2013-04-29 11:03:05
του Στρατή Μαζίδη
Είχα καιρό να δω το Γιώργο, τον παλιό μου παιδικό συμμαθητή. Οι δουλειές, οι υποχρεώσεις, αυτά που κάθε λίγο προκύπτουν και τα οδηγούν όλα πιο πίσω και μας κάνουν να χανόμαστε μεταξύ μας.
Τον συνάντησα τυχαία. Την τελευταία φορά που τον είχα δει είχε μόλις χάσει τη δουλειά του. Πάνε κάτι μήνες από τότε. Καλό παιδί. Συγκροτημένο. Αλλά είχε ένα τεράσιο μειονέκτημα. Εργαζόταν πολλά χρόνια στο ίδιο γραφείο. “Έπρεπε” να τον ξεφορτωθούν. Άλλωστε είχαν ήδη προσληφθεί δύο νέοι με 400κάτι ευρώ, οι οποίοι έκαναν και κωλοτούμπες. Το Γιώργο θα πλήρωναν.
- Τι κάνεις; Βρήκες καμιά δουλειά;
- Σταμάτησα ρε Στράτο, μου είπε.
- Απογοητεύτηκες ε;
- Όχι τόσο αυτό.
- Τότε;
- Τι δουλειά να βρω; Με € 370,00 οκτάωρο; Στα χρόνια που είμαστε; Εκεί που έπαιρνα € 2.000,00 το μήνα. Δεν μπορώ ρε φίλε. Δε μου βγαίνει. Δεν έχω την ψυχολογία. Θα σωζόμουν με € 370,00 που βγάλε τα πήγαινε – έλα, είναι ακόμη λιγότερα; Ή μήπως μπορώ να σχεδιάσω το όποιο μέλλον με τρία κατοστάρικα το μήνα;
- Κι η Πόπη;
- Η Πόπη δουλεύει. Από το πρωί ως το βράδυ κι απλήρωτη.
- Εγγράφει χρέη κι αυτή όπως το κράτος ε;
- Κάτι τέτοιο. Τίποτε δεν πρόκειται να πάρει. Θυμήσου το.
- Είμαι σίγουρος Γιώργο μου. Και τι λες να κάνεις;
- Δε θα κάνω τίποτε. Να βρω δουλειά για 300 ευρώ; Δε θα πάρω. Γιατί; Για να φορολογηθώ και για αυτά; Να μου τα πάρουν κι εκείνα; Να μπω σε μια διαδικασία δίχως κάποιο στόχο. Θα πάω όσο μπορέσω έτσι μήπως και φανεί μια ελπίδα στον τόπο αυτό και μετά θα φύγω στο εξωτερικό. Όσο να ναι, κάτι καλύτερο θα βρούμε εκεί.
Έφυγα προβληματισμένος. Ο Γιώργος είχε μια καλή ζωή. Είναι ένα καθαρό θύμα της κρίσης αλλά και της ασυδοσίας. Τώρα δεν τον νοιάζει τίποτε γιατί δεν ελπίζει σε τίποτε. Πράγματι, τι δουλειά με 300 ευρώ να βρει; Όταν μέχρι χθες έπαιρνε άλλα κι είχε μια ζωή; Πώς να πάει τόσο βίαια κάτω; Αποσύρθηκε σε μια καλύβα που είχε στη θάλασσα έχοντας μουρλαθεί στο ψάρι και το χταπόδι από το ψάρεμα. Δεν μπόρεσα να τον αδικήσω. Τουλάχιστον είναι ήρεμος.
Φοβάμαι όμως ότι είναι πολλοί αυτοί οι Γιώργηδες που βρέθηκαν εκτός αγοράς εργασίας και δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον, καμιά όρεξη, ούτε ένα κίνητρο να επιστρέψουν με αυτές τις συνθήκες. Και μιλάμε για ένα δυναμικό που διαθέτει εμπειρία, γνώση και ικανότητα να προσφέρει. Αλλά θέλει κι ένα αντάλλαγμα, μια αξιοπρέπεια να πάρει η ευχή. Τα € 150,00 part-time ή € 370,00 full, η γενικότερη μαυρίλα του ορίζοντα νεκρώνουν την όποια σκέψη ή διάθεση για κάποιον να ξυπνήσει, να τρέξει, να παρακαλέσει, να προσπαθήσει. Είναι τέτοια η ψυχολογία του λαού σήμερα που πολύ απλά πλέον δεν ενδιαφέρεται… Κι αυτό είναι ακόμη πιο επικίνδυνο για το μέλλον αυτού του τόπου.
freepen.gr
Είχα καιρό να δω το Γιώργο, τον παλιό μου παιδικό συμμαθητή. Οι δουλειές, οι υποχρεώσεις, αυτά που κάθε λίγο προκύπτουν και τα οδηγούν όλα πιο πίσω και μας κάνουν να χανόμαστε μεταξύ μας.
