ ξανά τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της Δύσης δεν θα αποκτήσουν την αίγλη που είχαν στο παρελθόν».
Τα παγκόσμια Βαλκάνια
Αυτό που αποτέλεσε η «διάσωση» της Κύπρου για την τραπεζική εμπιστοσύνη, έχουν αποτελέσει για το διεθνές δίκαιο οι επεμβάσεις στα Βαλκάνια τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Παραδόξως, και στις δύο περιπτώσεις, οι βαθύτερες επιπτώσεις τους δεν έχουν γίνει ακόμη, πλήρως, αντιληπτές.
Ο πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας (1991-1995) χρησιμοποιήθηκε, ουσιαστικά, για να αλωθεί ο Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών. Ο ΟΗΕ παγιδεύτηκε σε μια αδύνατη αποστολή και οι κυανόκρανοι χαρακτηρίστηκαν «αναποτελεσματικοί». Σαν αποτέλεσμα, η αποστολή του ΟΗΕ έγινε αποστολή του ΝΑΤΟ, το 1995, και 4 χρόνια αργότερα, το ΝΑΤΟ επιτέθηκε ανοιχτά σε ό,τι είχε απομείνει από τη Γιουγκοσλαβία χωρίς καν να ζητήσει την έγκριση του ΟΗΕ.
Όταν ο πόλεμος δεν πήγε όπως τον ήθελε το ΝΑΤΟ, η εκεχειρία έγινε ξανά υπόθεση του ΟΗΕ, με την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας (UNSCR 1244). Η απόφαση, όμως, προβλέποντας την κατοχή της σερβικής επαρχίας του Κοσόβου από το ΝΑΤΟ και την εγγύηση της εδαφικής ακεραιότητας της Γιουγκοσλαβίας, απειλούσε τα αποσχιστικά σχέδια των Αλβανών τρομοκρατών του UCK, υπέρ των οποίων είχε επέμβει το ΝΑΤΟ. Έτσι, το 2008, στήριξε την ανακήρυξη της «ανεξαρτησίας» του Κοσόβου από την προσωρινή κυβέρνηση της αλβανικής μειονότητας.
Έπειτα, η εγκατεστημένη από την Αυτοκρατορία κυβέρνηση του Βελιγραδίου μετέφερε τις διαπραγματεύσεις για το Κόσοβο στη σύμμαχο της αυτοκρατορίας, ΕΕ. Επίσημα, η ΕΕ ήταν «ουδέτερη» ενώ, ήδη, τα περισσότερα από τα μέλη της είχαν αναγνωρίσει την αποσχισθείσα επαρχία ως ανεξάρτητη. Μία από τις πολλές φήμες, που κυκλοφορούν σχετικά με τις συνομιλίες που διεξάγονται ανάμεσα στην ΕΕ και την σημερινή κυβέρνηση του Βελιγραδίου, είναι πως οι Βρυξέλλες θα επιμείνουν στην πρόταση λήψης μιας νέας απόφασης του ΟΗΕ που θα αντικαταστήσει την απόφαση 1244 και θα άρει, έτσι, κάθε εμπόδιο στην ανεξαρτησία του Κοσόβου.
Ως την εισβολή στο Ιράκ, το 2003, το συγκεκριμένο πρότυπο είχε καθιερωθεί επαρκώς. Έτσι, δεν εξέπληξε κανέναν το γεγονός ότι η επίθεση στη Λιβύη, το 2011, αποτέλεσε πλήρη εμπαιγμό του ΟΗΕ, καθώς η απόφαση επιβολής της ζώνης απαγόρευσης πτήσεων χρησιμοποιήθηκε αμέσως ως πρόσχημα για χρήση απεριόριστης βίας, που στόχευε, ξεκάθαρα, στην «αλλαγή καθεστώτος» στη χώρα. Τουλάχιστον, το δόγμα Μπρέζνιεφ περιοριζόταν στη σοβιετική σφαίρα επιρροής. Αντιθέτως, ο Κλίντον, ο Μπους ο νεώτερος και ο Ομπάμα στοχεύουν, ανενδοίαστα, στην επιβολή της θέλησής τους σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Αδύνατη αποστολή
Σήμερα, δεν κάνει σε κανέναν εντύπωση το γεγονός ότι η ανομία της Αυτοκρατορίας αντιγράφεται πιστά από κράτη-πελάτες και καθεστώτα Κουίσλινγκ ανά τον κόσμο. Προσπαθώντας να ικανοποιήσει την Ουάσινγκτον και τις Βρυξέλλες, η σημερινή κυβέρνηση του Βελιγραδίου, αλλά και η προηγούμενη, έχουν επανειλημμένα παραβιάσει το σύνταγμα της χώρας. Στην πραγματικότητα, αρχής γενομένης από το πραξικόπημα του Οκτωβρίου του 2000, κάθε νόμος που μπορούσε να φέρει πρόσκομμα στη συμμόρφωση με τις αυτοκρατορικές διαταγές έχει παραβιαστεί.