Τον συνάντησα τυχαία. Την τελευταία φορά που τον είχα δει είχε μόλις χάσει τη δουλειά του. Πάνε κάτι μήνες από τότε. Καλό παιδί. Συγκροτημένο. Αλλά είχε ένα τεράσιο μειονέκτημα. Εργαζόταν πολλά χρόνια στο ίδιο γραφείο. “Έπρεπε” να τον ξεφορτωθούν. Άλλωστε είχαν ήδη προσληφθεί δύο νέοι με 400κάτι ευρώ, οι οποίοι έκαναν και κωλοτούμπες. Το Γιώργο θα πλήρωναν.
- Τι κάνεις; Βρήκες καμιά δουλειά;
- Σταμάτησα ρε Στράτο, μου είπε.
- Απογοητεύτηκες ε;
- Όχι τόσο αυτό.
- Τότε;
- Τι δουλειά να βρω; Με € 370,00 οκτάωρο; Στα χρόνια που είμαστε; Εκεί που έπαιρνα € 2.000,00 το μήνα. Δεν μπορώ ρε φίλε. Δε μου βγαίνει. Δεν έχω την ψυχολογία. Θα σωζόμουν με € 370,00 που βγάλε τα πήγαινε – έλα, είναι ακόμη λιγότερα; Ή μήπως μπορώ να σχεδιάσω το όποιο μέλλον με τρία κατοστάρικα το μήνα;
- Κι η Πόπη;
- Η Πόπη δουλεύει. Από το πρωί ως το βράδυ κι απλήρωτη.
- Εγγράφει χρέη κι αυτή όπως το κράτος ε;
- Κάτι τέτοιο. Τίποτε δεν πρόκειται να πάρει. Θυμήσου το.
- Είμαι σίγουρος Γιώργο μου. Και τι λες να κάνεις;
- Δε θα κάνω τίποτε. Να βρω δουλειά για 300 ευρώ; Δε θα πάρω. Γιατί; Για να φορολογηθώ και για αυτά; Να μου τα πάρουν κι εκείνα; Να μπω σε μια διαδικασία δίχως κάποιο στόχο. Θα πάω όσο μπορέσω έτσι μήπως και φανεί μια ελπίδα στον τόπο αυτό και μετά θα φύγω στο εξωτερικό. Όσο να ναι, κάτι καλύτερο θα βρούμε εκεί.
Έφυγα προβληματισμένος. Ο Γιώργος είχε μια καλή ζωή. Είναι ένα καθαρό θύμα της κρίσης αλλά και της ασυδοσίας. Τώρα δεν τον νοιάζει τίποτε γιατί δεν ελπίζει σε τίποτε. Πράγματι, τι δουλειά με 300 ευρώ να βρει; Όταν μέχρι χθες έπαιρνε άλλα κι είχε μια ζωή; Πώς να πάει τόσο βίαια κάτω; Αποσύρθηκε σε μια καλύβα που είχε στη θάλασσα έχοντας μουρλαθεί στο ψάρι και το χταπόδι από το ψάρεμα. Δεν μπόρεσα να τον αδικήσω. Τουλάχιστον είναι ήρεμος.
Φοβάμαι όμως ότι είναι πολλοί αυτοί οι Γιώργηδες που βρέθηκαν εκτός αγοράς εργασίας και δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον, καμιά όρεξη, ούτε ένα κίνητρο να επιστρέψουν με αυτές τις συνθήκες. Και μιλάμε για ένα δυναμικό που διαθέτει εμπειρία, γνώση και ικανότητα να προσφέρει. Αλλά θέλει κι ένα αντάλλαγμα, μια αξιοπρέπεια να πάρει η ευχή. Τα € 150,00 part-time ή € 370,00 full, η γενικότερη μαυρίλα του ορίζοντα νεκρώνουν την όποια σκέψη ή διάθεση για κάποιον να ξυπνήσει, να τρέξει, να παρακαλέσει, να προσπαθήσει. Είναι τέτοια η ψυχολογία του λαού σήμερα που πολύ απλά πλέον δεν ενδιαφέρεται… Κι αυτό είναι ακόμη πιο επικίνδυνο για το μέλλον αυτού του τόπου.
freepen.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Υγεία: Καλύτερη η μνήμη όταν σφίγγουμε τις γροθιές μας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