Ξαφνικά, τα διεθνή ΜΜΕ κατηγόρησαν τη σερβική κυβέρνηση για επιλεκτική εφαρμογή των νόμων της χώρας. Τον Δεκέμβριο του ’12, η σερβική αστυνομία συνέλαβε έναν δισεκατομμυριούχο, γνωστό για τις διασυνδέσεις του με το, μέχρι προσφάτως στην κυβέρνηση, Δημοκρατικό Κόμμα, με την κατηγορία της δωροδοκίας. Το αν ευσταθούσαν οι κατηγορίες ή όχι μάλλον ήταν άσχετο με την υπόθεση. Η κυβέρνηση χρειαζόταν μια πολύκροτη υπόθεση ως προπέτασμα καπνού για να ξεχαστεί η προδοσία της στο θέμα του Κοσόβου. Το πρόβλημα, όμως, ήταν ότι ο συγκεκριμένος μεγιστάνας είχε την εύνοια των ΗΠΑ και η σύλληψή του θύμωσε τα λάθος άτομα στην Ουάσιγκτον.
Όλοι οι άνθρωποι του αυτοκράτορα
Η Αυτοκρατορία συνεχίζει, στα λόγια, να κάνει αναφορές στη μορφή του δικαίου αλλά δεν διστάζει να παραμορφώσει το περιεχόμενό του, στην πορεία προς απόκτηση ολοένα και μεγαλύτερης ισχύος.
Ήδη, η Ουάσιγκτον προσπαθεί να αναθέσει κάποιο από τον φόρτο εργασίας της σε επιλεγμένους πελάτες. Οι πελάτες, όμως, φαίνεται πως έχουν τις δικές τους πολιτικές, συμφέροντα και ιστορία, είτε μιλάμε για τη Γαλλία στο Μαλί, τη Γερμανία στα Βαλκάνια ή την Τουρκία στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή.
Οι επεμβάσεις στα Βαλκάνια χρησιμοποιήθηκαν από τη Γερμανία για να ξεφορτωθεί τις ιστορικές αποσκευές της. Σαράντα χρόνια μετά τον βομβαρδισμό του Βελιγραδίου από την Λουφτβάφε, ο δράστης επέστρεψε στη σκηνή του εγκλήματος. Παρόλα αυτά, ενώ, αρχικά, οι Γερμανοί φάνηκαν πολύ πρόθυμοι να τρομοκρατήσουν ειρηνικούς πολίτες με τα άρματα μάχης τους, όταν τα πράγματα αποδείχτηκαν δύσκολα, έκαναν μεταβολή και έφυγαν. Παραδόξως, ενώ το αριστερό-πράσινο γερμανικό υπουργικό συμβούλιο δεν είχε κανένα πρόβλημα να εναγκαλιστεί τον πόλεμο, οι Γερμανοί συντηρητικοί δείχνουν λιγότερο πρόθυμοι για κάτι τέτοιο – μια προσέγγιση που εκνευρίζει κάποια γερμανικά ΜΜΕ.
Η Τουρκία, μια ακόμη πρώην ηγεμονική δύναμη στα Βαλκάνια, έχει εκφράσει ανοιχτά την πρόθεσή της να επαναφέρει τις «χρυσές ημέρες» της οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην περιοχή. Φαίνεται, επίσης, πως η Ουάσινγκτον έχει δώσει την ευλογία της στο εγχείρημα. Μόλις πριν λίγες ημέρες, η Ουάσιγκτον Ποστ επέχαιρε για την ήπια επιστροφή της Τουρκίας στη Βοσνία. Η Άγκυρα έχει, επίσης, βλέψεις και στη Μέση Ανατολή και παίζει κύριο ρόλο στον, αμερικανικής έμπνευσης, εξοπλισμό των Συρίων ανταρτών.
Παρά την ισχύ τους, όμως, οι Τούρκοι και οι Γερμανοί –οι Αψβούργοι, οι Χοεντζόλερν και ο Χίτλερ μαζί–, τελικά, εκδιώχθηκαν από τα Βαλκάνια. Ίσως, η ατλαντική συμμαχία να πιστεύει πως, αυτή τη φορά, δεν θα υπάρξει αντίσταση και πως οι λαοί που προορίζονται για τον ζυγό θα υποκύψουν και θα παραμείνουν κατακτημένοι. Η ιστορία έχει όμως άλλα διδάγματα τα οποία προορίζονται μόνο γι’ αυτούς που θέλουν να μάθουν από αυτήν.
Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα antiwar.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τι συμβαίνει στον τόπο όπου σταυρώθηκε και αναστήθηκε ο Ιησούς;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Η Μπόχα της Ελληνικής ομοσπονδίας καλαθοσφαίρισης έφτασε στη Σάμο [video]](https://images.newsnowgreece.com/41/412966/i-mpoxa-tis-ellinikis-omospondias-kalathosfairisis-eftase-sti-samo-video-1-124x78.jpg)
